คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [01] เธอของแพท (ในวันที่เรามีเรา)
เธออแพท (ในวันที่เรามีเรา)
__________________________________________
วันนี้เป็นวันศุร์ลาเือนพอี เราสอนวาแผนลาพัร้อนลมาหัวหิน ึ่วันเสาร์ะรับวันรบรอบห้าปีที่เธอับแพทให้สถานะแฟนันพอี
เมื่อสามเือน่อน เราสอนหัวหมุนันทุวัน เนื่อ้วยปีนี้เป็นปีแรที่เราลาพัร้อนมาเที่ยว้วยัน เพราะอนนี้พวเรา้ามผ่านวัยเรียนมาเป็นวัยทำานไ้หนึ่ปีแล้ว
อนที่เรียนอยู่เรา็มัะหาเวลาไปพัผ่อน้วยันใน่วเวลานี้เสมอ เพราะอยาให้ทุสถานที่ที่เราไปเป็นหนึ่ในวามทรำี ๆ ที่เราใ้เวลาร่วมันในวันสำัอเรา
้อมูลอสถานที่ท่อเที่ยวมามายถู้นหาแทบะทุวัน เนื่อาเรา้อใ้เวลาใหุ้้ม่าที่สุใน่วเวลานั้น สุท้าย้วยอะไรหลาย ๆ อย่า ทั้านที่ไม่ลัว และเวลาทีู่ะมีเพียน้อยนิ ทั้เธอและแพทเลยลันไ้ามนี้
เธอบอว่า ...
“ไม่ึ้นเาแล้วนะ ป่า็ไม่อยาเ้า”
“ไปทะเลันเถอะแพท”
แล้วมีเหรอที่แพทะไม่ามใเธอ
ทริปไปเที่ยวหัวหินสามวันสอืนึถูเียนึ้น
เธอรับหน้าที่อที่พั ทำแพลนเที่ยว ัระเป๋าเหมือนทุรั้ ส่วนแพท็นั่มอเธอาปริบ ๆ เป็นำลัใให้เธอเหมือนทุรั้เ่นัน
แพทไม่มีหน้าที่อะไรับารัทริปในรั้นี้ (เหมือนทุรั้) เพราะเธอบอว่าเ็ยาับารัทริปอแพทที่ไปหาเอาาบหน้า และารัระเป๋าแบบส่ ๆ อแพท็ทำให้เธอโมโหแพทลอทริปนั้น ึ่เป็นทริปเียวที่แพทไ้ัารทุอย่า
.
เธออโรแรมเล็ ๆ ใล้ับเพลินวาน (ุหมายแรอเราในวันนี้) อนแรแพทะเ่ารถยน์ับให้เธอนั่สบาย ๆ แ่เธอบอให้แพทเ่ามอเอร์ไ์แทน
“อยา้อนท้ายแพทเหมือนอนเรียน” เธอบอับแพทแบบนี้
เธออแพทนี่น่ารัริ ๆ
อนที่ทาโรแรมโทรึ้นมาแ้ว่ามอเอร์ไ์ะพร้อมอนเย็น ๆ เธอำลัเอาอในระเป๋าออมาัพอี ส่วนแพท็ไ้แ่นั่มอเธอเินไปเินมาระหว่าระเป๋าเินทา ู้เสื้อผ้า โ๊ะเรื่อแป้ และห้อน้ำ ว่าะเสร็แพท็เปลี่ยนวิถีสายามา้อหน้าอโทรทัศน์แทนแล้ว
“แพทะอาบน้ำ่อนเลยหรือเปล่า”
ไม่รู้ว่าเธอั้ใหรือเปล่า แ่ผิวาว ๆ ับเอวอ ๆ อเธอ ำลัร้อเรียให้แพท้อมออย่า่วยไม่ไ้ เธอยืนอยู่หน้าห้อน้ำ เหมือนเพิ่ะเินออมา มีผ้าเ็ัวพันท่อนล่าไว้ แพทยยิ้มเมื่อรู้แน่ัแล้วว่าเธอเ้าไปทำอะไรั้นานสอนานในนั้น
