[{Fic Yaoi}U-Kiss & Xing]You'r my destiny

ลำดับตอนที่ #13 : You'r my destiny ~ Chapter 10 [100%]

เอิ๊กๆๆ มันเป็นกิจกรรมยามว่างของไรตอร์ - -**



ใหญ่เว่อร์ - -^

สังเกตุดีๆ ไวท์งอนฮัสครับพี่น้อง !!!!!



ชายกอน เวอร์ชั่นการ์ตูน -w- (ไวท์ทำเองแหละๆ)



........................................

"เควิ่น ไปเที่ยวกัน"

ร่างสูงจับมืออีกคนอย่างไม่รอคำตอบ

"ไปไหนอะพี่คิบอม"

เควิ่นถามด้วยสีหน้างงงวย

"เอาล่ะ ต้องปิดตานายซะก่อน หันหลังมาสิ"

คิบอมยืนถือผ้าชิ้นเล็กไว้ในมือ เควิ่นทำตามอย่างว่าง่าย

"อะไรอะพี่คิบอม อยากรู้แล้วนะ"

เควิ่นพูด

............................

รถสปอร์ตสีขาวจอดหน้าที่หมาย

คิบอมลงจากรถ และเดินอ้อมไปยังอีกฝั่ง ค่อยๆพาร่างบางที่ถูกปิดตาอยู่ ลงจากรถ

"เร็วๆสิพี่คิบอม วิ่นอยากรู้นะ"

เควิ่นพูดเร่งคิบอม

"เอาผ้าออกสิ"

คิบอมพูด เควิ่นค่อยๆดึงผ้าออกช้าๆ

"ว้าว สวยจังเลย"

เควิ่นยืนนิ่ง เพราะสิ่งที่เห็ตรงหน้า

ทุ่งดอกไม้ มีดอกไม้หลากหลายสี หลากหลายชนิด

"กระต่าย!! ><"

เควิ่นวิ่งรี่เข้าไปหากระจ่ายตัวน้อย ก่อนจะอุ้มขึ้นมาไว้บนมือเรียว

"ว้าว กระต่ายเยอะแยะเลย"

เควิ่นมองไปรอบๆ เห็นกระต่ายห้าถึงหกตัว บ้างก็กำลังพักผ่อน บ้างก็กระโดดไปมา

"ผีเสื้อ!!!! >.<"

เควิ่นมองไปรอบๆ เห็นผีเสื้อหลากหลายสีกำลังบินผ่านหน้าไป

"โฮ่งๆ"

สุนัขตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเควิ่น ที่ปากคาบการ์ดเล็กเอาไว้

"อะไรเนี่ย >////<"

เควิ่นหน้าขึ้นสีระเรื่อ

'ทุ่งดอกไม้นี้ เป็นของนายนะ..เควิ่น

เหมือนกับหัวใจของพี่...มั้นเป็นของนาย...

ตั้งแต่แรกพบ.. รักนายนะ    

ทุ่งดอกไม้นี้มันกว้างมากๆนะ แต่คงกว้างไม่เท่าใจของนาย

ที่ตอนแรก..ไม่มีพี่เลย แล้วตอนนี้ล่ะ นายมีพี่อยู่ในนั้น ใช่มั้ย '

"ใช่มั้ยครับ คนดี"

คิบอมเดินมาหาเควิ่นพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโต

"พี่คิบอมอะ ทำอะไรก็ไม่รู้ วิ่นเขินนะ>//////<"

เควิ่นก้มหน้างุดๆเพื่อไม่ให้ร่างสูงเห็นใบหน้าอมชมพูระเรื่อนั้น

"ตอบมาสิครับ"

คิบอมกระซิบข้างใบหูเล็ก

"อื้อ  >/////<"

เควิ่นตอบ

คิบอมคว้าร่างบางมากอด ท่ามกลางท่งดอกไม้กว้าง..

"ไปตรงนั่นกันดีกว่านะ"

คิบอมชี้ไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ ที่มีเพียงต้นเดียวภายในทุ่งดอกไม้นี้

.................................

(คุณพ่อกอน กะ คุณแม่พารัง)

"แอ๊!!!!!!! แง๊!!!!!!!!!"

