ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 2 : 100%
Forever or never™
Chapter 2
……
ร่างสูงก้างขายาวเข้าไปหาร่างบางที่กำลังจัดโต๊ะขะมักเขม้น เมื่อร่างสูงเดินเข้าไปไกล้ร่างบางจึงถอยออกมา
“อาหารกลางวันพร้อมแล้วครับ”ร่างบางพูดเบาๆก่อนก้มหัวเป็นเชิงขอตัว ก่อนจะเดินออกไป
“หมับ!”ร่างสูงขว้าข้อมือของร่างบางไว้ก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามาหาตัว ร่างบางสะดุ้งโหยง
“เจ้า นาย…”ร่างบางเรียกอีกฝ่าย “ผมมีเรียนคาบต่อไปนะครับ” อีกฝ่ายไม่ใส่ใจคำพูดนั้น มือหนาเริ่มไม่อยู่สุข ลูบไล้สะโพกมนของอีกฝ่ายอย่างจงใจ
“อ๊ะ”ร่างบางจับมือที่อยู่ใต้เนื้อผ้าขอตนไว้แน่น ก่อนจะพยายามดันมือออก อนยูส่งสายตาดุๆมาให้
“อย่า ดื้อสิ เวลานายไม่ดื้อน่ารักจะตายไป” แก้มของร่างบางขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ นี่ไม่ใช่ว่าจะเป็นครั้งแรกของเค้า แต่การกระทำของร่างสูง ทำให้คีย์อดไม่ได้ที่จะใจสั่น
อนยูจูบริมฝีปากบางของคีย์เบาๆ จูบที่หวาน กลายเป็นจูบที่เร่าร้อนและรุนแรง ลิ้นหนาไล้ไปทั่วโพรงปากอีกฝ่ายก่อนจะหยอกล้อกับลิ้นเล็กนั่นอย่างถูกใจ ‘แม้ว่านั่นจะเป็นการตอบรับแบบไม่ประสีประสาของอีกฝ่ายก็ตาม ร่างบางทุบหลังของอีกฝ่ายเมื่อลมหายใจเริ่มติดขัด อนยูถอนริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง
“คาบต่อไปผมมีเรียนครับ ผมขอตัว” ร่างบางจัดเสื้อผ้าของตนเองลวกๆก่อนจะเดินหันหลังออกไป
ร่างสูงสาวเท้าเดินตามไปก่อนจะรั้งตัวร่างบางให้เข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง
“นายดื้ออีกแล้วนะ” ร่างบางไม่ตอบ แต่พยายามขืนตัวออกอย่างสุภาพ ก่อนจะก้มหัวให้
“ขอร้องเถอะฮะ คาบบ่ายผมมีเรียน”ร่างบางพูดเบาๆก่อนจะสาวเท้าเดินลงจากดาดฟ้าไปโดยไม่หันกลับมามองผู้เป็นเจ้านาย
อนยูมองตามแผ่นหลังนั้นไปจนสุดสายตา ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างที่คนอื่นไม่เคยเห็น
“คีย์...นายเก่งตลอดแหละนะ ไอเรื่องยั่วชั้นเนี่ย”
ร่างบางถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อลงจากดาดฟ้ามาได้แล้ว ร่างบางยกนาฬิกาขั้นดูก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนทันที
“ขอโทษครับ วันนี้ผมสาย ขออนุณาติเข้าห้องครับ”
“คิม คิบอม วันนี้สายอีกแล้วนะ สายมาหลายครั้งแล้ว ยืนอยู่หน้าห้องนั่นแหละ ไม่ต้องเข้า”อาจารย์ ชองยุนโฮ ประจำวิชาวิทยาศาสตร์พูดขึ้นเสียงเรียบ ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยืนอยู่หน้าประตูห้อง
... อีก 1 ชั่วโมง 20 นาที
...อีก 1 ชั่วโมง
...อีก 45 นาที
...อีก 30 นาที
ร่างบางเริ่มล้า พลางบ่นในใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“ทำไมต้องมาเรียนสองคาบติดวันนี้ด้วยเนี่ย เฮ๊ออ ออ” ร่างบางบ่นออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน
“เท่ากับวันนี้เราไม่ได้เรียนเลย ไม่รู้ว่าสอนไปถึงไหนแล้ว เฮ้อ อ”
“ยิ่งเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องอยู่ด้วย หวังว่าซองมินคงจะจดแล็คเชอร์นะ”
อีกหลายต่อหลายประโยคที่ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด แล้วก็มักจะปิดท้ายด้วยถอนหายใจยาวเสมอๆ
...อีก 20 นาที
...อีก 10 นาที
...อีก 5 นาที
...อีก 4 นาที
...อีก 3 นาที
...อีก 2 นาที
...อีก 1 นาที
“อ๊ออด ด ดดดดด ด “
. . . . . . . . . . . . . .
