คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : OS: I wish I was special
“I wish I was
special
You’re so very
special”
Creep - Radiohead
-- วันจันทร์พี่มินฮยอนมีเรียนตอนเก้าโมงเช้า --
ควอนฮยอนบินถอดแว่นสายตาทรงกลมออกมาเช็ดละอองน้ำฝนที่เกาะเป็นฝ้าอยู่บนเลนส์แก้วใส
ขณะรอการมาถึงของใครบางคน
ใครบางคนที่กำลังเดินยิ้มมาแต่ไกลพร้อมกลุ่มเพื่อนตอนนี้
ฮวังมินฮยอน
ร่างสูงใหญ่ที่ยืนหลบมุมอยู่รีบหันหลังจ้ำหนีคนคนเดิมเหมือนกับทุกครั้ง
-- ให้ตายเถอะ ไม่กล้าจะมองพี่เขาใกล้ ๆ
สักที –
“น้องครับ”
มือขาวที่ถือวิสาสะจับข้อมือของน้องคณะเดียวกัน ค่อย ๆ
คลายออกเมื่ออีกฝ่ายหยุดเดิน
“น้องทำผ้าเช็ดหน้าหล่น” ฮยอนบินหันไปรับของใช้ส่วนตัวจากมือรุ่นพี่
โค้งเร็ว ๆ ก่อนจะรีบวิ่งหนีสถาณการณ์ที่อันตรายต่อหัวใจเหลือเกิน
-- ถ้าผมหัวใจวายขึ้นมา
พี่จะรับผิดชอบยังไง –
●
-- วันอังคารพี่มินฮยอนชอบมาทานข้าวกลางวันที่โรงอาหารกลาง
--
“เหม่ออะไรของมึงอีกเนี่ย” คิมดงฮันโบกมือไปมาตรงหน้าเพื่อนสนิท
หวังเรียกสติที่หลุดลอยหายไปให้กลับเข้าร่าง
“หมี กูว่า --”
ดวงตาเล็กเรียวเบิกกว้างเหมือนคนเห็นสิ่งลี้ลับ
ก่อนจะรีบซุกหน้าลงกระเป๋าทำทีเป็นหลับ
“ว่าอะไร เอ๊า ไอ้นี่”
เจ้าของฉายาหมีคีบข้าวเข้าปาก เอาตะเกียบเคาะหัวเพื่อนด้วยความรำคาญ
“พวกพี่นั่งด้วยได้ป่ะ”
รุ่นพี่ตัวเล็กคนดังของมหาวิทยาลัยยิ้มตาปิดให้คนที่นั่งทำหน้าเหรอหรา
-- รู้แล้วว่ามันเป็นอะไร --
“ได้ครับพี่จงฮยอน”
“พี่มากันห้าคน นั่งได้อยู่ใช่ไหม”
“ได้ ๆ พี่ พวกผมนั่งกันแค่สองคน”
“ขอบคุณนะ”
“มึง ฮยอนบิน ไอ้นี่มาหลับอะไรตอนนี้
เขยิบให้พี่มินฮยอนนั่งหน่อย” คนถูกเรียกชื่อไถตัวเองไปนั่งริมสุด
แต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งลงข้าง ๆ ตัวเอง
“เพื่อนน้องไม่สบายเหรอ”
เสียงที่ฮยอนบินจำได้ดีเอ่ยถามดงฮัน
--
พี่จะใจดีแบบนี้กับใครไปเรื่อยไม่ได้นะ –
“พี่มียานะเอาไว้ไหม”
--
เนี่ย เพราะพี่เป็นแบบนี้ไง –
“เปล่าพี่
มันเขิน”
●
-- วันพุธพี่มินฮยอนจะนั่งรถเมล์กลับบ้าน --
ฮยอนบินแทบจะเป็นลมล้มพับอยู่ตรงป้ายรถเมล์
-- จะอะไรเสียอีก -- ก็วันนี้หัวใจเขาทำงานหนักเกินอัตราที่จะรับไหวแล้วน่ะสิ
เหตุผลก็เพราะ
