คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter two
chapter two
“ุรู้ัผู้เสียีวิใ่ไหมะ
าทาโรพยาบาลนะะ” านยอลนิ่ไปั่วะพร้อมสมอที่ำลัประมวผลาสิ่ที่ไ้ฟั
..........ผู้เสียีวิ?
“อะไรนะรับ ผู้เสียีวิ?” านยอลถามปลายสายย้ำอีรอบเพื่อให้แน่ใว่าไ้ยินไม่ผิ
“ใ่่ะ
ผู้เสียีวิไ้ถูรถนเมื่อ่วเย็นที่ผ่านมา ....................... ” และอะไร่อไม่รู้
านยอลแทบไม่ไ้ยินอะไรเลยหลัาไ้ยินประโยที่ว่าแม่อแบนั้นไ้ถูรถน
านยอลรีบั้สิและถามนาพยาบาลที่าว่าเป็นนรับสาย ว่าโรพยาบาลอะไรและรีบพานเอและแบไปยัที่นั้นทันที
านยอลรีบวิ่เ้ามาิ่อทาโรพยาบาลโยที่มีแบฮยอนวิุ่๊ิ๊ามมา้วยวามุนว่าพี่านยอละพาเ้ามาที่นี้ทำไม
อยู่ๆ็พามาโยไม่บออะไรแบเลย พอมาถึ็เอาแ่วิ่ๆๆๆๆๆๆ แบเหนื่อยแล้วนะ
วิ่าม็ไม่ทัน นาวามยาวามันนละไส์ันนะ ไม่เห็นใันบ้าเลย
“อโทษนะรับ ผมเป็นาิอุ.... เอ่อ” านยอละัและเียบไป
ลืมไปว่าถ้าหาเอ่ยื่อแม่อแบไป แบะ้อถามแน่ๆ
านยอล่อยๆหันไปหาแบที่เพิ่วิ่มาถึ ำลัยืนหอบหายใอยู่้าๆ้ำับเ้าเอร์
“น้อแบรับเี๋ยวน้อแบไปนั่รอพี่านยอลที่เ้าอี้รนู้นแปปนะรับ
เี๋ยวพี่อุยธุระ่อน”
้วยวามที่ยัไม่รู้ว่าะบอแบฮยอนยัไว่าแม่อแบฮยอนนั้นเสียแล้ว
านยอลึเลือที่ะปิไว้่อนแล้ว่อยไปหาวิธีเอา้าหน้า แบฮยอนไม่ยอมเินไปนั่
เอาแ่มอานยอล้วยวามมาึ้นว่าเิม
“พี่านยอลมาโรพยาบาลทำไมเหรอรับ?
พี่านยอลป่วยเหรอ?” แบฮยอนถาม้วยวามสสัย พร้อมเย่เอามือเอื้อมไปแะหน้าผาานยอลเพื่อที่ะวัว่ามีไ้หรือเปล่า านยอลพยัหน้ายิ้มๆแล้วับมือแบฮยอนออพร้อมับูมือแบฮยอนพาไปนั่รอ
“รับ พี่ไม่สบาย
เี๋ยวแบฮยอนนั่รอพี่รนี้แปปนึนะรับ พี่อไปหาหมอ่อน”
านยอลย่อัวลพูับแบฮยอนที่ปีนึ้นไปนั่บนเ้าอี้เรียบร้อยแล้ว
“แบฮยอนห้ามไปไหนนะรับ
สัานะว่าะนั่รอพี่รนี้ไม่ลุไปวิ่เล่นที่ไหน” านยอลยื่นนิ้ว้อยไปให้แบฮยอน
“โอเรับ แบฮยอนสัาว่าะนั่รอรนี้
ไม่ไปนที่ไหน พี่านยอลรีบไปหาหมอแล้วรีบลับมานะรับ เี๋ยวไม่หาย” แบฮยอนยื่นนิ้ว้อยมาเี่ยวืน
านยอลลุึ้นยืนแล้ว็ยี้หัวแบฮยอนเบาๆ หลัานั้น็วิ่ลับเ้าไปที่เ้าเอร์ุยสัพัแล้ววิ่ามนาพยาบาลออไป
