ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {fic gintama } รักวุ่นๆยกกำลังสอง!

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่หนึ่ง:เขาว่ากันว่าพวกเด็กใหม่จะมีแต่แบบติ๋มๆทั้งนั้นแหละ!!

    • อัปเดตล่าสุด 16 ต.ค. 57


    ตอนที่หนึ่ง:เขาว่ากันว่าพวกเด็กใหม่เป็นพวกติ๋มนะ!

     




     

              “อัยย้า!! ตายแล้วน่อ!!สายแล้วๆ!!!”เสียงเล็กแหลมของยัยหมวยที่คุณก็รู้ว่าใครดังมาแต่ไกลก็พบว่ามียัยหมวยคนหนึ่งใส่แว่นหน้าเตอะวิ่งมาด้วยความเร็วสูงจนทำให้กระโปรงและปกกะลาสีนั้นบานออกแต่เธฮไม่กลัวว่าใครจะเห็น กกน. อันน่ารักของเธอหรอกนะเพราะอะไรนะหรอ เพราะเธอใส่กาเกงวอมไงละ!!ด้วยความที่ว่าตัวเองเป็นพวกชอบกำลัง(?)และต้องขยับร่างกายอยู่บ่อยๆทำให้เธอคิดว่าทำแบบนี้น่าจะดีกว่าไม่มีอะไรเลย เธอฝึกกังฟูมาตั้งแต่เด็กๆเพราะเธอต้องใช้ปกกันตัว

     

     
     

              “หวา~!!!ทำไงลีๆ!!ประตูปิดแล้วน่อ~!!”เธอโวยวายยกใหญ่เมื่อเห็นว่าประตูรั้วเหล็กบานใหญ่ได้ปิดลงและเมื่อว่าพิธิปฐมนิเทศได้เริ่มแล้วด้วยแต่มีหรือเธอจะใช้สมองคิด..

     
     

     

              เธอใช้กำลังขาที่เรียวเล็กของเธอแต่กลับมีพลังมหาศาลนั้นพุ่งทะยานสู่ความสำเร็จด้านบนประตูรั้วเหล็กอย่างคร่องแคล่วเพราะอะไรนะหรอ ที่โรงเรียนเก่าเธอก็ทำแบบนี้บ่อยๆไงละ!

     
     

     

              ตอนนนี้เธอได้แต่หวังว่าหน้าหอประชุมไม่มีใครมายืนสถิตอยู่แต่ดูเหมือนว่าคำขอของเธอไม่ได้ไปถึงหูของพระผู้เป็นเจ้าแหงเลย..

     

     
     

              เพราะตอนนี้หน้าหอประชุมเต็มไปด้วยอาจารย์ต่างๆที่ดูเหมือนไม่อยากฟังผอ.ตัวม่วงมีพ่วง(?)พุงพุ้ยต้องมาเทศมายืนกันเต็มไปหมดและแต่ละคนดูเหมือนเป็นอาจารย์โฉดแน่ๆเลยอย่างเช่นอาจารย์ยายแก่ที่ยืนสูบบุหรี่ด้วยสายตาที่เซ็งโลก อาจารย์ลึกลับที่มีผมสีน้ำตาลอ่อนมาปิดดวงตาไว้เคราแพะที่ยืนอ่านซีคิด..

     
     

     

              ตอนนี้คำขอที่สองของเธอคือขอให้เจอเจ้าบ้าหัวหงอกอย่างกินจังแต่ดูเหมือนพระผู้เป็นเจ้าก็ยังคงเมินคำขอของเธออยู่ดี..

     
     

     

               ถ้าอาเฮียบ้านั้นม่ายตื่นสาย อั๊วคงม่ายต้องมาอยู่ตรงนี้หรอกน่อ! ใช่..ตอนนี้เธอยืนอยู่หลังต้นซากุระต้นใหญ่ที่มีดอกผลิบานมากมายเธอได้แต่โทษพี่ชายตัวแสบของเธอจนลืมไปว่าเธอเองก็ตื่นสายเช่นกัน..

              เฮ้อ!ไหนๆก็มาไม่ทันแล้วโดดเลยละกัน!ไม่ต้องคิดซ้ำสองขาสองขาของเธอก็ออกแรงวิ่งไปยังอาคารทันทีเพราะสถานที่เธอต้องการไปคือ..

    ดาดฟ้า!!

               ใช่!สวรรค์ของพวกโดดเรียนคือ ดาดฟ้า ไม่ว่าใครๆก็ชอบที่นั้นเพราะที่นั้นเต็มความอบอุ่นของแสงแดด ลมเย็นๆที่ค่อยพัดมาตลอดเวลาเหมาะกับการนอนจริงๆ!

     

     
     

              ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าบานประตูเหล็กใหญ่ตอนแรกเธอตั้งใจจะถีบบานประตูนั้นแต่เพื่อความชัวร์.เธอจึงลองบิดลูกบิดเก่าๆนั้นเมื่อพบว่ามันไม่ได้ล็อคเธอเลยเปิดมันไปสุดแรง เธอรีบวิ่งทะยานไปยังด้านหน้า

     

     
     

              ท้องฟ้าสีครามสดใส แสงอาทิตย์อ่อนๆสาดส่องลงมา ก้อนเมฆน้อยใหญ่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า ตอนนี้เธอมองยังเบื้องหน้าก็พบความว่างเปล่าบ่งบอกว่าไม่มีใครบนดาดฟ้านอกจากเธอ..หรือเปล่า..?

