[SF BTS] Belong with me (JinV)

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

 

"วันนี้มึงอยากกินอะไร"
"อะไรก็ได้ซื้อๆมาเหอะ"
"ซื้อไม่ถูกปากก็มาด่ากูอีกไอ้ปากบวม"
"เขาเรียกปากอวบอิ่มพอ ไอ้แก้มบวม"
"เขาเรียกแก้มป่องกำลังน่ารักต่างหาก"
แทฮยองยันแขนเท้าโต๊ะของจินเอาไว้แล้วจึงก้มหน้าลงมาทำแก้มป่องใส่เขา
"รีบๆไปซื้อข้าวเลยไปไอ้เตี้ย ก่อนที่กุจะอดใจไม่ไหว"
"ทำไม มึงจะทำไมกุ"
จินยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจนประชิดคนที่ทำปากเบ้อวดเก่งตรงหน้า จนวีหยัดตัวขึ้นยืนตัวตรงแทบไม่ทัน
"กุไปซื้อข้าวแล้ว อย่าไปไหนนะ ขี้เกียจโทรตามหา เปลืองตังค์มือถือกุ"
วีพูดรัวๆก่อนจะรีบเดินออกหนีไปซื้อข้าวสักที  



เขา คิมซอกจิน เกรดสิบเอ็ดห้องบี มีเพื่อนสนิทคนเดียวก็คือคิมแทฮยอง เด็กข้างบ้านเขาเองนี่ล่ะ อาจจะเพราะบ้านที่อยู่ใกล้กัน เจอหน้ากันก็ทุกวัน มาโรงเรียนก็ดันมาด้วยกัน กลับบ้านก็พร้อมกัน แถมห้องเรียนก็ดันอยู่ห้องเดียวกันอีก ไหนจะอายุที่(เกือบๆ)จะใกล้เคียงกันอีก 
ไม่สนิทกันก็ไม่รู้จะว่าไงละ!!        




....          





โอเค.. เขาพูดความจริงก็ได้ เขาซ้ำชั้นตอนเรียนเกรดสิบทำให้เขามีอายุมากกว่าแทฮยองปีนึง แต่เขาก็ไม่เคยจะเห็นแทฮยองเรียกเขาว่าพี่ชายสักครั้งเลยนะ?
"อ่า.. ขอบใจนะน้อง..?"
"ซอลลี่ ชเวซอลลี่ เกรดสิบห้องเอค่ะ"
เสียงไม่คุ้นหูดึงจินออกจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นก็ปะเข้ากับเพื่อนตัวเตี้ยของเขาคนเดิมที่กำลังยืนค้ำหัวเขาพูดคุยกับเด็กผู้หญิงตัวสูงผิวขาวคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จักอย่างออกรสออกชาติ  





...ทำราวกับรู้จักกันมาชาติกว่าว่างั้น?  
"อ้อ.. ครับ พี่คิมแทฮยอง เกรดสิบเอ็ดห้องบีนะ"
"อ้อค่ะ พี่แทฮยอง.."
"เรียกพี่ว่าวีดีกว่านะ.."
"คะ?"
"..มันสนิทกว่าน่ะ"
"ไอ้วี ข้าวกุล่ะ"
เสียงแข็งๆที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวดังขึ้นแทรกบทสนทนาของคนตรงหน้า
"ก็นี่ไง ตรงหน้ามึงอ่ะ กินไปดิ เออ แล้วซอลลี่เพิ่งเข้าใหม่หรือเป็นเด็กเก่าอ่าครับ"
"อ่า...พี่ถามทำไมอ่าคะ"
"ก็เผื่อเป็นเด็กใหม่อาจจะไม่รู้ทางสักเท่าไหร.."
"??"
"พี่ก็จะได้ให้เบอร์เอาไว้เผื่อน้องหลงทางจะได้ติดต่อพี่ไปเป็นไกด์นำทางได้ไงครับ.."
"ไอ้วี!! ข้าวเย็นหมดแล้ว นั่งลง แดกข้าว!!"
"แล้วมึงจะเสียงดังทำเชี้ยไร!! น้องซอลลี่ตกใจหมดเห็นไหม.."
"ซอลว่าซอลไม่กวนดีกว่าค่ะ พี่สองคนนั่งกินข้าวไปเถอะนะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ พี่วี"
รอยยิ้มพระจันทร์เสี้ยวของเด็กคนนั้นถูกส่งมาที่แทฮยอง ก่อนจะบังเอิญเลยมายิ้มให้เขาด้วย  



...แต่ทำไม เขากลับรู้สึกไม่ถูกชะตากับเด็กคนนั้นเลยล่ะ  

"ไอ้จิน ไอ้เวร มึงทำน้องคนสวยตกใจ กุงอนมึงละ สึด"
แทฮยองคว่ำปากใส่เขา ก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเขาแล้วตั้งหน้าตั้งตาจ้วงข้าวเข้าปาก
"ไอ้แรด"
"ว่าไงนะ"
"ไอ้แรด"
"ไอ้จิน.."
วีวางช้อนลงก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเขาอย่างหาเรื่อง
"หรือไม่จริง มึงอ่ะมันแรด แรดไม่พอ เตี้ยด้วย แถมมึงก็ไม่หล่อ พ่อ มึงก็ไม่รวย ปากก็แดงยังกะเชอร์รี่ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเขาหลงมาชอบมึงหรอกครับ"
"หุบปากหมาๆของมึงไปเลยนะเว้ย!! คอยดูนะ กุจะคว้าน้องซอลลี่มาเป็นแฟนให้ได้เลย!!!"
วีตบโต๊ะดังลั่นก่อนจะเก็บจานข้าวแล้วเดินออกไปจากโรงอาหาร    


...      

"หึ"
จินส่ายหัวน้อยๆพลางก้มหน้าก้มตากินข้าวเหมือนเดิม  
เขาพูดผิดตรงไหน ในเมื่อแทฮยองไม่สูงจริงๆ หล่อก็ไม่หล่อ
ถ้าจะมีดีก็คงจะแค่ไอ้แก้มป่องๆ บวมๆ กับดวงตาที่กรีดอายไลน์เนอร์เส้นบางล้อมกรอบดวงตาคู่สวยไว้ตลอดเวลากับปากอิ่มสีสดนั่น ไหนจะใบหน้าสวยๆกับท่าทางขี้เอาแต่ใจที่ถอดแบบแม่มาทุกระเบียดนั้นอีก 
ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเขาหลงมาชอบมันหรอก...  




ถ้าจะมีใครมาชอบมันสักคนก็คงหนีไม่พ้นซอกจินคนนี้นี่ล่ะ...



  ..ที่แพ้ทางความน่ารักของมันจนถอนตัวไม่ขึ้นตั้งแต่เห็นมันเดินเอาข้าวผัดเชื่อมมิตรของน้าแบคฮยอนมายืนทำหน้าเอ๋อกดออดตรงหน้าบ้านเขาแล้วล่ะ  



  สัปดาห์ต่อมา...      


เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้วที่เขากับแทฮยองไม่ได้คุยกันแม้ว่าจะนั่งเรียนอยู่ข้างกันก็ตาม ตั้งแต่ที่เขาปากหมาว่าเจ้าตัวเล็กไปแทฮยองก็เอาแต่ตีตัวห่างไม่ไปกินข้าวกับเขาเหมือนเดิม ไม่คุยไม่พอ ยังไปตีสนิทกับเพื่อนอีกคนในห้องอีกต่างหาก  
...เขาไม่รู้หรอกว่าแทฮยองจะรู้สึกยังไงกับการที่ทะเลาะกันนานขนาดนี้ แต่ตัวเขาเองน่ะรู้ดีว่าทนได้ไม่เท่าไหรหรอก แค่เห็นแทฮยองเบ้ปากมาให้ตอนที่ได้ยินเพื่อนในห้องเอ่ยชื่อของเขาให้เจ้าตัวได้ยินก็ปวดใจจะตายแล้ว เขากะว่าถ้าแทฮยองยังงอนเขาไม่เลิกเขาจะเข้าไปง้อแล้วนะ  


แต่เรื่องกลับตาลปัตรซะนี่...






ตอนเย็น...    



ซอกจินยืนพิงกำแพงตึกเย็นๆมาสองชม.แล้ว ก้มมองนาฬิกาก็บอกเวลาหกโมงเย็นเกือบจะทุ่มอยู่รอมร่อ  



ตึกๆๆ  


เสียงฝีเท้าวิ่งรัวมาทางเขา ซอกจินเงยหน้าขึ้นมองกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้าเขา
"มาสายตามเคย.."
"แฮก แฮก แฮก.. ฉะ..ฉันเพิ่ง .. อ่า! เหนื่อยชะมัด จะให้ตอบอะไรตอนนี้นะ!!"
"ฉันหรอ?"
ร่างตรงหน้าที่หอบจนตัวโยนนิ่งงันไป ใบหน้าซึมเหงื่อเงยขึ้นมองสายตาคมที่มองลงมานิ่งๆด้วยความสงสัย
"อื้อ...ฉัน"
"..."
"..."  



เพี๊ยะ!


"เห้ยย !! จิน ทำอะไรน่ะ"
แทฮยองพุ่งเข้ามาคว้ามือของเขาที่ฟาดลงบนปากตัวเองเอาไปกำไว้พลางมองมาที่เขาด้วยสายตาตกใจ
"ตบปาก"
"ตบทำไม"
"ตบทำโทษ ปากมันหมา พูดไม่คิด เลยทำมึงเสียใจ"
"...."
"ไอ้วี กุขอโทษ"
"..."
"..."
"ความจริง.. กุก็ไม่ได้โกรธมึงแล้วล่ะ ความจริงที่มึงพูดก็ถูก ใครจะมาชอบคนแบบกุกัน"
แทฮยองเม้มปากแน่น ซอกจินมองคนตัวเล็กกว่านิ่ง ฝ่ามือของเขายังคงถูกแทฮยองจับเอาไว้แน่นและเขาก็ไม่คิดจะทวงคืนเสียด้วยสิ
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนมุมปากอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ว่าแต่ยอมส่งข้อความมานัดกุนี่ มีอะไรให้กุช่วยล่ะสิ"
"...ก็ มีนะ แต่ไม่รู้มึงจะยอมช่วยไหม"
"ก็ว่ามา ถ้าเข้าท่าอาจจะช่วย"
วีเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาพร้อมกับแรงบีบที่ฝ่ามือที่แรงขึ้น
"กุ ..ขอให้มึงขยับเข้ามาใกล้กุอีกเสต็ปหนึ่งได้ไหม"
"เพื่ออะไร แค่นี้มึงกับกุยังสนิทกันไม่พองั้นหรอ?!"
"ไม่ใช่แบบนั้น คือ... "
"คือ..??"
"แบบ.. แบบมากกว่าเพื่อนสิวะ"
"มึงจะบอกว่ามึงชอบกุ?"
"เปล่านะเว้ย ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้ปัญญาอ่อน ย๊าห์!!"  

ปักๆๆ!!  


"โอ้ยๆ โอ๊ย!! ไอ้เวร!! หยุดๆ"
เพื่อนตัวเล็กหลับหูหลับตาฟาดต้นแขนเขาไม่ยั้ง เอ้า ก็ผิดตรงไหน ก็ดันมาพูดแบบนี้ใครจะไม่คิด หรือว่าไม่จริง ?    


........นี่อุตส่าห์แอบดีใจนะเนี้ย
เขารวบข้อมือเล็กของวีเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะเอามือข้างที่เหลือดีดเหม่งคนตัวเล็กแรงๆสักทีด้วยความหมั่นไส้
"เชี้ย!!! กุเจ็บ!! ดีดมาได้ มือก็ใหญ่ยังกะใบตาล!"
"อ้อ กุไม่เจ็บสินะ ฟาดกุไม่ยั้งเนี้ย ไอ้เตี้ย"
"กุสูงพอ"
"แต่มึงเตี้ยกว่ากุ"
"แค่สามเซ็น!!"
"แต่มึงแรด"
"เกี่ยวเหี้ยไรวะ!!!
"ไม่เกี่ยว แต่กุอยากพูด"
"ไอ้..ไอ้จิน!!"
"หรือจะเถียง?"
"ไอ้... หึย!!"
เจอมุขนี้ไป แทฮยองไม่เคยเถียงเขาออกสักที ซอกจินล่ะสะใจ!!!
"ก็ไม่ได้แรดด้วยสันดานส่วนตัวแล้วกัน!! ก็ม๊าแบคชอบชวนเต้นเพลงของโซนยอชิแดนี่นา..."
"กุมีเบอร์น้าแบคนะมึง"
"ถ้ามึงโทรกุเอามึงตายแน่!"
วีถลึงตาใส่เขา อ้อ.. คงคิดว่าน่ากลัวมากสินะ?  

