คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : You'r My Destiny~Chapter 4 [100%]
ฮัสกี้:มาจุ๊บที>3<
ไรซิ่ง:ชั้นจะเก็บไว้ให้โซล - -
ฮัสกี้:ฮัสอยากเป้นซุปเปอร์แมน>O<
กอน:เหล่สาว (- -� )(� - -)
ไรซิ่ง:ลมมันเย้นนนน ^^
คีพารัง:พารังน่ารักมั้ยคร้าบบบ~
ไวท์:นี่คือสถาน~แห่งบ้านทรายทอง~ที่ชั้นปองมาสู่~ -3- (หน้านิ่งมากกกก)
โซล:ยินดีต้อนรับคร้าบบ~ นี่คือฮาเล็มของป๋ม ^^
ยูน:กล้ามเป็นมัด ฮ่าๆๆ ภูมิใจ ^o^
อะแฮ่ม ขณะนี้ทางศูนย์ข่าวประเทศเกาหลีแจ้งมาว่า มีกวางออกอาละวาด
ถ้าใครพบเห็นลักษณะตามภาพกรุณาจับไปขังไว้ในหัวใจด้วยนะคร้าบบ~ >O<
เข้าเรื่องๆๆ
"พารังไปเที่ยวกานน~ ^O^"
"เที่ยววว อีกและ คราวนี้จะไปไหนอะ"
คีพารังพูดเหนื่อยๆ แน่นอนว่าต้องเหนื่อย กอนชวนเค้าไปเที่ยวตลอดเป็นเวลาสามวันแล้ว
"Lotte World~ ไปมั้ย^^"
"ไปๆๆๆๆ OoO"
คีพารังตอบตกลงทันที เพราะเค้าชอบสวนสนุกเป็นที่สุด
..ลั๊ลลา ในห้องนอน^^..
"พี่กอน ชุดที่พารังเลือกให้พี่ใส่แล้วรับรองว่าหล่อสุดๆ^^"
คีพารังพูด
"สีชมพู?"
กอนพูดอย่างแปลกใจ
"น่ารักดีออก ใส่ๆเหอะน่า"
"งั้นพี่เลือกชุดให้พารังมั่ง"
"อย่าบอกนะว่าจะให้พารังใส่จีสติง"
"ตลกมากมั้ยคร้าบบ~"
"ก็ขำสิ"
"ฮ่าๆ"
"เหม็นว่ะพี่กอน -o-"
"ซะงั้นอะ -O-"
"ล้อเล่น ^O^"
"แหมไอตัวแสบ แกล้งสามีไม่ดีรู้มั้ย ^^"
กอนลูบหัวคีพารังเบาๆ
"บ้า -///-"
"ถึงจะบ้า แต่ก็บ้ารักพารังคนเดียว~"
กอนไม่พูดเปล่า มือหนาโอบเอวบางของคีพารัง ด้านคีพารังก็หน้าขึ้นสีอย่างรวดเร็ว
"พี่กอนอ่า~ พูดอะไรก็ไม่รู้ -///-"
"พูดตามที่ใจบอกคร้าบบ~ ^O^"
"พอเลยๆ เลี่ยน จาอ้วก"
"ท้องแล้วรึงัยเรา จะอ้วกเนี่ย"
"อืม...ถ้าผู้ชายท้องได้จะเป็นไงนะ"
"ลองมั้ยล่ะ -,.-"
"ลองอะไรO-o"
"ลองแบบที่โซลกะไรซิ่งทำอะ ฮุๆๆ"
"No! OoO"
...................................
...............................
..........................
