คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17 : ความลับ
“ทำไมยัไม่ลับมาอีนะ”
ฮยอนพึมพำับัวเอเบา ๆ หลัาที่เานั่รออีฝ่ายอยู่ที่ฮวาอุนันเียวมาเป็นเวลาเินเือบั่วโม
เพราะวามเป็นห่วอีฝ่ายทำให้เานั่ไม่ิ าเล็เินวนไปวนมาอยู่หน้าำหนั้วยิใที่ร้อนรุ่ม
มินฮยอนไม่เป็นอะไรใ่ไหม?
ระหว่าหนึ่ั่วโมที่รออยู่รนี้ไร้ึ่เสียใ ๆ
วามเียบนน่าใหายทำให้ฮยอนรู้สึลัว
วามมืและเาไม้เพิ่มวามน่าลัวึ้นเป็นเท่าัว ฮยอนเยหน้าึ้นมอพระันทร์ที่ส่อสว่าท่ามลาวามมืพร้อมับอธิษานให้เทพแห่วาโยไม่ไ้รับบาเ็บ
‘บุรแห่ันทรา’
ฮยอนไ้ยินเสียระิบแว่ว ๆ ที่้าหู เารีบหันวับไป้วยวามใ
แ่็ว่าเปล่า บริเวรอบัวอเาไม่มีใร ฮยอนถอนหายใออมายาว ๆ
“ั้สิหน่อยสิฮยอน” เาพูเป็นารเือนสิัวเอ สถานาร์แบบนี้ทำให้เาัวลมาเินไปนหูแว่ว
‘ร่วมมือับ้า เราะยิ่ให่ไปพร้อม ๆ ัน’
ฮยอนมั่นใว่ารั้นี้เาไม่ไ้หูแว่วไปเอ
เารีบถอยห่าออาบริเวนั้นแล้วหันไปมอรอบ ๆ ้วยวามื่นระหน
เสียหวานเลือบไป้วยยาพิษัออมาาทั่วทุทิศ
‘้าไม่อยาทำร้ายเ้านะ บุรแห่ันทรา’
‘ร่วมมือัน แล้วเ้าะปลอภัย’
‘้า้อารวาอเ้า’
“ุเป็นใร เผยัวออมาเี๋ยวนี้นะ!”
ฮยอนวาเสียัเพื่อ่มวามลัวใิใ
เสียอแามพุ่มไม้ทำให้เาผวาัวแร ู่ ๆ โยรอบเา็เิหมอหนา
อุหภูมิเย็นลอย่ารวเร็ว ลื่นพลัอันำมืที่ืบลานเ้ามาใล้ทำให้เาเริ่มหายใไม่ออ
ฮยอนรู้ำอบอยู่ในใว่านที่มีพลัอำนานานี้ไ้ไม่ใ่ใรที่ไหนนอา...
เทพแห่วามมื โีมิน
‘้าะให้เวลาเ้าิ แล้ว้าะมาเอาำอบเร็ว ๆ นี้’
เสียหวานยััึ้น่อไปพร้อมับหัวเราะร่วน หมอลหนาึ้นเรื่อย ๆ
เ่นเียวับอาาศที่เย็นลนลมหายใที่พ่นออมาึ้นเป็นไอ
อนนี้ฮยอนมออะไรไม่เห็นนอาสีาวเทาอหมอที่ลทึบ
ร่าเล็สั่น้วยวามหนาวเย็น
อันราย... ้อออาไปที่นี่
สัาาสั่ให้ฮยอนหนีออไปาสถานาร์รนี้ให้เร็วที่สุ
ร่าเล็้าวาไปมาอย่าไร้ทิศทา เาพยายามมอหาบันไทาลาฮวาอุนั
‘ยัมีวามลับมามายที่เ้าไม่รู้ บุรแห่ันทรา ฮ่า ๆ’
ผลั!
“โอ้ย!” ฮยอน้าวพลา พื้น่าระับทำให้เาล้มลระแทพื้น
้อเท้าปวแปลบน้อร้อโอโอยออมา แ่เาไม่มีเวลาพอที่ะใส่ใมัน
ฮยอนเห็นว่ารหน้าือบันไันที่ำลัามหา
เาัฟันฝืนยืนึ้นแล้วรีบเร่ฝีเท้าลาบริเวำหนัฮวาอุนัให้เร็วที่สุ
เา้อามหามินฮยอน
เาพาร่าอัวเอลมาถึ้านล่าไ้ในที่สุ
เาหันลับึ้นไปมอฮวาอุนับนยอผาที่อนนี้ถูปลุม้วยหมอหนาและ่อย ๆ
ืบลานามเาลมา ฮยอน่มวามเ็บปวที่้อเท้าวาอัวเอแล้วรีบออัวึ่เินึ่วิ่ไป้าหน้า
“มินฮยอน ุอยู่ไหน”
ริมฝีปาบาที่ถูเม้มนห้อเลือาารสะั้นวามเ็บปวเอ่ยเรียอีฝ่ายเบา ๆ หนทา้าหน้าอเามีแ่้นไม้และวามมื ฮยอนเินหลเ้ามาอยู่ในใลาป่าที่ไม่รู้ทิศทา ลิ่นาวเลือโยมาแะมู าม้วยลิ่นเหม็นเน่าอันน่าสะอิสะเอียนที่เาไม่มีทาลืมมันล
ปีศา
หัวใอฮยอนเ้นรัว้วยวามหวาลัว ูเหมือนเาะวิ่เ้ามาใล้วัวนอเหล่าปีศาเสียเ็ม
ๆ เาพยายามเินออาบริเวนั้นให้เบาที่สุ
แ่ระหว่าเินฮยอนเผลอเินเหยียบอเหลวบาอย่าเ็มเท้า
เารีบ้มหน้าู่อนะหวีร้อเสียั้วยวามใ
“เหวอ!!!”
