คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : You'r My Destiny~Chapter 3 ^^\I/ นุ้งพารังงานเข้าToT[100%]
เอารูปมาไถ่โทษ T-T สำหรับคนที่ติดตามก็คัมซามากๆคร้าบบ~
ความแตกต่างของกอนกะคีพารัง
กอน: ง่ำๆๆๆ
ไวท์: ฮัสกี้ทำจะน่ารักนะ แต่แกทำแล้วน่ากลัว - -
เหมือนพ่อแต่งตัวให้ลูก แล้วก็มีแม่นั่งอยู่ข้างหลัง(พารังบัง)
พารังล่อกวางงงงง
"พี่กอนเอาไงดีอะ เซียกิหายอะOoO"
คีพารังถามคนตัวสูงด้วยอาการตกใจปนตื่นเต้น(ไวท์:มันเป็นยังไงวะไอตกใจปนตื่นเต้นเนี่ย)
"มันต้องมีทางตามเซียกิมาให้ได้อยู่แล้วล่ะน่า"
กอนพูด
"ทางไหนอะO.O"
คีพารังจ้องหน้ากอนแบบต้องการคำตอบ
"ม่ายรุอ่า ยังไม่ได้คิด ^^"
"โธ่ นึกว่าจะนึกอะไรดีๆได้ -o- ทึ่มเหมือนกันนี่"
ประโยคสุดท้ายดูเป็นการพูดกับตัวเองซะมากกว่า
"เราออกไปตามหาเซียกิกันเหอะ"
กอนพูดในขณะที่คนตัวเล็กก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าเห็นด้วย
.....................
......
"เซียกิ! แกอยู่ใหนเนี่ย! ออกมาสิ!"
คีพารังตะโกนเรียกเซียกิ ในขณะที่อากาศก็เริ่มเย็นมากขึ้น หิมะก็เริ่มตกอีกด้วย
"อ่า..หนาวจัง นายไม่หนาวหรอพารัง"
กอนถามคนตัวเล็ก ในสายตาของเค้าแล้ว คีพารังบอบบางมากกับอากาศแบบนี้
"ถึงจะหนาวยังไงก็เหอะ..ขอตามเซียกิให้เจอก่อน"
คีพารังพูด
" โฮ่งๆ โฮ่งๆ"
"เซียกิ เซียกิแน่เลยอะ พี่กอน"
คีพารังที่กำลังดีใจสุดๆ เผลอกระโดดกอดคนตัวสูง
"พี่กอนเราเจอเซียกิแล้ว ดีใจจัง^^"
คีพารังยังคงไม่รู้ตัว (ไวท์:เหมือนละครเลยว่ะ -*-)
"อะ..เอ่อ..พะ..พี่กอน ทำไมต้องโอบเอวพารังด้วยอะ O.O ละ..แล้วก็..เอาหน้าพี่ห่างๆกับหน้าพารังกะ..ก็ได้นะ แหะๆ ^^ "
คีพารังหัวเราะแห้งๆ
"โฮ่งๆ"
เซียกิ(ที่ถูกทั้งคู่ลืม)เห่า
"กลับบ้านกันเหอะเซียกิ ตามหาแกอะเหนื่อยสุดๆเลยรู้ม้าย~"
คึพารังจัดการคล้องสายจูงกับปลอกคอของเซียกิ
"แกนี่เป็นหมายักใช่มะ ยอมรับมาซะดีๆนะเจ้าเซียกิ ^o^"
คีพารังพูดอย่างร่าเริง
"เฮ่อ...พารังอยากรู้จัง ว่าความรักมันคืออะไร พี่กอน ความรักคืออะไรหรอ ^o^"
คีพารังถามคนตัวสูงที่เดินอยู่ข้างๆ
"ความรักหรอ...มันมีหลายแบบนะ เพื่อนกับเพื่อน คนหนึ่งกับอีกคนหนึ่ง แล้วก็พี่กับน้อง เลือกมาสิว่าจะให้พี่อธิบายแบบไหน^^"
"แบบของเรา... คีพารังอยากรู้"
แววตาของคีพารังดูสลดลง ไม่เหมือนก่อนหน้านี้
"แบบของเรา?"
