ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ➸ Intro Chapter I
(เอามาลงฝึกแต่งระหว่างรอคนมาสมัครเฉยๆค่ะ-----)
........
➸Intro Chapter I
ทุกคนยังไม่รู้จักข้าพอ......
ข้าคิดว่าคงจะเป็นเช่นนั้นนะ
และนี้คือประวัติของข้านับจากที่ข้าจำความได้
เป็นจุดเริ่มต้นที่ข้าต้องมาสิงอยู่ภายในของแข็งชิ้นนี้
ลองมาฟังเรื่องของข้าดูสิ
แล้วจะได้รู้ต้นกำเนิด
........
ในปี 1956 ปีแห่งสงคราม....ที่เกาะแห่งหนึ่งในมหาสมุทร
เสียงฝีเท้าที่กระทบกับพื้นปูนดังขึ้นเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่บานประตูบานใหญ่ ร่างสาวเจ้าของนัตน์ตาสีแดงทับทิมสุกสว่างให้ความรู้สึกหวาดหวั่นเพียงแค่สบกับดวงตาคู่นั้น ขณะนี้หญิงสาวได้เปิดประตูเข้ามาในห้องโถงใหญ่ภายในอาคาร แห่งหนึ่ง ที่ใช้เป็นศูนย์บัญชาการในการประชุม เธอเดินตรงมาพร้อมกับค่อยๆย่อตัวนั่งลงบนเก้าอี้สีแดงกำมะหยี่อย่างเงียบๆ
"เจ้าไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ? 'มอร์ริแกน' "
หญิงสาวชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปสบตากับหนุ่มร่างสูงที่มองเธอด้วยสายตาที่ต้องการให้เธอเอยทักบ้าง มอร์ริแกนไม่พูดอะไรสักพักได้แต่เพียงมองเขานิ่งอย่างนั้น ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความเบื่อหน่ายใจ
"สวัสดี..."
เธอกล่าวออกมาเสียงเรียบแล้วก็หันไปมองสิ่งอื่นต่ออย่างไม่สนใจหัวข้อในการที่ต้องลากตัวเองเพื่อมาที่ห้องโถงแห่งนี้ ถ้าเลือกได้เธอนึกอยากจะนั่งอยู่ในห้องเพื่อทบทวนตำราพลางๆเพื่อหาความสามารถใส่ตัวบ้าง และแถมไม่อยากจะพูดอะไรให้มากมายเสียด้วยแต่กลับโดนคนที่ครอบครองพลังแห่งดาบอย่าง 'ลีออน' เอยทักถามเป็นชุดโดยไม่มีท่าทีหยุดปากเลย เสียงปรบมือดังขึ้นเพื่อเรียกความสนใจของทุกคนที่อยู่ในห้องโถงแห่งนี้
"เอาล่ะๆ ในเมื่อมอร์ริแกนก็มาแล้วเราก็เริ่มประชุมกันได้แล้ว"
หนุ่มร่างสูงเอยอย่างหนักแน่น ทุกคนที่อยู่ภายในห้องนี้มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่คล้ายกับกำลังจะตั้งคำถาม แต่ก็ถูกเรียกความสนใส่จากชายคนเเดิมอีกครั้ง
" 'โลน่า' เจ้ามีความคิดว่ายังไงบ้างล่ะ? "
คำที่เอยออกมาสร้างความตกใจให้แก่หญิงสาวร่างบอกบางทางด้านซ้ายมือของเขาเป็นอย่างมาก โลน่ามีสีหน้าลังเลอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เธอจะค่อยๆรวบรวมความกล้าในการพูด
" ฉันคิดว่าเราควรค่อยๆเจรจา..... "
"เจรจา!? เจ้าพลามบ้าบออะไรน่ะฮ่ะ!!! คิดว่าเรื่องมันบานปลายมาถึงตอนนี้แล้วจะให้เจรจาอยู่อีกรึ!!"
เสียงตบโต๊ะดังสนั่นไปทั่วห้องร่างสวยผมยาวสลวยลุกขึ้นมาตะคอกใส่โลน่าอย่างโกธรเกรียว ในขณะนั้น 'ริค' ก็ค่อยๆดึงเธอลงมานั่งตามเดิมเพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะกันมากกว่านี้
"คุณ 'ลูเซียล่า' ฉันยังพูดไม่จบเลยนะคะ ที่ฉันกำลังจะบอกว่าเราควรช่วยเจรจากันเรื่องสงครามนี้ ว่าจะเอาอะไรไปสู้ต่างหากล่ะค่ะ"
"แล้วทำไมเจ้าไม่รีบๆพวกให้จบล่ะ!!"
