ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : shot 1
\"แว๊ก~~~~สายแล้วรถอย่าเพิ่งออกน๊า\" วันนี้มันวันอะไรของผมเนี่ย เฮ้อ!!~ตื่นก็สายไม่รู้ว่าจะไปทันรถรึเปล่าเนี่ย แว๊ก จะถึงแล้วอีกก้าวเดียว เฮ้อ!!! ทันเวลาโชคดีไป ลันล้า~~~~
เอ๊ะอะไรเนี่ย!!ใครมาจับก้นผม ไอ้บ้าชั้นเป็นผู้ชายนะเว่ย แค่ตัวเล็กไปหน่อยแต่ก็เป็นผู้ชายนะเว้ยไม่ใข่ผุ้หญิง เฮือก!!~เขายิ่งลวนลามผมมาก
ขึ้น
ทำไงดี!!เขาปลดซิบกางเกงผมออกแล้ว จะร้องให้ใครมาช่วยก็ไม่ได้ในสภาพนี้ อืม~~~ แย่ละสิเกิดอารมณ์ซะแล้วเรา ผมจึงหันหน้าไปหา
เขา
แล้วผมก็กำลังจะเอากระเป๋านักเรียนฟาดเขา แต่เขาเหมือนรู้ตัวรีบรูดซิบกางเกงให้ผมเหมือนเดิม แต่ผมคิดผิดปรากฎว่า
\"ขณะนี้สถานีชินจูกุ\"อ้าวเวรเสียงนี้เองทำให้เขาต้องรีบรูดซิยกางเกงให้เหมือนเดิม เฮ้ยบ้า ไม่ใช่แล้วจะทำไงดีเนี่ยจะไปจัดการในห้องนำที่สถานีก็ไม่ได้เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน แต่ถ้าไปโรงเรียนสภาพนี้มันก็กระไรอยู่ทำไงดีน๊า~~~ เอาวะไปโรงเรียนก็ได้ และแล้วก็ถึงสถานีที่ผมจะลง แล้วผมก็ลงจากรถไฟ
ว๊าก~~~~โรงเรียนจะออดแล้ว อีก 5 นาที ผมวิ่งจนมาถึงโรเรียน แฮ่ก!!!~แฮ่ก~~!ทันจนได้ โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วน ชายล้วนเฮ้อ....แค่คิดผมก็กลุ้มจะแย่อยู่แล้วก็จะไม่ให้ผมกลุ้มได้ไงหล่ะตอนแรกผมตั้งใจจะเข้าโรงเรียนสหแต่พ่อผมน่ะสิยัดเยียดให้ผมเข้าโรงเรียนชายล้วนด้วยเหตุผลที่ว่า เดี๋ยวมีแฟนก่อนไวแต่ผมว่าผมเข้าชายล้วนอันตรายกว่าเยอะทำไงได้ผมไม่กล้าขัดต่ออุดมการณ์ของพ่อ เลยจำใจเข้ามา
\"ว่าไง นี วันนี้มาเกือบสายนะ\"คนเนี้ยชื่อ เร เป็นเพื่อนสนิทของผมรู้จักกันตั้งแต่ประถมแล้วพอดีเลือกเรียนโรงเรียนเดียวกันผมอิจฉาเรที่เค้ามีรูปร่างที่เหมือนผู้ชายมากกว่าผม แต่ผมก็คิดว่าเค้าเป็นเพื่อนคนสำคัญของผม
\"อืม วันนี้เป็นวันที่โชคร้ายชะมัด\" ผมรู้สึกผิดที่อารมณ์เสียใส่เรแต่ทำไงได้อารมณ์มันพาไป
(สั้นไปหน่อยนะโทษที แต่จะมาต่อนะ เมมด้วยน๊า~~~~)