กอนทวนคำ
"พารังเตรียมใจไว้แล้วล่ะ...เราคงจะคิดคนละแบบ ถึงยังไงพารังก็อยากให้พี่กอนรู้ไว้ว่า..พารังรักพี่กอน รักแบบที่คนสองคนรักกัน"
คีพารังวิ่งออกไปทั้งน้ำตา
"ฮึก เซียกิพารังเจ็บจัง เจ็บที่ต้องเป็นแบบนี้ พารังไม่อยากเจอพี่กอนอีก ถ้าพารังเจอพี่กอนพารังคงทำใจไม่ได้แน่ เซียกิช่วยพารังด้วย ฮือๆ......"
ร่างเล็กยังคงนั่งร้องไห้ท่ามกลางหิมะที่ตกหนักมากยิ่งขึ้นทุกที
..........................
........
"ดงโฮ กอนกับคีพารังไปไหน นี่หิมะก็ตกหนักแล้วนะ"
เควิ่นโวยวายใส่ดงโฮ
"ผะ...ผมจะไปรู้ได้ไงกัน เจ๊อย่าบ่นดิ เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้น้า~"
"หนอยแก หาว่าชั้นแก่หรอ ตายแน่!"
"เจ๊อย่าเข้ามานะ"
"ทำไม ชั้นจะจับแกให้ได้เล้ย!!"
"แงๆ ฟ้องหม่ามี๊แน่ เจ๊อะ แกล้งเด็กไม่มีทางสู้อย่างดงโฮได้ไงกัน"
"ชั้นว่ามีทางสู้ แต่แกไม่สู้ซะมากกว่าล่ะม้าง~"
เควิ่นสาวเท้าเข้าใกล้ดงโฮมากขึ้นเรื่อยๆ
"ม่ายยยยยยย อาวววววว แล้วววววววว"
ดงโฮตะโกนแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันที
"เสียงกี่หลอดฟระ -*- หูแทบแตก อ้าวกอนแล้วพารังล่ะ"
เควิ่นถามน้องชายที่หน้าตาเหมือนมีเครื่องหมายคำถามแปะกลางหน้าผาก
"คีพารัง"
กอนตั้งท่าจะวิ่งออกไปอีก แต่ถูกเควิ่นดึงไว้
"แกจะไปไหน?"
"ไปตามคีพารัง อยู่ไหนก็ไม่รู้"
"ไปตามพารังชั้นไม่ว่าหรอก แต่เอาเสือคลุมไปด้วย เดี๋ยวหนาวตาย ^^"
"ขอบคุณเจ๊นะ"
"ไม่มีเวลาซึ้งแล้วนะ ไปตามน้องเหอะ สู้ๆนะ ^^V"
----------------------------50%---------------------------
ไรเตอร์สู้ตายยยยยยยยยยยยย
...ต่อๆ...
"พารัง! คีพารัง! นายอยู่ไหน!"
ร่างสูงโปร่งวิ่งท่ามกลางหิมะ
"คีพารัง นายกำลังเข้าใจผิดนะ"
กอนพูดกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง เป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้วที่เค้าออกตามหาคีพารัง
"คีพารัง!"
กอนยังคงตามหาคีพารังต่อไป
.................................
.......................
...........
...