คนที่กำลังวิ่งตากฝนมายืนหลบอยู่ข้าง
ๆ เขาตอนนี้
กลิ่นพีชอ่อน ๆ นี่
หอมจนหัวใจสั่น
-- ใกล้เกินไปแล้ว --
“ติดอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้ามอ”
ฮยอนบินเหลือบมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ไปยิ้มไป
“ไม่เป็นไร
ฝนใกล้ซาแล้วทำงานไปเถอะ”
--
โคตรอิจฉาคนที่ได้ยินเสียงพี่ทุกวันเลย –
“อื้อ รู้แล้วน่า”
“ครับ ๆ จำได้”
“รักเหมือนกันครับ”
-- เรามาทำอะไรตรงนี้วะ
–
●
-- วันศุกร์พี่มินฮยอนมีซ้อมร้องเพลงที่ชมรม
–
สุดท้ายฮยอนบินก็มาเดินเตร่อยู่แถวชมรมดนตรีตอนสี่โมงเย็น
หนึ่งวันที่ผ่านมาโคตรทรมานเลยที่ฝืนใจตัวเองไม่ให้มาเจอหน้าพี่เขา
“ประสาทมึงกลับถูกไหม”
เมื่อวานเขาได้ยินดงฮันพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก
“มึงทนไม่ไหวหรอก”
เพื่อนเขาพูดไม่ผิดเลยสักนิด
ก็เขามานั่งตบยุงรออีกคนแล้วนี่ ตอนนี้น่ะ
ฮยอนบินกำลังนั่งสัปปะหงกอยู่หน้าชมรมดนตรี
เวลาตอนนี้ก็ปาไปสามทุ่มแล้ว
-- ซ้อมอะไรนักหนาวะ --
“เพิ่งซ้อมเสร็จ”
ฮยอนบินรีบเด้งตัวขึ้นไปยืนหลบหลังเสาต้นใหญ่ คนที่เขานั่งรอมากว่าสี่ชั่วโมง
เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด และน้ำเสียงที่ใช้กับปลายสายก็ดูห้วนผิดวิสัยคนพูดสุภาพอย่างพี่เขา
“อืม
รู้แล้ว”
“แค่นี้นะ”
-- ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าวะ
–
●
ฮยอนบินนั่งมองคนที่กระดกเบียร์เข้าปากเป็นกระป๋องที่สาม ส่วนเขาน่ะ
เพิ่งจะได้เริ่มกระป๋องที่สองเอง
หลังจากอีกคนกดวางสายโทรศัพท์ และทรุดนั่งแหมะลงกับพื้น ฮยอนบินก็เดินออกจากเงามืดมานั่งลงข้าง
ๆ รุ่นพี่โดยไม่พูดอะไร
ไม่รู้มีใครดลใจให้เขามีความกล้าพอที่จะเอ่ยปากชวนรุ่นพี่มาดื่มด้วยกัน
ไม่รู้มีใครดลใจให้เขามีความอดทนพอที่จะฟังเรื่องราวความสัมพันธ์ห่วย
ๆ ของคนตรงหน้า
“ผมว่าพี่ดื่มเยอะไปแล้วนะ” มือหนาดึงกระป๋องเบียร์ออกจากปากอีกคนมาดื่มเสียเอง
“พี่ยังไหว”
ฮยอนบินมองคนที่เอาแต่จ้องปลายเท้าตัวเอง ก็ได้แต่ส่ายหน้า
-- นี่คือไหว --
“ไม่ไหวก็บอกไม่ไหวดิพี่”
-- พี่ไม่ไหวหรอก --
“ไหวที่จะอยู่
พี่ยังไหวที่จะอยู่กับเขา” คนตัวขาวพูดเสียงเครือก่อนจะเอามือปิดหน้าตัวเอง
-- ร้องไห้สินะ --
