คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : SF: Model & Idol - EP 4
Model & Idol
EP 4
Hwang
Minhyun Interview
Q: วันนี้มีแพลนจะไปไหนกัน
M: ผมยังไม่รู้เลยครับ
Q: ยังไม่รู้หรือไม่ยอมบอก
M: ฮยอนบินยังไม่บอกครับ
Q: เรียกเดทไหม
M: ไม่ทราบครับ
(ยิ้ม)
พอเห็นคนตัวสูงกว่ากำลังขนของสำหรับปิกนิกขึ้นท้ายรถ
มินฮยอนก็รู้ได้ทันทีว่าจุดหมายของวันนี้คงหนีไม่พ้นสวนสาธารณะสักที่ในเกาหลีนี่ล่ะ
แต่คงไม่ใช่แถว ๆ นี้แน่นอน
ไม่อย่างนั้น ...
คงไม่บากหน้าไปขอยืมรถทีมงานมาแบบนี้หรอก
“เรียบร้อย” ฮยอนบินหันมายิ้มกว้างให้พี่
รุนหลังบางให้ขึ้นไปนั่งประจำที่เบาะข้างคนขับ
“Ok, let’s go.”
“มีใบขับขี่มานานแล้วเหรอ”
ไอดอลคนดังเอ่ยถามสารถีส่วนตัวที่กำลังหมุนพวงมาลัยเลี้ยวไปตามเส้นทางป้ายบอก
“ตั้งแต่ 20 ครับ”
“อืม”
ผิดกับเขาเลยแฮะ เด็กคนนี้ดูใช้ชีวิตวัยรุ่นได้คุ้มดี
“ทำไมครับ” ฮยอนบินหันมามองพี่แว่บหนึ่งก่อนจะกลับไปสนใจเส้นทางตรงหน้าต่อ
“ดูนายขับเก่งดี”
“ผมชอบรถอะ ถามแต่ผมแล้วพี่ล่ะ”
คนตัวสูงตอบกลั้วหัวเราะ
ถ้าคนข้าง ๆ รู้ว่าเขามีรถกี่คัน
คันละเท่าไหร่
หมดกับเรื่องแต่งไปอีกเท่าไหร่
ต้องดุว่าเขาใช้เงินไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแน่ ๆ
“เรื่อง?”
“พี่มีใบขับขี่ไหม”
“เพิ่งได้มาก่อนมาออกรายการนี่ล่ะ
แต่ไม่ค่อยได้ขับหรอก ผู้จัดการไม่ให้ขับ”
พอได้ยินเสียงหงอย ๆ ของพี่
ฮยอนบินก็หลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
ฮวังมินฮยอน ก็มีมุมแบบนี้ด้วยเหมือนกัน
“อยากลองไหม”
“ได้เหรอ”
ดวงตาเรียวเล็กเป็นประกายวับวาวเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ
“ได้ดิ เอาไว้ขากลับแล้วกัน
พี่จะได้คุ้นทาง”
ฮยอนบินใช้มือข้างเดียวในการบังคับทิศทาง
ส่วนอีกข้างกำลังเคาะจังหวะกับหน้าขาของตัวเอง
มีบ้างที่หันมายิ้มให้ตุ๊กตาหน้ารถข้าง ๆ
พอได้รับรอยยิ้มหวาน ๆ ตอบกลับมา
สติก็เหมือนจะถูกดูดกลืนไปกับความหวานนั้นแทบจะทันที
“ดูทางด้วย”
รถคันใหญ่เลี้ยวเข้าเขตสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างสงบและไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน
แขนยาวพาดอยู่กับเบาะข้างคนขับ เหลียวกลับไปมองด้านหลังเตรียมถอยเข้าซองจอดรถ
ทั้งที่ท่าทางของฮยอนบินนั้นเป็นปกติของผู้ชายส่วนใหญ่ที่มักทำกัน
แต่ไม่รู้ทำไม
จู่ ๆ มินฮยอนก็รู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาที่หน้า
... บ้าจริง
“จะเห็นซีนฮยอนบินเล่นกีต้าร์แล้วใช่ไหม กรี๊ดดดดด”
“ปิกนิกในสวน โรแมนติคไปอีกคุณควอน”