\"ไปทำไรมาถึงอารมณ์เสียได้ขนาดนี้เนี่ย\"เรถามผมแต่จะให้ผมบอกได้ไงหล่ะว่าเจอเจ้าโรคจิตบนรถไฟมาผมเลยทำท่าไม่อยากตอบเรก็เข้าใจผมเค้าก็ไม่ถามอะไรผมอีกเลยเฮ้อโชคดีไป
\"เอาหล่ะชั้นไม่ถามละเราเข้าเรียนกันดีกว่าเดี๋ยวสายคาบแรกชั่วโมงเลขด้วย\"เรพูดแล้วยิ้มให้ผม
\"แหวะ!!!~เลขหรอไม่อยากเข้าเรียนเลยจิงๆอ่า\"ผมทำน่าไม่อยากเรียนอย่างเต็มที่ผมไม่เหมือนเรหรอกที่เก่งไปซะทุกอย่างทั้งเรื่องเรียนหรือเรื่องกีฬาผมตัวก็เล็กเก่งแค่อย่างเดียวคือการเรียนภาษาอังกฤษเฮ้อทำไงได้สมองไปได้แค่นี้
\"อย่าพูดอย่างนั้นสิอุตส่าห์เข้าเรียนเฉียดฉิวแล้วไปเรียนเถอะนะ\"ฮึ่ม!!~เรพูดก็ถูกนะอุตส่าห์มาอย่างเฉียดฉิวเข้าเรียนดีกว่าแล้วผมกับเรก็เข้าห้องเรียนวิชาเลข
ผ่านไป 10 นาทีอาจารย์สอนเลขก็ยังไม่เข้ามาหัวหน้าห้องจึงอาสาไปดูอาจารย์ซักพักหัวหน้าห้องก็เข้ามาแล้วบอกกับพวกผมซึ่งเป็นข่าวที่ดีมากสำหรับผม
\"เอ่อทุกคนวันนี้อาจารย์ไม่เข้าสอนเพราะไม่สบายน่ะเพราะฉะนั้นคาบนี้จึงเป็นคาบว่าง\"ทุกคนในห้องต่างร้องเย่กันเป็นแถวแน่นอนผมด้วยแล้วผมกับเรก็ชวนกันไปดาดฟ้าไปรับลมเล่นแล้วเราทั้งสองคนก็นั่งกันจนผมเผลอหลับไปจนถึงเวลาคาบเรียนต่อไปเรก็ปลุกผมแล้วพวกผมก็ไปเข้าเรียนเป็นวิชาที่ผมก็ไม่ชอบ วิชาพลศึกษานั่นเอง
\"ไง นี วันนี้เล่นพละนะทำไมทำหน้าบูดอย่างนั้นล่ะ\"คนเนี้ยชื่อทากะเป็นคนที่ชอบกวนประสาทผมมากที่สุดสาเหตุเพราะผมมีรูปร่างเหมือนผู้หญิงนั่นเองผมจึงเกียจหมอนี่แต่ก็ไม่ถึงกับมากเพราะหมอนี่บางครั้งก็มีนิสัยที่ดีชอบช่วยเหลือเพื่อนแต่ผมว่ายังไงเรก็ดีกว่าเยอะแค่เรไม่ค่อยจะคุยกับใครนอกจากผมเพราะเรเป็นคนที่เงียบต้องให้มีคนเข้าหาหรือสนิทจิงถึงจะเปิดใจคุยกันไม่งั้นอย่างหวัง
\"ก็เป็นอย่างที่นายเห็นแหละจะเป็นไงหล่ะเชอะ!!\"แล้วผมก็สบัดหน้าเดินหนีทันที
\"อะไรว้า!!!คนเค้าอุตส่าห์ทักทำเป็นเมินอย่างนี้ต้องสั่งสอน\"เชอะทำเป็นพูดดี
\"ว๊าก!!!!มาหอมแก้มชั้นทำไม\"ไอ้บ้าทากะชั้นอุตส่าห์จะลืมเรื่องเมื่อเช้าแล้วเชียวนะไอ้บ้า
\"ไปกันเถอะนี\"เรพูดพร้อมฉุดผมให้ไปไกลจากเจ้าทากะ
\"เฮ้อ...มาทันเวลาพอดีนะเรนายนี่พึ่งได้จิงๆ\"ผมพูดกับเรแต่ไม่รู้ทำไมเรทำหน้าโกรธผม
