คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER 10 INNOCENT ( พินัยกรรม )
CHAPTER 10 INNOCENT ( พินัยกรรม )
เมื่อวานฉันนอนป่วยอยู่ในห้องนอนของเขา ก่อนออกมานอนพักในห้องนอนของตัว
เองต่อ กว่าไข้จะหายดีก็เล่นเอาฉันแทบแย่ไปเหมือนกัน ช่วงพักกลางวันคุณจงฮยอน
พาฉันมากินต็อกบกกีข้างทางสุดอร่อย ฉันไม่รู้ว่าเขากินไปกี่ชิ้น… แต่ดูเขากินสิ
“ เจ้านายฮะ ! คุณรู้จักร้านอร่อยๆข้างทางแบบนี้ได้ไง ”
“ พนักงานในแผนก เขาแนะนำฉันมา หน้าร้อนแบบนี้ถ้าได้กินน้ำแข็งใสจะช่วย
ได้มากเลย ”
“ แต่หน้าร้อนผมอยากกินไอศครีมเย็น ๆมากกว่ากินต็อกบกกีซะอีก ”
“ฉันคงต้องสั่งสอนเรื่องมารยาทในการกินกับนายซะหน่อยแล้ว ฮึ่ย! หันหน้ามาทาง
ซ้ายหน่อยสิ ”
“ ทำไม ! ” จู่ๆ คุณจงฮยอนเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบซอสพริกที่ติดอยู่มุมปาก
ของฉัน แล้วหันไปกินขนมต็อกร้อนๆ ต่อ
“ ป้าครับ! ผมขอต็อกบกกีเพิ่มอีกถ้วยนะ ” ฉันอึ้งไปพักหนึ่ง เผลออมยิ้มออกมา
อย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าด้านข้างในยามนี้ ดูผิดแปลกไปจากเดิมเล็กน้อย ‘ผู้บริหาร
ระดับสูงกินขนมต็อกข้างทาง ’ ฉันไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้ด้วยซ้ำ เพราะภาพที่เห็นมัน
ช่างเป็นภาพที่ทำให้หัวใจของฉันเบิกบาน และเต้นระรัวในคราเดียว.. คิกๆๆ
‘ Acrovista Apartment ’
เวลา 14.20 น.
พอกินข้าวเสร็จเขาก็พาฉันมาที่นี่ ในเเต่ละห้องถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ โทนสี
กาแฟและขาวเทาเสียส่วนใหญ่ ไม่ต่างจากการใช้ชีวิตแบบพวกคุณชายเลยซักนิด =_=
“ ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าตั้งแต่เราโฆษณาทางสื่อไปไม่คิดว่าจะเป็นที่ถูกใจ
สำหรับลูกค้าบางคนก็เริ่มเข้ามาอยู่แล้วด้วย ”
“ ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ชอบห้องนี้อยู่เหมือนกัน ดูส่วนตัวดี แถมกว้างอีกด้วย
และมันก็เหมาะกับผมมากๆไม่แปลกใจเลยว่าทำไมกระแสตอบรับถึงดีเกินคาด ”
“ คะแต่ว่ามันก็โอเคนะคะ ฉันเองก็หวังว่าคุณคงจะชอบ งั้นเชิญพวกคุณตาม
สบายเลยนะคะ ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวไปทำงานก่อนนี่คะกุญแจห้อง”
ระเบียงไม้ด้านนอกดูสวยงามกว่าที่คิดไว้ ความหรูหราของตึกสูงสามสิบชั้นแห่งนี้
แทบจะหมดไปเยอะพอสมควร ทั้งการตกแต่งภายนอกและภายในอาคาร โดยรวม
แล้วไม่ต่ำกว่าสิบล้านวอน
