คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : OS : The Tale of Patrick Rabbit [BinMin Weekly : Week 31]
#BinMinWeekly
Week 31: Colors (Grey and
Pink)
Paring: H X M (#มินฮยอนบิน)
Inspiration
song:
ทฤษฎีสีชมพู - แสตมป์
อภิวัชร์ เอื้อถาวรสุข
The Tale
of Patrick Rabbit
ณ เมืองแห่งเงา
สถานที่อันเงียบสงบที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาลึก ปกคลุมด้วยไอหมอกจาง
ๆ ในยามเช้า แสงแดดอ่อน ๆ ในยามสาย และหมอกหนาตอนกลางคืน
ทั้งต้นไม้ แม่น้ำ บ้านเรือน ถนนหนทาง ล้วนเป็นสีเทาสมชื่อเมือง
ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้อยู่อาศัย ... เหล่าสัตว์น้อยใหญ่สีเทา
●●●
กระต่ายสีเทา
●
แพทริคแรบบิททิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มทันทีเมื่อกลับถึงบ้าน งานที่สวนผักมิสซิสซิลเวอร์รี่วันนี้นั้นมีเยอะมากมายเสียจนไม่มีเวลาได้พัก
อาหารที่ตกถึงท้องตั้งแต่เที่ยงจนถึงตอนนี้ก็มีเพียงสตูว์ผักที่เจ้าของสวนทำเลี้ยงเท่านั้น
พูดถึงอาหารท้องก็ร้องขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
กระต่ายสีเทาตัวใหญ่จำใจลุกจากเตียงไปยังห้องครัว ซึ่งตอนนี้มีวัตถุดิบสำหรับทำมื้อเย็นเหลือไม่มากนัก
ที่จริงแล้วก็มีอยู่แค่อย่างเดียว ... มันฝรั่ง
“มันฝรั่งอบอีกวันแล้วกัน”
หลังจากนั้นกลิ่นหอมของอาหารค่ำก็ลอยอบอวนไปทั่วบ้านหลังเล็กของเจ้าแพทริคแรบบิท
.
ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาแทนที่แสงโพล้เพล้ของดวงอาทิตย์
แพทริคแรบบิทกำลังง่วนอยู่กับการอ่านแผนงานสำหรับวันพรุ่งนี้ มีชามมันฝรั่งอบที่พร่องไปกว่าครึ่งวางอยู่ข้าง
ๆ ในปากคาบช้อนไว้ขณะใช้ความคิด
“พรุ่งนี้ต้องไปส่งของบ้าน—” กระต่ายตัวใหญ่หยุดพูดก่อนจะกลืนมันฝรั่งคำสุดท้ายลงท้อง
ชามอาหารค่ำว่างเปล่าแล้ว แต่แพทริคแรบบิทยังคงอ่านรายชื่อลูกค้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
จนเมื่อนาฬิกานกน้อยกู่ร้องบอกเวลาตีสอง เจ้าตัวถึงได้สะดุ้งโหยงกุลีกุจอรีบรุดออกจากบ้านใต้ต้นไม้ใหญ่
มาหยุดยืนนิ่งท่ามกลางแสงจันทร์
●●●
พระจันทร์สีชมพู
●
เป็นอีกคืนหนึ่งที่แพทริคแรบบิทออกมานั่งมองท้องฟ้าด้านนอกก่อนเข้านอน
ท่ามกลางหมู่ดาวน้อยใหญ่ดาษดื่นบนนั้น มีสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดให้กระต่ายยักษ์ไม่สามารถถอนสายตาออกมาได้
พระจันทร์ดวงกลมโตส่องสว่างกลางผืนนภา สวยงามราวกับอัญมณีสีชมพูปักบนผ้ากำมะหยี่ดำสนิท
ภาพนี้ช่างน่ามองกว่าฟ้าผืนไหน ๆ ที่เคยพานพบมา
“วันนี้ก็สวยอีกแล้วนะคุณพระจันทร์”
.
แสงชมพูสาดส่องลงมาอาบไล้บรรยากาศเทาทะมึนด้านล่าง ทำให้บริเวณนี้ดูมีสีสันขึ้นกว่าตอนกลางวันและช่วงหัวค่ำมากนัก
สวยช่างสวยเหลือเกิน สวยจนไม่อาจละสายตาไปไหนได้ น่าเสียดายที่ไม่มีใครเคยเห็นพระจันทร์สีชมพูเหมือนที่แพทริคแรบบิทเคยเจอ
อาจเป็นเพราะเวลาแบบนี้ ไม่มีใครออกมานั่งเหม่อมองฟ้าเหมือนอย่างเขา
ไม่ใช่สิ ... ต้องบอกว่า
อาจเป็นเพราะเวลาแบบนี้ ไม่มีใครออกมานั่งเหม่อมองพระจันทร์เหมือนอย่างเขา
... ต่างหาก
แต่ก็ดีแล้ว ...
