คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 5 INNOCENT II 100%
CHAPTER 5 INNOCENT II
“ คิมคีย์บอม เธอเองสินะ ”
“ ครับ นี่ครับแม่ของผมท่านฝากเครื่องดื่มรังนกมาให้ “
“ ขอบใจนะ จะว่าไปแล้วเธอกับคีซุนหน้าตาเหมือนกันมากเลย ”
“ แต่ผมคงดูดีกว่าคีซุนน่ะ”
“ ก็จริงนะ ฮ่าๆ แต่คีซุนเธอก็น่ารักดีออก ”
“ ไม่งั้นผมจะเอาเธอมาเป็นแม่ของลูกทำไมกัน จริงมั้ยครับคุณตา ”
“ ก็ถ้าเสือร้ายตัวนั้นมันคิดจะกินกวางป่าจริงๆ มันก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละครับ ”
พี่ชายเน้นย้ำประโยคหลัง ตั้งใจจะให้คุณปู่รู้ว่าหลานชายตัวดีของเขาร้ายกาจ
แค่ไหน แต่จะมีมั้ยหากคนที่พี่กำลังพูดถึงอยู่นี้ จะสะทกสะท้านรู้สึกผิดบ้าง
อะไรบ้าง ไม่ใช่แค่ส่งเสียงหึในลำคอเช่นนี้
พี่คีย์ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หลังจากที่ฉันเกลี่ยกล่อมให้เขาค้างที่เคียงจู
ทว่าพี่ชายยังยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยน แต่ก็คงห้ามไม่ให้เขาไปไม่ได้ด้วยเช่นกัน
“ คีซุนคราวหน้า ฉันจะซื้อของเล่นมาฝากหลานแล้วกันนะ วันนี้คงต้องรีบกลับ
ว่างๆก็อย่าลืมกลับไปบ้านบ้าง พ่อกับแม่คิดถึงแกมากจริงๆ ”
“ฉันรู้ แต่พี่น่าจะอยู่รอเห็นหน้าหลานก่อนนะ เดี๋ยวมินฮวานก็จะได้เวลาเลิก
เรียนแล้ว ”
“ เรื่องนั้นฉันก็อยากทำอยู่นะ แต่แค่ฉันเห็นไอ้คุณชายหน้าเกรียนนั่นทีไร ฉัน
ยังหมั่นไส้มันไม่หายเลยให้ตายเฮ่อะ ฉันว่าเธอคบกับอนยูยังจะดีซะกว่าเลย ”
“ พี่จะมาพูดอะไรเอาตอนนี้ล่ะ ถึงฉันจะกลับไปชอบเขา ฉันคงได้โดนสามีตัวเอง
กินหัวเอาแน่ๆ ไม่เอาหรอกนะฉันไม่อยากเสี่ยง ”
“ก็อย่าให้เขารู้สิ”
“ ยิ่งไม่รู้เนี่ยแหละตัวดีเลย ”
“ งั้นก็ตามใจเธอแล้วกัน คนเขาอุตสาห์แนะนำ มีอะไรโทรหาฉันได้นะ ไปล่ะ ”
“ จ้ะ โชคดีนะ ” ฉันโบกมือลาพี่ชาย ที่กำลังเดินเปิดประตูออกไปพร้อมกับแฟน
ของเขา แต่ในระหว่างนั้นฉันก็เห็นคุณมินโฮทำหน้าตกใจ ขณะเดินสวนเข้ามา
“ เมื่อกี้ใครน่ะ นั่นพี่ชายฝาแฝดเธอรึเปล่า ” เขาว่าแล้วก็หันกลับไปมองพี่ชาย
ฉันทันที
“ อืมมม เขาเป็นพี่ชายฉันเอง ”
“ งั้นเหรอ เธอน่ะ…โอเคดีนะ ”
“ ฮื้อ…โอเค อ๋อ ฉันไม่เป็นไรนิ ว่าแต่คุณทำงานเสร็จแล้วใช่มั้ย เหงื่อแตกมา
