คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : You'r my destiny~ Chapter 12 [100%]
อ่าฮ่า~ กวาง(ชอล)ร้องเพลง
หล่อ - -
............................
............................
............................
"แอ๊!! แงๆ!!"
เด็กชายตัวน้อยร้องไห้เสียงดัง ทำให้คีพารังรู้ว่าตอนนี้คุณพ่อกับคุณลูกทะเลาะกันอีกแล้ว (= =;)
"พี่กอน ทำไมลูกถึงร้องไห้ล่ะ"
คีพารังถามด้วยน้ำเสียงเคืองร่างสูงนิดๆ
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆฮาวอนก็ร้องไห้ใหญ่เลย"
กอนส่งลูกชายตัวน้อยให้คีพารัง
"ฮาวอนร้องไห้ทำไมครับ.. คนเก่ง ไม่ร้องนะครับ"
คีพารังแกว่งลูกชายในอ้อมกอดเบาๆ เด็กน้อยนอนมองคีพารัง สายตาฉ่ำด้วยความง่วง
ไม่นานนักเด็กชายตัวน้อยก็หลับไปในอ้อมกอดอบอุ่น คีพารังเดินพาลูกชายไปยังห้องเด็กอ่อนของ
ลูกชาย และวางฮาวอนลงบนเตียงเด็กสีฟ้าอย่างเบามือ ร่างบางโน้มตัวลงไปจูบมือเล็ก
"ฝันดีนะครับ ลูกแม่"
ยิ้มหวานก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองกับร่างสูง
..........................
กอนเดินไปหาคีพารัง มือหนาโอบรอบเอวบาง โน้มหน้าไปใกล้ๆร่างบางมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก็ต้องชะงัก นิ้วเรียวจรดอยู่ตรงริฝีปากหนาเป็นเชิงห้าม
"ทำไมล่ะ?"
กอนขมวดคิ้วเป็นปม
"ฮาวอนยังไม่ครบขวบเลยนะฮะ"
คีพารังเบือนหน้าหนี
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่"
กอนกอดเอวบางแน่นขึ้นกว่าเดิม รืมฝีปากหนาจรดริมฝีปากบางเฉียบ
ลิ้นร้อนโลมเลียความหวานภายในปากเล็กอย่างโหยหา
"อือ..อื้อ"
คีพารังครางประท้วง มือเล็กพยายามผลักร่างสูงออก แต่ก็ทำไม่ได้ กอนถอนริมฝีปากหนาออกจาก
ริมฝีปากบางเฉียบ กอนโอบเอวบางเอาไว้เช่นเดิม เพราะรู้ว่าคนตัวเล็กตอนนี้กำลังอ่อนปวกเปียก
มือหนาช้อนตัวร่างบางขึ้นมา พาไปยังเตียงนอนสีขาวสะอาด และวางคีพารังลงช้าๆ โดยมีกอน
คล่อมร่างบางเอาไว้ แขนเล็กของคีพารังพยายามดันกอนที่กำลังซุกไซร้คอขาวของตัวเองออก
"อือ..พี่กอน ไม่เอานะ อ๊ะ พี่กอน"
คีพารังสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อร่างสูงงับที่ใบหูเล็กเบาๆ
มือหนาปลดกระดุมเสื้อของร่างบางออกจนหมด ร่างสูงซุกไซร้คอขาวอีกครั้ง
วันนี้คุณแม่คนสวยเสร็จคุณพ่อสุดหล่อแน่ๆ
...............................................................
(หมาป่าฮัสสะกรี้ กะ ต่ายน้อยไวท์)
"ฮัส! ไอ่หมาป่า!! อยู่ไหนเนี่ย!"
ไวท์เรียกฮัสกี้ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
"นี่! ชั้นไม่เล่นนะ!"
ไวท์เดินลงไปชั้นล่างของบ้าน ข้างล่างต่อนข้างมืด
"จ๊ะเอ๋"
ฮัสกี้กระโดดออกมาจากข้างๆบันได ทำให้ไวท์ตกใจไม่น้อย
"เล่นอะไรเนี่ย! ถ้าชั้นตกใจแล้วเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงเล่า!"
ไวท์ดุฮัสกี้
"โกรธหรอ?"
ฮัสกี้ถาม
"ป่าว!"
ไวท์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เสียงอย่างนี้เป็นใครก็รู้ว่าโกรธ
"ลูกครับ คุณแม่ปากแข็งอีกแล้ว~"
ฮัสกี้นั่งคุกเข่าอยู่ในระดับท้องนูนๆของร่างบาง มือหนาลูบท้องที่นูนจนเห็นได้ชัดอย่างอ่อนโยน
"ไม่ได้ปากแข็งซะหน่อย!!"
