SHinee JONGKEY INNOCENT XX รักร้ายคุณชายตัวเเสบ 18+ part II

ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 8 INNOCENT II 100%

THE' FARRY

�

CHAPTER� �8� �INNOCENT� II

�

�

“� ผมอิ่มแล้วครับ ”����

�

�

“ อาหารเช้าไม่อร่อยรึไง “� �คุณตาเอ่ยทัก� ทันทีที่เขาหยิบผ้าเช็ดปากแล้วลุกออกจาก

ที่นั่งคว้าสูธสีดำบนพนักเก้าอี้กำลังจะเดินออกจากห้องอาหาร

�

�

“� ผมแค่กินอะไรไม่ลง ”

�

�

“ ทำไม�� เฮ่อะ~�� กำลังจะโดนทิ้งรึไงถึงกินอะไรไม่ลง ”� เพราะคำพูดของคุณตา�

คุณจงฮยอนถึงหยุดชะงักไปแบบนั้น �

�

�

“พูดผิดพูดใหม่ได้นะครับคุณตา��� ผมน่ะไม่มีวันถูกใครทิ้งหรอกครับ� มีแต่ผมเนี่ย

แหละที่จะเป็นฝ่ายทิ้งก่อน!!! ” �เขาหันมามองฉันตาขว้างพูดมันโดยไม่สนใจว่า

ใครจะรู้สึกยังไง� ��หรือเเม้แต่คุณตา�� มินฮวาน��� แทมิน��� ขอบตาฉันรู้สึกร้อนผ่าว

ราวกับน้ำตาแห่งความอึดอัดพาลจะไหลลงมาเดี๋ยวนั้น����

�

�

�

“ เกิดวันไหนผมเบื่อๆ�� ผมคงไม่ทนให้เธอคนนั้นต้องอยู่รกหูรกตาผมแน่ๆ

จะเป็นยังไงก็ช่าง�� แค่เห็นหน้าผมก็คลื่นไส้เพราะเธอจะแย่อยู่แล้ว”

�

�

“� คิมจงฮยอน !!� นี่แกยังเป็นหลานฉันอยู่หรือเปล่า ��เมียกับลูกนั่งหัวโด่อยู่นี่นะโว้ย!!

�ไอ้เลวเอ๊ย!!! ” �����

�

�

�

“� ถึงผมจะเลว� แต่ก็ไม่เลวเท่าพวกที่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น มีแต่คนดีๆเท่านั้นล่ะ

ครับที่ไม่ทำ��� รู้ทั้งรู้ก็ยังทำแบบนี้ไม่เลวกว่าหรือครับ ”�

�

�

�

�“ ..หนูอิ่มแล้วค่ะ ”� ��แน่นอนมันต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว �ถึงอธิบายอะไรไปก็ไม่คิด

จะฟังอยู่ดี���� ��ฉันหนีออกมาหลบอยู่ข้างนอกยืนนิ่งไปสักพัก� น้ำรื้นใสจึงค่อยๆเอ่อล้น

ทะลักไม่สามารถทำใจให้ยอมรับได้ในทันที�� ���รู้ว่าโกรธแต่ทำไมต้องพูดจาทำร้ายจิต

ใจกัน���� �ทำไมเขาถึง….ใจร้ายกับฉันขนาดนี้นะ� �

�

�

��������������������������������������� >>>>>>��� ต่อ� <<<<<<

�

“ นี่ของเธอรึเปล่า� รับไว้สิ ”�� เสียงคุณมินโฮดังขึ้น�� ทันทีที่ฉันเงยหน้ามองเขา

แล้วก็ต้องตกใจเป็นพิเศษ�� คว้าซองสีน้ำตาลที่ไม่รู้ไปอยู่ในมือเขาแต่เมื่อไหร่

กลับคืนมาโดยเร็ว

�

�

�

“ คงไปเจอแม่ฉันมาสินะคิมคีซุน ”�

�

�

�

“ นี่คุณแอบดูแล้วรึไง� ”� ��

�

�

�

�“ ถูก!! ”����� ว่าแล้วเชียว =_= ���คุณเชวมินโฮยืนยิ้มไม่หุบ� ฉันค้อนตามองก่อนเดิน

