คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 7 INNOCENT ( ฉันชอบนาย! )
Chapter 7 INNOCENT ( ฉันชอบนาย! )
“ เย็นนี้ฉันอาจจะยังไม่กลับ คงสองสามอาทิตย์โน่นล่ะ ”
“ เจ้านายฮะ ” ฉันยื่นกระเป๋าเดินทางส่งให้ เขารับจากมือฉันไปเก็บท้ายรถโผล่
เข้ากอด โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
“ ปล่อยผมนะฮะ นี่เจ้านาย ”
“ อยู่นิ่งๆซิ ขอกอดแค่ห้านาทีนะ ” เขาออกคำสั่ง พร้อมกระชับกอดแนบแน่น
ฝ่ามือหนาลูบเส้นผมฉันเบาๆ สัมผัสที่แสนจะอ่อนโยนและอบอุ่นซึมซับเข้า
มาในหัวใจฉันไปชั่วขณะ
“ ยัยแม่มด เธอใช้ยาสระผมยี่ห้อไหนน่ะ ไว้ฉันจะกลับมา รอฉันนะ ”
“ ไว้ผมจะรอเจ้านายนะฮะ ” คุณจงฮยอนผละตัวออกห่าง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจ
ขับรถออกไปจากประตูรั้วหน้าบ้านอย่างไม่รอช้า ฉันอยากจะรั้งเขาเอาไว้ แต่ก็สาย
เกินไปที่จะทำอย่างงั้นได้ สองสามอาทิตย์ ที่ไม่รู้ว่าต้องทนคิดถึงเขาไปอีกนานเท่าไร
การสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ฮันกุกสุดหิน ผ่านพ้นไปเหมือนฝันร้ายของฉันสุดๆ
อีกอาทิตย์ต่อมาชื่อพี่ชายฉันก็ปรากฏอยู่ในเลขที่สุดท้ายของคณะ ใช่ว่าฉันไม่ดีใจ
หรอกนะ เเต่นั้นเป็นเพราะฉันรู้ว่าตัวเองผ่านเข้าไปได้ยังไงต่างหาก ดังนั้นฉันเลย
รีบกลับมาบ้านหลังจากฟังผลสอบเสร็จ
“ คิมคีย์บอม นายท่านมีเรื่องจะพูดกับนายหน่อย เร็วๆล่ะ ”
“ นายทำได้ยังไง ไม่อยากจะเชื่อว่านายจ้ะ ” เมื่อฉันเดินเข้ามาในบ้าน จู่ๆ ยัย
ผมหางม้าก็เดินเข้ามาขว้าง ขณะเดียวกันสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นเหล่าบรรดา
คนรับใช้สาวพากันซุบซิบตามมุม ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาตงิดๆ จะต้องมีใครไปพูด
อะไรอีกแน่ๆ =_= ++
“ เธอพูดอะไรของเธอ ”
“อย่าคิดจะจับนายน้อยเสียให้ยาก นายมันก็แค่ของเล่นแก้ขัดเท่านั้น ท่านประธาน
กำลังรอนายอยู่ หึ่มม! ”
“หุบปากเธอได้ยัง! ” ฉันผลักยัยผมหางม้าไปด้านข้าง วิ่งทุลักทุเลไปยังห้อง
นั่งเล่นให้เร็วที่สุด ท่านประธานกำลังนั่งรอฉันอยู่ในห้อง และเมื่อฉันก้าวเท้าเข้าไป
ในนั้น สายตาคมจึงตวัดมองฉันทันใด
“ เธอเป็นอะไรกับลูกชายฉัน ”
“ พวกเราเป็นแค่ลูกจ้างกับนายจ้างเท่านั้นฮะ ”
“ แต่ในสายตาของฉันมันไม่ใช่อย่างงั้น ”
“ … ”
“ ถ้าหากพวกเธอยังสนิทกันแบบนี้ ฉันเกรงว่าคนอื่นมอง…มันจะดูไม่ดี ”
“ ผมจะทำให้ดีที่สุดฮะ ท่านประธานอย่าห่วงไปเลย ”
“ ฉันจะลองเชื่อสิ่งที่เธอพูดสักครั้ง ช่วงนี้สถานการณ์บริษัทไม่ค่อยดี ยังไงเธอ
ควรอยู่ห่างๆคิมจงฮยอน ฉันไม่อยากให้หนูซอฮยอนรู้สึกไม่ดี ”
ความรู้สึกที่อัดแน่นภายในใจ สายลมเย็นๆบนทางเดินทำให้ความรู้สึกค่อยๆ
เบาบางลงหลังจากพาบาโรออกมาเดินรับลมข้างนอก ขณะมองเห็นเต็นท์ขาย
อาหารมาแต่ไกล ท้องฉันก็เริ่มส่งเสียงดังครืด
