คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Page 1113 : บทลงโทษ
ถ้าฮวังมินฮยอนกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย
คงไม่ต้องโทษใครนอกจากควอนฮยอนบิน
เตียงในห้องของเด็กยักษ์กลายเป็นเบาะรองรับร่างของเราสองคน
ทั้งฮยอนบินและมินฮยอนอยู่ในสภาพล่อแหลม
เสื้อเชิ้ตของทั้งสองคนแทบจะไม่มีกระดุมเหลือติดอยู่แล้ว
และในส่วนของริมฝีปากนั้น
... เกือบจะใช้ลมหายใจเดียวกันเลยทีเดียว
“พอก่อน”
คนเป็นพี่กระซิบบอกทั้งที่ปากของคนน้องยังแนบชิดอยู่อย่างนั้น
มินฮยอนลูบท้ายทอยอีกฝ่ายเบาๆ เมื่อฮยอนบินยอมผละออกไป
“ยังไม่สมกับที่ทำความผิดไว้เลยนะครับ” ฮยอนบินพูดเรียบ ๆ
แต่สายตาวิบวับนั่น ...
ได้ใจใหญ่แล้วนะ
“แล้วจะให้ทำยังไง ถึงจะหายงอนเนี่ย ฮึ”
“ให้ผมมากกว่านี้สิครับ”
●
วันหยุดของฮวังมินฮยอนหมดไปกับการจูบไถ่โทษ
ส่วนคนต้นคิดการทำโทษครั้งนี้กำลังนอนอยู่บนตักเขา เข้าแอพพลิเคชั่นดูคลิปต้นเหตุนั่นอีกครั้ง
“ถ้าจะดูแล้วหันมามองหน้าหาเรื่องแบบนี้ ปิดดีไหม”
มือบางยกขึ้นบังหน้าจอไว้ แต่ก็โดยอีกฝ่ายปัดออกเบา ๆ
“ไม่เอา อยากดู”
“ไหนบอกไม่ชอบ แล้วทำไมถึงอยากดู”
“ก็ ... ไม่บอกดีกว่า” มินฮยอนอยากจะเขกหัวเหม่ง ๆ
ของคนที่อยู่บนตักสักที ...
หมั่นไส้
“ไอ้เด็กนี่ ลีลาเยอะจริง”
“มีมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลยล่ะครับ”
ไอ้การยกยิ้มมุมปากนี่ ...
“ทะลึ่ง ...”
“อะไรครับ
พี่คิดไปถึงไหนเนี่ย”
เกลียดรอยยิ้มล้อเลียนของเด็กคนนี้จริง ๆ
“นี่เลิกย้อนดูตอนนี้สักทีเถอะ”
ภาพที่เขาเลียนิ้วก้อยนี่
รู้สึกจะวนไปวนมาหลายรอบเกินไปแล้ว
“...”
ฮยอนบินไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบสนองกับคำพูดของเขา
ตาเรียวรียังคงจ้องมองภาพในจอพร้อมกับใช้นิ้วเลื่อนกลับไปมาอยู่อย่างนั้น
“นี่
...” รอบที่หกแล้วที่มินฮยอนเห็นภาพตัวเองเหย่นิ้วก้อยเข้าปาก
“...”
“ฮยอนบิน”
รอบที่เจ็ด ...
“...”
“นี่
...” รอบที่แปด ...
“...”
“มองแบบนี้หมายความว่าไง”
ตอนนี้ฮยอนบินไม่ได้จองหน้าจอโทรศัพท์แล้ว
เจ้าเด็กตัวโตกำลังจ้องใบหน้าของมินฮยอนแทน
“เฮ้ย
...” รู้ตัวอีกทีร่างสูงโปร่งของตัวเองก็โดนคนที่ตัวสูงกว่าคร่อมเอาไว้เสียแล้ว
“เดี๋ยว
...”
ไอ้ท่าที่กำลังเลียริมฝีปากนี่มันอะไร ...
“ฮยอนบิน”
มินฮยอนรู้ว่าเสียงตัวเองสั่นแค่ไหน จะไม่ให้สั่นได้ยังไงในเมื่อคนตรงหน้ากำลัง
...
“ผมไม่ไหวแล้ว”
จู่โจมเขาแบบนี้
“อื้อ”
●
กว่าจะหลุดรออดจากฝีปากคนตรงหน้า
มินฮยอนนึกว่าตัวเองจะขาดใจตายกับรสจูบของฮยอนบินเสียแล้ว
ตอนนี้เด็กเอาแต่ใจกำลังนั่งมองเขาอยู่ที่สุดปลายเตียง
ส่วนตัวเขาน่ะเหรอ
... นั่งชิดหัวเตียงพร้อมกองหมอนที่กั้นอีกคนไว้น่ะสิ
“ไม่ให้ผมไปส่งที่หอจริง
ๆ เหรอ” ถึงจะพูดเสียงหงอย ๆ แต่ปากที่ยิ้มกว้างแบบนั้น ...
มันสวนทางกันเกินไปไหม
“อื้อ
เดี๋ยวผู้จัดการมารับ”
“เอาจริงอ่ะ” เด็กยักษ์เริ่มขยับมาใกล้กองหมอนทีละนิด
“นายไปส่งพี่ที่เดิมเมื่อเช้าแล้วกัน นัดพี่เขาไว้ที่นั่น”
“พี่ ...”
ฮยอนบิน ... นายเข้าใกล้เขตที่กั้นไว้มากเกินไปแล้ว
“อะไรอีก”
“ขอจูบลา” เด็กตัวโตไม่พูดเปล่า
มือก็ปัดหมอนที่กั้นอยู่ออกไปด้วย
“หยุดตรงนั้นเลย” มินฮยอนชี้หน้าอีกคน
ซึ่งก็ได้ผลฮยอนบินหยุดการกระทำนั้นแทบจะทันที
“...”
“วันนี้นายได้ไปมากแล้วเด็กน้อย ... เก็บไว้คราวหน้าบ้าง”
หมอนที่ถูกอีกฝ่ายปัดออกถูกคนเป็นพี่เอามากอดไว้แทน
“...”
“เข้าใจไหม เจ้ายักษ์”
“...”
แววตาตัดพ้อแบบนั้น ... มินฮยอนทนมองมันไม่ได้จริง ๆ
“ฮยอนบิน”
“...”
มินฮยอนตัดสินใจขึ้นคร่อมไปนั่งบนตักของอีกฝ่าย
ก่อนจะมอบรสสัมผัสที่คนตัวโตร้องขอเมื่อสักครู่ ฮยอนบินกอดเอวอีกฝ่ายแน่น
เอียงหน้ารับจูบที่ไม่ทันตั้งตัวด้วยความเต็มใจ
ฮยอนบินรู้ดีว่า ... พี่มินฮยอนใจอ่อนกับเขาเสมอ
●
“โอ๊ยพี่ ตีทำไมเนี่ย”
“ก็บอกว่าอย่าล้วงเข้าไปในกางเกงไง”
●●●
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น