คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER INNOCENT 8 ( เส้นขนาน )
CHAPTER INNOCENT 8 ( เส้นขนาน )
อากาศที่แสนจะเย็นสบายในช่วงบ่าย แสงแดดอ่อนๆที่ตกทอดลงมายังต้นไม้
ใหญ่ทำให้บ่ายวันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด นอกจากชั่วโมงเรียนจะน้อยลง
ก็ยังมีเวลาพักผ่อนอีกมาก ทว่ากลับเป็นช่วงสั้นๆที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าฉันต้อง
กลับไปพบกับเขา คนนั้น
“ ตอนนี้ฉันกำลังกลับบ้านแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนล่ะกันนะจุงกู ” ฉันวางสายจากจุงกู
แล้วเดินไปยังป้ายรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน ขณะขึ้นมานั่งในรถทำให้ฉันกระอัก
กระอ่วนใจไปกับเรื่องคืนนั้น เพราะไม่อยากเป็นผู้หญิงที่ทรยศต่อความรักของตัวเอง
คืนนั้น ฉันแทบจะไม่ตอบคำถาม แต่กลับเดินเข้าบ้านและไม่ออกมาอีก
‘ ฉันว่าฉันรู้สึก ….ชอบนายจริงๆนะ ’ เฮ่อ… ความรู้สึกที่ออกมาจากหัวใจคุณมินโฮ
ฉันจะทำยังไงดี
“ ผมอยากให้คุณช่วยดำเนินการให้ผมด้วย และเช็คยอดออร์เดอร์ก่อนและหลัง เพื่อ
เพิ่มความวางไว้ใจให้กับลูกค้ามากขึ้น ถ้ายังไง ..” น้ำเสียงคุ้นๆหู ดังขณะที่ฉันเปิด
ประตูเข้ามาในบ้าน บ้านหลังนี้ที่ช่างเงียบสงบและวังเวงเหมือนทุกครั้ง
“ แล้วเจอกันครับ นี่…คิมคีย์บอม ” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลประกายแดง มือข้างที่
ถือโทรศัพท์แนบไว้กับใบหู โบกมือทักทายฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ เจ้านาย…กลับมาเร็วกว่าที่คิดนะฮะ ”
“ อืมมใช่ พอดีว่าฉันกลับไปดูโรงงานที่เคียงจูนิดหน่อย เสร็จธุระก็เลยรีบกลับมาอย่าง…
ที่เห็น ”
“ เจ้านายจะรับเครื่องดื่มอะไรมั้ยฮะ น้ำผึ้งหรือว่าไวน์ดี ผมจะได้เตรียมเอาไว้ให้ ”
“ ไม่ทั้งสองอย่าง ”
“งั้นผมจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้อาบแล้วกันนะฮะ ”
“คิมคีย์บอม หลบหน้าฉันทำไม ” ฝ่ามือคู่นั้นจัดการคว้าข้อมือฉันไม่ยอมปล่อย
“ ผมไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังเจ้านายซักหน่อย ”
“ งั้นเหรอ!! นายบอกว่าไม่มีอะไรงั้นเหรอ… แล้วไอ้ที่มือสั่นๆมันคืออะไร! คิดว่าฉัน
โง่หรือ ”
“ ……”
“เรามีอะไรต้องคุยกัน” ทันใดนั้นคุณจงฮยอนฉุดกระชากถูลู่ถูกังฉันตามหลังเขาเข้า
ไปในบ้าน ฉันพยายามสะบัดข้อมือเต็มแรงๆ ข้อมือที่บีบแขนฉันไว้แน่นมันปวดร้าว
ราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“ปล่อยนะ! ฉันบอกให้ปล่อย ”
“หุบปาก ! ” ฉันสะดุ้งสุดตัว ฉันไม่เคยเห็นเขาโกรธได้มากขนาดนี้ ถ้าไม่นับรวม
กับครั้งที่แล้วล่ะก็ ฉันว่าฉันกลัวที่จะพูดความจริงออกไป
คุณจงฮยอนขว้างกระเป๋าถือออกจากไหล่ หลังจากที่เขาลากฉันเข้ามาในห้อง
นอนได้ เขาอุ้มฉันเข้ามาในห้องน้ำไม่รอช้า จัดการผลักติดเข้าไปในลานอาบน้ำ
แคบๆ
“ คนเฮงซวย คุณมันบ้าไปแล้วรึไง ”