"โอย ปวดสะโพก T^T"
คีพารังค่อยๆลุกจากเตียง ความเจ็บแล่นมารวมตัวกันอยู่ที่สะโพก
"อืม... - -"
กอนพลิกตัว� ด้วยความเหนื่อยทำให้กอนหลับสนิท(หักโหม-,.-)
"อืม สองทุ่มแล้วหรอเนี่ย เร็วจัง"
คีพารังพูดกับตัวเอง
"หลับสบายนะฮะ..พี่กอน"
มือเรียวดึงผ้าห่ม ห่มให้คนที่นอนอยู่บนเตียง ส่วนตัวเองก็เดินเข้าห้องน้ำ
"อ่า..เจ็บ"
น้ำตาของคีพารังไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
"พารังอยากขอบคุณพี่กอนจริงๆ ขอบคุณที่รักพารัง"
..................................................
...............................
........
"พารัง.. อ้าวหายไปไหนอะ -o-"
"เห้ย กอนแกไปทำไรน้องป่าวอะ เดินไม่เป็นคนเลย"
"ยังไงเจ๊?"
"เดินแบบ จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ น่าฉงฉาน TOT"
"ล้วตอนนี้พารังอยู่ไหนอะ"
"ที่ห้อง"
กอนรีบลุกไปหาคีพารังที่ห้องทันที
"อ้าวเห้ย เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ไอเด็กนี่"
.......................................
............................
..........
"พารัง พี่เข้าไปนะ"
ไม่มีเสียงตอบกลับของคีพารัง กอนพยายามเปิดประตูให้เบาที่สุด
"หลับอยู่นี่เอง นายคงจะเหนื่อยน่าดูเลยนะคีพารัง"
กอนลูบหัวคีพารังเบาๆอย่างถนุถนอม
"กอน เอาเสื้อ"
เควิ่นพูดพร้อมโยนเสื้อให้น้องชาย
"ขอบคุณคร้าบบบ พี่สาว"
"พี่ชายเว้ย"
เควิ่นพูดเสร็จก็เดินออกไป(ไม่อยากเป็นกขค.) กอนจัดการใส่เสื้อที่เควิ่นเตรียมไว้ให้
"อืม..โอ๊ย ปวด"
คีพารังที่กำลังพลิกตัว ต้องสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บปวด
"พารัง ปวดสะโพกหรอ ให้พี่นวดให้มั้ย"
กอนสีหน้าดูเป็นห่วงมากในตอนนี้
"ไม่เป็นไรฮะ พารังจะเข้าห้องน้ำ"
คีพารังลุกอย่างระวัง
"ตุ๊บ"
คีพารังล้มลงกับพื้นและหมดสติไป�ทำเอากอนที่นั้งดูอยู่ตกใจ
"พารัง! เป็นอะไรไปอะ พี่เควิ่น! คีพารังเป็นอะไรก็ไม่รู้"
กอนตะโกนเรียกพี่ชายคนโต
"ไหนๆๆ"
เควิ่นรีบวิ่งมาหาน้องชายทั้งสอง
"พี่เควิ่น! ทำงัยต่ออะ"
"อุ้มตามมา พาคีพารังไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด"
เควิ่นออกคำสั่ง ในขณะท่กอนก็อุ้มคีพารังตามคำสั่ง
.............ที่ร.พ.................
"พี่ลีทึก พารังเป็นไงบ้าง"
เควิ่นถามอย่างเป็นห่วง
"เรียกกอนมา"
ลีทึกพูดเสียงเรียบ
"ครับ พี่ลีทึก มีอะไรหรอครับ"
"นายรู้มั้ยว่านายทำอะไรลงไป ไอช่องทางที่นายใช้ปรนเปรอกันของพารังน่ะมันฉีกขาด! แล้วอีกอย่าง พารังก็เสี่ยงกับการตั้งครรภ์ด้วย"
"ตั้งครรภ์ ท้อง!"
