[inaGo] Safe Accommodation heart

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter ： 1 らいもん／หายนะของโรงเรียนไรมง (100%)

EP. 1 หายนะของโรงเรียนไรมง

“หาว~ ทำไมมันง่วงแบบนี้นะ....“ 

“นี้ โอเลน ถึงเธอจะบ่นสักพันรอบพี่ก็ไม่หันไปให้น้องเกาะบ่านอนหรอกนะ！“

   หญิงสาวตะคอกใส่คนข้างๆ อย่างเหลืออดกับน้องชายแสนรักของตน โดยไม่สนใจสายตาที่จ้องมองมาอย่างสงสัยของนักเรียนรอบๆ เด็กชายที่ถูกตะคอกใส่หันมาค้อนใส่ด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

  "แน่จริงพี่ ไอรุน ก็....คนอย่างผมจะเกาะบ่าพี่นอนแบบตอนประถมได้ที่ไหนเหล่า?" คนเป็นน้องเถียงกลับบ้าง

  "อ้อ...แน่ละก็ตอนนี้น้องชายพี่อยู่....ม.ต้นแล้วนี่โนะ...."

  "โอยๆๆ! พี่ไอรุนอย่าทำแบบนี้ผมเจ็บ!!!"

  เด็กหนุ่มร้องโวยวายในขณะที่พี่สาวอย่างไอรุนหันมาหยิกแก้มอย่างน่าหมั่นไส้ในนิสัยจอมแสบแบบเด็กๆของโอเลน และแล้วเธอก็ปล่อยมือจากแก้มนิ่มๆของน้องชายก่อนจะละไว้ให้น้องชายตนลูบแก้มปอยๆอย่างเจ็บชา

 ใช่แล้ว!! ทั้งสองคนนี้คือฝาแฝดแห่งตะกูล มึซึเคียวโกะ พวกเขาเป็นฝาแฝดต่างเพศ ซึ่งถึงแม้โอกาสจะเชื่อน้อยมากว่าฝาแฝดส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะเจอคนต่างเพศแบบนี้ เพราะทั้งสองคนนี้ราวกับถอดแบบกันมาเป๊ะๆ ทั้งสองนั้นต่างก็เป็นคนที่ใครๆมักเรียกสลับกันตั้งแต่เด็กๆ พวกเขาจึงติดเครื่องแบบเอกลักษณ์ของแต่ละคนไว้คือกิ๊บติดผมสีชมพูและสีฟ้า และตอนนี้มิซึเคียวโกะ โอเลนนั้นก็ได้ขึ้น ม. ต้นแล้ว พี่สาวอย่างไอรุนจึงต้องเร่งดูแลอย่างใกล้ชิดมากขึ้นเนื่องจากวีระกรรมสุดแสบของเจ้าตัวนั้นถือได้ว่า 'แสบสุดๆ' และตอนนี้จุดหมายปลายทางของพวกเขานั้นคือโรงเรียนขึ้นชื่อแห่งวงการฟุตบอล โรงเรียน 'ไรมง'

 "งั้นผมไปก่อนนะพี่ไอรุน!!" โอเลนโบกมือและกล่าวลาคนพี่อย่างร่าเริ่ง

 "อือ....อย่าสร้างวีรกรรมอะไรให้มากนักล่ะ...."

 "คร้าบบบบ!"

 หลังจากกล่าวลาผู้เป็นพี่เรียบร้อย ต่อไปคือตามหาห้องของตน 'ปี 1 ห้อง 2 ' เด็กหนุ่มยกนิ้วมือเรียวบางแตะไว้ตรงริมฝีปากก่อนจะเดินหาหมายเลขห้องของตนเอง ถึงแม้จะเคยเจอเพื่อนที่โรงเรียนเก่าผ่านมาบ้างเขาก็เอยทักเสียงกวนประสาทแบบปรกติดั่งเช่นทุกที