อเหลวที่เาเหยียบือเลือที่ไหลออามาาศพอวานาไม่เล็ไม่ให่
ท้ออมันถูแหวะออาันนเห็นระูและอวัยวะภายใน เรื่อในบาส่วนหายไป
บาส่วนทะลัออมาอ้านอ
ฮยอนอุปาัวเอไม่ให้อาเียนออมา่อนะรีบออัววิ่ออไปารนั้น .
รรรรร!!
เสียอแไล่ามหลัเามาพร้อมับเสียำรามอปีศาร้าย ฮยอนฝืนวิ่ทั้ ๆ ที่เ็บ้อเท้านแทบทรุลไปนั่ ระหว่านั้นมือเล็หัิ่ไม้ิมือมา้วย อย่าน้อยปลายแหลมอมัน็ใ้เป็นอาวุธป้อันัวไ้ แ่แล้วเา็สะุราไม้นล้มลลิ้ับพื้น
“บ้าเอ๊ย!” ฮยอนสบถออมา้วยวามหุหิ
เารู้ว่าอนนี้หนีไม่ทันแน่นอนเลยัสินใหันไปเผิหน้าับวามมืที่ลืบลานเ้ามา
มือเล็ระับิ่ไม้แหลมในมือแน่น เาเห็นวาสีแานอปีศาเรือแสในวามมื
่อนที่มันะพุ่ระโนเ้ามาหาเาอย่ารวเร็ว ฮยอนหลับาปี๋
ัวะ!!!
เสียอมีมวัผ่านเนื้อัไปทั่วบริเว
ฮยอนที่หลับาลเรียมรับวามเ็บปว่อย ๆ ลืมาึ้น เาพบว่านเอยัมีีวิอยู่ีโยไม่ไ้รับบาเ็บใ
ๆ ่อนะหันไปมอภาพรหน้า
เาเห็นแผ่นหลัทีุ่้นาอใรบานและร่าอปีศาร้ายที่ล้มลับพื้นร่าาเป็นสอส่วน
“มะ มินฮยอน”
“ไม่เป็นไรใ่ไหม”
เ้าอแผ่นหลัว้ารีบหันลับมาหาเา
วาเรียวู่นั้นเ็มไป้วยวามเป็นห่ว มินฮยอนทรุัวลนั่ในระับเียวับเา
ทั่วร่าายมินฮยอนเปรอะเปื้อนไป้วยราบเลือ
มือที่มีรเล็บเปื้อนเลืออยาวยื่นมาหมายะสัมผัสไหล่อเาแ่แล้ว็้อะัไป
มินฮยอนหุบรเล็บล
“มือ้าเปื้อนเลือ เ้าลุเอไ้หรือไม่” เาไม่อยาให้ฮยอน้อเห็นนในสภาพแบบนี้
สภาพที่ทั้ัวเปรอะเปื้อนไป้วยาวเลือและมีรเล็บแหลมมที่หน้าลัว ไม่อยาให้ฮยอนรับรู้ถึวามโหร้ายอเา
“ฮยอน เ้าเป็นอะไรไป”
น้ำเสียอมินฮยอนร้อนรนเมื่อนัวเล็ไม่ยอมพูอบ
เพียแ่้อมอมาที่เา้วยสายาที่เ็มไป้วยวามรู้สึนับร้อยนับพัน
มือหนายึ้นะสัมผัสใบหน้าหวาน้วยวามเยิน แ่่อนที่นิ้วะแะลบนแ้มอีฝ่าย
เาะัมันไว้ มินฮยอนลมือล
แ่แล้วฮยอน็ทำในสิ่ที่เาไม่าิ
มือเล็ับมือหนาให้สัมผัสใบหน้าอนอย่าไม่นึรัเีย ราบเลือเปื้อนบนแ้มเนียน
ฮยอน้อมอเ้าไปในวาอเา่อนะเอ่ยปาพู
“ทำไมไปนานั ุไม่เป็นอะไรใ่ไหม...”