"ใช่ นายรู้มั้ยว่าพารังมีอวัยวะพิเศษ ที่ผู้ชายเพียงหนึ่งในล้านเท่านั้นที่จะมี มันทำหน้าที่เหมือนมดลูกของผู้หญิงคือให้กำเนิด! ไม่มีช่วงเวลาที่กำหนดแน่นอนว่าช่วงไหนจะไม่ท้อง แล้วแต่สภาวะของร่างกาย แล้วถ้าพารังกำลังท้อง ทั้งๆที่ร่างกายอ่อนแอ มันจะส่งผลกับลูกนาย และตัวของพารังเอง"
"ร่างกายอ่อนแอ ยังไง?"
"นายคงไม่เคยรู้ ชั้นน่ะรักษาพารังมานานมากแล้ว พารังน่ะ ไม่แข็งแรงตั้งแต่เกิด พารังอ่อนแอมากถ้าเทียบกับวัยเดียวกัน ตอนนี้ก็เหลือแค่รอ อีกสองเดือนถ้าพารังท้องจะมีอาการ เควิ่นคงรู้ดี ช่วงนี้ให้นายดูแลพารังให้ดีๆ อย่าให้ได้รับการกระทบกระเทือนเด็ดขาด เพราะเรายังไม่แน่ใจว่าพารังจะท้องรึป่าว โชคดีละกัน"
ลีทึกพอพูดเสร็จก็เดินจากไป ปล่อยให้กอนยืนทบทวนสิ่งที่ลีทึกพูด
'นายรู้มั้ยว่านายทำอะไรลงไป ไอช่องทางที่นายใช้ปรนเปรอกันของพารังน่ะมันฉีกขาด! แล้วอีกอย่าง พารังก็เสี่ยงกับการตั้งครรภ์ด้วย'
'นายรู้มั้ยว่าพารังมีอวัยวะพิเศษ ที่ผู้ชายเพียงหนึ่งในล้านเท่านั้นที่จะมี มันทำหน้าที่เหมือนมดลูกของผู้หญิงคือให้กำเนิด!'
'แล้วถ้าพารังกำลังท้อง ทั้งๆที่ร่างกายอ่อนแอ มันจะส่งผลกับลูกนาย และตัวของพารังเอง'
'ตอนนี้ก็เหลือแค่รอ อีกสองเดือนถ้าพารังท้องจะมีอาการ เควิ่นคงรู้ดี ช่วงนี้ให้นายดูแลพารังให้ดีๆ อย่าให้ได้รับการกระทบกระเทือนเด็ดขาด เพราะเรายังไม่แน่ใจว่าพารังจะท้องรึป่าว โชคดีละกัน'
...นี่มันอะไรกัน งงไปหมดแล้ว พารัง..ทำไมนายไม่เคยบอกพี่ แล้วถ้าพารังท้อง..ลูก นี่มันอะไรกันเนี่ย!...
"กอน ชั้นว่าแกไปทำใจให้สบายก่อนดีกว่า พารังน่ะ..ชั้นดูแลเอง ลูกแกด้วยเดี๋ยวชั้นดูแลให้"
"พี่เควิ่น พี่ว่าพารัง..จะท้องรึป่าว? แล้วถ้าพารังเกิดท้อง..ผมต้องทำตัวยังไง?"
"ไปทำใจให้สบายก่อนดีกว่า เรื่องอื่นค่อยคุยกันวันหลัง"
เควิ่นตบไหล่น้องชายเบาๆ
"ฝากด้วยนะพี่เควิ่น"
"อืม"
....ในห้องที่ร.พ....
"อืม..นี่ที่ไหนเนี่ย"
"โรงพยาบาล พารังกอนรู้เรื่องแล้วนะ เรื่องที่พารังสามารถตั้งครรภ์ได้น่ะ"
"รู้แล้วหรอพี่เควิ่น แล้วพี่กอนว่างัยบ้าง"
"ก็ดูท่าทางคงจะสับสน ก็เลยให้มันไปทำใจก่อน แล้วเราล่ะว่างัยถ้าเกิดท้องมันป่องขึ้นมาเนี่ย"
"ถ้าพารังท้อง พารังคงไปอยู่ที่อื่น พารังไม่อยากเป็นภาระให้พี่กอน"
"ไม่ได้นะพารัง! แล้วถ้าลูกเกิดถามขึ้นมาว่าพ่อหน้าตาเป็นยังงัย อยากเห็นพ่อ.. จะบอกลูกว่างัยล่ะ"
"ฮึก..ไม่รู้ พารัง ไม่รู้ ฮือๆๆ.."