“หรือพี่ –ไม่ไหววะ”
ฮยอนบินดึงอีกคนมาซบตรงไหล่
เสื้อเชิ้ตที่เขาใส่อยู่เปียกน้ำตาของรุ่นพี่ตัวขาว แขนยาวโอบรอบไหล่สั่น ๆ
ไว้หลวม ๆ
-- พี่รักเขาขนาดนี้ ทำไมเขาถึงกล้าทำร้ายพี่วะ --
ให้ตายเถอะ อุตส่าห์ได้มาอยู่ด้วยกันสองคน แต่ต้องมานั่งฟังเสียงร้องไห้ของคนที่ตัวเองชอบเนี่ยนะ
–โคตรไม่แฟร์เลย
●
“นี่ --นายเคยชอบใครมาก ๆ ป่ะ” ลมหายใจร้อน ๆ
ของคนเมาคลอเคลียอยู่ที่ข้างหู
อาจจะเป็นภาพที่ประหลาดสักหน่อยถ้ามีคนผ่านมาเจอ
ก็ผู้ชายตัวสูงสองคนมาขี่หลังกันแบบนี้ –คงดูแปลกพิกล แต่มันเป็นทางเดียวที่จะแบกรุ่นพี่ของเขากลับบ้านได้เนี่ยสิเลยต้องทำ
“ถามอะไรของพี่เนี่ย”
“ไม่มีเหรอ
ไม่เคยชอบใครเลยเหรอ”
--ให้ตอบว่าอะไรล่ะพี่ ชอบคนที่ผมแบกอยู่นี่แหล่ะครับ
อย่างนี้เหรอ--
“เหนื่อยเนอะ
ชอบใครมาก ๆ เนี่ย”
“พี่เหนื่อยเหรอ ผมไม่เคยเหนื่อยเลย”
“...”
“ชอบมาสามปี แค่เห็นเขายิ้มผมก็มีความสุขแล้ว”
“...”
“เคยท้ออยู่ครั้งนึง เมื่อไม่กี่วันนี้เอง”
“...”
“เพิ่งรู้ว่าเขามีคนคุยด้วยอยู่แล้ว”
“...”
“เหมือนโลกทั้งใบพังลงต่อหน้าเลยครับ”
“...”
“แต่ไม่เห็นหน้าเขาทรมานกว่าเยอะ”
“...”
“ยิ่งเห็นเขาร้องไห้ –พี่”
“...”
“อ่าว หลับซะงั้น แล้วก็ปล่อยให้ผมพูดอะไรไม่รู้คนเดียวเนี่ยนะ” ร่างสูงหัวเราะเบา
ๆ กับความเปิ่นของตัวเอง
--พูดคนเดียวเป็นตุเป็นตะ ไอ้บ้าเอ๊ย--
ควอนฮยอนบินระบายยิ้มจาง
ๆ ตอนเห็นเนื้อแก้มขาวของคนที่หลับเกยไหล่เขาอยู่ล้นออกมา
--น่ารัก--
--ผมจะไม่เหนื่อย เรื่องของพี่น่ะ ผมจะไม่ยอมเหนื่อยเด็ดขาด
ฮวังมินฮยอน--
“ขอบคุณนะฮยอนบิน”
แขนเรียวที่กอดคอเขาไว้กระชับแน่นขึ้น
“ขอบคุณที่ชอบพี่”
คนบนหลังกว้างหันหน้าหนีจากซอกคอเขา
“แล้วก็ –ขอโทษนะ”
ฮยอนบินแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า มีคนเคยบอกไว้ว่า –ถ้าไม่อยากให้น้ำตาไหล
ให้แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า–
“ขอโทษจริง ๆ”
น้ำตาที่คิดว่ากลั้นมันได้แล้วไหลเปียกแก้มตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
ที่มีคนเคยบอกไว้เรื่องซ่อนน้ำตาอะไรนั่น –สุดท้ายมันก็แค่เรื่องโกหก
“ไม่เป็นไรครับพี่ –ผมไม่เป็นไร”
●●●
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น