 "อ่า! เจอแล้ว!!" โอเลนฉีกยิ้มอย่างดีใจ

 "....เอ่อ...เรียนอยู่ห้องนี้เหรอครับ? :)" เสียงทุ้มหวานหูดังขึ้น ทำให้โอเลนต้องเงยหน้าไปมองต้นเสียง "...อรุณสวัสดิ์ครับ" ชายหนุ่มปริศนาทักขึ้นอีกครั้ง ทำให้โอเลนต้องกระพริบตารัวก่อนจะเอยทักบ้าง

 "ครับ อรุณสวัสดิ์ครับ....คือ...ก็เรียนห้องนี้ด้วยเหรอครับ?" โอเลนเอยเสียงร่าเริ่งกลับไปบ้าง

 "ครับ ผม นาโอกิ ยู ครับ" ยูยิ้มตอบอีกฝ่าย

 "นี้!! พวกนายน่ะ!"

 "ครับ!!!??" ทั้งสองหันควับทันที

 "จะเริ่มโฮมรูมแล้วเร็วๆหน่อย" คุณครูเอยเสียงเรียบ ทำให้ทั้งสองพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินเข้ามาในห้องเรียน 

  ทางด้านห้องเรียนปีหนึ่งอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้อง3 ดูเหมือนจะคึกคักเช่นเดียวกัน เด็กสาวผมสีดำนิลเดินมองหาที่นั่งที่ดีที่สุดของตนก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะตัวหน้าของห้องเรียน 

 "ไม่ทราบว่าโต๊ะนี้มีคนนั่งหรือยังค่ะ?"เด็กสาวดังกล่าวเอยทักคนข้างหลังโต๊ะที่หมายตาของตน 

 "..." คนที่ถูกทักช้อนตาขึ้นมองร่างของเธอพร้อมพิจารณาก่อนจะสายหัวตอบรับไป เธอจึงทิ้งตัวลงนั่งทันทีถึงแม้จะได้รับคำตอบที่เงียบกริบจองอีกฝ่ายก็ตาม 

 "นี้ๆ...สวัสดีน้าาา~เธอน่ะชื่ออะไรเหรอ?"

 "....หืม?…ฉันเหรอ?" คนผมสีส้มทองเอยถามพร้อมเอานิ้วชี้ตัวเอง 

 "ใช่!! ฉัน นะคะชิมะ มิชิโยะ นะ! แล้วเธอล่ะ!?" ร่างสาวผมสีดำนิลเอยเสียงใส ก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

 "...มิคะสึกิ ฮิคาริ..." ฮิคาริตอบก่อนจะกระพริบตาปริบๆ 

 "ยังไง...ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ!" มิชิโยะฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนจะกุมมืออีกฝ่ายราวกับสนิทมานาน 

  ระหว่างที่ทั้งมิชิโยะและฮิคาริพูดคุยแลกเปลี่ยนอะไรกันเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากับไปมองอาจารย์ที่ปรึกษาเดินเข้ามา และเริ่มโฮมรูมโดยอัตโนมัติ 

  เนื่องจากว่าเป็นวันเปิดเทอม คุณครูจึงไม่พูดอะไรมากนอกจากตักเตือนเรื่องกฎโรงเรียนเล็กน้อย แล้วก็ปช่อยให้เป็นคาบว่างไป....

 "ฮิคาริ! ไปสำรวจโรงเรียนกันไหม!?"มิชิโยะชักชวนแต่ถูกอีกฝ่ายปฎิเสธหน้านิ่ง

 "ไม่ไป...ฉันสำรวจมาแล้วค่ะ..."

 "งั้นเหรอ!? นี้ฉันเพิ่งเดินเข้าโรงเรียนมาโรงเรียนก็เข้าแฮะ55+ งั้นไปเป็นไรเดียวไปชวนห้องอื่นแล้วกันบาย~~"

  "...."ฮิคาริโบกมือให้ผู้ที่มีอะไรๆแตกต่างจากตนมากมาย ก่อนจะให้ความสนใจกับนอกหน้าต่างห้องเรียนต่อไป

 'ฉันเงียบเกินไปสินะ...'

