คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4 INNOCENT II 100%
CHAPTER 4 INNOCENT II
“ รอผมบ้างสิคุณ “
“ เรื่องอะไร ถ้าฉันรอฉันก็แพ้คุณน่ะสิ” ฉันตะโกนบอก ปั่นจักรยานไปตามถนน
ลาดยาง ระหว่างนั้นเศษใบไม้ก็ร่วงเกลื่อนเต็มพื้น
ไม่ทันไรรถจักรยานคันขาวก็ขึ้นมาอยู่ข้างหน้าฉัน พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่โบกมือให้
ราวกับผู้ชนะ จนชายเสื้อกันหนาวสีดำพัดขึ้นลงช้าๆ ขณะปั่นจักรยานไล่หลังตามฉันกับ
มินฮวานมาติดๆ
“ พ่อกับแม่รอผมด้วยสิฮะ แง~” เราทั้งคู่ต่างเบรคจักรยานกะทันหัน ส่งผลให้
เด็กชายคิมมินฮวานซึ่งปั่นจักรยานสำหรับเด็ก ขับนำไปข้างหน้าฉับพลัน เมื่อไป
ถึงจุดหมายไปทาง คิมมินฮวานกลับชูสองนิ้วก่อนจะนั่งยองๆบนสะพานข้ามแม่
น้ำด้วยเยาะเย้ย
“ อะไรกัน ผมมาก่อนคนแรกเลยนะเนี่ย ” มินฮวานยิ้มแฉ่งอย่างเจ้าเลห์ แถวนี้
ไม่ค่อยมีรถผ่าน เขาจึงกล้านั่งกลางถนน ข้างๆมินฮวาน พอนั่งลงได้ก็จัดการขยี้
เส้นผมเจ้าตัวแสบโดยแรง
“ อ้า ผมเจ็บนะฮะพ่อ ”
“ บังอาจมากนะเจ้าตัวแสบ กล้าหลอกพ่อกับแม่ได้ยังไงกัน ”
“ แง~ผมเสียทรงหมดนะฮะ ”
“ แค่นี้ยังหน่อยไปนะ จะลงโทษเจ้าตัวแสบยังไงดีล่ะ ชิ…เจ้าเลห์จริง ”
“ แน่นอน พ่อเองก็เห็นด้วยกับแม่ของลูกนะ ต้องลงโทษ ”
“ โอ้ยให้ตาย อากาศที่นี่เย็นดีจัง คราวหน้าเรามาอีกนะฮะแม่ โอยยหนาวๆ
ขอผมกอดหน่อยสิฮะพ่อ ” มินฮวานโผล่เข้ากอด แนบใบหน้าเข้ากับ
แก้มอุ่นๆก่อนที่พ่อของเขาจะร้องปฏิเสธ เพราะคิดว่านั่นเป็นแค่ลูกไม้ตื้นๆ
ที่ลูกชายจอมแสบงัดมันขึ้นมาใช้
“ ผู้จัดการ ๆ ผู้จัดการคะ ” ทั้งมินฮวานและฉันหรี่ ตามองไปทางเดียวกัน
หญิงสาวในชุดเดรสลายดอก สวมกางเกงวอร์มมาแต่ไกล นั่นมันยัยจอน
ฮโยซองไม่ใช่หรือไง แล้วจักรยานคันเหลืองก็มาจอดอยู่ตรงหน้าฉัน
“ ผู้จัดการค่ะ ”
“ ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่รึไง ว่าวันนี้ฉันลางานหนึ่งวัน ”
“ ขอโทษคะ พอดีว่าฉันปั่นจักรยานมาซื้อของแถวนี้น่ะ ”
“ ตายจริง ! มาซื้อของไกลจังเลยนะคะคุณจอนฮโยซอง ” ฉันว่าแล้วยิ้ม
อย่างมีมารยาท แต่หล่อนกลับทำหน้านิ่งๆ ประมาณว่า ‘อะไรของเธอ’ ก่อน