"เอางี้ดีกว่า จุดประสงค์หลักของมึงคืออะไร"
"กุก็บอกไปแล้วพอ!!"
"กุไม่เข้าใจ"
"คือกุ..."
"..?"
จินขมวดคิ้วแน่นเข้าไปอีก ก็แค่ถามแค่นี้
วีกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะยอมพูดต่อ  
"กุชอบน้องซอลลี่ว่ะ"
คนตรงหน้าบีบมือเขาแน่น
"เออ กุรู้แล้วว่ามึงชอบน้องเขา"
เขายิ้มให้แทฮยองที่ยังคงบีบมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
"อื้อ"
"แล้วทำไม จีบไม่ติดหรือไง อยากให้กุช่วย?"
"ไม่เชิงหรอก กุก็แค่อยากให้เขาเห็นกุอยู่ในสายตาเท่านั้น เพราะตั้งแต่วันนั้นที่โรงอาหารน้องเขาก็ไม่ยอมคุยกับกุเลย"
"มึงไม่ลองไปชวนเขาคุยล่ะ เขาอาจจะเขินไม่กล้าเข้ามาคุยกับมึงก็ได้"
จินหัวเราะกลบเกลื่อนปิดท้าย
"ไม่ฮานะมึง กุซีเรียสนะ..."
"อะๆ สรุปมันทำไมกัน"
"กุรู้มาจากจีมิน ว่าซอลลี่เขาไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา"
"หืม??ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา? ทำไมวะ เขาเป็นซูเปอร์วูแมนหรอมึง"
"เขาเป็นสาววาย แล้วกุรู้มาว่าน้องเขาจิ้นมึงกะกุ กุก็ไม่รู้หรอกนะว่ากุกะมึงเหมือนแฟนกันตรงไหน แต่กุก็แค่อยากให้เขาหันมามองมาเห็นกุอยู่ในสายตาบ้าง ก็แค่นั้นเอง"
แทฮยองพูดทุกอย่างออกมาจนหมด ก่อนจะก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองนิ่ง
"ที่บอกอยากให้เข้าใกล้อีกนิด คืออยากให้กุทำแฟนเซอร์วิสกับมึงให้น้องเขาเห็นน้องเขาจะได้มองมึงบ้างใช่ไหม?"
"ได้ไหม ไอ้จิน เพื่อนรักของกุ"
"ไม่ต้องมาทำหน้าจะร้องไห้ใส่กุ มึงแน่ใจนะจะใช้วิธีนี้ ไม่กลัวน้องเขาเข้าใจว่ามึงเป็นเกย์จริงๆหรือไง"
"ไม่หรอก มึงก็รู้ว่ากุไม่เป็น มึงก็ไม่ได้เป็นใช่ไหมล่ะ"
วีจ้องขึ้นมาที่หน้าเขาอย่างจริงจัง      










...      



"เออ ไม่ได้เป็น"
.....ถ้าไม่ใช่มึง กูก็ไม่เป็นหรอก
"งั้นตกลงตามนี้นะ"
วียิ้มจนตาปิดมาที่เขา พลางชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าเขา เขาจ้องนิ้วก้อยสั้นๆตรงหน้า ก่อนจะแต้มยิ้มบางๆลงบนใบหน้าแล้วเกี่ยวนิ้วเข้ากับนิ้วของแทฮยอง          



......        



[จิน!! มึงอยู่ไหน มาห้องสมุดด่วน!!]
"เออๆ แปปๆ กำลังไป"
เสียงโวยวายของแทฮยองดังรอดมือถือมาเป็นระยะ เขายิ้มออกมา ก่อนจะรีบสาวเท้าตรงไปที่ห้องสมุดทันที

เมื่อก้าวเข้าไปในตัวห้องสมุด ก็เห็นแก้มบวมๆของแทฮยองนั่งอมลมเล่นอยู่ตรงโต๊ะเพียงคนเดียวทันที และตามเคย..  

ถัดไปจากโต๊ะของแทฮยอง ยังคงมีกลุ่มเด็กผู้หญิงเกรดสิบเกือบห้าคนนั่งอ่านหนังสืออยู่ และหนึ่งในนั้นก็คือผู้หญิงที่เขาไม่คิดจะจำชื่อ แต่เพราะไอ้เพื่อนตัวเตี้ยที่วันๆเอาแต่พร่ำเพ้อถึงชื่อนั้นทั้งวัน จนสุดท้ายเขาก็จำชื่อของเธอได้จนได้
"มาช้าจัง! นั่งรอจนก้นแฉะหมดแล้ว"
พอหย่อนตัวลงนั่งก็บ่นทันที เขาเหลือบไปมองกลุ่มเด็กหญิงด้านข้างที่เริ่มหันมาให้ความสนใจเพราะเสียงแหลมๆของแทฮยอง
"โทษที ไม่โกรธนะ"
"เออ ! ไม่โกรธหรอก ไม่โกรธเลยยยยยยย!!"
วีบ่นใส่เขาไม่หยุด คิ้วขมวดจนเป็นปม เขายิ้มออกมาก่อนจะใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางจิ้มลงไปที่ระหว่างคิ้วของแทฮยอง แล้วจึงดันคิ้วของคนตัวเล็กให้แยกออกจากกัน
"ทำอะไร!?"
"อย่าทำหน้าบึ้งดิ เดี๋ยวตายไว้"
"ไอ้จิน!!!"
"ถ้ามึงตายไปใครจะอยู่กับกุ"
"หะ..ห๊ะ.."
"อยู่ด้วยกันไปนานๆดิมึง"
เขาเหลือบไปมองกลุ่มเด็กหญิงด้านหลังที่เริ่มมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาตื่นๆ โดยเฉพาะรอยยิ้มบางๆที่เด็กคนนั้นส่งมาที่พวกเขาอีกนะ
ซอกจินละสายตากลับมามองแทฮยองที่ทำหน้างุนงงมองเขาไม่เลิก
"วี"
"อะไร"
"เงยหน้าแปปดิ"
"ทำไมอ่ะ"
"เร็ว"
วีขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมทำตามที่คนตัวโตสั่ง
ซอกจินก้มใบหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของเขา จนแทฮยองสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดลงบนปลายจมูกของเขา
วีเผลอคว้าเข้าที่เสื้อนักเรียนของอีกฝ่ายอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาเผลอจับจ้องไปที่ริมฝีปากอิ่มเอิบของอีกฝ่ายจนเผลอผลิเปิดริมฝีปากออกโดยไม่รู้ตัว
ปลายจมูกของซอกจิน สัมผัสเข้ากับปลายจมูกของแทฮยองเพียงผิวเผิน แทฮยองปิดเปลือกตาลง...  

ซอกจินมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าที่เคลิ้มตามเขาไปอย่างขบขัน
"ตอนนี้ยัยเด็กจูออนนั่นมันมองมึงอยู่ ยิ้มใหญ่เลยล่ะ"  

"หะ..ห๊า..งะ..งั้น .. งั้นหรอ"
เกือบดึงสติกลับมาไม่ทัน แทฮยองรีบเบิกตากว้างแล้วพยายามควบคุมเสียงตอบกลับไปทันที  

ให้ตายสิ ขอให้ไอ้จินไม่ทันเห็นที่เขาเผลอเคลิ้มไปเมื่อกี้ด้วยเถอะนะ!!
"ดีจัง น้องซอลลี่ยิ้มให้กุด้วย!!~"
"อื้อ งั้นกุไปละ มีซ้อมบาสกับพวกไอ้ก้า"
"กุไปดูด้วยดิ"
"แล้วน้องซอลมึงอ่ะ"
"เอ่อ จริงด้วยว่ะ งั้นมึงไปเหอะ เดี๋ยวกุนั่งอยู่ดูน้องซอลอ่านหนังสือต่อ ไปไป ชิ้ว!!"
จินถูกแทฮยองดันออกห่างตัว แล้วเจ้าตัวจึงหันไปให้ความสนใจกับกองหนังสือภาษาอังกฤษขั้นมหึมาที่ขนมาก็ไม่ได้อ่าน



...แทฮยองน่ะไม่ชอบภาษาอังกฤษ

คงขนมาบังหน้าตอนแอบมองเด็กคนนั้นสินะ
"เออ งั้นกุไปละ จะกลับบ้านเมื่อไหรก็โทรมาแล้วกัน"
วีทำแค่ยกมือขึ้นโบกไล่เขาเท่านั้น    

ซอกจินเดินหันหลังออกมาจากห้องสมุดโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง  
ที่ตกลงว่าจะช่วย ก็คือแค่ช่วยใช่ไหม?
แค่พอเด็กคนนั้นหันมาให้ความสนใจวี เขาก็หมดหน้าที่ หลายครั้งที่ผ่านมามันก็แค่นั้นนี่! แล้วนี่จะคิดมากอะไรนักหนาวะซอกจิน!  

...ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้วน่า...    



.....



 "ไอ้จิน เมียมารอแล้ว กลับบ้านไปได้แล้วไป!"
ซอกจินเลี้ยงลูกบาสไปกำลังจะถึงแป้นแล้วเชียว แต่สายตาดันไปเจอคนตัวเล็กที่นั่งกำสายกระเป๋าอยู่ตรงแสตนด์เสียก่อน
"ใครบอกว่าไอ้วีเป็นเมียกุวะ!"
"กุเอง อ่อก!!!"
ลูกบาสกระแทกหน้ามินยุนกิทันทีหลังจากที่เสร่อตอบออกมา จินหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเพื่อนตัวขาวเอาแต่ร้องโอดโอยไม่หยุด
"มันไม่ใช่เมียกุพอ"
"หรอครับบบบ พี่จินคนดี!!"
เขายักคิ้วกลับไปให้โฮซอก เพื่อนอีกคนที่แหกปากกว้างๆของตัวเองตะโกนแซวเขามาแต่ไก ล
"เออ ไม่ใช่เมีย"
"..."
"..แต่ในอนาคตก็ไม่แน่"
เขาคว้ากระเป๋าเป้ที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นขึ้นมาสะพายแล้วจึงเดินมุ่งหน้าไปที่แทฮยอง โดยมีเสียงโห่แซวไล่หลังมาไม่จบไม่สิ้น  

"รอนานยังวี"
"..."
"กลับเลยไหม?"
"..."
ซอกจินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความงุนงง หย่อนตัวลงนั่งข้างๆแทฮยอง มองปฏิกิริยาตอบสนองที่นิ่งสงบของแทฮยองด้วยความสงสัย
"อึรึรอง อึรึรอง อึรึรอง เด~"
อ้อ...ฟังเพลง
ดวงตาหลับพริ้มพร้อมรอยยิ้มที่ประทับบนริมฝีปากสีสด ซอกจินมองภาพเหล่านี้มาเกือบปีกว่าแล้ว แต่ก็ไม่เคยชิน  

...มองทีไร ก็ไม่เคยห้ามใจให้เลิกเต้นแรงจนแทบบ้าได้สักที
เขาเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้แทฮยองขึ้นนิดหน่อย จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากปอยผมสีน้ำตาลนุ่มตรงหน้าได้ชัดเจน  

...จนไม่ทันระวังตัว
ฝ่ามือของเขาบังเอิญขยับไปทับลงบนฝ่ามือนิ่มของอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ
"จิน"
"หะ..ห๊า!!"
เขาถดตัวออกมาแทบไม่ทัน

...อีกนิด เขาเกือบจะได้กลิ่นสบู่เด็กหอมๆบนแก้มบวมๆของแทฮยองแล้วเชียว
"วันนี้ซ้อมหรือเล่นจริงเนี้ย ตัวเปียกอย่างกับไปว่ายน้ำ"
"ก็..วันนี้ไอ้ก้าพาเพื่อนใหม่มาแนะนำน่ะ เลยเล่นกันสนุกมากไปหน่อย"
"มึงนี่นะ"
แทฮยองส่ายหน้าไปมาก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา 
"อยู่นิ่งๆนะ"
"เออ เออ...เออๆ"
เขารีบตอบรับ เมื่อผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนน้อยถูกแทฮยองบรรจงซับเหงื่อบนใบหน้าให้เขาอย่างเบามือ  