ร่างเล็กเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆแห่งหนึ่ง ก่อนกดกริ่ง
"กริ๊ง" (เสียงกริ่งปัญญาอ่อนอะ)
"คร้าบบ~ อะ..อ้าว คีพารังเองหรอ เข้ามาก่อนสิ"
ร่างเล็กสาวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์ และของกระจุกกระจิกสีสันสดใส
"บ้านพี่ไรซิ่งสวยจังO.O เออ...แล้วพี่ไรซิ่งอยู่คนเดียวหรอ"
คีพารังถาม สายตาของคีพารังยังคงกวาดไปทั่วบ้าน
"คนเดียวที่ไหนกัน โซลมันหลับอยู่บนห้อง"
ไรซิ่งตอบคำถามกับเด็กขี้สงสัย
"พี่ไรซิ่ง พารังจะทำไงดีอะ พารัง...รักพี่กอน"
"ฟืด~แค่กๆ อะไรนะ! พูดจริงอะ! หรือชั้นหูฝาด"
ไรซิ่งที่กำลังกินน้ำ เมื่อได้ยินก็ถึงกับสำลัก
"พารังพูดจริง แล้วพารังก็บอกรักพี่กอนไปแล้วด้วย..."
คีพารังพูดเสียงเบา
"ยังเก็บความลับไม่อยู่เหมือนเดิม เฮ่อ...จะทำไงดีล่ะทีนี้"
ไรซิ่งถอนหายใจกับความเด็กของคีพารัง
"อึก..พี่ไรซิ่งช่วยพารังด้วยนะ ฮือๆ.. พารังจะทำยังไงดีอะฮือๆ"
คีพารังปล่อยโฮออกมา ทำให้พี่ชายหน้าสวยอย่างไรซิ่งที่อดสงสารไม่ได้ต้องปลอบใจยกใหญ่
"นายจะรักใครมันก็ไม่ผิดหรอกนะ ถ้านายมีความสุขจะรักซะอย่าง...ใครก็ห้ามนายไม่ได้หรอกพารัง รักต่อไป โดยไม่ต้องสนใจว่าเค้าจะคิดยังไง รักมันทำให้เราอยากอยู่บนโลกนี้มากขึ้นนะ อยู่เพื่อรอ รอความรัก รอคนที่เค้าจะมาดูแลเรา พี่เป็นกำลังใจให้ แล้วต่อไปนี้นายก็ทำตัวแบบปกติ..เหมือนทุกๆวันที่นายทำนั่นแหละ งั้นคืนนี้นายอยู่บ้านพี่ก่อนละกัน เออ...แล้วมีใครรู้รึเปล่าว่าพารังมาหาพี่"
"ยังไม่มีใครรู้ฮะ"
"งั้นพี่โทรไปบอกให้นะ"
"ไม่! อย่าโทรนะ พี่ไรซิ่งห้ามโทรนะ"
คีพารังร้องห้าม
"นี่! ถ้าไม่โทรพวกพี่ๆนายก็เป็นห่วงน่ะสิ"
ไรซิ่งตวาดคีพารัง
....เจ้านี่ไม่รู้จักโตจริงๆ -*-...
"เอาเบอร์เจ๊วิ่นมา เร็วๆ"
"อ่า..010xxxxxxxx"
"ฮาโหล..อ่อ ยังไม่รับ ^^"
ไรซิ่งปล่อยมุกที่คีพารังไม่คาดว่าจะเล่นออกมา
"ฮ่าๆๆ เฉิ่มอะ >,<"
"ฮ่าๆๆ ชั้นเล่นแต่เฉิ่มๆย่ะ ^o^"
.......................................
................
..
"ชัล เด ออ รี จี กา อา นา~ ทอ อี ซัง โก เม งี กา อาน ยา~ I know what`s love นา โด อา นึน กอล~ ยัท โบ จี มา คา บุล จี มา~ "
เสียงมือถือของเควิ่นดังขึ้น
"ฮัลโหล /ดีเจ๊/ ไรซิ่ง! /เออรู้แล้วว่าเค้าชื่อไรซิ่ง/ เออมีไรว่ามา /พารังอยู่บ้านเค้านะเจ๊ ไม่ต้องห่วงล่ะพรุ่งนี้จะพาไปส่งที่บ้าน/ พารังอยู่บ้านแก กอนมันไปตามหาพารังเป็นชั่วโมงแล้วอะ ยังไม่กลับเลย ป่านนี้หนาวตายแล้วมั้ง /เจ๊ กอนกับคีพารังอะมันมีปัญหาไรกันรึเปล่า เห็นพารังร้องไห้อะ/ มี สองคนนี้นะชั้นสังเกตุมานานและ ว่ามันอะแอบชอบกันอยู่ แต่ไม่มีใครกล้าบอกใครเลย /แต่พารังบอกแล้ว อุ๊บ/ จริงอะ สมหวังซักทีนัองช้านนนน~>,< /แค่นี้นะเจ๊เดี๋ยวตังเค้าหมด/ พูดถึงตัง2ปีที่แล้วแกติดตังชั้น20/ ยังจะเอาอีกเหรอ-*-/ เอาดิ ตังนะเว้ย /พรุ้งนี้ละกัน ไปส่งพารังอะ/ อืมบาย"
...............................75%................................
