คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Bear 2 :: เป็นเหตุ
ซีรี่ส์ไต้หวันเรื่องใหม่ล่าสุดที่ไม่มีใครจะซื้อ
เรื่อง..รักแต้วแหววของหมีน้อย ดูสิ ชื่อเรื่องก็ออกจะน่ารักน่าดู
ซึ่งพระเอกเรื่องนี้ไม่ใช่ใครเลยนอกจาก ฉี่เฉียงเฉียง พระเอกที่หล่อกระแทกใจฉันสุดๆ*O* ไม่ใช่แค่นั้นนะ ผู้ชายบ้าอะไรไม่รู้อ่ะ น่าจับมาขยำ มาขยี้ มาลูบไล้ถูไถมากๆเลย เค้ายังเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันนึกหลงรักในตลอดชีวิตสิบแปดปีที่ผ่านมา ผู้ชายที่ฉันต้องการให้เป็นสามีในอนาคต >O<// หยุดพล่ามแปบนึงเพราะซีรี่ย์ถึงแล้ว
.
.
.
‘ฉันรักนายนะ รักมาตลอด’
‘นี่เธอO_o’
‘แล้วนายล่ะรักฉันหรือป่าว ตลอดเวลาที่รู้จักกันน่ะ’
‘ฉันก็รักเธอ’พระเอกวิ่งเข้าไปกอดนางเอกแบบดีใจสุดขีดที่ทั้งสองได้ใจตรงกันสักทีหลังจากผ่านเรื่องราวมามากมาย
“โอ้ว!!ซึ้งT_T”พระเจ้า ซีรีย์อะไรเนี้ยช่างโรแมนติกน่าประทับใจเสียทีเดียว แต่ก็น่ารำคาญเล็กน้อยกว่าพระเอกจะรู้ใจตนเอง ไหนจะมีตัวร้ายเข้ามาแทรก ทำให้พระเอกกับนางเอกทะเลาะและเข้าใจผิดกันหลายครั้งอีก ไหนจะยังมีอีป้าแก่ๆหน้าเหี่ยวๆทำถาดใส่กล้วยบวดชีคว่ำใส่หัวพระเอกเลยไปตามนัดนางเอกไม่ทันอีก เฮ้อ! แต่สุดท้ายก็เป็นไปได้ด้วยดี
“เป็นบ้าอะไรของแก-_-“พี่ป๋องแป้งที่เพิ่งกลับมาจากมหาลัยถามฉัน
“พี่ก็..หนังเรื่องนี้มันซึ้งและโรแมนติกนี่หน่าY_Y”
“-_-;;วันไหนที่พ่อกับแม่แกตายร้องไห้ให้ได้อย่างนี้นะ”
“พี่...พ่อแม่นู๋ก็พ่อแม่พี่นั้นแหละ จะแช่งท่านทำมายToT”
“เออวะ-_- ลืม“
“พี่มานั่งดูด้วยกันสิ”
“ไม่-_-“
“นะๆๆ*O*”
“-_-เห็นหน้าแกแล้วฉันปวดขี้”
“พี่อ่ะTOT แต่มาดูด้วยกันเหอะนะ”ว่าแล้วฉันก็ลากพี่ป๋องแป้งมานั่งดูหนังกับฉันจนได้ คิคิ เพื่อจะได้เห็นพี่ป๋องแป้งร้องไห้บ้าง
5 นาทีผ่านไป
‘เราไปเดทกันไหม เราสองคนไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเลย’
‘ก็ได้! ฉันคิดถึงนายมากเลยช่วงที่นายไม่อยู่น่ะ’
“ความจริงชวนฉันดีกว่าไหมพระเอกผู้รูปหล่อ*O*”คนอะไรก็ไม่รู้ทำเอาใจฉันเต้นผิดจังหวะเลย
“หล่อตรงไหนดำก็ดำ-_-”
“ออกจะหล่อ!!”ฉันเถียง
“แกใช้ตรงไหนดู-_- ถ้าแกอยากดูพระเอกแบบนี้ฉันแนะนำหนังไทยยุคเก่าเลย”
“มันไม่เหมือนกันหรอก”
“เหมือนดิ แบบในบางระจันไง สเป็คแกไม่ใช่เรอะ-_-”
“บ้า...แต่จะว่าไปนายขนมต้มก็หล่อนะพี่”
“รับบุญเลิศไปพิจารณาเลยดีม่ะ ทั้งดำทั้งถึกเลย แถมหล่อสุดในประเทศไทยด้วย”
“ชิส์...เปลี่ยนเป็นคนขี่บุญเลิศแทนได้ป่ะ เค้าชอบนายทองเหม็นอ่ะ-O-”
“-_-;;;”พี่เครียดกับรสนิยมของน้องค่ะ
20 นาทีผ่านไป
‘ฉันจูบเธอได้ไหม’พระเอกยื่นหน้าเข้าไปใกล้นางเอก
‘อือ’
“กรี๊ด!>O<เขินแทน”
“นั้นจูบเหมือนเขมือบปาก-_-“
“พี่!!”