มึงรู้ตัวไหม... ว่ามึงมีอิทธิพลต่อการสูบฉีดของหัวใจกุมากเกินจำเป็นแล้วนะ  
"มึงมองอะไรหน้ากุไอ้จิน"
"..."
"หน้ากุมีอะไรติดหรือไงวะ"
"เออ มี"
"จริงหรอ ไรวะ ไหนๆๆ"
วีปัดป่ายมือไปบนใบหน้าตัวเองไปมาจนคล้ายลูกแมวตัวน้อยตอนกำลังปัดตัวเอง
"นี่ นี่ไง หน้ามึงน่ะ.."
จินกดข้อมือวีลงก่อนจะแตะฝ่ามือลงบนแก้มนิ่มของอีกคนอย่างเบามือ
"หน้ามึงน่ะ.."
"หน้ากุ?ทำไมวะ"
"หน้ามึง..."
"มีอะไรติดก็เอาออกสิวะ จะได้รีบกลับบ้าน"
"หน้ามึงมัน.."
"ไอ้เชี่ยจิน!"
"หน้า.."
"หน้าเชี้ยอะไร!!"
"..รัก"
แทฮยองอ้าปากหวอใส่เขา จินยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วหันหลังเดินลงจากแสตนด์ไป
"ไอ้จิน!! อะ..ไอ้ รอกุด้วย!!"
แทฮยองสะบัดหน้าแรงๆสองสามทีก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าวิ่งตามหลังซอกจินไป    



"ไอ้จินนนน!!! แฮก แฮก รอ..ระ..รอกุก่อนดิวะ!!"
"ขาสั้นเองช่วยไม่ได้"
แทฮยองแลบลิ้นใส่แผ่นหลังกว้างตรงหน้าที่เอาแต่สาวเท้าออกห่างเขาออกไปเรื่อยๆ  

สาธุ! ขอให้สักวันมันตื่นมาขาสั้นสักวันเถอะ ขอให้เตี้ยลงเยอะๆด้วย ถ้าเป็นไปได้ขอให้ตื่นมาปากบวมกว่าเดิมสักสามเท่าจะได้ปากหมาน้อยลงหน่อย ถ้ามีวันนั้นนะ เขาจะล้อมันกลับทั้งวันเลย!!   จะได้รู้ซะมั้งว่าเขารู้สึกยังไง หึ!!!  

กึก!  

วีที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาสาปแช่งคนตัวสูงเดินดุ่มๆไปข้างหน้าโดยไม่ได้รู้เลยว่าจินหยุดเดินไปตั้งนานแล้ว
และก่อนที่แทฮยองจะเดินล้ำหน้าเขาไป..  

หมับ!  

"อะไรของมึงเนี้ย!!.."
วีเงยหน้าขึ้นบ่นจินที่อยู่ดีๆก็เอื้อมมือมาคว้าแขนของเขาเอาไว้เสียก่อน
"ยัยจูออน"
จินพูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พลางเอียงศีรษะไปทางด้านข้าง
"ซอลลี่นี่นา น้องมาทำอะไรที่นี่นะ.."
วีหรี่ตามองไปทางอีกฝากของถนน
"ไป วันนี้ต้องกลับบ้านเร็ว เย็นมากแล้วเดี๋ยวน้าแบคหาว่ากุลักพาตัวลูกสาวเขา"
"เห้ยยย! เดี๋ยวดิวะ กุอยากรู้น้องซอลมาทำอะไรแถวนี้เย็นๆย่ำๆ"
วีออกแรงขืนตัวจินที่ออกแรงลากวีให้ออกเดินต่อ
"ก็เรื่องของเขา เกี่ยวไรกับมึง"
"แต่น้องเขากลับบ้านคนเดียว เดี๋ยวถ้าเกิดมีอันตรายเกิดขึ้นกับน้องเขาจะทำไง กุเป็นห่วงน้องเขา...."
"ก่อนมึงจะสนใจความปลอดภัยของน้องเขา มึงน่าจะสนใจความปลอดภัยของตัวเองก่อนนะ"
เสียงขุ่นๆพร้อมกับสายตาเรียบนิ่งของซอกจินส่งตรงมาที่เขา

...บทจะดีก็ดีเกิน บทจะโหดก็น่ากลัวชะมัด
วีถอนหายใจออกมาแรงๆแล้วจึงยอมเดินตามหลังจินไป ถึงแม้จะไม่หายสงสัยก็เถอะนะ



วันต่อมา...    


"วี ส่งการบ้าน"
"..."
"วี วีจ๋า ส่งการบ้าน"
"..."
"เอ่อ..วี"
"เฮ้อ..."
"อะนี่การบ้านฉันกับวี"
หัวหน้าห้องสาวขยับแว่นไปมาก่อนจะยิ้มออกมาพลางรับสมุดการบ้านเล่มบางไปจากมือของจิน
ลับหลังหัวหน้าห้องเดินไปทวงการบ้านที่โต๊ะอื่น ซอกจินก็ก้มลงกดปุ่มเพลย์เพลงที่เขากดสต็อปเอาไว้ต่อ สายตาคมจดจ้องอยู่ที่รูปปกของเพลงในมือถือ

...แต่จิตใจเขากลับไปอยู่ที่คนด้านข้างที่นั่งทำหน้าซึมทั้งวัน  
ไม่รู้เป็นอะไร วันๆเอาแต่นั่งเท้าคางเหม่อลอย ถอนหายใจทั้งวัน บางวันหนักๆหน่อยก็นั่งน้ำตาซึมซะงั้น?
 จะถามก็ไม่ได้ เดี๋ยวก็โดนบ่นอีก ขี้รำคาญจะตายเจ้าคนนี้  


ติ๊ด!