จะจับขาตั้งจักรยาน วิ่งมาหาเขาพร้อมกับกระป๋องน้ำผลไม้ในถุงพลาสติก
สีฟ้า
“ ผู้จัดการ~น้ำผลไม้ค่ะ ”
“ ขอบคุณ แต่คราวหลังไม่ต้อง ”
“ ผู้จัดการก็….อย่าพูดอย่างงั้นสิคะ เลขาจะดูแลเจ้านายมันผิดตรงไหน
คุณหนูมินฮวาน นี่คะน้ำผลไม้ ”
“ ขอบคุณฮะ พี่เลขาสุดสวย ”
“ ฮึๆ ช่างเข้าใจพูดจังนะคะคุณหนูมินฮวาน ” เธอว่าพลางเอื้อมมือ
ไปหยิกแก้มมินฮวานด้วยความเอ็นดู หลังจากวันนั้นหล่อนคิดจะ
ประกาศศึกกับฉันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย
“ แล้วของฉันล่ะคะคุณเลขา ” ฉันแบมือออกไปรับหน้าตาเฉย
“ ….ขอโทษนะคะ พอดีว่าน้ำผลไม้มันขายดีม้ากมาก ก็เลยไม่ได้
ซื้อเผื่อ ต้องขอประธานโทษด้วยจริงๆคะ ”
“ เธอน่าจะซื้อมาให้ครบคนนะฮโยซอง ”
“ ดิฉันไม่คิดว่าคุณผู้หญิงจะอยู่ที่นี่ด้วย คงต้องขอโทษด้วยนะคะผู้จัดการ ”
เธอตอบพลางเหล่ตามองฉันซึ่งเอาแต่นั่งเอามือเท้าคาง จ้องหล่อนจนตา
แทบถลนออกนอกเบ้า
น่าเบื่อชะมัด แต่อย่าให้ถึงคราวฉันบ้างละกัน ฉันฟุบนั่งลงบนโซฟาอย่าง
หงุดหงิด ก่อนจะหันไปมองคุณตาหยิบกลีบส้มใส่ปากเคี้ยวหมับๆ
“ หว้านชื่นใจเลยวุ้ย… นี่เอาหน่อยมั้ย ” ฉันส่ายหน้าปฎิเสธพลางคว้าหยิบพัด
บนโต๊ะกระจก พัดเหงื่อบนใบหน้าเพื่อคลายร้อน หลังจากปั่นจักรยานกลับมาที่นี่
สองพ่อลูกก็ขอแวะเข้าร้านบะหมี่เย็นร้านอร่อยท้ายตลาด มีฉันคนเดียวเท่านั้น
ดันทุรังปั่นจักรยานกลับมาคนเดียวเสียดื้อๆ
“ ผมคั้นน้ำส้มเสร็จแล้วนะครับ “ เสียงประตูเลื่อนพลันเปิดออกกว้าง ฉันเบิกตาโต
คุณเชวมินโฮสวมผ้ากันเปื้อนลายสตรอเบอร์รี่ แก้มของเขาเปรอะเปื้อนใยส้มบ้าง
คราบเหนียวๆบ้าง เพราะเขาเองไม่ค่อยจะถนัดเรื่องงานครัวสักเท่าไหร่ สงสัยคงจะ
โดนใช้ชัวร์ =_=
“ โอ้…เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอดีว่าคุณตาสั่งฉันให้คั้นน้ำส้มใส่ไว้ในตู้เย็น ”
“ ฮ่าๆ ฮ่า…..ให้ตายเถอะ คุณส่องกระจกดูสิ ฮ่า ”
“ หน้าฉันเหรอ..มะมีอะไร ” เขารีบเอามืออันเปียกชื้นเช็ดหน้าตัวเองพัลวัน
มันกลับยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาดูแย่ลงไปอีก และฉันก็เห็นว่าแบคฮยอน
คนของคุณตาบอกใบ้เขาเห็นๆ
