คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER INNOCENT 9 ( อย่าให้คำสัญญาต้องหายไป ! )
CHAPTER INNOCENT 9 ( อย่าให้คำสัญญาต้องหายไป ! )
“ เอาล่ะ ยังไงก็อย่าลืมเอากลับไปทำเป็นการบ้านนะ คราวหน้าเราจะเรียนบทต่อไป
กันแล้ว ใครมีอะไรสงสัยมั้ย” เสียงอาจารย์ประจำภาควิชาดังขึ้นเมื่อบทเรียน
ของวันนี้ได้จบลง แม้บรรยากาศในห้องจะน่าเรียนเช่นทุกวัน แต่ฉันก็ไม่สนุกไป
กับการเรียนของวันนี้เลยซักนิด
“ คีย์บอมนายไม่สบายเหรอ.. ” จุงกูที่นั่งข้างๆเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ขณะที่
ฉันเองก็เก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนใส่กระเป๋า และพร้อมจะออกจากห้องเป็นคนแรก
“ เปล่าซะหน่อย ”
“ เห็นนายเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ถอนหายใจอยู่เรื่อยเลย มีอะไรก็บอก
ฉันได้นะ ”
“ ขอบคุณที่เป็นห่วง ฮานจุงกู ”
“ ยังไงก็กลับบ้านดีๆละเพื่อน วันนี้ฉันมีนัดกับสาวไว้ ไปล่ะ ” จุงกูยิ้มเห็นฟันที่
เรียงตัวสวย ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นออกไปนอกห้องเรียนก่อนอาจาร์ยซะอีก ฉันยิ้มจน
แก้มแทบปริ ท่าทางจุงกูเหมือนลูกหมาแสนซนที่บ้าน และก็ดูเหมือนว่าพวกผู้
หญิงในห้องจะสนใจเขาด้วย แล้วฉันก็เดินออกไปจากห้องเรียนเป็นคนที่สอง..
‘ COEX MALL’
เวลา 17. 32 น.
หลังจากเลิกเรียนเสร็จ ฉันก็เข้ามาเดินเล่นในห้างก่อนจะนั่งรถกลับเข้าบ้าน
ที่ห้อยโทรศัพท์หรือแม้แต่ของกระจุกกระจิก เล็กๆน่ารักวางขายเกลื่อนไปหมด
เดินไปสักพักฉันก็เจอร้านหนังสือการ์ตูน สรวงสวรรค์ของฉันจนได้ -.,-
“ พระเอกนายเอกน่ารักจัง คิกๆ ” ฉันรู้สึกลางสังหรณ์แปลก ราวกับว่าใครบางคน
กำลังจ้องมองฉัน เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆร้านขายหนังสือ เด็กสาวสองคนซึ่ง
น่าจะอายุราวๆ สิบหกสิบเจ็ด หน้าตาคล้ายกัน กระซิบกระซาบกับเพื่อนที่อยู่ข้างๆ
แค่นั้นไม่พอยังปรายตามองฉันตั้งแต่ทรงผมยันรองเท้า =_=
“ พี่ชอบอ่านการ์ตูนเกย์เหรอ ”
“ ถ้าใช่!แล้วจะทำไม ”
“ แค่รสนิยมแปลกๆน่ะ ”
“ ฉันจะซื้อเล่มนี้ เล่มนี้ และก็เล่มนี้ แล้วก็เล่มนี้ด้วย แปลกสะใจเธอดีมั้ยล่ะ ”
“ ฮีจูฉันว่าเขาเหมือนพวกโรคจิตอะ ไปกันเถอะ ” ยัยเด็กฝาแฝดอีกคนเอ่ย แล้ว
ชวนกันเดินออกไปจ่ายตังค์ ฉันอยากจะเอาหัวโขกกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอด =_=^ ละเหี่ย
ใจกับท่าทางของตัวเองที่พยายามทะเลาะกับเด็กเมื่อครู่ ขากลับจึงจัดการควักเงิน