1 ชั่วโมงผ่านไป
‘ทำไมไปมองผู้ชายคนอื่นแบบนั้น!!’พระเอกตะคอกใส่นางเอกอย่างหึงหวง
‘ทำไมฉันจะมองไม่ได้ล่ะ! ฉันก็คบกับนายมาตั้งนานฉันก็ยังเห็นนายเหล่ผู้หญิงอื่นอยู่เลย’นางเอกเถียง
‘มันไม่เหมือนกัน’
‘ทำไมจะไม่เหมือนกัน นายทำได้ฉันก็ทำได้’
‘กะ..ก็ฉันหึงนี้’
“กรี๊ด!!>_<อยากมีคนมาหึงแบบนี้บ้างจัง”
“ความจริงพระเอกคงอยากบอกว่า ‘ผู้ชายคนนั้นสามีฉัน นังชะนีหล่อนมองไม่ได้ย่ะ’ต่างหากล่ะ พระเอกดูเหมือนกระเทยควายจะตาย-_-“
“พี่!!!!!!!”
1 ชั่วโมง 30 นาที
ทั้งคู่ทะเลาะกันอย่างรุนแรงจนนางเอกทนไม่ไหววิ่งหนีออกมาโดยไม่ดูทางให้ดีเลยชนกับรถขายกล้วยทอดแต่โชคดีไม่ไม่รุนแรงนักแต่นางเอกก็ไม่ทันระวังอีก โดนรถขายลูกชิ้นกับรถขายก๋วยเตี๋ยวบี้เอาทำให้รับบาดเจ็บหนักจนต้องส่งโรงพยาบาล ทันทีพระเอกรู้ข่าวก็รีบมาหานางเอกทันที แต่เมื่อนางเอกเห็นหน้าพระเอกนั้นความโกรธที่เห็นพระเอกแอบเข้าไปเที่ยวบาร์เกย์ก็ปะทุออกมาทุบกระเอกอย่างไม่ยั้ง
‘ออกไปนะ!!ฉันไม่ต้องการเห็นหน้านายอีกแล้ว’
‘ฉันขอโทษ...’
‘ออกไป!!’
“รีบคืนดีกันสิ> <”ฉันลุ้นอย่างสุดๆ
“ฉันกลัวสายน้ำเกลือขาดจริงๆ-_-“พูดด้วยสีหน้านิ่งตามเคย
“=_=;;เพ่...”
2 ชั่วโมงผ่านไป
‘ฉันไม่อยากเป็นภาระของเธอ ลาก่อน หวังว่าเธอจะมีความสุขนะ’
“ยัยนางเอกบ้าT^Tทำไมต้องหนีด้วยล่ะ พระเอกก็!นอนอยู่ได้”ฉันพูดอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย นางเอกนี้ก็อะไรก็ไม่รู้มีเรื่องอะไรทำไมไม่ปรึกษาพระเอกล่ะ
“เอ่อ...กระโปรงเข้าวินนางเอกตอนนางเอกเดินไปด้วยแหละ-_-“
“พี่...พี่ดูหนังหรือดูอะไรกันแน่เนี้ย!!”
