กล่องข้อมูลของเด็กๆ

ลำดับตอนที่ #4 : โมสึริ อันนะ

Application

“[ฉันว่าอยู่เผ่านี้แล้วมีความสุขมากๆเลยค่ะ!♡]”#ยกสมุดจดขึ้นมาพร้อมฉีกยิ้ม

บท | ตัวร้าย

ชื่อ-นามสกุล | โมสึริ อันนะ [Mosturi Anna]

อายุ | 16 ปี

เผ่า | วารี

บีสต์ที่ควบคุม | ปลาไหลไฟฟ้า(?)

อุปนิสัย | ร่าเริ่งสดใส ถ้าแม้จะเป็นโรคที่เป็นโรคอย่างหนึ่งทำให้เธอไม่มีเสียงและไม่สามารถพูดได้ แต่ประสาททุกอย่างนั้นยังปกติดีทุกอย่าง เธอมีนิสัยขี้น้อยใจ ประทับใจใครแล้วต้องตีสนิทให้ได้! เป็นเด็กเจ้าคิดเจ้าแค้น ถึงแม้จะไม่สามารถแสดงออกมาทั้งหมดได้จึงได้แต่มองทางสายตา ถึงในกระดาษโน๊ตประจำตัวและสีหน้าท่าทางจะแสดงออกถึงความสดใสไร้พิษภัย โปรดอย่าวางใจเพราะดธอนั้นแผนเยอะ การใส่ร้าย เล่นละคร เสแสร้ง เธอทำได้หมด จนกว่าเธอจะให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเธอนั้นเป็นฝ่ายชนะเพียงผู้เดียว! เป็นเด็กรักเพื่อน ขี้เหงา เอาแต่ใจ เวลาแอบรักใครชอบใครก็จะขอครองไว้เพียงผู้เดียวถึงแม้เขาจะมีคนรัก หรือมีแฟนแล้วก็ตาม เธอเป็นเด็กที่เขียนหนังสือเร็วทำให้จะพูดอะไรจึงเขียนให้อ่านได้อย่างรวดเร็ว

ประวัติ | เมื่อยังวัยเยาว์เธอนั้นก็เป็นเด็กมีปัญหาอยู่แล้ว ครอบครัวงของเธอไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่ทั้งที่ลูกของตัวเองพูดไม่ได้ เพราะติดงานทั้งคู่ แต่มักจะแสดงความรับผิดชอบโดยการส่งเงินและพี่เลี้ยงมาช่วยเลี้ยงดูเธอ แต่เพราะพี่เลี้ยงส่วนใหญ่เห็นแก่เงิน จึงมักจะใส่ใจบ้างไม่ใส่ใจบ้าง ทำให้อันนะเริ่มมีอคติกับคนในครอบครัวและทุกๆคนว่าไม่มีใครสามารถไว้ใจได้เลยสักคน และ ทุกคนนั้นคงมีแต่ความโลภ เห้นเงินทองนั้นสำคัญไปหมด.....

พอผ่านมาเธออายุได้ 8 ปี ก็เริ่มละทิ้งอคติทางบ้านไปเพราะได้เข้าโรงเรียนแล้ว มีเพื่อนๆคอยเอาใจ ไปไหนมาไหนก็มีเพื่อนตามติดเป็นขบวน เธอนึกว่าเพื่อนๆนี้คือเพื่อนแท้เป็นแน่จึงไม่ทันสังเกตว่าคนพวกนี้ต้องการทรัพย์สินและสถานะทางบ้านของเธอเสียมากกว่า ทั้งที่พยายามมองโลกในแง่ดีและพร้อมรับในแง่ต่างๆแต่โมสึริ อันนะ นั้นเห็นไปแต่ทางในแง่ร้าย.....เพียงเท่านั้น

ลักษณะการพูดจา | (เนื่องจากอันนะพูดไม่ได้นะคะขอเป็นการแสดงคำที่เธอเขียนแล้วกันนะคะ#ชอบคิดตัวละครแปลกๆ(?) และบางทีอาจจะให้คนเขาอ่านปากเอา)

ปกติ [ฉันน่ะ...สบายดีแล้วเธอล่ะ?] ยิ้มอย่างอารมส์ดี 

โกธร/งอน [ อันนะไม่ชอบเธอเลย ยัยคนนิสัยไม่ดี!!] / [ฉันเกลียดเธอ...] #ทำหน้าโกธร เคือง หรือ.โมโห งอน มองด้วยสายตารังเกียจและโมโห

ดีใจ [จริงๆเหรอ! ขอบคุณมากๆเลยนะ!] ยิ้มแก้มปริ

แสร้ง [เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า?] / [ พูดเรื่องอะไร?] / [อันนะผิด?]

ชอบ/ไม่ชอบ/เกลียด | ของหวาน / คนปฎิเสธคำขอของตน / คนสวมบทต่อ

อัญมณีประจำตัว | -

อาวุธ/เวทย์ที่ใช้ | ดาบยาวสีแดงสด / เวทย์ ไฟฟ้า

จำลองสถานการณ์

จู่ๆ ร่างของ อันนะ ถูกนำมาไว้ในป่าแปลกประหลาดที่มืดทึบไปหมด มีแสงสว่างเรืองรองของหิ่งห้อยอยู่ทั่วป่า ทันใดนั้นก็มีอัญมณีแปลกประหลาดโผล่ขึ้นมา มันพูดกับ อันนะ เหมือนมันเป็นคนธรรมดา “เจ้าคือผู้ถูกเลือกในสงครามสินะ ชื่ออะไร? แล้วมาจากเผ่าไหนล่ะ? ข้าคือจิตวิญญาณในฮาร์ทสโตน มีนามว่า ‘คาริซ่า’ ”

-[ฉันชื่อ โมสึริ อันนะ ค่ะ จากเผ่าวารี]ยกกระดาษขึ้นมา

“อืม แล้วคิดว่าถ้าฮาร์ทสโตนอย่างข้าถูกทำลายล่ะ เจ้าคิดว่าไมนอสเซอร์คานจะเป็นเยี่ยงไร?” คาริซ่าถาม

-[ฉันว่าคง....ถูกทำลายเช่นกัน]มองด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยเล็กน้อย

ไม่รู้ว่า อันนะ คิดไปเองรึเปล่า แต่เหมือนว่าคาริซ่ากำลังหัวเราะอยู่ “สมกับที่เป็นผู้ถูกเลือกจริงๆ  เอาล่ะ คำถามสุดท้าย ถ้าเจ้าต้องเลือกระหว่าง หน้าที่ คนรัก หรือ ชีวิต เจ้าจะเลือกอะไร?”

-[ชีวิตค่ะ] มองคาริซ่าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

คาริซ่ายิ้ม แต่ยังไง อันนะ ก็ไม่เห็นหรอก ก็ฮาร์ทสโตนไม่มีหน้านี่นา “จดจำคำตอบของเจ้าไว้ให้ดี ข้าล่ะอยากจะรู้นักว่าหากเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เจ้าต้องเลือกจริงๆ เจ้าจะยังเลือกคำตอบเดินหรือเปล่า? ข้าต้องไปแล้วล่ะ เจอกัน....ในอนาคต ถ้าเจ้ายังมีชีวิตอยู่”

-มองอีกฝ่ายพร้อมพยามคิดถึงอนาคตที่อีกฝ่ายบอกไว้