[SF BTS] Curse (JinV)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เนื้อเรื่อง

วันที่ 1 เดือน 1 ปี 2010....    



"วี เราเลิกกันเถอะ"
"ตะ..แต่ พี่ชานยอล..."
"พอเถอะ เลิกกันสักที พี่ทนหลอกนายอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว นายน่าจะรู้นี่ว่าพี่มีคนอื่น เขาก็พูดกันทั้งโรงเรียน"
คนตัวสูงชักสีหน้าเมื่อเห็นแฟนเก่าตรงหน้ายังคงทำสีหน้างุนงงอยู่
"พยอน แบคฮยอน พี่รหัสนาย คือแฟนใหม่พี่ โอเคนะ เราจบกันแค่นี้ พี่ทนอยู่กับคนใสสะอาดขนาดนายไม่ไหวหรอก ลาก่อนวี"
"ดะ..เดี๋ยวก่อนฮะ พี่ชานยอล.."
"อะไรอีก!!!"
ชานยอลสะบัดมือคนตัวเล็กกว่าที่เกาะชายเสื้อของตนออกด้วยความรำคาญ  





พรึบ!!        
"ขอบคุณมากครับพี่ชานยอล ที่ทำการดูแลและเป็นคนรักที่ดีต่อผมมาตลอด ขอให้พี่มีอนาคตที่ดี มีความสุขกับพี่แบคฮยอนนะครับ คงหมดเวลาสำหรับผมแล้ว ลาก่อนนะครับ สวัสดีฮะ!"




...........  
วันที่ 1 เดือน 1 ปี 2011....  



"วี.."
"ครับ!"
"คือ พี่..."
"ว่าไงครับ มีอะไรหรอ"
"วี คือพี่..."
"พี่แดฮยอนมีอะไรก็บอกมาสิ วีฟังอยู่นะ...."
"เราเลิกกันเถอะ.."  



เคร้ง!    

ความเงียบเข้าปกคลุมคนทั้งสองคน สองหูของแดฮยอนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศดังชัดเจนในร้านไอติมเล็กๆนี้
แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมองบุคคลตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่น...  




ครืดด
  "เห้ย!!วะ..วี!!"
เขาแทบจะถอยหลังจนหงายตกเก้าอี้ 
เมื่ออดีตแฟนเก่าของเขาถอยเก้าอี้ออกกระทันหัน ร่างเล็กๆนั่นกำลังทำการโค้งจนได้มุมเก้าสิบองศามาที่เขา คนทั้งร้านไอติมมองมาที่โต๊ะของเขากับวีเป็นตาเดียว  







...อายชิพหายเลยกู
"วี ลุกเถอะ นายทำอะไรน่ะ..."
"..."
ยังคงสติลโค้งอยู่แบบนั้น แดฮยอนฟาดฝ่ามือลงบนหน้าผากแรงๆอย่างอ่อนใจ
"วี..."
"ขอบคุณมากครับพี่แดฮยอน ที่ทำการดูแลและเป็นคนรักที่ดีต่อผมมาตลอด ขอให้พี่มีอนาคตที่ดี หาแฟนที่ดีกว่าผมได้ในอนาคตนะครับ คงหมดเวลาสำหรับผมแล้ว ลาก่อนนะครับ สวัสดีฮะ!"  


  ...........  
วันที่ 1 เดือน 1 ปี 2012....  


"พี่โฮซอก!"
"อ้าว อ่า..วี มาตั้งแต่เมื่อไหรกัน"
"เพิ่งถึงเมื่อกี้น่ะ ทำไมวันนี้นัดวีมาตั้งไกลล่ะฮะ เลยมาช้าเลยเห็นไหม"
"ฮะๆ ช้าแค่สามนาที พี่ไม่ถือหรอกนะ"
"อื้อๆ ไม่อ่ะ ยังไงก็ช้า"
วีส่ายหน้าไปมาจนผมปลิว โฮซอกยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือคนตัวเล็กกว่ามาจับเอาไว้หลวมๆ วีถูกโฮซอกพาเดินมาเรื่อยๆ ตลอดทาง ไม่มีบทสนทนาใดๆหลุดรอดออกมาจากปากคนตัวสูง แต่วีก็ไม่ได้เอะใจอะไร....  
.....ขอแค่อย่าให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยก็พอ    

คนทั้งสองหยุดยืนข้างกันเมื่อถึงหลังสวนสาธารณะมืดมิด มีเพียงแสงพลุหลากสีเท่านั้นที่สว่างไปทั่วทั้งฟ้า
"ที่นี่น่ะ เป็นสถานที่ที่เห็นพลุวันปีใหม่ได้ชัดเจนที่สุดเลย พี่กับเพื่อนชอบมานั่งดูพลุกันตอนเด็กๆในวันปีใหม่ทุกปีเลยนะ"
"ฮะ สวย สวยมากเลยฮะ"
วีเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีมืดที่มีแสงสว่างของพลุกระจายอยู่ทั่วทั้งฟ้า โฮซอกหันมองคนข้างตัวด้วยรอยยิ้มบางๆ เขาจ้องมองแสงสีของพลุที่ทอดเงาประกายระยิบระยับอยู่ในนัยน์ตาคู่สวยของคนรัก
"วี..."
"ฮะ.."
"พี่....มีเรื่องจะบอก"
"มีเรื่องจะบอกผม...งั้นหรอ"
รอยยิ้มเหือดหายไปจากใบหน้าทันที คนตรงหน้าก้มหน้าลงต่ำ ก่อนจะบีบฝ่ามือของวีแน่นขึ้น
"พี่...."
"..."
วีพยายามยิ้มออกมา ไม่หรอกน่า....

ครั้งนี้มันคงจะไม่ซ้ำร้ายเหมือนที่ผ่านมาหรอก  
...ใช่ไหม
"คือ พี่..."    


ตื้ดดด~~~  

เสียงสั่นจากมือถือของโฮซอกทำให้เขาสะดุ้งเล็กๆ
โฮซอกล้วงมือถือเครื่องบางออกมา วีรู้สึกเหมือนลมหายใจกระตุกขัดไป...  