\"อย่าเอาแต่พึ่งชั้นสิ!!!นีนายควรช่วยเหลือตัวเองบ้างนะ\"เรตะคอกผม เรไม่เคยตะคอกผมเลยแม้แต่น้อยทำให้ผมช็อคแล้วนำตาซึมเรเห็นผมเป็นอย่างนี้ก็เข้ามาโอ๋ผม
\"โอ๋ๆๆโทษทีนะจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้วแต่ก็พยายามช่วยตัวเองด้วยนะอย่าเอาแต่เพิ่งชั้นเข้าใจมั้ย\"ผมพยักหน้าเล็กน้อยเรในขณะที่กำลังปราดนำตาอยู่ เรก็ปลอบผมจนผมหยุดร้องไห้ไป
\"นายน่ะอย่าตะคอกชั้นอีกนะ\"จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้แต่หลายครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าผมชอบตะคอกเรแต่เรก็ไม่มีท่าทางว่าโกรธผมแต่พอเรตะคอกผมผมกับร้องไห้แล้วรู้สึกเจ็บปวดในใจยังไงก็ไม่รูมันเหมือนกับผมขาดเรไม่ได้
\"ไม่เป็นไรแล้วนะไปเรียนพละกันเถอะ\"ผมพยักหน้ารับแล้วเราสองคนก็ไปเรียนวิชาพละวันนี้เรียนบาสเป็นกีฬาที่ผมค่อนข้างจะชอบแต่เพราะร่างกายผมเป็นอย่างนี้บอบบางอาจารย์จึงมักบอกว่าไม่ต้องเล่นหนักเกินไปก็ได้เดี๋ยวเป็นลม เพราะผมเคยเป็นลมอาจารย์เลยติดใจจนวันนี้แย่จังไม่น่าเลยแต่ไม่เป็นไรผมดูเรเล่นเฉยๆก็ได้ฮิฮิๆๆ !!!!!>o<++++
เอ๊ะอะไรเนี่ย!!ใครมาจับก้นผม ไอ้บ้าชั้นเป็นผู้ชายนะเว่ย แค่ตัวเล็กไปหน่อยแต่ก็เป็นผู้ชายนะเว้ยไม่ใข่ผุ้หญิง เฮือก!!~เขายิ่งลวนลามผมมาก
ขึ้น
ทำไงดี!!เขาปลดซิบกางเกงผมออกแล้ว จะร้องให้ใครมาช่วยก็ไม่ได้ในสภาพนี้ อืม~~~ แย่ละสิเกิดอารมณ์ซะแล้วเรา ผมจึงหันหน้าไปหา
เขา
แล้วผมก็กำลังจะเอากระเป๋านักเรียนฟาดเขา แต่เขาเหมือนรู้ตัวรีบรูดซิบกางเกงให้ผมเหมือนเดิม แต่ผมคิดผิดปรากฎว่า
\"ขณะนี้สถานีชินจูกุ\"อ้าวเวรเสียงนี้เองทำให้เขาต้องรีบรูดซิยกางเกงให้เหมือนเดิม เฮ้ยบ้า ไม่ใช่แล้วจะทำไงดีเนี่ยจะไปจัดการในห้องนำที่สถานีก็ไม่ได้เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน แต่ถ้าไปโรงเรียนสภาพนี้มันก็กระไรอยู่ทำไงดีน๊า~~~ เอาวะไปโรงเรียนก็ได้ และแล้วก็ถึงสถานีที่ผมจะลง แล้วผมก็ลงจากรถไฟ