“ ไอ้เด็กคนนี่ ทำไมมันซื่อบื้อนัก แล้วน้ำส้มที่คั้นมันไม่!! ” คุณตาลุกพรวด
จากโซฟา หน้าซีดตบไหล่กว้างๆของเขาแล้ววิ่งออกนอกห้องไปยังห้องครัว
ทันที ไม่นานเสียงตะโกนร้องลั่นก็ดังให้รู้ว่า ผลงานของเขาในวันนี้มันย่ำ
แย่แค่ไหน
รู้ก็รู้นะว่าคุณตาเจ้าเลห์ขนาดไหน ฉันล่ะเชื่อเขาเลย โดนไม้เท้าของคุณตา
ตีกลางหลังแบบนั้น คงจะเข็ดไปอีกนาน ทีนี้คุณตาจะรู้ได้สักทีว่าอย่าใช้เขา
สุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด บ่ายวันนั้นฉันเลยช่วยเขาคั้นส้มที่เหลือใหม่หมด
“ สรุปว่าคุณตาใช้งานคุณทุกอย่างเลยสิ ”
“ ใช่ ฉันคงไม่ได้เป็นแค่คนงานของที่นี่อย่างเดียวนะ เป็นพ่อครัวด้วย ”
“ นั่นสิ ก็ไม่เลวนะถือว่าเป็นประสบการณ์ก็แล้วกัน ฮึๆ ”
“ ถ้าบ่อยๆฉันก็ไม่ไหวหรอก เรื่องอื่นฉันพอทำได้ เรื่องงานครัวใครจะเก่ง
เท่าเธอล่ะ”
“ ไม่หรอก อาา ให้ตายมือฉันเหนียวไป…. ว้าย!!! ใครกันเนี่ย ปล่อยฉันลง
นะ ” จู่ๆตัวฉันก็ลอยขึ้นจากพื้น คุณมินโฮมองตาฉันปริปๆ ไม่มีใครช่วยฉัน
ได้ พอเรียกสติกลับคืน ฉันก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าสามีของฉันได้จับฉันพาดไปบน
ไหล่ของเขา ในขณะที่ห้องครัวค่อยๆไกลออกไปจนลับตา
“ ปล่อยฉันลงนะ ”
“ …… ”
“ คิมจงฮยอน ฉันบอกให้ปล่อยฉันลง ไม่ได้ยินรึไง ” ฉันดิ้นไปบนไหล่กะจะ
ลงจากไหล่เขาให้ไวที่สุด แต่เขากลับเดินดุ้มๆไปยังห้องพัก ท่ามกลางสายตา
พนักงานที่กำลังปฏิบัติงานทางลานกว้าง ทันทีที่มาถึงห้องพักเขากลับเปิด
ประตูเลื่อนดังครืด แรงสั่นสะเทือน ราวกับประตูมันจะพังลงมาเดี๋ยวนั้น
“ นี่คุณเป็นบ้าอะไร! อยู่ๆก็พาฉันออกมาแบบนั้น ไม่คิดว่าฉันจะอายคนบ้างรึไง ห๊า
อ้ายยฉันเจ็บนะ! ” เขาทิ้งฉันลงไปบนเตียงนอน ส่งผลให้ขาของฉันกระแทกเข้ากับ
ขอบเตียง รู้สึกเจ็บจนตาสว่าง
“ ผมยังไม่ทันได้คิดบัญชีกับคุณเรื่องเมื่อเช้าเลยนะ ” ดวงตาของเขาขึงขังพอควร
หากมองลึกลงไปอีกหน่อย ฉันกลับเสียวสันหลังวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก
“ ฉันทำอะไร ห๊า ฉันทำอะไร หยุดตะคอกใส่… “ เขากระโดดขึ้นมานั่งคร่อมริมฝีปาก
กลืนกินคำพูด ไม่ให้ฉันได้มีโอกาสพูดอะไรต่อ นอกจากจูบอันร้อนแรงที่เขาเพียร