กลับเข้าไปข้างใน ���ระหว่างนั้นฉันจึงเดินสวนสามีพอดิบพอดี��

�

�

“ ผู้จัดการ� วันนี้คุณปาร์คชอนดุงนัดคุยธุระกับท่านประมาณสิบโมงครึ่ง

ที่โรงแรมอีฮวาน่ะค่ะ�� ผู้จัดการพอจะว่างมั้ยคะ “

�

�

“ บอกเจ้านั้นไปว่าฉันว่าง� และก็โทรไปบอกลีจุนด้วยว่าเราจะไปเจอกันที่นั่น ”�

�

�

�

“� ได้ค่ะ� ”� �ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกล้าเดินผ่านฉันไปอย่างง่ายดายนัก���

�

�

�

“� คุณคิมจงฮยอน!!! ”� ฉันตัดสินใจเรียกเขาไว้ขณะยืนหันหลัง�� น้ำตาฉันไหล

ออกมาอีกแล้ว�� พอหลับตาลงสิ่งที่ฉันสัมผัสมันได้จากเขานั้นมีแต่ความปวดร้าว

ล้วนๆ��� ฉันหวังว่าเขาจะไม่ยื้อฉันไว้อย่างคราวก่อน�� เช็ดคราบน้ำตาแล้วหันไป

พูดกับคุณจงฮยอนไม่รอช้า

�

�

�

“ ฉันน่ะซื่อสัตย์ต่อความรักของตัวเองเสมอ��� ถ้าเขาไม่ใช่คนที่ฉันอุตสาห์รอมาเป็นปี

� ก็อย่าได้หวังเลยว่าฉันจะยกหัวใจให้เด็ดขาด� ถ้าไม่ใช่เขา…ฉันก็จะไม่รักใคร

� ไม่มีวันที่ฉันจะรักใครนอกจากคุณ!!!�� คิมจงฮยอน ”����������������

�

�

�

“ ผมไปได้แล้วใช่มั้ย� ”�����

�

�

�

“ อืมม~�� คุณไปได้แล้วล่ะ ”� ฉันถอยห่างออกมาสองสามก้าว� กระอักกระอ่วน

ไม่รู้จะแสดงสีหน้าไหนออกมาดี���� พอถูกถามแบบนั้นเข้าฉันกลับพูดอะไรไม่ออก

มองเขาเดินขึ้นไปนั่งบนรถเบนซ์สีน้ำเงินเข้ม��เคลื่อนตัวไปข้างหน้าจนสุดทาง�

�

�

วันที่� �4�� เดือน�� �สิงหาคม�� 2012

�

��พอคิดว่าต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาด�� หลายวันมานี้ฉันกลับ� เป็นห่วงความรู้สึก

คิมมินฮวานที่กลัวจะเสียความรู้สึก�� เราทะเลากันบ่อยครั้ง แต่ทว่าครั้งที่หนักสุด

เห็นทีคงจะเป็นครั้งนี้ได้ล่ะมั้ง����������

��

�

�

“� วาดรูปเก่งจังเลยนะคะคุณหนู� ”��

�

�

�

“ พ่อผมหล่อมั้ยฮะคุณครู� ”���

�

�

�

“ พ่อของคุณหนูท่านหล่อมากๆเลยคะ� ฮึๆ ”

�

�

�

“ แต่คุณครูห้ามตกหลุมรักพ่อผมเด็ดขาดเลยนะฮะ!! ”�

�

�

�

“ อ๋อ… ค่ะๆ ”���������

�คิมมินฮวานตั้งใจเรียนกับอาจารย์สอนศิลปะคนใหม่เป็นพิเศษ�� หลังจากที่ฉันนั่งมอง

บนหน้ากระดาษสีขาวมาพักหนึ่ง� หน้ากระดาษใบนั้นค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น��

และดวงตากลมโตจึงดูเศร้าหม่นขึ้นมาทันที

�

�

“ แม่ฮะ!! แม่ว่าพ่อจะชอบรูปที่ผมวาดให้มั้ยฮะ ” �เด็กน้อยจ้องมองตาฉันด้วยความลังเลใจ���
ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรดีนอกจากคว้ามินฮวานเพื่อปลอบใจเขา ��

�

�

�

“�� พ่อไม่ชอบมันเหรอฮะแม่”�

�

�

�

“ เปล่าๆจ้ะ� แม่แค่คิดว่าพ่อจะต้องชอบรูปนี้มาก�� เพราะแม่ก็ชอบมันเหมือนกัน ”

�เพราะมันเป็นภาพพวกเราทั้งสามคนบนหน้ากระดาษแผ่นนั้น��� ฉันถึงรักรูปนี้

ได้ตั้งแต่แรกเห็น���� ถ้าไม่มีฉันแล้วต่อไปมินฮวานจะเป็นยังไง …ปฎิเสธไม่ได้

ว่าเอกสารสมรสระหว่างฉันกับคุณเชวมินโฮ�� บัตรพนักงานล้วนเป็นเชือกที่ผูก

มัดชีวิตฉัน�

�

�

��

��

คิมจงฮยอนเดินจูงมือหญิงสาวสวยซึ่งสวมชุดราตรีสีแดงเพลิง�� ขึ้นไปยังชั้นสอง

ของไนท์คลับ��� ทำเอาเหล่าบรรดาสาวไอโซทั้งหลายแทบจะอิจฉาตาร้อนกันเป็น

แถวๆ ��หลังจากที่เขาตัดสินใจผลักบานกระจกเข้าไปในห้องชั้นวีไอพี���คนที่ไม่คิด

ว่าจะได้เจอที่นี่ด้วยชายหนุ่มจึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเสียอย่างงั้น�

�

�

“ มาเร็วดีจัง� ”

�

�

�

“� โทษทีพอดีว่าฉันเป็นคนชวนเชวมินโฮมาน่ะ แต่เมียแกพอดีว่าเห็นเธอมากับแทมิน

ฉันก็เลยชวนเธอมานั่งดื่มด้วย�� ใช่มั้ยน้องชาย ”� ลีจุนเอ่ยพลางใช้ข้อศอกสะกิดลำตัว

แทมินโดยเร็ว�

�

�

�

“ ฮะ!วันนี้วันเกิดพี่ชายผม� พี่ก็เลยอยากจะจัดงานเล็กๆที่นี่� เลยชวนผมกับพี่สาวมาน่ะ” �

�

�

�

�

“� ช่างเถอะ!!!� ��มินฮโยริน นี่ลีจุน�� ส่วนซ้ายมือปาร์คชอนดุง� แล้วนี่ก็แทมิน ”�

�

�

�

�

“ สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณทุกคนนะคะ”�� ���เชวมินโฮนั่งฝั่งเดียวกับปาร์คชอนดุง�

�สายตาเริ่มหันไปมองหญิงสาวข้างกายที่กำลังจ้องอีกฝ่ายเข้ามานั่งในห้องพร้อมกับสาว

สวยคนหนึ่ง�� บัดนี้เธอเอาแต่กำชายกระโปรงของตัวเองไว้ไม่ยอมปล่อย�� แพรขนตายาว

ขยับขึ้นลงช้าๆ� เหม่อมองคนสองไม่กะพริบ�� แม้เธอจะไม่เอ่ยปากบอกเขาก็รู้ว่าเธอคงจะ

รู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง�� �

�

�

”� เธอดูน่ารักมาก ��สองคนคงไม่ได้เลิกกันแล้วหรอกนะ� �แกถึงได้พาคุณมินฮโยริน

มาที่นี่ด้วย�� ��”� �ปาร์คชอนดุงเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย����� ขณะที่เจ้าตัว