“ฮยอนบินมีรถ 3 คันแหน่ะ ... มินฮยอน”
“ฮยอนบินวันนี้เท่มากเลย”
“ถ้าเป็นมินฮยอนนี่ก็เขิน แพ้ผู้ชายถอยรถแบบนี้”
Kwon
Hyunbin Interview
Q: ทำไมถึงเลือกที่นี่ล่ะ
H: หาจากเน็ตเมื่อคืนครับ เห็นมีคนบอกว่าเงียบดี
พี่มินฮยอนน่าจะชอบ
Q: ดูเป็นคนชอบขับรถ
H: ใช่ครับ ปกติผมไม่ขึ้นรถสาธารณะเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็น
ชอบขับเองมากกว่า
Q: มีคนเขินนะรู้ไหม
H: รู้ครับ (ยิ้ม)
ฮยอนบินลำเลียงอาหารกับเครื่องดื่มที่แอบเตรียมมาลงจากรถ
ในขณะที่มินฮยอนหอบผ้าปูเดินนำลิ่ว ๆ ไปยังพื้นที่ว่างใต้ต้นไม้ใหญ่
ไอดอลเจ้าระเบียบปูผ้าลงบนสนามหญ้าสีเขียวสด
รับเอากล่องบรรจุอาหารทั้งหมดจากน้องมาจัดแจงเปิดออกวางเรียงตามนิสัย
“เบียร์?” ฮยอนบินเงยหน้าขึ้นมามองพี่ที่กำลังออกอาการ -ไม่พอใจ-
อะไรสักอย่าง
ทำอะไรผิดวะ
“ครับ?”
“ในมือน่ะ”
นิ้วเรียวชี้ไปยังกระป๋องสีเงินที่เจ้าเด็กยักษ์ตัวสูงกำลังถืออยู่
แน่ล่ะไม่ได้มีแค่กระป๋องเดียว
ในกล่องที่อยู่ข้าง ๆ
เจ้าตัว
มีทั้งแบบขวดแบบกระป๋อง
แถมหลายยี่ห้ออีกต่างหาก
“อ่อ
ครับเบียร์”
“ตอนเช้าเนี่ยนะ”
อ่า
นี่สินะ
ความผิดของควอนฮยอนบิน
“ทำไมอะพี่
ผมซื้อไก่ทอดมาก็ต้องกินกับเบียร์ดิ”
“พี่ไม่กินเบียร์”
พี่มินฮยอนยืนกอดอก
มองมาด้วยสีหน้านิ่ง ๆ
ทำเอาเสียวสันหลังแปลก ๆ
“ผมรู้น่า”
ฮยอนบินรีบค้นกล่องเก็บความเย็นข้างตัว
“นี่ของพี่”
หยิบเอาสารพัดชาออกมาวางให้อีกคนดู
“ชาเกรปฟรุต
ชาข้าวโพด ชาอู่หลง”
“รู้ดี”
“แน่นอนครับ”
มินฮยอนพยายามไม่สบตาอีกคน
ยิ้มแบบนั้นมันล้อกันชัด
ๆ
ไอ้เด็กบ้านี่
“เบียร์แต่เช้าเลยคุณควอน”
“สารพัดชาของมินฮยอน 555”
“รู้ใจพี่จริง ๆ น้า”
“ฮยอนบินดูกลัวพี่ ไอกู”
“ตลกหน้าฮยอนบินตอนหาขวดชามาก”
Kwon
Hyunbin Interview
Q: ดื่มเบียร์แต่เช้าเลยนะเรา
H: ไก่ทอดก็ต้องกินกับเบียร์สิครับ
Q: ดูเหมือนมินฮยอนไม่ค่อยชอบ
H: อ่าครับ แหะ ๆ
Q: รู้ใจมินฮยอนจังนะ
H: อยู่กับใครเราก็ต้องศึกษาความชอบเขาด้วยสิพี่
“เล่นกีต้าร์เป็นด้วยเหรอ”
หลังจากจัดการอาหารจนหมด ตอนนี้เจ้าเด็กโข่งกำลังหยิบกีต้าร์ขึ้นมาเกลาเล่นฆ่าเวลา
“ก็พอได้ครับ ...
พี่อยากฟังเพลงอะไร” นิ้วเรียวยาวเคลื่อนไปตามสายเอ็นใส
จับคอร์ดนั้นเปลี่ยนคอร์ดนี้ขณะรอคำตอบของพี่
“เล่นมาเหอะ”
“เอางี้ ผมเล่น พี่ร้อง
โอเคป่ะ”
“อื้อ”
ฮยอนบินกดโทรศัพท์อยู่สองสามทีก่อนจะวางลงบนเข่าตัวเอง
ทำนองเพลงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มของคนที่กำลังบรรเลงมัน
มินฮยอนเลิกคิ้ว ... Wait for you
ของ Elliott Yamin
“I never felt nothing ...”