“ รับอะไรดีจ้ะพ่อหนุ่ม!! ” ลูกค้าในร้านพากันมองฉันราวกับพวกตัวประหลาด
ก่อนที่พวกเขาจะหันไปทานเนื้อวัวบนตะแกรงย่างที่มีความยาว 10 เมตร พอดี
กับพื้นที่ภายในนั้น
“ ที่นี่มีอะไรอร่อยๆมั้ยฮะ”
“ ก็เนื้อสันในทรงเครื่อง อืมมม ซี่โครงเนื้อ เธอจะลองกินไส้วัวหมักกิมจิดูมั้ย
ละอร่อยนะ ”
“ งั้นผมเอาซี่โครงเนื้อและก็ไส้วัวหมักกิมจิ อ้อและก็โซจูขวดหนึ่งด้วยนะฮะ ”
ผ่านไปห้านาที คุณป้านำซี่โครงเนื้อและไส้วัวหมักกิมจิวางลงบนตะแกรง ตาม
มาด้วยคุณลุงหัวล้านที่เดินมาเสริฟ์โซจูให้
“ ป้าฮะเนื้อย่างร้านนี้ อร่อยกำลังดี ไม่ถึงกับว่าสุกมาก แต่ก็ถือได้ว่าอร่อยสุดๆ ”
“ งั้นวันหลังก็แวะมากินอีกนะ ว่าแต่เราอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ”
“ เอ่อ 20 แต่ว่านั่นมันอายุฉันเมื่อปีที่แล้วไม่ใช่เหรอ ”
“ ป้าว่าเธอคงเมาแล้วล่ะ”
“ ใครว่าผมเมา ปีนี้ผมน่าจะ 21 หน้าตาผมเหมือนเด็ก เพิ่งจะ 17 ใช่มั้ยละ
^///^ อิๆ ”
“ ถ้าเธออายุ 17 ป้าก็ห้ามไม่ให้เธอเข้ามาดื่มโซจูหรอกยะ! ”
“ ผมก็ว่างั้น ” ความจริงๆฉันเป็นพวกที่คอแข็งมาก แม้ว่าฉันจะดื่มไปแล้วตั้ง
สองขวด ก็ยังรู้สึกดีๆอยู่
“ โฮ่งๆ….โฮ่ง ” จู่ๆ บาโรก็ส่งเสียงเห่าไปทั่วร้าน ทันใดนั้นเสียงเห่าของมันจึง
หยุดลงด้วยเสียงใครคนนั้น
“ ป้าครับผมขอเนื้อวัวสดๆที่หนึ่งและก็…. เฮ้ ลมอะไรพัดนายมาที่เนี่ย ”
“คุณเชวมินโฮ ” ฉันสะดุ้งหน้าตาตื่น แม้แต่เขาเองก็พลอยตกใจที่เห็นฉัน
เช่นกัน
“นี่คุณยังไม่ได้กลับเข้าบ้านเหรอฮะ ”
“คำถามนั้นฉันน่าจะถามนายมากกว่านะ ”
“ ขอโทษฮะ ” เพราะคำถามพูดไม่คิด ฉันเลยรีบก้มหน้าเพราะรู้สึกอับอาย
อย่างแรง จับตะเกียบคีบไส้วัวเข้าปากหนึ่ง…สอง…สามคำ ไหนๆก็เจอเขา
แล้ว เอาสร้อยคืนไปตอนนี้เลยแล้วกัน ^ o ^
“ นี่คุณเชว ”
“ ฮือ~ อะไร ” ฉันคว้าสร้อยเส้นนั้นออกมาจากกระเป๋า ยื่นมันให้เขาทั้งๆที่
มือเพลิดเพลินอยู่กับการกินซี่โครงเนื้อที่เพิ่งสั่งไปรอบสอง
“ นายนี่ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่นตลอดเลยนะ”
“ ผมเปล่า ”
“ ฉันไม่รับ ! ” T_T
“ คุณมินโฮ! แต่มันทำให้ผมรู้สึกผิดกับคุณแทมิน อย่าทำให้ผมต้องรู้สึก
ลำบากใจไปกับเรื่องนี้ด้วยเลยนะฮะ ”
“ ที่นายลำบากใจก็เพราะคิมจงฮยอนต่างหาก คิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนี้รึไง ช่าง
เถอะนายอย่ากังวลไปเลย จะว่าไปแล้ว หลอกนายเล่นๆก็สนุกดีแฮะ ” ฉัน
เงยหน้ากำลังจะหันไปมองค้อนแต่พอเขารับสร้อยไปจากมือฉันเท่านั้น
“ ทำไมฉันถึงมองข้ามแกไปได้นะ เฮ่อ… ยื่นคอมาซะเพื่อนยาก ” คุณเชวมิน
โฮเอาสร้อยเส้นนั้นสวมบนคอเจ้านั่นเสร็จก็ลูบขนฟูฟ่องของมันด้วยความรักใคร่
หากทว่าน้ำตาของเขาเริ่มคลอเบ้า ฉันรู้สึกผิดกับเขาขึ้นมาชั่วขณะ ส่งผลให้
คืนนั้นเล่นดื่มโซจูไปอีกสามขวด
ณ มหาวิทยาลัยฮันกุก
เวลา 10.45 น.