  "ดีค่ะทุกคน~ขอให้เป็นวันที่สดใสนะคะ~♡"

  "โทโมะจัง!! อรุณสวัสดิ์คร้าบบบ~~"

  เหล่าบรรดาแฟนคลับตัวยงเอยอย่างพร้อมเพียงของ สาวน้อย(?)ผู้ที่ไม่ใช่ทั้ง ดารา ไอดอล หรือผู้มีชื่อเสียงทางทีวี แต่เพราะมีหน้าตาสวยงดงามแชะเอกลักษณ์ที่ดูดีหลายๆด้านทำให้ มีคนปลื้มเธอเยอะเหมือนกัน สาวน้อยปีหนึ่งอย่าง มานัทสึ โทโมโยะ ผู้มีความเด่นในหลายๆด้านโบกมือทักทายอย่างเป็นมิตร ก่อนจะมีหญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนมาแตะบ่าของเธอทำให้เธอสะดุ้งไม่น้อยก่อนจะหันไปแชะทักไปตามภาษาเพื่อนสาว 

 "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโซราระ" โทโมะเอยทักทายเสียงใส 

 "อย่าพูดแบบห่างเหินกันงั้นสิ...เรียกโซระก็พอนะ...คุณ-โท-โมะ~"น้ำเสียงติดตลกปนออกน้ำเสียงคันไซของ โซราระทำให้โทโมะต้องหลุดขำนิดๆ 

 "น่านะ~ แต่ว่าโซระอยู่ห้องไหนเหรอ?"

 "เราอยู่ห้องเดียวกับโทโมะจังนั้นแหละ"โซราระยิ้มให้

 "จริงเหรอ~! ดีใจจัง!!>_<"

 ด้วยความดีใจโทโมะจึงกระโดดกอดเพื่อนสาว จนคนถูกกอดแทบรับน้ำหนักที่พุ่งเข้ามาของเธอไม่ทันจึงต้องหงายหลังล้มลงพื้นไป 

 "อูย~โทโมะจังเราเจ็บนะลุกขึ้นเถอะ" 

 "โทษทีจ้า...แฮะๆ ฉันนี้ซุ่มซ่ามจังXP" โทโมะแลบลิ้นอย่างแอ็บแบ้ว(?)แต่โซระกับไม่รู้สึกขนลุกเลยสักนิดกลับกับแถมยังหัวเหราะอีกต่างหาก "แล้วคนที่เธอแอบชอบตอนนี้เป็นไงบ้าง?"

พอโซระถามแบบนั้นทำเอาโทโมะผงักไปก่อนจะหน้าสีขาวชมพูจะกลายเป็นสีแดงเรื่อ

 "....อ่า...ก็...ตอนนี้...เขาอยู่..คนละห้อง....(.////.)"

 "แหม~หน้าแดงเชียว เอาเถอะเดียวก็ไปหาชมรมเข้ากันเถอะโนะ จะเข้าชมรมอะไรดีนะ?" โซระพูดจบก็หันไปมองบอร์ดประกาศรับสมัครสมาชิก โทโมะมองตามก่อนจะเจอสิ่งที่หน้าสนใจกว่า 

 "คิดว่าไงค่ะ?"เธอถามความเห็น 

 "น่าสนนินา..." โซระยิ้มกว้าง

  ....เมื่อย้อนกลับมาทางด้านของปี1 ห้อง2 โอเลนยังคงมองใครบางคนด้วยท่าทางแปลกๆราวกับว่ากำลังตัดสินใจว่าจะไปคุยดีไหม.... ยู มองโอเลนสลับกับหญิงสาวผมสีแดงฉานราวกับเลือด ใบหน้าเรียบๆนิ่งๆจนดูน่ากลัวทันตา 

 "มีอะไรเหรอครับโอเลน ทำไมถึงจ้องเธอคนนั้นด้วยสายตาแปลกๆแบบนั้นล่ะครับ?"

 "ฉันกลัว...."

 "หา!?" ยูเอยเสียงสูง "...นี้คุณโอเลน กลัวคุณสุมิเระเหรอครับ?"

