[SF BTS] You're My (JinV,DaeTae)

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

 "อ้ออ ครับบ ไม่ลืมหรอก นี่ไง คือเดวูล์ฟ เนกาวูล์ฟ~"
[นี่ถ้าร้องไม่ได้ฮยองกะจะไม่ส่งอัลบั้มให้น้องวีแล้วนะเนี้ย]
"โห่  .. ม๊าจะใจร้ายกับผมได้ลงคอจริงอ่ะ??"
[ก็รู้อยู่ว่าทำไม่ลง ฮ่าๆ"]
ซอกจินละสายตาจากหนังสือนวนิยายในมือก้มลงไปมองเด็กที่เอาแต่เล่นเกมมือถือไป คุยโทรศัพท์ไปด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี
"วี สี่ทุ่มแล้ว ไปนอนได้แล้ว"
"ม๊า~ ยังไม่บอกผมเลยนะว่ารีแพ็คเกจอัลบั้มxoxoจะเป็นเพลงอะไร"
เด็กน้อยที่นอนพิงไหล่ของเขาอยู่ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะสนใจคำพูดของเขาสักเท่าไหร วียังคงสนใจแค่คู่สนทนาของตัวเองเท่านั้น
[ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรซ์สิน้องวี]
"แต่.."
"วี พี่บอกให้ไปนอนไงครับ"
เขาตัดสินใจดึงหูฟังของคนตัวเล็กออก วีเงยหน้าขึ้นทำหน้ามุ้ยใส่เขา แต่ก็ยังไม่ยอมกดวางสายจากคนปลายสาย
"ก็วีจะคุยกับแบคฮยอนฮยอง ถ้าจินฮยองไม่พอใจ ผมกลับไปนอนห้องตัวเองก็ได้"
ว่าจบ วีก็ดึงหูฟังอีกข้างออกจากหูของซอกจิน คนตัวเล็กรวบมือถือเก็บก่อนจะตะเกียกตะกายลงจากเตียงกว้างแล้วจึงเดินปึงปังกลับห้องนอนของตัวเองไป
"เด็กหนอ..."
ซอกจินวางหนังสือเก็บไว้ที่หัวเตียงแล้วจึงหรี่ไฟตรงหัวเตียงลง เขาล้มตัวนอนลงโดยตะแคงข้างเข้าหาพื้นที่เตียงว่างเปล่าข้างตัว
จินกดจมูกลงบนพื้นที่เตียงด้านข้างที่ยังคงซับกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายของเด็กที่พึงเก็บของหนีกลับห้องตัวเองไปเมื่อครู่ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ปรากฎขึ้นบนมุมปาก  


ครั้งแรก.. ที่เจอกันของเขาและวีหรือคิมแทฮยอง วันนั้นเขาเดินเข้ามาในห้องซ้อมเป็นครั้งแรกด้วยหัวใจที่โหวงเหวงเพราะนอกจากนัมจุนแล้วเขาก็ตัวคนเดียว  
"เอาเลยสิแทแท เอาเลย เอาเลย!!"
เสียงเชียร์ดังไล่หลังมา จินหรี่ตามองไปทางกลุ่มเด็กที่ท่าทางจะอายุน้อยกว่าเขาที่กำลังส่งเสียงเชียร์อย่างสนุกสนาน
แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขากลับเป็นร่างอ้อนแอ้นของเด็กชายตัวเล็กกว่าคนหนึ่งที่กำลังเดินกึ่งบิดตัวไปมาอย่างไม่เป็นตัวของตัวเองตรงมาที่เขา
"มีอะไรหรือเปล่า"
เขาตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเมื่อคนตัวเล็กหยุดยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าเขา
"เออ.. ฮยองเป็นคนที่อายุมากที่สุดในวงสินะ"
"..อือหึ"
เขาครางรับในลำคอ เสียงดนตรีเปิดดังขึ้นจากมือถือของใครสักคนในกลุ่มเด็กที่นั่งรวมกันอยู่ตรงหน้ากระจก พร้อมกับคนตรงหน้าเขาที่เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายไปตามจังหวะด
นตรี
ฝ่ามือเล็กๆนั่นเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นอกของเขา ท่าทางยั่วยวนนั่นกำลังทำให้ซอกจินงุนงง
ถึงแม้ท่าทางของคนตรงหน้าจะดูเย้ายวนมากเพียงใด แต่จินกลับไม่อาจเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนได้เลย เพราะคนตรงหน้าเอาแต่ก้มศีรษะตลอดทั้งเพลง
ดนตรีถูกปิดลงไปแล้วพร้อมกับเด็กตรงหน้าที่รีบถอยออกห่างจากตัวของเขาทันที
"นายทำอะไรของนาย.."
"พวกนั้นบอกผมมาว่าถ้าอยากให้พี่ใหญ่ของวงเอ็นดูจะต้องมาเต้นเซ็กซี่ แดนซ์ให้พี่ดู เพื่อพี่จะได้จำผมได้.."
เสียงโห่ร้องอย่างถูกใจดังขึ้นจากด้านหลังของคนตัวเล็ก และถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เด็กคนนี้ยังไม่ยอมเงยหน้ามามองเขาเลยสักครั้ง
"งั้นหรอ.."
น่าขันสิ้นดี ดูก็รู้ว่าคงอยากจะเอาหน้ามุดดินเต็มที่แล้วสินะ
แล้วถ้าได้รับปฏิกิริยาไร้การตอบสนองจากผมอีกล่ะ จะว่าไง?

คิดได้อย่างนั้นจินก็ตัดสินใจหันหลังตั้งท่าเดินออกไปทางเดิมทันที
...ถ้าไม่ติดว่าถูกรั้งล่ะนะ
"ผมชื่อแทฮยองนะ อย่าลืมผมนะ ได้โปรดมอบความรักและเอ็นดูผมมากๆนะฮะ"
แทฮยองวิ่งมาดักหน้าเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นจ้องหน้าเขาด้วยสายตาจริงจังกึ่งหวาดหวั่น  

และนี่คือความประทับใจแรกที่ซอกจินมีให้แทฮยอง
ใจกล้า สามารถ และ สวย....      




.....        