“หมดเวลาแล้ว! กลับบ้านนน น “ร่างเล็กยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องเป็นคนแรก
“อย่าเว่อร์ แทมิน เงียบๆหน่อยอายคนอื่นเค้าบ้าง อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย”แอมเบอร์บ่นเบาๆก่อนจะส่ายหัวกับความเป็นเด็กของเพื่อน
“นี่ๆ อย่าทิ้งแทมินสิ T^T “ร่างเล็กรีบวิ่งตามเพื่อนก่อนจะดึงแขนของแอมเบอร์อย่างออดอ้อน
“แหม จะไปหาไอรุ่นพี่ตัวสูงอะไรของนายอีกหล่ะสิ!” แอมเบอร์พูดพลางทำหน้าเหม็นเบื่อ
“ไปด้วยกันเหอะ น๊ะน๊ะ”
“จะเอาของไปไว้ที่ล็อกเกอร์มันอีกหล่ะสิ - - “ แอมเบอร์พูดอย่างรู้ทัน
“เหอะหน่า ไปเหอะน๊ะๆ”แทมินพูดอย่างร่าเริง แอมเบอร์มองเพื่อนของตัวเองอย่างเอ็นดู พูดถึงไอเสาไฟฟ้าทีไรก้หน้าแดงทุกทีเลย ไอแทมินเอ๊ย ย
ล็อกเกอร์ “ชเวมินโฮ”
รหัสนักเรียน 56709
“จะจ้องอีกนานมั้ยเนี่ยแทมิน - -“ แอมเบอร์พูดพลางทำหน้าเหม็นเบื่อเป็นรอบที่สามร้อย
“เดี๋ยวล็อกเกอร์ของไอเสาไฟฟ้ามันก็ได้หายไปหรอก”
“เฮ้ย! จิงดิ ถ้าชั้นจ้องนานๆแล้วมันจะหายไปอ่อ?”แทมินหันมาตะโกนถามแอมเบอร์ที่ยืนพิงเสาอยู่ข้างหลัง
“เออ!”แอมเบอร์พูดก่อนจะแบนสายตาไปที่ล็อกเกอร์หนึ่งที่อยู่ไกล้ๆกัน
ล็อกเกอร์ “คริสตัล”
รหัสนักเรียน 56700
*เจ้าของล็อกเกอร์นี้ได้ลาออกจากโรงเรียนไปแล้ว
*กรุณาอย่าใช้ล็อกเกอร์นี้โดยพละการ
แอมเบอร์มองล็อกเกอร์นั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ที่ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่า กำลังคิดอะไรอยู่ ความทรงจำหลากหลายที่ไม่เคยเปิดเผยออกมาตีกันให้วุ่นภายในความคิดของผู้หญิงที่ดูเท่ห์คนนี้
...คริสตัล เธอหนีชั้นไปไหน?
...คริสตัล เธอเคยนึกถึงชั้ยบ้างมั้ย?