 "เปล่า..."โอเลนปฎิเสธเสียงเบา "ฉันกลัวว่าจะทักเธอแล้วเธอจะไม่หันมาคุย..."

 ผู้ฟังถึงขนาดยกมือกุมขมับทันทีก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นแบบเดิม "ไม่ลองทักเธอดูล่ะครับ?"

 "ฉันไม่กล้า..."

 "เธอออกใจดี" ยูพูดขัดทำให้โอเลนหน้ามุ่ยเล็กน้อย ยูเห็นท่าทางแบบนั้นก็หัวเหราะนิดๆ "ถ้าไม่กล้าไว้คราวหลังก็ได้นะครับ"

 "อ่า....งั้นเหรอ....จริงสิ!" อยู่ๆโอเลนก็ลุกขึ้นยืนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอายูผงะไปชั่วครู่

 "มีอะไรเหรอครับ?"

 "ลืมเอา เอกสารไปส่งครูเขาน่ะสิ!! นายไปหรือยังอ่ะยู?"

 "เอกสาร? หมายถึงใบเข้าชมรมเหรอครับ"

 "เออสิ! ยูมาส่งฉันหน่อยเร็วๆ!!"

 ยูลุกขึ้นพร้อมวิ่งออกห้องตามเพื่อนชาย โดยไม่ทันสังเกตเลยว่าสายตาสีม่วงคู่สวยกำลังจับจ้องพวกเขาอยู่ ....

 

 .....ทางด้าน ของไอรุนบรรยากาศยามบ่ายทำให้แฝดสาวอย่างไอรุนต้องนั่ง ทานอาหารบริเวณสวนกลังโรงเรียนก่อนจะลงมือทานอย่างสงบ 

 "นายก็ชอบที่นี้เหรอ?" นัตน์ตาสีเขียวมรกตคู่สวย จบจ้องสายตาไปยังบุคคลที่กำลังแกะกล่องข้าวออกมา 

 "หวัดดี..."

 "ฉันถามนายอยู่นะ!"หญิงสาวหันมาด้วยความงุดหงิด อีกฝ่ายเปรยตามมองหล่อนก่อนจะตอบเสียงเอื่อยๆ "อืม" 

 หลังจากสิ้นคำตอของหนุ่มผมสีแดงโดดเด่นแล้วแต่ละคนก็กลับมาทานข้ากลางวันกันต่อ.ไม่รู้ว่าไอรุนอยู่กับคนๆนี้นานได้ยังไงถึงแม้เธอจะชอบที่สงบๆ แต่ก็เวลาอยู่กับคนแบบ มามิอิ โซราโตะ ทำให้เธอคิดว่ามันดูอึดอัดแปลกๆแต่เพราะความเงียงของเขาทำให้เธอรู้สึกสงบมากกว่า....

 "ฉันขอตัว..."

 "จะนั่งทานก็ทานได้....เธอเป็นอะไร?หลังจากขึ้นปี2มานี้เปลี่ยนไปเยอะ..."โซราโตะเอยถาม เป็นอีกครั้งที่เขาได้พูดคำยาวๆออกจากปากทั้งๆที่เป็นพวกเงียบๆมาตลอดแท้ๆ ไอรุนลอกตาไปทางอื่นก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสูง

 "เปล่า~ปกติดีไม่มีอะไรเปลี่ยน..." เธอเหลือบไปมองก่อนจะสะดุ้งกับนัตน์ตาสีแดงฉานที่จ้องมาอย่างน่ากลัว ของเขานิดๆก่อนจะถอนหายใจ "เพราะนายเงียบไปนั้นแหละ มันเลยรู้สึกอึดอัด..."

 "แค่นี้?" โซราโตะเอยสั้นๆ

 "อืม...." ไอรุนลากในลำคอ "นายน่าจะพูดบ้างนะเงียบๆแบบนี้ ยิ่งถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นได้กลัวและผวานายเป็นแถว"

 ".....ทำไมเธอไม่กลัว?"

