คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER 11 INNOCENT ( ผู้หญิงโง่ๆ )
CHAPTER 11
INNOCENT ( ผู้หญิงโง่ๆ…)
“ ตอนนี้บริษัทก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักหรอกครับ จะมีบ้างบริษัทเท่านั้นที่พวกเขายอมเซ้นต์สัญญาด้วย
ช่วงนี้ราคาไวน์ข้าวค่อนข้างจะแพงกว่าเดิม และพนักงานก็หมดกำลังใจที่ เงินเดือนของพวกเขา
ลดลงเหลือครึ่งหนึ่ง ”
“ ยังไงคุณหนู..ต้องผ่านมันไปได้ ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของเราหรอกนะคะ !”
“ แต่ผมเหนื่อยแทยอน รู้มั้ยว่าพนักงานในบริษัท ที่มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดีได้เพราะใคร เป็นผมนั่นแหละที่คอยช่วยเหลือพวกเขา แต่ตอนนี้มีใครช่วยผมได้บ้างล่ะ… ”
“ ช่างเขาเถอะค่ะคุณหนู ยังไงคนที่ทำอะไรดีหรือไม่ดีย่อมรู้แก่ใจอยู่แล้ว ทำดีเข้าไว้ ทำดีโดยไม่หวังสิ่งอื่น เท่านี้มันก็น่าจะมีความสุขพอแล้วไม่ใช่เหรอ ” คุณจงฮยอนเปรียบเสมือนดอกกุหลาบ ที่มีหนามแหลมคมไว้สำหรับใช้ป้องกัน ภายนอกอาจดูแข็งแกร่งหากทว่าข้างในนั้นมันช่างเปราะบางยิ่งนัก
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี นอกเสียจากว่าอยากจะร้องไห้มากกว่า ผู้ชายคนนี้มักจะว่าฉัน หรือไม่ก็หาเรื่องแกล้งกันบ้างล่ะ คิมจงฮยอนที่ฉันเคยรู้จัก กลับเป็นเด็กน้อยผู้ที่แสนจะอ่อนโยนไปซะได้ เขาช่างเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้ดีจริงๆเลย ....
“ ไอ้คุณชายหน้าเกรียน! คืนนี้แกกับฉันต้องนอนห้องเดียวกันเข้าใจป่ะ ”
“ ผมเป็นพวกที่ชอบรักความสะอาด จะให้นอนห้องสกปรกๆอย่างกับรังหนูเนี่ย ผมนอนไม่ได้หรอก ”
คืนนี้ฉันจะนอนหลับได้อย่างสบายใจรึเปล่าเนี่ย เสียงเอะอะโวยวายของพี่ดังมาถึงห้องครัวข้างล่าง
บ้าเอ๊ย!
ถ้าไม่ขึ้นไปดู เห็นทีจะไม่ได้ซะแล้ว…. -_-^^^
“ รังหนูเหรอ! นี่…อย่ามาทำเป็นเรื่องมาก นอนไม่ได้แกก็ออกไปนอนนอกบ้านเลยไป ” ดูเหมือนว่าพี่ชายฉันจะกักตัวเขาเอาไว้
“ คุณคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่ ผมเป็นใคร…คุณควรจะพูดจากับผมให้มันดีๆหน่อยนะ ”
“ ไอ้บ้านี่ ไปต่อยกันข้างนอกเลยมา! ”
“ นั่นพี่จะทำอะไรเขา…”
“ ก็มันไม่ยอมนอนห้องนี้น่ะสิ ทำเป็นเรื่องมาก แกอย่าคิดสะเออข้ามไปห้องน้องสาวฉันเข้าใจมะ”
“ พี่หยุดพูดจาทุเรศๆซักทีเถอะ คิดอะไรไม่เห็นจะเข้าท่า คุณจงฮยอนเขาแพ้ฝุ่น พี่ยังจะให้เขานอนห้องพี่งั้นเหรอ คุณจงฮยอนคืนนี้ฉันให้คุณนอนห้องฉันนะ ”
“ อ้าว แล้วเธอล่ะ ”
“ คืนนี้ฉันจะนอนห้องแม่ฉัน ”
“ เอางั้นก็ได้ ” ทันใดนั้นคุณจงฮยอนก็ส่งยิ้มหวาน ขยิบตาข้างหนึ่งให้ฉัน เดินหอบผ้าห่มและที่นอนไปนอกห้องอย่างไม่รอช้า
