คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 INNOCENT ความรู้สึกที่เรียกว่า.....เจ็บ
Chapter 4 INNOCENT ( ความรู้สึกที่เรียกว่า…เจ็บ )
“ คุณจะไม่ไปเยี่ยมแม่ฉันแล้วใช่มั้ยคะ ”
“ อืมม ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เราจะกลับโซลวันนี้กัน จะว่าไปแล้ว….ถ้าฉันเปิดเผย
ความลับของเธอ มันก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยนะ…ว่ามั้ย ”
“ ….งั้นคุณก็ฆ่าฉันให้ตายเถอะคะ อย่ามาไว้ใจคนอย่างฉันจะดีกว่า บางทีไม่
ต้องถึงมือคนพวกนั้น คุณก็ตายในมือฉันได้เหมือนกัน ” ฉันไม่สนใจความรู้สึก
ของเขาแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่เขาทำเกินกว่าที่ผู้หญิงอย่างฉันจะให้อภัย ผู้ชาย
ที่ชื่อ คิมจงฮยอน
“ ถ้าเธอจะวางยา หรือจะฆ่าฉันด้วยวิธีใดก็แล้วแต่ ผู้หญิงอย่างเธอ…ก็ทำอะไร
ฉันไม่ได้หรอก หลังจากนี้ชีวิตของเธอ ตกอยู่ในมือกำมือฉัน!! ” ฉันเงยหน้า
มองเขา คำพูดที่ฉันได้ยินนั่นคงไม่ได้หูฟาด แล้วทันใดนั้นคุณจงฮยอนทรุดตัว
ลง ยกมือข้างขวาจับใบหน้า ทว่าฉันกลับปัดมือเขาออกอย่างรังเกียจ
“ ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูพ่อฉัน เธอก็ไม่รอด!! พ่อกับแม่เธอจะเป็นยังไง ถ้าความลับนั้น
ถูกเปิดเผยด้วยฝีมือฉัน ”
“ ต้องการอะไรจากฉันกันแน่… “
“ ฉันต้องการอะไรจากเธองั้นเหรอ หึ! บทเรียนไง… บทเรียนที่เธอทำให้ฉันต้องเป็น
ไอ้โง่เพราะเธอ!!”
“ เรื่องเล็กๆแค่นี้ ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่คิดว่ามัน….ไร้สาระไปหน่อยเหรอคะ
คุณคิมจงฮยอน ”
“ ไม่หรอก ไม่ไร้สาระเลย ความลับของเธอจะถูกเปิดเผยหรือไม่ ขึ้นอยู่ที่ฉัน…ทาง
ที่ดีเธอควรจะเชื่อฟังฉันดีกว่านะ แม่สาวน้อย ” เขาผลักหน้าฉันเต็มๆแรง ก่อน
หันหลังลุกขึ้นยืนเปิดประตูออกไปจากห้อง หัวใจฉันมันกลับรู้สึกโหวงเหว่งว่าง
เปล่า ความจริงซึ่งน่าเจ็บปวดใจมากกว่านั้นคือ เขาไม่ได้รักฉัน…
“ ไม่เคยเจอกันเลยนะ เธอคงเป็นหลานคนโตของอินยอนล่ะสิ อายุเท่าไหร่
งั้นเหรอ ” ชายวัยกลางคนคาดว่าอายุจะย่าง70 เอ่ย ฉันนั่งตัวสั่นอยู่กับพื้น
ขณะเขาเอนตัวนั่งหลังตรงติดกับพนักเก้าอี้ มือซ้ายแกว่งไม้เท้าในมือเล่น
“ 21 ฮะ “
“ ถ้างั้นก็”