ซอกจินหันไปมองเจ้าของเรียวนิ้วที่ริอาจกดหยุดเล่นเพลงของเขาหน้าตาเฉย
"มีอะไร มาทำตาละห้อยใส่กู"
"จิน กุยืมมือมึงหน่อย"
"มือ?"
วีผงกหัวขึ้นลงด้วยท่าทางเนื่อยๆ จินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยแต่ก็ยอมสละฝ่ามือของตัวเองยื่นไปตรงหน้าคนตัวเล็กอยู่ดี วีจัดการวางมือของอีกคนแบลงบนโต๊ะเรียนแล้วจึงแนบแก้มลงไป
"ทำไมมึงไม่พกหมอนบ้างนะ ถ้าจะขี้เซาขนาดนี้"
"ก็หมอนมันอุ่นไม่เท่ามือมึงนี่หว่า ทั้งอุ่นทั้งกว้างจะซื้อหมอนให้เปลืองทำไม"
แทฮยองแลบลิ้นใส่เขาตามเดิมทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ ซอกจินจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลของแทฮยองด้วยรอยยิ้มบนมุมปากเหมือนที่ผ่านมา  

วี เคยน่ารักแค่ไหน ทุกวันนี้ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
มีเพียงความรู้สึกในใจของเขาเท่านั้นที่เล่นก่อตัวเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน ๆ

ปลายนิ้วหนาไล้ไปตามโครงหน้าเรียวสวยที่ดูสงบนิ่งด้วยความรัก
เมื่อไหร.. นายจะเข้าใจสักที ว่านายเหมาะสมกับใคร  

นี่เขาคงไม่ได้หลงตัวเองใช่ไหม?
แต่เขาคิดจริงๆนะว่าคนอย่างวีไม่เหมาะจะไปดูแลใครทั้งนั้นล่ะ
เหมาะจะอยู่เป็นไอ้เตี้ยแก้มบวมให้เขาดูแลอย่างงี้ตลอดไปน่าจะดีที่สุดแล้ว
"งืดดด.."
นิสัยนอนครางเป็นหมานี่ก็อีก..
นี่นายจะถอดแบบแม่มาทุกระเบียดจริงๆสินะ
เขาขยี้กลุ่มผมนิ่มตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้แล้วจึงหันกลับไปใส่ใจมือถือของตนเองต่อ  


...ซึ่งหันไปสนใจมือถือก็ไม่พ้นเจอรูปเจ้าแทฮยองอีกสิน่า!        



....      



เย็นนี้ อากาศเงียบเหงาชะมัด นกมันไปไหนหมดนะ ช่วยส่งเสียงให้ไม่เงียบจะได้ไหม!
วีเดินเตะฝุ่นอย่างอารมณ์เสีย
...จนเกือบล้มเสียหลักหงายท้อง  


หมับ!  


"เตี้ย อยากทำท่าแมลงสาบหรือไง"
"พ่อง"
วีตอบส่งๆ แล้วจึงปัดมือของจินที่ประคองตัวเขาออก
"มึงอึดอัดใจอะไร ระบายได้นะ"
วีเงยหน้าขึ้นจ้องเพื่อนตัวสูงที่เดินเสียบหูฟังมองมือถือเหมือนกับไม่ได้คุยกับเขาสักนิด
"..."
"..."
"เฮ้อ.."
"..."
"กุชอบซอลลี่"  



กึก..  

แทฮยองหยุดเดินตามซอกจินที่หยุดยืนนิ่งกับที่กระทันหัน
"แต่กุแค่รู้สึกเหนื่อย ทำไมวะ เขาถึงไม่มองมาที่กุบ้าง ทั้งๆที่กุก็พยายามทำทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่เคยจะเห็นกุอยู่ในสายตาบ้างสักที.."
"..."
"ทำไมวะ ฮึก.. กุต้องทำอะไรอีก กุต้องเปลี่ยนอะไร เขาถึงจะสนใจ ฮึก.."
"..."
"ฮึก.."
จินมองมือถือนิ่งๆ คอยฟังเสียงสะอื้นไห้ของแทฮยองที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
"ไอ้จิน .. มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอวะ"
"มึงอยากให้กุพูดอะไรล่ะ"
"อะไรก็ได้ อะไรก็ได้ ที่มึงอยากพูด"
ซอกจินหันตัวกลับมาตรงหน้าของเขา พร้อมกับเก็บมือถือลงกระเป๋าไป
"อะไรก็ได้งั้นหรอ"
"เออ..."
"แน่ใจนะ ว่าจะฟัง"
"เออสิวะ!"
"..."
"??"
"ซอลลี่มีแฟนแล้ว"
วีเงยหน้าขึ้นเบิกตากว้างใส่จินที่ยังคงจ้องเขาด้วยสายตานิ่งเรียบตามเดิม
"เมื่อ...เมื่อไหร.."
"หกเดือนแล้ว"
"ไอ้..จิน.."
"วันนั้น ที่อีกฝากของถนน เขามากับแฟนเขา กุไม่รู้หรอกเขามาทำอะไรกุแค่เห็นเขาจูบกัน"
"มึงรู้..."
"กุไม่อยากให้มึงเสียใจ"
"แล้วกุรู้ตอนนี้กุคงไม่เสียใจงั้นหรอ!!? ทำ..ทะ.. ทำไมมึงไม่บอกกุให้เร็วกว่านี้!! มึงอ้างมาได้ไง ไม่อยากให้กุเสียใจ ฮึก.. ไอ้บ้าจิน ไอ้ใจร้าย .."
ฝ่ามือเล็กๆฟาดลงบนต้นแขนคนตรงหน้าไม่ยั้ง น้ำตาที่จากตอนแรกแค่ซึมๆเปลี่ยนเป็นพรั่งพรูออกมาจนน่าสงสาร
"กุไม่อยากให้มึงเจ็บ"
"มึงจะมาทำเป็นรู้จักอะไรกุนักหนา?? มึงมาคิดแทนกุทำไม  ทำไมถึงมาหยั่งรู้ความคิดกุ มึงรู้จักกุเกินไปแล้วรึเปล่าวะ!!!"
"เออ กุรู้จักมึงมากเกินไป แต่มึงน่ะเคยรู้จักกุบ้างไหม"
ซอกจินคว้าข้อมือของวีที่ยังทุบตีเขาไม่เลิกเอาไว้ พลางจ้องเข้าไปในดวงตาช่ำน้ำตาของอีกฝ่าย
"กุรู้ ว่ามึงไม่ชอบภาษาอังกฤษเพราะมันอ่านยาก กุรู้ว่ามึงไม่กินเผ็ดเพราะมันจะทำให้หน้ามึงแดง กุรู้ว่ามึงชอบเต้นเพลงจีกับน้าแบคฮยอนทุกปีในวันเกิดของน้าแดฮยอน กุรู้ว่ามึงชอบหลับตาฟังเพลงเพราะมันทำให้เพลงเพราะขึ้น  แล้วมึงน่ะเคยใส่ใจบ้างไหมว่ากุชอบอะไร"
ดวงตาที่สั่นระริกและน้ำเสียงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนของจิน
"จิน..."
"...."
จินจ้องไปที่ริมฝีปากสีสดตรงหน้า หวังเพียงว่าคำพูดที่หลุดออกมาคงจะดีกว่า....
"กุขอโทษ.."
"..."
...กว่าคำว่าขอโทษ  