"อย่าร้องไห้สิพารัง ไม่ใช่เราคนเดียวหรอกที่ลำบากใจ เจ้ากอนมันก็คงลำบากใจเหมือนกัน"
"ฮือๆๆ พี่เควิ่น..พารังต้องทำยังไงดี ตัวพารังเองก็ไม่แข็งแรง..พารังกลัวลูกจะไม่แข็งแรงไปด้วยอะ"
...............2 เดือน(ผ่านไป ไวเหมือนโกหก เจ็ด แปด)(ไวท์:ไรเตอร์ต๊อง).....................
"พี่เควิ่น~ วันนี้มีไรกินมั่ง หิวแล้วอะ"
คีพารังเดินตามเควิ่นเข้ามาในครัว
"อืม ต้มยำ อาหารไทย ชอบไม่ใช่หรอ"
เควิ่นพูดพร้อมยกต้มยำชามใหญ่มาวางบนโต๊ะอาหาร
"อยากจะบอกว่า... ชอบสุดๆ! กินเลยนะ ง่าม~ ไมมันไม่เปรี้ยวเลยอะ - -"
คีพารังทำหน้าเซ็งๆ
"ไม่เปรียวหรอ? มะนาวหมดไปห้าลูกแล้วนะ"
"ไหนขอดงโฮชิมหน่อย ง่ำ (หลับตาปี๋)โคตรเปรี้ยวอะเจ๊"
"ไหนมาชิม ง้าม~ (หลับตาปี๋ พร้อมกระโดดแด๊กๆ)แน่ใจว่าที่ใส่คือมะนาว เปรียวเกิน>.O"
"มีพารังคนเดียวที่ไม่เปรี้ยว(นึกๆๆ) กอนประชุม"
"มีไรอะเจ๊"
กอนถาม
"ตามๆมาเหอะ"
...............ณ ห้องๆหนึ่ง.............
"กอนแกจำเรื่องที่พี่ลีทึกบอกแกเมื่อสองเดือนก่อนได้ป่ะ"
"ได้ ทำไม"
"ก็ ชั้นจำได้ว่าตอนแม่ท้องดงโฮอะ แบบนี้เลย อีกอย่างคือเหนื่อยง่าย เหม็นดอกไม้ที่พวกเราคิดว่าหอม เหม็นน้ำหอมด้วย"
"บอกทำไม"
"แกลองฉีดน้ำหอมแล้วเดินไปใกล้ๆพารังแล้วดูปฏิกิริยา โอเค๊"
"โอเค คร้าบบบ~"
.....บททดสอบที่ 1!!....น้ำหอมมมม
"พารัง พี่ไปซื้อน้ำหอมมาใหม่อะ หอมปะ"
"ไม่เห็นหอมเลย เหม็นจะตาย พี่กอนออกไปเลยนะ..เหม็น จะอ้วก ปั้ง!!(ปิดประตูใส่)"
"โช๊ะเลยกอน ต่อไป"
.....บททดสอบที่ 2!!....ดอกม้ายยย
"พารังจ๋า พี่ซื้อดอกไม้มาฝาก ห้อมมม หอมม"
"หอมยังงัย ตรงไหนมิทราบ เหม็นๆๆ เอาออกไปเลยนะพี่กอน ปั้ง!(ถูกปิดประตูใส่รอบสอง)"
"ผ่าน"
...บททดสอบที่3!!...อารมณ์(กอนอันนี้เสี่ยงหน่อยนะ)(คร้าบบ รับทราบ)
"พารัง หิวมั้ย จะกินอะไรรึป่าว อยากได้อะไรมั้ย บลาๆๆๆ"
"หยุดได้แล้ว! น่ารำคาญ พูดมาก! ปั้ง!(ปิดประตูใส่รอบสาม)"(น่าฉงฉาน)
............................................