“ พอดี….ผมลาออกจากมหาลัย เพื่อมาทำงานรับใช้คุณหนูแทนแม่ของผมที่
กำลังป่วยอยู่นะฮะเลย ”
“ นายนี่…ช่างเป็นลูกที่กตัญญูจริงๆเลยนะ “ ไม่ถึงห้าวินาที คุณจงฮยอนก็หา
เรื่องแขวะฉันจนได้ ‘ ช่างน่าสมเพศ ’ ฉันเงยหน้าปรายตามองเขา ข่มอารมณ์
โกรธด้วยการกำหมัดแน่น
“ ถ้าอย่างงั้น ฉันจะให้เธอเข้าไปเรียนต่อที่ฮันกุก เธอว่าดีมั้ย ”
“ ขอบคุณมากฮะ แต่ผมคงรับเอาไว้ไม่ได้ ….มันมากเกินไปที่ผมจะรับเอาไว้ ”
“ ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรให้มันมากมายเลย ถ้าเธอปฏิเสธ…ฉันจะรู้สึกผิดกับยาย
เธอมาก มีโอกาสได้เรียนแล้วก็เรียนไปเถอะ” เรื่องนี้ฉันกลับลังเลใจเเละคิด
หนัก นั่นเป็นความฝันของพี่เลยแหละ แต่พี่ชายฉันกลับเลือกที่จะทำงานหา
เงินมากกว่า ฉันคิดว่าการเข้ามหาลัย มันยังเป็นอะไรที่หนักสำหรับฉันอยู่มาก
ถ้านั่นเป็นโอกาส ฉันก็ควรที่จะคว้าเอาไว้ไม่ใช่เหรอ
“ พี่ฮะพี่ต้องไปแล้วเหรอ วันนี้ผมว่าจะไปชวนพี่ไปตกปลากับแซอูซะหน่อย
โหย!!! น่าเสียดายอะ”
“ ไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาส ไว้ฉันไปตกปลาและก็แซอู กับแกโอเคมั้ย ”
“ ดีเลยไว้ผมจะรอพี่ ว่าแต่พี่ฮะผมขอเบอร์โทรศัพท์พี่หน่อยสิ นะฮะ ^ ^ ”
“ โทษนะฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์ฉันมาน่ะ ”
“ ไม่เป็นไร!! พี่บอกเบอร์ผมมาก็ได้ “ มินฮยอกหยิบโทรศัพท์ออกมาจาก
กระเป๋ากางเกง ยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้ สองวันที่ผ่านมานี่ มินฮยอกเป็น
ผู้ชายที่ยิ้มแล้วดูมีเสนห์ ด้วยความช่างพูดและนิสัยน่ารัก ฉันเลยคว้า
โทรศัพท์เขามาแล้วกดเมมเบอร์ลงในเครื่อง ก่อนจะยื่นมันกลับไปให้เขา
“ ขอบคุณนะฮะพี่ ถ้างั้นผมโทรเข้าเครื่องพี่ละ ” มินฮยอกหยุดชะงัก
พลางหันหน้าไปข้างหลัง
“ นายน้อย!!! ” ฉันหันกลับไปมองทางเดียวกับที่มินฮยอกทำเสียงตกใจ
เมื่อสักครู่
“ มานั่งทำอะไรกัน!!! แล้วทำไมยังไม่เอาของไปเก็บที่รถอีก นี่…คังมินฮยอก
ไม่มีงานทำแล้วเหรอ แกอยากโดนไล่ออกรึไงว่ะไอ้หน้าโง่!! “ เพราะกลัวจะ
โดนไล่ออก มินฮยอกเลยรีบลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วกลับเข้าไปทำงานทันที
ฉันตัดสินใจเดินไปหยิบกระเป๋าออกมาจากห้อง มากกว่าจะเสวนากับ
