คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 13 INNOCENT ( เลิกกันเถอะนะ )
CHAPTER 13 INNOCENT ( เลิกกันเถอะนะ… )
บรรยากาศช่างเงียบสงบเสียทุกครั้ง ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนได้ไม่นาน ฉันเเทบเข่า
อ่อนทรุดตัวลงนั่งด้วยความตกใจ ข้าวของในห้องฉันตอนนี้กระจัดกระจายเต็มพื้น และที่น่า
ตกใจยิ่งกว่านั้น คือหลักฐานชิ้นสำคัญ
เปิดเผยความลับฉันออกมาซะเเล้ว
" คุณมีสิทธิ์อะไรมาค้นในห้องผม "
" เสื้อชั้นในผู้หญิงมีอยู่เต็มตู้ หึ! หลักฐานนี่เธอยังจะกล้าปฏิเสธอยู่อีกมั้ย "
" คุณทำได้ยังไง... คุณไม่ควรค้นของในห้องคนอื่นเเบะ " พูดไม่ทันจบ ใบหน้าฉันรู้สึกชา ด้วย
แรงกระทบที่ฟาดลงบนแก้ม เพราะไม่เคยถูกใครตบหน้ามาก่อน ขอบตาของฉันจึงร้อนผ่าว
น้ำตาไหลอย่างมิอาจห้าม
“ นังเด็กนี่ ในเมื่อฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ฉันมีสิทธิ์จะรู้ทุกอย่างไม่ใช่รึไง ”
“ แต่อย่างน้อย! คุณก็ควรจะให้ความเคารพลูกจ้างอย่างฉันบ้างนะคะ "
“ ทำไมฉันจะต้องให้ความเคารพเธอ ” ฉันเงยหน้าถลึงตาใส่เธอด้วยความโกรธ คุณนาย
โบยองเเสยะยิ้มด้วยท่าทีเฉยเมย ยื่นบัตรสี่เหลี่ยมผิวมันวาวมาตรงหน้า บัตรประชาชนฉันนี่ O_O
“ รูปในบัตรประชาชนใบนี้ คงจะเป็นเธอสินะ พินัยกรรมนั่นอย่าหวังว่าจะหาเจอเลย "
" อะไรนะ!...คุณรู้เรื่องพินัยกรรมด้วยรึไง.. ." เธอไม่ตอบ พลิกบัตรไปดูใกล้ๆอีกครั้งก่อนขว้าง
บัตรไปด้านข้าง ลุกขึ้นยืนกอดอก
" งั้นก็มาร่วมมือกับฉันสิ "
" ร่วมมือ….ร่วมมืออะไร ทำไมฉันต้องร่วมมือกับคุณ บอกมานะว่าพินัยกรรมนั่นอยู่ที่ไหน!!! "
“ …ฉันจะไม่บอกเธอ ฉันจะไม่บอกจนกว่าเธอจะยอมร่วมมือกับฉัน "
“ ว่าไงนะคะ ”
“ ไม่เหรอ… ฉันจะทำให้เธอ…ได้ตายอย่างสบายๆ ดีมั้ย ”
“ ปะปล่อยนะ ฉันเจ็บ ปล่อยฉันเถอะนะคะ อ๊ะ ” ใบหน้าขึงโกรธของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวกว่า
ที่ฉันคิดไว้ เธอบีบคอฉันแน่นขึ้นจนหายใจไม่ออก และรับรู้ได้ถึงความตายที่กำลังใกล้เข้ามา
เยือนในไม่ช้า
“ ฮะ..แฮ่ก ปะปล่อยนะ…..ฉะฉะฉัน หะ อ๊ะ” เธอตัดสินใจคลายมือ วินาทีนั่นฉันจึงนอน
หมอบลงไปกับพื้น ไอโครกครากไม่ยอมหยุด แม้ว่าจะสูดออกซิเจนเข้าปอดลึกๆ แต่แรงบีบ
นั่นราวกับเครื่องทรมานชั้นดีซึ่งสามารถฆ่าชีวิตฉัน ได้อย่างง่ายดายนัก
“ งั้นเธอก็เลิกยุ่งกับเขาซะ เชวมินโฮต่างหากที่เธอจะต้องแต่งงานกับเขา ”
“ ทำไมฉันต้องแต่งกับคนที่ฉันไม่ได้รัก คุณรู้เรื่องนี้ไปมากแล้วสินะ สรุปว่าในพินัยกรรม
นั่น ถ้าหากว่าฉันต้องแต่งงานกับคุณจงฮยอน ทรัพย์สมบัติมันควรจะตกเป็นของลูกชาย
คุณมากกว่าคุณคิมจงฮยอน อย่างงั้นใช่มั้ย ”
“ เธอนี่มันฉลาดดีนี่ เธอยังไม่รู้สินะว่าฉันสามารถทำเรื่องเลวร้ายกับครอบครัวเธอ
ได้ทุกๆ 24ชั่วโมง แม้กระทั่งคนที่เธอรัก ”
“ ….”
