[{Fic Yaoi}U-Kiss & Xing]You'r my destiny

ลำดับตอนที่ #18 : You'r my destiny~ Chapter 15 [100%]

เควิ่นนั่งดูรูปในอดีต ตอนพวกเค้ายังเด็กๆ เวลาที่เล่นวิ่งไล่จับ กอนเป็นคนที่ชนะเสมอ เพราะวิ่งเร็ว
กว่าใคร

คนที่ไม่อยากชนะก็คือดงโฮ เพราะคิดว่าพวกพี่ๆอ่อยให้ แต่ก็จริง - -

น้องชายคนเล็กของบ้าน คนที่เควิ่นห่วงที่สุด ต่อให้นานแค่ไหน ทั้งกอนและดงโฮก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาของ เค้านิสัยที่ไม่เคยโตของทั้งสองคนนี่แหละ เป็นสีสันของบ้าน

ดงโฮมักจะร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเสมอ นี่ล่ะน้า ~ เด็กน้อย



"งานวันคริสต์มาสที่โรงเรียนปีนั้นนี่ ยังอยู่อีกหรอเนี่ย"

เควิ่นยิ้ม ตอนนี้คงจะถึงเวลาที่น้องชายทั้งสองของเค้าจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว สำหรับกอน เค้าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว มีอีกสองชีวิตที่จะต้องรับผิดชอบ 


เควิ่นเก็บอัลบั้มรูปเข้าที่

วันนี้วันเกิดของหลานรัก ชินฮาวอน 

งานถูกจัดอย่างเรียบง่าย 

เจ้าตัวเล็กเจ้าของวันเกิดวิ่งไปรอบๆสนามหญ้ากว้าง ถึงจะล้มบ้างแต่ก็ไม่ร้องไห้

"อาปา~!!"

ฮาวอนกวักมือเรียก คุณพ่อหน้ากวางให้มาหา

"ว่าไงครับฮาวอน"

กอนเดินมาอุ้ม ฮาวอนดุ้นดุ๊กดิ๊กเพราะอยากเดินเองมากกว่า กอนปล่อยลูกชายลงเดิน

"เมี๊ยว ว~"

ฮาวอนชี้ไปที่ลูกแมวสีขาวที่กำลังเลียขนอยู่ใต้ต้นไม้พร้อมกับทำเสียงแมว กอนยิ้ม มือหนาจูงมือเล็กของลูกชายเอาไว้ ฮาวอนเดินจูงคุณพ่อให้มาหาแมว

แมวน้อยมองฮาวอนอย่างสนใจก่อนจะเดินมาหา

"เมี๊ยววว ว ~"

ลูกแมวสีขาวสะอาดเดินเข้ามาคลอเคลียขาของฮาวอน มือเล็กลูบตัวลูกแมวน้อยช้าๆ

"ฮาวอนอยากได้ลูกแมวมั้ยครับ?"

กอนถาม เด็กน้อยพยักหน้า

"อื้อ~"

กอนลูบหัวทุยของลูกชายตัวเล็ก

.........................


"อ่า.. เจ้าของวันเกิดไปไหนซะแล้วล่ะ"

ไวท์ถามคีพารัง

"คงจะไปวิ่งเล่นอยู่กับพี่กอนน่ะฮะ อันยัง~ มาด้วยหรอจ๊ะ"

คีพารังจับมือเล็กของอันยัง อันยังหัวเราะตอบ

"คิๆ"

"อารมณ์ดีนะเรา วันนี้"

ไวท์หอมแก้มลูกสาว 

"อัมมา~"

เสียงแหลมเล็กดังขึ้น เรียกความสนใจของคีพารังให้หันไป

"ฮาวอนไปเอาลูกแมวมาจากไหนครับ"

คีพารังถามลูกชายที่กำลังอุ้มลูกแมวสีขาวตาสีฟ้า

"ฮาวอนไปเจอมา ใต้ต้นไม้น่ะ"

กอนยิ้มให้คีพารัง

"ฮาวอนคร๊าบบ บ คุณอาดงโฮจะนับหนึ่งถึงสามน้า ซ่อนดีๆล่ะ"

ดงโฮตะโกนบอกฮาวอน เด็กชายตัวน้อยวิ่งไปหลบใต้โต๊ะ อาหลานคู่นี้เข้ากันได้ดีจริงๆ = =

....................................