"แทแทอ่า.."
"ไม่"
"แต่ แทฮยอง.."
"หัดนอนคนเดียวซะมั้งเถอะ จินฮยอง ฮยองอายุ20กว่าแล้วนะ ถ้ายังจะอ้างว่ากลัวการนอนคนเดียวอยู่ฮยองก็ไปชวนนัมจุนไม่ก็กุกกี้ไปนอนเป็นเพื่อนไป ผมจะคุยกับม๊าแบคฮยอน!!"
แล้วนี่ก็เป็นอีกวันที่ซอกจินไม่สามารถชักชวนรองมัคเน่ของวงให้กลับไปนอนในห้องเดียวกันได้ โดยแทฮยองให้เหตุผลที่น่าหงุดหงิดว่าจะต้องนอนคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ต่างวงที่ทั้งสองสถาปนาตัวเองเป็นแม่ลูกกันไปแล้วตั้งแต่วันที่แฟนคลับลงความเห็นว่าแทฮยองมีใบหน้าละม้ายคล้ายสมาชิกวงเอ็กโซคนนั้นมากจริงๆ
ตัวเขาเองก็อดจะเห็นดีเห็นงามด้วยไม่ได้เพราะแบคฮยอนซอนแบนิมก็มีใบหน้าที่สวยมากจริงๆ

ไหนจะอายไลน์เนอร์ที่ล้อมกรอบดวงตาตลอดเวลานั่นอีกยิ่งเสริมให้ดูน่าค้นหามากขึ้นไปอีก ซึ่งก็เหมือนกับแทฮยองทุกประการ 

ที่ทั้งสวยและมีสเน่ห์ จนบางทีเขาก็เกือบจะอดใจไม่ไหว....
แต่คำว่าน้องในวงมันค้ำคออยู่น่ะสิ...  



ตื้ด~  

เสียงมือถือของแทฮยองดังขึ้นจากบนโซฟา วีจิกตาใส่เขาอีกครั้งก่อนจะตั้งท่าไปหยิบมือถือบนโซฟา  
...แต่ซอกจินได้ทำการปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้แล้ว ว่ายัง ไงคืนนี้ก็จะต้องได้นอนกอดคนตัวเล็กแน่นอน
ดังนั้นมือถือเครื่องเล็กราคาแพงของแทฮยองจึงถูกเขาคว้าเอามาก่อนที่แทฮยองจะขยับตัวไปถึงโซฟาเสียอีก
"จินฮยอง!!!"
"ไปนอนกับฮยอง"
"เอาคืนมานะ!!"
หน้าตาฮึดฮัดและร่างเล็กๆที่พุ่งเข้ามาหมายจะคว้ามือถือของตนคืน จินชูมือถือขึ้นเหนือหัวและจัดการรวบรอบเอวคนตัวเล็กให้เข้ามาประชิดตัวทันที
"เอามือออกจากตัวผมและคืนมือถือมาซะ"
น้ำเสียงรอดไรฟันและสายตาโกรธเคืองส่งตรงมาที่ซอกจิน
"อยากคุยกับคุณแม่แบคฮยอนหรอ"
"..."
"...ไปนอนเป็นเพื่อนฮยองก่อนสิ"
"ย๊า!! พอผมนอนดึกก็บังคับให้วางสาย ไม่เอาหรอก!!!"
"โอเคๆ คุยยันเที่ยงคืนก็จะไม่ว่าแล้วคราวนี้ ไปนอนเป็นเพื่อนฮยองเถอะนะ ฮยองกลัวการนอนคนเดียวจริงๆนะ"
แทฮยองจ้องหน้าเขานิ่ง พร้อมมองหน้าเขาสลับกับมือถือของตนที่กรีดร้องอยู่ในมือของซอกจินด้วยความลังเล  




....              



"เมื่อไหรผมจะมีป๊าล่ะ~"
[ก็ต่อเมื่อมีคนหน้าเหมือนน้องวีเพิ่มขึ้นอีกคนแหละ คิคิ~]
จินยิ้มออกมาให้กับคำตอบของคนปลายสาย หูฟังข้างหนึ่งอยู่ที่เขา ดังนั้นไม่ว่าแทฮยองจะคุยอะไรกับแบคฮยอนเขาก็จะได้ยินมันทั้งหมด
"ไม่ใช่ว่ามีแล้วหรอม๊า?"
หัวทุยๆเอนลงซบไหล่ของเขา
[เอ..นั่นสิ เคยได้ยินอยู่นะ วันนี้ม๊าก็เจอเขานะ แต่จำไม่ได้แล้วใคร.. ]
"จริงอ่ะ อยากเจอเขาจังแหะ อยากรู้จริงจะหน้าเหมือนผมสักแค่ไหนเชียว"
แทฮยองพึมพำขึ้น  



ตื้ด~  

"มีสายแปลกเข้า ผมขออนุญาติวางสายก่อนนะม๊า เผื่อเป็นพี่เมเน"
[อ้าว โอเคๆ ว่าแต่แทแททำไมไม่เมมเบอร์เมเนตัวเองล่ะ]
"ผมเบื่อรับสายเขาไงล่ะ "
เสียงหัวเราะเล็ดลอดมาจากมือถือ ซอกจินจดจ้องไปที่หน้าหนังสือหน้าเดิมทั้งๆที่หูก็คอยแอบฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ตลอดเวลา
"ใช่เบอร์พี่เมเนไหมอ่ะจินฮยอง"
วีเงยหน้าขึ้นถามเขา พร้อมกับยกมือถือของตนขึ้นให้จินดู
"ไม่รู้สิ พี่ก็ไม่ได้เมม"
"พึ่งไม่ได้สักอย่าง"
เสียงบ่นเล็กๆดังขึ้น