เพราะแพทริคแรบบิทไม่อยากแบ่งพระจันทร์ตรงหน้าให้ใครมอง
●●●
พระจันทร์สีชมพูหายไปไหน
●
งานสุดท้ายของวันคือการไปส่งฟักทองสองลูกที่บ้านมิสเตอร์เกรเกอร์
ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของแพทริคแรบบิทไปไม่ถึงร้อยเมตร เท่ากับว่าเย็นนี้เจ้ากระต่ายสีเทาตัวใหญ่จะได้กลับบ้านเร็วขึ้นกว่าเดิม
สตูว์ผักรวมหอมกรุ่นถูกยกมาวางลงบนโต๊ะทำงานตัวเดิม
และเจ้าของบ้านก็เปิดสมุดบันทึกตารางการทำงานออกอ่านเหมือนเช่นทุกวัน
แพทริคแรบบิทเรียกกิจวัตรประจำวันนี้ว่า
...
การรอคอยที่มีประโยชน์
.
ลมเย็นด้านนอกพัดมาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งเอาไว้
ปลุกเจ้ากระต่ายสีเทาให้สะดุ้งตื่น ฟ้าด้านนอกมืดแล้ว พอแหงนหน้ามองนาฬิกาข้างฝาถึงได้รู้ว่าตัวเองนอนไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียเลย
“ตีสองสิบนาที!” หูยาวกระดิกไปมาเพราะเจ้าตัวตื่นตกใจ
“สายแล้ว!”
ว่าพลางกระโดดอย่างรีบเร่งไปยังประตูบ้าน
.
แพทริคแรบบิทใจหล่นวูบเมื่อมองเห็นภาพเบื้องหน้า
...
บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสุกสว่างนั้น
ไม่มีพระจันทร์สีชมพูเหมือนคืนก่อน ๆ ที่เคยผ่านมา
มันกลายเป็นสีเหลืองนวลเด่นเต็มดวง
... กลมโตทอแสงเด่นอยู่กลางนภา
ดั่งคำบอกเล่าที่ทุกคนเอ่ยย้ำกับเขามานานแสนนาน
●●●
ไร้เงาจันทร์
●
กิจวัตรประจำวันในตอนตีสองของเจ้ากระต่ายสีเทายังคงเหมือนเดิม
...
นั่งมองฟ้าอย่างเดียวดายท่ามกลางหมู่ดาวและแสงนวลของพระจันทร์ดวงใหม่
.
ไม่มีสีชมพูบนฟ้าคืนที่ห้าแล้ว
แพทริคแรบบิทนั่งรอจนเช้าทุกวัน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไร้เงาพระจันทร์ดวงเก่าที่ใจถวิลหา
“คุณหายไปอยู่ที่ไหนกันนะ”
.
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างเงียบเหงาพร้อมกับหัวใจที่แสนหดหู่
ยังคงไร้เงาจันทร์ชมพูเหมือนเคย
ตอนนี้ความคิดถึงกำลังเกาะกินจนเรื้อรัง
หวังทุกครั้งเมื่อลืมตาตื่นจะเจอเจ้าสีหวานกลับมาอยู่ที่เดิม
แต่ก็ต้องผิดหวังซ้ำ
ๆ อยู่ทุกครั้งไป
“คุณหายไปนานแล้วนะ
คุณพระจันทร์”
.
แพทริคแรทบิทยกกระเป๋าเป้หนักอึ้งขึ้นสะพายหลัง
ข้างในนั้นบรรจุข้าวของสำหรับเดินทางไกล พร้อมอาหารจำนวนหนึ่ง
...