ประโยำถามที่เ็มไป้วยวามห่วใยไม่น้อยไปว่าันหลุออมาาปาิมฮยอน
ร่าเล็โถมัวเ้าอโยไม่สนว่าอีฝ่ายเปรอะเปื้อนราบเลือมาแ่ไหน
ฮยอนโอบอมินฮยอนแน่นแล้วใบหน้าลับไหล่ว้า
เาลัวปีศา็ริ แ่เาลัวมินฮยอนไ้รับบาเ็บมาว่า
“มีปีศาเยอะ ทำให้้า้อใ้เวลามาว่าที่ิ”
มินฮยอนรวบร่าบาเ้ามาในอ้อมอเ่นัน เาแนบใบหน้าับ้าศีรษะอฮยอน
มือลูบแผ่นหลัเล็้วยวามอ่อนโยน
“ผมนึว่าุเป็นอะไรแล้วเสียอี” ฮยอนถอนหายใอย่าโล่อ
วามิฟุ้่านลอหนึ่ั่วโมที่เฝ้ารอให้มินฮยอนลับมาทำให้เาแทบเป็นบ้า
“แล้วะวิ่ออมาทำไม ้าบอให้รอที่นั่น” มินฮยอนพูเสียุ ำถามนั้นทำให้ฮยอนนิ่ไปั่วะ เาวรบออีฝ่ายไปหรือเปล่าว่าเาไ้เอใรบาน
“ุไปนานเินไป ผมเลยออมาามหา”
แ่แล้วบาอย่า็ลใให้เาเลือที่ะไม่พูวามริออไป มินฮยอนผละออาัวฮยอน
อนแรเานึว่าัวเอะโนับไ้เสียแล้ว แ่ผิา
มินฮยอนหันไปให้วามสนใับแผลถลอและ้อเท้าที่บวมเป่อเาแทน วาสีน้ำาลอ่อนเ็มไป้วยวามไม่พอใ
“เ้าบาเ็บอีแล้วฮยอน ้าไม่อบ...”
“นิหน่อย ผมล้มอนวิ่หนี” เาพูวามริออไปแ่ไม่ใ่ทั้หม
เาไม่พูว่าัวเอหนีอะไรมา มินฮยอนวัสายามาสบับวาู่สวย
ริมฝีปาไ้รูปเอื้อนเอ่ยำพูที่ทำให้ฮยอนรู้สึใเ้น ใบหน้าร้อนวูบวาบ
“้าะรัษาเ้าให้หนั ฮยอน”
“ฮยอน!”
“ว่าไอนโฮ เหวอ…”
ฮยอนถึับเสียหลัเมื่อเ็หนุ่มระโนใส่ ิ้อน้อยพุ่เ้ามาหา้วยวามีใ
เาอุ้มฮยอนนาลอยาพื้นแล้วหมุนไปมาเป็นวลม
“ฮยอน อนโฮเ็บหาไ้แล้ว หาหายไปแล้ว” อนโฮพูอว้วยน้ำเสียื่นเ้นพลาหันหลัให้ฮยอนู
หาฟูฟ่อนาให่ที่มัส่ายไปมาอนนี้หายไปแล้ว
วามไร้เียสาอิ้อน้อยทำให้ฮยอนยิ้มว้าออมา
“ว้าว หายไปแล้วริ ๆ ้วย ยินี้วยนะยูอนโฮ” ฮยอนบมือให้
อนโฮยืัวึ้นอย่าภาภูมิใ แ่แล้ว็้อมุ่ยหน้าลเมื่อสอมือยึ้นับใบหูิ้อนาให่บนศีรษะัวเอ
“แ่หู็ลับมาแล้ว อนโฮเ็บมันไม่ไ้ เ็บหาแล้วหูโผล่
พอเ็บหูแล้วหา็โผล่ แบบนี้็ออไป้านอไม่ไ้...
อนโฮอยาออไป้านอับฮยอนบ้า” วาลมโเอ่อลอไป้วยน้ำา
อนโฮเบะปาทำท่าะร้อไห้นฮยอน้อรีบพูโอ๋ มือเล็ลูบศีรษะิ้อน้อยเบา ๆ
้วยวามอ่อนโยน
“โอ๋ ๆ ไม่ร้อสิหนุ่มน้อย มันยัพอมีวิธีน่า”
ฮยอนยิบาให้ับเ็หนุ่ม
“วิธี? วิธีอะไรเหรอฮยอน บออนโฮหน่อยนะ นะ ๆ”
วาิ้อน้อยเป็นประาย้วยวามหวั หูสอ้าระิเล็น้อยพร้อมับเย่ามือฮยอนไปมา
“เี๋ยวันมา”
ไม่นานนัฮยอน็เินลับมาพร้อมับหมวใบหนึ่
เาโว์มันให้ับอนโฮที่ทำหน้าาสสัยู ฮยอนสวมมันลบนหัวอิ้อน้อย
ัผมัทรให้เรียบร้อยแล้วถอยออมาูผลานัวเอ
“เรียบร้อย นี่ไ ไม่มีหูแล้ว” เมื่อไ้ยินันั้น
อนโฮรีบวิ่ึัไปส่อระในห้อน้ำ่อนะส่เสียร้อออมา้วยวามีใ
อนโฮวิ่ลับมาหาแล้วโถมัวอฮยอนแน่น
“ฮยอนใีที่สุเลย อนโฮรัฮยอนมาเลยรู้ไหม”
ประโยบอรัที่แสนใสื่ออิ้อน้อยทำให้ฮยอนหัวเราะออมาเสียั
หัวใอเาอบอุ่นไป้วยวามรัที่บริสุทธิ์ มือเล็โอบอบอนโฮเ่นเียวัน
“รัที่สุเลยเหรอ มาว่ามินฮยอนอี?” ฮยอนแหย่เล่น
อนโฮผละออมาแล้วทำหน้าลำบาใ วาู่โลอแลไปมาเพราะไม่รู้ะอบำถามนั้นอย่าไร แม้ะมีหมวบบัอยู่ แ่ฮยอนมั่นใว่าอนนี้หูโ ๆ นั้น้อลู่ลอย่าแน่นอน
“อนโฮรัเ้านายมาที่สุ... แ่อนโฮ็รัฮยอนมาเหมือนัน
รัฮยอนน้อยว่าท่านมินฮยอนนิเียว” พูพลาทำมือประอบำว่านิเียว
“วันนี้อนโฮทำัวน่ารั อยาออไปเที่ยวับันหรือเปล่า”
้วยวามเอ็นู ฮยอนเลือที่ะพาิ้อน้อยออไปเที่ยวเล่น้านอามที่เ้าัวใฝ่ฝันไว้
อย่าไรวันนี้เา็ไม่มีแผนหรือเรื่อที่้อทำอยู่แล้ว
“ไปสิ ไปแน่นอน!”