 "ฉันอยู่กับนายมา1ปี! เรียกง่ายๆว่าชินกับสายตาแบบนี้ไปแล้ว"

 "ฉันแค่....มองเพราะรู้สึกรำคาญต่างหาก...." โซราโตะว่าก่อนจะคีบข้าวเข้าปากอย่างนิ่งๆ 

  ไอรุนแทบจะไม่ตอบอะไรต่อ ก็นั่งลงตามเดิมก่อนจะร่วมทานด้วย ถึงแม้จะรู้ว่าเขาเป็นพวกเงียบๆตอบยาก แต่สำหรับเธอถ้าเธอพูดอะไรเขากลับตอบได้9-10พยางค์(?) หรือว่าเธอจะเริ่มสนิทกับเขาบ้างแล้วนะ 

 "นี้มามิอิ..."

 "..?.."เขาเหลือบมามองอย่างสงสัยที่อยู่ๆเธอก็เรียก(นามสกุล)เขา 

 "นายจะ....เข้าชมรมอะไร?"

  "คุณครูๆๆๆ!!!!"

  "0-0!?"

 เหล่าบรรดาคณะครูต่างพากันมองฝุ่นที่ฟุ่งขึ้นจนมองใม่เห็นคนที่เรียกซ่ำๆ ก่อนจะจางลงแล้วปรากฎร่างของโอเลน(มาอีกแล้วค่ะคนนี้-.-)และเพื่อนชายของเขา 

 "มะ...มีอะไรเหรอจ๊ะ?" เสียงหวานเอยถามด้วยอาการกล้าๆกลัวๆ 

 "อาจารย์ชินะซึครับ ผมเอาเอกสารเข้าชมรมมาส่ง!!"

 "เอ้? อ้อ....จ้ะ"

 อาจารย์สาวรับเอกสารของโอเลนมาก่อนจะกวาดสายตามองก่อนจะเงยหน้าขึ้น "ชมรมฟุตบอล!?" ชินะซึเอยเสียงเบาแต่ก็ไม่รอดจากการฟังของคนข้างๆ 

 "อะไรๆ? มีคนจะเข้าชมรมฟุตบอลเหรอ?"

 "ฮิโยรินค่ะ...กับไปให้ความสนใจกับเด็กนักเรียนคุณก่อนเถอะค่ะ..."ชินะซึกำชับเบาๆก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับพวกโอเลนและยู

 "จะดีเหรอ? ชมรมกำลังจะถูกยุบถ้ารุ่นเก่าๆจบแล้วนะจ้ะ..."

 "ไม่มีทาง!!!" อยู่ๆสองเสียงก็กู๋ร้องขึ้นพร้อมกัน ไม่ใช่ยูแน่เพราะเขายืนยิ้มอยู่เงียบๆ โอเลนหันไปตามหาอีกเสียงพบกับเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนรูปร่างสูงเด่น เจาทอดสายตาสีฟ้ามองอาจารย์สาวนิ่งๆทำเอาอาจารย์สาวขี้กลัวก็ผวาแล้ว

 "กะ...ก็ใครจะขัดคำสั่งของผอ.ได้ล่ะ.....อเมมิยะคุงก็รู้ T - T"

  "อเมมิยะ?"โอเลนเอียงคอเล็กน้อย

  "ถึงอีกปีผมจะจบแต่ผมก็ไม่คิดจะให้ชมรมฟุตบอลถูกยุบหรอกนะครับ!!"

  "เรียวโตะนายอย่าเพิ่งตวาดใส่นานะมิจัง เอ้ย! ชินะซึจังสิเดียวเธอก็กลัวจนร้องไห้อีกหรอก..." อาจารย์ชายอย่าง คิโนโมโตะ เคียวโตะ เอยเสียงใส "ที่สำคัญถ้าอยากให้มีชมรมฟุตบอลอยู่อีกละก็ต้องหาสมาชิกอีกนะ..."

 "....ผมขอตัวก่อนล่ะ..." เรียวโตะว่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

 "ดูเหมือนเขาจะอยู่ชมรมเดียวกันนะครับ" ยูกระซิบ

 "ถ้างั้นต้องถามความเห็นเสียงหน่อยแล้วโชคดีนะยู!"