“นี่ือวนอาบ้วยันถูไหม”
ำอบอเธอไม่เยทำให้แพทผิหวั เพราะหลัาที่เธอพยัหน้า พร้อมูล่อถุยาึ้นมา อะไร็ห้ามแพทไม่ไ้แล้วอนนั้น เราสอนใ้พื้นที่ห้อน้ำอโรแรมไ้เป็นประโยน์พอสมวร เพราะนอาห้อน้ำเล็ ๆ นี่ะมีเอาไว้ทำวามสะอาร่าายแล้ว มันยัเป็นไ้มาว่านั้นอี
“เธอยสะโพึ้นหน่อย”
บั้นท้ายลมลึทำามอย่าว่า่าย และมาไปว่านั้น เ้าอมันไม่ไ้หยุอยู่แ่นั้น
เธอำลัทำให้แพทไปไหนไม่รอรู้ัวหรือเปล่า
าห้อน้ำอนนี้เปลี่ยนเป็นเียเรียบึอโรแรม ็เธอเล่นน่ารันแพทอใไม่ไหว มันเลยบที่รอบสอรอบไม่ไ้ริ ๆ
“แพท—”
เสียราเรียื่อแพทอเธอ ทำเอาแพทน้อยยิ่หยุยาเ้าไปให่ ไหนะแ้มแ ๆ ปา้ำ ๆ นั่นอี นที่ทนมอภาพนี้แล้วอยู่เย ๆ ไ้ไม่ใ่แพทแน่ ๆ
เธอหลับไปแล้วเหนื่อยที่แพทเอาแ่ใมาไปหน่อย และอนนี้เสียพระเอนาเอาทีวีรหน้า็เริ่มฟัไม่รู้เรื่อสำหรับแพทแล้วเหมือนัน
“เธอแพทอหน่อย”
เป็นลไอัโนมัิอร่าายเธอไปแล้ว เพราะแ่แพทระิบเบา ๆ ที่้าหูแ ๆ ัวหอม ๆ าว ๆ ็หันมาบอแพททันที
เธอเป็นลูแมวที่อ้อนเ้าอไ้น่ารัที่สุในโลเลย
ื่นมาเอับปายื่น ๆ อเธอ แพท็รู้ไ้ทันทีว่าโนเธออนเ้าให้แล้วแน่ ๆ พอเห็นแพททำหน้าใส่ เธอ็ยิ่เพิ่มระับวามอนมาึ้นไปอี าปายื่น ๆ อนนี้มีเสียิปาเบา ๆ ให้ไ้ยินเพิ่ม้วย
“เธอหันมาหน่อย”
“อนอะไรแพทอะ”
พอประโยนี้หลุออไป เธอ็ถลึาใส่แพท ่อนะออึ้น ระับนี้แล้วแสว่าแพททำเรื่อไว้ริ ๆ
“เพราะแพทเราเลยไม่ไ้ไปเที่ยว” แ่เพราะเธอเป็นนที่อนแล้วะบอว่าเพราะอะไรถึอน ประโยห้วน ๆ ที่เหมือนะบอใบ้วามผิอแพทึหลุออมาหลัานั้น ลืมไปเสียสนิทว่าอมอเอร์ไ์ไว้แล้วะไปเินเพลินวานัน
“แ่ เธอเริ่ม—” แ่แพทอ้าปาพู เธอ็มอาเียวทันที
“ใ่ หมี่เริ่ม่อน แ่แพทไม่ยอมหยุอะ” เอาแล้วไอ้แพท หาเรื่อเา โนเาหาเรื่อืน
เหลือบูเวลาเห็นว่าใล้สอทุ่มแล้วเลยรีบวิ่ลไปิ่อ้านล่า ทิ้เธอหน้าูมไว้บนห้อ ไม่ถึสิบนาที็ไุ้แรถมาโบให้เธอแอบอมยิ้มไ้แล้ว
“ปิั้สี่ทุ่มไปัน”
เธอยอมับมือที่แพทยื่นไปให้โยไม่อิออ แ้มาวอูมึ้นเพราะเ้าัวลั้นยิ้มไว้นสุวามสามารถ
“อบุนะแพท”
.