ไวท์สะบัดหน้าหนีร่างสูง ใบหน้าสวยนิ่วหน้าด้วยความจุก ก็เพราะเด็กน้อยในท้องกำลังดิ้นน่ะสิ
"จุกหรอ?"
ฮัสกี้ถาม มือหนายังคงวางเบาๆที่ท้องนูนของร่างบาง
"อืม ดิ้นแรงมากๆเลย คุณแม่จุกไปหมดแล้ว"
ไวท์ยิ้มบางๆ เด็กน้อยดิ้นตอบรอบที่สอง และแรงกว่าเดิม ทำเอาคุณแม่คนสวยแทบจะทรุดเลยทีเดียว
"ขอโทษนะ... ที่ทำให้นายต้องเหนื่อย"
ฮัสกี้พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนและดูจริงใจ
"ขอโทษอะไรกัน ชั้นไม่ได้เหนื่อยเพื่อนายซะหน่อย ชั้นยอมเหนื่อยเพื่อลูกต่างหากล่ะ"
ไวท์พูด
"มันก็จริง"
ฮัสกี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ทำไมต้องถอนหายใจแบบนั้นด้วย เบื่อชั้นรึไง"
ไวท์พูดเหมือนจะน้อยใจร่างสูง
"เบื่อตัวเองต่างหาก"
ฮัสกี้พูดเบาๆกับตัวเอง
........................................
(คุณชายคิบอม กะ คุณหญิงเควิ่น)
"วิ่นจ๋า~"
คิบอมวิ่งเข้ามาหาเควิ่นอย่างร่าเริง
"หยุด! ถอยออกไปเลยๆ สองเมตร!!"
เควิ่นพูดเสียงดุ
"ห๊ะ สองเมตร อะไรอะวิ่น T T"
คิบอมทำหน้าอ้อน
"อย่ามาตีหน้าเศร้า ถอยออกไปเลย ไม่อยากพลาดครั้งที่สอง -.-"
เควิ่นพูด
"ไม่เอาอะ ไม่ถอย จะอยู่กะวิ่นจ๋า~"
คิบอมคว้าเควิ่นมากอดแน่น
"นี่! ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"
เควิ่นดันคิบอมออกอย่างแรง
"ถอย ออก ไป"
เควิ่นพูดด้วยสีหน้าโหดๆ
"คร๊าบบบบบ บ T T~"
คิบอมยอมถอยออกมาแต่โดยดี เพราะถ้าไม่ถอยต้องเจอนางฟ้าพิโรจเป็นแน่(- -)
ฝากไว้ก่อนนะจ๊ะวิ่นจ๋า เผลอเมื่อไหร่บอมมี่จะเอาคืน ^.^
............................................................
ในตอนเช้า.....
..................
..............
........
...
.
แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาภายในห้องนอนของคีพารังกับกอน แน่นอนว่าทั้งคู่ยังไม่ตื่น(_ _)
"แง๊!! แอ๊!!"
เสียงฮาวอนร้องไห้ทำให้กอนกับคีพารังตื่นขึ้นมาพร้อมกัน(โดยมิได้นัดหมาย-o-)
"นายนอนต่อเถอะพารัง"
กอนพูด
"ไม่เป็นไรฮะ ผมอยากจะกอดลูกแล้วล่ะ"
คีพารังยิ้มบางๆให้กอน ถึงจะง่วงอยู่ก็ตาม.. แต่ความเป็นแม่ในตัวบังคับให้ไปหาเจ้าตัวน้อยอย่างเดียว
กอนลูบหัวคีพารังเบาๆ
"นายนอนอยู่ตรงนี้แหละ พี่จะอุ้มลูกมาให้เองนะ"
กอนพูดก่อนจะลุกออกไป
.............
กอนส่งลูกชายตัวน้อยให้คีพารัง
"เอ.. แอ๊"
เด็กน้อยร้องอ้อแอ้อย่างน่าเอ็นดู
คีพารังจูบแก้มนิ่มของลูกชายอย่างถนุถนอม
...........................
อ่าฮ่า~ รู้สึกว่าช่วงนี้ไรเตอร์ชอบดองฟิคแฮะ
งานก็เยอะโฮกกกกกกกก ก T T
ยังไงไรเตอร์ก็ฝากฟิคอีกเรื่องด้วยนะคร้า~
The memorize of love ความทรงจำของหัวใจ
เศร้านิสนุง =.=
ความคิดเห็น