คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : You'r My Destiny~Chapter 5 [100%]
โฮะๆ กวางใส่แว่น
อิจฉาอ่ะ
เห้ยยยยยยยยยยยย ทำไรกันอะ
นี่ก็อีกคู่ อายฟ้าอายดินกันบ้างเซ่
แน่ะ ยังม่ายเลิกกก
อ๊ากกกกก ประเจิดประเจ้อกันไปใหญ่แล้วววววว(ไรเตอร์ถึงกับเสียสติ)
หล่อใสสไตโซล
คู่ไรซิ่งกะโซล
นำเหนอสุดตัว อะแฮ่มๆ ไรเตอร์วาดเองล่ะ เป็นงัยบ้างอะ
เข้าเรื่องฟิคซะทีดีกว่า
"เด็กๆ มายกอาหารไปเร็ว"
เควิ่นตะโกนเรียกน้องชายทั้งสาม
"คร้าบบบบบ มาแล้วคร้าบนูนา"
ดงโฮพูด
"นี่ดงโฮ ชั้นผู้ชายยยยย"
เควิ่นแย้ง
"ฮ่าๆ นูนา เหมาะกับนายดีออก นานน่ะออกจะสวย เหมือนผู้หญิงจะตาย"
คิบอมพูดกับเควิ่น
"ช่ายยยยย พี่คิบอมพูดถูก ทั้งสวย ทั้งเก่ง และ....."(งก)
กอนพูดกับพี่ชาย
"พี่กอนๆๆๆๆ"
คีพารังเรียกชื่อร่างสูงซ้ำๆ
"คร้าบบบ คุณภรรยา"
กอนตอบกลับ
"ดูรูปนี้สิ น่ารักเนอะ"
คีพารังยื่นรูปใบหนึ่งให้กอน
"นี่รูปอะไรอะ ดูไม่ค่อยออกเลยอะ"
กอนพูด
"ดูตามนิ้วพารังนะ นี่หัว แขน แล้วนี่ก็ขางัยล่ะ"
คีพารังยิ้มบางๆ
"อย่าบอกนะว่านี่คือ..."
"ลูกชาย..ลูกชายของเรางัยล่ะพี่กอน"
คีพารังยิ้มให้คนตัวสูงที่กำลังอึ้ง(จนกามค้าง)
"ฮ่าๆ นี่เค้าโตเร็วเหมือนกันเนอะ อีกหน่อยท้องนายคงจะใหญ่มากๆแน่เลย"
กอนลูบท้องคีพารังและคลี่ยิ้มบางๆ
"แล้วไปโรงพยาบาลตอนไหนอะ ไม่เห็นบอกพี่เลยอะ"
กอนถามคีพารัง
"ก็ที่จริงพี่ลีทึกนัดวันไปตรวจแล้ว แต่พารังยังไม่ได้บอกพี่กอน เห็นพี่กอนหลับอยู่ไม่อยากปลุก..ก็เลยไปเอง"
คีพารังอธิบาย
"วันหลังจะไปไหนบอกพี่ เกิดเป็นลมขึ้นมาจะว่างัย"
กอนพูดด้วยความเป็นห่วง
"อ้าวนี่ กอนพารัง มากินข้าวเร็วเดี๋ยวหมดไม่รู้ด้วยนะ"
เควิ่นเรียกกอนกับคีพารังที่ยืน(ซึ้ง)กันอยู่สองคน
........................................................
......................................
....................
"โอยยย อิ่ม"
ดงโฮพูดพลางล้มตัวลงบนโซฟาสีขาวที่ห้องรับแขก
"กริ๊งๆๆๆ"
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น
"ฮาโหย"
ดงโฮกรอกเสียงสุดแสนจะปัญญาอ่อนลงไป
"ว่างัยจ๊ะลูกดงโฮ"
เสียงปลายสายตอบกลับมา
"หม่ามี๊"
ดงโฮตะโกนลั่นบ้าน
"จ้าาา หม่ามี๊เอง แล้วพี่ๆเค้าอยู่ไหนกันหมดล่ะ ไหงให้ลูกดงโฮมารับแทน"
ผู้เป็นแม่ถามลูกชาย
"ดงโฮ ใครโทรมาอะ"
เควิ่นเดินมาถาม
"อ๋อ หม่ามี๊โทรมานะฮะ"
ดงโฮยิ้ม
...ตอนไม่ดื้อก็น่ารักนะเนี่ย...
