คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พ่อม่ายชานยอล l บทนำ
พ่อม่ายชานยอล l บทนำ
:: กำเนิดพ่อม่าย ::
พ่อม่าย ในความคิดของพวกคุณ มันคืออะไร ?
ผู้ชายที่เมียตาย.. หรือหย่าร้างกัน งั้นหรอ?
เหอะ! กระจอกว่ะ ถ้าในความคิดของผมนะ
พ่อม่าย มันก็คือ..
"ปาร์คชานยอล"
ตั้งแต่ลอเรนซ์จากไปหลังเรามีปากเสียงกันครั้งใหญ่เมื่อห้าปีก่อน ยอมรับครับว่าชีวิตที่ไม่มีเธอมันค่อนข้างจะเสียสูญไปไม่น้อย ชายหนุ่มอายุยี่สิบห้า นามสมมติซี นั่งร้องไห้ฟูมฟายไม่หลงเหลือสตินานกว่าสองชั่วโมง ข้าวปลาไม่แตะ จนร่างกายหิวโซไม่ต่างอะไรจากผีดิบดีๆนี่เอง
เกือบเจ็ดเดือนแล้วที่เราแยกกันอยู่ ซึ่งผมเองก็เพิ่งจะปรับตัวได้ เล่นเอาไม่เป็นอันทำอะไรไปนานพอควรเลยทีเดียว จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง
' ติ๊งต๋องง '
เสียงออดบ้านดังขึ้น ฉุดรั้งเอาร่างไร้วิญญาณของผมขึ้นมาอีกครั้ง มือหนายกขึ้นขยีตา จนแสบไปหมดประตูบ้านเปิดออก เผยให้เห็นตะกร้าใบใหญ่สีครีมที่มีผ้าขาวบางคลุมอยู่หลวมๆ ด้านข้างเหน็บซองเอกสารสีน้ำตาลมาพร้อมกัน ภายในซองมีกระดาษเอสี่ที่ถูกพับจนเล็กไม่ถึงคืบ ผมหยิบมันขึ้นเปิดอ่านทันที
' ของของนาย ฉันเอามาคืน
ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย ปาร์คชานยอล
ลอเรนซ์ '
น้ำตาแทบจะไหลขึ้นมาอีกระลอก หากสายตาไม่ดันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างใต้ผ้าขาวบางผืนนั้นเสียก่อน
ผมหรอวะ?
มือหนาหยิบชายผ้าขาวบางออกช้าๆ และสิ่งที่ได้เห็น ทำเอาหัวใจชายโสดแทบจะหยุดเต้น
ทารก ..
อย่าบอกนะว่า คืนนั้นที่เสม็ด เธอ..ท้อง! OTL
ผมมองหน้าเด็กทารกที่อมจุกนมอยู่กำลังหลับตาพริ้ม แล้วรู้สึกจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ ไม่ ผมยังไม่พร้อมจะเป็นพ่อคน แล้วประเด็นคือมีสองคนด้วยไง แฝด isus ; _ ;
ไม่จริ๊งงงงงงง โฮร่ววววววววววววววววว
สองวันให้หลัง ผมล้มเลิกความคิดที่จะพาไอก้อนกลมๆ สองก้อนนี่ไปทิ้ง เพราะทันทีที่ผมวางพวกเขาลงในที่แปลกตา ถ้าไม่ร้องงอแงจนเสียงดัง ก็มีพลเมืองดีเด่นตามเอาของมาคืนให้จนได้ ถ้าถามว่าพวกเขารู้ได้ไง เหอะ หลักฐานคงจะอยู่บนหน้าละมั้ง สำเนาถูกต้องซะขนาดนี้ครับ . .
"เอาไงล่ะพวกมึง"
"...."
"ลูกกูจริงปะเนี่ย?"
"..."