...คริสตัล เธอรู้มั้ย ว่าเวลาที่ไม่มีเธอ ชั้นไม่มีความสุขเลย
“นี่นี่”แทมินเรียกแอมเบอร์ก่อนจะเอามือมาโบกๆตรงหน้า แอมเบอร์สะดุ้งก่อนจะยิ้มแหยๆ
“เอาของไปวางเสร็จแล้วหรอ”แทมินพยังหน้าอย่างอายๆ แอมเบอร์ทำหน้าเหม็นเบื่อ
“เขินอะไรนักหนา มันมีไรต้องเขินอ่ะแทม”
“เฮ๊ย มินโฮ มีของวางไว้ที่ล็อกเกอร์อีกแล้วหว่ะ”ท๊อปตะโกนให้มินโฮได้ยินก่อนที่มินโฮจะเดินมาดูด้วยตัวเอง
“วันนี้มีอะไรอีกอ่า” มินฮวานชะโงกหน้าเค้ามาดูอีกคน
“หูวว ว ช็อกโกแลตทำเองซะด้วย น่ากินนะเนี่ย”มินฮวานพูดพลางหยิบออกมา
“เอามานี่ซิ” มินโฮพูดพลางรับมาถือไว้
“อีแทมิน? หืม .. อีกแล้วหรอ?”ท๊อปชะโงกหน้ามาดู
“อืม..” มินโฮพยักหน้าก่อนจะเอามันใส่กลับไปในล็อกเกอร์เหมือนเดิม
“เฮ้ย ย! เดี๋ยวมันก็ละลายหรอกมินโฮ นายเอากลับไปกินบ้านสิ”มินฮวานแย้งก่อนจะเอาช๊อกโกแลตยัดใส่มือมินโฮ
“ไม่เอา นายเอาไปกินเหอะ”มินโฮพูดก่อนจะเอาช็อกโกแลตตีหัวมินฮวาน
“นายไม่คิดจะขอบคุณ อีแทมิน เลยหรอว๊ะ?”ท๊อปถามขึ้นมา
“ดีเหมือนกัน มินฮวาน นายไปขอบคุณอีแทมินให้หน่อยได้มั้ย ชั้นยังลอกการบ้านไม่เสร็จเลยอ่ะ”
“อ่า .. ได้ได้ เดี๋ยวไปขอบคุณให้เดี๋ยวนี้แหละ!” พอพูดจบขาเล็กๆของเจ้าตัวก็รีบวิ่งจ้ำๆออกไปทันที
“เดี๋ยวๆ นายหน่ะ อีแทมิน หยุดก่อนๆ”แทมินหันไปตามเสียงเรียกข้างหลัง
“มีอะไรหรอครับ รุ่นพี่” แทมินเหลือบมองปกเสื้อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ในฐานะรุ่นน้องที่ดีเลยทักกลับอล่างสุภาพ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ชั้นจะบอกว่า”
“ครับ?”
“มินโฮเค้ารำคาญนายมาก รู้มั้ย คราวหลังนายอย่าเอาของไปให้เค้าอีก หรือไม่นายก็อย่าลงชื่อ เพราะว่ามินโฮไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร เข้าใจมั้ย?” แทมินพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเข้าใจ
“รุ่นพี่มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้นครับ ผมจะได้กลับบ้านซักที”แทมินหันมาพูดยิ้มๆก่อนจะหันหลังกลับ
“เดี๋ยว!” มินฮวานเรียกแทมินก่อนจะล้วงเอาช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“มีอะไรครับ?”ร่างเล็กของแทมินหันกลับมายิ้มหวาน
“มินโฮเค้าฝากมาคืนนาย แล้วอย่าไปยุ่งกับมินโฮอีก! เข้าใจมั้ย?!” มินฮวานยัดช็อกโกแลตใส่มือแทมิน แทมินไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้ามินฮวานนิ่งๆแล้วยิ้มน้อยๆ
“อ่า... งั้นผมขอตัวกลับบ้านนะครับ” แทมินพูดพลางหันหลังเดินออกไปจากเขตโรงเรียน
เท่านั้นเอง น้ำตาของอีแทมิน ที่พยายามเก็บเอาไว้ไม่ให้ใครเห็นก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก มีแค่น้ำตา ไม่มีเสียงสะอิ้น อีแทมินยกมือปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะ
หยิบช็อกโกแลตที่มินฮวานยัดใส่มือขึ้นมามอง
“ไม่ว่าพี่จะรำคาญผมรึเปล่า ยังงัยผมก็อยากให้พี่รับรู้ไว้ว่า ของทุกชิ้น ผมตั้งใจทำขั้นมาเพื่อพี่ทั้งนั้น”
ร่างเล็กของมินฮวานเดินมองแทมินที่หันหลังออกไป พลางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“เด็กนั่น ทำไมต้องยิ้มอย่างนั้น มันควรจะต้องเสียใจไม่ใช่หรอ?”