"งั้นพี่ขอคุยกับหม่ามี๊นะ"
เควิ่นพูด
"ตามสบายเลยฮะ เดี๋ยวดงโฮไปอาบน้ำก่อน"
ดงโฮพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์มาให้เควิ่น
"หมามี๊ วิ่นคิดถึงหม่ามี๊จัง หม่ามี๊อยู่อเมริกาเป็นงัยบ้าง"
เควิ่นถาม
"ก็ดีจะลูก แต่ตอนนี้แม่อยู่ที่โซลแล้วจะ กะจะมาเยี่ยมลูกๆซักสองสามวัน"
...เวงแล้วคร้าบพี่น้องงง กอนพารัง พวกนายจะบอกหม่ามี๊ยังงัยเนี่ย วิ่นเครียดดดด...
"แล้วกอนกับคีพางล่ะเป็นยังงัยบ้าง?"
ผู้เป็นแม่ถาม
"กะ ก็..ก็เหมือนเดิมแหละฮะ เป็นยังงัยก็เป็นยังงั้น"
เควิ่นแก้ต้ว
...ให้ตายสิ ชั้นต้องโกหกหม่ามี๊เพราะพวกนายแท้ๆ...
"เดี๋ยวหม่ามี๊จะไปหาที่บ้านนะลูก รักลูกนะ จุ๊ฟ"
"คร้าบบบ รักหม่ามี๊เหมือนกัน"
เควิ่นวางหูโทรศัพท์ไปพร้อมกับคำโกหกคำโต
"กอนนนนนนน พารางงงงง"
เควิ่นใช้เสียงล้านกว่าหลอดเรียกน้องชาย
"ค้าบบบบบบบบ"
กอนวิ่งมา
"แล้วพารังหละ"
เควิ่นถาม
"หลับไปแล้ว คงจะเพลียน่ะ เรียกยังงัยก็ไม่ตื่นหรอก"
กอนตอบ
"ชั้นมีข่าวใหญ่มาบอกอะ"
เควิ่นกระซิบบอกน้องชายหน้ากวาง
"อะไรอ่ะ"
กอนถาม
"หูมา..ซุบซิบๆๆๆ"
"หาาาา หม่ามี๊จะมา"
กอนตาโต
"เออ เตรียมตัวให้ดีละกัน"
.....................................30%....................................
ฮ่าๆ เป็นไงกันบ้างงงง
หนุกไม่หนุกยังงัยช่วยบอกด้วยละกัน
มาแนะนำตัวประกอบ(เรียกได้แบบว่า...)
คุณแม่ยังสาว(สวย) โบอา หรือที่ลูกลิงทั้งหลายเรียกว่าหม่ามี๊
เป็นเจ้าของธุรกิจเพชรพันล้านที่อเมริกา
คาราเมล แห่งพิ้งค์ฮาร์ท มาเป็น กขค.ให้กอนพารัง
เอ้กอีเอ้กเอ้ก
เช้าวันใหม่อันสุดแสนจะ....
"ไอกวางชอลลลล ตื่นนนนนนนน ด้ายยยยยยยยย แร้วววววววววว"
เควิ่นตะโกนใส่หูน้องชายตัวดี ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างโดดเดี่ยว(เพราะพารังลุกไปแล้ว)
"ขอนอนต่อแป๊บบบบบบบบ น้า"
กอนอ้อน
"ไม่ต้องเลยแก เมื่อคืนจับพารังกดรึงัย ถึงได้ตื่นสายขนาดนี้"
"เพ่ รู้ได้งัย"
"ไอเด็กเลว"
"ล้อเล่นน่า แค่นี้ก็ต้องว่ากันด้วย"
กอนเบะปาก
"แล้วดงโฮ กับ พารังล่ะพี่เควิ่น"
กอนถามอย่างงงๆ
"ไปเรียนแล้วเว้ยยย แกอะปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น"
เควิ่นตอบ
"พารังท้องอยู่นะ ปล่อยให้ไปเรียนได้งัยอะพี่เควิ่น"
"เค้าอยากจะไป ก็ให้เค้าไป"
....ณ โรงเรียน....
