คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER 14 INNOCENT ( สิ่งที่ควรทำ )
CHAPTER 14 INNOCENT ( สิ่งที่ควรทำ )
ฉันที่เพิ่งจะอาบน้ำให้บาโรเสร็จ ถอนหายใจเข้าออกขณะถอนหญ้าต้นเล็กๆทบทวน
สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน การเริ่มต้นใช้ชีวิตโดยไม่มีเขานั้น มันช่างเป็นเรื่องยากพอๆ
กับการสอบเข้ามหาลัยดีๆเสียอีก
“ นังเด็กนั่นเป็นผู้หญิงเหรอเธอ ”
“ อืมม..ใช่ ผู้หญิงอะไรร้ายนักเชียว ลงทุนปลอมตัวมาเป็นผู้ชาย…. คิดจะจับลูกชาย
เขาน่ะสิไม่ว่า ”
“ ฮ่าๆ แต่ว่านะ..คุณหนูของเราหาดีกว่านี้ไม่ได้แล้วรึยังไง หน้าตาก็ใช่ว่าจะสวยแค่ผิวดี
ก็เท่านั้นแหละ ที่แท้ยัยนี่มันก็นังแรดคีซุนนี่เอง ฮ่าๆ ” เสียงหัวเราะเยาะดังห่างจาก
ฉันไม่เกินยี่สิบเมตร ฉันเลือดขึ้นหน้าเดินตรงดิ่งไปหานังแรดสามตัวเม้าท์เรื่องฉันอย่าง
เมามันส์หลังต้นไม้ใหญ่
“ เธอ…” หนึ่งในยัยสามตัวนั้นหน้าซีดเป็นไก่ต้มพลางชี้นิ้วมาทางฉัน
“ เมื่อกี้ ดูเหมือนว่าฉันจะได้ยินนังแรดแถวๆนี้นะคะ ”
“….ฉันว่าหูเธอคงเพี้ยนแล้วมั้ง หึ~ ”
“ เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย ”
“ นั่นสิ ”
“ เปล่านี่คะ ฉันได้ยินอย่างงั้นจริงๆ ได้ยินคำว่านังงงแรดดดด!!! …..เต็มสองรูหูเลย ”
ฉันทำเป็นประชด ก่อนยิ้มกว้างๆอย่างสะใจ.
“ ว่าไงนะ!! นี่…เธอกะจะว่าพวกฉันใช่มั้ยยะ~ ”
“ ไม่รู้สิคะ หนูไม่ได้บอกซะหน่อยว่าเป็นพวกพี่น่ะ ”
“ นังนี่มันวอนโดนตบใช่มั้ย ห๊า ” ฉันปรายตามองโดยไม่ใส่ใจกับคำพูดเธอสักเท่าไหร่
อารมณ์ฉันมันกำลังเดือดปุดๆไม่แพ้กับพวกเธอซึ่งกำลังยืนจ้องฉันราวกับขูดเลือดขูดเนื้อ
และทันใดนั้นเหตุการณ์ไม่คาดฝันจึงเกิดขึ้นภายในสิบห้าวินาที
“ อ้าาา ฉันเจ็บนะ อย่าดึงผมฉัน! ” นังพวกตาโตแก้มปองพากันจับกระชากดึงหัวฉัน
อย่างเมามันส์ เธอกรีดร้องสุดเสียง เมื่อมือฉันพยายามควานหาผมยาวๆจับรวบดึงแรงๆ
ด้วยเช่นกัน
“ หมั่นไส้นังบ้านี่ อ้ากก พวกเธอสองคนทำอะไรหน่อยสิ ” และเนื่องจากว่าตัวฉันสูง
ร้อยเจ็ดสิบพอดีแป๊ะ ยังไงซะศึกครั้งนี้ พวกเธอต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบฉัน
“ กรี๊ด!.. หัวฉันแทบจะหลุดจากคอ นังบ้าเอ๊ยแม่จ๋า~ ”
“ นังนี่มันไปเอาแรงมาจากไหน ฉันน่าจะจับหล่อนหักคอซะ อ้ายยย!”