“ เธอนั่นแหละบ้า! ”
“ ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีใครพูดอะไรกับฉันทั้งนั้น ถอยไปนะ! ”
“ พูดมาสิ… ”
“ เราเลิกกันเถอะนะ ” ฉันก้มหน้าทั้งๆที่ในใจ ฉันกลับรู้สึกผิดที่ทำร้าย
จิตใจเขา
“คุณคิมจงฮยอน ” แววตาขุ่นเคือง ค่อยๆฉายชัดบนใบหน้า น้ำตาของฉันเองก็เริ่ม
ไหลออกมาไม่หยุด ตั้งใจเอาไว้….ตั้งใจไว้แล้วว่าจะปล่อยเขาไป หากเขายังรั้งฉันไว้
อย่างงี้ ฉันก็ไม่สามารถที่จะไปจากเขาได้
“ คีซุน! เธอมันร้ายกาจมาก.. ” เสียงทุบกำปั้นลงบนผนัง สายตาเลื่อนมองขึ้นเพดาน
ด้วยความเหนื่อยล้า
“ให้ฉันปล่อยเธอไปงั้นเหรอ.. ไม่ได้หรอก ” เสียงกระซิบแผ่วเบา ดั่งมีดคมกรีดลงบน
หัวใจ มือทั้งสองเลื่อนลงมาเกาะกุมหัวไหล่ ดวงตาสีน้ำตาลที่เขากำลังมองผ่าน ทะลุ
ปรุโปร่งไปถึงผนังห้องน้ำที่แสนจะเย็นเฉียบ
“ เธอจะต้องตายไปกับความรักของฉัน ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปจากฉัน ”
“ อย่านะ! ฉันบอกให้คุณ.. ” สายน้ำจำนวนมากจากฝักบัวพลันไหลรดบนร่างเรา
ทั้งคู่ ริมฝีปากของเขาบดขยี้ลงบนริมฝีปากฉัน ระดมจูบโถมเข้ามาดั่งคลื่นพายุ
รุนแรง
“ ฉัน..ฉัน หายใจ…ไม่ออก~ ปิดน้ำนะ! ฉันบอกให้ปิดน้ำ อ๊ะ ” ร่างกายเปลือย
เปล่าเบียดตัวฉันชิดกับผนัง มือเอื้อมปลดตะขอชุดชั้นในลายลูกไม้ทิ้ง ฉันผลักเขา
ออกแต่คุณจงฮยอนดันยกหน้าขาแทรกตรงกลางระหว่างต้นขาด้านในฉันไม่ปรานี
“ ฉันเกลียดคุณ! หยุดนะ สารเลว ไอ้คนบ้า TOT ” น้ำตาของฉันไหลไปพร้อมๆกับ
สายน้ำที่ไหลจากฝักบัว แม้จะหนาวสั่นเขาแทบจะไม่แยแสถ้อยคำหยาบคายที่พรั่งพรู
จากปากฉันไม่ขาด ผู้ชายคนนี้กำลังบ้าคลั่ง หัวใจของเขาเจ็บปวดเพราะฉัน
“ ช่วยแสร้งทำดีกับฉันก็ได้ แต่ทำไมต้องพูดจาทำร้ายจิตใจฉันด้วย สัญญาแล้วไม่ใช่
เหรอว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันไป ”
“ ยังไงคุณกับฉันก็ไม่มีทาง…อ๊ะ ” เขาจับข้อมือฉันมัดรวบด้วยเน็คไทสีดำสนิท ไม่นาน
ผ้าลูกไม้ผืนบางชิ้นสุดท้าย หล่นไปอยู่ที่ข้อเท้าในที่สุด
“ ไม่นะ~ อ๊ะ พอได้แล้ว! ” ข้อมือที่ถูกมัดไว้เล่นเอาฉันแสบข้อมือไปหมด ริมฝีปากซึ่ง
ไล้พรมจูบต่ำลงไปเรื่อยขบความอ่อนนุ่มระหว่างกลาง สัมผัสอันลึกล้ำด้วยปลายลิ้น
เกิดคลื่นความสุขที่มันกำลังฆ่าฉันให้ตายอย่างทรมาน
“ บอกซิว่าคำพูดที่เธอพูดมา….ทั้งหมดเป็นแค่คำโกหก ” จังหวะการเต้นของหัวใจก็รุน
แรงขึ้น ทันทีที่เขาเงยหน้า ความปรารถนาในดวงตาของเขาแทบจะเผาพลาญทุกสิ่ง
ชั่วพริบตาคุณจงฮยอนเกี่ยวคว้าสะโพกแนบเข้ากับหน้าท้องแบนราบ สัมผัสกับความ
เป็นชายที่ถูกปลุกให้ตื่น
“ อ๊ะ…ฉันไม่ไหวแล้ว ..” ท่ามกลางสายน้ำอันชุ่มฉ่ำ เพลิงปรารถนา ร้อนระอุราวกับ
พัดพาเอาหัวใจฉันเข้าไปในทะเลทรายที่แสนไกล ฉันไม่อยากจะคิดอะไรทั้งสิ้น
สิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ มันค่อนข้างน่ากลัวสำหรับฉันมาก ตายไปกับความรักของ
เขาหรือ ฉันรู้สึกเกลียดคำๆนี้ที่สุด….