เธอแทบะแวะเ้าทุร้านที่เราเินผ่านัน แ่ร้านที่ึูเธอไ้มาที่สุหนีไม่พ้นอิน ื้อมาเ็มไม้เ็มมือไปหม ทั้าวทั้หวาน น้ำหนัึ้นแน่นอน
“ปะ ลับัน”
เพราะรู้ว่าแพทไม่อบที่ที่มีนเยอะ ๆ เธอเลยเลือะื้อลับไปินันที่ห้อสอน เธอ็เป็นเสียแบบนี้ แล้วแพทะไม่รัไม่หลเธอไ้อย่าไร
“อบุนะหมี่”
ไ้เปลี่ยนาหมุนพวมาลัยรถยน์มาเป็นบิแฮน์รถเรื่อนี่็ีเหมือนัน ลมปะทะแนเย็นสบาย แถมมีอ้าหลัอุ่น ๆ าเธออี
“ิถึรั้แรที่้อนแพท” เธอว่าพลาระับอ้อมอให้แน่นึ้นว่าเิม
“หลัแพทยัอุ่นเหมือนเิมเลย” อนพูประโยนี้ เธอเอาามาเยรไหล่แพท เพื่อให้แพทไ้ยินัึ้น
เธอทำให้หัวใแพทเ้นเร็วเินไปแล้ว
.
เ้ามืวันเสาร์เราออมาเินเล่นริมหาัน แพทไ้ยินเธอบ่นั้แ่่อนมาว่าอยาูพระอาทิย์ึ้น เลยวนเธอออมาันั้แ่ไ่ยัไม่ัน อนเธอทำหน้า ๆ ใส่ แพทแทบไม่อยา้าวออาห้อเลย อยาล้มเลิแผนทุอย่าไปให้หม
็เธออนื่นนอนมันน่าอน่าูบเสียนานั้น
เราสอนถอรอเท้าเินไปามายหา น้ำทะเลัมาโนเท้าเปล่าเปลือยให้วามรู้สึเย็นสบาย สัมผัสาทรายนั้นทำให้ผ่อนลายึ้นมา เธอเินนำหน้าแพท มีมืออเราทัู้่เป็นสิ่เื่อม่อเราสอนไว้
เราสอนเินเลียบายฝั่ไปเียบ ๆ ่อนที่เธอะหยุทิ้รอยเท้าไว้บนผืนทราย ทรุนั่ลรหน้าทะเลว้า ่อนะหันมายิ้มให้แพทและบลบนพื้นที่ว่า้า ๆ ัว เมื่อแพทนั่ล เธอ็เอนมาบไหล่ัน สายเราทั้สอนมอรไปยัเส้นอบฟ้า มอูแสสีส้มอ่อน ๆ ่อย ๆ โผล่ึ้นมาาน้ำ
“ห้าปีแล้วนะเธอที่เราอยู่้าันมา” พอแพทพูประโยนี้ึ้นมา เธอ็แหนหน้าึ้นมามอ
“แพทมีวามสุมาเลย”
“อบุที่อยู่ับแพทมาลอนะ”
เธอไม่พูอะไร เพียแ่เอื้อมมือมาสอประสานับมือแพทไว้ ่อนที่ริมฝีปานุ่มหยุ่นอเธอะถูแพทรอบรอ่อหน้าวะวันและท้อทะเล
.
แพทิว่าเธอร้อนแรบนเียมาลอ แ่ไม่ิว่าะเร่าร้อนนานี้ เธอแทบไม่ให้แพทพัหายใหายอเลย เมที่เธอุมทำเอาแพทแพ้ไปหลายาแล้ว
เธออยู่บนัวแพท ยัวึ้นลเป็นัหวะ แพทาแทบพร่าเหมือนำลัเห็นเทวาลมาอวยพร ยิ่อนเธอยยิ้มให้ัน แพท็แทบะบ้าาย เธออแพทร้ายาริ ๆ
แพทแพ้เธอมาลอสินะ ไม่ใ่แพ้ที่มีวามหมายว่าแพ้นะ แ่แพ้เพราะาเธอไม่ไ้อีแล้วในีวิ อนนี้
“อวัรบรอบห้าปี” เธอโน้มัวลมา ใบหน้าื้นเหื่ออยู่รหน้าแพท
“เราโีมา ๆ เลยที่แพทรัเรา” ว่าบ็้มลมาูบ มอบุมพิหวามไหวให้ และแพท็รับวามหวามไหวนั้นไว้้วยวามยินี
.
“หมี่รัแพทนะ”
“แพท็รัหมี่มาเหมือนัน”
__________________________________________
ความคิดเห็น