ถ้าเป็นคนอื่นพูดเขาอาจจะโกรธไปแล้ว แต่เพราะเป็นแทฮยอง คนที่เขารู้สึกพิเศษด้วย ต่อให้แทฮยองด่าเขาแรงกว่านี้ เขาก็ไม่โกรธหรอก ..
"อันนยองฮาเซโย?"
[....]
"ไม่ทราบว่าใครโทรมาครับ?"
[...]
"..."
[...]
เสียงลมหายใจแรงๆรอดมาตามสายพอให้รับรู้ว่าปลายสายคือมนุษย์ที่โทรมา วีเงยหน้าขึ้นขอความเห็นจากเขา แต่เขาก็ทำแค่ยักไหล่เท่านั้น
"ถ้าไม่พูดอะไร ผมวางสายนะ..."
[น้องวีใช่ไหม]
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ไม่คุ้นหู สายตาที่ไล่อ่านหนังสือแต่ละบรรทัดของซอกจินหยุดลงไป
"อ้อ...ใช่ครับ นั่น.."
[ผมแดฮยอนวงบีเอพีนะ จำได้ไหม]
"เอ๊?"
[ในเน็ตมีแต่คนบอกเราสองคนหน้าเหมือนกัน อ้อ วีหน้าเหมือนแบคฮยอนด้วยนี่ วันนี้ผมไปอัดรายการมาแล้วบังเอิญเจอวงเอ็กโซน่ะ เลยขอเบอร์นายมาจากแบค]
"..."
[ไม่โกรธกันใช่ไหมครับ.."]
โกรธ...  



นั่นคือคำตอบในใจของจิน
"อ้อ ไม่หรอกครับ จะโกรธทำไมกันเล่า ในที่สุดก็ได้คุยกันเนอะ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
[อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ น้องวี ผมเรียกอย่างนี้ได้ไหมนะ]
"ได้สิ งั้น...ผมขอเรียกป๊าแดฮยอนได้ไหมอ่ะ"
[ป๊าหรอ ได้สิ ฮ่าๆ ๆ แล้วใครเป็นม๊าล่ะ]
"ม๊าแบคฮยอน ป๊าแดฮยอน กับผมแทฮยอง"
[ดีจัง ฮ่าๆๆ]
"แทแท พี่นอนแล้วนะ คุยเสร็จก็ปิดไฟด้วย"

ไม่รู้อะไรดลใจให้ซอกจินตัดสินใจถอดหูฟังอีกข้างออกแล้วล้มตัวหันหลังให้แทฮยอง  



เสียงของผู้ชายคนนี้ มันไม่น่าไว้ใจ...
มันไม่เหมือนกับที่วีคุยกับแบคฮยอน ไม่เหมือนกัน
และมันทำให้ซอกจินหงุดหงิดมาก ก็ได้แต่ขอให้เขารู้สึกไปคนเดียวแล้วกันนะ    





...        

แต่เหมือนยิ่งนานวันเข้า เรื่องมันกลับยิ่งบานปลาย...
"ฮัลโหลๆ ปะป๊าเห็นวีไหมฮะ"
จินพยายามควบคุมสมาธิให้จดจ่ออยู่กับหนังสือ
ไม่เข้าใจ แบคฮยอนหายไปไหน ไม่โทรมาคุยกับวีบ่อยๆเหมือนเดิมแล้ว กลับกลายเป็นผู้ชายคนนั้นแทนที่โทรมาหาวีแทบทุกวัน จากที่แค่คุยกันไม่กี่นาที กลายเป็นหลายชั่วโมง จากหลายชั่วโมงเป็นข้ามวัน
เขายังจำวันนั้นได้ที่แทฮยองปิดไฟล้มตัวลงนอนข้างเขา ร่างเล็กๆนั่นตกลงในอ้อมกอดของเขาตามเคย เพียงแต่เสียงคุยและเสียงหัวเราะต่อกระซิกของวียังคงอยู่กับจองแดฮยอน...






จนวันนี้ วีกับคนๆนั้นพัฒนาจากคุยโทรศัพท์มาเป็นเฟสไทม์หากันแล้ว
"ป๊าา~ ได้ฟังเพลงใหม่ของผมหรือยัง จริงนะ อะไรนะ ป๊าว่าผมไม่หล่อหรอ!"
วีทำหน้ามุ้ยใส่แม็คบุ๊คส่วนตัวของตัวเอง สักพักแก้มใสๆก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างที่เขาไม่เคยมีโอกาสได้เห็น ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองตัวอักษรบนหน้าหนังสือ ฝ่ามือหนาที่เคยประคองหนังสือเล่มโปรดเริ่มกำแน่นจนปกหนังสือยับย่น
"ผมไม่น่ารักสักหน่อย จองกุกกี้น่ารักกว่าอีก นี่คิมแทฮยองลูกปะป๊าแดฮยอนเชียวนะ ! ต้องหล่ออยู่แล้วสิ"
วีเอนหัวลงซบลงบนไหล่ของเขาเหมือนเดิม    







V Part..  



การคุยกับแบคฮยอนฮยองเป็นความสบายใจอย่างหนึ่ง แต่การที่ได้คุยกับแดฮยอนฮยองมันไม่เหมือนกัน
ผมต้องคิดคำพูดให้ดีก่อนจะพูดออกไป ไม่รู้ว่าทำไม ผมรู้แค่ว่ามันไม่ได้รู้สึกสบายๆแบบแบคฮยอนฮยอง
....แต่ผมกลับตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา
"ป๊าคิดว่าตัวเองหล่อแค่ไหน ผมก็หล่อเท่านั้นล่ะ"
[แต่ฮยองว่าวีไม่เห็นจะเหมือนฮยองตรงไหนเลย เหมือนแบคมากกว่าอีก]
"หมายความว่าไงเนี้ยป๊า"
[วีสวยเหมือนแบค]
"..."
[..หรือความจริง วีน่ารักกว่าแบคเสียอีก]
เสียงปลายสายที่ตอบกลับมา  อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ ผมหลบสายตาออกจากหน้าจอแล้วจึงซุกลงบนไหล่ของจินฮยอง
ต้องขอขอบคุณจินฮยองที่ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นผมอาจจะระเบิดตัวหายไปกับอากาศก็ได้
"วี เป็นอะไร"
เสียงของจินฮยองดังขึ้นเหนือหัวของผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไหร
"ป๊า... บ้า"
ผมพูดตอบกลับคนในหน้าจอไป รอยยิ้มของเขาถูกส่งกลับมาที่ผมและมันทำให้ผมรู้สึกอยากละลายลงไปตรงนี้ นี่ผมเป็นอะไรไปนะ ?..