 "ดะ...เดียวสิครับ!" ยูเอยเรียกแต่ดูเหมือนเขาจะทำให้เด็กหนุ่มหันมาสนใจไม่ได้ จนสุดท้าย...ก็ต้องคลาดกัน.... "หายไปไหนแล้ว?"

 ใต้ต้นไม้ร่มเงาที่โดนปกคลุมด้วยใบไม้ ร่างเล็กที่นอนเล่นอยู่อำเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี อยู่ๆเงาปริศนาก็เดินเข้ามาหาแล้วสะกิดแก้มนุ่มๆเบาๆ

 "...อืม...?" เด็กหนุ่มเรือนผมสีทองเปิดเปลือกตาขึ้นพบกับร่างที่ดูคุ้นเคย

 "มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวงั้นเหรอครับรุ่นพี่โฮตารุ...."ยูเอยถาม

 "นอนเล่นน่ะ....นี้กี่โมงแล้ว?"

 "บ่ายแล้วครับ..."

 "งั้นเหรอ~"โฮตารุลากเสียงยาวก่อนจะหลับตานอนต่อ

 "รุ่นพี่เห็นคุณโอเลนไหมครับ?"

 "ไม่เห็น และก็ไม่รู้จักด้วย~"

 "ผมขอโทษที่มาถามนะครับ.."ยูกล่าวเสียงเรียบ

 "แล้วนี้นายจะเข้าชมรมอะไร?"โฮตารุเอยถาม 

 "ผมกะจะเข้าชมรมชงชาครับ"

 "น่าเบื่อจังนะ~"

 ".....ไม่เอาน่าครับ ความชอบของผมนะ..." 

 "555+ แล้วนายมาหาฉันเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ?"

 "ครับ....ถ้าเป็นธุระละนะ"

 "ลองไปตามหาแถวนั้นก็ได้นิ" โฮตารุชี้ไปทางตึกใหญ่ตึกหนึ่ง ยูพยักหน้ารับนิดก่อนจะโค้งให้เป็นคำขอบคุณถึงแม้ผลจะหาเจอหรือไม่ก็ตาม แล้วเดินไปตามหาทันทีก่อนที่เพื่อนของเขาจะหายไป

.

.

.

.

.

.

.

.

  "เห...โรงเรียนไรมงเปลี่ยนไปเยอะเลยโนะ...คิ.." เสียงปริศนาเอยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้คนข้างๆสะดุ้งเล็กน้อย

  "เอาน่า... อย่างน้อยแค่อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าชมรมฟุตบอลที่สามารถชนะโรงเรียนเราได้น่ะ....เปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว" คนข้างหัวเหราะ

  "โห.....ใกล้ถึงแล้วสินะ"

  "อื้ม..."

  

 "นี้นายตามฉันมาทำไม?"

 "นายคือคนของชมรมฟุตบอลงั้นเหรอ!?0.0"โอเลนเอยด้วยน้ำเสียงใส(?) เคียวโตะมองก่อนจะถอนหายใจ 

 "ใช่...ฉันชื่อ อเมมิยะ เคียวโตะ อยู่ปี3 เป็นกัปตันทีม..."

 "ผมชื่อ มิซึเคียวโกะ โอเลน นะครับ อยู่ปี1! ผมจะสมัครเข้าชมรมฟุตบอลเพราะงั้นฝากตัวด้วยนะครับ!"

 "อ่า...."

 "เคียวโตะๆ นายไปคุยกับโค้ชว่าไงบ้า-----ใครอ่ะแฟนนายเหรอ?"

 "ชุดนักเรียนชายเด่นอยู่เต็มตาอละที่สำคัญฉันชอบผู้หญิง!"