"แซงอิล ชุกคา ฮัมนีดา~ แซงอิล ชุกคา ฮัมนีดา~ ซารัง ฮานึล ฮาวอนชี แซงอิล ชุกคา ฮัมนีดา~"

เพลงวันเกิดถูกร้องจนจบ เด็กชายตัวน้อยยิ้มร่า

"เป่าเลยจะ ฉาวอน แบบนี้นะ ฟู่ว~"

คุณย่าโบอาทำเป็นตัวอย่างให้หลานชายสุดที่รักดู ฮาวอนทำตามอย่างว่าง่าย

"ฟู่ว ~~~"

ฮาวอนเป่าเทียนจนดับ ปีนี้มีแค่เล่มเดียว แต่ปีต่อๆไปเทียนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"มาหาลุงสิครับฮาวอน"

ไรซิ่งเรียกหลานชาย ฮาวอนวิ่งมาหาไรซิ่งพร้อมกับยิ้มให้

"สูงขึ้นเยอะเลยน้า~"

ไรซิ่งลูบหัวฮาวอน

..................................

"พี่คิบอม มาทำอะไรอยู่ตรงนี้อะ เข้าไปหาหลานสิ"

เควิ่นพูดกับคิบอม ที่ยืนทำท่าทางลับๆล่อๆอยู่หน้าบ้าน

"เดี๋ยวนายก็ไล่พี่ให้ไปยืนห่างๆอีก มันน่าน้อยใจนะ"

คิบอมทำหน้าเศร้า

"อะไรของพี่ โตรึยังเนี่ย"

"เห็นมั้ย แค่นี้ยังว่ากันเลย"

คิบอมเบะปาก

"โอเคๆ วันนี้วันเกิดหลาน ผมยอมพี่วันนึง"

ยอมให้วันนึง คิบอมคิดนะครับวิ่น !!!

"นายพูดให้มันจบๆหน่อยสิ ยอมให้เข้าใกล้วันนึง ไม่ใช่ ยอมให้วันนึง คิดนะ - -"

คิบอมบ่น

"อะ..เออ นั่นแหละ =////="

เควิ่นหลบหน้า

"เป็นอะไรไปเล่า"

คิบอมถามเควิ่น

"ป่าวซักหน่อย เข้าบ้านดีกว่า"

เควิ่นพูดก่อนจะเดินก้นบิดเข้าบ้าน(- -)

............................

"อาปา~  อุ๊!"

ฮาวอนชี้ไปที่แมวน้อยที่วิ่งนำหน้าไป ตอนนี้ไม่ว่าฮาวอนจะไปไหนเจ้าแมวน้อยก็จะตามติดไปตลอด

"วิ่งแข่งกับเหมียวๆเร็ว"

กอนวางลูกชายลงบนพื้นสนามหญ้า ฮาวอนออกวิ่ง

"คิๆ ฮิๆๆๆ"

ฮาวอนหัวเราะร่า 

ตุบ!!

ฮาวอนล้มลงบนพื้นหญ้า ถึงจะไม่เจ็บเท่าไหร่แต่ก็จุกพอดู

"ฮึก..งื้อ~"

ฮาวอนเบะปากจะร้องไห้ กอนรีบเข้าไปดูลูกชาย

"ฮือ~ แง~"

ฮาวอนปล่อยโฮเสียงดังจนคีพารังต้องวิ่งมาดู

"พี่กอน ลูกเป็นอะไรฮะ?"

คีพารังวิ่งเข้ามากอดฮาวอน มือเรียวตบหลังลูกชายเบาๆ

"ฮาวอนล้มน่ะ ท่าทางจะจุก ไหนให้อาปาดูซิ เป็นแผลรึป่าว.

กอนพลิกแขนลูกชายดู ไม่มีแผล ที่ขาก็ไม่มี

"ไม่มีแผลนี่ครับ ฮาวอนไม่ร้องนะ"

กอนลูบหัวลูกชาย ฮาวอนปล่อยโฮหนักกว่าเดิม

"ฮื้อ~!!"

"โอ๋~ ฮาวอนคนเก่งของคุณแม่ต้องไม่ร้องนะครับ ~"

มือเรียวของคีพารังเช็ดน้ำตาให้ฮาวอนอย่างอ่อนโยน พร้อมกับฉีกยิ้มหวาน จากการปล่อยโฮ กลายเป็นก้อนสะอื้นเล็กๆ

คีพารังอุ้มฮาวอนก่อนจะลุกขึ้น แน่นนอนว่าแมวน้อยยังเดินตามไม่ห่าง

"เมี๊ยวว ว~" 

แมวน้อยร้องเรียกคีพารัง ที่กำลังอุ้มฮาวอน ตอนนี้ลูกชายตัวน้อยของเค้าหลับไปแล้ว

"ว่าไงเจ้าเหมียว แกดูนิ่งสุภาพเลยนะ ชื่อจีซุนดีมั้ยล่ะ?"