เสียงแหลมเล็กร้องลั่น ทำให้คีพารังที่กำลังหลับสะดุ้งตื่นทันที ไม่รอช้า วิ่งรี่ไปยังห้องนอนเล็กๆของลูกชาย

"แม่มาแล้วครับ ฮาวอน"

คีพารังช้อนตัวลูกชายขึ้นจากเตียงเล็ก พาไปยังห้องนอนของตัวเองกับร่างสูง

"อึก งือ ฮึก"

เด็กน้อยค่อยเปลี่ยนจากการร้องไห้มาเป็นการสะอื้นน้อยๆ

"พารัง ลูกเป็นอะไรหรอ"

กอนถามคีพารังที่มานั่งข้างๆร่างสูงบนเตียง

"ลูกเพิ่งตื่นนะฮะ คงจะงัวเงียอยู่ ก็เลยร้องไห้"

คีพารังจรดปลายจมูกลงบนแก้มนิ่มของฮาวอน..ลูกชายตัวน้อย

"พารัง นายมานอนพักผ่อนก่อนสิ ส่วนลูก เดี๋ยวพี่ดูให้เอง"

กอนพูดกับคีพารัง

"เอาฮาวอนมานอนด้วยได้มั้ยฮะ"

คีพารังถาม

"ก็ได้..ถ้านายจะไม่ทับลูก"

กอนพูด

คีพารังส่งเด็กน้อยให้กับร่างสูง เด็กชายตัวน้อยมองหน้าผู้เป็นพ่อ 

"ฮ่าๆ ตัวเล็กจ้องหน้าพ่อใหญ่เลย"

คีพารังหัวเราะกับความน่ารักของลูกชาย

.........................................
.........................................

(หมาป่าฮัสสะกรี้ กระต่ายน้อยไวท์ และ คุณชายเซน)

"ไวท์ เดินดีๆนะ ระวังลื่น"

เซนตะโกนไล่หลังไวท์ ที่กำลังเดินเล่นอยู่ที่สวนดอกไม้หน้าบ้านเซน

"ตรงนี้มีลำธารด้วยหรอเซน"

ไวท์ถามอย่างสงสัย เพราะปกติที่เค้าเคยมามันไม่มีน่ะสิ

"มีหมาตัวแสบมาขุดเล่นน่ะสิ แล้วฝนก็ตกด้วย ก็เลยกลายเป็นลำธารเล็กๆไปเลย"

เซนอธิบาย

"ต้องขอบคุณหมาตัวนั้นนะเนี่ย มีลำธารแล้วสวยมากๆเลย"

ไวท์พูดด้วยสีหน้าที่ร่าเริง

"ไวท์ รออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวชั้นไปเอาของก่อน ระวังลื่นด้วยล่ะ"

เซนพูดก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากบริเวณนั้น

ไวทมองไปรอบๆ 

"อากาศหนาวจัง"

ไวท์พูดกับตัวเอง มือเรียวลูบท้องไปมา 

"เฮ้อ เราอยู่กันสองคนแม่ลูกก็ควรจะมีความสุขกว่าอยู่กับไอบ้านั่นสิ"

ไวท์พูดกับตัวเอง พลางมองท้องที่ยังดูไม่ออก ว่ากำลังจะให้กำเนิดอีกชีวิตหนึ่ง

"ไวท์ !! "

ฮัสกี้ที่อยู่ภายนอกรั้วบ้านตะโกนเรียกชื่ออีกคนด้วยความดีใจ

แต่คนที่ถูกเรียกชื่อกลับสะดุ้งโหยง 

"นายมาทำไมที่นี่"

เซนที่เดินมาถามฮัสกี้

"ไวท์ กลับไปกับชั้นนะ ขอร้อง"

ฮัสกี้พูดน้ำเสียงอ้อนวอนจนน่าสงสาร

"ไม่ ที่นายทำไว้กับชั้น มันไม่พอหรอ จะเอาอะไรอีกล่ะ ชั้นไม่เหลืออะไรแล้ว นายได้ตัวชั้นไปแล้ว แต่ไม่มีทาง...ที่นายจะได้หัวใจ ชั้นไม่ยอมให้นายพรากลูกไป"

ไวท์พูดเสียงเรียบ

"แต่ชั้น...รักนาย ชั้นอยากดูแลนายบ้าง ที่ผ่านมาชั้นขอโทษ"

ฮัสกี้พูดอย่างน่าสงสาร จนเซนทนไม่ได้ เดินไปเปืดประตูรั้วให้ฮัสกี้

"เชิญนายง้อได้ตามอัธยาศัย"

เซนพูดกวนๆ

"ขอบคุณครับ"

ฮัสกี้ไม่รอช้า เข้าไปช้อนตัวไวท์ออกจากบ้าน

"นี่! ปล่อยนะเว้ยย!!"

ไวท์ดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ดิ้นมากเดี๋ยวลูกเจ็บนะ"

ฮัสกี้กระซิบเบาๆ นั่นทำให้ไวท์หยุดดิ้นอย่างง่ายดาย

...............................

รถคันหรูแล่นมาจอดหน้าที่หมาย

"ไวท์ ถึงบ้านแล้ว"

ฮัสกี้กระซิบบอกอีกคนเบาๆ

"อืม.."