“แ่อนโฮ้อไปอมินฮยอน่อนนะ ว่าะให้ไปหรือเปล่า” ฮยอนี้นิ้วึ้นไป้านบนั้นสอ อนโฮพยัหน้ารัว ๆ แล้ววิ่ัวปลิวึ้นั้นสอไปอย่ารวเร็ว ไม่นานนัอีฝ่าย็ลับมาพร้อมับร่าสูอเทพแห่วาโยที่้าวามลมา้วย อนโฮพุ่เ้ามาับมือฮยอนแล้วียิ้มว้า
“ะไปไหนัน” มินฮยอนถาม้วยรอยยิ้มละมุน มือหนาลูบศีรษะิ้อน้อยเบา ๆ โยสายาไม่ละไปานัวเล็ว่า ฮยอนส่ยิ้มอบให้อีฝ่าย
“ว่าะพาไปินนมอร่อย ๆ แล้ว็ไปเินเล่นที่สวนสาธาระน่ะ”
“รีบลับ่อนฟ้ามืนะฮยอน” มินฮยอนพูเิสั่ ฮยอนพยัหน้าอย่าเ้าใ่อนะหมุนัวูมืออนโฮเินไป
แ่แล้ว็้อหันลับมาอีรั้เมื่อ้อมืออี้าถูระาเ้ามา ฮยอนัวเมาามแรมืออมินฮยอน วาู่สวยเบิว้าเมื่อริมฝีปาอัวเอถูเทพหนุ่มประบเบา ๆ ่อนะผละออไป
“ทะ ทำบ้าอะไรอุเนี่ย!”
ฮยอนพู้วยน้ำเสียสูั
ใบหน้าแเถือ้วยวามอับอาย
ทุารระทำอเาับมินฮยอนอยู่ในสายาพยานอย่ายูอนโฮ
ิ้อน้อยอ้าปา้ามอเาทั้สอสลับไปมา
“แสวามเป็นเ้าอ ใ่ไหมอนโฮ”
มินฮยอนระุยิ้มมุมปาแล้วหันไปพูับิ้อน้อย
อนโฮพยัหน้าราวับเ้าใสถานาร์รหน้าทั้ ๆ ที่ใริแล้วไม่เ้าในั
“ุ!”
“่อนฟ้ามืนะฮยอน ่อนฟ้ามื”
“อร่อยไหม”
“อร่อยมาเลย เ้านี่อร่อยมา ๆ มันเรียว่าอะไรเหรอฮยอน”
อนโฮพู้วยน้ำเสียื่นเ้นสุ ๆ
้อนในมือิ้อน้อยัอินทรลมสีแใสที่โรยอยู่รอบ ๆ ไอศรีมึ้นมาระับสายา
“เยลลี่น่ะ ไม่เยินเหรอ” ฮยอนหัวเราะ เาัไอศรีมรสส้มเ้าปา
“ไม่เย ท่านมินฮยอนไม่่อยอบให้อนโฮินอไม่มีประโยน์”
ิ้อน้อยมุ่ยหน้าลเล็น้อย่อนะัเยลลี่หลายเม็เ้าปาภายในำเียว
อนโฮหลับาพริ้ม้วยวามเอร็อร่อย
“เ้านายออนโฮนี่ไม่ไ้เรื่อเลยริ ๆ” เาถอนหายใยาว นึ ๆ
แล้ว็สสายเ็น้อยอย่าอนโฮที่้อถูท่านเทพผู้รัษาสุภาพไม่ยอมให้ินออร่อย
ๆ แบบนี้ เป็นเ็็วรไ้ินเยลลี่สิ
“ว่าแ่ฮยอน อนโฮมีเรื่ออะไระถาม”
อนโฮปั้อนลับไอศรีมที่เหลือแล้ว้อหน้าฮยอน้วยวามริั นโน้อเลิิ้วเิถาม
“เรื่ออะไรเหรอ?” ฮยอนัเยลลี่เ้าปา
เาสั่พิเศษเพิ่มท็อปปิ้เพื่ออนโฮโยเพาะ แ่เมื่อเห็นแล้ว็อใแย่อีฝ่ายินไม่ไ้
“่อนะออาบ้าน ทำไมท่านมินฮยอน้อินปาฮยอน”
“แ่ ๆ หะ หา??”
ำถามที่แสนใสื่อทำเอาฮยอนสำลัเยลลี่ที่ำลัินอยู่
่อนะหันมอ้ายวาทีเรว่าะมีใรไ้ยินประโยน์ที่อนโฮพู
เมื่อเห็นฮยอนสำลั ิ้อน้อยรีบยื่นน้ำให้ับฮยอนื่ม
“มัน... มันไม่ใ่ินปา มันเรียว่าูบ...”