“ก็ดูหนัง-_-“
2 ชั่วโมง กับอีก 5 นาที
‘นี่เธออยู่ที่ไหนกัน ฉันเป็นห่วงเธอแทบบ้าแล้วนะ กลับมาเสียทีเถอะ’
“สงสารพระเอกจังYwY”
“อุ๊ยตาย!น่าสงสาร-_-”
“พี่ก็คิดเหมือนฉันใช่ไหม น่าสงสารมากT_T”
“ใช่! พระเอกมีพุงด้วยแหละ-_-น่าเห็นใจมาก”
“อ๊ากกกกกกกกก!พี่ตายเสียเหอะ!!”ฉันตะโกนอย่างเหลืออดกับคำวิจารณ์แล้วนะ ฉันคิดผิดหรือป่าวนี้ที่ชวนยัยคุณพี่ดูหนังด้วยอ่ะ
ชิ!-^- ค่อยดูอีกรอบตอนพี่ไม่อยู่ดีกว่าวันนี้ขี้เกียจดูแล้ว ดูแล้วอารมณ์เสีย
“ไม่เปลี่ยนแผ่นดูต่อหรอ-)o(-“พี่ป๋องแป้งถามทั้งๆที่มีป็อปคอร์นอยู่ในปาก
“ไม่!ไม่ดูแล้ว ถ้าพี่ยังวิจารณ์อย่างนี้อ่ะ”
“ฉันพูดความจริง”
“พูดโกหกบ้างก็ไม่มีใครว่าหรอกพี่”
“ฉันเป็นพี่แก แกไม่จำเป็นมาสอนฉัน-_-ไอ้กระปุก”
“เชอะ!ก็แค่เกิดก่อนเท่านั้นแหละ”
“ใช่ฉันเกิดก่อน และฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนและหลุดเป็นคนบ้าแบบแก-_- ถ้าคนแบบแกมาสอนฉันวันนั้นฉันคงเป็นบ้า“
“พี่อ่ะ-O-“
ทำไมต้องว่าฉันขนาดนี้ด้วย กระซิกๆๆT_T คนสวยเศร้า ที่จริงถ้าฉันเลือกเกิดได้ฉันไม่อยากเกิดฉันไม่อยากเกิดเป็นน้องของพี่ป๋องแป้งหรอก
คนอะไรไม่รู้เหมือนนางยักษ์ กระซิกๆ เงือกน้อยไม่ผิดนะ เงือกน้อยไม่ได้แย่งพี่ภัยมาจากนางผีเสื้อซะหน่อย ทำไม..ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยT^T
“-_-;;(น้องตูมันเริ่มจะหลุดอีกแล้ว)”พี่ป๋องแป้ง
~ มาทำไมไม่อายบ้านนานะนวลน้อง ไม่ต้องกลับคืนมา~
“ใคร...ตั้งเสียงริงโทนฉันเป็นแบบนี้-_-++“ พี่ป๋องแป้งถามแล้วส่งสายตาอันน่ากลัวมาทางฉัน
“เค้าเปล่าน๊า”ฉันรีบปฏิเสธ
~วันจะไปไม่ลา หนีหน้าไปกะหนุ่มเมืองหลวงงงงงงงงงงงงง~
“แล้วใครมันจะทำ-_-++”
“ไม่ใช่ เค้าแน่ๆ”ฉันรีบตอบอีกครั้ง “พี่รีบไปรับโทรศัพท์สิ”
“ใคร!”