ผู้ชายไร้มารยาทตรงหน้า
“ อะไรกัน คนเถ้าคนแก่ให้ของก็ รับไปซะสิ ” คุณปู่ดึงดันที่จะส่งกล่อง
ช็อกโกแลตมาให้ ฉันเลยรับมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันกวาดสายตา
มองหามินฮยอกอีกครั้ง แต่กลับเป็นจียอน ยืนโบกไม้โบกมืออยู่ข้างหลัง
คุณตาของเขา (- - )( - -)(- - )( - -)
“ ไปเถอะเดี๋ยวจะเย็นค่ำ” คุณตาเอ่ย ฉันรีบทำความเคารพ แล้วเปิดประตู
เข้าไปในนั่งรถโดยเร็ว สักพักรถรุ่น ix35 สีบอลเทา ยี่ห้อยุนได ค่อยๆเคลื่อน
ตัวไปข้างหน้า ป้ายหน้าโรงงานหมักเหล้าข้างหลังฉันไกลลับออกไปเรื่อยๆ
บรรยากาศเงียบสงบภายในรถ ช่างกดดันอะไรอย่างงี้ก็ไม่รู้ คุณจงฮยอนเอา
แต่มองตรงไปข้างหน้า ไม่รู้สึกรู้สากับความเงียบสงบ เยือกเย็น ดั่งอารมณ์
ของเขา
“ เธอคิดจะทำอะไร!!! ” เขาตวาด พร้อมกับตบหลังมือ เมื่อฉันยื่นมือไปกด
ปุ่มเปิดวิทยุในรถของเขาอย่างถือวิสาสะ
“ มันเงียบเกินไป “
“ ถ้าอยากฟัง!!!ก็ไปหาซื้อเครื่องเล่นมาฟังซะไป ”
“ แล้วตอนนี้ฉันมีเงินซื้อรึไง!! แค่เงินจะซื้อเสื้อผ้ายังไม่มีปัญญาจะซื้อเลย ”
“ มันก็เรื่องของเธอไม่ใช่รึไง หุบปาก!!!แล้ว นั่งเงียบๆไปนั่นแหละดีแล้ว ”
คนเฮงซวย!! - -^
มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าหากว่าฉันไม่ต้องมานั่งระแวงอะไรในตัวคุณจงฮยอน ชีวิต
ฉันเหมือนทุกมัดแขวนด้วยด้ายบาง ขยับเมื่อไหร่ฉันก็ไม่รอด ฉันเดินออกมายัง
หน้าบ้าน แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น เบื้องหน้าสุนัขพันธ์โกลเด้นสีน้ำตาล
มันกำลังสะบัดน้ำออกจากตัวใส่ขาเจ้าของ
“ บาโร!!เบาๆหน่อยสิ ขากางเกงฮยองเปื้อนหมดแล้วไอ้ลูกหมา นี่แน่!! ฮ่าๆ น่าหมั่นไส้ ”
เจ้าบาโรตัวสีน้ำตาล พอรู้ว่าคุณมินโฮเอาสายยางเคาะหัว มันถึงกับกระโดดเข้าใส่เขา
เสื้อสีขาวสะอาดจึงเปื้อนไปด้วยคราบดิน
“ นี่มาช่วยฉันจับเจ้านี่เช็ดตัวที บ้าเอ้ย!! บาโรแกอย่ามาเลียหน้าฉันนะ จะเช็ดตัวให้ยังไง”
คุณมินโฮตะโกนมาทางฉัน ขณะที่เขาจัดการกับเจ้าบาโรให้ลุกออกไปจากตัวเขา ฉันวิ่ง
กลับเข้าไปในบ้านเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีเหลืองส่งให้เขา
“ จับตัวบาโรไว้นะ ” ว่าแล้วเขาก็ใช้ผ้าขนหนูเช็ดไปตามขนสีขาวของมันซึ่งชุ่มไปด้วย