“แล้วูบทำไมล่ะฮยอน” อนโฮที่เอียอถาม้วยวามสสัย
เายั้อารำอธิบายมาว่านั้น
นี่ยูอนโฮถูเลี้ยูโยิ้อฮวัมินฮยอนริ ๆ เหรอ
ทำไมถึไ้แ่าันนานี้...
“ารูบมีไว้แสวามรั...” ฮยอนพยายามอธิบาย้วยภาษา่าย ๆ
ให้อนโฮเ้าใ เมื่อพูบเานิ่ันไปั่วะ
วามรัั้นเหรอ?
“แสว่าท่านมินฮยอนรัฮยอนเหรอ?”
“นั่นสิ ไม่รู้เหมือนันแฮะ”
ฮยอนยิ้มให้ับอนโฮ่อนะัไอศรีมเ้าปาอีำ
ในใแอบิถึเรื่อและารระทำที่ผ่าน ๆ มาอมินฮยอนที่มี่อเา
ฮยอนไม่อยาะเ้า้าัวเอ
แ่เา็่อน้ามั่นใว่าัวเอมีวามสำัับเทพแห่วาโย
วามสัมพันธ์ระหว่าพวเาเินว่าำว่านรู้ั
แ่ฮวัมินฮยอน็ไม่เยบอว่า ‘รั’ เาเสียหน่อย
“แ่ที่แน่ ๆ
อนโฮรัฮยอนนะ” อนโฮยิ้มว้า
ิ้อน้อยัไอศรีมพร้อมับเยลลี่ยื่นให้ับฮยอน
“ฮยอน็รัอนโฮเหมือนัน”
“อนโฮ ระวัหมวหลุนะ”
“รับผม” ยูอนโฮระับหมวบนหัวให้แน่นึ้น่อนะออัววิ่ไปเล่นเรื่อเล่นเ็นาให่ในสวนสาธาระ
อาะูแปลไปหน่อยที่เ็หนุ่มสูเือบ 180 เนิเมรำลัื่นเ้นับเรื่อเล่นเ็และสไลเอร์ ิมฮยอนพยายามมอที่นั่ว่า ๆ นในที่สุเา็เอเ้าอี้ัวยาวที่มีนนั่อยู่หนึ่น ้า ๆ มีพื้นที่เหลือสำหรับเา ร่าเล็เินไปนั่่อนะสอส่อสายามอหาิ้อน้อย อนโฮที่ำลัโบมือมาให้เา มือเล็โบลับไปพร้อมับรอยยิ้ม
อนโฮทำให้เานึถึัวเออนเ็ ๆ
ฮยอนไม่มีสิทธิ์ออมาเที่ยวเล่นสนุเหมือนับเ็ทั่วไปเพราะวามแปลประหลาอนเอ
อนโฮเอ็ไม่มีโอาสไ้เล่นสนุามที่เ็ในรุ่นราวราวเียวันวรไ้เพราะว่าหูับหาให่
ๆ เาเลยัสินใอีฝ่ายมาที่นี่
ารไ้มอรอยยิ้มและเสียหัวเราะออนโฮ่วยเิมเ็มวามรู้สึที่าหายไปอเา
ฮยอนยิ้มออมาอย่ามีวามสุระหว่ามออนโฮวิ่ไปมา
“น้อายเหรอรับ” ายหนุ่มที่นั่อยู่้า ๆ เาเอ่ยถามึ้น
เาสวมเสื้อฮู้สีำทำให้ไม่สามารถมอเห็นใบหน้าที่ัเนไ้
เายับัวนั่ในท่าที่ผ่อนลาย
“ใ่รับ” ฮยอนหันไปหาอีฝ่าย่อนะพยัหน้ารับ
สำหรับฮยอนแล้วเาเอ็นูอนโฮไม่่าอะไราน้อายแท้ ๆ อัวเอ
“ิ้อาวัวนั้นสำัมาสินะ ิมฮยอน”
ู่ ๆ
อีฝ่าย็พูึ้นมา ฮยอนที่หันไปมออนโฮหันวับลับมาในทันที
วาู่สวยเบิึ้นเล็น้อย เารู้สึไ้ถึอันรายที่ำลั่อัวึ้น เา่อย ๆ
ยับัวออห่าายแปลหน้า
“ุ...?”
“เ้าิว่าัวเอะปป้อนสำัอนเอไ้นานสัแ่ไหน?