“ขอโทษนะ อีแทมิน ชั้นไม่ยอมให้มินโฮไปเป็นของใครทั้งนั้น” มินฮวานพึมพัมเบาๆก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในโรงเรียน
Special Sungmin Talk :
วันนี้มันวันซวยอะไรของซองมินคนนี้เนี่ย! ฮ่าๆๆ คงจะสงสัยกันหล่ะสิ ว่าทำไมผมถึงมีสเปเชี่ยลได้ ฮ่าฮ่า ผมแค่อยากมีบทบ้างอะไรบ้าง วันนี้เรียนวิทยาศาสตร์สองคาบติดอ่า.. ผมจะบ้าตายกับวิชานี้ อาจารย์ชองยุนโฮสอนดีน๊ะ! แต่ว่ามันยากมากเลยหล่ะ T^T
“ขอโทษครับ วันนี้ผมสาย ขออนุณาติเข้าห้องครับ” อ่า...เสียงสวรรค์ของผมมาแล้ว! เย่เย่ ผมจะมีคนช่วยจดแล็คเชร์แล้ว ฮู่เร่ J
“คิม คิบอม วันนี้สายอีกแล้วนะ สายมาหลายครั้งแล้ว ยืนอยู่หน้าห้องนั่นแหละ ไม่ต้องเข้า” ไม่ได้น๊า อาจารย์ยุนโฮใจร้าย อย่างงี้ใครจะช่วยผมจดหล่ะ L
ผมหันไปมองข้างๆแล้วก็ข้างหลัง หูว วว หลับกันครบทีมเชียว - - ผมอยากจะบ้าตาย
ผมนั่งจดแล็คเชอร์คนเดียวทั้งชั่วโมง ตอนนี้ผมต้องการเสียงออดมากเลยหล่ะ! คีย์จะได้มาช่วยสอนผมซักที อ๊ากกกก ผมไม่ไหวแล้วน๊ะ !
...อีก 5 นาที
...อีก 4 นาที
...อีก 3 นาที
...อีก 2 นาที
...อีก 1 นาที
“อ๊ออด ด ดดดดด ด “ เย่! เสียงสวรรค์ของผมมาแล้ว ว อ่า ผมออกไปหาคีย์ดีกว่า
“คีย์!!!!”คีย์หันมามองผม เฮ้ย ทำไมคีย์หน้าซีดจังอ่ะ ?
“ฮวบ !”หวา แย่แล้ว คีย์เป็นลมไปแล้ว ผมทำไงดีอ่า?? คิดสิคิดๆๆๆๆๆ ใช่แล้ว! ผมต้องตามไอสองคนนั้นมาช่ายหามคีย์!
“นายนี่เป็นอะไร?” สาบานได้ฮะ! ว่านี่ อีจินกิ อนยูๆๆๆๆ ที่เป็นเจ้านายของคีย์เค้าเอาเท้าเขี่ยๆคียอยู่
“เอ่อ เค้าเป็นลมไป”ผมพูดพลางถอยเพื่อเพิ่มระยะห่าง
“เป็นลม?”