ต่ออออ -*-
..............................................
....................................
....................
.......
--8:00 ของอีกวัน--
"ตุ๊บ! โซลอย่า! เดี๋ยวน้องตื่น!"
เสียงแหลมของไรซิ่งแล่นเข้าสู่โสตประสาทของคีพารัง
"อืม..แจ๊บๆ(เคี้ยวน้ำลาย..ซกมกว่ะ-*-)"
คีพารังค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วมองไปรอบๆ
"พี่ไรซิ่งอะ ชอบเล่นตัวตลอดเลย"
"บอกว่าอย่า เดี๋ยวน้อง..อุ๊บ อืม.."
"โซล บอกว่าอย่า เดี๋ยวไปส่งพารังก่อน น้า~"
"ก็ได้ๆ"
....พี่โซลกะพี่ไรซิ่งทำไรกันอะ เสียงดังแต่เช้า -*-....
คีพารังคิดในใจ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสุดแสนจะแสบแก้วหูของไรซิ่ง
"พารัง!ตื่นได้แล้ว!"
"ตื่นแล้วฮะ -o- พี่ไรซิ่งนี่สมกะเป็นสปีชี่เดี่ยวกะพี่เควิ่นจริงๆ เสียงแหลมพอกัน"
"ตื่นมาก็บ่นนะแก"
.........80%.......
ปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว -*- พอดีไรเตอร์ชอบแวบบ่อยน่ะ
ไม่ว่ากันนะ ^^
"พี่เควิ่น!เอาเด็กมาส่ง!"
ไรซิ่งยืนตะโกนอยู่หน้าบ้านของเควิ่น
"พี่เควิ่นเว้ยย! กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ"
ไรซิ่งระดมกดกริ่งหน้าบ้านแบบติดๆกัน
"รู้แล้วๆ -*- มาทำไมแต่เช้าฟร่ะ คนกำลังนอน"
"นอนตอนเที่ยงเนี่ยนะ?"
โซลพูดขึ้น
"เที่ยง? O.O นี่เที่ยงแล้วหรอ นาฬิกาในห้องชั้นมันแค่แปดโมงเองอะ"
"นาฬิกาตายแล้วแหละ เปลี่ยนถ่านมั่งนะพี่^^"
ไรซิ่งพูดแขวะ
"เออไรซิ่งตังที่ติดชั้นไว้อะ ^^"
"ยี่สิบ - -"
"อะถูก ^o^"
"อะๆ เอาไปเลย - -"
ไรซิ่งควักกระเป๋าตัง(แห้งๆ)มาให้เควิ่น
"พี่เควิ่นนี่ยังคงความเหนียวไม่มีเปลี่ยนจริงๆ -*-"
โซลพูดขึ้น
"ว่าไงนะ?"
"งก ขี้เหนียว ^^"
"ไอโซล แกตาย!"
โซลที่เตรียมต้วไว้แล้ววิ่งออกไปทันที
"พารัง ไมดูเงียบๆอะ"
ไรซิ่งหันไปถามคีพารังที่เอาแต่เงียบ
"ป่าวหรอกฮะ"
คีพารังตอบแต่สีหน้ากลับไม่เป็นอย่างที่พูด
"โฮ่งๆ"
"เซียกิยังรู้เลย...ว่านายโกหก"
"ทำใจให้สบายละกัน ชั้นรู้ว่ามันลำบาก..เพราะชั้นก็เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาเหมือนกัน"
ไรซิ่งตบบ่าของคีพารังเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
"ขอบคุณฮะ...พี่ไรซิ่ง ^^"
...................