แล้วรู้หรือไม่ ารปป้ออะไรสัอย่าอาะ้อปิบัหรือโห”
ริมฝีปาที่โผล่ออมานอฮู้ระุยิ้มมุมปา
เายันั่ประสานมือับเ่าอัวเอโยไม่ิยับเยื้อนไปไหน
“ุ้อารอะไร” ฮยอนเอื้อมมือเ้าไปหยิบมีพในระเป๋าอัวเอ
เาัสินใพมันไว้เผื่อใ้รีุเินแบบวันนี้ เาระับ้ามมีในมือแน่น
“เ้ามั่นใแ่ไหนว่าทุเรื่อที่เ้ารู้ือวามริ
ิใมนุษย์ยาะหยั่ถึ หาแ่ิใอเทพนั้นยายิ่ว่า” พลัานอันำมื่อย
ๆ แผ่ออมาาร่าอายปริศนา ฮยอนรู้สึหายใไม่ออ ลูแ้วิ้อในอร้อนวูบวาบเพื่อเือนเาถึอันราย
ฮยอนลุึ้นแล้วเินถอยหลัออห่าาอีฝ่าย
“อนโฮ ลับบ้านัน” ฮยอนะโนเรียอนโฮ
ิ้อน้อยที่ไ้ยินเสียเรีย็รีบวิ่เ้ามาหา
“ิูให้ี บุรแห่ันทรา” ายสวมฮู้พู เาลุึ้นยืน ะเียวันับฮยอนที่ับมืออนโฮ้าวาเร็ว ๆ แทบะเป็นวิ่ออารนั้น
ายหนุ่มยืนมอนระทั่ร่าเล็ ๆ หายลับสายาไป เา่อย ๆ ถอฮู้ออแล้วถอนหายใออมา วาสีน้ำาลเ้มเ่นเียวับสีผมไม่สามารถบ่บออารม์ไ้ อีานาให่ร่อนลมาเาะที่ไหล่้าย มันส่เสียร้อหนึ่ที เาหันไปมอวาสีเหลือที่้อเาอยู่ ริมฝีปาไ้รูปเอื้อนเอ่ยเบา ๆ
“มันะไ้ผลริ ๆ ใ่ไหม ท่านีมิน”
“ท่านมินฮยอน ลับมาแล้วรับ”
เสียิ้อน้อยัไปทั่วบ้านหลัโเมื่อมาถึ
อนโฮวิ่ึัเ้าบ้านไปโยมีุมุ่หมายืออวสิ่ที่ัวเอไ้ทำในวันนี้ให้เ้านายอนไ้ฟัโยมีิมฮยอนเินเ้าบ้านามหลัมา
“สนุหรือไม่ ยูอนโฮ” เทพแห่วาโยยิ้มอย่าอ่อนโยน มือหนาลูบศีรษะและใบหูให่ที่อนนี้ไม่ถูหมวปิบัไว้อี่อไป หานาให่อิ้อน้อยที่่อนไว้ลอหลายั่วโมโผล่ึ้นมาอีรั้พร้อมสะบัไปมาอย่าอารม์ี
“สนุมา ฮยอนให้อนโฮินเยลลี่สีแ ๆ ้วย อร่อยมาเลย อ้อ
แล้ว็ไปเล่นอเล่น้วย” อนโฮยืออว้วยวามภูมิใ
“่อไปนี้็ออไปเล่นบ่อย ๆ เสีย
แ่เ้า้อัารหูับหาัวเอให้ไ้เสีย่อน”
มินฮยอนึหูทั้สอ้าออนโฮเบา ๆ อนโฮพยัหน้ารัว ๆ
่อนะวิ่เ้าไปอฮยอน ใบหน้าแนบเ้าับไหล่บาอย่าที่อบทำ
“ฮยอน สัาับอนโฮนะ ว่าถ้าอนโฮเ็บหาับหูไ้
ฮยอนะพาอนโฮออไปเินเยลลี่อี”
“ไ้สิ ันสัา” ฮยอนยิ้ม เาลูบศีรษะอีฝ่ายเบา ๆ
“อนโฮไปเรียม้าวเย็นีว่า” พูบ็รีบวิ่หายเ้าไปในห้อรัว
เหลือเพียฮยอนับมินฮยอนที่ยืนอยู่้า ๆ ัน เทพแห่วาโยเินเ้ามาใล้อีฝ่าย
มือหนายึ้นไล้เส้นผมเนียนละเอียอฮยอนเล่น
“เป็นอย่าไรบ้า ฮยอน”
“็ีรับ” ฮยอนเลือที่ะไม่สบาอีฝ่าย
เาอบปัไปแบบไม่่อวามยาวสาววามยื
“มีอะไรหรือเปล่า”
เทพหนุ่มสัมผัสไ้ถึวามไม่สบายใเล็น้อยอิมฮยอน
มือหนา้อนปลายาเล็ึ้นมาให้มอหน้าอน วาู่สวยมีร่อรอยแห่วามัวลอยู่ในนั้น
“ไม่มีอะไร” เารู้ว่านเอโหมินฮยอนไม่ไ้
แ่เา็ยัเลือที่ะพูปออไป
ฮยอนไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมไม่บอว่า่อนหน้านี้เาเอและไ้ยินอะไรมา
เาำลัลัวอะไรอยู่หรือเปล่า
มินฮยอน้อมอเ้าไปในวาฮยอนนิ่ เ่นเียวับฮยอนที่้ออบไปอย่าไม่ลละ
เาพยายามโหอีฝ่ายให้แนบเนียนที่สุโยารไม่หลบสายา