“ คิมคีย์บอม คิมคีย์บอม ช่วยออกมาแนะนำตัวด้วย ” เสียงอาจารย์ดังขึ้นใน
ชั้นเรียนคสาสสุดท้าย ฉันรีบเดินไปหน้าชั้นอย่างไม่รอช้าพอเสร็จแนะนำตัวก็ถึง
คิวเพื่อนๆที่เหลือ
“ นี่แกจบมาจากแดกูงั้นหรือ บ้านฉันอยู่แถวนัมซาน แล้วบ้านแกล่ะอยู่ไหน ”
“ ฉันเหรอ อ้อ บ้านฉันอยู่แถวสนามบินแดกูน่ะ นายว่านายชื่ออะไรนะ ”
“ ฮานจุงกู ” ฮานจุงกูชื่อเพราะดีจังเลยนะ ขณะที่ฉันเงยหน้า อยู่ๆปากกาในมือ
แทบจะตกลงไปอยู่ที่พื้น บนโลกนี้ยังมีคนที่หน้าตาคล้ายกันอยู่งั้นเหรอ
ใบหน้าของฮานจุงกู O_O
" นายบอกว่านายชื่อฮานจุงกูใช่มั้ย ”
“ ทำไมชื่อฉันมันไปซ้ำกับญาติแกหรอ ” ท่าทางของฮานจุงกูภายใต้กรอบแว่นหนา
เส้นผมสีดำเรียบสนิท ดวงตาคู่นั้น แล้วไหนจะริมฝีปาก สิ่งที่ปรากฏบนใบหน้าฮาน
เหมือนๆกับคิมจงฮยอนไม่มีผิด
“ เปล่านี่ จุงกู! นายน่ะเล่นเปียโนได้มั้ย ”
“ เปียโนเหรอ ! เล่นยากจะตาย ถามทำไม ”
“ ก็อยากรู้เฉยๆ ”
“ ฉันมีรุ่นพี่คนหนึ่งเล่นกีตาร์ได้เทพมาก ตอนนี้ฉันกำลังเรียนกับเขาอยู่ เย็นนี้สนใจ
ไปกับฉันมั้ย ”
“ ไม่ละฉันมีงานต้องกลับไปทำที่บ้าน ”
“ งั้นก็กลับไปทำงานเถอะ ” อาาาา ช่างเถอะไงซะ =_= ฮานจุงกูคนนี้
ก็ไม่ใช่ผู้ชายในสเปคฉันอยู่แล้ว นอกจากความสูงแล้วยังมีอะไรที่ไม่เหมือนอีก
จุงกูสูงกว่าฉันนิดหน่อยแต่ก็ยังน้อยกว่าอีตานั่นตั้งเยอะ ฉันล้มเลิกความคิดเกี่ยวกับ
ฮานจุงกู เเล้วมุ่งหน้าขึ้นรถกลับบ้าน
ค่ำคืนนี้ บาโรเพื่อนยากส่งเสียงเห่าทักฉันด้วยท่าทางอารมณ์ดี ระหว่างนั่งได้สักพัก
เจ้านั่นเห่าติดต่อกันขณะที่เสียงฝีเท้าค่อยใกล้เข้ามา เมื่อฉันหันไปทางเดียวกับมัน
ทันใดนั้น สายตาของฉันจึงบังเอิญสบตากับคุณมินโฮเข้า
“ บาโรฉันซื้อไก่ทอดมาให้แกด้วยนะ” คุณเชวมินโฮถือจานไก่ทอดสองสามชิ้นมา
นอกบ้าน แววตาเขาดูรนๆ แปลกๆ
“ทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ ” ฉันพยักหน้า มองเขาป้อนเจ้าไก่ทอดเหลืองกรอบ
น่ากินเข้าปากบาโร
“ จริงซิ! เมื่อวันก่อน ผมกลับมาที่นี่ได้ยังไง ”
“เมาไม่รู้เรื่อง นายไม่อายบ้างเหรอ ว่าแต่ไปเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง ”
“ ก็ดีฮะ มันก็แค่ช่วงแรกเท่านั้นแหละ คืนนั้นคุณก็นั่งอยู่ด้วยไม่ใช่รึไง ” เขาทำสีหน้า
รำคาญฉันเต็มที และถอนหายใจออกมาดังเฮือก
“ ตอนนั้นฉันก็เมาเหมือนกัน! แต่ว่านาย… เอ่อรอยแผลตรงข้อศอกนั่นได้มายังไง ”
“ แผล…ข้อศอก… ” ฉันก้มมองดูรอยแผลเป็นตรงข้อศอกที่ว่า
“เนี่ยเหรอ.. พอดีเกิดอุบัติเหตเมื่อเดือนที่แล้ว ” คุณมินโฮทำสีหน้าผิดแปลกไปจาก
เดิม ก่อนที่เขาจะก้มหน้าพึมพำกับตัวเองพักหนึ่ง
“ คิมคีย์บอมฉันว่า…ฉัน ”
“ มีอะไรฮะ ”
“ ฉันว่า..ฉันรู้สึก ชอบนายจริงๆนะ ”
ความคิดเห็น