.....................
"ทดสอบอันไหนก็เป๊ะ อย่างนี้ไม่ท้องก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว"
"ช่ายย ถูกปิดประตูใส่หน้าตลอด"
กอนพูดอย่างหมดแรง
"ดูแลลูกกับพารังให้ดีๆนะกอน"
"คร้าบบ พี่ไม่พูดผมก็ดูแลดีอยู่แล้วล่ะน่า อย่าห่วง"
....................50%....................
ไรเตอร์ได้แรงบรรดาลใจของการที่พารังท้องมาจากกล้านกล้วยภาคสอง
งงกันล่ะสิ ไรเตอร์ก็งง
มาต่อคร้าบบบ~
"ก๊อกๆๆ"(เสียงมันปัญญาอ่อนไปนิดนะ)
กอนเคาะประตูห้องคีพารัง
"คราวนี้มีอะไรอีกล่ะ� -o-"
คีพารังพูพร้อมท่าทางเบื่อๆ
"ก็ป่าว เข้าไปนะ"
"ถ้าไม่ฉีดน้ำหอม ไม่เอาดอกไม้เข้ามา แล้วก็ไม่กวนนะ"
"คร้าบบบบ~"
........................................
......................................
"พี่กอน ถามจริง จะเข้ามาทำไม"
คีพารังถามกอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สีฟ้า
"มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ"
กอนตอบ
"แล้วเรื่องอะไรอ่ะ"
คีพารังถาม
"พารัง นี่นายไม่เคยสังเกตุความเปลี่ยนแปลงของตัวเองเลยใช่มั้ย ช่วงนี้อ้วกบ่อยมั้ย"
"ก็บ่อย..ทำไมหรอO.O?"
คีพารังถามด้วยความสงสัย
"นายกำลังแพ้ท้อง"
กอนพูดเสียงเรียบ
"ห๊ะ แล้วพี่กอนรู้ได้ไงว่าพารังแพ้ท้อง -o-"
คีพารังถาม(ถามอะไรนักหนาฟะ -*-)
"พี่เควิ่นสังเกตุอาการพวกนี้น่ะ เลยรู้ พารัง..ไม่ต้องกังวลนะ เรื่องนี้พี่ก็มีส่วนที่จะต้องรับผิดชอบเหมือนกัน"
กอนกอดคนตัวเล็ก และลูบหัวเบาๆ
"พี่กอน..ร่างกายพารังเป็นแบบนี้ แล้วในท้องพารังก็มีเจ้าตัวเล็กอีกด้วย พี่กอนไม่เกลียดพารังหรอ"
คีพารังถามทั้งน้ำตา
"พี่ไม่เกลียดพารังกับลูกหรอกนะ เพราะพี่ทำให้เค้าเกิดมาเอง จะเกลียดเค้าได้ยังไง"
กอนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"ขอบคุณนะฮะ..พี่กอน"
คีพารักซุกหน้ากับอกแกร่ง ไม่นานก็หลับไปในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่กว่า
...ความอบอุ่นที่พารังได้รับจากพี่กอน อบอุ่นเหลือเกิน เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่สุดที่พารังเคยได้รับ ขอบคุณพี่กอน พารังรักพี่กอนนะ...
กอนค่อยๆอุ้มคีพารังไปไว้ที่เตียง และวางคีพารังลงเบาๆ
"ลูก..พ่อรักลูกนะ"
กอนลูบท้องคีพารังเบาๆ และค่อยๆเดินออกไปอย่างเงียบที่สุด
...............................................