ภาพหน้าจอของเขา เป็นรูปคนสองคนที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข แก้มของทั้งคู่ชนติดกัน

คนหนึ่ง... คือจองโฮซอก คนรักคนปัจจุบันของวี
คนหนึ่ง... คือผู้ชายผมสีดำสนิท ผิวขาวนวลราวกับน้ำนม รอยยิ้มจิ้มลิ้ม น่ารัก ที่แค่มองก็รู้ว่าอายุน้อยกว่าวีมากแน่ๆ
"พี่โฮซอก.."
"แปปนะวี ฮัลโหล แปปสิจองกุก พี่กำลังจะไป ใกล้ถึงแล้วครับ ครับ ไม่ลืม ครับๆ.."
วีกำหมัดแน่น...
ซ้ำรอยอีกแล้วสินะ...

รอยยิ้มฝืนๆเหยียดขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้งในรอบปี


พรึบ!    


"ขอบคุณมากครับพี่โฮซอก ที่ทำการดูแลและเป็นคนรักที่ดีต่อผมมาตลอด ขอให้พี่มีอนาคตที่ดี มีความสุขกับน้องคนนั้นนะครับ คงหมดเวลาสำหรับผมแล้ว ลาก่อนนะครับ สวัสดีฮะ!"
วีรีบยันตัวลุกขึ้น โค้งเก้าสิบองศาและยิ้มทิ้งท้ายอีกครั้ง แล้วจึงหันหลังเดินไวๆออกมาจากสถานที่นั้น    



....วี เชื่อว่าเขาเป็นคนต้องคำสาป
....วี เชื่อว่าเขาไม่มีวันที่จะมีคนที่รักเขาจริง
....วี เชื่อว่าเขาจะต้องอยู่คนเดียวตลอดไป  

ดังนั้น วีจึงขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาในชีวิตของตน เพื่อทำให้ชีวิตช่วงๆหนึ่งของเขามีความสุข  
...ถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม...  

ชินไหม ? แน่นอนว่าชิน  


แต่ถ้าถามว่าเจ็บไหม?....    


...แน่นอน ว่าเจ็บ....






..........  
วันที่ 30 เดือน 4 ปี 2012    



"วี พอเถอะ อุบาทว์แล้วนะสภาพน่ะ"
"ม้ายยยย !! หุบปากไปเลยปายย ไอ้หมูเอ้ยยย !!!"      




ปัง!!!!!
"เอ๊ะ วี!!!!"
"เห้ย อย่าถือสาอะไรวีมันเลยน่าจีมิน"
เพื่อนอีกสองคนรีบลุกขึ้นมาล็อคแขนของจีมินทันทีที่คนตัวเล็กลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดังลั่น
"ได้ไง!! ใครให้มันกินเบียร์ไปตั้งสามกระป๋อง ก็รู้ๆอยู่ว่ามันคออ่อนแค่ไหน นี่มันวันเกิดฉันนะ!!"
จีมินตวาดขึ้นพลางกวาดสายตามองหาต้นเหตุไปทั่ว จนไปปะเข้ากับสายตาลุกลี้ลุกลนของเพื่อนร่วมห้องตัวขาวจนได้
"นายสินะ มินยุนกิ"
จีมินย่างกรายเข้าไปกระชากคอเสื้อคนตัวขาวที่ยกมือขึ้นเป็นแนวยอมแพ้ด้วยความโมโห
แค่เชิญไอ้เอ๋อวีมาร่วมงานวันเกิดเขาก็มากพอแล้ว 
ยังจะมามอมเบียร์จนเมาแอ้กลายเป็นภาระมาละลานงานวันเกิดเขานี่ จีมินจะไม่ทน!!!!  


นี่มันงานวันเกิดครบ 17 ปีของเขาเลยนะ!!!!
"ฮะ...เฮ้ ใจเย็นๆสิจีมิน แค่ขำๆนา นายไม่เห็นหรอว่าตอนที่ไอ้วีมันเมาจนพูดเป็นน้ำไหลไฟดับมันฮาแค่ไหน...."
"มัน ไม่ ตลก สำ หรับ ฉัน!!!"
ยุนกิยิ้มแหยๆอีกทีให้จีมิน เขาผลักตัวของยุนกิออกอย่างถือดี แล้วจึงหันกลับมาปรายตามองร่างเล็กๆของวีที่นั่งพูดคนเดียวไปหัวเราะไปอย่างขยะแขยง
คนอย่างวีไม่ควรมีสิทธิ์ได้มาร่วมงานวันเกิดของปาร์คจีมินคนนี้ด้วยซ้ำเถอะ!!
"ทิ้งมันไว้นี่เถอะจีมิน พวกเราไปเต้นกันเหอะ ดนตรีกำลังมันเลย อยู่กับที่มันน่าเบื่อจะตาย"
เพื่อนร่วมห้องอีกคนพูดพลางดึงแขนจีมินออกไปที่ฟลอร์เต้นรำ    




....  


"ฮึกกก คบใครก็โดนบอกเลิก นายมันต้องคำสาปชัดๆ บ้าจริง ฮึก... ฮ่ะๆๆๆ"
ใบหน้าแดงก่ำ วีคว้ากระป๋องเบียร์ขึ้นกระดกเข้าปากอีกครั้ง ในขณะที่น้ำใสๆยังไหลออกจากดวงตาไม่หยุดหย่อน  
ทุกครั้งที่ตอบตกลงคบกับใครคนไหน 
วีจะเตรียมใจพร้อมรับความเจ็บปวดไว้ตลอด แต่ก็ไม่เห็นจะเจ็บน้อยลงตรงไหนเลย...    



ให้ตายสิ เพลงดังจัง ปวดหัว ปวดหัว ปวดหัว...
ถ้าได้น้ำลูบหน้าสักนิดคงดี  


ร่างเล็กพยุงตัวขึ้นเดินโซซัดโซเซ ชนคนบ้าง ล้มบ้าง คลำทางไปจนเจอแสงสว่างจากห้องน้ำตรงหน้า
วีพุ่งตัวไปเกาะที่ขอบอ่างล้างหน้านิ่ง
"นี่...มานครายว้าาาา น่าร้ากจาง จีบด้ายหมาย ยย"
ปลายนิ้วเรียวเคาะลงบนกระจกเงาตรงหน้าแรงๆ พลางหัวเราะคิกคักออกมา    