านยอล่อยๆเปิประูหลัานาพยาบาลพามาส่ที่หน้าห้อๆนึ
านยอลแ้มประูอย่า้าๆ สิ่ที่านยอลเห็นเมื่อเปิประูเ้าไปแล้วือ
ุหมอยืนอะไรสัอย่าอยู่้าๆเียๆนึ ทีู่เหมือนว่าบนเียะมีร่าอนรู้ัที่มีผ้าสีาวลุมอยู่อย่ามิิ
และมีพยาบาลอีสอนยืนประบอยู่้าๆ
“สวัสีรับ ผมเป็นาิอผู้เสียีวิรับ”
านยอลทัทายุหมอและเินรไปยัร่าที่นอนนิ่สนิทอยู่ใ้ผ้าสีาวผืนให่
“เปิูไ้รับ” านยอลที่ไ้ยินันั้น็่อยๆเลื่อนมือไปับผ้าาวและ่อยๆเปิผ้านั้นอออย่า้าๆ
ใอานยอลนั้นเ้นุ้บๆ ไม่ล้าที่ะเปิแ่็้อำใเปิผ้านั้นออ
หยน้ำาหนึ่หยไหลออมาาาโๆู่นั้น
านยอลมอูใบหน้าอุน้านสวยที่บันี้ีเียวไร้เลือฝา
ปาแห้เผือไร้สีสัน นาเรียสวยเป็นแพบนเปลือาที่ปิสนิทไม่มีารยับใๆทั้สิ้น
านยอลพูอะไรไม่ออเพราะไม่ิว่านี่ะเป็นเรื่อริ ระหว่าารเินทา
มาโรพยาบาลานยอลพยายามิในแ่ีมาลอว่าอาะเป็นเรื่อเ้าใผิ
แู่เหมือนับว่าอนนี้มันือเรื่อริ านยอลสมอว่าเปล่า ในหัวไม่ิอะไรเลยนอาว่า
แบฮยอนะอยู่ยัไ.....
“มีนพบเธอโนรถนอยู่แถว...
เลยเรียรถพยาบาลไปรับ่ะ นแถวนั้นบอว่าเห็นเธอมาส่น้ำเ้าหู้
แล้วอนเธอำลัเิน้ามถนน ็มีรถาไหนไม่รู้พุ่เ้ามา้วยวามเร็วสูและนเธอนร่าระเ็นเลย่ะ” านยอลถอนหายใเบาๆ ะฟันาพยาบาลสาวเล่าเหุาร์ให้ฟั
านยอลนำผ้าาวลุมหน้าเธอเหมือนเิม พร้อมสูลมหายใเ้าลึๆเพื่อระับวามเศร้าและน้ำาที่เหมือนะไหลออมาอีรั้
“ผมฝาศพไว้ที่นี้่อนนะรับ แล้วผมะมาัาร”
“ไ้่ะ เี๋ยวรอเอสารทานี้นินึนะะ”
“รับ”
หลับให้สบายนะรับุน้า
เี๋ยวแบฮยอนผมูแลให้เอ ไม่้อเป็นห่วนะรับ
“พี่านยอล!”
แบฮยอนะโนเรียพอเห็นานยอลเินออมาาห้อ
แบฮยอนรีบระโลาที่นั่และวิ่ไปานยอลทันที
“ว่าไรับ เรียพี่เสียัเียว รอพี่นานไหมหื้ม”
“ไม่รับ พี่านยอลหาหมอแล้วใ่ไหมรับ” แบฮยอนถามเสียเื้อยแ้ว
“ใ่รับ หาหมอแล้ว”
“’ั้นเรารีบลับันเถอะรับ ้านอมืแล้ว
แบฮยอนลัวุแม่รอนาน” านยอลถึับเียบ ไม่รู้ะอบอะไรแบฮยอนี
เ้าอึอัไปหม อยาะบอวามริับแบ แ่็สสารแบฮยอนับใ
เ้าิไม่ออเลยถ้าแบฮยอนรู้ะเป็นยัไ านยอลทำใบอไม่ล
“โอเรับ ั้นลับันเถอะ” ทัู้่พาันูมือและลับบ้าน
ระหว่าทาลับ านยอลนั่ิมาลอทาว่าะเอาไ่อี