.............................................
ร่างสูงโปร่งมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล และในไม่นานนักก็ถึงที่หมาย�
"กอน"
ลีทึกพูดกับตัวเอง�
"พี่ลีทึก ผมมีอะไรจะปรึกษาน่ะ"
กอนพูดกับหมอหน้าสวย อย่างลีทึก ลีทึกไม่พูดอะไร เดินนำหน้ากอนไปอย่างรวดเร็ว
...........................................................
........................................
++ในห้องของ หมอลีทึก++
"มีอะไร"
"เรื่องพารังน่ะครับ คือว่า"
"ท้อง?"
"ครับ เค้าท้อง"
"ชั้นก็เตือนพารังไว้แล้ว ว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ เฮ้อ.. กอนนายรู้มั้ย พี่ก็มีเหมือนคีพารัง แล้วพี่ก็เคยทำพลาด แบบคีพารัง"
"หม่ามี๊^^"
เด็กชายตัวเล็กวิ่งเข้ามาในห้อง�
"หม่ามี๊บอกแล้วใช่มั้ยครับ ว่าก่อนเข้าห้องต้องเคาะประตูก่อน ^o^"
ลีทึกพูดอย่างใจดี
"คร้าบบ~ วันหลังก่อนจะเข้าห้องต้องเคาะประตู^O^"
ลูกชายตัวเล็กของลีทึกพูด
"ดีมากครับ ^^ แล้วเรามาได้งัยเนี่ย"
"ปะป๊าคังอินมาส่งครับ^o^"
ลีทึกยิ้มให้ลูกชายตัวน้อยบางๆ และหันมาคุยกับกอนต่อ
"กอน นี่ลูกชายพี่นะ"
ลีทึกพูด
"น่ารักดีนะครับ หน้าตาเหมือนพี่ลีทึกเล^^"
กอนยิ้มกับความน่ารักของลูกชายลีทึก
"อืม.. กอน แล้ววางแผนไว้รึยังว่าจะทำยังงัยต่อไป แล้วจะเลี้ยงลูกยังงัย"
ลีทึกถาม
"ไม่รู้เหมือนกันครับ ยังไม่เคยเลี้ยงเด็ก"
กอนตอบ
"ลองเลี้ยงดูมั้ยล่ะ"
"เอ่อ..."
................75%................
พอดีไรเตอร์รีบน่ะ ต้องไปต่างจังหวัด
เดี๋ยวกลับมาจะมาต่อให้นะ
ใครที่เชียร์คู่บอมวิ่นก็รอนิดนึงนะ ที่เหลือมีบอมวิ่นแน่นอน
แล้วก็ ที่ไมมีNC น่ะ ไม่ใช่อะไร
เดี๋ยวโดนแบน (ความจริงไรเตอร์แต่งNCไม่เป็นน่ะ)
ขอบคุณลีดเดอร์ผู้น่ารัก ^O^
ไรเตอร์มาต่อ
++คู่บอมวิ่น++
"วิ่นน้อย ไปเที่ยวทะเลกันปะ ^o^"
คิบอมที่ยืนเกาะอยู่หน้าประตูห้องพูดขึ้น
"ไปไกลจัง -O-"
เควิ่นหันมาพูดกับคิบอม
"ก็ไปเที่ยวทั้งที่ จะให้ไปบ้านข้างๆหรอ"
"พี่คิบอม!"
เควิ่นตวาด
"ง้า~ ขอโทษคร้าบบบ~ T^T"
"ดีมากกกก เออ..ไปทะเล ไปทำอะไรอะ"
เควิ่นถาม
"ไปเดทกับนางฟ้ามั้ง(นางฟ้า=เควิ่น)"
"บ้า~ -///-"
"นี่สมุดอะไรอะ"
คิบอมพูดพร้อมหยิบสมุดสีชมพูขึ้นมาดู
"อย่ายุ่ง!"