วีเอ้ยย นายมันคือคนที่โชคร้ายที่สุดในประเทศเกาหลีแล้วล่ะ !!
"ทำมายยย ม่ายมีครายร้ากโผมจริงส้ากกคนล่ะะ!? นายยน่ะ ไอ้หน้าตุ๊ดด ตอบมาา!!!"
วีชี้ไปที่กระจกเงาอย่างหาเรื่อง
ยิ่งหงุดหงิดเมื่อมีเพียงเสียงดนตรีดังรอดเข้ามาแทนคำตอบ
"ทามมายโผ้มมจะต้องถูกกบอกเลิกกตัลหลอดเลยล่ะะ ฮ่าๆๆๆ"
วีตะโกนใส่กระจกเงาตรงหน้าเสียงดังลั่น จนคนในห้องน้ำหันมามองเขาเป็นตาเดียว
เสียงหัวเราะดังลั่น ผสมกับน้ำตาระลอกใหญ่ที่ไหลทะลักออกมาอาบแก้มของเขา

ไม่ไหวแล้ว
เจ็บเหลือเกิน
เมื่อไหรจะทำใจยอมรับมันได้สักที ..
"นาย..."
"อ๊ะ.."
แรงดึงที่ไหล่ทำให้ตัวของวีเซถอยลงมา หลังเล็กปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้างอย่างไม่ตั้งใจ คนตัวเล็กกว่าเงยหน้ามองคนตัวสูง ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
"พี่...พี่โฮซอก..."
"ห๊ะ.."
"พี่กลับมาหาผมแล้ว ผมรักพี่นะ..."
"นาย..."
เสียงของเขาหายเงียบไป
วียืดตัวขึ้นประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของอีกคนแนบแน่น ร่างสูงพยายามผลักคนตัวเล็กกว่าออก แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับดวงตาหวานช่ำที่ปรือขึ้นมองเขา
วีออกแรงดันคนตัวโตไปจนติดกำแพงเย็นๆ ยกมือขึ้นคล้องคอคนตัวสูงกว่า
ริมฝีปากสีสดพยายามบดเบียดริมฝีปากของตนเข้ากับอีกคนอย่างไม่ประสีประสา        




แต่เพราะท่าทางไร้เดียงสานั่น กลับทำให้คนตัวโตกว่าร้อนรุ่มจนแทบระเบิด
เขาดันไหล่คนตัวเล็กออกจนได้ วีหอบหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาหวานทอดมองมาที่เขา
"คุณเมามากแล้วนะ แล้วดูท่าทางก็คงจะไม่ถึง18ใช่ไหม เข้ามาที่นี่ได้ไงกัน.."
ชายหนุ่มเอ่ยคำถามออกไป พยายามจ้องหน้าคนตรงหน้า แทนริมฝีปากสีแดงสดนั้นที่ยังเผยอออกหอบอากาศเข้าปอดอย่างไม่จบไม่สิ้น
"อื้อออ~"
คนตัวเล็กตรงหน้าปลดกระดุมเสื้อของตนออกโดยไม่สนใจคำพูดของเขาหรืออันตรายที่กำลังจะเกิดเลยสักนิด
"นะ..นั้น คุณจะทำอะไรน่ะ หยุดเลยนะ!!"
"ร้อน!!อย่ายุ่ง!!"
"โอ้ยย ให้ตายสิ คุณ!!"
เขารวบข้อมือทั้งสองของคนตรงหน้าเอาไว้ด้วยมือเดียว เพื่อหยุดการกระทำล่อแหลมให้หยุดลง
"เค้าร้อนนี่นา ทำไมพี่ต้องห้ามผมด้วย.."
คำพูดเอาแต่ใจ ตบท้ายด้วยการกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเพื่อแสดงความไม่พอใจ      




...แต่สำหรับเขามันไม่ใช่แบบนั้น

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ เด็กน้อย ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน..."
"พี่จะทำอะไรผม หน้าอย่างพี่จะทำไรผมได้ โด่ว หุบปากไปเลยไป!!!!"
เขาสะดุ้งไปเมื่อถูกคนอายุน้อยกว่าด่าแสกหน้าขนาดนี้
"นี่...!!!"
"ยังไม่หุบปากใช่มะ"
"นาย!!!..."
"ด้ายยย~"
เขาเบิกตากว้างอีกครั้ง เมื่อร่างเล็กๆตรงหน้าพุ่งเข้ามาจูบเขาอีกครั้งอย่างอ่อนหัด
เขาดันไหล่คนตัวเล็กกว่าออกแล้วจ้องดวงตาหวานเยิ้มและรอยยิ้มยี้ยวนตรงหน้าด้วยโทสะ
"ยังไม่หยุดปีนเกรียวกับพี่ใช่ไหมไอ้น้อง"
"จะทำไมผมล่ะ คุณรุ่นพี่..."
พูดจบ ปลายนิ้วเรียวก็จิ้มเข้าที่หน้าผากของเขาแรงๆพร้อมเสียงหัวเราะอย่างถือดี
"จะเอางี้ใช่ไหม น้องสาว..."
"ใครสาว!!!ผมเป็นผู้ชายนะ อุ้บ!"
ริมฝีปากสีสดถูกครอบครองอย่างรวดเร็ว
คนตัวเล็กจิกเล็บเข้ากับเสื้อเชิร์ตของคนอายุมากกว่าด้วยความตระหนก เหตุการณ์เกิดขึ้นว่องไวเกินไป
วีรู้สึกถึงบางสิ่งที่สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของเขา ลิ้นเล็กๆถูกบางอย่างดูดดุนเล่นจนเขาเริ่มเคลิ้มตาม....

เรียวแรงเหือดหาย จนแทบยืนไม่ไหว
ต้องขอขอบใจอ้อมแขนแกร่งที่โอบรอบเอวเขาเอาไว้
ไม่อย่างนั้นคงได้ลงไปนั่งพับเพียบที่พื้นแน่  



อากาศ อากาศ!!  
เขาออกแรงผลักเจ้าของอ้อมแขนออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี 
แรงทุบที่อกประท้วงให้รู้ว่าคนในอ้อมแขนกำลังจะขาดใจเพราะรสจูบของเขา ดิ้นจนเหนื่อย สุดท้ายถึงได้รับอิสระจนได้  


แฮก แฮก แฮก!!
เสียงหอบเป็นบ้าสร้างรอยยิ้มสะใจให้ปรากฎบนใบหน้าของเขา ดวงหน้าสวยช้อนสายตาขึ้นมองเขานิ่ง
"...."
"..."
"หึ.."
"หืม??"
"จูบกากว่ะ"
"ห๊า.."
วีหัวเราะร่าอย่างพึงพอใจใบหน้าเหวอๆของคนตรงหน้า
"นายนี่มัน....อยากโดนใช่ไหม"
"โดนอะไรหรอจ้ะ พี่ชาย..."
น้ำเสียงยั่วยวนและฝ่ามือที่ลูบไล้ใบหน้าของเขากำลังทำให้เส้นความอดทนของเขาขาด  



...    