‘ ยังไงเธอควรอยู่ห่างๆ คิมจงฮยอน ฉันไม่อยากให้หนูซอฮยอนรู้สึกไม่ดี ’ แม้กระทั่ง
ฝัน คำๆนี้ก็ยังไม่ตายไปจากฉัน ทุกครั้งที่มองเขาผ่านระเบียง มันก็เหมือนกับการ
ที่ฉันพยายามโน้มกิ่งที่อยู่สูงกว่า และก็เจ็บปวดใจทุกครั้ง เมื่อต้องทำเช่นนั้น
“ นอกจากแกจะแย่งทุกอย่างไปจากฉัน แกก็คิดที่จะเอาเขาไปจากฉันด้วยซินะ ”
“ เปล่านิ ถ้าฉันคิดจะแย่งทุกอย่างปานนี้แกก็ไม่รอด ซอจูฮยอนเธอเป็นอะไรสำหรับ
แกงั้นหรือ ฉันทนไม่ได้ที่เห็นเธอต้องเจ็บปวดใจเพราะแก ปล่อยคิมคีย์บอมไปซะ ”
เสียงลมหายใจหนักหน่วงของใครคนนั้น อ้อมอกที่แสนจะอบอุ่นฉันไม่รู้หรอกว่าใคร
เพราะพิษไข้ที่มันกำลังรุมเร้า ทำให้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้แม้อยากจะลืมตาขึ้น
มาก็ตาม แล้วสติของฉันจึงดับวูบลงไปอีกครั้ง
ฉันไม่รู้ว่านอนซมไปนานแค่ไหน ทันทีที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าที่นี่คือห้องนอน
ของฉัน และคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงฉันตอนนี้ ก็เป็นคุณมินโฮ
“ นี่….ฉัน หลับไปนานแค่ไหน ”
“ สองวันครึ่ง ” สองวันครึ่ง!! O_O
“ นายไม่สบายอยู่นะ นอนต่อเถอะ ”
“ ขอบคุณนะคุณมินโฮ แต่ว่าผมดีขึ้นมากแล้วละ..ไม่ปวดหัวแล้วจริงๆ ^^”
“ นายนี่มันโง่มากเลยนะ หิวหรือยังไปหาอะไรอร่อยๆกินกันเถอะ ^O^ ”
ร้านขายอาหารเล็กๆในตลาดทงแดมุน กลิ่นหมี่เย็นร้อนๆหอมฟุ้งไปทั่วร้าน
ฉันไม่ได้กินอะไรมาสองวันเเล้ว ทันทีที่ได้ที่นั่ง ฉันก็จัดการเปิดเมนูก่อนคนแรก
มุลแนงมยอน… มุลแนงมยอน >_<
“ ได้แล้วครับ ” ผ่านไปชั่วโมงมุลเเนงมยอนน้ำสองชามเพิ่งจะถูกเสิร์ฟวางลง
บนโต๊ะ =_=
“ กินช้าๆซิ ” คุณมินโฮปลายนิ้วแตะข้างริมฝีปากให้ฉันดู ฉันถึงกับวางตะเกียบ
ลงเช็ดมันด้วยมือเปล่า ทันใดนั้นเขาก็ส่งเสียงหัวเราะ ไม่ซิ….เขาหัวเราะเยาะฉันต่าง
หาก ฉันล่ะอยากจะเอาหัวโขกกับโต๊ะ น่าอายชะมัด
“ ขนาดเคยนั่งทานเนื้อย่างด้วยกัน นายก็ยังกินมูมมามไม่เรียบร้อย ฉันอดสงสัยไม่ได้
เลยว่าเขาชอบนายไปได้ยังไง ” =_=
“ ต่อให่ผ่านไปอีกสิบปีหรือสิบห้าปี ยังไงก็ไม่มีใครห้ามผมได้หรอกฮะคุณมินโฮ ”
“ นั่นสินะ ถ้าเป็นเขาก็ไม่แน่ใช่มั้ยล่ะ ” ฉันรู้สึกผิดกับเขาจริงๆนะ T_T