“ ปล่อยผมฉันนะ…นังพวกบ้า ย้ากกก ” หนังหัวฉันแทบหลุด น้ำหูน้ำตาไหลออกมา
เป็นทาง ระหว่างมือหลายมือพุ่งเป้ามาที่ฉัน
“ นังพวกบ้าเหรอ… หน่อยแหนะนังนี่ กรี๊ด!!! ”
“ พวกเธอทำบ้าอะไรกัน!! ”
“ คุณจงฮยอนน..” ศึกสงครามพลันหยุดชะงักเพราะเจ้าชายรูปงามปรากฏกาย เธอทั้งสี่
อยู่ในท่าที่ไม่ค่อยน่ามองสักเท่าไร เจ้าชายถึงกับเบือนหน้าหนีแสดงท่าทีเหนื่อยหน่ายให้
กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ฉันนอนหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่งค่อยๆคลายมือลงจากผมยาวๆ
เหล่านั้น
“ ไม่มีอะไรทำกันแล้วรึยังไง เวรเอ๊ย! คิดว่าเก่งกันนักรึไง เป็นคนรับใช้ดีๆไม่ชอบ
ถ้าอยากตบกันนักละก็ไปตบกันที่อื่น… เพราะที่นี่มันบ้านของฉัน..ไม่ใช่สวนสัตว์ ”
“ พวกเราขอโทษนะคะ ก็นังเด็กนั่นมันมาหาเรื่องพวกเราก่อน ”
“ ใช่คะ ”
“ ว่าไงนะ….ใครกะ” พูดไม่ทันจบ เขากลับพูดแทรกโดยไม่เหลือช่องว่างให้ฉันได้อธิบาย
แล้วฉันต้องเก็บกักน้ำตาไปพร้อมกับคำพูดที่แสนจะเย็นชาของเขา
“ …..ใครจะหาเรื่องใครก่อนฉันไม่สน แต่เธอควรออกไปจากบ้านฉันซะ ”
“ อะไรนะ ” คุณจงฮยอนหันมามองฉันด้วยแววตาคู่เดิม ลำคอฉันกลับแห้งผาก พูดอะไร
ไม่ออกและเพราะความเย็นชานั้น ค่อยๆกัดกินหัวใจฉันทีละนิด…
“ ฉันตั้งใจจะบอกเธอว่าไม่ต้องมาทำงานรับใช้ฉันอีกแล้วยังไงละ เพราะนับตั้งแต่วันนี้
เป็นต้นไป ”
“ …..”
“ ฉันไล่เธอออก ” ไม่ยุติธรรมเลย มันไม่ยุติธรรมสำหรับฉันตั้งแต่แรก เขาทำมันได้ยังไง
ผ่านไปแค่คืนเดียวเท่านั้น คุณจงฮยอนกลับเลือกที่จะสร้างเกราะกำบังหัวใจ ระหว่างฉัน
และเขาได้อย่างง่ายดาย
“ ฉันยินดีจะลาออกคะ ” ฉันยกหลังมือเช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก ก้มหน้าลุกขึ้นยืน
บดบังน้ำตาไม่ให้เขาเห็น ขณะนั้นเองฉันซึ่งเดินไปไม่กี่ก้าว อ้อมกอดจากใครบางคนเล่น
เอาฉันตกใจไม่น้อย ฉันยืนงกๆเงิ่นๆ ทำอะไรไม่ถูก อ้อมกอดในยามนี้เต็มไปด้วยความรู้สึก
บางเบาราวขนนก
“ คุณมินโฮ…”
“ อ้อ…ฉันอยู่นี่แล้ว หน้าเธอดูไม่ได้เลยนะ เงยหน้าดูหน่อยสิ ”
“ ฉันไม่เป็นไร ปล่อยฉันเถอะ ”
“ ไม่เป็นไรได้ยังไง ฉันสัญญาว่าจะปกป้องเธอ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะคีซุน แก…
คิมจงฮยอนฉันขอเตือน!! นายไม่มีสิทธิ์ไล่เธอออกเข้าใจมั้ย เธอจะต้องอยู่ที่นี่
และเป็นเจ้าสาวของฉัน ”
“ เจ้าสาวงั้นเหรอ นี่รู้ตัวมั้ยว่า….พวกเธอสองคนมันน่าสมเพศแค่ไหนน่ะ ”
“ ไม่พอใจก็ไปซะ ไปสิ อยากไปไหนก็เชิญ.. ไปซะ ..อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก ต้องขอบใจ
แกนะที่ปล่อยเธอมา เพราะงั้นฉันคงรู้สึกแย่แน่ที่เห็นเธอเจ็บปวดเพราะแก คิมจงฮยอน!! ”
“ พอเถอะ คุณมินโฮ ” ฉันเอ่ยพลางดันหน้าอกคุณเชวมินโฮออกห่างแต่ก็ไม่สำเร็จ ไม่นาน
เสียงสบถจึงดังขึ้น ‘ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย บ้าเอ๊ย! ‘ ตามมาด้วยเสียงเตะฝักบัวรดน้ำ
ต้นไม้เต็มๆแรง ก่อนกลิ่นน้ำหอมอันคุ้นเคยจะเลือนหายไปในสายลม…..