ซื้อหนังสือการ์ตูนวายตั้งน้อยๆในมือ แล้วออกจากร้านไปทันที…
“ นั่นนายถืออะไรมา ” เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน คุณมินโฮเดินเข้ามาทักฉัน สายตา
ก้มมองถุงในมือด้วยความสงสัย พร้อมกับล้วงมือหยิบของที่อยู่ในนั้น
“ นี่อะไร คุณหนูน่ารักกับคนรับใช้สุดหล่อ นนนนาย…..นายอ่านพวกนี้ดด้วยเหรอ ”
“ จะบอกว่ามันเป็นเรื่องน่าอายก็พูดมาเถอะฮะ หรือคุณมินโฮจะบอกว่าผมโรคจิต
ผมก็ไม่โกรธ ”
“ นี่…ฉันยังไม่พูดอะไรสักหน่อย ฮ่าๆนายนี่มันตลกดีว่ะ ไหนๆก็กลับมาแล้ว วานไป
ถูพื้นตรงระเบียงที่หน้าห้องทีน้า คนรับใช้สุดหล่อ” ฉันค้อนตามอง คุณมินโฮ
กลับขยิบตาวิ้งค์ๆให้ฉันก่อนวิ่งไปยังลานจอดรถ
“ คนรับใช้สุดหล่ออะไรกัน.. คนรับใช้สุดสวยต่างหากล่ะ ^o^ “
สามทุ่มฉันก็รีบขึ้นไปทำความสะอาดพื้นหน้าห้อง จัดการเอาไม้ถูพื้นชุบน้ำแล้ววิ่ง
ถูพื้นระเบียงหน้าห้องมายันตึกอีกฝั่งจวนใกล้จะเสร็จ เสียงพูดคุยซึ่งดังออกมาจากห้อง
ข้างล่าง ฉันคงฟังผ่านๆไปแล้ว หากว่าบทสนทนาเหล่านั้นมีฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยเนี่ยสิ -_-
“ ผมให้คนที่จัดการเรื่องนี้ ส่งสินค้าไปให้พวกเขาใหม่ แม้ว่าบริษัทเราจะขาดทุนไปบ้าง
แต่เพื่อนำความเชื่อถือกลับคืนมา ก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก ”
“ ก็ดี แต่เดี๋ยวยังไงฉันจะยกเรื่องนี้มาพูดในที่ประชุมอีกทีในวันพุธหน้า แกเตรียมคำตอบ
ของ
แกกับท่านผู้อาวุโสให้ดีก็แล้วกัน ส่วนเรื่องเด็กนั่น ” ท่านประธานกำลังพูดถึงฉัน
เล่นเอาฉันหน้าซีดจนเหงื่อแตกพลั้ก มือได้แต่จับไม้ถูพื้นแน่นิ่ง
“ เรื่องเด็กนั่น ฉันไม่อยากให้แกไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับเขา จากคนที่เขาเอ็นดูแก จะ
กลายเป็นรังเกียจเอาได้ แม้แต่ตัวแกเองยังเอาไม่รอด เพราะงั้นต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด ”
“ เป็นแบบนี้เองหรอกหรือ? แบบนี้สินะ…ที่คุณอยากให้เป็น รู้มั้ยในสายตาของผม
คุณเป็นพ่อที่ใจร้ายมาก ”
“ แกพูดอะไรของแก…. ”
“ ท่านประธานปาร์คยูซอน เพราะอะไรคุณถึงไม่อยากให้เราสองคนคบกัน ทั้งๆที่
เมื่อก่อนคุณก็เคยรักพ่อของเขาไม่ใช่เหรอ ผู้ชายที่ชื่อคิมจุนซูน่ะ”
นี่ฉันไม่ได้ฟังอะไรผิดไปหรอกใช่มั้ย พ่อของฉัน และพ่อของเขาเคยกันงั้นเหรอ
ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องนี้เลย O_O
“ เหลวไหล! แกไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนไม่ทราบ ”