คีพารังพูด

"เมี๊ยวว ว ~"

ลูกแมวตัวน้อยร้องตอบ

"ชอบล่ะสิ จีซุน"

คีพารังยิ้ม เค้าลืมไปแล้วจริงๆ ว่ามีสามีเดินตามมาด้วย = =

..................50%......................

UP !!!



"พารัง~ แทมินคิดถึงพารังจังเลย"

แทมินวิ่งเข้ามากอดคีพารังแน่น

"แทมิน พารังหายใจไม่ออกแล้ว"

คีพารังกอดตอบ

"แทมินเอาของขวัญมาให้หลานด้วยนะ แล้วคุณพี่เป็ดหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย"

"อยู่นี่ครับ"

จงฮยอนยืนยิ้มกว้างอยู่ข้างๆแทมิน

"ของขวัญหลานฮะ"

"นี่ครับๆ"

คีพารังลอบยิ้มกับความน่ารักของทั้งคู่ และที่สำคัญ จงฮยอนได้สมัครเข้าชมรมกลัวเมียแล้ว - -

...........

ฮาวอนนั่งกอดตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ ที่ไรซิ่งให้เป็นของขวัญ มือเล็กลูบไปมาตรงจมูกของหมี

ข้างๆมีตุ๊กตาหมูกับกระต่าย ที่คุณย่าโบอา กับ ดงโฮ ให้เป็นของขวัญ 

ของขวัญที่พิเศษที่สุดก็คือ สร้อยเงินแท้บริสุทธิ์ที่กอนอาปาให้เป็นของขวัญ

วันนี้ไม่ใช่วันเกิดของฮาวอนเพียงอย่างเดียว เป็นวันที่กอนอาปา เตรียมเซอร์ไพร้ไว้ให้พารังออมม่าด้วย ^^

"ฮาวอน นอนได้แล้วนะครับ ดึกแล้ว"

คีพารังลูบหัวเจ้าตัวน้อย 

..ผมยังไม่อยากนอน จะช่วยอาปา..

มือเล็กกระตุกชายเสื้อคีพารังเบาๆ

"นอน~"

ฮาอวนพูดเสียงอ่อย เค้าช่วยอาปาอยู่ -o-

"นอนนะครับเด็กดี หลับตาเลยนะ"

คีพารังพูดกับฮาวอน ลูกชายตัวน้อยรีบหลับตาทันที และ(แกล้ง)หลับไป

"คีพารัง พี่มีอะไรจะบอก มานี่ๆ"

กอนลากคีพารังมายืนอยู่ตรงระเบียงที่เห็นท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน

"ฮะ?"

คีพารังเอียงคอมอง

"หลับตาสิ"

"ฮะ ^^"

คีพารังหลับตาลง กอนหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

"ลืมตาได้แล้ว"

คีพารังค่อยๆลืมตา 

"แต่งงานกับพี่นะครับ ^^"

กอนยิ้มเขินๆให้คีพารัง

"พี่กอน.."

คีพารังโผกอดร่างสูงแน่น ฮาวอนถือช่อดอกไม้เดินมาให้คีพารัง พ่อลูกคู่นี้ซ้อมกันนานพอดู - -

"ฮาอวนแกล้งคุณแม่ ฮึก.."

คีพารังรับดอกไม้จากลูกชายที่กำลังยิ้มแป้นให้ กอนกุมมือเรียวของคีพารัง

"หมั้นไว้ก่อนนะ ฮ่ะๆ ^^"

กอนยิ้มกว้างก่อนจะสวมแหวนคู่ที่เป็นเงินแท้ให้คีพารัง

เช่นเดียวกัน คีพารังก็สวมแหวนให้กับกอน 

"ข้างบน ทำอะไรกันอะ! -o-"

ไรซิ่งตะโกนถาม

"ขอคีพารังแต่งงานครับ ! ^^"

กอนตะโกนตอบ

"โห! ทำไมไม่หอมกันซักฟอดใหญ่ๆด้วยหละ อยากเห็น =..="

ดงโฮพูด

"=_="

..............


บ่นค่ะ -0-

จบด้วยอะไรที่มันประทับจิต โฮกก ก T T
ยินดีกับกอนพารังด้วยนะ ToT~

เมื่อไหร่จะมีลูกคนที่สองซักที ไรเตอร์โหยหา -..-
(เจ๊แต่งมิใช่รึ - -)

คัมซาทุกๆคอมเม้นค่ะ ทำให้ไรเตอร์รู้ว่า...

ฟิคไรเตอร์ยังมีคนอ่าน 555+