คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 5 INNOCENT คำสารภาพผิด up 100 %
Chapter 5 INNOCENT ( คำสารภาพผิด )
คิมจงฮยอนได้แต่ทอดสายตาออกไปยังท้องฟ้าที่มืดครึ้ม มืออีกข้างกดหัวปากกา
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นั่งทำงานมาทั้งวัน เรื่องราวต่างๆซึ่งตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ทำให้
เขารู้สึกเหนื่อยและอยากจะหนีไปให้พ้น ทว่ามันกลับเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น
เมื่อรอยยิ้มอันใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอ ไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ได้ชื่อว่า
“รักแรก”
“ ทำไมฉันถึงจำเธอไม่ได้นะ …” เขาว่าพร้อมกับคลี่รอยยิ้มตรงมุมปาก จองชิน
ส่ายหัวไปมากับท่าทางเหล่านั้น เขาอมยิ้ม เห็นเจ้านายยิ้มอย่างไม่มีสาเหตุแบบนี้
ทีไร แสดงว่าต้องมีเรื่องที่น่าตื่นเต้นอะไรอีกแล้วแน่ๆ
เวลาอยู่ต่อหน้า ผมมักจะวางตัวไม่ถูก หัวใจก็แทบจะเต้นไม่เป็นจังหวะ
กว่าผมจะรู้ตัวผมก็เพิ่งรู้ว่าหัวใจของผมได้มอบให้เธอไปแล้ว
อาจจะดูเห็นแก่ตัว เเต่เป็นเพราะผมรักเธอ รักเธอจริงๆนะ
“ นี่มันอะไรกัน” น้ำเสียงที่ซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ ชายหนุ่มหัวเสีย
ทุกครั้ง เอกสารฉบับหนึ่งลอยปะทะเข้ากับใบหน้า ชายหนุ่มหัวเสียไปเล็กน้อย
ก่อนจะลืมตาก้มลงไปหยิบเอกสาร
ฉบับนั้นขึ้นอ่านทีละบรรทัด
“ บริษัทที่เป็นสปอนเซอร์ให้ โทรมาบอกว่าเขายังไม่ได้รับสินค้ามาหลายอาทิตย์ ”
ว่าแล้วเอกสารในมือ ก็ร่วงลงไปกับพื้นทันทีที่เขาได้อ่าน
“ เป็นไปได้ไง ผมให้คุณกูฝ่ายผลิตภัณท์จัดการเรื่องนี้ แล้วสินค้าก็ถูกส่งไป
จำหน่ายอย่างถูกต้อง มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะผมได้ลงความเห็นกัน
แล้ว ว่ามาตรการในการส่งสินค้าจะต้องเป็นไปอย่างดีที่สุด ” คิมจงฮยอนตกใจ
จนทำอะไรไม่ถูก
“ แต่ปัญหามันเกิดขึ้นแล้ว ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นว่าแกทำงานพลาด แล้ว
นี่อะไร ความรอบคอบมันหายไปไหนหมด ช่วยบอกฉันมาว่าแกจะจัดการเรื่อง
นี้ยังไง คิมจงฮยอน ”
“…บริษัทที่คุณสร้างมากลับมือ ผมคงไม่ให้บริษัทต้องขาดทุนไปเฉยๆแน่ๆ ผม
จะรีบจัดการให้เร็ว
ที่สุด วางใจเสียเถอะครับ ” ว่าแล้วเขาก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ขณะที่เดิน
ออกมาได้ไม่เท่าไหร่ เสียงเอ่ยเรียก ทำเอาลมหายใจของเขาแทบจะหยุดไปชั่วขณะ
“ ยอมรับซะ!!ว่าเธอไม่มีความสามารถพอที่จะดูแลกิจการต่อจากเขา ” ชายหนุ่ม
