คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : You'r my destiny ~ Chapter 2 ^^V [100%]
มีภาพชวนจิ้นเล็กน้อยนะคะ -..-
ว๊ากกกกกกกกก เควิ่น ไปเสียตัวให้คิบอมตอนไหนเนี่ย
จำได้ว่ายังไม่มีNCวิ่นกะบอมนะ T^T
(เควิ่น:เจ๊ไปแต่งต่อเหอะ -*-)
อาย:โหะๆๆ เควิ่นจ๋า เป็นสาวเป็นนาง ไปนอนกอดคิบอมอย่างนั้นได้ไง
เควิ่น:ทำไมอ่ะ -[]- จากอดสามี ผิดหรอ?
อาย:ไม่ผิดก็ได้ - -* ชอบกางเกงเควิ่นอะ ลายจุด ^ ^
You’r my destiny ~ Chapter 2
เวลา 18.00 น. เตรียมตัวเคารพธงชาติ เอ๊ยยย ไม่ใช่
(เค้าบอกว่าอย่าถือสาคนบ้านะจ๊ะ)
“โอ๊ย เวียนหัวจัง คลื่นไส้เว้ยยยย”
พี่โตสุดของบ้านบ่นอยู่กับน้องๆ
“ห๊ะ อะไรนะ พี่เควิ่นท้องหรอ ผมยังไม่ได้ทำอะไรพี่เลยนะ”
น้องชายหน้ากวางของร่างบางพูด
“มะเหงกแกสิ ชั้นไม่ได้ท้อง ชั้นเป็นผู้ชาย ไม่เคยเรียนวิชาสุขศึกษารึไงยะ ผู้ชายไม่มีมดลูกกกกก”
ร่างบางพยายามเน้นประโยคสุดท้าย และเร่งเสียงให้ดังขึ้น
“เบาๆก็ได้นะพี่ อายเด็กๆมันมั่ง”
น้องชายหน้ากวางพูดและหันไปมอง เด็กสองคน คือดงโฮ กับ คีพารัง
โดยที่เด็กชายผู้ไม่รู้เรื่องทั้งสองได้แต่นั่งทำตาปริบๆ และเจ้าน้องชายหน้ากวางก็ต้องหันกลับไปหาพี่ชายอีกที ด้านพี่ชายคนโตก็ทำหน้าตาพะอืดพะอมและใช้มือเรียวปิดปากเอาไว้
“ไอ้ไอ๋แอ้วเอ้ย”
ร่างบางที่พูดไม่ค่อยจะเป็นประโยคซักเท่าไหร่ บัดนี้ได้วิ่งตรงไปยังห้องน้ำแล้ว
(ไรเตอร์:มันไม่ค่อยสุภาพอะค่ะ เผื่อใครกินข้าวอยู่ ข้ามตอนเควิ่นไปเลยละกัน)
ด้านน้องชายจอมวางแผนทั้งสาม
“ดงโฮ โทรหาพี่มินโฮนะ คีพารังก็โทรหาพี่คิบอมนะ”
ร่างสูงสั่งน้องๆทั้งสอง
“คร้าบบบ”
น้องชายทั้งสองประสานเสียง
“พี่กอน พี่กะจะให้รถไฟสองขบวนใหญ่ๆมาชนกันหรอ”
น้องชายที่ถือว่าเล็กสุดในบ้านถาม
“ก็ใช่อะดิ จะได้รู้ๆไปเลยว่าพี่เควิ่นจะชอบใครมากกว่ากัน”
น้องชายหน้ากวางยิ้มอย่างเจ้าเล่
“ชั่วมากเลยเพ่”
ดงโฮพูดแล้วตบบ่าพี่ชาย
“แกจะชมหรือแกจะด่าชั้นกันแน่วะเนี่ย - -*”
ร่างสูงพูด
“ชมสิพี่ ไม่มีพี่เราคงคิดไม่ได้แน่ เพราะเราไม่ได้คิด^ ^”
ร่างเล็กพูด ร่างสูงได้แต่กุมขมับ
“เออๆ โทรไปหาพี่เค้าได้แล้วไป คีพารังจะเสร็จแล้วน่ะ”
ร่างสูงดันร่างเล็กให้ออกห่าง แล้วหันไปยังร่างเล็กกว่า
“คีพารัง พี่เค้า ว่าไงบ้าง”
น้องเล็กยิ้มบางๆ ทำให้ร่างสูงแอบเคลิ้มนิดหน่อย
“พี่เค้ากำลังออกจากบ้านฮะ^ ^”
ร่างสูงที่ได้ยินคำตอบก็ยิ้มบางๆออกมา
“เตรียมลั๊ลลาพี่”
ดงโฮพูด
“ทำไมต้องลั๊ลลา”
ร่างสูงถามงงๆ
“ก็พี่มินโฮ จาถืงแร้ววววว”
ดงโฮลากเสียงยาว
“โอเช ทีนี้ดงโฮเฝ้าอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวชั้นไปกะคีพารัง”
กอนเป็นคนวางแผนทั้งหมด แต่ที่จริงกะจะทำอะไรบางอย่างให้คีพารังต่างหาก
“อ่าว พี่กอน แบบนี้มันไม่ยุติธรรมนะ”
ดงโฮเบ้ปาก ...จะไปสวีทกะพารังก็บอกมาเฮอะ ชิ อิจฉาเว้ยย...
