คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : You'r my destiny ~ Chapter 8
ไวท์ฮัสตอนหนีปาปารัสซี่ - -***
กวาง(ชอล)ผู้เลอโฉมมมม ม
ไวท์ขาดความอบอุ่น - -^
หล่อลากรวม - -^
โน้วววว คอมเม้นท์ - -
กอนคงจะเป็นบ้าไปแล้ว(ตามไรเตอร์ไง - กอน) - -
เข้าเรื่องกันซักทีเหอะ -o-
.........
"คุณย่า เอาลูกผมคืนมานะ"
กอนโวยวายเสียงดัง
"หลานชั้น ทำไมชั้นจะเอาไปไม่ได้"
หญิงชราอายุย่างแปดสิบพูด
"แต่เค้าเป็นลูกผมนะ!!"
กอนพูดกับผู้เป็นย่าอย่างหมดความอดทน
"คุณย่า พลากพ่อไปจากผมแล้ว ยังจะพรากลูกผมไปอีกหรอ!!"
".........."
"เด็กชายอายุแปดขวบ นั่งกอดน้องชายที่กำลังร้องไห้ เพราะคุณย่า!!"
"........"
"พ่อของผม...ต้องฆ่าตัวตาย เพราะคุณย่า!!"
"ชั้นจะเอาหลานไปเลี้ยง"
หญิงชราเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับเด็กทารกตัวน้อย
แรงทั้งหมดของผู้เป็นพ่อหายไปจนหมดสิ้น แรงที่จะรั้งลูกชาย..หายไปหมดแล้ว
น้ำตาพรั่งพลูออกมาจากตาคม เค้ากำลังร้องไห้ !
"พี่กอน ลูกล่ะ"
คีพารังเดินมา ถามอย่างสงสัย เมื่อไม่เห็นลูกชายอยู่กับผู้เป็นพ่อ
"คุณย่า...เอาไปแล้ว"
กอนพูดอย่างอ่อนแรง คำพูดนี้ทำให้คีพารังถึงกับทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น
"พารัง พี่ขอโทษ.. ขอโทษที่พี่.. ปกป้องลูกไม่ได้... "
ร่างสูงกอดร่างเล็กในอ้อมกอดไว้ ในหัวมีแต่ความคิดมากมาย
แค่ไม่อยากให้คนในอ้อมกอดร้องไห้ เพียงเท่านั้น
แต่คงทำไม่ได้ ในเมื่อตัวเองยังไม่เข้มแข็งพอ...
"ฮึก ฮือๆๆ พี่กอน พารังอยากได้ลูกคืน ฮึก ชินฮาวอน ฮึก ลูก.."
คีพารังร้องไห้จนหมดสติไปในอ้อมกอดของร่างสูง
.................
.................
.................
(ฮัสสะกรี้ กะ ชายไวท์)
"เฮ้อ เหนื่อย!!"
ไวท์ตะโกนลั่น
"เหอะ รู้สึกวันนี้จะเหนื่อยง่ายนะนาย ไปพักก่อนก็ได้นะ ชั้นไม่ว่า"
ฮัสกี้พูดเสียงเรียบ
"คนอย่างนาย ห่วงคนอื่นเป็นด้วยรึไง"
ไวท์พูดประชดประชัน
"ชั้น เป็น คน"
ฮัสกี้พูดเน้นทีละคำ
"หรอ นึกว่าหมาป่า อุ๊บ"
มือเรียวทำหน้าที่ปิดปาก ในที่สุดก็ทนกับสิ่งที่ตีขึ้นมาไม่ไหว วิ่งรี่ไปที่ห้องน้ำ
โดยมีฮัสกี้วิ่งตาม
"เป็นอะไรรึป่าว นายดูไม่ค่อยดีเลยนะ"
ฮัสกี้ถามไวท์ที่หอบถี่ๆ กับการอ้วกครั้งแล้วครั้งเล่า
"ไม่ๆๆ ชั้นไหว"
พูดพร้อมดันฮัสกี้ออกห่าง แต่ก็เซจนเกือบจะล้ม มือหนาพยุงร่างบาง
"นายนี่น้า.. ไหวๆๆ แต่ก็แทบจะไม่รอด"
ฮัสกี้บ่น
"ห่วงชั้นเป็นด้วยหรอ ปกตินี่ จิกใช้ชั้นตลอด ชิ!"