“ ทำไมถึงไม่บอกเขาไป ว่าท่านประธานพูดอะไรกับนาย ”
“ อะไรที่ทำเพื่อเขาได้ คุณก็ต้องทำแบบผมนั่นแหละ” เราต่างก็เหมือนเส้นขนานที่
ไม่อาจจะบรรจบ จะให้ฉันต้องเจ็บปวดใจเพราะเขาไปอีกนานแค่ไหน อย่าทิ้งฉันไป
เหรอ มันจะมีค่าอะไร ถ้าคนอื่นไม่ยอมรับเรื่องระหว่างเรา
เอกสารเป็นจำนวนมากซึ่งวางกองอยู่บนโต๊ะเป็นตั้งๆในห้องทำงาน เป็นครั้งแรกที่
ฉันเห็นท่าทางเขาอ่อนเพลียเพราะต้องจัดการงานให้เสร็จ เรื่องระหว่างฉันกับเขา
คงจะทำเหมือนคราวๆก่อนไม่ได้อีก สิ่งที่ฉันทำได้ ค่อยเป็นกำลังใจให้เขาอยู่ห่างๆ
“นายน้อย.. นายน้อย ท่านประธานกับคุณซอจูฮยอน ” พี่จองชินวิ่งหน้าตื่น ริมฝีปาก
ของเขาสั่นระริก ใบหน้าขาวซีดขณะเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาภายในบ้าน
“ ได้เดี๋ยวฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้….เธอ ” คุณจงฮยอนตกใจที่เห็นฉัน ขณะก้าวออกมา
จากห้อง และเสียงของเธอจึงดังขึ้นมาพอดี
“ ว่าจะลงไปหาเธอพอดีเลย ลงไปข้างล่างเถอะ ” และแล้วคุณจงฮยอนก็จูงมือเธอ
เดินลงไปข้างล่างพร้อมกับเขา
“ นายไม่เป็นอะไรนะ ” ฉันหันไปยิ้มให้กับเจ้าของฝ่ามือ ที่วางลงบนไหล่ฉัน
“ ผมรู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ”
“ ใช่ นายรู้อยู่แล้ว นี่! ไปอาบน้ำบาโรกัน ให้ตาย! ไม่รู้ว่าเจ้านั่นมันไปคลุกขี้ดินที่ไหน
มา เห็นแล้วทุเรศตามากเลย ” ฉันวิ่งตามเขาออกไปนอกบ้าน บาโรของฉันเนื้อตัว
มอมเเมม ในปากคาบเป็ดยางสีเหลืองปากแดงส่งเสียง ปี๊ปๆ ไม่หยุด
“ เป็ดยางงั้นเหรอ =_= ” มันทำให้ฉันนึกถึงคุณชายหน้าเป็ดที่อยู่ในบ้านเลย …
“ เฮ้~ บาโรนั่นมันของเล่นฉันนะ อยากตายรึไง”
“ โฮ่งๆ ”
“ เอามานี่ (ปี๊ปๆๆ) ”
“ ปี๊ป~….ปี๊ป~ ” ทั้งคนทั้งหมาพากันแย่งตุ๊กตาเป็ดยาง ทำให้ฟองสบู่ในอ่าง
ว่ายน้ำยางสำหรับเด็กหกกระจายเลอะบนพื้นหญ้า ลางร้ายค่อยเยือนเข้ามาใกล้
บาโรเห่าใส่ฉันหลายครั้ง ก่อนที่มันจะวิ่งออกมาสะบัดขนใกล้ๆ ฟองสบู่จึงกระเด็น
ใส่หน้าฉันเต็มๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะคุณมินโฮที่ฉันคิดว่ามัน อุบาทว์ ครั้งแรก
=_=++
“ บริษัทอื่นๆก็ดูเหมือนว่าจะเซ้นต์สัญญากันไปบ้างแล้ว ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง หนูคง