เชียว ฮ่าๆ ”
“ ใช่ตรงนั่นมันร้อนมากเลยล่ะ กว่าจะเสร็จก็ปาไปห้าโมง เหนื่อยมากจริงๆ ”
“ งั้นก็รีบๆไปอาบน้ำเถอะ”
“ ครับคุณผู้หญิง ” ว่าแล้วเขาก็ส่งเสียงหัวเราะ ทำให้ฉันอดที่จะตบหลังเขาด้วย
ความหมั่นไส้ไว้ไม่ได้ คุณมินโฮรีบเบี่ยงตัวหลบโบกไม้โบกมือก่อนจะผ่านหน้าฉัน
ไปด้วยใบหน้าอันเหนื่อยอ่อน
เสียงแววๆดังอยู่ข้างหลัง แม้จะไม่ดังมากทันทีที่ฉันหันกลับไปมอง คุณมินโฮซึ่งเงย
หน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าในช่วงหัวค่ำ เดินคอตกไปยังห้องพักคนงานที่อยู่ทางหัวมุม มัน
คงไม่แปลกอะไรหรอก ถ้านั่นเป็นท่าทางของเขา ฉันกลับรู้สึกว่าเมื่อสักครู่นี้เขา….
“ ถึงยังไงเธอก็ไม่ควรจะยิ้มให้ฉัน ”
ถ้าลางสังหรณ์ของฉันมันบอกไว้อย่างงั้น งั้นคำที่เขาเคยพูดกับแทมินเมื่อคราว
ก่อนเป็นแค่การโกหกอย่างงั้นหรือ ถึงฉันจะรู้แล้วว่าเขารู้สึกยังไงกับฉัน ไงซะตัวเอง
ก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
“ แม่ฮะ!!เมื่อไหร่จะให้ผมกินซุปซักทีอะ ” ฉันรู้สึกตัวตื่น ท่าทางเหม่อลอยเมื่อสักครู่
ทำให้สามีของฉันถึงกับหันมามองเฉยๆ ฉันฉีกยิ้มหวานแล้วป้อนซุปเห็ดให้กับมินฮวาน
เสียงปิดหนังสือพิมพ์จึงดังขึ้นตามด้วยเสียงแก้วกาแฟที่กำลังวางลงที่เดิม
“ ที่รักคุณใส่หมูสับด้วยใช่มั้ย ผมอยากให้คุณทำให้ผมไปทานที่โรงงานจริงๆ ” เขา
คงไม่ได้อยากให้ฉันทำจริงๆ ทันทีที่เขาปิดหนังสือพิมพ์ลงก็คงจะเห็นเหมือนอย่างที่
ฉันเห็น
คุณเชวมินโฮกำลังทำความสะอาดแจกันดอกไม้ในห้องนั่งเล่นอย่างขะมักขะเม้น
แม้ฉัน และเขา คิมมินฮวานจะนั่งรับประทานอาหารเช้าภายในห้องนั้น เขาก็ยัง
ไม่ละสายตาไปจากแจกันใบนั้น
“ วันหลังช่วยสอนผมทำซุปเห็ดหน่อยสิ ”
“ ได้ ไว้ฉันจะสอนคุณนะ ”
“ ฮึๆ ดีมากเลย ยัยแม่มดของผม… ” เขาเกี่ยวศรีษะฉันไปทางเขาพร้อมประกบ
จูบริมฝีปากฉันอย่างกับพวกฝรั่งในเมืองนอก การที่ฉันจะถูกเขาจูบต่อหน้าคนอื่น
มันกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับคิมมินฮวานไปแล้ว แต่คงจะไม่ใช่กับเขา
เมื่อสามียอมผละจูบ ฉันก็รีบก้มหน้าก้มตาตักซุปเห็ดป้อนใส่ปากเจ้าตัวน้อยทันที
>>>>>> ต่อ <<<<<<
“ แม่ฮะคุณอาคนนั้นเขาเป็นอะไรไป ” มินฮวานพูด ขณะหยิบจิ๊กซอร์ไม้ขึ้นมาต่อ