เลือดขึ้นหน้า แสยะยิ้มไม่สนใจคำสบประมาท
“ ไม่!!! ทำไม่ผมต้องยอมรับด้วย ในเมื่อหน้าที่การงานของผมก็ดีกว่าคุณตั้งเยอะ
อีกหน่อย ซองวอน กรุ๊ป ก็จะตกเป็นของผมในไม่ช้า คอยดูก็แล้วกันว่าคุณหรือผม…
ที่จะเป็นฝ่ายชนะ ” พูดจบคิมจงฮยอนก็หมุนตัวกลับขึ้นห้อง ในขณะที่เธอกัด
ริมฝีปากออกมาอย่างเคียดแค้น ความแค้นที่เธอมีต่อเขานั้น มันจะจบลงง่ายๆ
เท่านี้จริงๆน่ะหรือ… ไม่มีทาง
***************************
บรรยากาศภายในห้องอาหาร ดูท่าจะคึกครื้นไม่น้อย ซอจูฮยอนหญิงสาวผู้มีความ
เพรียบพร้อมในทุกๆเรื่อง ที่ใครๆก็อยากได้เธอเป็นลูกสะใภ้ ทว่าชายผู้ที่แสนจะโชคดี
คนนั้นไม่ใช่ใครนอกเสีย
จากผู้ชายที่ชื่อ ..คิมจงฮยอน…
“ บาโร ถ้าแกเป็นฉัน…แกก็คงต้องทำแบบฉันนั่นแหละ ” ฉันลูบหัวบาโร โผล่เข้ากอด
มันด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า ความเจ็บปวดกลายเป็นความอึดอัดที่ฉันปฏิเสธตัวเองไม่ได้
ว่าฉันชอบเขา จะต้องปิดบังความรู้สึกนี้เอาไว้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ…
“ ฉันกลับแล้วนะคะ ”
“ กลับถึงบ้านแล้วโทรหาด้วยนะ ” ฉันหันกลับไปมองทางด้านหลังโดยอัตโนมัติ เสียง
ที่ฉันได้ยินเป็นคุณจงฮยอนนั่นเอง เขาโบกมือให้คุณซอจูอยอน และเธอก็ไม่ลืมที่จะ
โบกมือให้เขาด้วยเช่นกันใบหน้าฉันร้อนผ่าวราวกับน้ำตาของฉันพร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อ......
ทั้งที่ยืนอยู่ตรงนี้ เขาก็ไม่เห็นฉันงั้นเหรอ...TOT
เช้าอีกวัน....
เวลา 09.10 น
“ เจ้านายดื่มน้ำชาหน่อยมั้ยฮะ " ฉันวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะ ทว่าคุณจงฮยอนกลับ
ปรายตามองฉัน
ขึ้นๆลงๆ มือดันถ้วยน้ำชาออกไปด้านข้าง
“ ฉันไม่ชอบดื่มน้ำชา ” เขาพูดทั้งๆที่ยังเอามือกุมขมับ ฉันสงบสติอารมณ์แล้วยก
ถ้วยน้ำชาที่วางอยู่ใกล้ๆมือเขาขึ้นมาถือ ทันใดนั้นคำพูดที่เหมือนจะหยุดทุกสิ่ง
ทุกอย่างเอาไว้ ทำเอาฉันกลับที่จะก้าวขาไม่ออก
“ ขอโทษนะ .. ” ไม่พูดเปล่า เขาซึ่งลุกขึ้นยืนก่อนที่มือนั้นจะเกาะกุมหัวไหล่ฉัน
แน่นขึ้น ไม่กี่ก้าวใบหน้าของเขาลอยเด่นอยู่เต็มสายตาฉัน
“ ยกโทษให้ฉัน..เถอะนะ ฉันจะไม่เปิดเผยความลับของเธออีก ” น้ำชาในถ้วยหกลง
บนพื้นพรมในที่สุด หัวใจฉันหยุดเต้นไปชั่วขณะ นี่…เขาคงกะจะล้อเล่นฉันอีกแล้ว
ใช่มั้ย…
“ ได้โปรด~ ถ้าคุณไม่ได้คิดอะไร อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันจะดีกว่า รู้มั้ยยิ่ง
คุณทำตัวแบบนี้ ฉันยิ่งมองว่าคุณเป็นผู้ชายที่น่า!! ”