ฉันหยิบฟูกนอนออกมาจากตู้ คว้าหมอนกับผ้าห่มเพื่อเตรียมจะไปนอนในห้องแม่ ทว่าคุณจงฮยอนกลับคว้าข้อมือฉันไว้ ดึงหมอนและผ้าห่มโยนกลับไปที่เดิม
“ ไม่ต้องไปหรอก นอนด้วยกันที่นี่แหละ ”
“ พรุ่งนี้เราต้องกลับโซลแต่เช้านะ คุณนอนห้องนี้ไปเถอะ ”
“ แต่ฉันไม่อยากนอนคนเดียว ”
“ พูดเป็นเล่น คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ นอนคนเดียวบนเตียงสบายดีออก ”
“ แล้วเธอไม่ชอบที่ได้นอนกอดหลังฉันรึไง มาเถอะน่า ” เขาพูดอย่างกับว่าเขารู้ทางฉัน ขณะดึงฉันขึ้นมานอนบนเตียงด้วย พอเขาเผลอฉันก็ปูที่นอนมันข้างล่าง ทันใดนั้นคุณจงฮยอนแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกับฉัน
“ คุณจะมาเบียดฉันทำไม ไปนอนบนนั้นดีแล้ว ” ฉันลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ
“ งั้นเธอก็ไปนอนบนเตียงกับฉันสิ อย่าห่วงไปเลย ฉันจะมาคิดเรื่องนอนกับเธอที่นี่ได้ยังไง พี่ชายเธอ
เล่นงานฉันตายเลย ” เขาเอ่ยเขยิบตัวติดพลางส่งสายตาหวานๆราวกับเจ้าแมวจอมแสบในหนังเรื่อง
เชร็ค 2นั่น แล้วคืนนั้น ฉันก็ยอมใจอ่อนขึ้นไปนอนบนเตียง ซ้ำยังนอนน้ำลายยืดหกใส่เสื้อเขาอีก
ต่างหาก -.,-....
ความหวาดกลัวเกาะกลุ่มรวมกัน ฉันนั่งกัดเล็บมาตลอดทางกลับมาโซล หวั่นวิตกกับเรื่องพินัยกรรม
มากกว่าเจ้านายฉันซะอีก พินัยกรรมนั่นมันเกี่ยวอะไรกับฉันกันแน่ ต้องรู้ได้ว่ามันอยู่ที่ไหน!
“ คิมคีซุน เธอนั่งเฉยๆไม่ได้รึไง ”
“ ฉันจะบ้าตายเพราะ ไอ้พินัยกรรมนั่น แม่ฉันป่วยเป็นมะเร็งให้ฉันมาดูแลคุณ อาา ฉันไม่อยากคิดแล้ว ไม่อยากคิด! ” ฉันเอามือกุมขมับพลางกระแทกศีรษะกับกระจกด้านข้าง เขาซึ่งเอาแต่นั่งขับรถอยู่นาน ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
“ เธอจะให้ฉันทำยังไง ฮือ ที่สำคัญเราต้องรู้ให้ได้ว่าพินัยกรรมฉบับนั้นอยู่ที่ไหน ทำไมฉันถึงชะล่าใจได้ขนาดนี้นะ ”
“ คุณพอจะรู้ใช่มั้ยว่าเป็นฝีมือใคร เขาจะรู้เรื่องพินัยกรรมนั่นรึเปล่า ”
“ จะบ้าตายคงไม่ต้องทำอะไรกินดีหรอก! ไม่เคยจำเลยรึไง ”
“ คุณ!อย่ามาพูดจาตะคอกกับฉันนะ ”
“ ….ลีโบยอง ยัยปีศาจนั่นไงล่ะที่ฉันสงสัย ” =_=
บ้านหรูหราหลังโตแม้จะดูเงียบสงบ แต่ฉันกลับรู้สึกว่ารอบๆกายฉัน ช่างไม่น่าไว้วางใจ กว่าจะกลับมา
ถึง คนในบ้านก็เข้านอนกันหมดแล้ว สองวันที่ฉันไปแดกู ฉันปิดโทรศัพท์มือถือและไม่ได้ติดต่อกับใคร
เลย กลับมาถึงห้องฉันก็รีบค้นหาที่ชาร์ตแบตแล้วเปิดเครื่อง
‘ข้อความจาก เจ้านายบาโร ’ ฉันกดปุ่มดูข้อความที่ฉันได้รับเป็นข้อความแรก
‘ นายอยู่ไหน….รีบๆกลับมานะ >_< ‘
‘ อาาา นี่นายไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยสินะ ฉันว่าแล้ว.. -_-^’