เควิ่นรีบคว้าสมุดสีชมพูมากอดไว้
"สมุดไรอะ มาดูมั่งดิ"
คิบอมเอื้อมมือจะหยิบ แต่เควิ่นไวกว่ามุดใต้แขนของร่างสูง
"ไวนะเนี่ย คราวนี้ไม่รอดแน่"
คิบอมต้อนเควิ่นจนจนมุม และล็อกเควิ่นไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง
"นี่!ปล่อยนะ!"
เควิ่นโวยวาย
"ไม่ปล่อยหรอก จับนางฟ้าได้ทั้งที ต้องลงโทษซะให้เข็ด"
คิบอมยิ้มมุมปาก และยื่นหน้ามาใกล้เควิ่น
"จะทำไรอะ O.O"
เควิ่นถาม ด้านคิบอมไม่ยอมตอบ ยังคงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น
"พี่เค..อุ้ย O-O"
ดงโฮยืนมองเควิ่นสลับกับคิบอมไปมา
"คิดซะว่าดงโฮไม่เห็นละกัน OoO"
ดงโฮพูดเสร็จก็รีบเดินออกไปทันที
"เดี๋ยว! ดงโฮ! เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วนะ"
เควิ่นโวยวายเสียงดัง
"พี่คิบอมอะ ไปแก้ตัวเองเลยนะ ไม่พูดให้ด้วย ปล่อยเควิ่นด้วย"
เควิ่นรีบวิ่งตามดงโฮไป
"ไปบอมเอ๊ยยย อดไปเที่ยวกะนางฟ้าเลย ดูท่าทางจะงอนนานด้วยคราวนี้"
.......................................................................................
80%
อีกยี่สิบ เดี๋ยวตามมานะจ๊ะ
มาต่อให้แล้วนะคร้าบบบบ
เอ้กอีเอ้กเอ้ก(ไก่ขันอะนะ)
"พี่เควิ่นตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงหนายยย"
คีพารัง(แหกปาก)ตะโกนลั่นห้องนอนของพี่ชายคนสวย
"อืม..ง่วงอะ"
เควิ่นพูดน้ำเสียงอู้อี้
"เมื่อคืนไม่ได้นอนรึงัยห๊ะ...ถ้าให้เดา...โต้รุ่งกะพี่คิบอมอะดิ๊"
คำพูดของคีพารังทำให้เควิ่นถึงกับหายง่วง และลุกมาเถียงกับคีพารังต่อ
"เน่! อย่าพูดชื่อไอคุณพี่คิมคิบอมจอมเน่านั่นนะ ไม่งั้นชั้นฆ่าหั่นศพนายแน่"
เควิ่นพูดพร้อมทำหน้าตาเหมือนฆาตกรโรคจิต
"โหลววววว ในท้องผมก็หลานพี่นะ"
...เออ จริงของมัน ให้ตายเหอะ ทำไมชื่อคิมคิบอมมันลอยเต็มหัวเลยนะ...
"พารัง หิวข้าวยัง"
เควิ่นถาม
"ไม่หิวก็คงไม่ปลุกหรอกพี่เควิ่น"
คีพารังเบะปาก
"งันก็ไปนั่งรอแป๊บนึงละกัน"
"ฮับป๋ม"
คีพารังตอบอย่างว่าง่าย
"นุ้งวิ่นคนฉวยยยยย"
เสียงปริศนา(ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร)ดังขึ้น
"นุ้งวิ่นยังไม่หายงอนพี่บอมมี่อีกหรอคร้าบบบบ"
คิบอมพูดอย่างออดอ้อน�
"............."
ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง
"นุ้งวิ่น หายโกรธบอมมี่น้า"
"ชิ.........!"