“ ไม่ใช่เรื่องเหลวไหลซะหน่อย แม่ของผม คิมมินยอง ผู้หญิงที่คุณคงจะลืมเธอไป
แล้ว ท่านเล่าให้ผมฟัง คุณบอกว่าอยากให้ผมดูแลกิจการต่อจากคุณใช่มั้ย ถ้าคุณ
ยังคิดที่จะขัดขว้างผมกับเขา คุณจะไม่ได้เห็นหน้าผมอีก ”
“ นิแกกล้าขู่ฉันงั้นเหรอ ไอ้ลูกไม่รักดี แกกล้าพูดกับพ่อแกอย่างงี้ใช่มั้ย ” ฉันสะดุ้ง
ตื่น ทันทีที่เสียงแก้วแตก และเสียงชกต่อยดังภายในห้องโถงข้างล่าง
ใจฉันอยากจะลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อท่านประธานสั่งห้ามให้ฉันอยู่ห่างๆเขา
ฉันจึงปล่อยผ่านเลยไปเหมือนสายน้ำที่ไม่มีวันไหลกลับ ก่อนจะยกถังน้ำลงไปเก็บ
ข้างล่าง ทำงานที่เหลือต่อให้เสร็จ แล้วกลับเข้านอนไปในคืนนี้…
นี่เป็นครั้งแรกที่จุงกูบอกกับฉันว่าหอของเขาอยู่ใกล้ๆสวนโดซาน เขาพาฉันกินโน่น
กินนี่แวะเข้าร้องคาราโอเกะใน ‘everysing’ ทันทีที่ฉันเข้าไปในนั้นปุ๊ป อ้ากก >//<
สมุดโน๊ตรูปคิมแจจุงซึ่งวางโชว์อยู่บนชั้น แทบอยากจะหยิบมันขึ้นมากอดแล้วกรี๊ดซะ
ตรงนั้น เนื่องจากฮานจุงกูมาด้วยฉันจึงต้องเก็บอาการกลัวว่า ความลับจะเเตก
“ มือที่อบอุ่นของเธอฉันไม่สามารถรั้งเธอเอาได้ ถึงแม้ว่าในตอนนี้ฉันไม่สามารถบอก
รักเธอได้ … ฉันแค่อยากจะบอกลา เธอจากฉันไปโดยไม่บอกอะไรเลย …ฉันล่ะเกลียด
เธอจริง……” เนื้อร้องนั่นตรงกับชีวิตฉันเดะ ฮานจุงกูไม่ธรรมดาอย่างที่ฉันคิด
ฉันทึ่งในเสียงร้องของเขา น้ำตาพาลจะไหลไม่รู้กี่รอบ T_T ฟังเพลงที่ฮานจุงกูร้อง
ต่อไปตบท้ายด้วยเพลงของฉัน
“ เธอนั้นเป็นเหมือนสายรุ้งที่ส่องประกายมาในหัวใจฉัน เธอจะมากระซิบข้างๆฉัน
ได้มั้ย ตั้งแต่แรกเริ่มให้ใจของเธอ Everyday Loveing me ฉันรักเธอ Just
Be My Love~ ไอ้บ้านี่ อยากตายรึไง เปลี่ยนเพลงฉันทำไมอะ! ” ฉันซึ่งร้องเพลง
หลับหูหลับตาไปได้ไม่เท่าไร ทำนองดนตรีเเปลกๆดังขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันหรี่ตาเล็ก
ลงหันขวับไปข้างหลังของฉัน ก่อนจะหันมาถลึงตาใส่เขาอย่างเอาเรื่อง
“ เสียงนายมันอย่างกะควายออกลูก ฉันว่าฉันร้องแย่กว่านายแล้วนะ….ยังมีคนร้อง
แย่กว่าฉันอีก” ฮานจุงกูอยู่ในท่ากดรีโมท เขายักไหล่พลางคว้าไมค์ไปจากมือฉัน
“ นั่นมัน...สไตล์ฉันหรอก เอาไมค์คืนมาเลย ”
“ ให้พี่ชายคนนี้ร้องเพลงให้ฟังเถอะนะจ๊ะ คิมคีย์บอม ” จุงกูยิ้มหวานพลาง
หัวเราะเยาะฉัน บ้าเอ้ย!อยากจะจับเจ้านั่นหักคอซะ นี่ฉันเห็นแก่หน้าตา
เขาที่เหมือนคุณจงฮยอนอย่างกับแกะหรอกนะ -.,- แล้วไอ้บ้าหลงตัวเอง
ก็เริ่มเจ้าเข้าอย่างกับพวกร็อกเกอร์ตามไนท์คลับ..