วิชา อังกฤษ
"อ่านักเรียนอ่านตามนะ อาร์ เอ ที แรด(แรงนะครู) หนูววววว(สำเนียงออก)"
"โอยย มึนหัวจัง"
คีพารังที่ปรกติจะตั้งใจเรียนแต่ตอนนี้กลับไม่สนใจเลยซักนิด
"พารังๆ เป็นไรไปอ่ะ"
แทมินที่นั่งข้างๆคีพารังถามขึ้น
...................สี่สิบเปอร์.................
ไม่ไหวจาต่อ
ง่วง
ต่อคร้าบบบบบบบบบบ
วิชาเลข
"(อาจารย์ก็เมี้ยนไป)"
"(พารังก็หลับไป)"
"พี่พารัง ตื่นๆๆ เดี๋ยวโดนอาจุมมาจอมโหดทำโทษเอานะ"
ดงโฮกระซิบบอกคีพารัง
"งืม ง่วงอะ"
คีพารังพูดโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรกับป้าแก่ๆท่ยืนอยู่หน้าห้อง
"คีพารัง ออกมานี่เดี๋ยวนี้ กล้าหลับในชั่วโมงชั้นหรอออ"
"อุ๊บ OxO อั่ว.."
คีพารังวิ่งออกจากห้องโดยไม่สนใจสายตาของเพื่อนในห้อง(เค้าไม่แคร์สื่อ)
....................................................
.ห้องน้ำ.(สุขานั่นแหละ....บอกเพื่อ?)
"อ้วกกกก"(ใครทานข้าวอยู่ไรเตอร์ขออภัย)
"คีพารังเป็นงัยบ้างอะ ไหวป่าว"
แทมินถามอย่างเป็นห่วง
"ถ้าไม่ไหวก็บอกพวกเรานะ จะไปเรียนต่อหรือว่านอนห้องพยาบาลล่ะ?"
โซลถาม
"ไม่รู้สิ "
คีพารังตอบ
"แล้วอาการพี่พารังเป็นงัยบ้าง"
ดงโฮถามพารัง ที่หน้าซีดแบบสุดๆ
"มึนหัว คลื่นไส้ ไม่ไหวแล้วอะ"
คีพารังตอบดงโฮ
"คนท้องก็เงี้ยแหละฮะพี่พารัง"
ดงโฮพูดอย่างลืมตัว
"ท้อง หมายความว่างัย?"
แทมินคิ้วขมวดเป็นปม(เค้าสงสัย)
"ก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ"
คีพารังตอบอย่างไร้อารม
"แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังงัย พารัง"
โซลจ้องคีพารังอย่างต้องการคำตอบ
"ก็มันเกิดขึ้นแล้วนี่ จะให้ทำยังงัยล่ะ"
คีพารังเถียงกลับ
"นายนี่มัน... โถ่เว้ย"
โซลสบถอย่างขัดใจ
"โซล ใจเย็นๆสิ"
แทมินพูด
"ชั้นน่ะเย็นอยู่แล้ว ชั้นอยากรู้จริงๆไอคนที่ทำให้อนาคตเพื่อนเราดับวูบน่ะมันเป็นใคร"
โซลพูดน้ำเสียงดูแข็วก้าว
"พี่กอน... เป็นพ่อของเด็ก"
คีพารังก้มหน้า ในไม่ช้าน้ำตาก็ไหลออกมาจากตาคู่สวย
"ชั้นจะไปสอยฟันไอพี่กอนซะเดี๋ยวนี้แหละ"
โซลเดินปึงปังออกไป
"โซล นี่นายใจเย็นๆหน่อยได้มั้ย"
แทมินฉุดแขนโซลเอาไว้
"ปล่อย...แทมิน ชั้นทนไม่ไหวจริงๆ"
โซลพูดกับแทมิน
"โซล นายจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ พารังผิดเอง..ผิดที่ไม่ดูแลตัวเอง"
...อีกไม่นาน ชั้นก็ต้องจากไปอยู่ดี...
................................50%................................
แม่เจ้า
เมื่อยได้ใจจริงๆ
เดี๋ยวมาอัพต่อ
ฝากด้วยน้า
^O^
"พารัง จะกลับเลยรึเปล่า"
แทมินถามคีพารัง
"ยังหรอก เดี๋ยวพารังจะไปที่โบสถ์ก่อนน่ะ"
คีพารังตอบ
"อ่อ... ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย?"