จริงๆฉันก็อยากจะพูดให้มินฮวานฟังอยู่หรอกนะ มันคงจะดีถ้าฉันไม่คิดจะออก
ความเห็นใดเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้
“ คีซุนสีหน้าคุณดูไม่ดีเลยนะ ทีนี้เชื่อผมรึยัง ว่าผมพูดจริงหรือไม่จริง ”
“ คุณเลย….จูบฉันต่อหน้าเขางั้นเหรอ ”
“ ใช่ ผมแค่อยากรู้ว่าถ้าผมจูบคุณแล้ว ไอ้หมอนั้นมันจะทำยังไง ”
“ ยังไงคุณก็ไม่ควรจะทำแบบนั้นนะ”
“ คุณแคร์ความรู้สึกไอ้หมอนั่นด้วยรึไง ”
“ เปล่า ฉันแค่คิดว่าเขาอาจจะกำลังตัดใจจากฉันก็ได้ เพราะการที่เขาต้องมา
เจออะไรเช่นนี้ คงทำให้เขารู้สึกแย่ และเราก็ไม่ควรจะทำแบบนั้นต่อหน้าเขา”
“ ถ้ามันยังยอมรับความจริงไม่ได้ ไอ้หมอนั่นก็ไม่ควรที่จะอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ”
>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<
ผ่านไปสองอาทิตย์ คุณเชวมินโฮก็ยังอยู่กับเราที่นี่ ฉันได้ยินคุณลุงคุณป้าพูดแว่วๆ
ว่าคุณตาท่านยอมให้เขาทำงานที่โรงงาน และมอบหมายหน้าที่ให้เสร็จสรรพ หลัง
จากทดสอบความอดทนบ้าบออะไรไม่รู้ให้ ถือว่าเขาก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี
“ คุณป้านี่คะดื่มน้ำหน่อยนะ ”
“ ขอบคุณมากนะค่ะ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ อะนี่แทมินน้ำผลไม้จ้ะ ”
“ ขอบคุณครับ ”
“ น้ำโซดาของคุณค่ะ คุณมินโฮ ”
“ ขอบคุณนะ ”
“ พี่สาว… พี่น่าจะมาเร็วกว่านี้หน่อยนะ ดูอะไรโน่นสิ ” แทมินบุ้ยใบ้ไปทาง
หนุ่มสาวคู่หนึ่ง ทันทีที่ฉันหรี่ตามองไปทางนั้น จอนฮโยซองส่งกระติกน้ำสี
ชมพูให้กับเจ้านายของหล่อนซึ่งวุ่นๆอยู่กับการยกโอ่งหมักไวน์ข้าวขึ้นบน
รถบรรทุกเสร็จ
“ เป็นไงคะ ”
“ ก็อร่อยดี ขอบใจนะ ”
“ เอาไงดีล่ะแทมิน ”
“ เอาไง!!! เขาเป็นสามีพี่นะ ถ้าคิดจะปราบให้อยู่หมัด งั้นก็…”
“ อ้ากก นายทำบ้าอะไรเนี่ย เอาเสื้อกันหนาวฉันคืนมานะ!! ” จู่ๆแทมินก็ถอดเสื้อกั้ก
ไหมพรมของฉันไปถือไว้ในมือ ระหว่างที่ฉันยื้อแย่งเสื้อมาจากเขา ถึงตอนนี้ฉัน
ก็ตกเป็นเป้าสายตาคนอื่นๆ ไปซะแล้ว
“ แทมินน !!! ” แทมินยิ้ม ดวงตาเจ้าเลห์หันกลับไปมองหนุ่มสาวคู่นั้น
“ พี่จะปล่อยให้ฝ่ายนั้นทำอยู่คนเดียวได้ไง ผมว่าชุดกระโปรงเกาะอกสีดำที่