หึ ดี ...  
"ถ้ายังไม่เลิกยั่ว พี่ไม่ยั้งแล้วนะครับ..."
"..."
"...."
"เอาได้ก็เอาเซ่!!..."  



ตื้ด!  



"ฮัลโหล เปิดห้องสวีทรูมที วันนี้ฉันจะใช้"
เขากดวางสายมือถือลง พร้อมกับช้อนตัวคนตัวเล็กกว่าขึ้นแนบอก ไม่สนว่าจะโดนทุบหรือแรงดิ้นจะหนีจะรุนแรงแค่ไหนก็ตาม ...  

นายทำตัวเองเองนะ เด็กน้อย...    






.........        



ฉ่าา~  

กลิ่นอะไรหอมๆนะ...
วันนี้ม๊าทำอะไรเป็นอาหารเช้า ทำไมหอมจัง!!
"ม๊าาา ~ ทำไรอะ หอมจังเลย"
วีตะโกนขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
"..."
ความเงียบที่ตอบกลับมาทำเอาเด็กชายขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
หรือเขาทำอะไรผิด แม่ถึงไม่ยอมคุยกับเขา - -?
"ม๊า~วันนี้วันอะไรอ่ะฮะ"
"วันเสาร์"
"ดีจัง งั้นผมขอนอนยาวนะ ปวดตัวไปหมดเลย ไม่รู้เมื่อวานไปทำไรมา สงสัยเพราะที่ไปช่วยดึลยกของแน่เลย.. "
วียืดแขนขึ้นบิดขี้เกียจ ก่อนจะซูดปากออกมาเมื่อรู้สึกปวดตัวไปหมด
โดยเฉพาะช่วงเอวที่รู้สึกร้าวจนเหมือนตัวจะแตกสลายนี่อีก



... ว่าแต่ม๊าเสียงแมนขึ้นนะ ป่วยหรือเปล่าเนี้ย สงสัยจะเป็นหวัด  

เอ๊ะ..  




พรึบ!!    


เด้งตัวลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ วีหันไปรอบตัวก็พบว่าไม่ได้อยู่ที่ห้องนอนของตัวเอง...
แต่ที่สำคัญคือ....  
ร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผ้านวมผืนหนานี่ต่างหาก!!!!
"ไง ตื่นแล้วสิ มากินข้าวเช้ามาเด็กน้อย ..!!"  



ปัก!!!  

"แกเป็นใคร!!! เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมมาอยู่ที่นี่!!! ช่วยด้วยยยยยยย!!!"
"ไอ้เด็กแสบ หยุดตะโกนเดี๋ยวนี้นะ แสบหูชะมัด!!"
ชายหนุ่มถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วหยิบหมอนใบเล็กที่เพิ่งลอยมากระแทกหน้าเขาขึ้น แล้วเดินมาวางมันไว้บนเตียงเช่นเดิม
"ออกไปนะ!!!!"
"หยุดแผดเสียงสักทีเถอะนา!"
"ออกไปน... อุ้บ!!"
เด็กชายถูกชายหนุ่มคว้าตัวเอาไว้หมอนใบเดิมถูกอัดปิดหน้าวีเอาไว้เต็มๆ เสียงอู้อี้ดังประท้วงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
"หยุดแหกปาก พี่จะเอาหมอนออก แต้ถ้ายังไม่หยุดทำตัวมีปัญหา พี่จะจับฆ่าหมกศพทิ้งไว้ที่นี่จริงๆนะ.."      


...ได้ผล
คนตัวเล็กหยุดนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา หมอนใบเล็กถูกลดลง ดวงหน้าสวยทำหน้าไม่ยอมแพ้ใสเขา ทั้งๆที่ดวงตาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
"เกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน"
"นี่นายจำไม่ได้เลยจริงๆหรอ!?"
"หยุดออกนอกประเด็นสักที!!!"
คนอายุน้อยกว่ากอดอกแน่น แหงนหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่ก้มลงมามองเขาด้วยรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจนั่น
"โอเคๆ พี่ยอมแล้ว ไม่ต้องมาทำหน้าตาน่าฟัดใส่พี่ได้ไหมเนี้ย"
"หุบปากไปเลยนะ!!!"
"โอ้ยๆ! โอเคๆ เมื่อคืนนี้ พี่เจอเราที่ในห้องน้ำน่ะ"
".."
"และเราน่ะ เมามาก พูดไม่รู้เรื่องเลย พาลไปทั่ว"
"จะ..จริงหรอ.."
คนตัวเล็กกว่าตรงหน้าละสายตาไปจากเขา อ้อมแขนที่กอดอกตนเองคลายลง ดวงตาสับสนอย่างชัดเจน      


... และให้ตายสิ ทั้งชีวิตที่เขาทำงานเป็นเจ้าของบาร์มาไม่เคยเจอใครทำหน้าตาหงุดหงิดได้น่ารักเท่าเจ้าเด็กนี่เลยสักคน  

"เราน่ะอาละวาดไปทั่วเลยนะ ทำตัววุ่นวายป่วนบาร์พี่จนแทบพังแหน่ะ"
"ง่าาา..."      

ดูสิ ทำหน้าอย่างกับหมาหงอย ฮ่าๆๆๆๆ
"พนักงานทนไม่ไหวไปตามพี่มาควบคุมตัวนายเอาไว้นี่แหละ แต่นายก็ไม่หยุดแผลงฤทธิ์ซะที เล่นเอาพี่ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย.."
"คือ.."
เขาอมยิ้มขำๆเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดทอดมองมาที่เขา 

เชื่อคนง่ายจริงๆ เด็กน้อยเอ้ย!
"แล้วรู้ไหม ทำไมตัวเองถึงมานอนโป๊อยู่บนเตียงพี่น่ะ"
"เอ่อ คือ!..."
"เมื่อคืนนายน่ะ..."
สายตาลุ้นจนแทบหยุดหายใจของเด็กตรงหน้าจี้เส้นเขาได้ดีจริงๆ!