“ คุณคิดจะออกมาอยู่ที่นี่จริงๆเหรอเนี่ย ”
“ แล้วจะทำไม ”
“ ก็เพราะว่าถ้าเกิดคุณมาอยู่ที่นี่ ”
“ เธอก็ต้องทำงานอยู่ที่นั้น โดยที่…ไม่มีฉันใช่มั้ย ”
“ ฉันกลัวว่าคุณจะถูกระงับบัดรเครดิตโดยไม่รู้ตัวน่ะสิ คุณก็รู้นี่ว่าพ่อของคุณนิสัย
เป็นยังไงท่านรู้ท่านต้องโกรธคุณมากแน่ๆ ” ไม่ได้คิดว่าจะแช่งหรอกนะ
แต่ถ้าเกิดเป็นอย่างงั้นจริงๆขึ้นมา ฉันก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้
“ ยังไงฉันก็ตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงความคิดฉันได้หรอก ”
คุณมินโฮนัดฉันออกมาข้างนอก เมื่อฉันมาถึงสวนโดซานฉันก็เห็นเขานั่ง
ไขว่ห้างอ่านหนังสืออยู่ในสวน ที่ๆฉันกับบาโรเคยออกมาเดินเล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ
แต่ก็ยังไม่พ้นไอ้เจ้าหมาจอมเรื่องมาก=_=
“ โฮ่งๆ ”
“ มาเร็วดีจัง…”
“ ก็ไม่เร็วหรอกฮะ เราไปกันเลยดีมั้ย ”
“ เดี๋ยวก่อนสิ รู้เหรอว่า..ที่ฉันเรียกนายมาเรื่องอะไร ”
“ ผมจะไปรู้ได้ไงฮะ ก็คุณบอกให้ผมมาที่สวนโดซานเร็วๆ ”
“ ฉันรู้ว่านายต้องชอบ งั้นเราไปกันเถอะ ”
‘ ศูนย์คอมพิวเตอร์ ’
นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันก้าวเข้ามา ฉันรู้สึกว่าที่นี่มี่แต่พวกเด็กม.ปลายทั้งนั้น คุณมินโฮ
เอาแต่เล่นเกมในคอมฯ ฉันเองก็ชะโงกมองนั้นมองนี้ไปเรื่อย เด็กหน้าตาดีๆมีให้เห็น
เกลื่อน จมูกโด่งๆ ผิวขาว อมชมพูงั้นเหรอ ศัลยกรรมชัดๆเลย =_=
“ ชอบมั้ย ”
“ ทำไมผมต้องชอบด้วยล่ะฮะ ”
“ ฉันอยากให้นายหายเครียดนะ นายเล่นเน็ตไม่เป็นเหรอ ”
“ ใครบอกว่าผมเล่นเน็ตไม่เป็นละฮะ ผมแค่ไม่ค่อยอยากเล่นต่างหาก ”
“ อองั้นเหรอ ฉันคิดว่านายจะชอบซะอีกนะ ”
“ ชีฮุนพรุ่งนี้ไปบ้านฉันนะ พอดีพ่อกับแม่ฉันไม่อยู่บ้าน ”
“ ไปบ้านนายเหรอแทจุน พรุ่งนี้มันเป็นวันอะไร ”
“ ก็วันเกิดฉันน่ะซิ ไปนะฉันอยากให้นายไป ” ฉันหูผึ่งไปชั่วขณะ ชีฮุน
แทจุน นั่นมันชื่อเน็ตไอดอลไม่ใช่เหรอ ลีชีฮุน ปารค์แทจุน รึเปล่า
O_O
“ งั้นขอคิดดูก่อน ”
" เเค่ห้านาทีนะสำหรับคำตอบ " ชีฮุนกับปาร์คแทจุนอยู่ตรงหน้าพอดี ชีฮุน
และแทจุนพวกเขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำมีฮูด นั่นพวกเขาสวมเสื้อคู่งั้นเหรอ
แล้วฉันก็เพิ่งค้นพบเดี๋ยวนั้นว่า เน็ตไอดอลขวัญใจของสาวๆ แอบกิ๊กกัน.. =_=
“ คิมคีย์บอมนายเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”
“เปล่าฮะ ผมสบายดี~ ”
“ เปล่าบ้าอะไร หน้านายแดงไปหมดแล้วนะ ”