เวลา 9.43 น.
“ จะทำไงล่ะมันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี้ ”
“ ท่านผู้อาวุโสจะขายหุ้นจริงๆหรือ ” เสียงพูดคุยดังกล่าวจากห้องทำงานชั้นสองของ
อาคารอีกหลัง ทำให้ฉันซึ่งรดน้ำบนแปลงดอกคาร์เนชั่น ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
“ อืมมม .. เราคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ”
“ พี่จงฮยอน ”
“ ทำไม ”
“ ฉันหิวข้าว ”
“ นั่นมันเรื่องของเธอ ”
“ พี่คะ พักนี้หัดดูแลตัวเองหน่อยสิ ฉันว่าเราให้คิมคีซุนยกอาหารขึ้นมาดีมั้ยคะ นี่ก็เที่ยงแล้วนะ ”
“ ไม่ต้องหรอก...ซอจูฮยอน ”
“ ทำไมคะ มีอะไรงั้นเหรอ ให้เธอยกอาหารขึ้นมาให้จะเป็นอะไรไป ” ฉันเอาแต่มองผ้าม่านในห้องนั้น ยามที่มันพัดปลิวตามลม และเสียงทุ้มต่ำของคุณคิมคิมจงฮยอน จนกระทั่งเสียงตวาดดังลงมาถึงข้างหลังบ้าน
“ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้อง ไม่ได้ยินรึไง ”
“ ฉันขอโทษค่ะ ทีหลังฉันจะไม่บังคับจิตใจพี่อีก ถ้าพี่จงฮยอนไม่อยากทะ ”
“ เราสองคนไปหาอะไรข้างนอกกินกันดีกว่ามั้ย อาหารฝรั่งเศสหรือว่าซูชิดี ”
“ …ไม่คะ ฉันอยากกินเนื้อวัวย่างร้อนๆ ”
“ งั้นเราก็รีบๆไปกันเถอะ ” เข้ากันได้ดีนี่ ฉันควรดีใจสิ จงยิ้มเข้าไว้นะคีซุน คุณจงฮยอนจะได้ไม่เห็นเธอต้องอ่อนแอเพราะเขา ^ O^ ………
“ ทำไมเธอถึงยอมง่ายๆแบบนี้ล่ะ ” ฉันสะดุ้งตกใจ คุณมินโฮผู้แสนดียืนกอดอกพิงหลังไปกับต้นไม้ มือถือสายห้อยโทรศัพท์สีเขียวเข้มแกว่งในอากาศ
“ แล้วคุณล่ะ ”
“ เหตุผลนั่น ฉันคิดว่าเธอจะรู้ดีกว่าใครนะ คงไม่จำเป็นต้องบอกหรอก ”
“ คุณจะไม่เสียใจใช่มั้ย ”
“ ไม่รู้สิ ขอดูก่อน ต่อไปนี้เราจะพูดแต่เรื่องดีๆ วันนี้ไปดูหนังด้วยกันเป็นไง หรือว่า ไปร้าน
หนังสือ ”
“ งั้นเราไปหาซื้อหนังสือมาอ่านกันเถอะ ”
“ อ้อ…” แล้วคุณมินโฮก็เดินตรงมาคว้าข้อมือ จูงฉันเดินออกจากสวนหลังบ้าน
‘ Book Station ’
เวลา 15.40 น.