"นายน่ะ..."
"ผม..ผมทำไม..."
เขาเคลื่อนริมฝีปากไปใกล้ๆกับใบหูของคนตัวเล็ก พร้อมกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"นายน่ะ จะปล้ำพี่.."
"ห๊ะ!!! จริงหรอ ไม่จริงอ่ะ นี่ผมเมาขนาดนั้นเลยหรอ ...."
ฝ่ามือนิ่มๆนั้นคว้าเข้าที่ต้นแขนของเขาแล้วเขย่าไปมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

นี่เขาจะฮาตายอยู่แล้วนะ! นี่จะรู้ไม่เท่าทันเขาจริงๆงั้นหรอ?
"อื้อ จริงดิ"
"โอ้ย... "
เขาเก็บกลั้นความรู้สึกอยากหัวเราะให้แก้วร้าวลงท้องไป แล้วจึงปั้นหน้าเศร้าเล่าความเท็จต่ออย่างสนุกสนาน
"ผมขอโทษ..."
"ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ถือ..."
"ผมนี่มันแย่จริงๆ แย่มากๆ ทำให้ผับพี่พังไม่พอ ยังจะประทุษร้ายพี่อีก.."
อื้อหือ ประทุษร้ายเลยเชียว...




ริมฝีปากสวยได้รูปเบ้ออกคล้ายจะร้องไห้ ดวงตาใสๆนั่นจ้องมาที่เขาอย่างมุ่งมั่น
"ไม่ต้องห่วงนะ ความบริสุทธิ์ของพี่ที่ผมทำลายไป ผมจะรับผิดชอบพี่เอง!!"
"ห๊ะ เอางี้เลยหรอ!?"
"อื้อๆ"
พยักหน้าแรงๆให้เขา      



โธ่ เด็กน้อย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...  

ความบริสุทธิ์ของเขามันหายไปตั้งแต่เขาอยู่มอต้นแล้วล่ะ! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเขานะ นี่ใช้อะไรคิดถึงคิดว่าเขาจะยอมให้เด็กมอปลายหน้าลูกแมวมาจับกดน่ะ!?  

"นายแน่ใจ ว่าจะรับผิดชอบพี่น่ะ.."
"ฮะ"
"แน่ใจนะ.."
"อื้อๆ"    





ตัวเล็กๆแบบนี้..
ใสซื่อแบบนี้...
น่ารักแบบนี้...
เด็กกว่าเขาซะด้วย...  


หึหึ...  
"คบกับพี่สิ"
"หา?"
"ไม่ต้องหา นี่นายกะจะปล้ำแล้วทิ้งงั้นหรอ..."
"มะ..ไม่นะฮะพี่ ..."
"ก็ตกลงสิ.."
ก้มลงมองคนหน้าสวยที่เอาแต่อ้ำอึ้งจนน่ารำคาญ







  ...  



แต่ความผิดมันค้ำคอ อย่างไงก็ต้องรับผิดชอบสินะ!!
"พะ..พี่ฮะ.."
"...."
"เป็นแฟนกับผมไหม.."          





....






"นั้นใครน่ะวี"
"หื้อ ไหน"
"นู้นไง คนที่ยืนพิงรถคันสีดำๆอยู่หน้าประตูรร.น่ะ เขามองนายอยู่ นายรู้จักเขาปะ"
วีขมวดคิ้วพลางหรี่ตามองจ้องไปตามทางที่ซานดึลชี้อย่างขะมักเขม้น ชายคนนั้นโบกมือมาทางวี พร้อมรอยยิ้มบางๆ

ดูสมาร์ทสุดๆ!
"อ้อ ... แฟนเราเองแหละ"
"ห๊ะ!!!แฟน นาย??! ไปมีแฟนตอนไหนทำไมไม่บอกเรา แล้วมีแฟนหล่อขนาดนี้ได้ไง ไปหามาจากไหน..."
"หยุดๆ ซานดึล พอก่อน ฟังเราดีๆนะ เขาน่ะ เพิ่งเป็นแฟนกับเราได้แค่3เดือนเอง.."
"ห๊ะ!! 3 เดือน ทำไมที่ผ่านมาฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ..."
"ก็นายเอาแต่ไปหมกตัวอยู่แต่ในห้องสมุดทำโครงงานจะไปรู้อะไรเล่า แล้วอีกอย่างนะ พี่จินเขาไม่เห็นจะเท่ห์ตรงไหนเลย.."
"....!?"
"ออกจะน่ารัก"
ทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่วีจะวิ่งเข้าไปหาคนตัวสูงกว่าที่ยืนพิงรถรอจนหัวจะไหม้เพราะแสงแดดด้วยความรวดเร็ว






ก็คบกันมานานแล้วนะ ไอ้ที่ว่าจะรับผิดชอบน่ะ หายไปหมดแล้วล่ะความรู้สึกแบบนั้น มันกลายเป็นความรักขึ้นช้าๆโดยที่วีเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่ามันมาตั้งแต่เมื่อไหร...      

......

"พี่จินทำอะไรน่ะหอมจังเลย"
"อย่าเข้ามาใกล้พี่ พี่บอกกี่ทีแล้วว่ากระทะมันร้อน เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่ผิวนุ่มนิ่มของวีพี่จะทำไงล่ะครับ"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย วีเป็นผู้ชายนะ พี่จินนั่นแหละ ต้องระวังตัวให้มากๆ เป็นแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้ ถ้าผิวโดนน้ำมันกระเด็นใส่จะไม่สวยเอานะ"
รอยยิ้มพระจันทร์เสี้ยวถูกส่งมาให้เขา ก่อนที่คนตัวเล็กจะผลุบหายกลับไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว
"หึหึ.."
จินส่ายหน้าน้อยๆ พลางผัดข้าวต่ออย่างขบขัน

...จนถึงตอนนี้คุณแฟนสุดน่ารักของเขาก็ยังคิดว่าตัวเองเมะสินะ  

เด็กหนอเด็ก...  