เสียงทุ้มของนายแบบตัวสูงเปล่งออกมาเบา
ๆ กระตุ้นให้คนที่นั่งทำหน้าอึน ๆ เริ่มร้องมันเสียที
“...in the world like this before”
พอได้ยินเสียงหวาน ๆ
ของพี่ ฮยอนบินก็หยุดร้องปล่อยให้หน้าที่นั้นเป็นของไอดอลมากความสามารถเต็มตัว
“So why does your pride make you run and hide?
Are you that afraid of me?”
มินฮยอนกับแบคโฮเคยร้องเพลงนี้ตอนไปขึ้นคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่น
“So, baby, I will wait for you
'Cause I don't know what
else I can do”
ดูเหมือนฮยอนบินจะทำการบ้านในการเลือกเพลงมาดีเหลือเกิน
“I really need you in my life
No matter what I have to
do
I'll wait for you”
Wait for you ถึงเป็นตัวเลือกแรกของนายแบบเจ้าเล่ห์คนนี้
“I'll be waiting”
ฮยอนบินเปล่งเสียงร้องท่อนสุดท้ายของเพลงคลอไปกับเสียงนุ่มหวานของมินฮยอน
“พี่ร้องเพลงนี้ได้ป่ะ”
“When you were here before. Couldn't
look you in the eyes
You're just like an angel.
Your skin makes me cry
You float like a feather. In
a beautiful world
I wish I was special. You're
so very special”
“But I'm a creep. I'm a weirdo
What the hell am I doing
here? I don't belong here”
“You're so very special. I wish I
was special”
ฮยอนบินหยุดเพลงไว้แค่นั้น
และความเงียบก็เข้าปกคลุมระหว่างคนทั้งคู่
“ไม่คิดว่าฮยอนบินจะเป็นคนเปิดเผยขนาดนี้”
“เห็นสายตาของฮยอนบินหรือเปล่า”
“ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้วว่าฮยอนบินจะเท่มากแค่ไหนตอนเล่นกีต้าร์”
“มินฮยอนหูแดงมากตอนที่ฮยอนบินร้องเพลง Creep”
“อยากเป็นมินฮยอน”
Hwang
Minhyun Interview
Q: ทำไมบรรยากาศถึงเงียบไปแบบนั้นล่ะ
M: (ยิ้ม)
Q: นี่ถือว่าฮยอนบินกำลังบอกอะไรเราเป็นพิเศษหรือเปล่า
M: (ยิ้ม)
Q: ทำไมเอาแต่ยิ้มล่ะ
M: (ยิ้ม)
หลังจากความเงียบเข้ามายึดครองพื้นที่เมื่อสักครู่
ฮยอนบินก็เป็นฝ่ายทำลายมันด้วยการชวนอีกคนเก็บขยะไปทิ้ง ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวเอกขเนกพักผ่อนตามวิถีของใครของมัน
มินฮยอนเอนตัวพิงโคนต้นไม้
เปิดหนังสือหน้าที่อ่านค้างไว้
ส่วนฮยอนบินนั้นกำลังอัพเลเวลเกมในโทรศัพท์มือถือ
“พี่
พรุ่งนี้ทำอะไรให้เพื่อนพี่กินดี” คนที่ทิ้งตัวตอนราบไปกับพื้นเอ่ยถามมินฮยอน
ทั้งที่ตาไม่ได้ละจากหน้าจอ นิ้วเรียวยาวขยับไปมาอย่างคล่องแคล่ว
“ซื้อดีไหม”
มือขาวพลิกกระดาษไปยังบทต่อไป