“ เธอชอบอ่านนิยาย อย่างเช่น เอ่อ นิยายรักอะไรประมาณนี้บ้างรึเปล่า “
“ นิยายรักเหรอ อืมม…แต่ฉันจำชื่อหนังสือไม่ค่อยได้ รู้แต่ว่าคนเขียนที่ฉันชอบน่าจะ ‘ ควียอนี ’ ”
“ ออ ‘ ควียอนี ’ สงสัยถ้าถามว่าเธอชอบการตูน์วายเล่มไหนมากที่สุด เธอก็คงตอบมันได้
อยู่ดีสินะ ”
“ ถูกเพ๋งง!! ” ทั้งฉันและเขาส่งเสียงหัวเราะพร้อมๆกัน บางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับฉัน
ค่อยๆคลายความน่าอึดอัดลงไปบ้าง ทำไมถึงรู้สึกดีอย่างงี้ก็ไม่รู้นะ สิ่งเดียวที่ฉันควรจะ
ทำนับจากนี้ ฉันต้องลบชื่อ ‘ คิมจงฮยอน’ ไปจากหัวใจฉันให้จงได้……
ท้องฟ้าในตอนกลางคืนสว่างแทบจะทุกๆวัน ดาวดวงเดิมเปลี่ยนทิศทางในการมองเห็น
ไม่ต่างจากชีวิตฉันที่เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย หรือแม้แต่หน้าที่การงานของฉันด้วย วันนี้
ฉันซึ่งเดินกลับเข้ามาข้างใน แต่แล้วท่วงทำนองเพลงของ ‘ Susumueda ’ กลับดังแว่วๆ
ลอยเข้ามาในหูฉัน
“ ทำไมถึงชอบเล่นเพลงนี้นักนะ ” ท่วงทำนองแสนจะน่าเศร้า ความอ้างว้างและโดดเดี่ยว
ทำให้ฉันซึ่งกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องนอน มือที่กำลังวางตรงลูกบิดประตูหยุดชะงัก
“ เอ่อ… คุณคีซุนใช่มั้ยคะ ”
“ มีอะไรหรือเปล่าคะ ”
“ ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย ”
“…..”
“ ฉันอยากรู้ว่าพี่จงฮยอน ชอบอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ”
“ ….”
“ เอ่อฉันหมายถึงสิ่งที่เขาชอบทานน่ะค่ะ ”
“ ทำไมคุณถึงมาถามฉันล่ะคะ คุณควรจะไปถามเขาเองนะ ”
“ ฉันเห็นว่าพวกคุณสองคนสนิทกันมาก งั้นฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ” สีหน้าของเธอ
ดูผิดหวัง เดินห่อไหล่ขณะหันหลังกลับ
“ คุณซอจูฮยอน ” ฉันตัดสินใจเรียกเธอไว้ หญิงสาวที่มีจิตใจงดงามอย่างเธอ แทบ
จะเหมาะสมกับเขาทุกประการ อีกไม่นานเธอจะต้องดีใจมากแน่ๆ และฉันเชื่อว่าพลัง
ความรักของเธอนั้น จะต้องทำให้คุณจงฮยอน ตอบรับความรู้สึกเธอในเร็วๆวัน …
“ คะ..”
“ ถ้าคุณรักเขาขนาดนี้ ได้โปรดคุณอย่าทิ้งเขาไปได้มั้ยคะ ”
“ แน่นอนค่ะ ฉันจะดูแลเขาให้ดีที่สุด ฉันน่ะรักพี่จงฮยอนจริงๆนะคะ ผู้ชายคนเดียว
ที่ฉันจะมองก็คือเขานั่นแหละ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆค่ะ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ... เอ่อคุณซอจูฮยอนคะ คุณจงฮยอนน่ะเขาไม่ชอบอะไรหรอกคะ นอกจากไวน์ เวลาที่เขาเหนื่อย คุณต้องเอาไวน์ให้เขาดื่มนะ หรือไม่ก็ชงชาน้ำผึ้งด้วยก็ดี ”
“ ขอบคุณมากนะคะ.. คุณเก่งมากเลย รู้แม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆน้อยของเขาได้ ฉันลง
มานานมากแล้ว ขอโทษที่ ”
“ ซอจูฮยอน…เธอมัวทำอะไรอยู่ ห๊า.. ” เสียงของเขาดังออกมาจากไหนสักแห่ง เธอรีบวิ่งไปหา
เขาอย่างลุกลี้ลุกลน และฉันจึงเปิดประตูเข้ามาในห้องปิดงับประตูลงโดยเร็ว ไม่ทันไรฉันกลับ
รู้สึกแน่นหน้าอกคล้ายกับว่ามันจะระเบิด ไถลตัวลงนั่งชันเข่าทุบกำปั้นระรัวลงบนอก…
“ แม่จ๋า~ หนูเจ็บจังเลยค่ะเเม่…TTOTT ”
ความคิดเห็น