โห!วิธีรับโทรศัพท์เจ๊แก=_=;;
“อ้าว!! แม่หรอ-_-“
อุ้ย!แม่โทรมา ฉันวิ่งเป็นหาพี่ป๋องแป้งทันทีแทบจะกระโดดข้ามเก้าอี้เลย แม่จ้าหนูคิดถึงแม่ แม่ที่นุ่มนวล หนูเกลียดนางยักษ์ค่ะแม่ หนูไม่อยากอยู่กับนางยักษ์แล้วY^Y
“คะ? อือๆ ก็ได้ค่ะ-_-;; บาย”พี่ป๋องแป้งพูดไม่กี่คำก็ว่า แงๆฉันยังไม่ได้พูดกับแม่เลยนะ
“พี่ป๋องแป้ง! ทำไมไม่ให้เค้าคุยกับแม่ก่อนล่ะ-3-“
“เปลืองตังค์-_-“
“เปลืองทำไมล่ะ ตังค์แม่ไม่ใช่ตังค์พี่สักหน่อย”
“ใช่ตังค์แม่ แต่เป็นตังค์ฉันในอนาคต ฉันเปลือง จบ!”
“แงๆTTOTT”นี่แสดงว่าพี่จะงุบสมบัติของพ่อแม่คนเดียวช่ายม้าย ฉันไม่ยอมน้า
ผั๊ว!!!
“เงียบ!-_- แล้วไปเก็บเสื้อผ้าซะ”
“เก็บทำไมอ่ะ-O-“
“ไปอิตาลี”
“หาไปทำไมO_O”
ช่าย ไปทำไมในเมื่อเมื่อห้าวันก่อนก็บอกว่าจะอยู่ที่ไทย แล้วอีกอย่างฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันไม่อยากไปอิตาลี(พูดภาษาเขาไม่เป็น ภาษาอังกฤษไม่คล่องแล้วจะเหลืออะไรเนี่ย แต่ว่าถ้าอิตาลีเปลี่ยนมาใช้ภาษาเคโรโระเมื่อไหร่ ฉันอาจจะอยากไปก็ได้) แล้วอีกอย่างฉันอุตส่าห์พยายามทนอยู่กับนางผีเสื้อสมุทรแทนแล้วจะไปทามมายยยยยยย
“แม่มีธุระกับฉันด่วน-_-”
“มีธุระกับพี่ ไม่เกี่ยวกับเค้า เค้าไม่ไปไม่ได้หรอ”ฉันบอก
“ไม่! ฉันไม่ไว้วางใจให้แกอยู่คนเดียว เผื่อฉันไม่อยู่แกไปกัดใครเข้าแล้วจะทำไงล่ะ-_-”
“พี่!!ฉันไม่ใช่หมา”
“ไม่ใช่ก็คล้ายๆ-_-“พี่ป๋องป๋องบอกหน้านิ่งๆแล้วก็ตะโกนใสฉัน “ไปเก็บของซะ!!!”
ชิ!-^- ยัยพี่บ้าคิดหรือว่าจะบังคับฉันได้นะ ไม่มีทางยังไงฉันไม่ไปแน่ๆ ฉันกระแทกก้นลงบนโซฟาอย่างอารมณ์เสีย
“พี่! แล้วตั๋วเครื่องบินล่ะ”ฉันถาม
“แม่จัดการให้เรียบร้อยแล้ว-_-ไม่มีปัญหาอะไรทั้งเรื่องตั๋ว พาสปอร์ตก็มีอยู่แล้ว ไม่ต้องหาเรื่องที่จะไม่ไป”
“-O-แล้วจะขึ้นเครื่องกี่โมงล่ะ”
“หกโมงเช้า”
“โหO_Oก็อีกหกชั่วโมงเอง”
“ใช่!นี่ถ้าแกไม่ชวนฉันดูหนังงี่เง่านั้นฉันคงได้นอนบ้างแล้วล่ะ-_-;;แล้วแกยังไม่เก็บของอีกหรือไงห๊ะ”
“บอกแล้วว่าไม่ไป”ฉันยืนยันคำเดิม
“แล้วแต่แกถ้าไม่มีเสื้อผ้าใส่ ฉันไม่มีทางซื้อให้แกใหม่แน่”
ชิ!