ว๊าก~~~~โรงเรียนจะออดแล้ว อีก 5 นาที ผมวิ่งจนมาถึงโรเรียน แฮ่ก!!!~แฮ่ก~~!ทันจนได้ โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วน ชายล้วนเฮ้อ....แค่คิดผมก็กลุ้มจะแย่อยู่แล้วก็จะไม่ให้ผมกลุ้มได้ไงหล่ะตอนแรกผมตั้งใจจะเข้าโรงเรียนสหแต่พ่อผมน่ะสิยัดเยียดให้ผมเข้าโรงเรียนชายล้วนด้วยเหตุผลที่ว่า เดี๋ยวมีแฟนก่อนไวแต่ผมว่าผมเข้าชายล้วนอันตรายกว่าเยอะทำไงได้ผมไม่กล้าขัดต่ออุดมการณ์ของพ่อ เลยจำใจเข้ามา
\"ว่าไง นี วันนี้มาเกือบสายนะ\"คนเนี้ยชื่อ เร เป็นเพื่อนสนิทของผมรู้จักกันตั้งแต่ประถมแล้วพอดีเลือกเรียนโรงเรียนเดียวกันผมอิจฉาเรที่เค้ามีรูปร่างที่เหมือนผู้ชายมากกว่าผม แต่ผมก็คิดว่าเค้าเป็นเพื่อนคนสำคัญของผม
\"อืม วันนี้เป็นวันที่โชคร้ายชะมัด\" ผมรู้สึกผิดที่อารมณ์เสียใส่เรแต่ทำไงได้อารมณ์มันพาไป
(สั้นไปหน่อยนะโทษที แต่จะมาต่อนะ เมมด้วยน๊า~~~~)
\"ไปทำไรมาถึงอารมณ์เสียได้ขนาดนี้เนี่ย\"เรถามผมแต่จะให้ผมบอกได้ไงหล่ะว่าเจอเจ้าโรคจิตบนรถไฟมาผมเลยทำท่าไม่อยากตอบเรก็เข้าใจผมเค้าก็ไม่ถามอะไรผมอีกเลยเฮ้อโชคดีไป
\"เอาหล่ะชั้นไม่ถามละเราเข้าเรียนกันดีกว่าเดี๋ยวสายคาบแรกชั่วโมงเลขด้วย\"เรพูดแล้วยิ้มให้ผม
\"แหวะ!!!~เลขหรอไม่อยากเข้าเรียนเลยจิงๆอ่า\"ผมทำน่าไม่อยากเรียนอย่างเต็มที่ผมไม่เหมือนเรหรอกที่เก่งไปซะทุกอย่างทั้งเรื่องเรียนหรือเรื่องกีฬาผมตัวก็เล็กเก่งแค่อย่างเดียวคือการเรียนภาษาอังกฤษเฮ้อทำไงได้สมองไปได้แค่นี้
\"อย่าพูดอย่างนั้นสิอุตส่าห์เข้าเรียนเฉียดฉิวแล้วไปเรียนเถอะนะ\"ฮึ่ม!!~เรพูดก็ถูกนะอุตส่าห์มาอย่างเฉียดฉิวเข้าเรียนดีกว่าแล้วผมกับเรก็เข้าห้องเรียนวิชาเลข
ผ่านไป 10 นาทีอาจารย์สอนเลขก็ยังไม่เข้ามาหัวหน้าห้องจึงอาสาไปดูอาจารย์ซักพักหัวหน้าห้องก็เข้ามาแล้วบอกกับพวกผมซึ่งเป็นข่าวที่ดีมากสำหรับผม
\"เอ่อทุกคนวันนี้อาจารย์ไม่เข้าสอนเพราะไม่สบายน่ะเพราะฉะนั้นคาบนี้จึงเป็นคาบว่าง\"ทุกคนในห้องต่างร้องเย่กันเป็นแถวแน่นอนผมด้วยแล้วผมกับเรก็ชวนกันไปดาดฟ้าไปรับลมเล่นแล้วเราทั้งสองคนก็นั่งกันจนผมเผลอหลับไปจนถึงเวลาคาบเรียนต่อไปเรก็ปลุกผมแล้วพวกผมก็ไปเข้าเรียนเป็นวิชาที่ผมก็ไม่ชอบ วิชาพลศึกษานั่นเอง