“ ถ้าเธอยังไม่อยากตาย….อย่างวันนี้ ทำตามที่ฉันบอกซะ” หัวสมองน้อยๆมันกลับตื้อตันและคิด
อะไรไม่ออก ทางออกที่คิดว่ามันคงดีแล้ว ยังไงเสียฉันคงไม่มีทางหนีพ้น เธอเกือบจะฆ่าฉัน…
และความกลัวที่มีอยู่เป็นทุนเดิมกลับเพิ่มพูนเป็นเท่าตัว ฉันขบเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด
กล่ำกลืนฝืนทน พลั้งวาจาโหดร้ายซึ่งมันกำลังฆ่าตัวฉันเอง
" ได้!... ให้เวลาฉันหน่อยแล้วกันนะคะ.. "
วันที่ 23 กันยายน 2009
ฉันนั่งรถมาซองวอนพร้อมกับเค้กวันเกิดที่ฉันซื้อมาฉลองร่วมกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย หัวใจฉัน
มันกำลังแหลกสลายเพราะคำสัญญาของฉันเอง ตั้งแต่เมื่อวานที่ฉันรู้พินัยกรรมไปได้ไม่เท่าไร
ระหว่างเจอเขา ฉันมักจะฝืนยิ้มเท่าที่ฉันจะทำและมันคงไม่ง่ายนัก หากฉันหยุดรักเขาไปเฉยๆ
แบบนี้
“ ผมมาพบ ผ.อ คิม ฮะ ”
“ นัดไว้หรือเปล่าคะ”
“ ครับ..”
“ แต่ว่าในบัญชีไม่มีชื่อคุณนี่คะ ”
“ พอดีผมเป็น คนรับใช้ส่วนตัวของผ.อคิมน่ะฮะ ”
“ ท่าน ผ.อ คิมออกไปทานอาหารกลางวันกับท่านประธาน และคุณซอจูฮยอนน่ะค่ะ แต่เดี๋ยวก็
คงจะกลับมาแล้ว ” เสียงแว่วๆดังอยู่ข้างหลัง ฉันบังเอิญเห็นคุณคิมจงฮยอนเดินลิ่วๆ
เข้ามาในบริษัท ขณะคุณซอจูฮยอนสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวเดินกะโผลกกะเผลก ถือรองเท้า
คัทชูสีแดงเปรี้ยวจี๊ดไว้ในมือ
“ ผ.อ คิมจงฮยอนใจคอจะไม่รอฉันเลยใช่มั้ยคะ ”
“ นั่นมันเรื่องของเธอ อย่ามาเซ้าซี้.. เร็วๆเข้าเถอะจะเริ่มประชุมแล้วนะ ”
“ รู้งี้ฉันให้เลขามาแทนซะดีกว่า ผู้ชายอะไรใจจืดใจดำเป็นบ้าเลย ” เธอบ่นพึมพำ หน้าเง้า
หน้างอเดินตามหลังเขา ‘ ฉันสามารถทำเรื่องเลวร้ายกับครอบครัวได้ทุกๆ 24 ชั่วโมง แม้กระทั่ง
คนที่เธอรัก ถ้าเธอยังไม่อยากตายอย่างวันนี้ ทำตามที่ฉันบอกซะ’ ฉันอยากร้องไห้ พอคิดว่า
จะต้องปล่อยเขาไปแบบนี้ มันเจ็บจริงๆนะ… TOT
“ มานานหรือยัง ” ฉันสะดุ้งตกใจเล็กน้อย คุณจงฮยอนซึ่งล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ราวกับว่าเขากำลังโทรหาใครสักคน ทันใดนั้นเขาก็หยุดชะงัก พอหันมาเห็นฉัน
“ ว่าจะโทรไปหาเธออยู่พอดี ” คุณจงฮยอน วิ่งตรงมาทางฉัน
“ นั่นถุงอะไร ”
“ ก็แค่ถุงเสื้อผ้า ไม่มีอะไรหรอกฮะ ” ฉันโกหกรีบๆซ่อนมันให้พ้นสายตาเขา
“ ไม่มีเรียนรึไง….ไปรอฉันบนห้องก่อนมั้ย ”