พยายามให้ฉันสงบสติลงแล้ว ในระหว่างนั้นมือสากๆ กระชากเสื้อเชิ้ตจนแผง
กระดุมหลุดออกจากกันทั้งแถบ
“ ทำอะไรงั้นเหรอ…. คุณเป็นเมียผม มีสิทธิ์มองผู้ชายคนอื่นได้ด้วยรึไง ”
“ คุณนี่ชักจะประสาท เอาเสื้อฉันคืนมา ”
“ ไม่ให้!! ”
“ อย่าเล่นอะไรแบบนี้นะ ฉันขอเสื้อ…ได้โปรด ” อย่างว่า หลังจากยื้อแย่งเสื้อเชิ้ต
จากมือเขาอยู่นาน ฉันก็พ่ายแพ้ให้กับจูบของเขาอย่างว่าง่าย มือปลาหมึกก็เริ่มลง
มือล้วงเข้าไปในชายกระโปรงฉัน ทันใดนั้นปลายนิ้วกลับค่อยๆหยอกล้อ เข้าสัมผัส
ภายใต้ผ้าผืนน้อย จนมันหลุดไปจากเรียวขาฉันในที่สุด
ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดลงบนผิวกายไม่ขาด ร่างสองร่างซึ่งแนบชิดติดกัน ปราศจากเสื้อ
ผ้าอาภรณ์ โดยมีเสื้อผ้าวางกองอยู่ข้างๆ อุณหภูมิที่ส่งผ่านมาจากฝ่ามืออุ่นนั้น พอๆ
กับสะโพกที่เข้าแทรกระหว่างหน้าขา ก่อนที่ฉันจะถูกส่งให้ขึ้นมานอนตัวเกร็งอยู่ด้านบน
ฟังเสียงหอบหายใจของเขาไปพลางๆ ไม่คิดเลยว่าไอ้โมโหหึงเนี่ยมันจะทำให้คนเป็น
ได้ขนาดนี้ แย่ชะมัด
>>>>>> ต่อ <<<<<<
พี่ชายฉันแสดงความดีใจล้นเปี่ยม ขณะนั่งลงบนโต๊ะไม้สักในห้องรับแขก ไม่อยากเชื่อ
ว่าพี่จะไปคบกับผู้ชายอย่างคังมินฮยอกได้ ฮ่าๆ มันทำให้ฉันคิดถึงวันวานเมื่อในอดีตเลย
ใบหน้าที่ถอดแบบมาจากพี่ชายฉันเกือบหมด ตอนนี้ฉันก็ไม่เหลือเคล้าของเด็กผู้ชายหน้า
หวานอีกต่อไปแล้ว พอแก่ตัวขึ้นนับวันๆ มีแต่ฉันนั่นแหละที่แทบจะเอนเอียงไปทางแม่มาก
ที่สุด
“ คีซุน เฮ้ย คีซุน ฮ่าๆ นี่แกใช่มั้ย ”
“ พี่ช่วยลดความสะเหร่อลงหน่อยได้มั้ย ”
“ ฉันเปล่านะ แค่แกเปลี่ยนไปซะฉันจำไม่ได้ต่างหาก เห็นมั้ยว่าฉันกลับมา
ย้อมผมดำแล้ว ฮึๆ เหมือนเธอเมื่อก่อนเลย ” พี่คีย์ว่าพลางเอานิ้วชี้ผมสีดำ
บนหัวอย่างโอ้อวด ระหว่างนั้นมินฮยอกก็ลูบเส้นผมพี่ด้วยความเอ็นดู และมัน
ก็ทำให้หน้าฉันเริ่มแดง ทันทีที่เห็นเขาปฏิบัติต่อพี่ชายฉันเช่นไร
“ มินฮยอกฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆนะ นายชอบพี่ชายฉันจริงเหรอ”
“ เรื่องนั้นพี่สาวน่าจะรู้นะว่า ตอนนั้นผมมีรสนิยมชอบผู้ชายหน้าสวย ไม่ใช่จียอน