จุงกูขับรถมาส่งฉันหน้าบ้าน พอกลับมาถึง ฉันก็รีบเข้าไปในบ้านอย่างไม่รอช้า
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมาทำงาน ถือถังน้ำพร้อมกับไม้ถูพื้นเดินขึ้นไป
ทำความสะอาดตึกที่อยู่ตรงข้าม ภาวนาขออย่าให้เจอเขาตอนนี้เลย
“ กลับมาแล้วเหรอ ” ลมหายใจฉันแทบจะหยุดลงชั่วขณะ คุณจงฮยอนเดิน
ออกมาจากห้องเปียโน ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก เคลื่อนตัวตรงมาหาฉัน ฉันถอย
หลังกลับไปสอง..สามก้าว เดินกลับไปทางที่เดินขึ้นมา ทว่าถูกเขารั้งข้อมือไว้
“ ในที่สุดฉันก็รู้ความจริงซักที เพื่อความแน่ใจ..ได้โปรดบอกฉันอีกสักครั้งนะ
ว่าคำพูดที่เธอพูดมาทั้งหมดเป็นแค่คำโกหก ไม่เป็นความจริง ”
“ ปล่อยมือฉันนะ คุณจงฮยอน ”
“ เป็นอย่างงั้นจริงๆสินะ ไม่มีวิธีไหนที่จะทำให้เธอกลับมาเหมือนเดิมได้เลยเหรอ
ตั้งแต่เธอเข้ามา…ชีวิตฉันเปลี่ยนไปมากขนาดไหน เธอรู้มั้ย ”
“ หยุดเถอะ! คุณจะรั้งฉันไว้เพื่ออะไร ”
“ เพราะฉันต้องการเธอ แม้แต่เวลาเธอที่กำลังหันหลังให้ฉันอยู่ตอนนี้ ฉันก็คิดถึง
เธอคนเดียวเท่านั้น ขอร้องล่ะนะ อย่าทิ้งฉันได้รึเปล่า ” ทันใดนั้น เขาเกี่ยว
คว้าตัวฉันเข้าไปกอด ทำให้ถังน้ำจึงหล่นลงพื้นเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดอย่างงั้น
“ ฉันรู้สึกแย่จริงๆนะ ที่เห็นเธอเย็นชาใส่ฉัน อย่าให้คำสัญญาเหล่านั้นต้อง
หายไปเลยนะ ” ฉันหลับตาลงด้วยความขมขื่น น้ำตาไหลพราก อยากจะพูดคำว่า
ขอโทษกับเขาเป็นร้อยครั้งพันครั้งว่า…..
ฉันเสียใจ และรักผู้ชายที่ชื่อคิมจงฮยอนคนนี้...มากที่สุดในโลก
ฉันรักคุณจงฮยอน… ฉันรักคุณจริงๆนะ..