แทมินถาม
"ไม่เป็นไร แทมินมีนัดกับคุณพ่อคุณแม่ไม่ใช่หรอ"
คีพารังพูด
"เออ จริงด้วย ลืมไปเลยนะเนี่ย งั้นแทมินไปแล้วนะ"
"จะ บ๊ายบาย"
.........................................
...โบสถ์เมียงดง...
ร่างเล็กเดินเข้ามาภายในบริเวณหลุมฝังศพอย่างคุ้นเคย
ในมือถือดอกไม้สีขาวสะอาด
"แม่ครับ พารังมาหาแม่ พารังคิดถึงแม่จัง แม่..พารังควรทำยังงัยดี พารังรู้สึกว่าเป็นภาระให้พี่กอน พารังควรไปจากที่นั่น พารังไม่ควรอยู่ แม่ฮะ...พารังจะไป พารังจะเลี้ยงลูกเอง พารังจะไปอยู่กับพี่แจ พารังทำถูกใช่มั้ยฮะ ฮึก...แม่ฮะ พารังขอโทษ ฮึกๆ ที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ พารังขอโทษ ฮือๆ..."
คีพารังยืนร้องไห้หน้าหลุมศพของผู้เป็นแม่
........................................
"กุ๊ง กิ๊ง กุ๊ง กิ๊ง รับโทรศัพท์ด้วยคร้าบบบบ"
เสียงโทรศัพท์มืถือของแจจุงดังขึ้น
"ฮัลโหล"
/พี่แจ พารังเองนะ/
"พารังหรอ อืม..มีอะไรหรอ"
/พี่แจ พารังขอไปอยู่กับพี่แจนะ/
"อืม ได้สิ แล้วจะอยู่กี่วันอะ"
/พอลูกพารังอายุครบหนึ่งขวบ พารังจะหาที่อยู่ใหม่/
"อืม เอางั้นก็ได้ แล้วนี่มีปัญหากับเจ้ากอนมารึเปล่า"
/เปล่าฮะ ก็แค่...ไม่อยากให้เป็นภาระ/
"โธ่ พารัง ภาร้งภาระอะไรหละ กอนมันไม่ใช่พวกไข่แล้วทิ้งนะ เจ้านี่น่ะรักแล้วรักเลยด้วย"
/ก็พารัง......../
"ลำบากใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้ แล้วจะมาวันไหน"
/วันนี้ ตอนนี้ฮะ/
"เฮออออออออออออออ"
/พารังยืนอยู่หน้าบ้านพี่แจแล้วนะ/
"เห้ยยยยย เร็วจัง"
.................................................
อะ หุ อะ หุ .......มาทางบอมวิ่น............
"พี่คิบอมถามจริง งานการไม่มีให้ทำหรืองัย อยู่แต่บ้านเควิ่นอะ"
เควิ่นถามร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาสีขาวในห้องรับแขก
"ขี้เกียจ"
คิบอมตอบ
"โห เป็นผู้จัดการแท้ๆ แต่ขี้เกียจ"
เควิ่นพูดพร้อมกับเดินมานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับคิบอม
"ก็อยากหนีนรกมาอยู่กะนางฟ้านี่นา"
คิบอมพูด
"พี่เควิ่นคร้าบบบบ"
เสียงมินโฮดังขึ้น
"ตายแล้วววว ทำไงดีอะ ไอเด็กจอมตื๊อมาอะ"
ทันใดนั้นสมองสุดแสนจะชั่วร้ายก็คิดแผนออก
"พี่คิบอม จูบเค้าหน่อยดิ"
"ห๊ะ..อุ๊บ O3O"
ไม่ทันที่คิบอมจะตอบ เควิ่นก็กดริมฝีปากของตัวเองลงไปบนปากของร่างหนา
(อะหุ อะหุ ไรเตอร์เริ่มหื่น)
"อืม..=3= หายใจไม่ออก"
เควิ่นถอนจูบ ปล่อยให้คิบอมอึ้งจนกามค้างอยู่คนเดียว
"พี่เควิ่น"
เสียงมินโฮเริ่มใกล้มากขึ้น
"แว๊กกกกกกกกกก ไอเด็กนั่นยังไม่ไปอีกอะ พี่คิบอมช่วยเค้าอีกทีนะ อย่าขึ้นซะก่อนล่ะ"
เควิ่นพูดเสร็จก็กระโดดไปนั่งตักคิบอมทันที และทำท่ายั่วแบบขั้นเทพ
....วิ่นเซะซี่อะ ใครก็ได้ทุบหัวบอมที อยากจะลากขึ้นห้องเดี๋ยวนี้เลย....