ป๊าแดฮยอนหัวเราะผมใหญ่เพราะผมเอาแต่มุดหน้าเข้ากับไหล่ของจินฮยองจนคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง จนโดนดุเข้าให้ สุดท้ายผมก็ยอมลุกนั่งดีๆแล้วคุยกับเขาจนได้  



...โดยไม่ทันสังเกตุว่าคนข้างตัวกำลังกำมือแน่นแค่ไหน    










......    








"นายเอาตุ๊กตาสิงโตมาทำไม"
"ถ้าคุณสิงโตอยู่หอตัวเดียวมันจะเหงา พอมันเหงามันจะอาละวาด ทีนี่ก็ต้องลำบากเจโฮปฮยองออกไปซื้อของมาตุนในตู้เย็นอีก"
"นายจะบอกว่าของในตู้เย็นที่หายไปไวนี่เพราะคุณสิงโตของนายสินะ"
"ไม่ใช่ว่าจีมินมันขโมยกินหมดเรอะ!"
"ไม่ใช่ผมซะหน่อย! เงียบไปเลยนะยุนกิฮยอง!!"
สงครามเล็กๆก่อตัวขึ้นในห้องพักตัวของวงบังทันบอยส์  
เมื่อเห็นว่าจีมินหันความสนใจไปที่ยุนกิฮยองแล้ว วีจึงนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นกับคุณสิงโตต่อ
"วันนี้ผมจะขึ้นเวทีไปอัดเทปของรายการโชว์แชมเปี้ยนล่ะคุณสิงโต ตื่นเต้นจัง นี่ผมคัมแบ็คแล้วนะ เห็นชุดของผมไหม สีขาวชะมัดเลยนะ"
วียิ้มให้กับตุ๊กตาในมือ
"ทำไงดี ผมตื่นเต้นชะมัดเลย.."
"ผ่อนคลายสิแทแทจัง นี่ไม่ใช่เวทีแรกนะ"
เสียงที่ถูกดัดให้เล็กลงดังออกมาจากปากของคุณสิงโต  เอ๊ะ ! ไม่ใช่สิ...

วีเงยหน้าขึ้นก็เห็นพี่ใหญ่ของวงนั่งยองๆจ้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มอยู่
"ผมถามคุณสิงโตนะ จินฮยองมาตอบทำไม"
"นี่ไม่ใช่จินฮยองตอบนะ นี่คุณสิงโตต่างหาก"
วีเบ้ปากให้จิน แล้วจึงหันหน้าออกไปทางอื่น
"เมื่อไหรจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่สักทีนะ"
คำพูดต่อว่าดังขึ้นมาลอยๆ จินเสียหน้าไปนิดแต่ก็ยังคงยิ้มไหว
"แทแทจังอย่าว่าจินฮยองสิ  เดี๋ยวคุณสิงโตไม่รักนะ"
วีหันหน้ากลับมาจ้องซอกจินที่ยังเล่นไม่เลิกพร้อมจิกสายตาใส่เต็มที่  





แอ๊ดด..  
ทุกสายตาจับจ้องไปที่ประตูที่เปิดออกด้วยความสงสัย
"เข้าไปสิวะ ดั้นด้นมาตั้งไกล เร็วๆ มีไปอัดรายการที่อื่นอีก!"
"รู้แล้วน่า.."
ร่างโปร่งพร้อมช่อดอกไม้ในมือถูกคนหน้าตาโหดๆฟันเยอะคนนึงดันหลังเข้ามาในห้อง สายตาของเขากวาดไปรอบห้องก่อนจะมาหยุดลงที่แทฮยอง
"ป๊า มาได้ไง"
"อ้าว เออ.. น้องวีอยู่ที่นี่หรอ แหม บังเอิญจังนะ ฮ่าๆ"
ซอกจินคว้าตุ๊กตาสิงโตที่กลิ้งตกลงมาจากตักของวีแทบไม่ทันเมื่อคนตัวเล็กผุดลุกขึ้นยืนกระทันหัน เขาเงยหน้าขึ้นมองวีที่ส่งยิ้มให้ผู้ชายคนนั้นที่สาวเท้าเดินตรงมาหาวี
"บังเอิญผ่านมาทางนี้พอดีน่ะ แล้วก็บังเอิญได้ยินมาว่าคัมแบ็คเลยซื้ออะไรเล็กๆน้อยๆมาให้"
"ให้ผมหรอ"
แดฮยอนพยักหน้าน้อยๆ รอยยิ้มสวยๆประทับลงบนใบหน้าหวาน วีรับช่อดอกไม้มาก่อนจะขยับปากขอบคุณ
"ไรว้า! น่าหมั่นไส้ชะมัด เพิ่งเดบิวต์ได้ไม่นานก็มีคนมาจีบแล้วดิ"
"เงียบไปเลยนะ!"
วีหันไปแหวใส่จีมิน ทำให้บรรยากาศในห้องคึกคักขึ้นมา



คงจะยกเว้นคิมซอกจินคนนี้คนเดียวสินะ..  



อยากจะคว้าช่อดอกไม้ในมือของวีมาปาทิ้งไปให้ไกลๆ
อยากจะฉีกรอยยิ้มสวยๆบนใบหน้าของวีมาเก็บเอาไว้คนเดียว
อยากจะซ่อนวีเอาไว้ ไม่ให้ใครได้มีสิทธิ์คุยกับวีทั้งนั้น  


เขาเจอวีก่อน เขารักวีก่อน ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาเอาวีไปจากเขาทั้งนั้น
...ไม่มีทาง!!      



....      



"จะไปไหนวี"
"ผมว่าผมรบกวนฮยองมามากแล้ว เพราะทุกวันนี้ผมคุยกับป๊าแดฮยอนนานเกินไป คงรบกวนเวลานอนของฮยองแย่"
วีส่งยิ้มมาให้เขา พร้อมกับคว้าหมอนใบโตกับแม็คบุ๊คเดินผ่านหน้าเขาไป  



หมับ!  




"ไม่รบกวน อยู่ต่อเถอะ ไม่อยากนอนคนเดียว"
"ไม่เป็นไรหรอก ผมรู้ว่ามันรบกวน เดี๋ยวผมไปขอให้จีมินมันมานอนเป็นเพื่อนฮยองแทนผมก็ได้"
วีพยายามแกะฝ่ามือของจินที่คว้าเข้าที่ข้อมือของตนแน่นอย่างยากลำบาก
"เออ..พี่จิน  ผมจะกลับห้องนอนตัวเองแล้วนะ"
วีพยายามแกะฝ่ามือเหนียวๆที่คว้าข้อมือของเขาออกอีกครั้ง แต่มันก็ไม่สำเร็จอยู่ดี        




น่าสมเพชสิ้นดี...  