"ก็พูดปัดไปเจ้าเองไม่ใช่เหรอลูเซียล่าที่อยู่ๆก็ตะคอกออกมาน่ะ"
เพราะคำพูดของลีออนทำให้ลูเซียล่าก้มหน้าด้วยความอับอาย เสียงหัวเหราะเบาๆจากหญิงสาวผู้ครองพลังแห่งตำราก็เรียกความสนใจจากพวกเขาอีกครั้ง
" 'เอลลิน' มีอะไรหรือเปล่า?" ริคเอยถามอย่างสงสัยกับท่าทางอีกฝ่าย
" ไม่มีอะไรมากหรอก....ข้าแค่คิดว่าเราควรใช้พลังของตัวเองในการสู้ครั้งนี้น่ะ "
" พลัง?? "
มอร์ริแกนขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นเชิงไม่เข้าใจในสิ่งที่เอลลินพูดเลย จึงทำให้เอลลินถึงกลับหัวเหราะเบาๆอีกครั้ง
" อ่า...ขอโทษด้วยนะมอร์ริแกน ข้าลืมไปว่าเจ้าไม่มีพลังดั่งเช่นพวกข้า "
" เอลลิน! อย่าพูดเรื่องนั้นออกมา!!! " ชายหนุ่มผู้นั่งหัวมุมโต๊ะเอยอย่างโกธรเคืองแต่ก็ถูกน้ำเสียงนิ่งสนิทของมอร์ริแกนดักห้าม
" ไม่ต้องพิโรธไป 'ไคเซน' ข้ารู้ตัวว่าข้าไม่มีพลังจิตวิญญาณดั่งเช่นพวกเจ้า แต่.....ข้าสามารถช่วยอะไรได้บ้างหรือเปล่า?"
ทุกคนในห้องต่างมองหน้ากันสักพักใหญ่พร้อมกับบางคนที่เจรจาเรื่องสงครามกันต่อ เหมือนกับมอร์ริแกนโดนลิมไปเสียแล้ว...... ใช่! เพราะเธอก็เป็นแค่นักพยากรณ์หญิงคนหนึ่งที่มีพลังพิเศษ....แต่ไม่เหมือนพวกเขา ลีออน เอลลิน โลน่า ริค และ ไคเซน เลย ไม่มีอาวุธคอยช่วยต่อสู้มีเพียงพลังพิเศษแห่งโชคชะตาเพียงเท่านั้น ด้วยการที่ไม่มีใครหันมาตอบเธออีก มอร์ริแกนก็ลุกขึ้นแล้วเดินผ่านห้องโถงไปอย่างเงียบๆ โดยมีไคเซนคอยเดินตามมาด้วย
" ท่านจะตามข้ามาทำไม? " มอร์ริแกนถามคนที่เดินตามมาโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองแต่ยังคงรักษาระยะห่างของเขาเอาไว้
" เจ้าโกธรงั้นเหรอ.... " เขากล่าวเสียเศร้าปะปนไปด้วยความสงสัย
" เปล่า "
มอร์ริแกนถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยท่าทีเบื่อหน่าย ถึงไคเซนจะเคยเป็นเพื่อนที่เล่นด้วยกันสมัยยังเด็ก แต่ตอนนี้เขาเปรียบเสมือนกษัตริย์ไปเสียแล้ว ใช่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะขาดไปหรอก แต่สำหรับมอร์ริแกนเธอคิดว่าเหมือนมีเส้นคั่นบางๆคอยกีดกั้นมิตรภาพของเธอกับไคเซนเอาไว้ก็เท่านั้น นักพยากรณ์หญิงกับกษัตริย์....ช่างเป็นอะไรที่ตลกสิ้นดี
" แล้วนี้เจ้าจะไปไหนน่ะ? "
" ......ของมันแน่อยู่แล้ว ห้องของข้าไงล่ะ "
" จะมองเรื่องอนาคตอีกแล้วงั้นเหรอ? " เสียงของไคเซนอ่อนลงแสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย
" เป็นสิเดียวที่ข้าสามารถทำได้อยู่ตอนนี้น่ะ...."
" อ่า...งั้นอย่าฝืนจนเกินไปล่ะ"
มอร์ริแกนไม่ได้ตอบอีกฝ่ายเพียงแค่เดินนำห่างออกไปเพียงแค่นั้น ถึงแม้เขาจะรับรู้ว่าการดูอนาคตนั้นต้องใช้พลังที่มาก แน่นอนว่าสำหรับเด็กฝึกหัดไม่อาจทำได้ ถ้าได้ยังไงก็เพียงแค่รางๆ หรือไม่ก็เพียงแค่ช่วงพริบตา เธอเดินมาที่ห้องหนึ่งซึ่งคาดว่าคือห้องของเธอเองก่อนจจะปิดประตูให้สนิทแล้วเดินมานั่งบนเตียงขนาดใหญ่ที่ดูหรูหรา แต่เสียดายที่ดูเก่าไปนิดเพราะมันเองก็พุพังตามกาลเวลาเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนินา
เธอคว้าลูกแก้วกลมมนที่มีหลากสีสันจนแสบตา เพียงแค่เธอลูบไคล้ลูกแก้วนั้นไปมามันก็มีแสงสว่างออกมาเป็นออร่าระยิบระยับระงามตาเรียกได้ว่าสว่างจนแทบห้องนี้ไม่จำเป็นต้องเปิดไฟมันก็เอาอยู่ มอร์ริแกนหลับตานิ่งเพื่อใช้สมาธิ
เมื่อเธอหลับตาได้สักพักพภาพเด่นชัดก็ออกมาให้เห็นอยู่ภายในหัว เธอหลับตานิ่งอยู่อีกสักพักก่อนจะลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความตื่นตะหนก เหงื่อเม็ดเล็กค่อยๆผุดออกมาอยู่บนผิวหน้าขาวซีดของเธอ
" ....ท่าทาง....จะแย่เสียแล้วสิ ..."
Character Intro 1956
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น