 "ฮ่าๆ เล่นนิดหน่อยเองน่า รุ่นน้องนายเหรอ?"ชายปริศนาที่โผล่มาเอยถามอีก 

 "ผมชื่อมิซึเคียวโกะ...โอเลนครับ"

 "ยินดีที่รู้จักนะ ฉันชื่อ นารุคามิ คาสึโตะ อยู่ปี3เป็นเพื่อนของเคียวโตะน่ะ~~"

 "รุ่นพี่นารุคามิอยู่ชมรมอะไรเหรอครับ?"อยู่ๆโอเลนก็เปลี่ยนความสนใจมาทางคาสึโตะแทนที่จะเอยถามรายระเอียดกับเคียวโตะมากกว่า....

 "ชมรมฟุตบอลครับ~~"

 "ทำไมพวกคุณครูถึงต้องยุบชมรมด้วยนะทั้งที่พอมีสมาชิกอยู่แท้ๆ"

 "คงเพราะเดียวรุ่นพวกเราๆก็คงจบไปนั้นแหละ แต่รู้สึกว่าจะมีกัปตันทีมที่ดื้อด้านคนหนึ่ง~~~"

 "ใครดื้อด้านไม่ทราบพูดดีๆหน่อย!"เคียวโตะพลักบ่าเพื่อนของตนแรงๆ ทำเอาคาสึโตะถึงกับเซไปชนคนอื่น 

 "อ่ะ!? ซอรี่ๆ เจ็บหรือเปล่า?"คาสึโตะเอยกับอีกฝ่ายเธอหันมามองเล็กน้อย

 "ไม่เป็นไรค่ะ....."

 "อายะจัง?"

 "รู้จักกันเหรอครับ?"โอเลนเอยแทรกทำให้ทั้งคูาหันมาพร้อมกัน 

 "ก็คนในชมรมนินา~"

  นัตน์ตาสีมรกตจ้องมองเด็กสาวผมแดงอ่อน ที่มองเขามาด้วยอาการหวาดหวั่นเธอลูบโซ่ที่พันอยู่บริเวณข้อมือข้างซ้ายเพื่อลดอาการประมาท 

  "คุณไอรุน......มาทำอะไรที่นี่เหรอค่ะ?"

  "ไอรุน?"รุ่นพร่ทั้งสองเอยเบาๆอย่างสงสัยพร้อมมองไปที่โอเลน

  "ผมไม่ใช่ไอรุนนะครับ ผมชื่อโอเลน...."

  ตึก!!!!!!

 อยู่ๆเสียงดังตจากด้านนอกอาคารทำให้ตึกสั่นคลอเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงๆหนึ่งแทรกมาจากลำโพงประชาสัมพันธ์

 { สวัสดีหล่าไรมงทุกคนฉันคนตัวแทนชมรมฟุตบอลจากโรงเรียนเทโคคุ !}

 ทุกคนฟังคำประกาศก่อนจะหันมาซุบซิบอะไรกันสักอย่าง 

 {ฉันเพิ่งทราบมาว่าชมรมฟุตบอลของพวกนาย กำลังมีสมาชิกน้อยเพราะงั้นฉันขอให้เวลาอีกหนึ่งอาทิตย์!}

 "หนึ่งอาทิตย์เชียวหรือ?"โฮตารุสมทบเล็กน้อย

 {แล้วมาแข่งฟุตบอลกัน! ถ้าพวกนายอพ้ต้องถูกยุบชมรมฟุตบอลนะ คิ!....}

 "มะ...ไม่ตลกนะถูกยุบชมรมเลยเหรอ!?"โอเลนเอย 

 "มีทางเดียวคือต้องาสมาชิกเพิ่มสินะ...."เคียวโตะบอกก่อนจะกำมือแน่น

 "คือเหมือนจะ.....จริง...ค่ะ"

 "ถ้างั้นรีบเลยเถอะไม่งั้นจัดตารางซ้อมไม่ทัน!"

 "อื้ม!!"

 สิ้นเสียงของทั้ง4ที่ประสานรับพร้อมกันจึงแยกกันไปตามชักชวนผู้คนเข้าชมรมฟุตบอล ถึงแม้เขาจะเอะใจว่าคนที่ประกาศนั้นเป็นใคร? แต่ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดเลยว่า 'ชมรมจะถูกยุบ' มากกว่าสิ่งอื่น

....To be continued.....