น้ำให้แห้งดูอ่อนโยนกับบาโรเป็นพิเศษ กระทั่งมันนอนหมอบลงกับพื้นแล้ว ยอมให้เขา
ได้เช็ดตัวอย่างว่าง่าย
“ ดูมันจะเชื่องๆ ไปได้มันมาจากไหนงั้นหรือฮะคุณมินโฮ ”
“ มีคนให้ฉันมานะ ”
“งั้นคุณมินโฮก็ได้เลี้ยงตอนมันยังเล็กๆใช่มั้ยล่ะฮะ ดีจังเลย เมื่อก่อนผมแอบเลี้ยง
หมาไว้ที่โรงเรียนด้วยนะ เมื่อก่อนตอนไปโรงเรียน ผมจะเอาขนมปังและนมรส
กล้วยใส่ติดกระเป๋าไปให้มันทุกครั้ง จนกระทั่งมันตายผมก็ไม่ได้เอาไปให้มันอีก ”
“ น่าเศร้าจังเลยนะ นายคงจะรักหมาตัวนั่นมากเลยสิ”
“มากยิ่งกว่ามากอีก” ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็น ผู้ชายคนไหนจะยิ้มให้ฉันและ
ดูเป็นกันเองได้เท่าเขามาก่อนซ้ำยังไม่ถือตัวเหมือนใครบ้างคนด้วย
“ งั้นฉันนายมีหน้าที่ดูแลบาโรให้ฉันแล้วกันดีมั้ย ส่วนงานอื่นฉันใช้ให้คนอื่น
ทำให้ฉันก็ได้ ”
“ จะดีเหรอฮะ คุณมินโฮ”
“ อืมม เพราะอย่างน้อยๆเธอก็ช่วยลดภาระให้ฉันได้บ้าง ” ว่าแล้วคุณมินโฮก็ลุกขึ้น
เดินกลับเข้าไปข้างใน บ้าน ทิ้งเจ้าบาโรไว้ให้ฉัน
ฉันพาบาโรออกมาเดินเล่นตรงสนามเด็กเล่น ลงทุนซื้อนมรสกล้วยแต่บาโรกลับ
ไม่สนใจ นอกจากจะนอนหมอบอยู่ข้างๆ ฉันแกว่งชิงช้าพร้อมกับจัดการหยิบขนม
ปังใส่ปากตัวเองอย่างโมโห
“บ้าเอ้ย!! นี่ก็ไม่เอา นั่นก็ไม่ชอบ กินยากกินเย็นแท้…ไปไหนก็ไปไป๋”
“ เจ้านั่น มันไม่ชอบกินขนมขยะหรอกนะ ” เสียงทุ้มต่ำ ดังออกมาจากตรงไหน
สักแห่ง ฉันกวาดสายตามองหาเจ้าของเสียง กระทั่งรองเท้า Reebox โผล่พ้น
จากอุโมงค์เครื่องเล่นเด็ก
“ บาโรมานี่มา ” เด็กหนุ่มหน้าสวย อายุอ่อนกว่าฉัน กวักมือเรียกเจ้าบาโรอยู่ทางนั้น
มันวิ่งวนไปรอบๆขา ท่าทางบ่งบอกว่าชอบเขามาก ฉันอดสงสัยไม่ได้เลยว่าเด็กคน
นั้นจะใช่เจ้าของมันหรือเปล่า แต่ว่าไอ้เจ้านั่นมันหมาคุณมินโฮนี่นา ‘ มีคนให้ฉันมา’
ที่แท้นายก็เป็นเจ้าของบาโรนั่นเอง…
“ บังเอิญจังเลยนะฮะ คุณลี..แทมิน ” เด็กนั่นตกใจเล็กน้อย ที่จู่ๆฉันก็เอ่ยเรียกชื่อเขา
แทมินหยิบถุงน่องไก่ทอดส่งให้บาโร อะไรเนี่ย!! ที่แท้แกชอบกินไก่น่องทอดงั้นเหรอ - -^
“ ของที่ไม่มีประโยชน์ อย่าคิดว่ามันจะกินง่ายๆนะ ถ้าไม่ใช่เนื้อสัตว์หรือผัก ”
“ งั้นเหรอ คุณคง เรียนอยู่ชองดัมสินะฮะ ว่าแต่บ้านนายอยู่แถวนี่ใช่มั้ย “