‘ คิมคีย์บอม ฉันจะทำยังไงดี ถ้าหากว่า… ช่างเถอะ อ่านข้อความฉันแล้วโทรกลับด้วยนะ ’ ฉันเตรียมตัวเข้านอนกะว่าจะโทรคุณมินโฮพรุ่งนี้เช้า คำถามในหัวมันช่างมีมากมายก่ายกองนัก ข้อความที่เขาส่งแต่ละอัน แต่ไอ้ประโยคหลังๆนี่ ฉันไม่รู้จริงว่าเขาตั้งใจจะเขียนว่าอะไร
“ ขอบใจนะ สำหรับน้ำชา ” คุณมินโฮเอ่ยทักฉัน ขณะลูบขนฟูฟ่องเจ้าบาโรขึ้นๆลงๆอยู่ในสวน เขาเล่นกับมันได้ไม่นาน สักพักก็เงยหน้าส่งยิ้มให้
“ หายไปตั้งสองวัน โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับเลย แต่ว่าฉันจะไม่โกรธนายเพราะเรื่องแค่นี้หรอก ไปเถอะ วันนี้มีเรียนกี่โมงฉันไปส่ง ”
“ ไม่ต้องหรอกฮะ ผมนั่งรถโดยสารไปเองดีกว่า ฮันกุกเองก็ไม่ได้ไกลจากนี่เท่าไรนักหรอก ”
“ จะไปส่งก็ไม่เอา เกรงใจฉันใช่เปล่า อย่าลืมสิว่าพวกเราเคยดื่มด้วยกัน มิตรภาพฉันกับนายมันแน่นเเฟ้นแค่ไหน ฉันกลับชอบซะอีกนะที่มีเพื่อนอย่างนายน่ะ ”
“ ใช่ ถึงจะรู้จักกันได้ไม่นาน เจ้านายบาโรก็เป็นคนที่ดื่มเก่งสุดยอด อ้อ และก็..รู้ใจคนอื่นได้ดีอีกด้วย เรื่องเกรงอกเกรงใจคนเนี่ยผมไม่มีหรอกฮะ สำหรับผมกับคุณ กลัวว่าคนอื่นจะมองไม่ดี ”
“ เพราะแทมินสินะ แทมินไม่ใช่คนอย่างงั้นหรอก ”
“ จะยังไงก็ช่าง คุณไม่กลัวแต่ผมกลัว~ ผมก็มีจรรยาบรรณความเป็นมนุษย์นะ และไม่ชอบแย่งแฟน
คนอื่นด้วย ”
“ ฉันเคยบอกนายเหรอ หา สเปคฉันสูงนะไม่รู้เหรอ ผู้ชายผิวขาวๆอม ชมพูๆ ตาโตๆหุ่นเล็กๆเอวคอด หน้าตาสวยอย่างกับผู้หญิง นั่นล่ะสเปคฉันเลย อย่างนายเนี่ยนะ…เลิกเป็นไอ้บ้าหลงตัวเองซักทีเหอะ ขอฉันดื่มน้ำชาอึกหนึ่งก่อน..เดี๋ยวไปส่ง”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าเขา ชอบฟังเพลงแดนซ์มันส์ๆฝั่งอเมริกา ฉันนั่งเงียบหน้าตาตื่น มาตลอดทาง เพราะเสียงเพลงแดนซ์ดังกระหึ่มภายในรถที่พอฟัง ฉัน…ก็นึกถึงไนท์คลับแถวฮงแด -.,-
“ ฉันรักเกาหลี~ ฟังเพลงเกาหลี~ เกาหลีสู้ๆ เกาหลีจงเจริญ~ เกาหลีของฉัน วู้วว์ๆ ” ฉันตบมือแพละๆ เอียงศีรษะซ้ายขวาไปอย่างช้าๆ ชูกำปั้นขึ้นมาข้างหนึ่ง คุณมินโฮอยู่ในท่าขับ เบรครถดังเอี้ยดกระทันหัน
“ นั่นเพลงบ้าอะไร =_= ”
“ ไม่รู้สิ.. ไม่มีชื่อเพลงหรอก ”
“ ปัญญาอ่อน! ”
“ ดีกว่าคุณนะ ฟังเพลงอะไรไม่รู้ผมฟังไม่ออก เป็นคนเกาหลีฟังเพลงเกาหลีผิดตรงไหน อิๆ ”
“ ลงไปจากรถฉันซะ ” ฉันยิ้มออกมาจนน้ำตาแทบเล็ด หันไปมองข้างทางอีกครั้ง และพบว่ารถจอดอยู่ข้างมหาลัยฮันกุกเรียบร้อยแล้ว ฉันหวาดผวากับเสียงขบเคี้ยวเคี่ยวฟันดังกร่อดของคุณมินโฮอยู่
ข้างหลังฉันไม่น้อย รีบๆเปิดประตูลงจากรถอย่างไม่รอช้า วิ่งตามจุงกูเพื่อนที่ฉันไม่ค่อยได้เจอเขา สะพายกระเป๋าหนังใบสีน้ำตาลเข้มไว้บนไหล่วิ่งผ่านประตูรั้วเข้ามหาลัยด้วยความรีบเร่ง.....
