คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Page 1113 : เด็กขี้หวง
สำหรับคนนอนเกือบเช้าแบบควอนฮยอนบิน
ไม่ควรมายืนตรงนี้ในเวลาเจ็ดโมงเช้าแบบนี้หรือเปล่า
หมวกใบเก่งกับผ้าคาดปากทำให้เขาซ่อนใบหน้าในฝูงชนได้ดี
... และก็โชคดีที่เมเนเจอร์แนะนำให้มาสาขาที่คนส่วนใหญ่นึกไม่ถึง
แถวเริ่มหดสั้นลงจนมาถึงคิวเขาในที่สุด
แต่ก่อนจะเอ่ยปากบอกพนักงานหน้าเคาน์เตอร์
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็มีสายเข้ามาเสียก่อน
“แป๊บนึงนะครับ”
ฮยอนบินดึงผ้าคาดปากลง แต่ปีกหมวกยังคงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี
ตอนนี้ยังไม่มีใครจำเขาได้
“ฮัลโหล”
เขาคงรีบและรนเกินไปจึงไม่เช็คว่าสายที่โทรเข้ามาเป็นใคร
พอได้ยินเสียงอีกฝ่ายฮยอนบินอยากจะหมุนเวลาย้อนกลับให้ตัวเองได้มองหน้าจอก่อนจะรับสายนี้สักนิด
“พี่ฮยอนบิน
น้องฝากซื้อหน่อย ขอโปสเตอร์พี่มินฮยอน 10 ใบ”
เสียงยูซอนโฮเจื้อยแจ้วบอกจุดประสงค์ที่โทรมา
ได้ยินแล้วอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้ง
“รู้ได้ไงว่าอยู่ไหน”
“ก็วันนี้เปิดขายวันแรกนี่
พี่ต้องไปอยู่แล้วใช่ป่ะ ฝากซื้อหน่อยสิ”
ผิดที่เขาแสดงออกนอกหน้ามากไปว่าเป็นแฟนคลับของพี่มินฮยอนหรือไง
เจ้าเด็กนี่ถึงรู้แนวว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร
“ไม่ มาซื้อเองสิ”
“อะไรเล่า
ผมมีเรียนร้องเพลง ฝากหน่อย”
นั่น ... เหตุผลร้อยแปดจริง
ๆ เจ้าเด็กนี่
“ถ้าฝากต้องเอาโปสเตอร์คนอื่น”
ใจจริงอยากจะตะโกนว่า ‘ไม่ให้โว้ย’ ดัง ๆ แต่ก็เกรงใจคนอื่น
“ไม่เอา จะเอาโปสพี่มินฮยอนอ่ะ”
เกลียดน้ำเสียงเวลามันพูดชื่อพี่มินฮยอนจริง ๆ
ช่างหวานขัดที่กำลังกวนประสาทเขาตอนนี้มาก
“ไม่”
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่ให้ไง
เอาคนอื่นสิ”
“ไม่เอา
น้องจะเอาโปสพี่มินฮยอน”
“บอกว่าไม่ไง”
“ตกลงลูกค้ารับเป็นสีไหน
แล้วก็โปสเตอร์ใครคะ” พนักงานคงรอนานแล้ว ถึงเลือกจะพูดแทรกขึ้นมา
ฮยอนบินส่งยิ้มให้แบบเขิน ๆ ก่อนจะบอกออกไป
“สีอะไรก็ได้ครับ
ฮวังมินฮยอนมีกี่ใบ เอาหมดนั่นแหล่ะครับ”
“คะ?” เธอทำหน้างงใส่ เขาเลยต้องย้ำให้อีกฝ่ายฟังแบบชัด ๆ
อีกครั้ง
“เอาโปสเตอร์ฮวังมินฮยอน
ทั้งหมดที่ร้านนี้มีครับ” พนักงานพยักหน้ารับ ก่อนจะหายไปจากเคาน์เตอร์
ฮยอนบินจึงกลับไปคุยกับคนในสายต่อ
“สาขานี้หมดแล้ว
ไว้มาซื้อเองแล้วกัน”
“โหย
พี่อ่ะ ทำไมทำงี้ ซื้อต่อได้ไหมขอ 10 ใบ” ซอนโฮร้องผ่านโทรศัพท์ออกมา
ก่อนจะมีข้อต่อรองใหม่เพิ่มขึ้นมาอีก
“ไม่”
“5
อ่ะงั้น”
ยัง ... ยังไม่ยอมจบอีก
“ไม่”
“3”
ดูมัน ...
“อันเดียว”
“อันเดียวเองอ่อ”
ถึงจะมาทำเสียงหงอย ๆ ใส่ เขาก็ไม่มีทางใจอ่อนอยู่แล้ว
“หรือจะไม่เอา”
“เอาก็ได้”
พอได้ยินคนเป็นพี่ยื่นคำขาด คนเป็นน้องเลยได้แต่ยอมรับกับสิ่งที่ใจไม่ได้ต้องการ
“ได้แล้วค่ะ”
“วางสักทีจะจ่ายเงิน”
ฮยอนบินบอกซอนโฮ แต่กลายเป็นว่า พนักงานคิดว่าคนที่เขาพูดด้วยคือเธอ
“คะ?”
“ขอโทษครับ
เท่าไหร่ครับ”
คนตัวสูงบอกขอบคุณ
ก่อนจะรับถุงสีขาวแถบเขียวที่มีมากกว่าสิบใบมาถือไว้ในมือ หูก็ยังหนีบโทรศัพท์เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมวางสายเสียที
“วางแล้วน้า
เดี๋ยวจะโทรหาอีกทีว่าให้เอามาให้ที่ไหน”
“เฮ้ย
เดี๋ยว อะไรวะเนี่ย มาซื้อให้ต้องเอาไปส่งให้อีก ไอ้เด็กนี่”
●
ฮวังมินฮยอนอดยิ้มไม่ได้จริง
ๆ กับพฤติกรรมขี้หวงของคนตรงหน้า ...