ไวท์ตอบกลับ ก่อนจะเดินลงจากรถ

...............................

"ไวท์ หิวรึเปล่า"

ฮัสกี้ถามไวท์ ที่เอนตัวหลับบนโซฟาตัวใหญ่ไปเรียบร้อยแล้ว

"อ้าว หลับแล้วหรอเนี่ย"

ฮัสกี้มองไวท์ที่หลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาสีครีม

"ดูท่าทางนายจะเหนื่อยมากเลยนะ"

ฮัสกี้พูดเสียงค่อย มือหนาเกลี่ยผมที่ตกลงมาปกหน้าให้กับร่างบาง และค่อยๆจรดปากหนาลงบนใบหน้าเนียนของอีกคน

.................................
.................................
..................................

เช้าวันใหม่ แสงแดดอบอุ่น ส่องเข้าไปภายในบ้าน ทำให้คนที่กำลังหลับรู้สึกแสบตา

"ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ ลุกมากินข้าวก่อนสิ จะได้กินยา"

ฮัสกี้ยกอาหารมาไว้ตรงหน้าร่างบาง 

"อุ๊บ"

มือเรียวปิดปากตามสัญชาตญาณ ก่อนจะวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ (ห้องเดิม - -***)

โดยที่ฮัสกี้เดินตาม

"ยังไม่หายอีกหรอเนี่ย"

ฮัสกี้บ่น

"ก็ยังไม่หายน่ะสิ รู้ว่าชั้นแพ้ท้องแล้วยังจะเอาของพวกนั้นมาให้ชั้นกินอีก"

ไวท์ร่ายยาว

"คร๊าบบบ  คุณแม่"

ฮัสกี้แซวเล่น

"ชิ"

ไวท์เมินหน้า

"ลูกคร๊าบบ แม่งอนพ่อแล้วอ่า"

ฮัสกี้พูดกับเจ้าตัวเล็กในท้องร่างบาง

"ลูกรักชั้นย่ะ"

ไวท์เดินหนี

"โอ๋ๆๆ ไม่งอนนะครับ ที่รัก"

"ใครที่รักนาย พูดให้มันดีๆนะ"

ไวท์พูดจิก

"ก็คุณไงล่ะ ที่รักของผม"

"ขอบคุณที่ยังให้ความสำคัญ แต่เอากองไว้ตรงนั้นแหละ"

ไวท์พูดก่อนจะเดินเข้าห้องไป

"ปัง!"

ประตูห้องถูกปิดพอดีกับที่ร่างสูงกำลังจะเดินเข้า

"โอ๊ย"

ฮัสกี้ร้องลั่น ก็ประตูปิดมาโดนหน้าพอดีเลยนี่

"สมน้ำหน้า ปัง!"

เปิดประตูออกมาเย้ย แล้วปิดใหม่อีกรอบ

ฮือๆ ฮัสสะกรี้ถูกเมียทิ้ง T T

.........................50%............................

...ความในใจของไวท์...

หน้าระเบียงของห้อง

ร่างบางยืนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

"แม่ครับ ไวท์คิดถึงแม่จัง ตอนนี้ไวท์กำลังจะเป็นแม่คนแล้วนะครับ...แม่"

ไวท์มองท้องฟ้ากว้าง ด้วยความคิดถึง คิดถึง..จับใจ

ตั้งแต่แม่ของเค้าจากไปด้วยโรคบางอย่าง เค้าก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย 

....เหงา....

แต่ตอนนี้ ไม่เหงาแล้ว เพียงแค่เจอกับคนเพียงคนเดียว ถึงแม้ว่าเค้าจะทำให้เจ็บก็ตาม

แค่ได้ทะเลาะกันทุกๆวัน ได้เห็นหน้าเห่ยๆตอนง้อทุกวัน มีความสุขแล้ว...

ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ก็จะมีพยานรักตัวน้อยๆ ได้ลืมตาดูโลก

พยานรักของ .....ฮัสไวท์.....

........................................................

(หมาป่าฮัสสะกรี้ กะ กระต่ายน้อยไวท์)

ร่างสูงย่องเข้ามาในห้องของร่างบางช้าๆ

สายตาคมเห็นร่างบางที่กำลังยืนยิ้มน้อยๆที่ระเบียง 

ฮัสกี้เดินเข้าไปสวมกอดไวท์ช้าๆ และหน้าแปลกที่ร่างบางนั้นไม่มีท่าทีจะขัดขืนแม้แต่น้อย

จมูงโด่งกดลงบนแก้มเนียนของอีกคน ไวท์ยิ้มบางๆให้ฮัสกี้

"ยิ้มสวยนะ ยิ้มบ่อยๆสิ"

ฮัสกี้พูดพร้อมกับหันร่างบางมาประจันหน้า

"อื้อ ชั้นจะยิ้มบ่อยๆ ยิ้มให้กับ...นาย แล้วก็ลูก"

ไวท์ยิ้มกว้าง

ฮัสกี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แขนแกร่งช้อนตัวร่างบางขึ้นมานั่งบนระเบียงโดยมีแขนแกร่งกอดเอาไว้

"นี่! ไม่เอานะ ชั้น กะ..กลัวความสูง!!"