"กับข้าวเสร็จแล้วครับ"
"น่ากินจังเลย! ทานล่ะนะ!!"
"เดี๋ยวสิวี อย่ารีบร้อนเดี๋ยวข้าวก็ติดคอหรอก"
เขาหัวเราะขึ้นน้อยๆให้กับท่าทีตื่นเต้นของวี ทั้งๆที่ทุกเย็นเขาก็จะผัดข้าวให้กินตลอด ทำไมยังตื่นเต้นอยู่ได้ทุกวันกันนะ?
"ไม่เอา! ต้องรีบกินเดี๋ยวข้าวเย็นหมด!!"
"...แน่ใจว่ากลัวข้าวเย็น?"
วีอมข้าวไว้เต็มปากจนแก้มตุ่ย พลางเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำโต๊ะพร้อมผ้ากันเปื้อนสีชมพูด้วยสายตามีพิรุธ  




...    


"ก็... วันนี้มันมีสเปเชี่ยวเทปของโพโรโระนี่นา..."  



เฮ้อ ว่าแล้วเชียว...
"ผมกลัวดูไม่ทัน มันสำคัญมากนะ! มันมีปีละครั้งเอง พี่จิน..."
ส่งสายตาออดอ้อนมาให้เขา พร้อมกับกระพริบตาปริบๆอย่างกับลูกหมาน้อยอีก  
น่าจับมาฟัดสัดทีสองทีให้หายหมั่นเขี้ยว โทษฐานทำตัวน่ารักเกินไปเสียจริง จะขยันน่ารักอะไรหนักหนานะวี!!
"..."
"..."
"พี่จิน..~"
"โอเคๆ อย่าให้หกเลอะเตียงนะ"
"เย้! วีรักพี่จินที่สุดเลย"  



จุ๊บ!  

ริมฝีปากสีสดกดจูบลงบนแก้มของเขาบางเบา ก่อนจะคว้าถ้วยข้าววิ่งกลับเข้าห้องนอนไปดูการ์ตูนต่อสบายใจเฉิบ ทิ้งคนตัวสูงให้หน้าขึ้นสีระเรื่อเอาไว้ในห้องครัวเพียงคนเดียว  




 "ฮ่าๆๆ"
เสียงหัวเราะดังออกมาจากริมฝีปากของคนตัวเล็กที่นอนม้วนตัวเป็นก้อนขนมปังอยู่ในผ้านวมผืนโต
"ขอพี่ดูด้วยได้ไหมเนี้ย"
"มาสิพี่จิน กำลังจะเริ่มตอนใหม่พอดีเลย เร็วๆสิเดี๋ยวไม่ทัน!"
เขายิ้มออกมาให้กับท่าทางเร่งรีบของคนรัก จินเดินไปใกล้เตียงนอน ล้มตัวนอนลงข้างๆคนที่เอาแต่หัวเราะเสียงใสให้กับเพนกวินตัวจิ๋วในจอทีวี
"หกโมงแล้วนะวี"
"ฮ่าๆๆๆ"
จินขมวดคิ้วมองคนข้างตัวที่ไม่สนใจฟังที่เขาพูดสักนิด
"วี ได้ยินที่พี่พูดไหม"
"ง่าาา น่ารักจัง ฮ่ะๆๆ"
ซอกจินรู้สึกนอกสายตา มีค่าสู้เพนกวินไม่ได้ โถ่...  


เห็นทีจะต้องเรียกร้องความสนใจสักหน่อยแล้ว...  


หมับ!  


"อ๊ะ! พี่จิน!อย่าแกล้งผมสิ ผมจะดูโพโรโระนะ!"
"ก็พี่เรียกแล้วเราสนใจพี่ที่ไหนกัน ก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ"
"พี่จิน เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้ ปล่อยเลยนะ!!"
ดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมกอดของเขา   คิดหรอว่าจะสู้แรงคิมซอกจินคนนี้ได้
หลังจากที่เขาตัดสินใจตวัดผ้านวมขึ้นคลุมโปงทั้งตัวเองทั้งวี ตอนนี้จุดสนใจของวีก็ย่อมไปไหนไม่ได้ นอกจากเขาแล้วละ
"พี่จิน อย่ามาดื้อนะ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน!"
"ทำไม นายจะทำไรพี่ เด็กน้อย"
รอยยิ้มอวดเก่งปรากฎขึ้นบนใบหน้าของวี เด็กน้อยยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนที่รัดเอวของเขาเอาไว้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดบนปลายจมูกมน
"ผมจะปล้ำพี่!"
"หรอ? ทำได้ก็เอาสิ"  


ฟอด!




"อื้อ! มาหอมแก้มทำไมเล่า!!"
"ก็อ่อยไง เห็นบอกจะจับพี่ปล้ำปะ เอาดิ รออยู่ อยากโดนปล้ำ"
"นี่!! ไม่กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรือไง!"
"ซ้ำรอยอะไร?"
วีเม้มปากแน่น นี่ไหนบอกว่าเขาเคยปล้ำจินมาแล้วไงในวันแรกที่เจอกัน ตอนนั้นยังทำหน้าทำตาน่าสงสารอยู่เลย
แล้วไหงตอนนี้มาอวดเก่งซะได้เล่า!
"อ้อ...วันนั้นอ่านะ"
"ก็ใช่น่ะสิ ! ถ้าไม่อยากโดนแบบวันนั้นนะ ปล่อยผมไปดูโพโรโระเดี๋ยวนี้!!"
"โถ่เอ้ย เด็กน้อย นี่นายเชื่อจริงๆหรอว่าอย่างนายจะปล้ำพี่ได้"
"เอ๊!!??"
ซอกจินลอบหอมแก้มคนน่ารักที่เบิกตาโตอย่างงุนงงอีกทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
"แล้ว...แล้ว ถ้า.. วันนั้นผมไม่ได้ทำอะไรพี่... ทำไม เสื้อผ้า..."
จินทำแค่ยิ้มกวนประสาทมาให้วีเท่านั้น    






ติ๊ก    






ติ๊ก  





ติ๊ก



ต๊อง!!


"ไอ้พี่จิน!!!"
ฝ่ามือเล็กๆระดมทุบอกอีกคนไม่ยั้ง ทั้งพ่นคำด่าออกมาไม่ยั้ง หน้าก็แดงจนลามไปทั้งกกหู  

ให้ตายสิ น่าจะรู้ทันตั้งแต่ตอนนั้น ก็ว่าทำไมเจ็บสะโพกนัก!!  


ไอ้แก่มุ้งมิ้งนี่มันปล้ำเขานี่หว่า !!!!  