“ สิ่งที่ฉันกำลังบอกเธอ มันเป็นเพียงแค่การเสแสร้ง!! อย่างงั้นหรอกหรือ”
“ ใช่คะ!! เพราะถึงยังไง คุณก็ทำแบบนั้นออกบ่อยไม่ใช่รึไง ”
“ เธอคิดแบบนั้นใช่มั้ย งั้นก็” ฉันกลอกตามองเขาอย่างเอาเรื่องแล้วจู่ๆคุณจงฮยอน
กระชากข้อมือฉันไปหาเขาทันทีทันใด
" ปล่อยฉันนะ ” ฉันร้องโวยวายเต็มที่ ขณะที่ฉันดิ้นขลุกขลักในวงแขนกว้าง
วินาทีนั้น พลังลึกลับบางอย่าง สะกดฉันแน่นิ่งราวกับถูกสาป เสียงหัวใจที่
คล้ายจะเต้นผิดจังหวะ แฝงไปด้วยความอบอุ่น
นี่คือคำตอบ..ที่เขาอยากจะบอกฉันงั้นสินะ
“ ที่นี้เธอก็ช่วยแสดงความรับผิดชอบของเธอด้วย ” แสดงความรับผิดชอบงั้นหรือ
O_O
‘ ฉันจะเสียใจมาก….ถ้าเธอปฏิเสธความรู้สึกของฉัน ’ คำพูดนั้นดังกึกก้องราวกับ
ถูกวนเล่นซ้ำ คล้ายๆเสียงหัวใจที่ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่น ถึงจะผ่านความรักมาแล้ว
ครั้งหนึ่ง ฉันได้แต่หวังว่า…เขาจะไม่ใช่คนสุดท้ายที่ทิ้งฉัน
ต่อ***
ฝนเม็ดเล็กค่อยๆพร่ำลงมาเรื่อยๆ ระหว่างที่ฉันนำเอกสารที่เข้าลืมไว้มาส่ง
วิ่งหลบฝนได้ฉันก็จัดการผมเผ้าให้ดูดีที่สุด เพราะนอกจากโดนว่าขอทานไป
คราวนั้น ไม่แน่อาจโดนคำว่า ยัย…โสโครก =_= หรือ ถ้าต่อจากนั้นอีก
“ พวกเราต้องจัดการสืบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ว่าใครอยู่เบื้องหลังการทุจริตในบริษัท
เพราะงั้นจะต้องประมาทไม่ได้ ” เสียงแววๆ ดังมาทางซ้ายมือ มือซึ่งสางผม
เปียกๆเป็นอันหยุดชะงัก
“ ฉันล่ะเบื่อกับตาแก่พวกนั้นจริงๆ หวังจะหุบบริษัทที่พ่อแกสร้างมากับมือ นี่ยังไม่
รวมกิจการเล็กๆของไอ้เจ้าชอนดุงที่กังนัมอีกนะ ยังโดนพวกมันเล่นงานซะเรียบ
ฉันว่าแกระวังไว้ให้ดี ถ้าสืบเรื่องนี้ได้เมื่อไหร่ จะมาบอกแกทันทีไม่ต้องห่วง ”
พวกเขาเดินออกมาจากลิฟต์ จังหวะเดียวกับที่ฉันรุกรี้รุกรนหลบไปทางอื่น
“ นี่…ไม่มาเย็นซะเลยล่ะ รู้มั้ยว่าวันนี้ฉันโดนทวงงานก็เพราะนาย ” o_O
เสียงคุณจงฮยอนดังอยู่ทางด้านหลัง ฉันหูผึ่งแทบจะหันกลับไปต่อว่าเขาเสีย
ให้เข็ด เอะอะก็โทษฉันๆอยู่เรื่อย ตัวเองลืมเองแท้ๆ
“ โทษคนอื่น ช่างหน้าไม่อายเลยนะฮะเจ้านาย ” จุดยืนใกล้กันมาก ฉันก้าวเท้า
ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตั้งสติเข้าไว้คีซุน
“ รถติดใช่มั้ย ” ฉันขบเม้มริมฝีปากมองเน็คไทในระดับสายตา ยิ่งเซ็ตผมแบบนี้
แล้วฉันยิ่งไม่กล้ามองเขาใหญ่เลย สถานการณ์เฉกเช่นนี้ ฉันจะยอมยกธงขาว
จริงๆด้วย ทว่าชั่วพริบตาก็เหมือนระเบิดลูกใหญ่ปาลงมาบนหัวกบาลฉัน -_-^^^