อย่างที่พี่สาวคิดหรอกครับ “ พี่ชายรีบหันไปมองมินฮยอก รอยยิ้มที่แสดงถึงความ
เขินอาย สะท้อนเงาของฉันเมื่ออดีตชัดเจน
แม้พี่อายุจะมากขึ้น ทว่าใบหน้าหวานไม่ได้ลดทอนลงแต่อย่างใด ถึงเขาจะ
เปลี่ยนอาชีพเป็นพนักงานบริษัท ความฮอตของเขาก็ยังคงความแรงเท่าเดิม
และเรื่องที่น่าเศร้าเสียใจที่สุด ยูริดันลงเอยกับพี่อนยูซะอย่างงั้น พี่ชายฉัน
เลยแห้วกินหันมาคบกับผู้ชายด้วยกันซะเลย เฮ่อะ
“ สบายดีน่ะครับพี่เขย ” มินฮยอกลุกขึ้นทันทีที่เสียงๆหนึ่งดังด้านหลัง
พร้อมกับโซฟาตัวที่ฉันนั่งพลันยุบตัวลงทันที =_=
“ ก็ไม่เจ็บไม่ไข้ ” ถึงสามีของฉันจะทักทายเขาด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ก็ยังไม่เข้าหูพี่
ไปซักทีเดียว ซ้ำยังทำตาขว้างใส่คุณจงฮยอนอีกตามเคย
“ ขอบคุณครับสำหรับคำตอบ คุณไม่พูดจะเป็นการดีมาก ”
“ เฮ่อะไอ้บ้านี่มันยังเกรียนอยู่ได้ทุกทีสิน่า ไม่รู้ว่าน้องสาวฉันรักแกไปได้ยังไงกัน ให้ตายสิ ”
“ ของแบบนี้มันอยู่ที่ฝีมือน่ะครับ ใช่มั้ยที่รัก ” คุณจงฮยอนใช้ศอกสะกิดเอวฉัน ฮ่าๆ
เสียใจฉันไม่เข้าข้าง ฉันรีบเขยิบออกห่างทว่าเขาดึงดันรั้งแขนฉันไว้
“ บอกพี่ชายคุณไปสิ… ว่าฝีมือของผมดีขนาดไหน ถึงขนาดทำให้คุณเรียนจบคอรส์ได้จนถึง
ทุกวันนี้น่ะ ”
“ คอร์ส!!!!.. ”
“ อ๋อ พี่อย่าไปฟังเขาเลยนะ เขาชอบพูดจาเรื่อยเปื่อยอย่างงี้ล่ะ วันนี้อยากทานอะไรมั้ย
ฉันจะสั่งให้แม่บ้านไปทำมาให้ ” ฉันว่าพลางยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก กระทุ้งสีข้าง
เขาเป็นเชิงห้าม เพราะคำพูดไม่คิดนั่น
“ ฉันขอชาขาวก็พอ ”
“ แต่เราไม่มีชาขาว ”
“ พี่จ๋า..พอดีว่ามีน้ำส้มอยู่ในตู้เย็น พี่จะดื่มมันแทนได้มั้ย ”
“ งั้นเดี๋ยวผมไปเอามาให้แล้วกัน ” จู่ๆคังมินฮยอกก็ชิ่งลุกออกจากห้องนั่งเล่น
ก่อนคนแรก
“ ฮือ~ พี่สาว…พี่ตามผมมาทำไม ” มินฮยอกหันหลังกลับมามองด้วยความงุนงง
“ ฉันเหรอ… ก็จะลงไปบอกนายไงว่าเหยือกน้ำส้ม ”
“ กรุณากลับมานั่งที่ ” เเทนที่ฉันจะได้ปฏิบัติหน้าที่เป็นน้องสาวที่ดี คุณจงฮยอน
ดันเรียกฉันให้กลับไปนั่งที่นั่งข้างๆ มีหวังไม่โดนซักเรื่องคอร์สบ้าบออะไรนั่นจนเเย่รึไง
ความคิดเห็น