"โอ้ยๆๆ น้องวีค้าบบ เจ็บแล้วๆ พี่ขอโทษนะ โอ้ยๆๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ.."
ข้อมือเล็กถูกรวบเอาไว้ พร้อมกับปลายจมูกโด่งที่ทำเป็นเนียนเข้ามาซุกไซร้แก้มนิ่มๆของวีเล่นจนเขาหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้เพราะความจักจี้
"คิกๆ ออกไปเลยนะ! ไม่ตั้งใจบ้าไร พี่หลอกผมด้วยล่ะ!!"
"ก็ทำไงได้ก็นายทำตัวใสซื่อน่าแกล้งทำไม"
"ไอ้!!.."
"แถมนายยังน่ารักซะขนาดนี่ ถ้าพี่ปล่อยให้หลุดมือไปก็โง่เกินแล้วล่ะนา.."
"..."
แก้มสีชมพูระเรื่อด้วยความโกรธที่ยังคงเหลือ และความเขินที่เข้ามาแทรกแซง
ฝ่ามือบางที่วางอยู่บนแผ่นอกกว้างกำเข้าหากันแน่น
"รู้ความจริงแบบนี้ นายโกรธพี่ไหมละ"
"โกรธ!"
"....ถ้างั้น นายอยากให้พี่ทำอะไรล่ะ ถึงจะหายโกรธ"
ใบหน้าสลดของคนตัวโตเกือบทำให้วีหลุดยิ้มตามแล้วเชียว !  


ใช่! โกรธ มาทำมิดีมิร้ายเขาไม่พอ มาหลอกให้เขายอมเป็นแฟนด้วยอีกต่างหาก!!  


แต่ทำไงได้ล่ะ....
  ก็ในเมื่อเขาเองก็ 'รัก' ตาเฒ่ามุ้งมิ้งนี่เข้าแล้วเหมือนกันนี่นา

"โกรธ แต่ไม่รู้จะให้ทำอะไร.."
"..."
"..ก็ในเมื่อก็รักไปแล้วนี่นา"   




ฟอด! ฟอด!  
"ชอบทำตัวน่ารักนักนะ โทรบอกแม่ปะ ว่าคืนนี้ไม่กลับบ้านแล้ว"
"บ้า!"
ร่างเล็กๆถูกรวบไปกอดก่อนที่ปลายจมูกของจินจะซุกเข้าที่ต้นคอขาวๆนั่นอีกครั้ง ..           .......  
"เข้าใจไหม ที่สอนไปน่ะ"
"โหย..พักแปปเถอะวี เราเรียนติดต่อกันมาสามชั่วโมงแล้วนะ แล้ววันนี้ดึลชวนวีมากินเค้กร้านเปิดใหม่นะ ไม่ใช่ให้มาติว"
"ก็...ดึลมาบ่นให้เราฟังทำไมล่ะว่าทำการบ้านไม่ได้ เราเลยสอนเลยเห็นไหม!"
"เอ้า ผิดซะงั้น"
ซานดึลหัวเราะร่าให้กับท่าทางการเถียงข้างๆคูๆของเพื่อนสนิท
ตอนนี้โรงเรียนของพวกเขาปิดเทอมแล้ว และบังเอิญจริงๆที่แถวบ้านซานดึลมีเบเกอรี่เปิดใหม่ เลยชวนเพื่อนหนอนหนังสือออกมาเปิดหูเปิดตา แต่กลายเป็นว่าดันถูกสอนการบ้านปิดเทอมซะงั้น?
"เดียวเรากลับก่อนนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ต้องรีบกลับไปเฝ้าบ้าน"
"แล้วกลับยังไง ให้ดึลไปส่งไหม?"
"ไม่ต้องหรอกน่า ก็เดินกลับนี่ล่ะ ไม่ไกลหรอก"
"แล้วพี่ตัวสูงๆของวีอ่ะ ไม่โทรให้มารับล่ะ"
"ช่วงนี้พี่จินเขายุ่งๆน่ะ ไม่อยากรบกวนเขาเท่าไหร " ซานดึลมองหน้าเพื่อนรักที่มีเพียงรอยยิ้มบางๆประทับอยู่เท่านั้น
"งั้น เรากลับแล้วนะ"
"อื้อ ดูแลตัวเองดีๆแล้วกันนะ"
"อื้อ บาย!"
และเมื่อเท้าก้าวออกจากตัวร้าน บรรยากาศครึกครื้นรอบตัวของวีก็ได้เตือนให้เขารู้ถึงบางอย่าง  
...วันนี้วันที่ 1 เดือน 1 ปี 2013  




ตื้ดด~    


"พี่จิน.."
สายเรียกเขาจากคนสำคัญที่ไม่ค่อยมีเวลาติดต่อมาหากันหลายสัปดาห์ทำให้วีอดยิ้มออกมาไม่ได้
"อันนยองฮะพี่จิน"
[วีหรอ เย็นนี้ว่างไหม]
"ว่างๆฮะ พี่จินมีอะไรหรือเปล่า"
[ไม่มีอะไรหรอก  เดียวพี่ไปหาที่บ้านแล้วกันนะ]
"อ้อ... ได้สิฮะ"
[งั้น...เดี๋ยวเจอกันนะครับ]
กดวางสายลงด้วยความรู้สึกแปลกๆ  

...หวังว่าคงจะไม่มีอะไรจริงๆนะ        







....      







"ฮะ ม๊า โอเคฮะ ผมไม่ไปไหนฮะ อันนยองฮะ รักแม่น้าา~"
ทำเสียงจุ๊บใส่มือถือไปก่อนจะกดวางสาย

วันนี้แม่กับพ่อไปต่างจังหวัดเพื่อดูงาน 
วีเลยต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกตามเคย  


โฮ่ง!


 ยังโชคดีที่ยังมีเจ้าป๊อกกี้อยู่เป็นเพื่อน!
วีอุ้มลูกสุนัขตัวน้อยขึ้นกอดแน่บอก    



ติ้ง~  



"อ๊ะ มาแล้วๆ"
วีวิ่งออกไปสวมรองเท้าแตะทั้งๆที่ยังอุ้มเจ้าตัวเล็กที่เอาแต่เลียนิ้วของเด็กชายไม่ทิ้งออกไปดูบุคคลมาใหม่ที่หน้าบ้าน
ปรากฏเป็นผู้ชายตัวสูงคนเดิมที่คุ้นเคย วียิ้มกว้างให้เขา
"พี่จิน! เปิดประตูเข้ามาเลยฮะ ประตูไม่ได้ล็อค ผมไม่มีมือแล้ว"
"อ้อ...ครับ"
ชายหนุ่มผู้มาใหม่เลื่อนประตูเปิดออก แล้วจึงเดินตามวีเข้ามาในตัวบ้าน
"นั่งแปปนะฮะ ผมไปเอาน้ำมาให้"
"ไม่ต้องหรอกวี พี่ดื่มบนรถมาละ"
"อ้อ..ฮะ"
"นั่นลูกหมาที่ชื่อป๊อกกี้ใช่ไหม"
"ใช่แล้ว พี่อยากเล่นกับมันไหม"
"อย่าดีกว่า ..เห้ย!!"  