ความเงียบเข้าปกคลุมคนสองคนในช่วงเวลาหนึ่ง
วีก้มหน้าลงมองพื้น ในเวลานี้เขาไม่กล้าสู้สายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายของจินได้
"..."
"..."
"หึ.."
วีเงยหน้าขึ้นทันที
"มึงคงไม่รู้สินะ เอาเป็นว่ากุจะบอกให้มึงรู้แล้วกัน ไอ้เรื่องเกี่ยวกับคนอย่างกุน่ะ.."
"..."
"กุไม่ชอบยัยจูออนนั่น กุเกลียดรอยยิ้มที่มึงยิ้มให้เด็กนั้น กุเกลียดสายตาของมึงตอนมองเด็กนั่น กุเกลียดทุกครั้งที่มึงย้ำซ้ำๆให้กุฟังว่ามึงชอบเขาแค่ไหน กุเกลียดทุกๆคนที่เข้าใกล้มึง กุเกลียดแก้มป่องๆของมึงที่มันน่ารักเกินไป กุเกลียดดวงตาของมึงที่ชอบทำให้กุหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่มอง กุเกลียดริมฝีปากแดงๆของมึงที่มันทำให้กุแทบคลั่งทุกครั้งที่เห็น เกลียด เกลียด เข้าใจกุไหมวะ !!"
แทฮยองถูกซอกจินเขย่าตัวแรงๆจนเกือบล้มถ้าไม่ติดโดนเขาจับตัวไว้

และนี่คือครั้งแรกที่คนโง่อย่างแทฮยองได้เห็นน้ำตาที่คลออยู่ที่ดวงตาของซอกจินคนที่เขาคิดว่าเข้มแข็งมากพอ...

พอจะให้เขาทำร้ายได้อย่างสนุกสนานตลอดมา...
"ก็เพราะกุรักมึง"      



......    







ก๊อกๆ    



"จินหรอ.."
เสียงเอื่อยๆดังขึ้น แบคฮยอนเม้มปากแน่น ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา
"นี่แม่เองจ้ะ ลูกวี~ ไปเต้นเพลงรันเดวิลรันเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิลูก"
แบคฮยอนจ้องประตูไม้นิ่ง พร้อมกับความคาดหวังซ้ำๆซากๆแค่จะได้เห็นหน้าลูกลงไปกินอะไรบ้าง ไม่ใช่เอาแต่นอนซมอยู่แบบนี้
"วันนี้วีปวดหัว ขอนอนพักหน่อยนะแม่"
น้ำเสียงแหบแห้งตอบกลับมา แบคฮยอนเก็บแผ่นเพลงของวงเกิร์ลกรุ๊ปที่ตนชอบลงกล่องไป พร้อมกับเดินก้มหน้าออกจากหน้าห้องนอนของแทฮยองลงไปชั้นล่างของบ้าน
ก็เจอสามียืนรออยู่ที่บรรไดขั้นสุดท้ายพร้อมใบหน้าเคร่งเครียด
"เป็นไงบ้างแบค"
แบคฮยอนถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัวเบาๆให้แดฮยอน เขาถอนหายใจตามภรรยาแล้วจึงรวบคนตัวเล็กที่เริ่มสะอื้นเข้ามากอดเอาไว้
"ไม่เป็นไรหรอกแบค อีกไม่นานแทแทก็จะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม"
"ฮึก...ตะ..แต่..นี่มันจะ..สะ..สองสัปดาห์แล้วนะ ฮึก..."
ลูกชายคนเดียวที่สนิทกับเขาที่สุด เขารักลูกที่สุด ถ้าแทแทยิ้มได้แบคฮยอนก็มีความสุข ถ้าแทแทร้องไห้ ไม่ต้องคิดเลยว่าหัวอกคนเป็นแม่จะเจ็บปวดแค่ไหน
"กี่ครั้ง..ที่ฉันเข้าไปหาลูก ไม่เคยมีสักครั้ง ที่จะไม่ได้ยินชื่อของเจ้าเด็กข้างบ้านนั่น"
"คิมซอกจินน่ะหรอ"
แบคฮยอนพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมซบหน้าเข้ากับอกกว้างของสามี
แดฮยอนลูบศีรษะภรรยาอย่างปลอบโยนไปพลางคิดหาวิธีช่วยเหลือลูกชายและคนรักของตนไปพลาง..        


...        




ดวงตาเรียวเปลือยเปล่ามองจ้องไปที่เพดานสีขาวสะอาดนิ่งตามเดิม
หลังจากวันนั้นที่จินพูดทุกอย่างออกมา เขากับจินก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
จินไม่มาโรงเรียน โทรไปก็ไม่รับ แต่จะให้ไปหาที่บ้าน แทฮยองก็กล้าบอกเลยว่าไม่กล้าพอ...
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง แทฮยองซบหน้าลงสะอื้นกับหมอนเย็นๆเป็นครั้งที่ล้าน  




...คิดถึง  

ฝ่ามืออุ่นๆที่เขาเคยซบลงได้ยามง่วงนอน
ไหล่กว้างๆที่แทฮยองเคยพิงยามเหนื่อยอ่อน
สายตาเรียบนิ่งที่แฝงความทะเล้นเพื่อทำให้แทฮยองหัวเราะได้
ซอกจินคนนั้นหายไปไหน รู้ไหม ..




แทฮยองร้องไห้จนน้ำจะหมดตัวอยู่แล้วนะ..

ฝ่ามือบางขยำผ้าปูที่นอนแน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลซับหมอนใบเดิมที่เปียกชื้นแล้วชื้นอีก  

ไม่ชอบซอลลี่แล้ว ตอนที่รู้ว่าซอลลี่มีแฟนเขาไม่ได้เจ็บขนาดนี้ ..  