ไวท์เมินหน้าไปทางอื่น
...............
"นี่ เอาข้าวต้มมาให้"
ฮัสกี้พูดพร้อมยกชามข้าวต้มมาวางไว้บนโต๊ะ
"ข้าวต้มอะไรอะ เหม็นชะมัด แหวะ ไม่กินๆๆ"
ไวท์ทำท่าไล่ฮัสกี้
"ตามใจละกัน..."
"..........."
"ชั้นว่านายควรไปหาหมอนะ"
ฮัสกี้ว่า จ้องหน้าไวท์อย่างต้องการคำตอบ
"ไม่รู้!!"
ไวท์เบือนหน้าหนี
"งั้นก็...ไปหาหมอ"
ฮัสกี้ช้อนตัวร่างบางขึ้นมา
"นี่ฮัสกี้ ไปอาบน้ำใหม่เลยไป ชั้นเหม็นนายจะแย่แล้วนะ"
ไวท์เบือนหน้าหนี
"ชั้นพึ่งอาบกอ่นเอาข้าวต้มมาให้นายเองนะ"
ฮัสกี้ทำหน้างุนงง
"ไม่รู้ล่ะ ชั้นเหม็น!!"
..........................
(โรงพยาบาลลล ล)
"ห๊ะ ว่าไงนะหมอ"
ไวท์ลุกขึ้นตบโต๊ะอย่างไม่พอใจในผลตรวจ
"คุณกำลังตั้งครรภ์ครับ"
หมอย้ำ
"ไม่จริงอะ ไม่มีทาง ผมไม่มีทางท้องกับไอบ้านั่นเด็ดขาด!!"
ไวท์โวยวายลั่น
"แต่ยังไงคุณก็กำลังจะเป็นนแม่นะครับ ดูแลตัวเองให้ดีๆด้วยนะครับ คุณยังดูแลตัวเองไม่มีเท่าที่ควร"
"........."
ไวท์ไม่ตอบ ในหัวมีเพียงความคิด
ไม่มีใครที่จะเป็นพ่อของเด็กได้ นอกจาก.... ฮัสกี้
"เดี๋ยวไปรับยาด้วยนะครับ"
หมอพูด ไวท์เดินออกจากห้องตรวจด้วยสีหน้าหงอยๆ
"นี่ หมอบอกว่าเป็นอะไร"
ฮัสกี้ถาม
"ก็แค่ไม่สบายเฉยๆ ไม่ต้องห่วงชั้นหรอกน่า"
ไวท์พูดด้วยรอยยิ้มฝืนๆ
"ยิ้มแบบนี้ นายไม่ต้องยิ้มซะยังดีกว่า"
ฮัสกี้พูดแซว
"ไอบ้า!!"
ไวท์พูดก่อนจะย่างสามขุมไปรับยา (- -**)
"คนไม่สบาย แต่ตัวไม่เห็นจะร้อนเลย"
ฮัสกี้เอามือมาอังหน้าผากไวท์
"เห้ยย ยุ่ง!!"
ไวท์สะบัดหน้าหนี
"อะไรของเค้าวะเนี่ย"
ฮัสกี้พูดกับตัวเอง มองไวท์ที่กำลังเดินตัวปลิวไปยังรถส่วนตัวของฮัสกี้
...........
(บนรถ)
"นี่ เอายามาดูหน่อยดิ"
ฮัสกี้แย่งถุงยามาจากมือไวท์
"อย่ายุง!!"