“ ถ้าคนอื่นไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไรฉันรับได้ เธออย่าทิ้งฉัน…ไปก็พอ หือ~ ” ฉันพูด
อะไรไม่ออก หัวใจจะปฏิเสธว่าไม่ได้รักเขาก็ไม่ได้ คำตอบอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว
มันอยู่ตรงหน้าเธอแล้วไงละยัยโง่ T^T
“ ออ~ ฉัน….มันแย่มากเลยใช่มั้ย ”
“ ใช่! ยัยแม่มดของฉันเป็นคนที่แย่มากๆเลยล่ะ ^^* ”
“ อ๊ะ ปล่อยฉันลงนะ บ้าไปแล้วเหรอ ” ฉันตกใจสุดขีด ที่จู่ๆเขาก็อุ้มฉันขึ้น
จากพื้น ฉันกวาดสายไปรอบๆ กลัวว่าใครจะเห็นเข้า
“ คนบ้าอะไรจะหล่อขนาดนี้ เธอคิดว่าอะไร จำไม่ได้เหรอเด็กน้อย ” อะไรเนี่ย
O///O หรือว่าเขาคิดจะทวงสัญญา ไม่ได้นะนี่มันเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วันเอง ขอ
นับก่อน หนึ่ง… สาม…. เจ็ด สิบวัน เพิ่งจะผ่านมาครึ่งอาทิตย์ เท่านั้นนะ
T_T
“ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน คุณคิดว่าจะรับผิดชอบงั้นหรือ ไม่มีทาง! ”
“ เธอ!... อยากตายเหรอ = =* ฉันคิมจงฮยอนนะ คิมจงฮยอน ”
เช้าอีกวัน..
“ ฉันคิดว่าฉันจะย้ายไปอยู่อพาร์ตเมนต์ ช่วยติดต่อกับเจ้าของอพาร์ตเมนต์
ให้ฉันด้วยนะ”
“ ครับนายน้อย...” เสียงพูดคุยดังกล่าว ดังเข้ามาขณะที่ฉันปรือตาลุก
ขึ้นนั่งบนที่นอน ดีนะที่ฉันใส่ชุดนอนกางเกง มิเช่นนั้นล่ะก็ฉันต้องถูกจับได้
แน่ๆ โอยย +_+ รู้สึกปวดหัวอีกแล้ว เดี๋ยวนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยซะ
จนปรับตัวไม่ทันเเฮะ เมื่อกี้ เขาพูดถึง อา..พาร์ท เม้นต์ งั้นหรือ O_O
“เฮ้ๆ ลุกออกมาทำไม!! กลับไปนอนบนเตียงเดี๋ยวนี้นะ ” ฉันสะดุ้งตกใจ
เสียงเปิดประตูดังเข้ามาพร้อมกับเสียงแปดหลอดของเขา
“ เมื่อกี้ เจ้านายคุยอะไรกับพี่จองชินเหรอ จริงสิฉันได้ยินคุณพูดอาพ่ง
อาพาร์ทอะไรเนี่ย คงไม่”
“ ถามมาก นอนต่อซะ ”
“ ทำไมจะต้องให้ฉันนอนต่อด้วยเล่า~”
“ ก็วันนี้เธอไม่สบายไม่ใช่เหรอ ตัวร้อนแบบนี้จะไปเรียนได้ยังไง ”
“ ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่..”
“ หยุดพูดแล้วนอนซะ!! ” คุณจงฮยอนนอนตะแครงข้าง มือกดหัวไหล่
ฉันลงกับที่นอนพลางจ้องตาเขม็ง หรือว่า O. O ที่เขาไม่อยากให้ฉันไปนั้น
เพราะไม่อยากให้คุณมินโฮมาดูแลตอนฉันไม่สบายรึเปล่า ต้องใช้แน่ๆ
“ ฮึๆ…ฮะ ฮ่าๆ ”
“ หัวเราะอะไร....” ฉันกลั้นยิ้มเลยรู้สึกปวดกรามไปหมด คิดไปเรื่อย
ว่าถ้าฉันคิดจะคบกับคุณมินโฮจริงๆ ทั้งฉันและก็เขาคงได้ทะเลาะกันบาน
เบอะ แค่คิดยังสนุกขนาดนี้ แล้วอีตอนนั้นล่ะจะขนาดไหน ฮ่าๆ ^O^
“ แล้ววันนี้ เจ้านายไม่ไปทำงานเหรอฮะ ”