"ไหน เปิดไข่พิสูจน์ดูซิ"
ว่าจบก็เลิกแพมเพิสที่เป็นคนเปลี่ยนเองกับมือแบบงูๆปลาๆขึ้นเล็กน้อย รูปทรงเล็กๆที่ยังไม่ค่อยได้รูปนั่น ทำเอาคุณพ่อมือใหม่อย่างปาร์คชานยอลต้องเบะปาก
"เออ.. โอเค กูยอมแล้ว รับพวกมึงเป็นลูกก็ได้"
ในที่สุด ผมก็แสดงสปิริตของความเป็นพ่อออกมาจนได้ ก้อนกลมๆสองก้อนยิ้มและหัวเราะราวกับรู้ทันนั่นทำเอาผมถึงกับหลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
"ก่อนอื่นก็ต้องมีชื่อถูกไหม อืมม เดี๋ยวคิดสดเลยแล้วกัน รอแป้บ"
"..."
"กูไม่รู้หรอกว่าใครพี่ใครน้อง ดูขนาดไข่มันจะรู้ปะวะ?"
ว่าจบก็เปิดแพมเพิสดูอีกรอบ
"อืมมม มึงใหญ่กว่ามันนิดนึงอะ เกิดก่อนล่ะสิ โอเค งั้นมึงเป็นคนโต"
ผมหยิบปากกาเคมีที่วางอยู่ไม่ไกลขึ้นมา เปิดฝา แล้วจรดปลายปากกาเป็นตัวเลขลงบนเสื้อกล้ามสีขาวที่ก้อนทั้งสองใส่อยู่ คนโตเขียนเลขหนึ่ง คนเล็กเขียนเลขสอง ผมอุ้มก้อนกลมๆทั้งสองในตระกร้าออกมา แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นใบสูติบัตรที่แนบมาด้วย ผมหยิบมันขึ้นมามองผ่านๆ
"มึง คนโต ชื่อแดเนียล"
"...."
"ส่วนมึง ไอคนเล็ก ชื่อเดนนิส"
"..."
"มองไร จะให้กูแนะนำตัวหรอ?" อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา ก็ใครสั่งให้ไอก้อนสองก้อนมันมองมาที่ผมตาแป๋วขนาดนี้วะ
"เออๆ กูชื่อปาร์คชานยอล ต่อไปนี้ก็เป็นอัปป้าให้พวกมึงอะ โอเคปะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกหาแม่ด้วย ไม่มี"
"..."
"แต่ไม่ต้องห่วง ถึงไม่มีแม่ เดี๋ยวกูนี่แหละ จะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้พวกมึงเอง"
"..."
นั่น ยังตาแป๋วไม่เลิก แถมเบะปากให้เหมือนจะร้องไห้อีกน่ะ อะไรกันวะ..
"เออ แล้วหลังจากนี้จะไม่พูดคำหยาบต่อหน้าพวกมึงอีกแล้ว สัญญา" มือสองข้างยื่นไปข้างหน้าพร้อมกัน แล้วจับอุ้งมือเล็กๆของก้อนทั้งสองไว้แทนการเกี่ยวก้อยสัญญา
"ต่อจากนี้ไป ก็มีกันสามคนเนี่ยแหละ ไม่ทิ้งกันนะ ป๊ะป๋าจะดูแลพวกหนูเอง.."
จู่ๆชายโสดก็ผันตัวมาเป็นพ่อม่ายลูกสองซะงั้น สวัสดีครับทุกท่าน ผมชื่อปาร์คชานยอล ยินดีที่ได้รู้จัก ยอมรับเลยว่าหลังจากที่มีสองแสบเข้ามาในชีวิต ทำให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป อืมม แต่ผมว่านะ ชีวิตเส็งเคร็งในรั้วบ้านสีน้ำตาล มันคงจะเริ่มหลังจากนี้ต่างหาก..
ห้าปีต่อมา
06.00 am.
"ป๊ะป๋าาา ตื่นนน!"
"ป๋าาาาา!!!"
"ขอป๋าอีกห้านาทีครับลูก.."
"ม้ายยได้!!!!"
"ครับๆๆ ทราบแล้วครับ ตื่นก็ตื่น..."
- . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . -
โหลๆ เทส
- . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . -
ความคิดเห็น