ขอร้อง... กลับมาหาเขาที เขากำลังจะตาย  

เกิดแรงยวบขึ้นที่ข้างตัวเขา วีโพลงพูดออกไปทั้งๆที่ยังคงหลับตาแน่น
"แม่..วีปวดหะ..ฮึก.. ปวดหัว ขอวี..ฮึก นอนพักนะฮะ.."
"เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าเวลาปวดหัวให้หายากินแล้วนอนพักไม่ใช่มานอนร้องไห้แบบนี้"
เสียงที่คุ้นหูทำให้วีเด้งตัวลุกขึ้นกระทันหัน
"!!"
รอยยิ้มที่คุ้นตาปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เขาเอาแต่ละเมอหามาทั้งสัปดาห์ วีโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันที  

ไม่แคร์แล้ว ! ไม่อายแล้ว ! ตาจะบวม ! หน้าจะโทรม ! ช่างมัน !!
"ทำไมไม่กินข้าว"
ซอกจินลูบกลุ่มผมนิ่มที่เขาคิดถึงไปถามด้วยน้ำเสียงใจเย็นไป

ทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่กล้าไปโรงเรียนเพื่อสู้หน้าแทฮยอง เพราะคิดว่าแทฮยองคงเกลียดเขาแล้วแน่ๆ 
เล่นพูดไม่คิดซ้ำๆซากๆตลอด

...แต่สุดท้ายก็ทนฤทธิ์ความคิดถึงไม่ได้อยู่ดี
วีอาจจะขาดเขาได้แต่เขารู้ตัวดี ว่าเขาขาดวีไม่ได้จริงๆ...  

รอยยิ้มประทับขึ้นบนมุมปากซอกจินบางๆ พลางพยายามดันตัวคนตัวเล็กออก แต่หัวทุยๆของแทฮยองก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมาอยู่ตรงอกเขา แถมยังกอดเขาแน่นขึ้นด้วยสิ
"เป็นอะไรของมึง แทฮยอง"
"กุคิดถึงมึง.."
"..."
"..."
"อืม กุก็คิดถึงมึง"
วีเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งๆที่ยังสะอื้นไม่หยุด
"กุขอโทษ ที่ทำร้ายมึงมาตลอด"
"ช่างเหอะ กุไม่ถืออะไรหรอก มึงก็รู้นี่ว่ากุเคยโกรธมึงได้นานที่ไหน"
"มึงอย่าทิ้งกุไปไหนนะ"
"เออ.. ยังไม่ได้คบเลยจะให้ทิ้งได้ไงล่ะ"
เขาหยอดมุขแหยแทฮยองตามเดิม ทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มขี้เล่นเหมือนเคย
"งั้นก็คบสิ"
"หืม??มึงว่าไงนะ"
"ก็พูดไปแล้วไงเล่า"
"ก็ฟังไม่ทัน"
วีเบ้ปากใส่เขา 
จินถอนหายใจออกมาก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนใจ เลยไม่ทันเห็นว่าเรียวปากสีสดได้กดลงบนแก้มของเขาแล้ว จินลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง
"เอ่อ.."
ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ตรงใบหูของเขา
"อย่าไปไหนอีกได้ไหม"
วีเอ่ยขอเสียงอ่อน
".."
"รู้แล้ว ว่าขาดไม่ได้"
"วะ..วี"
"พี่ซอกจินฮะ.."
วีถอยตัวลงไปนั่งจ้องหน้าเขาตามเดิม  

นี่... ถ้าเขาจะแอบดีใจจะได้ไหมเนี้ย หรือไอ้ตัวเล็กมันจะมาไม้ไหนอีก?
"ทำแบบนี้ ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่"
"ก็..แค่จะบอกว่า"
แก้มที่ขึ้นสีเล็กๆของแทฮยอง ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่
"จะบอกอะไร"
"จะบอกว่า.."
"ว่า??"
"..ก็รักเหมือนกัน"
วียกมือขึ้นปกปิดใบหน้าพร้อมกับรีบพูดคำนั้นออกมาไวๆ แต่คราวนี้จินฟังทันล่ะ
"แน่ใจแล้วนะ"
เด็กตรงหน้าผงกหัวรับอีกครั้ง ซอกจินยิ้มกว้างอย่างเก็บไม่อยู่
"ช่วยเรียกพี่อีกทีได้ไหม?"
"เอ่อ.."
"..."
"พี่ซอกจิน.."
"มึงเป็นแฟนกุแล้วนะ แล้วอย่าไปทำหน้าแบบนี้กับใครอีก"
ซอกจินดึงมือที่วีใช้กั้นระหว่างเขากับตัวเองออก ก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากสีสดที่เผยอออกอย่างรู้งาน วีเอื้อมแขนขึ้นโอบรอบต้นคอของจิน ในสมองของเขามันว่างเปล่าไปหมด..
คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น
มีแค่ความรู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็เพียงเท่านั้น

ใครจะว่าอย่างไรเขาก็คงไม่สนใจแล้วล่ะ  

จินผละริมฝีปากออก ลมหายใจสะดุดไปเมื่อบังเอิญไปสบเข้ากับดวงตาหวานที่ปรือมอง เขาอย่างยั่วยวน
"ไอ้แรด"
วีเบิกตาเปิดกว้าง ก่อนจะประเคนฝ่ามือฟาดใส่จินไปฉาดนึง
"ด่ากุแบบนี้เท่ากับด่าแม่กุนะ"
"โอ้ๆ ถึงแรดก็รักนะครับ"
"หุบปากไปซะ ไอ้เวรปากบวม"
"อ้าว พูดมาก เดี๋ยวกุจับกดแม่ม"
จินว่าพลางยกมือขึ้นทั้งสองข้างเตรียมทำท่าจะตะครุบคนตรงหน้าที่ทำหน้ามุ่ยใส่เขาอยู่
"เข้ามากุจะตะโกนเรียกป๊าแดฮยอน!!"
"น้าแดฮยอนเขาโทรเรียกกุมาเคลียร์กับมึงเลยเหอะ"
"หึย! กุเกลียดมึงแล้ว"
"แต่กุรักมึงวะ"
"ไอ้จิน!!"
เสียงหัวเราะดังขึ้นอบอวลห้องนอนของวีอีกครั้ง  

ขอแค่มีคิมซอกจินคอยกวนประสาทไปเรื่อยๆก็พอ..