............
....
"จำได้ว่าไว้ตรงนี้นี่นา หายไปไหนได้ล่ะ"
คีพารังบ่นกับตัวเองอยูภายในห้อง
"พารัง หาไรอยู่อะ"
กอนเดินเข้ามา เห็นคีพารังกำลังหาของถามขึ้น
"สมุดไดอารี่พารังหายอะ ที่เป็นสีฟ้าๆอะ มีหมีสีขาวติดมุมๆ แล้วก็แปะคริสตัลเยอะๆอะ พี่กอนเห็นปะ"
คีพารังอธิบายลักษณะของสมุดไดอรี่
"อืม..ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็น"
..................85%..................
เดี๋ยวไรเตอร์มาอัพต่อ
ไปเรียนพิเศษก่อน (ชาติไหนจะเสร็จฟะ)
เดี๋ยวมาต่อแน่นอน ร้อยเปอร์เซ็น
ต่อ กันเล้ยยยยย
+++ย้อนไปตอนกลางคืน+++
"แกร๊ก"(กวางสะเดาะกลอน)
เสียงประตูห้องดังขึ้น ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปภายในห้อง ห้องที่ไม่ใช่ของตัวเอง
"ตุ๊บ"
เสียงบางอย่างตกลงสู่พื้น
"นี่อะไรเนี่ย"
กอนพูดอย่างสงสัย และค่อยๆเปิดดู
'วันนี้มีความสุขสุดๆเลย ได้ไปเที่ยวกับพี่กอนด้วย^^'
"แล้วชั้นไปเกี่ยวอะไรด้วยนะ"
'ไอพี่กอนจอมทึ่ม ไม่รู้รึงัยกันว่าจองจีฮวานคนนี้น่ะรักนายชินกวางชอล สมองเอาไปไว้ไหนหมดนะ'
"ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ว่ากันในไดอรี่เลยหรอ"
...เดี๋ยวนะ ไม่รู้รึงัยกันว่าจองจีฮวานคนนี้น่ะรักนายชินกวางชอล...
"เฮ้ย! นึกว่าพูดเล่นซะอีก สรุปว่าพูดจริง พารัง..พี่ขอโทษที่ไม่เชื่อนาย"
'จะบอกพี่กอนดีมั้ยนะ บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก อ๊ายยยย เครียด >o<'
'วันเกิดพี่กอนปีหน้าซื้อกล้องโลโม่เป็นของขวัญดีกว่า เห็นชอบถ่ายรูป แล้วจะมีรูปพารังมั่งมั้ยนะ'
"รู้มากเหมือนกันนะเนี่ย"
'ฮ่าๆ เก็บตังได้เท่าจำนวนที่ต้องการแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่รอเวลาใกล้วันเกิดพี่กอน ซื้อล่วงหน้าเดี๋ยวพังเร็ว ไม่คุ้มแน่'
'วันนี้แกล้งพี่กอนด้วย เอาหมามุ้ยไปใส่ในกางเกงพี่กอน ฮ่าๆๆๆ ตลกจริงๆเลย >O<'
"ตัวแสบ - -"
'วันนี้เอาตุ๊กแกปลอมไปวางหน้าห้องพี่กอน พอพี่กอนเดินออกมา กรี๊ดยังกะตุ๊ดแน่ะ ฮ่าๆๆ^O^'
"เห็นด้วยหรอ O.O"
'วันนี้เห็นพี่กอนเล่นกับเด็กด้วย น่ารักมากๆเลย เหมือนเป็นคุณพ่อเลยล่ะ'
"งั้นนายคงเป็นแม่แน่ๆเลย"
กอนยิ้มบางๆกับข้อความที่คีพารังเขียนเอาไว้
...ขโมยดีก่า ต้องมีอะไรที่เราไม่รู้อีกแน่...