โฮ่งๆๆ!!
วีนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแฟนหนุ่มที่ทำหน้าเหรอหราไปเมื่อลูกสุนัขถูกวางลงบนตักของเขา เจ้าหมาตัวน้อยแลบลิ้นมองจินตาแป๋ว
"ลองจับมันดูสิพี่จิน"
"เอ่อ.."
"มันไม่กัดหรอกน่า..."
"แต่พี่ว่า.."  



หมับ!  


ฝ่ามือเล็กทาบลงบนฝ่ามือหนาแล้วจึงเคลื่อนฝ่ามือของจินไปวางลงบนศีรษะสีขาวปุกปุยของลูกสุนัข  


โฮ่ง!!  

"ฮ่ะๆ"
"น่ารักใช่ไหมฮะ"
จินเงยหน้าจากดวงตาใสแป๋วของลูกหมาขึ้นมองเด็กน้อยตรงหน้า ที่ยิ้มตาแป๋วไม่ต่างอะไรกับลูกสุนัขเลยสักนิด
"อื้อ น่ารัก"
"ป๊อกกี้ได้ยินไหม พี่จินบอกว่าแกน่ารักแหละ"
เขายิ้มออกมาทั้งๆที่ยังคงจ้องคนตรงหน้าไม่ละสายตา
นี่ไม่รู้ตัวหรอว่าเขาไม่ได้ชมหมาน่ะ?
"ความจริงแล้ว พี่มีเรื่องจะมาบอกวีน่ะ"  



  กึก...
วีเงยหน้าขึ้นมองคนรักที่สีหน้านิ่ง ผิดปกติ
"วี ฟังพี่ดีๆนะ"
ชายหนุ่มกอบกุมฝ่ามือเล็กของคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมกับจ้องใบหน้าของวีด้วยสายตาจริงจัง  


อย่าบอกนะว่า.....    
"พี่ว่าเรา..."
"ขอบคุณมากครับพี่จิน ที่ทำการดูแลและเป็นคนรักที่ดีต่อผมมาตลอด ขอให้พี่มีอนาคตที่ดี กับ.. กับ ..."
ศีรษะที่ก้มลงต่ำ ริมฝีปากที่ปกติจะพูดประโยคนี้ได้คล่องแคล่วกลับชะงักไป  

คราวนี้เขากลับไม่อยากพูดมันออกมาเลย...  
...ไม่ได้เตรียมใจมาสักนิด

เพราะความสุขที่ได้รับมันมากเกินไป
จนลืมไปว่ามันไม่เคยมีสักครั้งที่จะยืนยาว  
ให้ตายสิ เขากำลังร้องไห้ ... เขาพลาดเอง  
พลาดที่รักผู้ชายคนนี้มากเกินไป..
"วี.."
"ฮึก .."
"ร้องไห้ทำไม"
ยังจะถามอีกหรอ ว่าร้องทำไม...
คบกับใครกี่ครั้งก็โดนบอกเลิก แถมถูกบอกเลิกในวันปีใหม่ทุกๆครั้ง
ครั้งนี้ก็น่าจะรู้ว่าคงต้องซ้ำรอยเดิม ...

นายมันแย่จริงๆ ทำไมถึงไม่เตรียมใจเหมือนครั้งที่ผ่านๆมานะ!
วีเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าทั้งน้ำตา
"วี"
"ไม่ฮะ อย่าพูดออกมานะ ขอร้อง ขอพี่คนนึงล่ะ อย่าพูดเลยนะ.."
"แต่วี.."
"ฮืออออ .."
"พี่ก็แค่จะบอกว่าช่วงนี้วีปิดเทอมพอดี เราน่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกันนะ"  

สุดท้าย... ก็จบแบบเดิมอีกแล้ว ฮึก...
นายมันโชคร้าย โชคร้าย ที่สุด  
สุดท้ายแฟนคนที่เขารักที่สุด
ก็มาชวนเขาไปเที่ยวต่างจังหวัด...    





เดี๋ยวๆ !?    



"เที่ยวต่างจังหวัดหรอ.."
"อื้อ ก็ใช่น่ะสิ"
อ้าปากหวออย่างงุนงง  



เดี๋ยวๆ เกิดอะไรขึ้น ตั้งรับไม่ทัน!!
"พ่อแม่พี่ที่นั้นเขาอยากเจอนายน่ะ"
จินแต้มนิ้วโป้งลงบนแก้มนิ่มของเด็กตรงหน้าเพื่อปาดน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวยเบาๆ
"นี่ไม่อยากไปเที่ยวกับพี่ขนาดต้องร้องไห้เลยหรอ"
"เปล่านะๆ วีอยากไป อยากไปสิ"
เขาไม่ได้บอกเลิก..
แถมยังชวนไปเที่ยวด้วย..

วีฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปกอดคนตรงหน้าแน่นด้วยความรัก
"ฮ่ะๆ เป็นอะไรน่ะ กอดพี่ซะแน่นเชียว"
ฝ่ามือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มไปมาด้วยความเอ็นดู
"ปะ..เปล่า เปล่าฮะ ..."
"แน่นะ"
"แน่สิฮะ"
".."
".."
"โอเค ๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
"ผมรักพี่จินนะ"
"พี่ก็รักน้องวีครับ"
"อย่าทิ้งผมนะ"
"..."
จินลดมือลงดันไหล่คนในอ้อมกอดเพื่อจะได้มองใบหน้าหวานที่เขารักได้ชัดขึ้น
"ฟังพี่ดีๆนะวี"
"..."
"วีน่ารักขนาดนี้"
"..."
"พี่ไปจากวีไม่ไหวหรอกครับ"
เขาดึงจมูกคนตัวเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว    



วันที่ 1 เดือน 1 ปี 2013  

..กับความเชื่อของวีที่เปลี่ยนไปจากเดิม