“ครับ อากาศร้อน แล้ววันนี้คีย์โดนทำโทษเพราะคีย์เข้าเรียนสาย เลยถูกยืนทั้งสองคาบเลย”
“หุบปาก! แลวไปได้แล้ว! จะไปไหนก็ไป” อีจินกิยืนจ้องหน้าผมอยู่ พระเจ้า ผมทำไงดี อ๊ากกกก ใช่ๆๆ ผมต้องออกไป อ๊ากก ก พ่อคร๊าบ บช่วยผมด้วย
ผมออกจากห้องเรียนอย่างไม่คิดชีวิตแหละ ผมแอบอยู่หลังเสา ผมจะดูว่าคิมคีย์จะเป็นยังงัยต่อไป ผมห่วคีย์จัง เฮ้ อ ไอสองคนนั้นก็ยังนอนไม่ตื่น อ่า
ค่อยยังชั่ว อีจินกิอุ่มคีย์หล่ะ
.
.
.
.
=O=
ฮ๊ะ?! อุ้ม! สาบานได้ว่าผมไม่ได้ตาฝาด พระเจ้า อีจินกิอุ้มไอคีย์!
ไม่ไหวแล้ววว ว ผมต้องรีบกระจายข่าว!!!
“พลั่ก!”
“โอ๊ยย ย”ผมวิ่งไปชนใครเนี่ย หืม.. น่ารักจังเลย *O* หน้าบวมๆนิดๆ ตาตี่ๆน่ารักดีอ่า
“ขอโทษครับ”คนที่ผมชนเค้าตอบอย่างสุภาพ ไม่สิ! ผมควรจะขอโทษ
“ผมขอโทษนะครับ”ผมพูดพลางยิ้มแหยๆ เค้าหันมามองผมแล้วยิ้มๆ อืม อาจารย์ก็ไม่ใช่ นักเรียนก็ไม่เชิง พี่ซาลาเปาคนนี้เค้าเป็นใครอ่ะ
.
.
.
.
“คุณทราบมั้ยครับว่า ห้องผู้อำนวยการอยู่ใหน”
ในที่สุดผมก็รู้ว่าพี่เค้าชื่อคิมจงอุนหล่ะ
พี่เค้าบอกว่าเรียก เยซองก็ได้ คนอะไรน่ารักจังเลย <3
Ending Sungmin Special Talk
อนยูถอนหายใจพลางมองร่างที่นอนไม่ได้สติอยู่ในห้องพยาบาล ใบหน้าหวานมีเหงื่อผุดขึ้นเนื่องจากอุณหภูมิที่สูงขึ้นของร่างกาย ริมฝีปากบางเผยอขึ้นน้อยๆ อนยูเผลอเกลี่ยผมของร่างบางที่ปรกหน้าผากออกอย่างเอ็นดู ก่อนยกยิ้ม มือของร่างสูงสางผมให้ร่างบางไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาอังที่หน้าผากเพื่อวัดไข้
“ไข้ยังไม่ลดเลยครับคุณครู”อนยูเดินออกมาบอกครูยุนอาที่เป็นเวรพยาบาลที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“เอ๋~ ไข้ยังไม่ลดอีกหรอเนี่ย นอนพักก็น่าจะหายนี่นา”ยุนอาบ่นเบาๆอย่างแปลกใจ ก่อนนำมือไปอังหน้าผากร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“ตัวยังร้อนอยู่เลย ท่าทางคงจะต้องเช็ดตัวซะหน่อยแล้วสิ”ยุนอาพูดขึ้นพลางทำหน้าลำบากใจนิดๆ
“คีย์ก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ที่ครูจะมาเช็ดตัวให้ได้ ถ้าอย่างงั้นครูฝากจินกิเช็ดตัวให้คีย์หน่อยนะ แล้วจะนอนที่นี่หรือกลับบ้านก็ได้นะ แต่สภาพอย่างนี้ ครูว่าคงกลับบ้านไม่ไหว” ครูยุนอาพูดรัวมาเป็นชุดก่อนยกมือขึ้นดูนาฬิกา