"เควิ่น ขอโทษนะ พี่ไม่ไหวจริงๆ"
คิบอมจับคนตัวเล็กนอนลงบนโซฟา โดยมีคิบอมขึ้นคร่อม
(จับกดเลยบอมมี่ อยากยั่วเอง)
"พี่คิบอมมมม เค้าบอกแล้วว่าอย่าขึ้นนนนนนนน"
เควิ่นโวยวายเสียงดัง ทำให้มินโฮเดินตามเสียงมาได้
พอดีกับที่คิบอมซุกไซร้คอขาวของเควิ่น
"อ๊า พี่คิบอม..มันจั๊กจี้นะ"
เควิ่นดิ้นไปมาอยู่บนโซฟาสีขาว
"เอิ่ม...ขอโทษครับ ที่มาขัดจังหวะ"
มินโฮพูด และเดินออกไปทันที
แต่ทั้งคิบอมและเควิ่น ไม่มีใครสนใจมินโฮเลย(ก็เล่น...ในห้องรับแขกอะ)
"เดี๋ยวก่อนนน พี่คิบอม ตรงนี้เลยหรอ?"
เควิ่นถามคิบอม
"บนห้องดีกว่า ^O^ วิ่นอนุณาติแล้วนะ"
คิบอมพูดอย่างร่าเริง(ของมันแน่อยู่แล้ว)
"อะ..อืม -///-"
"งั้นขึ้นห้องเลย ไม่ไหวแล้วเว้ยยยยยยย"
"อ๊ากกก พี่คิบอมมม อย่าจิ..เค้าเสียว"
(แว๊กกกกกกกก ประเจิดประเจ้อ ทนดูมิได้)
...........................................................
ห้องกอนน้อยยยยยย
/พี่คิบอมเบาๆนะ อ๊า....อืม/
กอนที่กำลังทำงานสะดุ้งเฮือกเมื่อไดยินเสียงของพี่ชายกำลังถูกลวนลาม
/อ๊า..แรงอีก/
"ไม่เลิก"
/ลึกๆ อ๊า.../
(ไรเตอร์กำเดาพุ่งแล้ววววววว)
"ยังไม่เลิก"
/พี่คิบอม จะไปแล้ว อ๊า../
"โว้ยยยยยย คนจะทำงานนนนนนนนนนนน"
กอนตะโกนเสียงดัง
/อ๊า.../
"ไม่เลิกใช่มั้ย กุย้ายไปทำที่อื่นก็ได้"
กอนเดินออกจากห้องอย่างหัวเสีย
..................................................
..หลังจากสองเคเสร็จภาระกิจ..
"หลับแล้วหรอเนี่ย เควิ่นนายรู้มั้ย...นายสวยมาก"
คิบอมกอดร่างบาง(ในสภาพเปลือยเปล่า)ที่กำลังหลับสนิทอย่างถนุถนอม
(หวานเย้มมมมมมมมม เชียว)
.................................................
"พารังๆ นี่รูปอะไรหรอ"
แจจุงที่ขุดๆค้นๆลื้อๆกระเป๋าของคีพารังถามขึ้น
"อ๋อ ลูกชายฮะ เค้าน่ารักมากๆเลย"
คีพารังพูดและยิ้มบางๆ
"นี่ๆ พารัง ถามจริง กะจะไม่เจอกอนไปตลอดเลยหรอ"
คีพารังสีหน้าดูสลดลงทันทีที่แจจุงถาม
"ก็คงงั้นแหละฮะ"
คีพารังตอบ และยิ้มแบบฝืนๆ
"มันเป็นไปไม่ได้หรอกพารัง พี่เชื่อว่ายังงัยกอนกับพารังก็ต้องเจอกัน"
แจจุงพูด
"พารัง เป็นอะไรไปอะ หน้าดูซีดกว่ามะกี๊อีกนะ พักก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่จัดของให้"
"ไม่เป็นไรฮะ พารังไม่เป็นไร พี่แจนั่นแหละนั่งเฉยๆ กระเป๋าพารังรกหมดแล้ว"
"ฮ่าๆ โทษที เพลินไปหน่อย พารังไม่เป็นไรจริงๆนะ"
แจจุงถาม
คีพารังใช้มือเล็กกุมขมับ และหมดสติไป
"พารัง ปากแข็งจริงๆ จะต้องรอให้ลูกเราเป็นอะไรก่อนรึงัยนะ ไม่ไหวจริงๆ"
แจจุงได้แต่บ่นในความปากแข็งของคีพารัง
..........................