คุณซอจูฮยอน เธอมาในชุดเดรสกระโปรงสีขาวตัวยาวคลุมเข่า เส้นผมดัดเป็นลอนยาว พัดไปตามกระแสลมอ่อนๆ ใบหน้าแสนจะอ่อนโยนราวกับเด็กเเรกเกิด ทำให้รอยยิ้มอ่อนหวานของผู้หญิงคนนี้ช่างสวยจับใจ เธอรับประทานอาหารมื้อเย็นร่วมกับท่านประธาน แม้ว่าฉันจะทำงานอยู่ข้างนอกก็อดมองผู้หญิงสวยๆคนนั้นไม่ได้
“ ผมกลับมาแล้ว ” เสียงคุ้นหู ทำให้คนสองคนภายในห้องอาหารกินอาหารช้าลงโดยเฉพาะเธอ
“ มากินข้าวด้วยกันสิ ”
“ ผมกินข้างนอกมาแล้ว…เธอ..มาที่นี่ทำไม ”
“….”
“ ใครใช้ให้แกพูดกับหนูซอฮยอนอย่างงั้น ”
“ ผมไม่สน กลับไปซะ ”
“ พี่ทำงี้ได้ไง คุณลุงกำลังแย่นะ พี่มันใจร้ายที่สุดในโลกรู้ตัวมั้ย คุณลุงคะถ้าคุณลุงไม่สบาย คุณลุงก็โทรเรียกฉันได้นะค่ะ ฉันมีงานต้องกลับไปทำด่วน ลาล่ะค่ะ ” คุณจงฮยอนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย หันไปมองพ่อของเขาด้วยความรวดเร็ว สีหน้าของท่านประธานเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ท่านนั่งกินไปได้ไม่กี่คำก็ลุกจากโต๊ะกระทันหัน
“ มีเรื่องอะไร ”
“ รีบๆไปอาบน้ำนอนเถอะ พรุ่งนี้เรามีประชุมตอนเก้า…”
“ พ่อบ้านคัง! ” เสียงตวาดดังกึกก้องภายในห้องอาหาร แม้แต่ฉันเองก็ยังตกใจ
“ เอ่อ พอดีว่า ” พ่อบ้านคังออกอาการละล้าละลัง ให้กับสายตาคมจ้องมองมาที่เขาอย่าง
ห้ามปราม
“ หยุดเถอะ พ่อบ้านคัง ถ้าไม่มีอะไรเชิญออกไปได้แล้ว ”
“ แม่มักจะคอยพูดเสมอว่า…ถึงผมจะเกลียดคุณมากแค่ไหน
ยังไงคุณก็คือพ่อของผม รู้มั้ยว่ามันยาก
มากเลยที่ผมจะอดเป็นห่วงคุณไม่ได้
ที่ซอฮยอนพูดน่ะมันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย ”
“ ได้โปรด..อย่ายกโทษให้กับพ่อที่ไม่เอาไหนเลยนะจงฮยอน แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก สิ่งสำคัญตอนนี้คือ ซองวอน กรุ๊ป ”
“ ซองวอนกรุ๊ปทำไม! ”
“ ซองวอนกรุ๊ปกำลังจะโดนยึด..นอกจากจะไม่มีออร์เดอร์เข้ามาในเย็นนี้ ก็ไม่มีวัตถุดิบพอที่จะผลิตได
้อีกแล้ว บริษัทรายใหญ่ก็ยกเลิกสัญญาไปแล้วด้วย คุณตาของแกก็กำลังป่วย ” แววตาคู่นั่นดูเลื่อน
ลอย
จะมีเรื่องไหนที่ร้ายแรงไปกว่านี้อีกมั้ย ฉันควรจะทำหน้าแบบไหนดีนะ ตกใจ หวาดกลัว
หรือว่าจะร้องไห้ดี…