“ยุติธรรมสุดแล้วแหละ ไปคีพารัง”
กอนพูดกับดงโฮเสร็จก็ฉุดข้อมือบางของคีพารังออกมาด้านนอกของบ้าน
บรรยากาศตอนนี้ช่างเป็นใจสำหรับภารกิจของกอนเหลือเกิน เพราะอากาศเริ่มเย็นมากขึ้น
ความมืดเริ่มปกคลุมท้องฟ้า พระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปในไม่ช้า นกฝูงใหญ่บินกลับรังอย่างพร้อมเพรียง ...สวยอะ ไม่ใช่พระอาทิตย์ แต่คีพารังอะสวยยยยยยยย > <
เสียเวอร์จิ้นให้พี่เหอะน้อง...
ด้านคีพารัง
...ไอพี่กอนเค้าเป็นอะไรของเค้า หน้าตาไม่ค่อยน่าไวใจเลยแฮะ...
...หรือว่า พี่กอนวางแผนเจี๊ยพารัง โฮๆๆ ไม่นะ พารังยังเดกกกก...
"คีพารัง เป็นอะไรอะ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ ?"
กอนถามคีพารังที่กำลังทำหน้าเหมือนจะถูกข่มขืน
"ป่าวฮะ ว่าแต่...พี่กอนพาผมออกมาทำไมข้างนอกอะฮะ?"
"อ๋อ ก็วันนี้อากาศดี ^^"
กอนตอบ
...จริงป่าววะ- -* ท่าทางน่าสงสัยนะเนี่ยพี่กอน...
"คีพารัง จำวันเกิดตัวเองไม่ได้จริงๆหรอ?"
กอนถามคีพารัง ที่ดูท่าทางจะลืมวันเกิดตัวเองจริงๆ
"เออใช่ วันนี้วันเกิดผมนิหว่า โอ๊ยสมองมันเป็นอะไรเนี่ย ขี้ลืมชะมัด"
คีพารังเขกหัวตัวเองไปหนึ่งที่ (เควิ่น:เขกเพื่อ? น้องชั้นไปและ-*-)
"ฮ่าๆ น่ารักนะเรา"
คีพารังสะดุดกับคำพูดของคนตรงหน้า
...น่ารักนะเรา ทำไมต้องน่ารักอ่ะ ทำไมไม่รักเลย > <...
...พี่กอนบอกว่าผมน่ารัก ผมขอเวลาเป็นลมซัก10นาทีได้มั้ยเนี่ย...
คีพารังในตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยทีเดียว (เควิ่น:ตูดลิงดีกว่ามั้ง-*-) (อาย:ไปไกลๆก่อนปะ- -*)
"เอ่อ คีพารังยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ย อยากกินอะไรอะเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้"
"เอาหนม ^^ ไอติมด้วย 2 ถ้วย^^V แล้วก็นมรสสตอว์เบอร์รี่ หนมหมาด้วย"
"ห๊ะ หนมหมาเอามากินหรอ?"
"ง่ะ ไม่ใช่ซะหน่อย เอามาให้เจ้าเซียกิ น้องหมาของจุนซูอะ"
"อ๋อ โอเชฮับ รอพี่อยู่นี่นะ อย่าไปไหน"
กอนวิ่งออกจากบ้านไป ตรงไปยังร้านขายของหน้าปากซอย
คีพารังต่อ
"พี่กอนเร็วๆสิ กลับมาเร็วๆพารังกลัว"
คีพารังบ่นอยู่คนเดียว ก็จะไม่ให้กลัวได้ยังไง ตอนนี้ก็เริ่มมืด อากาศก็เย็น แถมเค้ายังอยู่คนเดียวอีกด้วย
"ท็อป วันนี้มีสาวสวยมาแนะนำว่ะ สาวไทยด้วย ชื่อน้องปอ โคตรน่ารักอ่ะ"(ยืมชื่อนะพี่ปอ)
"ชั้นก็มีอีกคนมาแนะนำด้วยล่ะซึงรี ชื่อน้องอาย น่ารัเช่นกัน" (ไรเตอร์ขอเปนลม ชื่อไรเตอร์เอง><)
"แล้วไอแทยังมันไปไหนของมันฟระ"
ซึงรีเอ่ยปากถามท็อป
ใครๆก็รู้ว่าพวกนี้น่ะนักเลงจะตาย แถมยังเจ้าชู้อีกต่างหาก
...แม่ช่วยพารังด้วย พารังกลัวไอหมีควายท็อป พี่กอนกลับมาเร็วๆสิ พี่เควิ่นช่วยพารังด้วย...