“ ไม่ดีกว่า ”
“ ทำไม! ”
“ ผมขี้เกียจรอน่ะ….พอดีว่ามีธุระต้องทำด้วย เลยอยากเห็นหน้าเจ้านายก่อน ”
“ ต๋องรึไง หึ! มีธุระก็รีบไปเถอะ ไว้ฉันจะโทรหาหลังจากประชุมเสร็จ ไปนะ ” คุณจงฮยอน
หันหลังกลับด้วยความรีบเร่ง แผ่นหลังกว้างๆแสนจะอบอุ่น เลือนหายไปอย่างน่าใจหาย
เหมือนกับความรักของฉันกับพี่อนยูจวนจะถึงทางตัน
ฉันนั่งจุดเทียนเป่าเค้กใต้ต้นไม้คนเดียวเงียบๆ นั่งกินเค้กชิ้นแรกก้อนโตบนม้านั่งด้วยความรู้สึก
ที่ว่างเปล่ากินไปได้ไม่กี่คำ ฉันจึงโยนทิ้งมันลงถังขยะ
“ อาาา…. ทำไมวันเกิดฉัน….มันถึงได้เศร้าอย่างงี้นะ ” ฉันแทบคิดอะไรไม่ออก ยามที่เห็นพวก
เขาสนิทสนมกันอย่างวันนี้ พื้นที่ระหว่างฉันและเขามันค่อนข้างห่างไกลซะเหลือเกิน
“ มานั่งทำอะไรมืดๆคนเดียว ”
“ นั่นใคร เสียงคุ้นๆแฮะ ” เงาร่างสูงโปร่งค่อยๆลอยมาทางที่ฉันนั่งอยู่ ฉันตกใจควานหากิ่ง
ไม้ใกล้ๆลุกขึ้นยืน และฉันก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก กิ่งไม้ล่วงหลุดมือทันทีเจ้าของเงาดำๆ
ปรากฏตัว
“ ฉันเป็นไอ้โง่ไปนานแค่ไหนแล้ววะเนี่ย ”
“ คะคะคุณมินโฮ~ ”
“ ใช่ฉันเอง คิมคีย์บอม!! นายเป็นผู้หญิงเหรอ นายเป็นผู้หญิงจริงๆใช่มั้ย ” O[]O
“ นายไม่ตอบแปลว่ายอมรับ ฉันจะนับหนึ่งถึงสามล่ะน่ะ ”
“ ไม่ต้องนับหรอก ไม่มีประโยชน์ แม่ของคุณคงบอกคุณแล้วสินะ ”
“ …น่าจะบอกฉันแต่แรก..”
“ คุณดีกับฉันมาก ดังนั้งฉันเลยไม่กล้าบอกว่าฉันไม่ใช่ผู้ชาย ฉันต้องขอโทษ ขอโทษจริงๆนะ”
“ แล้วไงล่ะ…เธอเคยเห็นฉันโกรธไม่มีเหตุผลรึไง ”
“ ขอโทษนะ ”
“ ตอนแรกฉันกะจะปกป้องเพื่อนคนนี้ให้ถึงที่สุด แต่ตอนนี้ฉันคงไม่สามารถ ปล่อยเธอคนนั้น
ไปหาคนที่เธอรักได้อีกแล้ว ”
“ หมายความว่าไงเหรอ ”
“ ก็หมายความว่าฉันชอบเธอไงละยัยต๋อง ” ความลับฉันถูกเปิดเผยเร็วเหมือนหนังสั้น คน
ที่สมควรจะโกรธฉันมากกว่าใคร กลับกลายเป็นว่าเขาสารภาพรักกับฉัน นี่ฉันกลายเป็นคน
ทรยศต่อแฟนของฉัน ไปตั้งแต่เมื่อไหรกัน… TT^TT
วันที่ 30 กันยายน 2009
“ กลับมาแล้วเหรอ ” น้ำเสียงอันอ่อนโยน ราวกับนกตัวน้อยแผดเสียงมาตามสายลมอ่อนๆ
ฉันหลับตาลง ก่อนหันหน้าไปยิ้มให้เขาเหมือนวันก่อนๆ แม้จะเอาแต่หลบหน้าคุณจงฮยอน
เบี่ยงเบนความสนใจจากเขาไปมากเท่าไร กลับมาถึงบ้านทีไรฉันกลับได้ยินเสียงนี้ที่คอยเรียก
ฉันอยู่เสมอ..