อมยิ้มกับบทสนทนาของตัวละครในนิยายขณะที่ตอบกลับประโยคนั้น
“พิซซ่าดีป่ะ”
“ได้หมดแหล่ะ”
“แต่ผมอยากให้พี่ทำ”
ฮยอนบินลุกขึ้นมานั่งมองหน้าพี่ วางโทรศัพท์ที่ยังค้างหน้าเกมไว้ข้าง ๆ ตัว
“เดี๋ยวก็ได้ตายพอดี
ครั้งนี้ห้าศพเลยนะ” มินฮยอนไม่ได้วางหนังสือลง ถึงจะโดนรบกวนเวลาในการอ่านนิยาย
แต่ก็ยังยอมคุยกับน้อง
“หกดิ”
“ก็คนทำไม่จำเป็นต้องกิน”
พี่มินฮยอนต้องแอบยิ้มอยู่แน่
ๆ
หนังสือบังหน้าอยู่ ขอเดาเอาแล้วกัน
“พี่อะ อยากให้ทำจริง ๆ นะ”
“อยากกินอะไรล่ะ”
สุดท้ายมินฮยอนก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเด็กเอาแต่ใจ
โขกสันหนังสือใส่หัวน้องเบา
ๆ ด้วยความหมั่นไส้
“พาสต้า อยากกินคาโบนาร่า”
“ยากอะ”
“นะ นะพี่
เดี๋ยวผมโทรขอสูตรจากแม่ให้”
“อื้อ จะลองดู”
“เยส”
ฮยอนบินยิ้มจนตาหยี
ลุกขึ้นกระโดดจนตัวลอยอย่างมีความสุข
“เกินไป”
มินฮยอนส่ายหัวเบา ๆ
กับความโอเวอร์แอคติ้งของเจ้าเด็กตัวสูง
“ยอมน้องตลอดเลยมินฮยอน”
“มินฮยอนตามฮยอนบินไม่ทันแน่ ๆ เด็กนี่มันร้าย”
“มินฮยอนเหมือนลูกแกะที่โดนหมาป่าหลอกอยู่เลย”
“คิดอะไรอยู่รู้นะฮยอนบิน”
“อีพีสุดท้ายเมมเบอร์จะมาใช่ไหม”
Hwang
Minhyun Interview
Q: ชอบอ่านหนังสือเหรอ
M: ครับ
Q: ตื่นเต้นไหมที่จะได้เจอเมมเบอร์
M: นิดนึงครับ ไม่ได้เจอกันมาตั้งเดือนนึง
Q: ทำไมถึงยอมทำอาหารล่ะ
M: (ยิ้ม)
ไอดอลตัวสูงเหลือบมองคนที่นอนเอาหมวกปิดหน้าแล้วหยุดยิ้มขำ
มือขาวยื่นไปปรับทิศทางหมวกให้บังแสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งไม้ใหญ่ลงมาตกข้างแก้มอีกคนพอดี
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังดีใจเย้ว ๆ อยู่เลย
ตอนนี้ชิ่งหลับไปซะงั้น ... เจ้าเด็กโข่งเอ้ย
มินฮยอนใช้หนังสือต่างหมอน
แดดเริ่มร่มลงแล้วในตอนบ่ายแก่ ๆ แบบนี้
และดวงตาที่จ้องตัวหนังสือมาเกือบตลอดสามชั่วโมงก็ล้าเต็มที
ไหน ๆ ก็ได้มาพักในที่สงบ ๆ แบบนี้
ของีบสักหน่อยแล้วกัน
เปลือกตาบางพับปิดลงช้า
ๆ
ลมหายใจค่อย
ๆ ผ่อนลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
ฮยอนบินรู้สึกตัวตื่นก่อนมินฮยอน
ความมืดที่เริ่มโรยตัวลงมาปกคลุมรอบพื้นที่ทำให้รู้ว่าตัวเองคงเผลอหลับไปนานพอดู
แผ่นหลังบางที่นอนหันหลังให้เคลื่อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของคนตัวขาว
ท่าทางคงจะกำลังหลับสนิท
ไม่อยากกวนเลย
“พี่ครับ”
“พี่” มินฮยอนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจากแรงสะกิดของอีกคน ผงะตกใจเมื่อคนปลุกเล่นยื่นหน้าเข้ามาเสียใกล้
ตกใจหมด ...