ปัจจุบัน
"พารัง พี่ช่วยหาปะ"
"ตามสบาย"
ทั้งคู่ก็ขุดๆค้นๆลื้อๆ(แต่งอะไรฟะเนี่ยยยย) กอนก็เจอกับรูปถ่ายของตัวเองในกล่องๆหนึ่ง
"นี่รูปพี่นี่นา"
"เฮ้ยย เอามานี่นะ"
คีพารังรีบคว้ากล่อง แต่ร่างสูงที่ถือกล่องยกสูงขึ้น ทำให้คีพารังไม่สามารถเอื้อมถึงได้
"เอามานะ -o-"
"ไม่ให้ จนกว่าจะบอกว่าเอารูปพี่มาทำอะไร"
"ไม่สนอะ เอามานะ"
คีพารังพยายามกระโดด
"พี่กอน อย่าแกล้งกันดิ"
"เอาให้ถึงดิ ^^"
คีพารังยังคงกระโดดเพื่อให้ถึงกล่องเล็กๆใบนั้น ด้านกอนเองก็วิ่งหนีไปรอบๆห้องเช่นกัน
แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น(-.- เวอร์) กอนเดินถอยหลังโดยไม่ทันดู ทำให้กอนล้มลงบนเตียงนอนสีขาวของคีพารัง
และทำให้คนตามมาติดๆอย่างคีพารังล้มลงเช่นกัน
ตอนนี้พารังนอนทับกอนอยู่ คีพารังพยายามจะลุกแต่มือหนาของกอนกอดเค้าเอาไว้ ทำให้คีพารังไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากดิ้น
"พี่กอนปล่อยพารังนะ!"
คีพารังพูดเสียงแข็ง
"นี่!อยู่นิ่งๆสิ เวลาที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันน่ะ มันหายากนะ"
กอนกระซิบข้างหูของคีพารัง ทำเอาคนตัวเล็กแทบละลายในอ้อมกอดเลยทีเดียว
"คีพารังพี่รู้นะว่านายรักพี่ พี่ก็รักนายเหมือนกัน เพียงแต่ไม่กล้าที่จะบอก"
กอนกระชับอ้อมกอดของเค้ากับคีพารังให้แน่นขึ้น
"พี่กอนรู้มั้ย ไม่มีใครเคยพูดกับพารังแบบนี้เลยนะ พี่กอนน่ะคนแรกเลย^^"
คีพารังยิ้มบางๆกับคำพูดของกอน
"แล้วพารังอะ รักพี่มั้ย"
"อืม -///-"
"อืมน่ะ หมายความว่ายังไง"
"รัก"(พูดแบบเร็วๆ)
"ฟังไม่ทัน เอาช้าๆชัดๆ"
"คีพารังรักพี่กอนคร้าบบบบ~ ชัดพอยังล่ะ -///-"
"ดีมากกก ตัวเล็กของพี่กอน ^o^"
กอนยิ้มร่า
"นี่! ไอคำว่าตัวเล็กของพี่เนี่ย พารังเป็นของพี่ตอนไหนมิทราบ -o-"
"ตอนนี้เลยมะ มาๆๆๆ มาจุ๊บที >3<"
"ม่ายยยอ๊าววว"
คีพารังดันหน้ากอนที่ยื่นเข้ามาใกล้มากขึ้น
..ข้างนอก..
"หูยยย น่ารักว่ะคู่นี้"
เควิ่นพูด
"เจ๊ แอบฟังคนอื่นมันไม่ดีนะ"
ดงโฮพูด
"จะบอกว่าชั้นสอดรู้สอดเห็นก็พูดมาเหอะ"
"ประมาณนั้น"
.............................................
หวานกันไป
หนุกป่าวอะ ช่วยเม้นกันเยอะๆนะ
คัมซาทุกคน
ความคิดเห็น