ปกติ เคยแต่งตัววาบหวิวขนาดนี้หรอแทฮยอง?
วันนี้วีสวมใส่เพียงเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งที่ยาวปกปิดไปจนถึงหัวเข่า ไม่แน่ใจว่าภายใต้เสื้อตัวใหญ่ตัวนี้จะมีกางเกงขาสั้นทับซ้อนอยู่หรือไม่
แต่เพียงภาพลักษณ์ภายนอกที่เห็นก็ทำให้คนมองอดจินตนาการไปไกลไม่ได้แล้วล่ะ
เรียวขาขาวที่โผล่พ้นปลายเสื้อตัวใหญ่อดทำให้ซอกจินลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากไม่ได้
วันนี้คงจะเฟสไทม์หาพ่อทูนหัวอีกสินะ รีบหอบของกลับห้องตัวเองเพราะจะคุยกันจนโต้รุ้ง อ้างว่าจะรบกวนเขาเนี้ยน่ะ?
แต่งตัวยั่วขนาดนี้ ใครจะไม่รู้ล่ะ ว่าจะไปทำอะไรกัน...
"เหอะ.."
"ฮยอง"
"เอาหมอนไปวางที่เดิม วันนี้นอนที่นี้ ฮยองไม่อนุญาติให้นายกลับไปที่ห้องของตัวเอง"
"แต่ว่า.."
"อย่าขัดคำสั่งฮยอง รีบๆทำตามที่ฮยองบอก อย่าให้ฮยองโมโหนะ แทฮยอง"
วีเม้มปากแน่น แต่ก็ยอมเดินอ้อมกลับไปนั่งลงที่เตียงของซอกจินตามเดิม เขาพยายามควบคุมลมหายใจให้สม่ำเสมอเหมือนเดิม แล้วจึงล้มตัวลงนอนอ่านหนังสือด้วยสายตาที่ฉายแววอารมณ์เสียอย่างปิดไม่มิด
วีถอนหายใจออกมาเบาๆ ฝ่ามือบางเปิดฝาแม็คบุ๊คออก พลางจ้องหน้าจอคอมนิ่งรอเวลา    



ผ่านไปไม่นาน รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวี วีเสียบหูฟังทั้งสองข้างแล้วเริ่มบทสนทนากับจองแดฮยอน
"ทำงานมาเหนื่อยไหมป๊า อื้อ ไม่เหนื่อยหรอ วีก็ไม่เหนื่อย"
น้ำเสียงออดอ้อนของวีที่เขาฝันว่าจะมีสักครั้งที่จะได้ยินกับตัวบ้าง แต่วันนี้วีกลับใช้มันพูดกับคนอื่น....
คงปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าตอนนี้มือของเขาสั่นแรงมากแค่ไหน..
"บ้าหรอป๊า ไม่เอาไม่พูด ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ห้องตัวเองนะ เอ๊ะ! อย่ามางงมางอนนะ ..."
วีขบริมฝีปากล่างเบาๆ พลางจะอมยิ้มออกมา ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำๆนั้นออกมาด้วยเสียงอ้อมแอ้ม
...แต่มันกลับก้องกังวาลอยู่ในสมองของคิมซอกจิน
"อื้อ... น้องวีก็คิดถึงแดฮยอนฮยอง"  





กึก..  

ซอกจินเหลือบสายตาไปมองคนข้างตัวที่แก้มขึ้นสีอีกครั้ง เข่าเล็กๆคู้ขึ้น วีกอดเข่าเอาไว้พร้อมซุกซ้อนใบหน้าขึ้นสีลงบนเข่าของตน
"อะไรกัน! ป๊าเนี้ยนะเป็นคนพูดน้อย แล้วจะทนวีไหวหรอ วีเป็นคนพูดมากนะจะบอก...."
วีหันขวับมองคนข้างตัว ซอกจินถือวิสาสะดึงหูฟังของคนตัวเล็กข้างหนึ่งไปฟังเอง
ฝ่ามือหนาคว้าเข้าที่ต้นแขนเล็กพร้อมกับออกแรงบีบจนวีหลุดปากร้องออกมาเบาๆ
[คนพูดมากกับคนพูดน้อยหรอ? ก็เหมาะสมกันนี้ อยู่ด้วยกันได้อยู่แล้ว ว่าแต่แทแทน่ะ อยากอยู่กับฮยองไหมล่ะ]  


ปับ!!  


"จินฮยอง ทำอะไรน่ะ!!"
ดวงตาที่สั่นระริกด้วยความกลัวของวีเงยขึ้นจ้องคนตัวโตกว่าที่กดปิดฝาแม็คบุ๊คของวีทันทีหลังจากที่จบคำพูดของคนปลายสาย สายตาดุดันจ้องลงมาที่แทฮยอง
"ฮยอง .. ผะ.. ผมบอกแล้วไง ว่าจะกลับห้อง เดี๋ยวฮยองรำคาญ.."
"ทำไม นอนกับฮยองมันอึดอัดใจมากหรือไง อยากมากใช่ไหมห๊ะ!!!"
"ฮยองพูดบ้าอะไรน่ะ!!"
"แต่งตัวน้อยชิ้นมาแบบนี้จะให้คิดว่าไงล่ะ ไม่มีโอกาสออกไปทำอะไรกันเลยกะจะเล่นหนังสดผ่านกล้องสินะ ร่านซะไม่มี ถ้ามันอยากมากก็น่าจะบอกกันตรงๆนะแทฮยอง เพราะพี่เองก็จัดให้นายได้ ไม่ต้องลำบากไปหาผัวนอกวงหรอกนะ!!!"
"หยุดเลยนะ!!! อย่ามาพูดแบบนี้กับผม ผมกับแดฮยอนฮยองไม่มีความคิดสกปรกแบบฮยอง!"
น้ำใสๆคลอหน่วยตาสวย วีออกแรงแกะมือของจินออกแล้วจึงพยายามพาตัวเองลงจากเตียงหมายจะกลับห้องนอนของตัวเอง  







สกปรกงั้นหรอ....       