“ เปล่าหรอกฮะ พอดีว่าผมขับรถผ่านมาแถวนี้น่ะ จริงสิ!!! ว่าแต่พี่เป็นอะไรกับ
ฮยองงั้นเหรอ ”
“ ผมเหรอ ก็คนใช้ในบ้านนั่นแหละ ผมพาเจ้าบาโรออกมานานมากแล้ว ขอตัวกลับ
ก่อนนะฮะ อ่อ ลืมไปเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ คุณแทมิน ” ฉันรู้สึกเกร็งๆพิกล
ที่ต้องเรียกคนอายุอ่อนกว่าฉันอย่างงั้น แทมินสูงกว่าฉันตั้งสองเซนติเมตร แล้วเขา
ก็ดูเป็นเด็กหนุ่มฐานะดีพอควร ฉันเลยไม่กล้าที่จะเรียกเขาได้อย่างสนิทสนม
“ ให้ผมขับรถไปส่งนะฮะพี่ ”
“ อา ไม่เป็นไรฮะ คุณแทมิน ”
“ ยังไงผมก็ผ่านบ้านที่พี่กำลังจะไปอยู่แล้ว ให้ผมไปส่งที่บ้านแล้วกัน “
“ มองฉัน… มองฉัน…. มองเข้ามาในตาฉันสิ… ” ฉันสะดุ้งตื่นกับเสียงริงโทน
อุบาทว์ๆของฉัน ดังสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง แทมินหรี่ตาเล็กลงแปลกใจกับเสียง
ริงโทนไม่น้อย มันก็อุบาทว์จริงๆนั่นแหละ =_=
ฉันหยิบโทรศัพท์กดดูปลายสายที่ว่า ‘ คุณชายหน้าเป็ด ’ ตัดสินใจจูงบาโร
ออกจากสนามเด็กเล่น ก่อนเอาโทรศัพท์ยัดใส่ลงในกระเป๋า ปล่อยให้เสียงริง
โทนดังจนกว่าจะหยุด
แทมินส่งฉันลงตรงหน้าบ้านพร้อมกับเจ้าบาโร ฉันยืนกระทั่งรถของแทมินขับออกไป
หลังจากนั้นก็เดินเปิดประตูเข้าข้างใน พบว่าไฟนอกบ้าน เปิดสว่าง เสียงเพลงคลาสสิก
ดังลอดออกมายังข้างนอก ฉันทิ้งเจ้าบาโรไว้ เพื่อเดินอ้อมไปยังหลังบ้าน
“ จริงเหรอคะ วันหลังพี่พาฉันไปที่นั่นได้มั้ย”
“ ได้สิ ”
“ พี่ค่ะ!! นั่นใคร แล้วทำไมเขาต้องดูตกใจขนาดนั่นด้วยล่ะคะ ” ฉันเดินเข้าทาง
ประตูหลังบ้านมา เสียงของหญิงสาวทำให้เท้าฉันหยุดชะงัก มือจับลูกบิดประตู
ห้องนอนค้างไว้และกำลังที่จะเปิด กลับตกลงไปข้างลำตัว
“ แค่คนใช้ในบ้านน่ะ อย่าสนใจเลย “
เสียงคุ้นหูดังก้องเข้ามาในโสตประสาท ปลายหางตาฝ่ามือข้างนั้นเลื่อนออกไป
จับมือหญิงสาว เขาจูงมือเดินผ่านทางด้านหลัง ฉันรีบเปิดประตูเข้าไปข้างใน
ห้องนอน ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงสีขาวสะอ้านพลางยกมือข้างขวาลูบหน้าอก
ด้านซ้าย ราวๆเข็มสิบๆเล่มทิ่มแทงลงมา บริเวณนั้น
10.28 AM
คิมจงฮยอน ผู้ชายที่ฉันไม่อยากจะนึกถึง ทั้งที่ไม่ควรจะเป็นอย่างงั้น แต่