“ตายแล้ว! สายแล้ว ครูต้องไปแล้วหล่ะ ฝากดูแลด้วยนะ” หันมายิ้มหวานอีกรอบ ก่อนรีบวิ่งออกมาจากห้องพยาบาล
ร่างสูงเดินไปเปิดน้ำอุ่นในห้องน้ำก่อนรองใส่ถังด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ ก่อนจะรื้อค้นทั่วห้องเพื่อหาผามาเช็ดตัวร่างบาง
“ซ่า ซ่า” ร่างสูงเปิดน้ำใส่กะละมังก่อนจะจุ่มมือวัดอุณหภูมิน้ำอย่างพิถีพิถัน
“แม่ง ร้อนชิบ” ร่างสูงสบถออกมาก่อนจะค่อยๆแทน้ำออกแล้วจัดการเติมน้ำอุณหภูมิปรกติใส่ไปแทน แล้วจุ่มมือลงในถังอีก
“เวร อย่างงี้ปลุกมาอาบน้ำเหอะ -*-“ ถึงปากจะสบถและบ่นออกมามากมาย แต่การกระทำกลับตรงข้าม ยิ่งคิดว่าเพื่อคนที่นอนป่วยอยู่ยิ่งทำให้ร่างสูงตั้งใจทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อคนคนนี้ทั้งนั้น
เวลาผ่านไปนานพอสมควร ร่างสูงจึงได้น้ำที่คิดว่าทำดีที่สุดแล้ว และหาผ้าที่คิดว่าสะอาดที่สุดแล้วมา กอ่นจะวางลงที่โต๊ะหัวเตียง
ร่างสูงค่อยๆ จุ่มผ้าลงในน้ำก่อนจะบิดพอหมาดๆ แล้วเริ่มลูบไล้ไปตามหน้า ซอกคอ ก่อนจะไล่ลงมาเรื่อยๆ
.
.
.
กระดุมเม็ดที่หนึ่ง
.
.
.
การดุมเม็ดที่สอง
.
.
.
กระดุมเม็ดที่สาม
.
.
.
กระดุมเม็ดที่สี่!!
BAIBOON TALK : กระโดดจูบด้วยความรักความคิดถึง > 3 <’’ จะมีใครคิดถึงใบบุญบ้างมั้ยเนี่ย - -;; ตามหลักการแล้ว ฟิคเรื่องนี้เรียกได้ว่าถูกดองจนเค็มมาก ถึงมากที่สุด คึคึ~ ขอโทษน๊า ตอนนี้ใบบุญกำลังมีความสุขมาก -0- เนื่องจากคะแนนสอบพี่ออกมาน่าพอใจ >[]< มีกำลังใจมาอัพฟิค กร๊าซ ซซ
ทุกๆคนคงจะรู้กันนะว่ามีกระบวนการเรนเจอร์เวรอะไรนั่น ที่แบนฟิคพีจี >สิบสาม (สูงกว่าสิบสาม) ไอด๊อนท์ แคร์ แอ แอ่ แอ แอ๊ แอ ^____________^*
แต่เพื่อความปลอดภัยในสวัสดิภาพของฟิค ก็ยังคงมีเอ็นซีต่อไป..เอ๊ะ ยังงัย -*-
55555555555555 5
ขอแค่นี้ค่ะ
V
V
ขอแค่เม้น สั้นๆง่ายๆได้ใจความ ไม่เอาโหวตนะจ๊ะ^ ^
ถ้าโหวตเยอะคุณเวบมาสเตอร์จะมาส่องเอา T^T
พูดอย่างกะว่ามีคนโหวต 5555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น