จะช่วยพี่เขาได้เท่านี้ล่ะคะ ”
“ ขอบคุณนะ ถ้าไม่เป็นการรบกวน ไว้คราวหน้ามารับประทานอาหารมื้อค่ำด้วย
กันอีกนะ ”
“ ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะคะ ”
เสียงที่ดังอยู่นอกหน้าต่าง ถ้ามันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายก็คงดี ฉันปิดไฟและ
ปิดม่าน ปิดการรับรู้ด้วยการฟังเพลงในมือถือนอนร้องไห้กระทั่งฉันเผลอหลับ และต้อง
ตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นกลัว ซึ่งก็น่าจะเลยเที่ยงคืนมาแล้ว
“หยุดนะ”
“……” ภายใต้ความมืด ฉันได้ยินเสียงลมหายใจดังถี่กระชั้นมาพร้อมกับน้ำหนัก
ที่ทาบทับลงมา ขณะข้อมือถูกรวบตรึงขึ้นเหนือศรีษะด้วยเช่นกัน ฉันพยายามดิ้น
สุดกำลังแต่ด้วยพละกำลังของใครคนนั้น ทำให้ฉันไม่สามารถจะรับมือเขาไว้ได้
“ ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต TOT ” น้ำตาเจ้ากรรมแทบจะไหลออกมาไม่หยุด ชุด
นอนของฉันมันแทบจะหลุดออกจากตัวอยู่รอมร่อ บ้าเอ้ย! นี่มันเวรกรรมอะไรของ
ฉันกันแน่ …
“ เธอจำฉันไม่ได้เหรอ ” เสียงกระซิบแผ่วเบา กลิ่นโคโลญผสมกลิ่นเหงื่อของชาย
หนุ่มสัมผัสที่เหมือนจะคุ้นเคย หัวใจของฉัน…หยุดเต้นไปชั่วขณะ
“ ฉันก็แค่มาทวงสัญญาของฉันคืน! ”
“ สัญญาอะไร ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ ”
“ ก็สัญญาที่ว่าเธอจะต้องตายไปกับความรักของฉันไง”
“เหลวไหล คุณมันบ้า ”
“ ฉันยอมทนฟังคำด่า!...ถ้ามันทำให้ฉันไม่ต้องสูญเสียเธอ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไร
ขึ้นระหว่างเธอกับฉันแต่ฟังไว้ให้ดีนะ ตราบใดที่เธอทำให้ฉันเจ็บปวดใจเมื่อใด
ฉันจะทรมานเธออย่างงี้ให้ถึงที่สุด จนกว่าเธอจะตายไปจากฉันเข้าใจมะ! ”
เขาพลิกร่างฉันจนกระทั่งใบหน้าจมลงกับหมอน หลังจากนั้นก็ทรมานฉันด้วย
วิธีของเขา
“ ฉันผิดด้วยเหรอ ที่ฉันรักเธอ ” เวลาผ่านไปนานเท่าไรฉันไม่รู้ รู้เพียงเเต่ลมหายใจ
คุณจงฮยอนเป่ารดทั่วแผ่นหลังฉันเป็นระยะ ฉันอดกลั้นสุดความสามารถ ที่จะไม่ให้
เผลอไผลเปล่งเสียงใดไปกับรสสัมผัสจากบทรักของเขา จริงอย่างว่าแรงปรารถนาใน
ตัวเขา มันพร้อมจะทำให้สติของฉันสูญสลายได้ทุกเมื่อ สงสัยว่าเส้นขนานระหว่าง
ฉันกับเขามันจะบางเกินไปรึเปล่านะ
ความคิดเห็น