นในที่สุฝ่ายที่ผละออไป่อน็ือฮวัมินฮยอน เทพหนุ่มถอนหายใเบา ๆ
่อนะลีรอยยิ้มเล็ ๆ ที่มุมปา
เาโน้มใบหน้าลมาใล้นปลายมูโ่สัมผัสปลายมูรั้นอฮยอน
“อิาอนโฮเสียริ ๆ ้าอยาให้เ้าพา้าไปเที่ยวบ้า
มนุษย์ัวน้อย”
“ทำัวเป็นเ็ไปไ้” ฮยอนพึมพำเบา ๆ แล้วถอยหน้าหนี
“ไว้เมื่อทุอย่าสิ้นสุล พวเราไปเที่ยวันีไหม”
มื้อ่ำเป็นไปอย่าสนุสนานพร้อมับเสียหัวเราะอสอิ้อและหนึ่มนุษย์
ืนนี้อนโฮทำอาหารมื้อให่อลัารว่าทุ ๆ รั้โยให้เหุผลว่าอยาอบแทนที่มินฮยอนอนุาให้เาออไปเที่ยวเล่นและฮยอนที่ใีพาเาออไปินออร่อย
เมื่อินเสร็ฮยอน็เป็นนอาสา่วยอนโฮล้าาน แม้อีฝ่ายะปิเสธรัว ๆ
ไม่ยอมให้เา่วย็าม แ่สุท้าย็้อยอมเมื่อเาู่ว่าะไม่ยอมพาไปินนมอี
“ว่าแ่ฮยอน ทำไมที่สวนสาธาระถึรีบลับั”
อนโฮถามในะที่มือำลัวุ่นอยู่ับารถูฟอน้ำไปรอบ ๆ าน
ฮยอนรับานที่ถูแล้วไปล้าน้ำเปล่าให้สะอา่อนะวาใส่ะแรพัาน
“ลัวะลับไม่ทันน่ะ เี๋ยวมินฮยอนโรธ” ฮยอนโหไป
อนนั้นยัเหลือเวลาอีั้นานว่าฟ้าะมื
“อนโฮไม่ไ้อแเรื่อรีบลับนะ อนโฮแ่สสัยเย ๆ ”
ิ้อน้อยรีบพู เาลัวฮยอนะเ้าใเนาอำถามผิเย ๆ
และไม่ยอมพาเาออไปไหนอี
“ันไม่ว่าอะไรสัหน่อย” พูพลาแล้เอาฟอสบู่ป้ายมูอีฝ่าย อนโฮร้อออมา้วยวามใ่อนะเอามือวัน้ำใส่ฮยอน
ทัู้่แล้วัน้ำใส่ันนัวเปียันทั้สอฝ่าย
ฮยอนับอนโฮผสานเสียหัวเราะันัไปทั่วห้อรัว
“ฮยอน เี๋ยว้าลับมา อนโฮ ูแลฮยอน้วย”
ร่าสูอเทพแห่วาโยเินเามาในห้อรัวอย่าเร่รีบ ฮยอนหันไปามเสีย่อนะเอ่ยถาม
“ะไปไหนเหรอ”
“เิเรื่อนิหน่อย ้า้อไป่วยนอื่น ๆ น่ะ”
มินฮยอนอบพร้อมรอยยิ้ม นอื่น ๆ ที่ว่าหมายถึเหล่าเทพอีสี่น
ฮยอนพยัหน้ารับอย่าเ้าใ
“อย่าออไปไหน อยู่ที่นี่ล่ะ” มินฮยอนทิ้ท้ายไว้่อนะเินาไป
ฮยอนหันมาสนใานในมือ่อ เาพบว่าระหว่าที่นเอหันไปหามินฮยอน
อนโฮไ้ล้าานส่วนอเานเือบหมแล้ว
“ฮยอนไปพัผ่อนเถอะ เี๋ยวที่เหลืออนโฮัารเอ”
อนโฮแย่านในมือฮยอนมาแล้วใ้ัวันอีฝ่ายให้ออไปาบริเวอ่าล้าาน
“ั้นฝา้วยนะ”
ฮยอนเินึ้นมาบนั้นสอเพื่อพัผ่อนในห้อนอน
แ่่อนที่ะ้าวเ้าห้อัวเอ
เาเหลือบไปเห็นประูห้ออมินฮยอนที่อยู่ร้ามับห้ออเาเปิแ้มอยู่
ริมฝีปาเม้มเ้าหาันอย่ารุ่นิ ำพูปริศนาอายสวมฮู้นนั้นผุึ้นมาในหัว
‘เ้ามั่นใแ่ไหนว่าทุเรื่อที่เ้ารู้ือวามริ’
“เลิิแบบนั้นะที” ฮยอนสะบัหัวไล่วามิัวเอออไป
เาำลัสสัยมินฮยอน เาำลัไม่ไว้ใอีฝ่าย
มือเล็ับลูบิประูห้อัวเอแล้วผลัเ้าไป แ่แล้ว็้อะัมันไว้
‘ารปป้ออะไรสัอย่าอาะ้อปิบัหรือโห’
“บ้าิบ” มือเล็ัสินใระาประูปิ
่อนะหันหลัลับเินเ้าไปในห้ออเทพิ้อ
เาไม่สบายใับำพูอายผู้นั้น
ที่เาทำแบบนี้็แ่้อารพิสูน์ว่าำพูออีฝ่ายผิ
ฮยอนยืนอยู่ในห้ออเทพแห่วาโย ทุอย่าในห้อถูัเ็บไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย ฮยอนสอส่อสายาไปทั่วห้อ แม้ะเยเ้ามาในห้อออีฝ่ายอยู่รั้สอรั้ แ่เา็ไม่เยที่ะสำรวมอริ ๆ ั ๆ แบบรั้นี้มา่อน