“ แดงเหรอ แดงมากมั้ยมันเป็นเรื่องปกติน่ะ ” ใช่มันเป็นเรื่องปกติ
ที่พอฉันเห็นหนุ่มหน้าตาดี เป็นแฟนกัน แก้มฉันจะแดงขึ้นมาทุกที และฉัน
ก็อมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ เพี้ยนเหรอ ” ฉันเหล่ตามองคนผู้นี้ที่กล้าเหยียบย่ำความสุขส่วนตัว
คุณมินโฮปิดคอมลุกขึ้น จูงมือฉันออกไปหาอะไรกินข้างนอกก่อนกลับ
หลายวันมานี้ฉันไม่ค่อยเห็นเขาบ่อยหนัก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
เขาเป็นทั้งเพื่อนและพี่ชายที่ค่อยแทคแคร์ฉันอยู่เสมอ จนบางครั้งฉัน
กลับรู้สึกผิดกับแทมินไม่น้อย
ฉันนอนงีบอยู่ในห้องสมุดมาครึ่งชั่วโมงกว่า เลิกเรียนฉันก็รีบกลับ คุณซอจูฮยอน
ยืนอยู่ตรงสวนหน้าบ้านโดยที่คุณจงฮยอนยืนห่างจากเธอพอสมควร ไม่รู้ว่าพวกเขา
คุยเรื่องอะไรกัน แต่เมื่อฉันเดินไปอีกก้าวสั้นๆ
“ เธอเลิกทำอย่างงี้เถอะนะ ”
“ พี่จงฮยอน… ”
“ ไงซะผู้หญิงที่เพรียบพร้อมอย่างคุณหนูซอ ยังมีโอกาสได้เลือกคนที่ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ”
“แต่ฉันชอบพี่ ฉันเลือกที่จะอยู่ข้างๆพี่ พี่จงฮยอนลองเปิดหัวใจตัวเองดูสัก
ครั้งเถอะค่ะ ฉันน่ะชอบพี่จริงๆนะ ”
“ เด็กคนนั้นสำคัญกับฉันมากและฉันก็รักเขามากกว่าชีวิตฉัน ขอโทษนะซอฮยอน
ที่ฉันไม่สามารถจะตอบรับความรู้สึกของเธอได้ ” ว่าแล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
เธอทรุดตัวลงยกมือปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ ตั้งแต่ประโยคแรกที่ฉันได้ยินจนถึงตอนนี้ฉัน
เองรู้สึกสงสารเธออย่างบอกไม่ถูก เธอคงจะชอบเขามาก จึงไม่อาจกลั้นน้ำตาของตัวเอง
เลยร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
เสียงเปียโนดังมาตลอดทาง เพลงที่เขาเล่นเเต่ละครั้งไม่ซ้ำกันเลยซักเพลง ให้ทั้ง
ความหมายเเละความรู้สึกดีๆเอาไว้ในท่วงทำนองเหล่านั้น ฉันหยุดอยู่หน้าห้อง นี่เป็น
ครั้งแรกที่ฉันเห็นแววตาของเขาไม่แสดงความเจ็บปวดใดๆออกมาทั้งสิ้น แม้ภาพเหตุการณ์
จะซ้อนทับกัน แต่หัวใจของฉันกลับเบาโหวงไม่รู้สึกอะไร
“ ไม่เสียใจเหรอ ” คุณจงฮยอนหยุดเล่น ปิดฝาครอบเปียโนแล้วลุกจากเก้าอี้
“ ทำไมฉันต้องเสียใจ อย่าบอกนะว่า…เธอก็เห็นด้วย ”
“ ฉันแค่ได้ยินมา ”
“ งั้นก็อย่าห่วงไปเลย ฉันกลัวว่าเธออาจจะหนีฉันไปเพราะซอฮยอนก็ได้ ”
“ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย คุณเองนั่นแหละที่ทำให้ฉัน อยากจะไปจาก
คุณตั้งหลายรอบ ”
“ ฉันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง ดึกแล้วรีบไปนอนเถอะ ”
“ อะไรกัน ไม่ทันไรคุณกะจะไล่ฉันไปนอนซะแล้วเหรอ น่าน้อยใจจังเลย ”
“ ตามใจนะ งั้นฉันไปนอนล่ะ พรุ่งนี้ต้องไปแดกูแต่เช้า ” เขาเอามือปิดปาก เดิน
ผ่านหน้าฉันออกจากห้องทำท่าง่วงหงาวหาวนอนเต็มที่ O_O
ฉันดีใจสุดๆที่คุณจงฮยอนรักษาสัญญาว่าจะพาฉันมาเยี่ยมแม่ พี่ชายฉันผู้ที่ชอบ
ย้อมสีผม เส้นผมสีทองเป็นประกายนั่นขับใบหน้าของพี่ชายฉันให้ดูเด็กลง ทว่า
ใบหน้าบูดบึ้งและพ่อผู้มีสีหน้าเย็นชามาแต่ไหนแต่ไร ฉันเห็นเขาเอาแต่นั่งนิ่ง
มองพี่ชายฉันกับพ่อในแบบที่ยากจะคาดเดา
“ มันเป็นเรื่องจริงหรือครับ ”
“ ใช่ครับ ผมรู้แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิง ”
“ แล้วนอกจากคุณแล้ว ยังมีคนอื่นอีกมั้ย ”
“ ไม่ครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น คิมคีซุนน้องสาวของคิมคีย์บอม
พวกเขาสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก แยกไม่ออกเลยว่าคนไหนคีซุนคนไหนคีย์บอม ”
“ เฮ้ ไอ้คุณชายหน้าเกรียน..แกคงไม่ใช้วิธีสกปรกๆกับน้องสาวของฉันหรอกใช่มั้ยวะ ”
พี่ชายสุดจะทนกับท่าทางสุภาพเรียบร้อยของเขาไม่ได้จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เอื้อมมือ
คว้าปกคอเสื้อเขา
“ พี่พอเถอะ ” ฉันรีบยื่นมือเข้าไปขว้าง ดูท่าพี่ออกจะเอ็นตี้เขามากกว่าพี่อนยู
ซะอีกนะ -_-''
“ มันเป็นความผิดฉันเอง ”
“ นี่แกยังจะปกป้อง ไอ้คุณชายหน้า! ”
“ แกสองคนหยุดแหกปากซักทีเถอะ รักษามารยาทกับคุณหนูหน่อยสิ ” เสียงตวาด
ของพ่อ พี่คีย์ถึงกับสะบัดแขนออกจากฉันมือฉัน แล้วนั่งลงที่เดิมทำหน้าตาบูดเบี้ยว
ส่งเสียงจึกจักในลำคอมาที่ฉัน
“ ถ้าคุณคิดว่าผมใช้วิธีสกปรกๆเพื่อพิสูจน์ความจริง ผมคงไมใช่คนที่แทยอนจะ
ให้ความไว้วางใจขนาดนี้ได้หรอก เอาเป็นว่าผมรู้ถึงจุดประสงค์ของแทยอนก็แล้ว
กันครับ ”
“ คิดว่าฉันจะเชื่อแกหรือไงไอ้คุณชายหน้าเกรียน! ”
“ คิมคีย์บอม! หุบปากแกซะ ผมต้องขอประทานโทษ ภรรยาของผมจำเป็นต้องทำ
แบบนั้น แต่ทั้งหมดทั้งมวล มันเพื่อสิ่งที่คุณควรจะได้รับ "
“ สิ่งที่ผมควรจะได้รับงั้นเหรอ ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องนี้ ”
“ ไม่ทราบว่าคุณพอจะทราบถึงพินัยกรรมนั่นหรือยัง ”
“ พินัยกรรมอะไร ” ทันทีที่พ่อพูดถึงพินัยกรรม สีหน้าของพ่อดูเคร่งเครียด
คุณจงฮยอนเงยหน้ามองพ่อ ราวกับว่าเขากำลังตกใจ และไม่เคยได้ยินเรื่อง
พินัยกรรมอะไรนั่นมาก่อน