คาบบุหรี่ยี่ห้อมาร์โบโรไว้ในปากส่วนมืออีกข้างถือไฟแซ็กขนาดเล็กไว้ใกล้ๆ��

�

�

�

“ ไม่ได้เลิก!� ก็แค่…อยากลองคบคนอื่นดูบ้าง “� ว่าจบชายหนุ่มจึงยกแขนโอบรอบๆ

ไหล่มินฮโยริน ����ทั้งๆที่สายตาเขาแอบชำเลืองมองคิมคีซุนเพียงผ่านๆ �ไม่แยแส

ต่อความรู้สึกเธอเสียเท่าไร �����

�

�

�

�

�

�ในชั่วพริบตาเดียว���� ทันทีที่หญิงสาวตัดสินใจลุกจากโซฟา� ขอตัวกลับ

�อากาศซึ่งร้อนอบอ้าวไม่เท่ากับใจเธอที่รู้สึกอึดอัด� หากฝืนทนนั่งอยู่ต่อเธอก็

คงไม่ไหวแน่ๆ ����ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้ตกใจเพราะเธอหรอกนะ�

�

���

�

�

“ ทำไมรีบกลับนักล่ะ� อยู่ดื่มด้วยกันเถอะนะครับ ”�

�

�

�

“ �ไม่ดีกว่าค่ะ�� เชิญพวกคุณดื่มกันตามสบายเลยนะค่ะ� ฉันคงต้องรีบขอตัว
กลับก่อน� ”

�

�

�

“� โอ๊ะโอ!!”������

�

�

“ อะไรกัน�� พวกเธอ!!!สองคน ”��� �ลีจุนผู้ที่ใบหน้าเลิกลั่กกว่าใครเพื่อน� ชี้นิ้วไปทาง

เชวมินโฮที่กำลังกุมมือเธอไว้ขณะนั่งอยู่กับที่� ��หญิงสาวค่อยๆหันไปมองเขาทันใด

�ลีแทมิน ปาร์คชอนดุงและลีจุน ทั้งสามหนุ่มนั่งนิ่งไม่ต่างจากรูปปั้น��

�

�

�

�ชายหนุ่มซึ่งทนมองดูไม่ไหว� ทำให้เขาถึงกับเอื้อมมือไปหยิบขวดไวน์ซึ่ง

ตั้งวางอยู่กลางโต๊ะ จัดการเทไวน์ขาวจนเกือบหล่นแล้วดื่มมันรวดเดียวหมด

ก่อนที่เขาจะวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะกระจกเสียงดังซะจนคนอื่นๆต่างก็หันมา

มองเขา

�

"� เวรเอ๊ย!!!� �”� คิมจงฮยอนตวัดสายตาขึ้นๆลงๆทันใดนั้นคิมคีซุนจึงค่อยๆก้ม
หน้าลงต่ำ��� และก็ต้องตกใจเป็นอย่างมากเพราะสิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้ ��
เชวมินโฮกำลังกุมมือเธอต่อหน้าคนอื่นๆ ดังนั้นเธอจึงไม่รอช้าที่จะผละมือออก
จากเขา���ทว่าเชวมินโฮกลับกุมมือเธอไว้เเน่นลุกขึ้นยืนเช่นเดียวกันกับหญิงสาว�
ผลักดันตัวเธอไปด้านหลัง

�

�

�

�

�

“� คิมจงฮยอน ��ถึงฉันจะเลวฉันก็ไม่เคยคบใครหลายคนได้อย่างแก�

�ฉันจะปกป้องเธอได้ใช่มั้ย� ���ไม่ว่าเธอจะเคยปลอมตัวเป็นคิมคีย์บอม
พี่ชายฝาแฝดของเธอก็ตาม��� ฉัน…เชวมินโฮจะอยู่เคียงข้างและ
คอยปกป้อง... ”����

�

���� �

�

�

“� ปกป้องเหรอ !!� รู้อะไรมั้ยมินโฮ ผู้หญิงที่แกจับมืออยู่น่ะแกน่าจะรู้นะ��
เรายังไม่ได้หย่ากัน� เอาไว้ให้ฉันตายก่อนแล้วกันนะมินโฮ�� ถ้าหากฉัน
ตายแกค่อย ”

�

�

�

“� คุณจงฮยอน !! ” ���

�

�

�

�

“ �ครับ....คุณคิมคีซุน� ”�

�

�

�

“� บางทีคุณก็งี่เง่าไปนะคะ ��”� สีหน้าเธอดูผิดหวัง� มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น�

ตั้งแต่นาทีแรกจนถึงตอนนี้�� เธอไม่พอใจกับท่าทางที่เขาแสดงออก��� อย่างน้อยๆ

เขาก็ควรจะให้เกียรติเธอบ้าง

�

�

“� ผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว� ไม่รู้รึไง �”�

�

�

�

�

“ ฉันไม่อยากจะพูดตรงนี้เลยนะ�� ฉันอึดอัดใจมากที่คุณเป็นแบบนี้ �คุณมีมินฮโยริน

แล้วฉันล่ะคะ�� ฉันเป็นอะไรสำหรับคุณ� ถ้าไม่ได้รักฉันงั้นเราก็หย่ากันไปเลยดีกว่า

ค่ะ� ”��




" ว่าไงนะ!!! "� เธอยืนนิ่งขณะปาดคราบน้ำตาทิ้ง พร้อมก้าวเท้าที่สั่นไหวของเธอนั้น
วิ่งออกไปทางประตูไม่รอช้า�

���

�

�

�

�

�

��เชวมินโฮเดินตามเธอลงมายังชั้นล่างของไนท์คลับ ��เขากระโดดตัวไปมาพลาง

กวาดสายตามองหาร่างของเธอ เดินเบียดเสียดฝ่าผู้คนซึ่งเต้นรำอยู่บนฟลอร์ จน

โอกาสมองเห็นเธอนั้นกลับเหลือศูนย์�� �����

�

��

ความรู้สึกที่แท้จริงเฉลยออกมาแล้ว�� เขาถอนหายใจฮึกใหญ่ ��ปฎิเสธไม่ลงว่า

เหตุผลที่เขามาอยู่ตรงนี้ก็เพราะเธอ ���เธอคงจะเดินออกไปไกลมากแล้วจึงไม่มี

ผู้หญิงคนไหนที่พอจะคล้ายเธอได้สักคนเดียว� ���������

��

�

“ พี่มินโฮ ”� �ชายหนุ่มไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก�� เเทมินเดินมารั้งเเขนเขาทาง
ด้านหลัง พูดถ้อยคำที่เเสนโหดร้ายโดยที่เขายังไม่ยากจะยอมรับมันเลยด้วยซ้ำ

�

�

�

“ ปล่อยแขนนะแทมิน ”�

�

�

�

“ �ไม่ได้หรอก� พี่อย่าไล่ตามพี่สาวอีกเลยนะ ��พี่สาวไม่มีวันมองพี่เป็นอย่างอื่น ��

คนๆเดียวที่พี่สาวจะมองน่ะเป็นพี่จงฮยอนไม่ใช่พี่ซะหน่อย�� ขอร้องล่ะ

อย่าตามเธอไปเลยนะ��แล้วผมก็ปล่อยพี่ไปไม่ได้เหมือนกัน �มันเจ็บปวดน่ะ��
ถ้าผมยังรักพี่อยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้” �แทมินลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง�� หัวใจสั่นไหว
ขณะสบตาฝ่ายตรงข้ามยืนแน่นิ่งกับที่ �ไม่รอช้าด้วยกลัวว่าเขาจะเดินจากไป���
�มือเรียวบางจึงคว้าศรีษะเจ้าของร่างสูงประกบจูบริมฝีปากเขาทันใด