“ นี่!!!ฉันอุตสาห์ย้ำนายแล้วว่าให้รีบๆเอามา คิมคีย์บอมทำไมเป็นคนอย่างงี้ !! ”
คุณจงฮยอนกระชากมันออกไปจากมือ ฉันอ้าปากทำท่าจะด่าเขาอีกรอบ เขากลับ
ทำลับลมคมในด้วยการขยิบตาให้ฉันหลายๆที
“ ผมขอโทษฮะ ”
“ จงฮยอน!! ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่แกว่าเลย….เขาน่ารักดีออก ” จู่ๆ เสียงเพื่อนที่
เดินมาด้วยกันทักขึ้น
“ ผมชื่อลีจุนเป็นหัวหน้ากองสอบสวน คุณคือคิมคีย์บอมใช่มั้ย ”
“ ยินดีที่ได้รู้จักคุณลีจุนเช่นกันฮะ… “ พูดจบฉันก็ก้มหน้าลง รู้สึกอายจังแฮะ ถ้าเทียบ
กับพี่คีย์พี่ชายฉันแล้ว เปอร์เซ็นต์ความสวยของฉันเหลือศูนย์ T_T
“ คนอะไรบ้ายอ ฮึ!! แม้แต่เขิน…น่ารักตรงไหนวะ เบ๊อบะๆ ไม่ได้เรื่องแบบนี้ ฉันว่าแก
น่าจะรีบไปรับแม่แกได้แล้วนะจุน ” เบ๊อะบะๆงั้นเหรอ…. ใช่สิถึงฉันจะเบ๊อบะแต่ก็
ไม่ใช่พวกเหลี่ยมเยอะอย่างเขา ที่หาความเชื่อถือไม่ได้เลยสักกะอย่างเดียว
“ เรื่องนั้นฉันไปรับแม่เมื่อไหร่ก็ได้ ขอเบอร์หน่อยได้มั้ย”
“ ไม่ได้!! แกบอกฉันไม่ใช่รึไงว่าไม่ชอบผู้ชายด้วยกัน ”
“ เพื่อนจง!! ถึงฉันจะชอบขอเบอร์ออกเดทกับผู้หญิงสวยๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉัน
จะเมินผู้ชายหน้าสวยอย่างเขาหรอกนะ ”
“ นั่นมันเรื่องของแกไม่ใช่รึไง ฉันไปล่ะ ” คุณจงฮยอนตัดบทเสียดื้อๆพลางคว้าข้อมือ
ฉันเดินออกมาข้างนอกตึก ฉันซึ่งเดินตามหลังเขามาติดๆ อดยิ้มกับท่าทางเมื่อสัก
ครู่มิได้ ผู้ชายเขาก็หึงผู้หญิงกันแบบนี้ด้วยหรือ
“ คุณหึงฉันสินะ หึ ๆ ~ ”
“ มันตลกมากนักรึไง !!! แน่นอน…ฉันหึงเธอแล้วทำไม ” ฉันรีบปิดปาก เวลาเจ้านาย
โมโหทีไร ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ากลัวมาก น่ากลัวกว่าไอ้พวกอันพาลเลือดร้อนพวก
นั้นที่ฉันเคยเจอซะอีก
+ สถานีรถไฟกังนัม
“ ทางนี้ครับคุณตา…” เสียงนั้น ดังพอให้คนสี่ห้าคนให้ความสนใจไปที่คุณจงฮยอน
ฉันและเขาต่างยืนรอคุณตามาชั่วโมงครึ่ง ทันทีที่คุณตาและเลขาคนสนิทมองมาทางนี้
ปุ๊ป ฉันจัดการพับเก็บกระดาษใส่ในกระเป๋าอย่างไม่รอช้า
“ นี่ เอามันลงทำไม ถือไว้สิ ” มือนั่นยื่นมาขว้าง
“ ให้ผมเอาลงเถอะนะฮะเจ้านาย อายอ่ะ!! ” สิ้นประโยค คุณจงฮยอนแยกเขี้ยวใส่ฉัน
มันน่าอายจริงๆนี่นา ที่นี่มันสถานีรถไฟนะไม่ใช่สนามบิน อยู่ๆก็ให้ฉันถือกระดาษบรู้ฟ
อันเบ่อเร้อ แขนขาชาไปหมดแล้วเนี่ย
“ คนใจร้าย!! ”
“ คิมจงฮยอน !! ไอ้เด็กบ้า แกน่าจะโทรมาบอกก่อนว่าไม่ได้ส่งคนไปรับฉันที่นั่น ปล่อยให้
คนแก่รอ มันน่าฆ่าทิ้งมั้ย !! ” เสียงตะโกนโหวกเหวกของคุณตาดังมาแต่ไกล ฉันกวาด