ไวท์กอดฮัสกี้ไว้แน่น เพราะกลัวตก

ฮัสกี้ช้อนตัวร่างบางไปที่เตียงสีฟ้า

"นอนได้แล้วครับที่รัก พรุ่งนี้ไปหาคุณแม่ผมกัน"

ฮัสกี้จัดแจงห่มผ้าให้กับร่างบาง และเดินไปปิดประตูตรงระเบียงพร้อมกับปิดผ้าม่าน

"ฮัสกี้ นอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

ไวท์พูด

"อืม ได้สิครับ ที่รัก.."

ฮัสกี้ยิ้มกว้าง แน่นอนว่าไวท์ไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน

.......

ในห้องนอนสีฟ้า ร่างสองร่างนอนกอดกันกลม

ร่างสูงยังคงลืมตาอยู่

ลืมตามองคนอีกคนในอ้อมกอดแสนอบอุ่น

รัก...เหลือเกิน

รักคนๆนี้มาก รักที่สุด รักตลอดไป...

......................................................

(คุณพ่อกอน กะ คุณแม่พารัง)

"แอ๊"

เด็กชายตัวน้อยอายุประมาณสองเดือนดึงชายเสื้อของแม่ที่กำลังหลับเบาๆ เหมือนจะปลุก

"อืม...ว่าไงครับฮาวอน"

คีพารังยิ้มบางๆให้ลูกชายตัวน้อย มือเรียวเล็กอุ้มลูกชายมาไว้ในอ้อมกอด

"แอ๊"

มือเล็กปัดป่ายไปมาบนใบหน้าหวานของแม่ คีพารังจับมือจิ๋วมาจูบเบาๆอย่างถนุถนอม

"ตัวเล็กปลุกแม่ หิวนมล่ะสิ"

พูดพร้อมยิ้มบางๆอย่างมีความสุข คีพารังมองร่างของสามี(- -)ที่กำลังหลับ

"พี่กอนฮะ พี่กอน"

คีพารังเขย่าร่างของสามีเบาๆ

"อืม...มีอะไรหรอพารัง"

กอนพูดทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่

"เมี่อกี๊ลูกปลุกพารังด้วยนะ เค้าเก่งมากๆเลย"

คีพารังยิ้มให้กับร่างสูงตรงหน้า

"ลูกเราเก่งทุกคนแหละ ไม่เชื่อก็ลองมีอีกคนดูสิ"

กอนพูดเจ้าเล่ห์

............................

(เจ้าหญิงเควิ่น กะ เจ้าชายคิบอม)

เสียงมือถือของเควิ่นดังขึ้น มือเรียวกดรับก่อนจะกรอกเสียงหวานลงไป

"ยอโบเซโย"

/ยอโบเซโยเควิ่น พี่ฮัสเองนะ/

"คร๊าบบบ บบ"

/พี่มีเรื่องจะบอกน่ะ/

"อะไรหรอครับ โทรมาซะ.."

/อืม..ไวท์ท้องน่ะ/

"ห๊ะ O_o พี่ไวท์ท้อง !!! ใครทำพี่ไวท์ท้องเนี่ย!!!!"

/พี่เอง -*-/

"โย่ววว ว ดีใจด้วยนะคร๊าบบบบ บ~ "

/ขอบใจ - -/

"วิ่นมีหลานตั่งสองคนเลยย ย~"

เควิ่นกระโดดไปมา

"เควิ่น เป็นอะไรอะ โวยวายลั่นบ้านเชียว"

บอมชะโงกเข้ามาดูเมื่อได้ยินเสียงเควิ่น(โวยวาย)

"พี่ไวท์ท้องแหละพี่คิบอม ผมมีหลานตั้งสองคนแน่ะ"

เควิ่นยิ้มอย่างร่าเริง

เฮ้อ~ บอมมี่อยากมีมั่ง TToTT

.....................................................

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไรเตอร์ปราถนามานานนนนนนนนนนนนน น

ว่าฮัสไวท์จะหวานแหววซักที

และก็เป็นเช่นนั้น (ก็เจ๊แต่งเองนี่-ฮัสไวท์)

ลีดเดอร์รูปง๊ามมมมม งามมมมมมมมม ทั้งหลาย

ขอบคุณคร่า~

>o<