ร.พ.(คงรู้กันดี)
"ชางมิน พารังเป็นงัยบ้าง"
แจจุงถามอย่างเป็นห่วง
"พี่แจไม่ต้องห่วงนะ เด็กในท้องพารังน่ะไม่เป็นไร แต่พารังน่ะสิต้องห่วง เพราะพารังไม่แข็งแรงอยู่แล้ว แล้วตอนนี้ก็มีอีกชีวิตในตัวของพารัง เพราะฉนั้นไอพวกพลังงานอะไรทั้งหลายมันก็จะไปอยู่ที่เด็กเกือบหมด แล้วที่เหลือก็คงไม่พอกับพารังอย่างแน่นอน สรุปง่ายๆ ยิ่งเด็กในท้องพารังโตและแข็งแรงขึ้น ร่างกายของคีพารังก็จะอ่อนแอลง และมันจะมีผลตอนคลอด คือ ถ้าโชคดีจะปลอดภัยทั้งแม่แล้วก็ลูก แต่ถ้าร่างกายพารังรับไม่ไหวจริงๆพารังอาจจะ..หลับไป อย่างไม่มีวันตื่น"
ชางมินพูดเสร็จก็เดินจากไป
"ทำงัยดีล่ะ พารัง"
แจจุงยืนคิด
..........................................70%...........................................
"นี่กอน เมื่อไหร่แกจะเลิกเดินไปเดินมาซะที มันมึนหัว"
เควิ่นพูดอย่างหงุดหงิด
"ก็ผมเป็นห่วงพารังนี่ ป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีก"
กอนพูดสีหน้าเคร่งเครียด
"เดี๋ยวก็กลับล่ะมั้ง"
"กลับมาแล้วคร้าบบบบบบ"
เสียงดงโฮดังมาแต่ไกล
"แล้วพารังล่ะ"
กอนถามดงโฮ ด้านดงโฮก็ทำหน้างงๆกับคำถาม
"เห็นบอกว่าจะไปที่โบสถ์เมียงดง ยังไม่กลับมาเลยหรอ"
"ปล่อยให้ไปคนเดียวเนี่ยนะ!"
กอนตะคอกใส่ดงโฮ และวิ่งออกไป
"พี่เควิ่น พี่กอนน่ากลัวอะ T^T"
ดงโฮทำหน้าเหมือนเจอผี
"ช่างมันเหอะ"
เควิ่นพูดอย่างหน่ายๆ
"เปิดทีวีดูน่าจะได้เรื่องกว่า"
เควิ่นพูดกับตัวเอง และหยิบรีโมทมาเปิดทีวี
/ลีซูฮุน ลูกชายมหาเศรษฐีชี่อดังของเกาหลีได้กลับมาจากการเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้วค่ะ/
"ข่าวบ้าอะไรเนี่ย "
เควิ่นสบถอย่างน่ากลัว(เป็นยังงัยฟะ)
/ลีซูฮุน หรือ คุณชายไวท์ ได้กลับมาแล้วค่ะ/
"เสียงป้าพวกนี้น่ารำคาญจริงๆ อ๊ะ พี่คิบอม..ปล่อยนะ เดี๋ยวดงโฮก็มาเห็นอีกหรอก"
"ม่ายยยยยยยยโสนนนนนนนนนน"
คิบอมกระชับอ้อมกอดของตัวเอง
"มันหายใจไม่ออกนะ"
เควิ่นพูดดุๆ
"ก็บอมมี่รักน้องวิ่นนี่นา อยากจะกอดเอาไว้นานๆเลยยยยยยยย ฟอดดด"
คิบอมพูดก่อนจะหอมแก้มเควิ่นฟอดใหญ่
"เควิ่น ลืมไวท์ได้รึยัง?"