เ้าปล่อยให้แบฮยอนอยู่นเียวไม่ไ้แน่ๆ ไม่มีทา แบฮยอนยัเ็ยู่เลย
ใ้ีวิอยู่ับแม่มาลอั้แ่เิ ถ้าไม่มีแม่ะอยู่ยัไ โอ้ยยยยยยยยยยย
เรียโว้ยยยยย ฮึ้ยยยยยย านยอลเอามือยี้หัวัวเอนยุ่ไปหม
นแบฮยอนสัเเห็นเลยหันมาถาม
“พี่านยอลเป็นอะไรรับ ันหัวเหรอ” แบฮยอนยมือึ้นมาเาหัวัวเอามานยอล
ที่เอาแ่ยี้หัวัวเออย่าบ้าลั่
“เอ่อ แหะๆ รับ พี่ยัไม่ไ้สระผมอ่ะรับ” านยอลรีบเอามือลและพยายามนั่ให้นิ่ๆ เพื่อแบฮยอนะไ้ไม่ผิสัเและสสัยในัวเา
“สปรัเลยรับ” แบฮยอนพูำๆแล้ว็ล้มัวนอนบนัอานยอล
ทัู้่นั่อยู่บนรถแท็ี่ านยอลเอามือลูบหัวแบฮยอนเบาๆพราถอนหายใออมา
เฮ้อออ ่อยว่าันละัน
“ุแม่รับ แบลับมาแล้วรับ” แบฮยอนวิ่ลารถและรีบวิ่ไปที่ประูบ้าน
แ่ทุอย่าลับเียบสนิท นแบฮยอน
“พี่านยอลรับ ุแม่ไปไหนอ่า”
“เอ่อ.... แบฮยอนรับ ืนนี้ไปนอนับพี่มั้ย” านยอลอึๆอัๆถามแบฮยอน
ไม่รู้ะัูน้อยัไให้ไปอยู่ับน่อน
“นอนับพี่านยอล? ไปไ้เหรอรับ แล้วุแม่หล่ะ แบ้ออแม่่อน”
ในึแบฮยอน็อยาไปนอนับพี่านยอลเพราะานยอลือพี่ายนสนิท แ่ในึ็อยานอนับแม่
เพราะแบฮยอนิแม่
“ุแม่โทรมาบอพี่านยอลว่า
ุแม่้อไปทำธุระที่ไลๆสัพันึ ให้น้อแบมานอนับพี่่อน
หรือน้อแบอยานอนนเียวรับ”
านยอลหาเหุผลร้อยแปมาโหแบฮยอนเพื่อให้เ็น้อยยอมมาับน
“ไม่เอา แบไม่นอนนเียวนะ แบะไปนอนับพี่านยอล” แบฮยอนรีบวิ่ไปเาะแนานยอลเพราะลัวารที่ะนอนนเียว
“แ่ทำไมแม่ไม่บอแบอ่า
ุแม่ไปยัไม่ไุ้๊บๆแบๆเลยฮือออ”
แบฮยอนเริ่มอแ านยอลรีบ้มลไปปลอบ
“ุแม่มีาน่วนริๆ ไปนอนับพี่่อนนะรับนี
ปะ ไปัน” านยอลรีบับทและพาแบฮยอนไปที่บ้านอนทันที
เพื่อหลีเลี่ยารัถามอเ็น้อยี้สสัย
านยอลอยู่ที่บ้านนาปานลานเียว
ทาบ้านอานยอลนั้น่อน้ามีานะ พ่อแม่อานยอลนั้นมีธุริอยู่ที่่าประเทศ
และไ้ย้ายไปอยู่ที่นั้นอย่าถาวรแล้วปีนึ านยอลึใ้ีวิอยู่นเียวมาสัพั
และานยอล็อบมัน ทุๆวันะมีแม่บ้านเ้าเ้าออเย็นเพื่อมาทำวามสะอาบ้านและันู้นทำนี้
พ่อแม่อานยอละลับมาเยี่ยม สอเือนสามเือนรั้ แล้วแ่าราว่าอพวท่าน
านยอลึไม่เหามา เพราะมีเพื่อนฝูมามาย และพ่อแม่็ลับมาหาอยู่บ่อยๆ
อีอย่าานยอลโแล้ว ัารับัวเอไ้และพ่อแม่็ส่เินมาให้ใ้ทุๆเือน
แ่ไม่ใ่ับแบฮยอน......