“กี่โมงแล้ว”
ร่างสูงใหญ่เกาท้ายทอยแก้เก้ออย่างเขิน ๆ
เขยิบกลับมานั่งที่ตัวเองเหมือนเดิม
เผลอมองใกล้ไปหน่อย
“หกโมงจะครึ่งครับ”
ฮยอนบินยื่นนาฬิกาข้อมือให้พี่ดู ดวงตารีเรียวเขม้นมองอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเออออกับคำพูดเขาที่บอกเวลาเมื่อครู่
“อือ กลับกันเถอะ”
ทั้งที่เป็นฝ่ายชวนกลับแต่ไอดอลตัวขาวยังคงนั่งนิ่ง
แถมกระพริบตาปริบ ๆ เหมือนเด็กยังไม่อยากตื่นนอน
“พี่ไหวมั้ย”
“ไหว พี่ขับใช่ไหม”
“ครับ”
“ตอนมินฮยอนจัดหมวกให้น้อง แบบ ... ไม่ไหวแล้ววววว”
“สายตามินฮยอนวันนี้อบอุ่นมากเลย”
“ตอนหน้าฮยอนบินอยู่ใกล้ ๆ มินฮยอนมันแบบ วิชวลxวิชวลมาก”
“เขินอะไรไม่รู้ตอนนี้”
“มินฮยอนน่ารักจังตอนกระพริบตาอึน ๆ”
Kwon
Hyunbin Interview
Q: อายไหม หลับก่อนมินฮยอน
H: นิดหน่อยครับ แต่ผมง่วงอะ ฮ่า ๆ
Q: มองมินฮยอนใกล้ไป รู้ตัวใช่ไหม
H: อ่า ครับ
Q: มินฮยอนตอนตื่นนอนเป็นยังไง ไม่ค่อยได้เห็นนี่
ตื่นทีหลังตลอด
H: น่ารักครับ
วันหลังจะตื่นก่อนให้ได้เลย
มินฮยอนเปลี่ยนหน้าที่มาเป็นคนขับรถแทน
มีน้องชายตัวสูงคอยแนะนำพร้อมบอกทางอยู่ข้าง ๆ อาจเพราะฮยอนบินเป็นคนสบาย ๆ
และค่อนข้างใจเย็นเวลาสอนคน ไอดอลตัวขาวจึงไม่รู้สึกเกร็งมากนัก
ถือว่าการขับรถของคนที่เพิ่งได้ใบขับขี่เริ่มต้นได้ดีทีเดียว
...ในตอนแรกน่ะนะ
“พี่ระวัง”
“เปิดไฟขอทางก่อนพี่”
“ให้เขาไปก่อนเลย”
“หักมาอีกนิดครับ
เรากินเลนแล้ว” ฮยอนบินยื่นมือมาแตะพวงมาลัยเบา ๆ พอให้รถกลับเข้าทิศทางเดิม
ก่อนจะปล่อยให้มินฮยอนเป็นคนควบคุมมันเหมือนเดิม
“คืนอีกนิดนึง อ่า โอเค
ได้แล้ว” เพิ่งรู้ว่าการขับรถมันกินพลังงานมากขนาดนี้
คนตัวขาวฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยทันทีที่ดับเครื่องยนต์ได้
“ทำดีแล้วครับ”
ฮยอนบินปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก
เห็นอีกคนยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาก็ได้แต่ส่ายหน้าเอ็นดู แขนยาว ๆ
ถือวิสาสะเอื้อมไปดึงอีกคนให้มานั่งเอนพิงเบาะ
ลงมือปลดเครื่องพันธนาการที่รัดมินฮยอนอยู่ออกด้วยตัวเอง
“ขอบคุณนะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ทุกเรื่อง ... สำหรับวันนี้”
“เรื่องไหนบ้างล่ะครับ”
เจ้าเด็กนี่จะง้างปากเขาให้ได้เลยใช่ไหม
“บอกผมหน่อย ...
เรื่องไหน”
“ขับรถพาไปปิกนิกในสวน”
“รู้ใจเรื่องชา”
“เล่นกีต้าร์ให้ฟัง”
“ร้องเพลงให้”
“เรื่องสอนขับรถ”
“วันนี้ผมทำตั้งหลายเรื่อง”
... หยุดมองแบบนั้นสักทีเถอะ
“ก็บอกอยู่ว่า ...
ทุกเรื่อง”
“ทุกเรื่องที่นายพูดมา”
“ขอบคุณมากนะ”
กลั้นยิ้มไม่ไหวแล้วแฮะ
พี่มินฮยอนทำไมน่ารักแบบนี้
“ยิ้มออกนอกหน้ามากควอนฮยอนบิน”
“ไม่ไหวแล้ว ... หัวใจฉันนนนนน”
“จบรายการไม่เดทกันนี่ไม่รู้จะว่ายังไงละ”
“ทวงพี่เขาจังนะฮยอนบิน”
“มินฮยอนนา รู้ใช่ไหมว่าน้องกำลังสื่ออะไร”
Hwang
Minhyun Interview
Q: (ยิ้มแบบมีเลศนัย)
M: ครับ?
Kwon
Hyunbin Interview
Q: (ยิ้มแบบมีเลศนัย)
H: อะไรพี่
●
TBC …
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น