คิบอมถามขึ้น
"พี่คิบอม ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ..หวงเค้าใช่มะล่ะ เควิ่นจะบอกให้นะ ตอนนี้ในหัวใจวิ่นอะ..มีพี่คิบอมคนเดียว มีคนเดียวเท่านั้น แล้วก็จะเป็นอย่างนี้ตลอดไปด้วยนะ ส่วนพี่ไวท์..เควิ่นรู้ใจตัวเองแล้วว่าอยากได้เค้าเป็นพี่ชายมากกว่า ไม่ว่าจะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนๆ..คิมคิบอมจะอยู่ในใจวูซองฮยอนคนนี้ตลอดไป"
.........................................................................
กลับมาที่กอน
ณ โบสถ์เมียงดง
"พารังๆ อยู่ไหนนะ หาตั้งนานแล้วยังไม่เจออีก หรือว่าจะไปโรงพยาบาล"
...
โรงพยาบาลลลลลลลลล
"พี่ลีทึก พารังมาที่นี่รึเปล่า"
กอนเดินไปเขย่าแขนลีทึกอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยไม่สนใจว่าสีทึกกำลังทำแผลให้คนไข้อยู่
"ไอกอน หยุดก่อนดิเว้ยยยยยยยย"
ลีทึกโวยวาย
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก เจบบบบบบบบบบบบบบ"
ตามด้วยเสียงหลอนๆของคนไข้
"ไอกอนปล่อยก่อนเดี๋ยวคนไข้ชั้นตายยยย"
ในที่สุดกอนก็ยอมปล่อย
"พี่ลีทึกเห็นพารังมั้ยแล้วพารังมาที่นี่รึเปล่า...บลาๆๆๆๆ...แล้วพี่ลีทึกรู้มั้ยว่าพารังไปไหน"
กอนยิงคำถามมาแบบเป็นชุด ทำเอาลีทึกงงเป็นไก่ตาแตก
"ช้าๆกอน ตั้งสติ ทีละคำถาม ช้าๆ"
ลีทึกย้ำคำสุดท้าย
"พารัง หายไปไหนก็ไม่รู้ ผมเป็นห่วง"
กอนพูด
"หายไปหรอ งั้นเดี๋ยวจะลองเช็คโรงพยาบาลอื่นๆให้ละกัน เพราะยังงัยพารังก็ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆอยู่ดี"
ลีทึกพูด
"ขอบคุณพี่ลีทึกมากๆนะครับ"
กอนพูด แต่สีหน้าก็ยังไม่คลายกังวล
"ฮือๆ หมอฮะ ผมจะตายมั้ยเนี่ย"
ฮงกีคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร
"เว่อร์ไปมั้ง หมอว่า"
..............................................
ทางด้านคีพารังและแจจุง
"โอ๊ยย มึนหัวจัง.. แล้วนี่ที่ไหนอะ"
"โรงพยาบาล"
ชางมินพูดเสียงเรียบ
"พี่ชางมิน แล้วพี่แจล่ะ"
คีพารังถาม
"นี่พารัง พี่ขอถามนะ ทำไมถึงหนีกอนมา"
ชางมินทำหน้าดุ
"เหตุผลส่วนตัวของผม"
คีพารังพูด
"เหตุผลที่ว่าก็คือ ไม่อยากเป็นภาระ เหอะ..เหตุผลโง่ๆ เด็กอย่างนายน่ะยังดูแลตัวเองไม่เป็นหรอก"
"นี่ พี่ชางมินชักจะดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ"
คีพารังท่าทางไม่พอใจ
"หรือว่าไม่จริง ตัวนายเองยังดูแลไม่ได้ แล้วคิดมั้ย?..ถ้าเด็กเกิดมาแล้วนายตายตอนคลอดเนี่ย ใครจะดูแล ชั้นไม่ได้แช่ง แต่มันอาจจะเป็น นายต้องอยู่โรงพยาบาลอีกยาว"
ชางมินพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
"นั่นสิ พี่ชางมินพูดถูก"
...........................................
จบอีกตอนแล้ว
ที่พารังท้อง และอะไรต่างๆ
คือแบบว่า...จินตนาการมันไกลไปหน่อยเอง
ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะ
ไรเตอร์สู้ตาย ณ จุดนี้ ^O^
ความคิดเห็น