หมับ!  



"ฮะ..ฮยอง! อื้อออ!.."
ซอกจินกระชากร่างของแทฮยองด้วยมือเดียวกลับมาที่เตียง  ริมฝีปากอิ่มบดขยี้เข้ากับริมฝีปากบางของแทฮยอง ลิ้นร้อนพยายามรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากชื้น แทฮยองพยายามดันเขาออก แต่ซอกจินกลับกอดรัดร่างเล็กไว้แน่น ลิ้นสากเกี่ยวตระหวัดลิ้นของอีกคนเล่น ในขณะที่แทฮยองพยายามตระหวัดลิ้นหลบนั้นกลับเป็นการเปิดโอกาสให้คนตัวโตได้เล่นเกมสนุกๆกับโพรงปากของคนตัวเล็กแทน แทฮยองหลับตาแน่น พยายามขืนตัวออก ซอกจินใช้ริมฝีปากดูดดุนลิ้นเล็กเล่น น้ำใสๆไหลเยิ้มลงจากมุมปากของแทฮยอง คนตัวเล็กออกแรงฮึดดันแผ่นอกกว้างออกห่างตัว ยกต้นแขนขึ้นเช็ดน้ำใสจากริมฝีปากของอีกคนที่เลอะเทอะทั่วริมฝีปากสีสดของตนออกด้วยท่าทางรังเกียจ แทฮยองซัดกำปั้นเข้าที่ใบหน้าของซอกจินเต็มแรงจนใบหน้าของซอกจินหันไปตามแรงของแทฮยอง
"ฮยองบ้าไปแล้วหรือไงวะ!!? ผมเป็นน้องในวงของฮยองนะ อย่ามาทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้ใส่ผมอีก อย่าทำให้ผมเกลียดฮยองจะได้ไหม คิมซอกจิน!!"
น้ำตาไหลลงมาตามแก้มใส วีพยายามควบคุมเสียงให้ปกติที่สุด ทั้งๆที่สะอื้นไม่หยุดก็ตาม
"นายเกลียด..ฮยอง....หรอ"
น้ำเสียงที่ถูกกดต่ำจนน่ากลัวดังขึ้น วีถดตัวออกห่างซอกจิน และเมื่อเท้าแตะพื้น แทฮยองตั้งท่าจะมุ่งหน้าไปทางประตู แต่เพียงไม่นานในสายตาของวีก็ถูกแปรเปลี่ยนจากภาพประตูห้องเป็นใบหน้าแดงก่ำด้วยอารมณ์โทสะของซอกจินแทน  

บนมุมปากของเขาแตก...
เลือดซิบออกมาแต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดนั่น  


แผลแค่นี้...มันยังเจ็บน้อยกว่าหัวใจเขาเสียอีก
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตระหนกเมื่อร่างสูงใหญ่ขึ้นคร่อมตัวของเขาเอาไว้ เข่าทั้งคู่ถูกแทรกลงที่หว่างขาของแทฮยอง จนเสื้อสีขาวสะอาดที่สวมใส่ร่นขึ้นจนถึงเอวของตัวเอง
"นายเกลียดฮยองสินะ... มิน่าล่ะ ไม่ว่าฮยองจะทำอะไร ในสายตานายมันถึงขัดหูขัดตาไปหมดใช่ไหม.."
"ฮยอง..จินฮยองใจเย็นๆนะ สงบสติอารมณ์ก่อนสิ .."
ลมหายใจที่ติดขัดกับคำพูดตะกุกตะกักของวี ฝ่ามือของคนใต้ร่างพยายามแตะเข้าที่ใบหน้าของเขาหวังจะให้อารมณ์โกรธของอีกคนเบาบางลง
"พอเถอะวี ฮยองทนมามากพอแล้ว ในเมื่อนายไม่คิดจะมองฮยองก็ไม่เป็นไร..แต่จงจำเอาไว้ว่าต่อจากนี้ไปนายจะไม่มีโอกาสได้ไปมองใครอีก!!"
น้ำสีใสไหลมาคลอเต็มหน่วยตา เมื่อซอกจินจัดการกดฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างลงติดกับเตียง สายตาดุร้ายราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหายจ้องลงมาที่วีอย่างเปิดเผย
"นายน่ะมันน่ารัก ทั้งน่ารัก ทั้งสวย ใครๆก็อยากครอบครองนาย แต่สุดท้ายคนที่ได้นายก็คือฮยอง คิมซอกจินคนนี้ คิมแทฮยอง นายเป็นของฮยองคนเดียว เข้าใจไหม ของฮยองคนเดียว.."
ปลายจมูกโด่งก้มลงสูดดมกลิ่นกายของคนใต้ร่างผ่านต้นคอระหง  เสียงสะอื้นด้วยความหวาดกลัวเป็นเครื่องเร้าอารมณ์ชั้นดีของซอกจิน เสียงหัวเราะแหบแห้งด้วยแรงอารมณ์ดังขึ้นข้างๆใบหูของวี เด็กน้อยเบนหน้าหลบสายตาของคนบนร่าง  





ขยะแขยง...  

วีเคยคิดว่าเขาเป็นพี่ชายแสนดีที่แค่อารมณ์ร้าย แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าซอกจินมันก็แค่คนน่ารังเกียจ ..  

ลิ้นร้อนโลมเลียลงบนใบหูที่ขึ้นสีแดง ฝ่ามือหนาซุกไซร้ไปทั้งตัวของเขา เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องออกในทันที วีใจหายวาบเมื่อริมฝีปากอิ่มของจินขบเม้มต้นคอของเขาจนเจ็บแสบไปหมด เสียงหอบครางสลับกับเสียงพร่ำเพ้อเรียกชื่อของเขา วีพยายามออกแรงทั้งหมดผลักร่างบนตัวออกแต่ช่างน่าอายนัก...    
...เพราเขากลับรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วยกับสัมผัสหยาบกร้านนี่ เรี่ยวแรงที่มีไว้ต่อต้านกลับถูกแทนที่ด้วยเสียงครางกระเซ้าอย่างไม่เป็นตัวเอง เขาทำเพียงหลับตาแน่นรับสัมผัสจากซอกจินเท่านั้น







..แทฮยอง นายมันแย่ ไหนนายบอกว่านายรักพี่แดฮยอนไง ทำไมนายถึงยอมเขา...  
ยอมนอนกับผู้ชายคนนี้คนที่นายเคยสาบานกับตัวเองว่าจะเคารพเขาไปตลอดชีวิต คิมซอกจินพี่ชายที่แสนดี...  