ทำไมเมื่อคืนฉันต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยก็ไม่รู้ บาโรกินน่องไก่ทอดที่ฉันป้อนเอง
กลับมือ พอมันกินอิ่มจนพุงกาง นิสัยมันกลับเหมือนคนไม่มีผิด ฉันแกล้งแหย่
บาโรเล่น อารมณ์ขุ่นหมองมัวภายในใจรู้สึกดีขึ้นมาก
“ บาโร ถ้าแกชอบไว้ฉันจะซื้อน่องไก่ทอดมาให้แกกินทุกวัน แต่ว่านะ…แกน่าจะ
กินนมรสกล้วยที่ฉันซื้อให้ อย่างน้อยๆ นมก็มีโปรตีน รู้มั้ยบาโร!! กินซะ ” ฉัน
ยื่นถ้วยเล็กๆที่ฉันเพิ่งเทนมลงไปในนั้นให้บาโร
“ ไม่กินงั้นเหรอ เอาอีกแล้วสินะ ”
“ อ้า~ จริงเลยๆ ” เสียงใคร O_O
“ ช่างน่าสมเพศ ” รู้สึกว่าคำนี้จะฟังดูคุ้นๆนะ
“ หมามันไม่กินยังจะยัดเยียดให้มันอีก…”
“ที่แท้ก็คุณเองงั้นเหรอ…” คุณจงฮยอนเดินมายังสวนหน้าบ้าน ตรงที่ๆฉัน
กับบาโรนั่งอยู่
“ ตอนนี่ผมไม่ว่าง ขอโทษด้วย” ฉันว่าพลางลุกขึ้นยืน จูงบาโรออกไปจากสนาม
ในขณะที่เท้า ซึ่งกำลังจะก้าวเดินหยุดชะงัก เมื่อประโยคนั้น เขากลับพูดมัน
ออกมาราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว
“ นี่ ฉันเจ็บนะ!!” ฉันส่งเสียงเบาที่สุด กลัวว่าใครจะเดินผ่านมาได้ยินเข้า
“ ปล่อยนะ ” เขากระชากดึงข้อมือฉันไปทางเขา
“ ไม่ว่าง!! ไม่ว่าง…หรืออยากจะหนีหน้าฉันกันแน่ ”
“ ก็บอกแล้วไงว่า ไม่ได้ เจ้านายฮะ!! ” ฉันพยายามแกะมือเขาออก แต่ให้
ตายเถอะ เขาจับแขนฉันแน่นอย่างกับอะไรดี
“ เจ้านาย!!!ปล่อยแขนผมนะฮะ!!! ” เขาเกือบล้มไปข้างหลัง ทันทีที่ฉัน
กระชากแขนออกจากมือเขาได้สำเร็จ แววตาคู่นั้นขึงขังพอควรก่อนจะผูก
มัดฉันด้วยประโยคที่ฉันเกือบลืมไปแล้ว ‘ชีวิตของเธอ ตกอยู่ในมือกำมือฉัน
ลืมข้อนี้ไปแล้วหรือยังไง… ’ ฉันเบือนหน้าหนี หลุบสายตาลงต่ำ และถอน
หายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
“ เธอต้องการให้ฉันเปิดเผยความลับนั่นมั้ยล่ะ ฉันจะได้สนองให้ ”
“ ถ้าจะมาหาเรื่องกันล่ะก็ กลับไปเล่นเปียโนอย่างที่เคยเล่นซะเถอะ
พราะผมไม่มีเวลาว่างมาก มานั่งทะเลาะด้วยหรอกนะฮะ ผมต้องพา
เจ้าบาโรออกไปข้างนอกแล้ว ถ้าเจ้านายมีอะไรจะให้ผมรับใช้ ไว้ตอน
เย็นก็แล้วกัน”
“ เดี๋ยวก่อนสิ! ” ฉันพาเจ้าบาโรออกมาข้างนอกทันที บดบังความรู้สึก
ภายในใจ ไม่ให้เกิดขึ้นไปมากกว่านั้น
เพราะงั้นอย่าหวั่นไหวเด็ดขาด และคนที่เจ็บเป็นเธอ…ไม่ใช่เขา
ความคิดเห็น