เตรียมออกเดินทางตามหาพระจันทร์สีชมพูที่หายไป
●●●
ณ เมืองสีรุ้ง
เมืองที่แสนสดใส มีชีวิตชีวา อากาศอุ่นสบาย
มองไปทางไหนก็งดงามเจริญตา
ทั้งต้นไม้ แม่น้ำ บ้านเรือน ถนนหนทาง ล้วนแต่งแต้มหลากสีสัน
ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้อยู่อาศัย ... เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่ไม่ได้มีแค่เพียงสีเดียว
●●●
ตามหารอยจันทร์
●
แพทริคแรบบิทเดินทางรอนแรมมาหนึ่งสัปดาห์กว่าจะมาถึงที่นี่
... เมืองใหญ่แปลกตาสำหรับกระต่ายสีหม่น
มองไปทางไหนก็มีแต่ความรื่นเริง
สนุกสนาน เหล่าสัตว์หลากหลายสายพันธุ์ต่างอาศัยอยู่รวมกันด้วยความผาสุก
“ที่นี่คือเมืองอะไรกันคุณเม่น”
เจ้าสีเทาแวะถามเม่นน้อยตัวหนึ่งที่กำลังจะเดินข้ามถนนไปอีกฟาก
“เมืองสีรุ้งครับคุณ”
“คุณไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จัก
ใคร ๆ เขาก็อยากมาอยู่ที่นี่กันทั้งนั้น”
.
“ทุกคนอยากมาอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ”
แพทริคแรบบิทพึมพำกับตัวเอง
พลันเกิดประกายความคิดขึ้นมาในบัดดล
“หรือว่า
...”
“คุณครับ
คุณเม่น” ก่อนที่เจ้าเม่นตัวเดิมจะเดินจากไป กระต่ายสีเทาก็ร้องทักขึ้นมาเสียก่อน
“มีอะไรอีกครับคุณกระต่าย
ผมกำลังรีบ”
“ที่นี่มีพระจันทร์สีชมพูไหมครับ”
“คุณจะบ้าหรือเปล่า
มีที่ไหนพระจันทร์สีชมพู ผมไม่ยักกะเคยเห็น” คนถูกถามทำหน้าฉงน
ก่อนจะเดินจากไปพร้อมใจอันห่อเหี่ยวของผู้ฟัง
●●●
ณ หมู่บ้านแสนสุข
ชุมชนเล็ก ๆ ที่มีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มเจิดจ้า
แสงอาทิตย์สาดส่องสดใส
ทั้งต้นไม้ แม่น้ำ บ้านเรือน ถนนหนทาง ล้วนเป็นสีชมพูหวาน
ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้อยู่อาศัย ... เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่มีสีเดียวกันกับบรรยากาศรอบตัว
●●●
ดุจพระจันทร์
●
เมื่อเมืองใหญ่แห่งนี้ไม่ใช่จุดหมาย
แพทริคแรบบิทจึงออกเดินทางอีกครั้ง
ข้ามเนินเขามาหนึ่งลูก
ก็มาเจอป้ายบอกทางกลางป่าเขียวชอุ่ม บนนั้นเขียนลูกศรตรงไปพร้อมข้อความว่าหมู่บ้านแสนสุข
เจ้ากระต่ายสีเทาตัดสินใจเดินไปตามทางนั้นทันที
จากต้นไม้ข้างทางสีเขียวสดก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนจะคุ้นตา
.
ที่นี่หน้าตาเหมือนกับเมืองแห่งเงาไม่มีผิด
จะต่างกันก็ตรงที่ทุกสิ่งล้วนเป็นสีชมพู
สีเดียวกับพระจันทร์ที่กำลังตามหา
“ที่นี่ไม่ผิดแน่”
แพทริคแรบบิทกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
กระดิกหูไปมาพร้อมส่ายหางปุกปุยของตัวเองไปด้วย
เสียงคิกคักดังขึ้น
กระต่ายผู้เริงร่ารีบหันซ้ายหันขวามองหา ต้นตอเสียงหัวเราะกังวานใสนั้น
พุ่มไม้สีอ่อนหวานข้างทางไหวโยกเล็กน้อย
...
“สวัสดี
คุณกระต่ายสีเทา”
...
ก่อนเจ้าของเสียงกระโดดออกมายืนตรงหน้าผู้มาเยือน พร้อมเอียงคอเอ่ยทักสดใส
หวานทั้งเสียง
หวานทั้งสี
●●●
กระต่ายสีชมพู
●
“สวัสดี
คุณกระต่ายสีเทา”
มินนี่บันนี่เอ่ยทักอีกครั้ง
เมื่อเจ้ากระต่ายสีเทายังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับ
“คุณกระต่ายสีเทา”
แพทริคแรบบิทสะดุ้งโหยงเมื่อสัตว์ขนปุยสีชมพูยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“สวัส—
ดีครับ” กระต่ายสีหวานคลี่ยิ้มเต็มแก้ม ก่อนจะถอยออกมายืนตรงจุดเดิม
จมูกเล็กขยับยุกยิกน่าเอ็นดู
.