แม้จะมีเสียงตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คิบอมสบายใจขึ้นเลย
"เควิ่นนนน พี่คิบอมผิดไปแล้ว จะไม่ทำแล้ว ดีกันนะ"
คิบอมยังคงพยายาม
"พี่บอกว่ารักเควิ่นคนเดียว แต่ดันไปเดินกับผู้หญิงคนอื่น..คิดว่าควรจะให้อภัยงั้นหรอ"
เควิ่นถาม
"ผู้หญิง? ตอนไหน?"
คิบอมทำหน้างง
"สองวันที่แล้ว เควิ่นเห็นพี่เดินอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อว่า..."
"เจสสิก้า?"
"ใช่ เจสสิก้า ชอบมากก็ไปหาเลยสิ มาหาเควิ่นทำไม ไปเลยนะ"
เควิ่นพยายามดันคิบอมให้พ้นๆหน้า แต่ก็ไม่สำเร็จ
"นี่เควิ่น ฟังพี่ก่อน"
คิบอมพยายามกอดคนที่กำลังคลั่ง
"ไม่ฟัง คิบอมโกหก คิบอมหลอกลวง เห็นว่าคนคนนี้เคยโดนหลอกมาแล้วใช่มั้ยล่ะ ถึงไดมาซ้ำเติมกันแบบนี้"�
น้ำตาค่อยๆเอ่อล้นจากดวงตาคู่สวยจนอาบแก้ม
"เควิ่นบอกพี่หน่อยว่าคิมคิบอมที่เควิ่นเห็นแต่งตัวยังไง"
คิบอมถาม
"ใส่เสื้อสูทสีเทา"
เควิ่นพูดพร้อมปาดน้ำตา
"จุนนี่"
คิบอมพูด
"ใครคือจุนนี่ ผู้หญิงคนไหนอีกล่ะ"
เควิ่นมองคิบอมด้วยสายตาจับผิด
"อ๋อ...พี่ชายของพี่งัยล่ะ จำไม่ได้หรอ คิมฮยองจุนน่ะ"
คิบอมบอกด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"อ๋อ.. พี่จุนนี่เองหรอ จำได้แล้ว ที่เควิ่นเคยบอกว่าหน้าเหมือนพี่คิบอมใช่ปะ"
เควิ่นพูดอย่างตื่นเต้น
"ช่ายยยย ไม่ได้เจอพี่เค้านานล่ะสิ ถึงจำไม่ได้อะ"
คิบอมถาม
"ก็ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบปี ใครจะไปจำได้ พี่จุนนี่กะบอมมี่ เหมือนกันมากๆเลยล่ะ"
เควิ่นยิ้มให้กับคิบอม
"เออใช่.. ไปทำกับข้าวให้น้องๆก่อน คงจะหิวกันแย่แล้วล่ะมั้ง"
"พี่ช่วยทำนะ"
คิบอมอ้อน(โดยการเอาคางไปเกยไหล่วิ่น) และกอดเอวของร่างบางไว้
..ไปที่เด็กๆของวิ่น..
"โหวววววว อิจฉาอ่า หวีทหวานกันเหลือเกิน"
ดงโฮพูด
"สงสัยพวกเราคงต้องเรียกว่า ออมมา(แม่) กะ ออมปา(พ่อ) แล้วล่ะม้างงงง"
คีพารังเสนอ
"ก็ไม่เลวนะ ออกจะดีด้วยซ้ำ"
กอนสนับสนุนคีพารัง(สุดๆ)
"แล้วเมื่อไหร่ดงโฮจะมีคู่กะเค้ามั่งอะ หงาววววว"
"ว่าแต่..เรามาแอบดูพี่เค้าเงี้ย ถ้าพี่เค้ารู้จะไม่โดนเม้งเอาหรอ"
คีพารังถาม
"ก็ถ้าพารังไม่พูด พี่กอนไม่พูด เค้าไม่พูด ใครจารู้คร้าบบบบ"
ดงโฮตอบ
ความคิดเห็น