\"ไง นี วันนี้เล่นพละนะทำไมทำหน้าบูดอย่างนั้นล่ะ\"คนเนี้ยชื่อทากะเป็นคนที่ชอบกวนประสาทผมมากที่สุดสาเหตุเพราะผมมีรูปร่างเหมือนผู้หญิงนั่นเองผมจึงเกียจหมอนี่แต่ก็ไม่ถึงกับมากเพราะหมอนี่บางครั้งก็มีนิสัยที่ดีชอบช่วยเหลือเพื่อนแต่ผมว่ายังไงเรก็ดีกว่าเยอะแค่เรไม่ค่อยจะคุยกับใครนอกจากผมเพราะเรเป็นคนที่เงียบต้องให้มีคนเข้าหาหรือสนิทจิงถึงจะเปิดใจคุยกันไม่งั้นอย่างหวัง
\"ก็เป็นอย่างที่นายเห็นแหละจะเป็นไงหล่ะเชอะ!!\"แล้วผมก็สบัดหน้าเดินหนีทันที
\"อะไรว้า!!!คนเค้าอุตส่าห์ทักทำเป็นเมินอย่างนี้ต้องสั่งสอน\"เชอะทำเป็นพูดดี
\"ว๊าก!!!!มาหอมแก้มชั้นทำไม\"ไอ้บ้าทากะชั้นอุตส่าห์จะลืมเรื่องเมื่อเช้าแล้วเชียวนะไอ้บ้า
\"ไปกันเถอะนี\"เรพูดพร้อมฉุดผมให้ไปไกลจากเจ้าทากะ
\"เฮ้อ...มาทันเวลาพอดีนะเรนายนี่พึ่งได้จิงๆ\"ผมพูดกับเรแต่ไม่รู้ทำไมเรทำหน้าโกรธผม
\"อย่าเอาแต่พึ่งชั้นสิ!!!นีนายควรช่วยเหลือตัวเองบ้างนะ\"เรตะคอกผม เรไม่เคยตะคอกผมเลยแม้แต่น้อยทำให้ผมช็อคแล้วนำตาซึมเรเห็นผมเป็นอย่างนี้ก็เข้ามาโอ๋ผม
\"โอ๋ๆๆโทษทีนะจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้วแต่ก็พยายามช่วยตัวเองด้วยนะอย่าเอาแต่เพิ่งชั้นเข้าใจมั้ย\"ผมพยักหน้าเล็กน้อยเรในขณะที่กำลังปราดนำตาอยู่ เรก็ปลอบผมจนผมหยุดร้องไห้ไป
\"นายน่ะอย่าตะคอกชั้นอีกนะ\"จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้แต่หลายครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าผมชอบตะคอกเรแต่เรก็ไม่มีท่าทางว่าโกรธผมแต่พอเรตะคอกผมผมกับร้องไห้แล้วรู้สึกเจ็บปวดในใจยังไงก็ไม่รูมันเหมือนกับผมขาดเรไม่ได้
\"ไม่เป็นไรแล้วนะไปเรียนพละกันเถอะ\"ผมพยักหน้ารับแล้วเราสองคนก็ไปเรียนวิชาพละวันนี้เรียนบาสเป็นกีฬาที่ผมค่อนข้างจะชอบแต่เพราะร่างกายผมเป็นอย่างนี้บอบบางอาจารย์จึงมักบอกว่าไม่ต้องเล่นหนักเกินไปก็ได้เดี๋ยวเป็นลม เพราะผมเคยเป็นลมอาจารย์เลยติดใจจนวันนี้แย่จังไม่น่าเลยแต่ไม่เป็นไรผมดูเรเล่นเฉยๆก็ได้ฮิฮิๆๆ !!!!!>o<++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น