++ย้อนอดีตน้องพารัง&จุดเริ่มต้นของความรัก++
ท่ามกลางความหนาวเหน็บของหิมะ มีร่างเล็กร่างหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่ง
"หนาวง่ะ แทมินทำไมมาช้าจัง"
คนตัวเล็กนั่งบ่นอยู่คนเดียว
"น้องสาว นั่งคนเดียวไม่หนาวหรอจ๊ะ"
คนตัวเล็กที่นั่งอยู่คนเดียวหันไปมองเสียงปริศนาของชายร่างหนา
"หวัดดีครับน้องสาว พี่ชื่อท็อปนะครับ นั่งอยู่คนเดียวไม่หนาวหรอครับ"
ร่างหนาเอ่ยปากถาม
"มะ ไม่หนาวครับ อีกอย่างผมเป็นผู้ชายครับ"
คีพารังพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
"หลอกพี่ไม่ได้หรอก น้องสาว มาเป็นของพี่เถอะ"
ท็อปก้มลง ใบหน้าซุกไซร้คอของคีพารัง
"อย่านะ ปล่อยผมนะ ฮึก อย่านะ ใครก็ได้ช่วยผมด้วย ฮึก"
คีพารังร้องขอความช่วยเหลือ แต่แถวนั้นไม่ค่อยมีใครผ่านไปมาซักเท่าไหร่
"หยุดนะไอท็อป แกทำอะไรน้องเค้าน่ะ"
...จู่ๆก็มีสุภาพบุรุษหน้ากวางโผล่มาช่วย พี่หน้ากวางคนนั้นใครอะหล่ออะ จะช่วยก็ช่วยเร็วๆสิคร้าบบบ...
"ทำไมอิจฉาล่ะสิ ชินกวังชอล"
...ชินกวังชอล จำๆๆๆๆๆ พี่สุดหล่อชื่อชินกวังชอล...
"ปล่อยน้องเค้าเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงแม่นายแน่"
ชินกวังชอลขู่ แล้วท็อปก็ยอมปล่อย
"ฝากไว้ก่อนนะแก ไอกวังชอล ฮึ่ย"
"อย่าลืมมาเอาคืนเร็วๆล่ะ ไอถึก!!"
กวังชอลไล่ท็อปด้วยคำว่า 'ไอถึก' แล้วก็ได้ผลดีเกินคาด ไอถึกนั่นวิ่งหายวับไป
...พารังมึนหัว พารังวิ๊ง พารังจาเปนลม...
"ฟึบ"
ร่างเล็กล้มไป ทำให้ร่างสูงต้องหันกลับมามองร่างเล็กอีกครั้ง
"นี่ตื่นสิ นี่ เฮ้อช่วยไม่ได้อะ คงต้องพากลับบ้านซะแล้ว"
.....................
"พารังๆ พารังฟื้นแล้ว"
ดงโฮกระโดดเหยงๆอยู่ข้างๆเตียงด้วยความดีใจ
"ดงโฮ พารังมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ"
คีพารังถาม
"ก็เห็นพี่กอนอุ้มเข้ามาอะ"
ดงโฮพูดพร้อมหันไปทางผู้เป็นพี่
...ว๊ากกกกกกกก พี่สุดหล่อ ><...
.........................................50%...............................
อัพให้แล้วนะ เดี๋ยวมาต่อนะคะ
มาต่อและ
.........
....
"พารังคร้าบบบ พี่กอนกลับมาแล้วววว"
กอนพูดพร้อมกับวิ่งมาหาคนตัวเล็กที่กำลังสั่นเพราะอากาศหนาว
"พี่กอนช้าอะ พารังหนาวนะ -)o(-"
คีพารังอมลม
"ก็แหม ให้พี่ไปซื้อซะเยอะ - -"
"ก็รู้ว่าตัวเองจะซื้อเยอะ แต่ก็ยังจะให้พารังนั่งรอ ชิ ไม่เคยห่วงพารังเลยนะ"
คีพารังหันหน้าหนีคนตัวสูงที่ยืนงงอยู่
"พารังหนาวหรอ?"
กอนถาม (เพื่อ)
"ก็ใช่อะดิ หนาวจะตายอยู่แล้วด้วย"
"โอ๋ๆๆ พารังหนาวหรอ ให้พี่กอดมั้ย"
กอนถามแบบกวนๆ
"ทะลึ่งและ ไม่ต้องเลยนะ"
คีพารังทำท่ายกข้อศอก
"แหย่เล่นนิดหน่อยเองนะ -o-"
กอนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะงอน แต่ที่จริง ...พารังคร้าบบบ พี่รักพารังงงง...
"พารังไม่กินติมหรอ จะละลายแล้วอะ"
กอนถามเจ้าตัวเล็ก(ของกอน)
"กินๆๆๆๆๆ เอามาดิ จะกิน"
"หนมหมาด้วย"
"บอกแล้วว่าพารังไม่ใช่หมา -*- เอาไปให้เจ้าเซียกิดิ"
"แล้วไหนล่ะ เซียกิ?"
"เออจริงด้วย เซียกิ หาย!!"
คีพารังทำเสียงตกใจ
"หาด่วน - -"
....
...
ตอน 2 เสร็จแล้ววววววววววว
ไรเตอร์แทบชอ๊ค
ช่วงนี้จะไม่ค่อยอัพนะคะ ต้องอ่านหนังสือ
ความคิดเห็น