ความเศร้า และ ความเจ็บปวด เข้าปกคลุมพื้นที่ในหัวใจฉันไปชั่วขณะ เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วห้อง
นอนของเขา ไหล่กว้างๆมันกำลังไหวสั่น เขานั่งก้มหน้ายกมือกุมศีรษะราวกับไม่อยากรับรู้สิ่งใด ฉันพยายามบังคับไม่ให้น้ำตาของฉันต้องไหลตามไปด้วย นั่งลงข้างๆโผล่เข้ากอดรัดเขาแนบแน่น
“ ….เจ้านายของฉัน เจ็บปวดมากขนาดนี้เลยเหรอ
อย่าร้องไห้นะฉันเองก็เสียใจไม่แพ้คุณหรอก
คุณจงฮยอนที่ฉันรู้จัก ไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อย
คนที่กล้าหาญทะเยอทะยาน ชอบวางอำนาจกับฉัน
ไปไหนแล้วนะ ”
“ ฉัน…ไม่รู้.. ไม่รู้เหมือนกัน… ฉันเสียใจจริงๆฮือ~ ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน เพราะฉัน…ทุกคนถึงได้เป็นแบบนี้..ฮือ~ ”
“ ไม่ใช่นะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณซะหน่อย ”
“ ทำอะไรไม่ได้เลย หลักฐานที่ว่าเธอทำมันก็ไม่มีด้วย ฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นด้วยน้ำมือฉันดีมั้ยนะ! ” น้ำเสียงของเขาเหี้ยมเกรี้ยมขึ้นมาทันใด ฉันผละตัวออกห่าง ดวงตาคู่สวยคู่นั้น โหดเหี้ยมขึ้นมาในพริบตา…
สงสัยว่าเราสองคนคงต้องเลื่อนวันเข้าไปอยู่อพาร์ทเม้นต์ด้วยกันออกไปก่อน
แม้ว่าจะขนของไปหมด
แล้วก็ตาม
แต่สถานการณ์เช่นนี้ไม่ควรจะนั่งนิ่งเฉยได้อยู่ คุณนายลีโบยองเธอมันนังปีศาจเห็นๆ
เธอหายหน้าไปหลายวัน พอกลับมาเธอก็ยังแสดงละครได้ยอดเยี่ยม
“ เป็นฝีมือคุณอีกแล้วใช่มั้ย”
“
ฉันไม่รู้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ซองวอนกรุ๊ปจะเป็นยังไงฉันไม่รู้
ในเมื่อไอ้เด็กเหลือขออย่างแก
ทำให้บริษัทต้องพังลง แกต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเข้าใจมั้ย! ”
“ พูดง่ายจังเลยนะ… ไม่สนใจว่าซองวอนกรุ๊ปจะเป็นตายร้ายดียังไง ผู้บริหารระดับซีอีโอ ฮึ!แมร่งโคตรจอมปลอม! ”
“ ต้องการจะพูดแบบนี้ใช่มั้ย ได้! จำได้มั้ยที่เธอพูดกับฉันว่ายังไง ‘ อีกหน่อย ซองวอน กรุ๊ป ก็จะตกเป็นของผมในไม่ช้า’ แต่ดูเหมือนว่านั่นคงจะไม่ใช่ฉันแล้วล่ะนะจงฮยอน ” ลำคอฉันมันกลับตีบตันไปหมด พูดอะไรก็ไม่ได้ เมื่อเป็นแค่คนอาศัยและมาที่นี่เพื่อดูแลเขาเท่านั้น ฉันกลับไม่ได้ทำอะไรเพื่อเขาเลยสักอย่าง ผู้หญิงคนนี้ ช่างโง่เง่าอะไรอย่างงี้นะ..
ความคิดเห็น