เสียงครางต่ำอย่างพึ่งพอใจดังขึ้นสลับกับคำหยาบคายที่สบถออกมายามที่เขาแทรกตัวเข้ามาในร่างของแทฮยองไม่หยุดยั้ง เสียงสะอื้นดังออกมาจากริมฝีปากสีแดงสด
วีพยายามเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อปกปิดเสียงร้องไห้ ตอนนี้เขาเจ็บเหลือเกิน ...
รู้สึกเหมือนกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ..

ทำได้แค่ภาวนา ขอให้คืนนี้ผ่านไปไวๆเท่านั้น
ขอแค่ให้วันพรุ่งนี้เช้าเขาตื่นมาพบกับจินฮยองพี่ชายที่เขาเคารพรัก
..ขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นแค่ฝันร้ายที่เขาไม่ตั้งใจฝันถึง จะได้ไหม








  .....    

ซอกจินก้มลงมองคนใต้ร่างที่ี่หลับสนิททันทีหลังจากผ่านกิจกรรมรักกับเขามาจนเกือบข้ามวัน
เขาเกลี่ยปอยผมชื้นเหงื่อของวีออกจากใบหน้างดงามพร้อมกดจูบลงบนเปลือกตาที่ซ่อนดวงตาพราวสเน่ห์เบาๆ
"พี่รักนายมากนะ แทฮยอง.."
คำสารภาพที่เขาไม่เคยพูดดังขึ้นปะทะหน้าผากเนียน 
มีเพียงเสียงลมหายใจที่นิ่งสงบเท่านั้นที่ตอบกลับมา ซอกจินล้มลงนอนข้างกายคนตัวเล็ก อ้อมแขนแข็งแรงรวบเอวเล็กเข้ามาโอบกอดไว้จนประชิดตัว

..ขอแค่ได้ใกล้ชิดกันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่วันพรุ่งนี้นายจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเกลียดพี่ตลอดกาล  
คนที่นายไม่รัก ต่อให้บอกรักนายให้ตายก็ไร้ค่าใช่ไหมแทฮยอง...  
ซอกจินเลื่อนใบหน้าเข้าไปประชิดใบหน้าหวาน ปลายจมูกคลอเคลียเข้ากับพวงแก้มสีหวานทั้งน้ำตา
"..ฮยองรักนาย ฮยองขอโทษ"






...







"วีครับ ฮัลโหล~"
"ห๊ะ.. อ่ะ ผมขอโทษนะดันเผลอติดต่อยานแม่ต่อหน้าป๊าซะได้"
"ติดต่อยานแม่ งั้นหรอ"
แดฮยอนหลุดหัวเราะออกมา วียิ้มกลับไปให้แดฮยอน  


ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ..แต่เหตุการณ์ในคืนนั้นยังคงลบไม่ออกไปจากความคิดของเขาเสียที

 วีตื่นมาคนเดียวบนเตียงของเขาคนนั้น เกือบจะคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันเสียแล้ว
ถ้าไม่ดันรู้สึกปวดสะโพกและรู้สึกเหนอะหนะไปทั้งตัวแบบนั้น
เขาไม่ต้องคิดหาวิธีหลบหน้าพี่ใหญ่ของวงให้เสียเวลา เพราะเขาคนนั้นตั้งแต่คืนนั้นก็ไม่เข้ามาคุยกับวีอีกเลย
"สี่ทุ่มแล้ว วีนอนก่อนนะป๊า"
"อ้อครับ ช่วงนี้ง่วงไวจังนะเรา"
"... หรอครับ"
"ฮ่าๆ เด็กก็อย่างนี้ล่ะนะ กำลังโต ฝันดีนะลูกสาวของปะป๊า"
"ลูกชายพอเหอะ"
เสียงหัวเราะดังขึ้น วีแกล้งเบ้ปากใส่กล้อง แต่ก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของจองแดฮยอนชัดเจนขึ้น เขาฝังริมฝีปากประทับลงบนกล้อง
วีเม้มปากก่อนจะตัดสินใจทำตามเช่นกัน คนทั้งคู่โบกมือลากันอีกครั้ง วีปิดฝาแม็คบุ๊คลงพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองด้วยความรู้สึกโหวงเหวง

ไม่น่าเลยคิมแทฮยอง..  

นายดันปล่อยให้ตัวเองคุ้นชินกับการมีคนนอนกอดไปตั้งแต่เมื่อไหรกันนะ?? กลิ้งตัวไปมาได้ไม่นานสุดท้ายก็กลิ้งลงจากเตียงคว้าแก้วน้ำว่างเปล่าออกนอกห้องนอนไปหวังจะไปเติมน้ำอุ่นดื่มก่อนนอนสักหน่อย..          






ก็ไม่คิดจะบังเอิญขนาดนี้..
"อะ..เออ .."
จินละลำละลั่กพูดไม่เป็นคำเมื่อตั้งใจจะมาเข้าห้องน้ำแต่ดันเปิดประตูมาเจอคนที่ต้องหลบหน้าเสียได้
วีบีบแก้วน้ำในมือแน่น
"ยังไม่นอนอีกหรอ สี่ทุ่มแล้วนะ"
"แค่จะลงไปเติมน้ำน่ะ เดี๋ยวก็นอนแล้ว"
วีก้มหน้ามองแก้วในมือ อ้อมแอ้มเสียงตอบกลับไป จินฮัมรับในคอ ก่อนที่ทั้งสองจะรีบแยกเดินไปคนละทาง    


วีวางแก้วน้ำลงบนอ่างล้างแก้ว ก่อนจะรีบวิ่งกลับขึ้นชั้นบน
น้ำไม่ดื่มมันแล้ว ขออย่างเดียวแค่รีบเข้าห้องทันก่อนที่ซอกจินจะออกมาจากห้องน้ำก็พอ

...แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างวีสักเท่าไหร  
ร่างสูงใหญ่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาทั้งคู่ประสานกันเพียงไม่นาน วีก็เป็นฝ่ายหลบสายตาลงสู่ปลายเท้าเสียก่อน คนทั้งคู่เดินข้างกันมาจนถึงหน้าประตูห้องนอนของตัวเอง
ฝ่ามือของจินวางลงบนลูกบิดนิ่ง
วีก็เช่นกัน   ...  