มือเล็ลูบสัมผัสโ๊ะทำานที่ไม่มี้าวอใ ๆ
วานอาสมุเล่มหนึ่และปาาหมึึมราาแพอีแท่ ฮยอนหยิบมันึ้นมาเปิู
ภายในสมุถูเียน้วยลายมือสวยามเป็นระเบียบราวับออมาาเรื่อพิมพ์
ัวอัษรเาหลีปนับฮันาถูไว้เป็นประโยสั้น ๆ ไม่ี่บรรทั่อหนึ่หน้า
เาิว่าสิ่นี้ือไอารี่ประำวันอเทพหนุ่ม เาสุ่มพลิมาหยุที่หน้าหนึ่่อนะถือวิสาสะแอบอ่านเล็น้อย
‘นามอบุรแห่ันทราือิมฮยอน’
‘้าเห็นพระันทร์และวาวในวาู่นั้น’
อ่านบ็ถึับลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ฮยอนถอนหายใออมาน้อย ๆ
่อนะปิสมุแล้ววาลไว้ที่เิมที่เยอยู่
แม้ใริะอยาอ่าน้อวามที่ถูเียนไว้้าในให้รบ แ่เา็เลือที่ะยับยั้วาม้อารเหล่านั้นไว้
แ่ารแอบเ้ามาในห้ออีฝ่ายโยไม่ไ้อหรือไ้รับอนุา็เป็นารบุรุสิทธิส่วนบุลมาพอแล้ว
ฮยอนเินไปรอบ ๆ ห้อแล้วหยุลที่รอบรูปนาไม่เล็ไม่ให่บนผนัห้อ
ภาพในนั้นเป็นภาพวาาพู่ันุ่มหมึำสลับเทาอ่อน
ลายเส้นวัเป็นรูปิ้อัวหนึ่แหนหน้ามอพระันทร์อย่าโเี่ยวบนผาสู
ลายเ็นเล็ ๆ ที่มุมภาพเป็นื่ออเทพแห่วาโย
ภาพวาให้วามรู้สึที่เหาและโเี่ยวนน่าใหาย
ฮยอนไล้มือไปบนรอบรูปลามาถึบริเวภาพิ้อ นิ้วอเาสัมผัสับระที่ั้นระหว่าเาับรูปภาพ
เาไม่อยาให้มินฮยอน้อรู้สึโเี่ยวอี
ฮยอนเผลอน้ำหนัลไปบนรอบรูปมาเินไปทำให้ะอที่เี่ยวับะปูที่ยืไว้ับผนัหลุออ
ฮยอนรีบว้ามันไว้ไ้ทันท่วที่อนที่รอบรูปะหล่นลพื้น เาแวนมันลับืนที่เิม่อนะถอนหายใออมาอย่าโล่อ
ฮยอนหัวเราะับัวเอเบา ๆ ในใ็นึำหนิัวเอที่มีวามิสสัยเทพหนุ่มในเรื่อไม่เป็นเรื่อ
ร่าเล็้าวาะเินออาห้อนี้ไป
แ่แล้วสายา็สะุับระาษนาเือบเท่าเอสี่ที่อยู่ับพื้น
“เทพนี่อบเ็บภาพไว้หลัรอบรูปหรือไ” ฮยอนพูอย่าบัน
รั้่อนเาไปบ้านฮยอนบินแล้ว็เอรูปถ่ายถู่อนไว้หลัรอบรูปเ่นัน
ฮยอน้มัวลไปหยิบมันึ้นมา
ระาษในมือเปลี่ยนเป็นสีเหลือรอบและมีรอยน้ำเป็นว ๆ
ที่บ่บอถึอายุอมันไ้ ในเมื่อ้านหนึ่ว่าเปล่า ฮยอนพลิอี้านึ้นมาู
รั้นี้ภาพที่ถู่อนไว้หลัรอบรูปไม่ใ่ภาพถ่าย
แ่เป็นภาพเหมือนที่ถูวาึ้น สีอมันีาไปามาลเวลา
ภาพวาอเหล่าเทพที่เาุ้นหน้าุ้นาันี
ทุนแ่ายในุแปลาที่เาไม่เยเห็นมา่อนในปัุบัน
ทุนยิ้มแย้มสใสนเาเผลอยิ้มาม แ่แล้วรอยยิ้ม็้อเลือนหายไปเมื่อสัเไ้ถึวามแปลประหลาบาอย่าในภาพ
เทพไม่ไ้มีัน 5 นแบบที่เารู้ั แ่มี 6 น
ายหนุ่มผมสีำยาวประบ่า ใบหน้าอเาหวานนล้ายับผู้หิ
วาลมโ มูรั้น และปาหยัสวยไ้รูปำลัแย้มรอยยิ้มว้า
โยเรื่อแ่ายสีำสนิทัับุสีาวอฮวัมินฮยอนที่ยืนอยู่้า ๆ
เทพแห่วาโยโอบไหล่เล็ออีฝ่าย้วยวามสนิทสนม โมหน้าอเทพแห่วามมื
ใบหน้าที่เาุ้นเย
วาู่สวยเบิว้าึ้น้วยวามใระนสับสน
สมออเาเบลอไปหมนิอะไรไม่ออ
มือเล็ที่ถือรูปภาพอยู่สั่นระริอย่าไม่อาวบุมไ้ ภาพวาร่วหล่นลับพื้นพร้อมับเสียแหบแห้ที่เ้นออมาอย่ายาลำบาาปาิมฮยอน
“เวมินิ...?”
ความคิดเห็น