สายตามองหาร่างคุณตา
“ ปึ้กก!! ”
เสียงไม้เท้ากระทบอะไรสักอย่าง ทันใดนั้นเองฉันก็พบว่าคุณตากำลังใช้ไม้เท้า
ฟาดหัวเขาดังปึ้กๆ
“ ผมผิดไปแล้ว อ๊ะ ”
“ คุณตาฮะ ” ฉันลืมตาอ้าปากค้าง ตกใจจนต้องรีบช่วยเขาจากน้ำมือของ
คุณตาผู้ใจดี ( กับฉัน ) เมื่อสงครามย่อยระหว่างเขากับคุณปู่เกิดขึ้น
“ ได้โปรดเถอะฮะ ตอนนี้มีคนมองกันหมดแล้วนะ ” ฉันพยักพเยิดหน้าไปทางด้าน
หลังคุณตา ไม่นานคุณจงฮยอนจึงคุกเข่า ส่งสายตาอ้อนวอนให้คุณตาเลิกตีเขา
“ กลับบ้านกัน แล้วโทรเรียกสองคนนั้นมาด้วย ” คุณตาคว้ากระเป๋าขึ้นมาถือแล้ว
เดินนำหน้าพวกเราไปยังลานจอดรถ
ภายในห้องอาหารที่มีคนเพียงไม่กี่คน ฉันไม่คิดว่าบรรยากาศมันจะน่าอึดอัด
ได้ขนาดนี้ พวกเขานั่งรวมกัน โดยที่คุณตานั่งอยู่หัวโต๊ะ
“ งานผมแทบจะยุ่งมากจริงๆ คุณพ่อคงรู้เรื่องแล้วใช่มั้ยครับ ”
“ ฉันรู้แล้ว ขอให้ฉันได้รู้ก่อนเถอะว่าใคร ถ้าเป็นคนของบริษัท ชินฮาน ที่ล้ม
ละลายไปเมื่อ 10 ปีก่อนจริง จะได้จับตัวคนถูก ไม่แน่ว่าไอ้เจ้าเชวยุนโซว
ที่อยู่ในคุก มันอาจจะให้ลูกน้องมันที่อยู่ข้างนอกมาเล่นงานบริษัทแกก็ได้ ”
“ ไม่มีหลักฐานที่พอจะสืบหาคนร้ายได้เลย ตอนนี้ผมเองก็ให้คนสืบอยู่ ”
“ ยุนโซวที่อยู่ในคุกน่ะหรือคะ ไม่มีทางหรอกคะด้วยจรรยาบรรณของนักธุรกิจ
ด้วยกัน เขาคงไม่มีทางทำอย่างงั้นแน่ และอีกอย่างลูกน้องของเขาก็ถูกพวก
ตำรวจจับตัวเข้าคุกหมดแล้ว ”
“ คุณแน่ใจได้ยังไง มันพิสูจน์ได้หรือ ไหนล่ะหลักฐาน!!! หลักฐานที่ว่าชินฮาน
ไม่ใช่บริษัทผู้ต้องสงสัย ” คุณจงฮยอนลุกขึ้นตะโกนใสหน้าเธออย่างเหลืออด
“ คิมจงฮยอน!! แกหยุดตะคอกใส่เธอเดี๋ยวนี้ นะ ”
“ ได้โปรดยอมรับความจริงด้วยเถอะครับท่านประธาน ผู้หญิงคนนี้ดีแต่ทำให้
ครอบครัวคนอื่นเข้าแตกแยก รู้บ้างมั้ยว่าแม่ต้องตรอมใจตายก็เพราะใคร ผม
สงสัยว่าเธอจะอยู่เบื้อง ”
“ หุบปาก แกหยุดพูดจาสวะๆแบบนี้กับแม่ฉันนะ !! ” เสียงตะคอกที่ดังขึ้น
ราวสายฟ้าฟาด น่ากลัวกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ แทบไม่ต้องบรรยายเลยว่า ความ
เกลียดชังที่เขามีต่อพี่ชายต่างสายเลือดนั้นมันมีมากแค่ไหน
เมื่อกลับเข้ามาในห้อง ฉันจึงทิ้งตัวลงนอนนึกทบทวนตั้งแต่จนจบ และไม่
สามารถทนดูเหตการณ์นั้นได้อีกต่อไป ตอนนี้ฉันสงสารคุณหนูของแม่
เข้าจริงๆซะแล้ว ‘ ความยุติธรรม มันไม่มีสำหรับผมอีกแล้วหรือครับ ’
ได้ยินเขาพูดอย่างงั้น ฉันกลับรู้สึกเป็นห่วงเขามาก มากกว่าความเป็น
ความตายในชีวิตฉันซะอีก
“ คุณจงฮยอน… ต่อแต่นี้ ฉันจะอยู่ข้างๆคุณนะ ”
ความคิดเห็น