ใช่แล้ว
....
เขายืนต่อแถวอยู่หลังควอนฮยอนบิน
...
“ลูกค้ารับมาสก์สีอะไร
แล้วก็โปสเตอร์ของใครคะ” พนักงานคนเดิมที่เพิ่งรับมือกับฮยอนบินไป
ส่งยิ้มให้เขาก่อนจะทักทายเหมือนกับที่ทำกับลูกค้าคนอื่น
“ทุกสีที่ร้านมีครับ
ส่วนโปสเตอร์เอาทุกคนเลยอย่างละหนึ่ง”
เธอทำหน้าหนักใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยบอกในสิ่งที่เขารู้อยู่แล้ว
“สาขาเราฮวังมินฮยอนหมดแล้วค่ะ
ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
●
น้ำเสียงคุ้นหู ดังขึ้นใกล้
ๆ หน้าประตูร้านที่มินฮยอนเพิ่งก้าวออกมา ร่างสูงใหญ่ของคนที่ทำให้ใครหลายคนผิดหวังในการครอบครองโปสเตอร์ของเขากำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่
...
แล้วดูหน้าตาสิ ...
จะงอง้ำอะไรขนาดนั้น
“ผมไม่ให้
เอาไปแต่มาสก์สิ” มินฮยอนหยุดยืนอยู่ห่างจากอีกฝ่ายไม่มากนัก จึงได้ยินบทสนทนาค่อนข้างชัดเจน
“ไม่ ...
ของคนอื่นผมไม่ได้เอามาด้วย”
“ไม่ให้ครับ
ถึงพี่จะเป็นเมเนเจอร์ผม ผมก็ให้ไม่ได้”
คนที่แอบฟังเผลอหลุดขำกับคำพูดเหมือนเด็กหวงของของคนตัวใหญ่
“ใช่ ผมหวง
คนนี้หวงมากด้วย” ถ้าตอนนี้ฮยอนบินหันมาเจอเขา ต้องล้อเรื่องหูแดงอีกแน่ ๆ
“อื้อ
มาสก์เอาไปได้หมดเลย ... ครับ ๆ แค่นี้นะพี่ของเยอะมาก”
พอเห็นจังหวะที่อีกฝ่ายวางโทรศัพท์แล้ว
ฮวังมินฮยอนก็เขยิบเข้าไปใกล้กว่าเดิม ...
“ให้ช่วยถือไหมครับ”
“พี่มินฮยอน”
ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นขีดเดียวเมื่อเจ้าตัวฉีกยิ้มเต็มแก้ม
“นิสัยไม่ดีเลยนะ”
มินฮยอนช่วยอีกฝ่ายถือถุงที่วางกองกันอยู่ขึ้น ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายออกจากตรงนั้น
“อะไรครับ”
ฮยอนบินสาวเท้าก้าวตามทันเขามาติด ๆ กลายเป็นว่าตอนนี้ไม่มีใครเดินนำใครแล้ว
“ก็ที่ถืออยู่น่ะ
คนอื่นเขาก็อยากได้เหมือนกันนะ”
“ผมไม่อยากให้ใครได้มองพี่ทั้งวันหนิ
... ผมมองคนเดียวก็พอแล้ว” คนตัวสูงกว่าโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู
เสียงทุ้ม ๆ นั่น ...
ให้ตายสิ
“เด็กนี่ ...
แล้วไม่สงสารสาว ๆ ที่อยากได้พี่บ้างเหรอ”
“หว่านเสน่ห์มากไปแล้วนะ
ฮวังมินฮยอน” ฮยอนบินพาดแขนที่ว่างลงบนไหล่ของคนเป็นพี่
ก่อนจะกระชับอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้น
●
“พี่มาคนเดียวใช่ไหม
ให้ผมไปส่งพี่นะ”
“อื้ม”
“ต้องแบ่งไว้ให้ซอนโฮอันนึงใช่ไหม”
หลังจากขึ้นมานั่งในรถแล้ว มินฮยอนก็ดึงกล่องโปสเตอร์อันนึงออกมาแยกไว้ให้
“ทำไมพี่ถึงรู้”
ฮยอนบินละสายตาจากพวงมาลัยมามองหน้าอีกคน พอเห็นพี่ยิ้มแบบมีเลศนัยแบบนั้น ...
ทำไมเขาไม่ทันคิดนะ
“นี่พี่ยืนอยู่ข้างหลังผมตลอดเลยเหรอ
งั้นก็ได้ยินหมดสิ”
หมดกัน ...
มาได้ยินตอนไหนไม่มา
ดันมาได้ยินตอนทะเลาะกับเด็กซอนโฮนั่น
“อ่าฮะ
ได้ยินหมดแหล่ะ ... เด็กขี้หวง” มินฮยอนบีบจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นแบบกะทันหันทำให้ฮยอนยินหน้าแดง
“ถ้าพี่ทำแบบนี้อีกที
...”
“อะไร”
มินฮยอนชะงักการกระทำที่กำลังทันอยู่
เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเป็นฝ่ายเข้าใกล้น้องเกินไปแล้ว
“ผมจะจูบพี่”
“เดี๋ยว ...
พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
ฮยอนบินดึงอีกฝ่ายเข้ามาใกล้
ยิ่งเห็นพี่หน้าแดงเขายิ่งอยากแกล้ง
ไหน ๆ
ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน ...
ครืด ครืด
“...”
“พี่ฮยอนบิน เอาโปสมาให้น้องที่บริษัทได้เปล่าอะ”
●●●
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น