" ผมอยากให้คุณเก็บความลับนี้เอาไว้ มันสำคัญมากกับชีวิตของพวกคุณ
เเละพ่อของคุณ และความเป็นไปของบริษัท รวมไปถึงลูกสาวของผมด้วย "
************************
โบยองรีบขับรถกลับมาบ้าน เธอเอาแต่นั่งกัดเล็บอยู่บนโซฟา เฝ้ามอง
ไปทางประตูรอว่าลูกชายของเธอจะกลับมาถึงเมื่อไหร่ ใบหน้าของหญิงสาว
ในยามนี้ไม่ต่างจากปีศาจ สิ่งที่ซองวอนกรุ๊ปทำไว้กับครอบครัวของเธอต้อง
ได้รับการลงโทษ เพียงแค่คิดว่าบ้านหลังนี้จะตกเป็นของเธอในไม่ช้า
เธอก็รู้สึกดีใจจนเนื้อเต้นจะเเย่
“ แม่มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่า ” ชายหนุ่ม รีบๆนั่งลงข้างๆ นึกแปลกใจนานๆ
ทีเขาจะได้มีโอกาสพูดคุยกับแม่สักครั้ง เขารู้สึกชินไปซะแล้วกับแผนการที่แม่มัก
จะเล่าให้ฟังเขาอยู่บ่อยๆ
“ นี่ลูกหายไปไหนมาทั้งวันทั้งคืน ”
“ ผมไปหาแทมินมา ”
“ นี่ลูกยังคบกับเจ้าเด็กนั่นอยู่อีกหรือ ผู้หญิงดีๆออกจะมีถมเถไป แต่กลับ
ไปเลือกไอ้เด็กนั่น! ”
“ แม่ครับ… ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะ แค่ผมมาอาศัยอยู่ที่นี่ผมก็รู้สึกละอาย
ใจจะแย่อยู่แล้ว ผมอยากให้แม่ปล่อยวางเรื่องในอดีตไปซะ ”
“ ลูกไม่รู้อะไรหรอก แม่ต้องทุกข์ทรมานมากแค่ไหน กับคนที่มันทำให้เราต้องตก
ต่ำได้ถึงเพียงนี้ ยังไงซะก็ช่วยทำดีกับเด็กที่ชื่อคิมคีย์บอมไว้มากๆ ทางเดียว
ที่ลูกจะรู้ว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อคิมคีซุนอยู่ที่ไหน แล้วก็หาทางแต่งงานกับเธอซะ ”
“ แต่งงานหรือครับ ผมยังไม่อยากคิดเรื่องนี้เลย ”
“ ลูกไม่อยากให้พ่อของลูก ออกจากเรือนจำบ้าๆนั่นเหรอ รีบคว้าโอกาสนั่นไว้ซะ
ก่อนที่จะไม่ได้อะไรเลย เลือกเอาว่าลูกยังอยากจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิม หรือว่า
อยากจะใช้ชีวิตแบบคนทั่วๆไป ”
สถานที่ที่นัดพบกันระหว่างพ่อค้าคนกลางตกลงซื้อขายของมีค่า มินโฮแทบไม่อยาก
จะกลับไปที่นั่นอีก ภาพคนยิงกันตายนับไม่ถ้วน เลือดสีแดงซ่าน ไหลทะลักลงพื้น
สิ่งเหล่านั้นไม่ต่างจากฝันร้าย ที่ค่อยตามหลอกหลอนเขาในทุกๆคืน
“ ทำไงดี ฉันจะทำยังไงดี ” ชายหนุ่มเอาแต่ทำหน้าคิ้วขมวดเป็นชั่วโมงกว่า ขณะนั่ง
คิดพิจารณาอย่างใคร่ครวญ เขาอยากให้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่พอลืมตาตื่น ทุกอย่าง
คงจะกลับเข้าสู่ปกติ
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...
“ ไม่มีทางเลือกอื่น….นอกเหนือจากนี้แล้วรึไง ”
ความคิดเห็น