พี่ใส่เซ็กซี่ดีออก น่าเสียดายที่หน้าอกเล็กกว่ายัยนั่นนิดนึง ”
“ ว่าไงนะ นายยังอยากทำงานอยู่ที่นี่หรือเปล่า ห๊า~ลีแทมิน!! ”
“ …ก็ต้องอยากอยู่แล้วสิ โอ๊ะ ผมลืมไปเลยนะเนี่ย รู้สึกว่ามินฮวานจะมารอผม
แล้วสิ โชคดีนะไปละ คิๆ ” ลีแทมิน!!! ชาตินี้ ฉันขอสาปแช่งให้นายวิ่งลื่นล้ม
หัวแตกไปตลอดชาติ ฮือๆ TTOTT ใบหน้าคุณมินโฮที่ไม่เชิงว่ากำลังยิ้มอยู่
หรือไม่ เขากลับลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไปอีกคนหนึ่ง ฉันจึงนั่งตัวเกร็งสั่นอยู่
อย่างงั้น เพราะอากาศเย็นๆในช่วงเช้า
“ เอ่อ ป้าว่าไปทางโน่นก่อนจะดีกว่ามั้ยค่ะคุณผู้หญิง ”
“ คะ !!! ” แน่นอนว่าชุดที่ฉันใส่อยู่นี้มีหรือจะรอดสายตาเขาไปได้ง่ายๆ =_=''
“ จะแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยไม่ได้รึไง ” เขาจ้องฉันตั้งแต่ศีรษะ บ่นพึมพำเป็น
ตาแก่ผู้หวงลูกสาว ฉันเลยรีบลุกขึ้นเดินตรงไปหาเขา ข้างๆรถบรรทุกคันสีขาว
ขนาดเล็กทันที
“ ถ้าจะมาหาผมในชุดนี้ กรุณากลับไปเปลี่ยนชุดที่มันสุภาพกว่านี้ แล้วค่อยมา
ดีกว่ามั้ยครับคุณผู้หญิง ”
“ ชุดนี้มันก็ไม่ถึงกับน่าเกลียดนี่นา ฉันจะใส่บ้างไม่ ”
“ พรึ่บ ” ไม่ทันพูดจบ จู่ๆ เสื้อกันหนาวผ้าร่มสีดำ ปกคลุมช่วงหัวไหล่ฉันที่ไม่มี
อะไรเลยซักชิ้นเดียว ฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกกลัว เพราะไม่นึกว่าที่
เขาเดินจากไปเมื่อสักครู่นี้ จะกลับมาพร้อมกับเสื้อกันหนาวที่ทั้งอุ่นและก็หนา
แถมยังห่มลงมาบนไหล่ให้ฉันอีก และสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุด ไม่นานนักเสื้อ
กันหนาวก็หลุดออกไปจากไหล่ฉัน
“ เอาไปซะ!!! ฉันไม่อยากให้อะไรที่มันสกปรกๆจากตัวแก ต้องมาแปดเปื้อนเมีย
ฉันเป็นอันขาด ”
“ อากาศกำลังหนาว ยังไงซะแกก็ไม่ควรจะปล่อยให้เธอใส่ชุดอย่างงี้นานๆนะ
คิมจงฮยอน ”
“ แล้วจะทำไม มันก็เรื่องของฉันไม่ใช่เหรอ ” บรรยากาศเริ่มแปลกๆไปจากเดิม
เพราะเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้ ส่งผลให้สามีจอมขี้หึงคว้าข้อมือฉันไปทาง
เขาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ก่อนจะกระแทกชนหัวไหล่คุณมินโฮล้มไปด้านข้าง
เดินจูงมือฉันออกจากบริเวณนั้น
ความคิดเห็น