“โหววววว บ้านพี่านยอลให่ัเลย สวยัเลยรับ” แบฮยอนื่นเ้นับารไ้มาบ้านานยอลรั้แร
เพราะไม่เยมีโอาสไ้มาบ้านอพี่ายนนี้เลย
มีแ่พี่านยอลเ้าออบ้านเ้าเป็นว่าเล่น
“อบมั้ยรับ ั้นอยู่ที่นี้ับพี่นะรับ” านยอลพูเป็นนัยๆับแบฮยอน
แ่มีเหรอที่เ็ัวแ่นี้ะเ้าใ
“รับ แบะอยู่ที่นี่ับพี่านยอล” เ็น้อยลทันที แ่แบฮยอนนั้นหมายวามว่า
อยู่เพียั่วราว ไม่ใ่ลอไป
“พี่านยอลรับ แบอยาูาร์ูน”
“พี่านยอลรับ แบอยาเล่นเม”
“พี่านยอลรับโทรหาุแม่ไ้ไหมรับ”
“พี่านยอลรับแบิถึุแม่”
“น้อแบรับิน้าวหน่อยนะรับ”
“แบอยาลับบ้านแล้ว”
“แบะไปหาุแม่!”
ผ่านไปหนึ่อาทิย์ับารที่แบฮยอนมาอยู่ับานยอล
่วแรๆทุอย่าผ่านไป้วยี แ่พอผ่านไปสอสามวัน แบฮยอน็เริ่มอแหาแม่
านยอลพยายามเลี่ยล่อมทุวิถีทาแ่เหมือนแบฮยอนะไม่ยอมและเริ่มไม่ฟัอะไรเลย
พราะแม้แ่ะโทรหาุแม่ พี่านยอล็ไม่ยอมให้แบโทร แบิถึุแม่ไม่ไหวแล้ว
“พี่าน.. อย่าับ พี่านยอลรับ ปล่อยแบนะ!
อย่าับแบ แบะลับไปหาุแม่”
แบฮยอนโวยวายทันที่พี่านยอลวิ่มาึแนเ้า
และอุ้มึ้นอนที่แบฮยอนวิ่หนีมาที่ประู
“น้อแบรับไม่ื้อสิรับุแม่ยัไม่เสร็ธุระเลย
น้อแบอยู่ับพี่านยอล่อนนะรับ”
านยอลพยายามหาเหุผลมาบอแบฮยอน
และอแบฮยอนที่เริ่มร้อไห้ออมาเพราะิถึุแม่เหลือเิน
“ฮึๆ แบิถึุแม่ ฮืออ
พี่านยอลพาแบไปหาุแม่นะรับ ฮึ นะรับพี่านยอล” แบฮยอนสะอื้นไปพร่ำบอับานยอลไป
านยอลสสารแบฮยอนใแทบา
ัสินใผละออาารอแบและับหน้าแบให้มอหน้าเ้าัๆ
“น้อแบอยาเอุแม่ริๆเหรอรับ” านยอลมอหน้าาวๆ แ้มยุ้ยๆ
ที่เปื้อนไป้วยราบน้ำา พยัหน้าึ้นลหึๆ
“็ไ้รับั้นพี่ะพาไป” านยอลถอนหายใและลุไปหยิบโทรศัพท์ับระเป๋าัและพาแบฮยอนออไปโรพยาบาลทันที
“พี่านยอลรับ มาทำอะไรที่นี่อีแล้วอ่ะรับ
พี่านยอลไม่สบายอีแล้วเหรอรับ” เ็น้อยเยหน้าถามพี่ายัวสูที่ับมือนพาเินเ้ามาในโรพยาบาลเิม
ที่เยมาเมื่ออาทิย์ที่แล้ว
“พี่ไม่ไ้ป่วยรับ พี่พาแบมาหาแม่ไรับ”
“ุแม่แบป่วยเหรอรับ ไหนุแม่รับ แบะไปเป่าเพี๊ยๆใหุ้แม่
ุแม่ะไ้หาย” แบฮยอนยิ้มนาหยีเมื่อไ้ยินว่าานยอละพามาหาแม่
านยอลส่ยิ้มอ่อนๆแ่แววาแฝไป้วยวามเศร้าส่ลับไปให้แบฮยอน
านยอลูมือแบและพาเินไปที่ห้อๆนั้น
ห้อที่มีุแม่อแบฮยอนนอนอยู่....
“ุแม่รับ”
#soybeanmilkcb
ความคิดเห็น