"นอนคนเดียวได้หรอ"
วีเอ่ยถามขึ้น
"ก็..พอไหว ตราบใดที่ยังมีแสงจากโคมไฟอ่านะ"
"เมื่อไหรจะโตเป็นผู้ใหญ่นะ"
เสียงบ่นพร้อมเสียงหัวเราะแผ่วเบาทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายลงนิดหน่อย
ความเงียบเข้าปกคลุมโถงทางเดินได้ไม่นาน วีก็เป็นฝ่ายหันหน้ามาประจันกับคนด้านหลังก่อน
"อยู่ได้ไหม อยากให้นอนเป็นเพื่อนหรือเปล่า"
จินค่อยๆหันกลับมามองวี
วินาทีที่ได้เห็นหน้าของพี่ชายร่วมวงอีกครั้ง วีรู้สึกราวกับมีพายุหลายลูกหมุนวนอยู่ที่ท้องน้อยของเขา
"นาย...ไม่โกรธฮยองหรอ"
จินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
วีก้มหน้าลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า
"ฮยองนอนคนเดียวไม่ได้แน่ๆเลย รอแปปนะ ผมจะขนหมอนผ้าห่มและคุณสิงโตไปนอนเป็นเพื่อน"  




ไม่นานเกินรอ วีก้าวเท้าเข้ามาในห้องที่เคยคุ้นเคย วางหมอนลงข้างจินที่จ้องตามเขาอยู่ทุกฝีเก้า แต่เมื่อวีเงยหน้าขึ้นจ้องกลับ ก็ดันหลบสายตาเสียได้ วียิ้มออกมาอย่างขบขัน
"คุณสิงโต เอาไว้กอดนอนจะได้ไม่กลัว"
จินเลิกคิ้วมองหน้าคนตัวเล็กที่ล้มตัวลงนอนข้างเขาสลับกับตุ๊กตาสิงโตหัวฟูในมือของวี
"มันตัวเล็กไป ฮยองกอดไม่พอดีมือหรอก"
จินเอ่ยขึ้นเรียบๆ วีจิปากก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เขา
ทันทีที่แสงสว่างในห้องดับลง วีก็รู้สึกได้ถึงพละกำลังที่กระชากเอวเขาเข้าไปประชิด
รอบเอวถูกรัดแน่น แผ่นหลังสัมผัสแผงอกกว้างที่คุ้นเคย
"ขออยู่แบบนี้นะ"
เสียงแหบพร่าดังขึ้นเหนือหัวของเขา วีเม้มปากแน่น
"จินฮยอง"
"..."
ความเงียบเป็นเครื่องบ่งบอกว่าจินกำลังรอฟังเขาอยู่
"ฮยองทำแบบนี้ เพราะอะไร"
จินสะอึกไป

วีกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แล้วจึงตัดสินใจพลิกตัวกลับไปมองใบหน้าของอีกคน
"ฮยองรักผมใช่ไหม ตอบผมสิ"
จินจ้องหน้าวีนิ่ง
"รักผม หรือแค่ใคร่ แค่อยากได้ หรืออยากดูแลกันแน่.."
จินตอบทุกๆคำถามด้วยการกดริมฝีปากจูบไล้ลงตั้งแต่หน้าผากของคนตัวเล็กกว่า ลงมาที่เปลือกตาทั้งสองข้าง แก้มเนียนนิ่มของวี และจบที่ริมฝีปากนุ่มละมุน  
วีกระพริบตาปริบในความมืดมองจ้องไปที่ซอกจิน
"ฮยองรักนายมากนะวี ตั้งแต่วันที่เราเจอกันครั้งแรกที่ห้องซ้อมเต้นนายจำมันได้ใช่ไหม"
จินพูดด้วยเสียงแผ่วเบาอยู่บนริมฝีปากของวี เขาผงกศีรษะน้อยๆตอบรับคำถามของจิน
จินยิ้มออกมาก่อนจะกดสันจมูกลงบนต้นคอหอมแนบแน่น วีสะดุ้งเล็กๆด้วยความตกใจกับการจู่โจมที่กระทันหันเกินไป
คำถามน่าอึดอัดดังออกมาจากปากของเขา
"นายรักแดฮยอนฮยองเข้าใจ แต่ช่วยรักฮยองอีกคนจะได้ไหม.."
"..ฮะ..ฮยอง..หมายความว่า อ๊ะ.."
จินกดจูบลงบนต้นคอเนียนอีกครั้ง ก่อนที่ร่างทั้งร่างของแทฮยองจะถูกเงาของชายหนุ่มครอบคลุมทั้งตัว
"นอกหอ นายจะรักกับใครฮยองไม่ว่า แต่ถ้าอยู่ที่หอ ช่วยรักฮยองจะได้ไหม"
"จินฮยอง.."
"ช่วยรักฮยองได้ไหม แค่ที่นี่ ในห้องนี้ก็ได้ เป็นแฟนกับฮยองเถอะ นะ..นะ.."
ลิ้นร้อนแตะลงบนสันกรามของวี ลากเลื้อยมาจนถึงใบหูเล็ก วีหลับตาแน่น  








...










ขอโทษนะ พี่แดฮยอน ผมรักพี่ที่สุด....    
......แต่ผมกลับปฏิเสธสัมผัสของเขาไม่ได้  


"ในห้องนี้ ผมจะเป็นของฮยองคนเดียว..."
"เยี่ยมมาก เด็กดีของฮยอง"
"จะ..จิน อ๊ะ จินฮยอง"  

ไม่เป็นไร ถึงไม่ได้หัวใจของนาย ไม่เป็นไร..
...แค่ได้ครอบครองร่างกายก็มากเกินพอแล้ว สำหรับคนอย่างเขา