“ ไปซิ ว่าจะออกไปตอนบ่ายๆ นี่! ฉันบอกกี่ครั้งว่าอยู่กันแค่สองคนไม่ต้องฮะก็ได้ ”
“ ขอโทษคะ ก็ฉันลืมไปนี่นา เเผล!” ฉันตกใจเล็กน้อย เพิ่งสังเกตเห็น
เหมือนกัน ว่าใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลา กลับมีรอยฟกซ้ำมุมปาก สงสัยจะต้อง
เป็นเรื่องเมื่อวานชัวร์
“ เจ็บมากมั้ย แล้วถ้าทำอย่างงี้หายเจ็บยัง ” ฉันโน้มริมฝีปากจูบลงบนรอยฟกซ้ำ
สีม่วงเข้มตรงมุมปาก ส่งเสียงหัวเราะออกมาหลังจากนั้น ทำให้คุณจงฮยอนคลี่
รอยยิ้มกว้างๆ ทำหน้าประหลาดใจพักหนึ่ง เมื่อฉันเห็นเขาโน้มใบหน้าต่ำลงมา
ฉันก็รีบคว้าตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขึ้นบังด้วยความรวดเร็ว
“ฮึๆ ขอบใจมากนะที่เป็นห่วงฉัน ” เสียงหัวเราะเล่นเอาหัวใจฉันเต้นตึกตัก
เขายืดเจ้าตุ๊กตาหมีนั่นไว้ สายตามองมาที่ฉันอย่างลึกซึ้ง เพียงชั่วครู่ ริมฝีปากบาง
จึงประกบลงบนริมฝีปากฉันด้วยความรวดเร็ว
“ อืมม อ๊ะ ” เวลานี้สติแทบจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ เขาประคอง
ใบหน้าฉันไว้เมื่อปลายลิ้นดุ้นสัมผัสเข้ามาในโพรงปาก ฝ่ามือข้างขวาลูบไล้ลง
บนท้องน้อยค่อยๆเลื่อนลงต่ำ ก่อนขยับปลายนิ้วเข้าสัมผัสความบอบบางอย่าง
เชื่องช้าเเละเเสนรัญจวนใจ
“ คุณจงฮยอน! ” ฉันตัดสินใจรวบข้อมือของเขาเอาไว้ อยู่ๆก็ รู้สึกเวียนหัวขึ้น
มากระทันหัน ปวดหัวตุบๆในหัว ขืนดันทุรัง ไม่แน่ว่าอาการป่วย อาจจะกำเริบขึ้น
มาอีกก็เป็นได้
“ ฉันยังรู้สึกมึนนิดหน่อย ไว้คราวหลังเถอะนะ”
“ …” เขาไม่พูดอะไรต่อ นอกจากจะขยับผ้าห่มคลุมบนตัวให้แล้วเดินหาย
ออกไปจากห้อง ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับยาที่ถืออยู่ในมือ
“ ^////^ ”
“ ยิ้มอะไรของเธอ ไหนบอกว่าปวดหัวไม่ใช่รึไง ฉันเอาอย่ามาให้เธอแล้วลุกขึ้น
มากินซะ!! ” จู่ๆเขาก็ยื่นยาสองเม็ดกับแก้วน้ำมาให้ ฉันรีบๆกินยาที่เขาให้
กลัวว่าเขาจะทำอะไรบ้าๆขึ้นมาอีก รู้สึกว่ากินยาสองเม็ดที่เขาให้มานี่รู้สึกจะลื่น
คอดีแฮะ
“ รีบๆหายไวๆนะ ฉันน่ะ….ทนรออย่างงี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอก็รู้นิว่าฉันเป็นคน
ยังไง หึๆ ” เขาแสยะยิ้ม ชูมือข้างขวา ก่อนจะงอมือน้อยๆเข้าใกล้ริมฝีปาก
ขบดูดปลายนิ้วพลางส่งสายตาหื่นกระหายมาที่ฉัน
“ รสชาติไม่เลวแฮะ ” เขายกหลังมือเช็ดมุมปาก ส่งสายตาเซ็กซี่เป็นการส่งท้าย
เดินออกไปจากห้องในท่วงท่าที่งดงามไม่ต่างจากเทพบุตร >///< บ้าเอ้ย! ความ
ดันฉันขึ้นเท่าไหร่แล้วเนี่ย =_=**ใจเย็นไว้คีซุนเอ๋ย ใจเย็นๆไว้.. ฮึ่มมม
ความคิดเห็น