ไวท์แย่งคืน
"คนอุสส่าเป็นห่วง"
"ถ้าอุสส่าก็อย่าห่วงกันเลยดีกว่า แล้วก็จะขอบคุณมากๆถ้าจะไม่ยุ่งกับชั้น จะนอน!!"
ไวท์พูดหร้อมเอนเบาะ ก่อนจะหลับไป
"ยาอะไร ทำไมถึงได้หวงนักหวงหนา มาดูซิ"
ฮัสกี้พูดกับตัวเอง และเอื้อมมือไปหยิบถุงยา
"ยาบำรุงครรภ์ เห้ย! อะไรวะเนี่ย"
ฮัสกี้หน้าเหวอทันทีเมื่อเห็นยา มองไปที่ชื่อผู้ป่วย
"ลีซูฮุน"
ตกลงชั้นทำนายท้องใช่มั้ยเนี่ย.. ชั้นควรจะทำยังไงดี แกล้งไม่รู้ หรือจะถามนายให้แน่ใจ...
"เฮ้อ ~"
ฮัสกี้ถอนหายใจยาว ก่อนที่รถคันหรูจะเข้าจอดหน้าที่หมาย
"ขี้เซาจังนะ..คุณแม่"
ฮัสกี้มองไวท์ด้วยสายตาที่อ่อนโยน เค้าคงจะหลงรักคุณแม่คนนี้เข้าซะแล้ว..
...........................
"อืม.."
เสียงอู้อี้ในลำคอของร่างบางบนเตียง ทำให้ฮัสกี้รู้ ว่าคุณแม่ในตอนนี้ ตื่นแล้ว
"ตื่นแล้วหรอ"
ฮัสกี้ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูใจดี
"เมื่อกี๊ชั้นนอนอยู่บนรถไม่ใช่หรอ"
ไวท์ถาม
"อืม เห็นนายกำลังหลับ เลยไม่อยากปลุกน่ะ นายจะได้พักผ่อน"
"เหอะ! ห่วงชั้นเป็นด้วยหรอ"
ไวท์ย้อน
"ไม่ได้ห่วงนายชั้นห่วง..."
ลูก
"ห่วง?"
"ห่วงชั้นเองไง ก็ถ้านายป่วยนานๆชั้นก็ไม่มีคนมาให้ใช้ แค่นั้น"
"เชอะ!!"
ไวท์เบือนหน้าหนี
ไวท์...ชั้นอยากบอกนาย...ชั้นห่วงทั้งนายทั้งลูกเลยล่ะ
"นี่ นายไม่กินยาหรอ"
ฮัสกี้ถาม
"แล้วยา?"
"ชั้นเก็บไว้ให้แล้วน่า"
"นายยังไม่ได้ดูใช่มั้ย?"
ไวท์ถาม
"ก็แค่ยา ชั้นดูไปแล้วได้โล่หรอ"
คำตอบของฮัสกี้ทำให้ไวท์โล่งอก
"เดี๋ยวซักพักชั้นค่อยกินยาละกัน ขอนอนก่อน"
ไวท์พูดพร้อมดึงผ้าห่มมาห่มจนมิดตัว
มือบางลูบทองไปมา
ลูกจ๋า..แม่จะหนีจากไอบ้านี่ยังไงดีนะ
ไม่นานนักร่างบางก็หลับไป ภายใต้ผ้าห่มอันอบอุ่น
--------------------------------------------
อะแฮ่มๆ
ไรเตอร์มาอัพแล้วนะ
ตอนนี้ทุกคนต้องเอาใจช่วยกอนพารังแล้วล่ะ
ตัวเล็กตัวน้อยถูกขโมย
แล้วไวท์ก็ดันท้องอีกต่างหาก
โฮกกกกกกกกกกกกก ก
ไรเตอร์สงสารกอนพารัง
T T
ความคิดเห็น