รู้สึกคุ้นเคยกับกระต่ายตัวจ้อยตรงหน้าอย่างประหลาด
จู่ ๆ ภาพพระจันทร์สีชมพูก็แว่บเข้ามา แพทริคแรบบิทรีบส่ายหัวไล่ภาพนั้นออกไปทันที
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
อุ้งมือน้อยแตะลงบนส่วนเดียวกันกับของอีกฝ่าย
...
เป็นไปไม่ได้หรอก
“เรา
เอ่อ เคยเจอกันมาก่อนไหม” ทั้งใจปฏิเสธอย่างหนักแน่น
แจ่ปากกลับเอ่ยถามประโยคค้างคาในความคิดออกไป
แก้มของมินนี่บันนี่ขึ้นสีทันที
ก่อนจะตอบคำถามนั้นพร้อมรอยยิ้มหวาน
“นึกว่าคุณจะไม่ถามเสียแล้ว”
●●●
พระจันทร์ที่หายไป
●
“คุณกำลังตามหาพระจันทร์สีชมพูอยู่ใช่ไหม”
แพทริคแรบบิทนิ่งค้าง
...
“ผมก็กำลังตามหาอยู่เหมือนกัน”
“พระจันทร์สีชมพูอย่างนั้นหรือ”
“ไม่ใช่—”
มินนี่บันนี่ส่ายหน้า
...
“กระต่ายสีเทา ...
ผมกำลังตามหากระต่ายสีเทาจากเมืองแห่งเงา”
“คุณพอจะรู้จักเขาไหมครับ”
หูยาวสีเทาตั้งตรงเพราะตกใจกับประโยคคำถามนั้น
.
“ผมอยากขอบคุณเขา
... ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนมาตลอด”
“อยู่คนเดียวบนนั้น—”
“มันเหงามากจริง
ๆ”
และแล้วการเดินทางแพทริคแรบบิทก็สิ้นสุดลง
ณ ที่นี่ ... ไม่เคยมีพระจันทร์สีชมพูมาตั้งแต่แรก ...
สิ่งที่เจ้าสีเทาเฝ้ามองมานานหลายปี คือคุณชมพูที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใคร
●●●
กาลครั้งหนึ่ง
●
“คุณครูเคยขึ้นไปบนดวงจันทร์เหมือนคุณชมพูไหมคะ” กระต่ายน้อยสีดำลูน่าโคนี่ถามอย่างใคร่รู้
มินนี่บันนี่ปิดหนังสือนิทานลงก่อนจะเอ่ยตอบไปพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“เอ เคยไหมนะ”
“แล้วคุณสีเทาได้ขึ้นไปอยู่กับคุณชมพูบนดวงจันทร์ไหมครับ” กระต่ายตัวขาวหูดำอาร์ตี้บักส์ถามขึ้นบ้าง
“ความลับครับ”
เสียงนั้นดังขึ้นตรงกรอบประตู ...
“โธ่ แพทริคแรบบิท” กระต่ายแฝดพูดเสียงหงอยขึ้นพร้อมกัน
“ได้เวลากลับบ้านแล้วเด็ก ๆ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาฟังคำตอบกันนะ”
●●●
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- -
สวัสดีค่ะ
ช่วงนี้ก็จะมาบ่อยหน่อยนะคะ เพราะอายกำลังชาเลนจ์กับตัวเองอยู่ค่ะ
อยากเขียนงานให้ได้บ่อย ๆ เหมือนเดิม
วันนี้มาพร้อมกับนิทานที่เคยเขียนเป็นกลอนแปดมาก่อน
เลยเอามาแปลงเป็นบรรยาย
ปรับเปลี่ยนเรื่องราวนิดหน่อย
จนได้แพทริคแรบบิทกับมินนี่บันนี่ออกมาค่ะ
ขอฝากเจ้ากระต่ายสีเทากับสีชมพูสองตัวนี้ด้วยนะคะ
ปล. ลองกดฟังเพลงกันดูนะคะ
อายว่าเพลงสองเพลงนี้ตอบโจทย์เรื่องนี้มาก
ๆ เลยค่ะ
#HwangAndTheKwon
ความคิดเห็น