“ ปานนี้ยังไม่หลับอีกเหรอ ”
“ ก็รอเธอไง ”
“ ดึกแล้วนะไปนอนเถอะ ” ฉันฝืนยิ้มเจื่อนๆ ก้าวเท้าไปจากตรงนั้นโดยเร็ว ทว่าเขากลับคว้าข้อมือ
ฉันหันไปหาเขา
“ คุณจงฮยอน หยุดเถอะ หยุดแค่นี้เถอะนะ ” คุณจงฮยอนเบิกตากว้างพลางปล่อยมือฉันโดยอัตโนมัติ
“ พอแค่นี้เถอะ ”
“ เธอพูดอะไรของเธอ ”
“ เราเลิกกันเถอะนะ ” เขายืนนิ่งอยู่กับที่ก่อนหลุบสายตาลงต่ำ และแล้วดวงตาคู่สวยค่อยๆ
มีน้ำรื้นใสเอ่อล้น เขาเงยหน้ามองฉันทั้งน้ำตา ชั่วขณะนั้นฉันกลับรู้สึกหายใจไม่ออกเก็บ
ความรู้สึกไม่ให้เขารู้
“ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่… บอกฉันมาสิ… ฉันยอมเธอทุกอย่าง เธอให้สัญญา
กับฉันไม่ใช่รึไง สัญญาระหว่างเรา ถ้าเธอต้องการอะไร ฉันจะได้ทำให้”
“ อะไรที่ฉันต้องการเหรอ… คุณจะทำให้ฉันจริงๆใช่มั้ย ”
“ อืมม…”
“ ไปให้พ้นหน้าฉันซะ และเลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันซะที ! ”
“ ว่าไงนะ… ”
“ คุณบอกจะทำให้ฉันไม่ใช่เหรอ ”
“ เธอนี่มัน.. เพราะเชวมินโฮสินะ ”
“ ไม่ใช่หรอก เพราะฉันเบื่อขึ้หน้าคุณแล้วต่างหาก ได้ยินรึยัง ”
“ นั่นสินะ… ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะว่า แฟนตัวเองกำลังแอบคบกับผู้ชายของคนอื่นได้หน้าด้านๆน่ะ
เธอควรหัดละอายใจบ้างนะ นังผู้หญิงทรยศ! ”
“ นั่นมันเรื่องของฉัน คุณน่าจะเอาเวลาไปคิดเรื่องงานแต่งงานของคุณนะ ”
“ เธออยากให้ฉันคบกับซอจูฮยอนและแต่งงานกับเธอใช่มั้ย แล้วเธอจะเสียใจที่เธอทำแบบนี้กับฉัน
ถ้าเด็กในท้องเกิดมาเมื่อไหร่ อย่ามาให้ฉันต้องรับผิดชอบเป็นพ่อของลูกก็แล้วกัน ”
“ ว่าไงนะ สารเลว!! คุณมันสารเลวที่สุดเลย ”
“ เปล่านะไม่ใช่ฉันหรอก นั่นมันเธอต่างหาก ” เขาเอ่ยพลางปาดคราบน้ำตาทิ้ง หันหลังเดินจาก
ฉันไปในทันที ฉันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพลางกำหมัดแน่น และแล้วฉันก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
คิดว่าฉันไม่เสียใจรึไง ฉันก็เสียใจไม่แพ้คุณหรอกคนบ้า TToTT จบลงแล้ว มันจบลงแล้ว
ความรักของฉัน..
ความคิดเห็น