ว่าแล้วฉันก็เผลอหลับไปทั้งๆที่อยู่ในท่านั่งกอดอกบนโซฟา ตายล่ะ!น้ำลายไหล ชึบๆ เช็ดสักหน่อยกี่โมงแล้วนี้ จะตีสี่!แล้วหรือเนี้ย ว่าแต่พี่ป๋องแป๋งหายไปไหนเสียแล้วล่ะ
“ตื่นแล้วหรอ-_-อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปได้แล้วเราต้องไปที่สนามบินก่อนด้วย”ตายยากกว่าที่คิด
“บอกว่าไม่ไปไงพี่!!! พี่ไปคนเดียวสิ”
“-__-แน่ใจ๊?”
อือ!!!!!
ในที่สุดฉันก็ได้อยู่บ้านคนดียว ไม่ต้องไปอิตาลีแล้ว เย้!!^O^// บอกแล้วยัยนางยักษ์นั้นบังคับฉันไม่ได้หรอก
แต่นั้นมันก็แค่ฝันที่สลายยยยยย
ฉันโดนยัยพี่นั้นลากไปจนได้ทั้งที่ฉันยังใส่ชุดนอนลายอุลตร้าแมนสวมชั้นในสีชมพูT^T(เพราะฉันดื้อแพร่งว่าไม่ไปและไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เลยโดนลากทั้งๆแบบนี้) ฉันพยายามขัดขืนสุดขีดและพยายามเกาะประตูไว้แน่น
ประตูจ้า วันนี้ฉันขอรักแกสักวันเหอะ
ดูเหมือนว่าพี่ป๋องแป้งเองก็เริ่มโมโหแล้วด้วย เพราะพี่ป๋องแป้งทั้งต้องลากกระเป๋าพร้อมกับลากฉันมันก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา พี่ป๋องแป้งจึงตบหัวฉันหนึ่งทีแล้วใช้พลังนางผีเสื้อสมุทรลากฉันต่อ
โถ่TOTพี่ภัย(ประตู)ทำไมปล่อยให้นางผีเสื้อสมุทรพาตัวฉันไปอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่ฉันออกจะรัก(เกาะ)พี่ภัยขนาดนั้น เป็นเพราะพี่ภัยไม่รักฉันหรือสู่แรงนางยักษ์ไม่ได้หรือพี่ภัยกำลังนอกใจไปหานางรจนาาาา(สังข์ทองมาเกี่ยวอะไร-_-;;) คอยดูนะฉันจะฟ้องแม่ปลาบู่!!! (-_-;;)
“พี่ปล่อยนะ!!!”ฉันโวยวายขณะที่พี่ป๋องแป้งลากฉันลงบันไดอพาร์ตเมนท์นี้เพียงแค่สี่ชั้นทำให้ไม่จำเป็นต้องใช้ลิฟต์ ในแต่ละจะมีชั้นละสิบห้อง ซึ่งหมายความว่าห้องของพี่ฉันอยู่ชั้นสามนั้นเอง (ที่จริงก็มีลิฟต์นะ แต่มันน่ากลัวมาก)
“ลงมา!แล้วอย่าเสียงดังเกรงใจคนอื่นบ้าง-_-“
“ไม่!!”ฉันตะโกนแล้วสะบัดมืออย่างแรง
แต่นั้นทำให้ฉันไม่ทันระวังพลาดตกบันไดลงมากลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น ฉันมองเห็นพี่ป๋องแป้งทำโตอย่างตกใจมือเอือมมาคว้าร่างของฉันแต่ไม่ทัน ฉันรู้สึกถึงแรงโน้มถ่วงที่ดึงดูดฉันลงไปด้านล่าง รู้สึกถึงลมที่ผ่านวาบ รู้สึกถึงแผ่นหลังและศีรษะลงกระแทกพื้นอย่างแรง รู้สึกถึงเสียงของพี่ป๋องแป้งที่ร้องเรียกชื่อฉัน ชีวิตฉันจบแล้วสินะ ไม่น่าเลย....
ความรู้สึกของฉันเริ่มเลือนราง ตาเริ่มพล่ามัว ความคิดสุดท้ายที่ฉันนึกได้ในตอนนี้คือ...
...
..
.
ทำไมท่าตกลงมาไม่สวยเหมือนเลดี้ กาก้านะ={}=!!!
@_@ อร๋อย
ความคิดเห็น