     
     

     

             “โอ้ย..”เสียงใครละนั้น...คางุระหันควับไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงโอดครวญเบาๆจากด้านประตูเหล็กบานใหญ่ ก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง..เด็กผู้ชายที่ผมสีน้ำตาลอ่อนซอยนิดๆดวงตาแดงเข้มโตมองมายังยัยหมวยด้วยสายตาที่จะกินเลือดกินเนื้อ มือหนาที่ตอนนี้ลูบหัวตัวเองป่อยๆ เสื้อเชื้ตสีขาวแขนสั้นใส่ทับเสื้อยืดที่มีตัวเอสเหมือนลายเสื้อของซุเปอร์แมน

     

     
     

              “โอ้ว!!หวัดลีน่อ อาตี๋”ร่างเล็กทักชายปริศนาโดยพยายามมองข้ามสายตาที่ชายคนนั้นมองทางเธอ คางุระพยายามยิ้มและทำใจสู้เสือไว้ แต่เธอต้องสะดุ้งทันทีเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินมาทางเธออย่างช้าๆ..ทำให้คางุระเผลอกำสายกระเป๋าแน่นและเผลอถอยหลังไปด้านหลังทุกครั้งที่ชายคนนั้นเดินมาทางเธอ

     

     
     

              “คนที่ทำคนอื่นจมูกแทบหักยังจะมีหน้ามาหวัดดีอีกหรอ ยัยหมูตัวเมีย”เสียงเย็นทุ้มแต่ปกบอกได้เลยว่า ณ จุดๆนี้มีพลังงานบ้างอย่างซ่อนอยู่เจ้าตัวตรงหน้าโกรธอย่างเห็นได้ชัด ก็นะ.. ใครมันจะไม่โกรธละนะ ดันไปปิดประตูใส่หน้าแบบเต็มๆแบบนั้นนะแต่ว่านะ..

     
     

     

               “กะ..ก็อั๊วไม่รู้นิน่อ!ว่าลื้ออยู่ตรงนั้นนะ!”ใช่แล้ว!ถ้าเธอรู้เธอคงไม่ปิดประตูใส่หน้าแบบนั้นหรอก

     
     

     

              “แต่วันนี้มีพิธีเปิดภาคเรียนนิน่า ทำไมยัยหมูตัวเมียอย่างหล่อนถึงได้มาอยู่บนดาดฟ้าละ”อีกฝ่ายถามทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปถามเขา..

     
     

     

             “ที่ลื้อยังโดดมานอนเลยนิน่อ! อีกอย่างอั๊วไม่ใช่หมูตัวเมียน่อ! อั๊วนะเป็นลูกแมวน้อยที่หลงทางต่างหากน่อ!”คางุระสวนกลับไปทันที อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ

     
     

     

             “มันต้องเป็นลูกแกะไม่ใช่หรอ ยัยหลักกิโล คิดว่าจะโง่แค่หน้าตาซะอีก ดันโง่ไปถึงสมองเลยหรอ น่าสงสารจังน่า~”เสียงทุ้มพูดขึ้นด้วยเสียงดูถูกอย่างไม่ต้องบอก ร่างสูงยิ้มมุมปากขึ้นอย่างโรคจิตทำให้ร่างบางไม่พอใจอย่างมากวิ่งมากระชากคอเสียงที่น้ำเงินขึ้นอย่างรวดเร็ว

     
     

     

              “หน็อยยย!!ถ้าอย่างอั๊วโง่น้ำหน้าอย่างลื้อก็ไม่มีสมองแล้วน่อ!!”คางุระพูดเสียงดังลั่น ดวงตาสีฟ้าทะเลจ้องมองไปยังด้วยตาสีแดงของอีกฝ่าย นัยต์ตาของอีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะกลัวเธอเลยแถมยังฉายแววสนุกออกมานิดๆซะด้วย..แบบนี้มัน..โรคจิตชัดๆ..

     

     
     

            “นี้หล่อนไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใครนะ ยัยหมวยจอแบน”ร่างสูงพูดน้ำเสียงเยาะเย้ยเพิ่มทำให้คางุระเดือดมากขึ้นแต่ก็ต้องพยายามข่มมันเอาไว้เพราะดูเหมือนว่ายิ่งเธอเดือดอีกฝ่ายยิ่งได้ใจ เหมือนกับใครบ้างคน.. คางุระปล่อยคอเสื้อยืดของอีกฝ่ายแล้วเท่าเอวก่อนจะพูดสวนขึ้นด้วยน้ำเสียงของผู้ชนะ

     
     

     

                “เหอะ!ขนานลื้อยังไม่รู้เลยว่าเป็นใครแล้วอั๊วจะไปรู้กับหรือหรอน่อ อาตี๋สมองฝ่อ”ร่างเล็กเยาะยิ้มออกมา ร่างสูงมองด้วยสายตาที่บ่งบอกประมาณว่าหล่อนนั้นแหละที่สมองฝ่อ

     
     

     

              “นี้หล่อนไม่รู้จริงๆหรอว่าฉันตั้งคำถามเพื่อถามเธอว่า เธอรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร ไม่ได้ถามเพื่อต้องการคำตอบว่า ฉันเป็นใคร นี่เธอโง่จริงๆหรือแกล้งโง่เนี๊ย โง่จริงๆ”ร่างทุ้มพูดด้วยเสียงที่เยาะเย้ยกว่าเดิมเป็นท่าตัว อีกฝ่ายเอามือล้วงกระเป๋าและยิ้มมุมปากเยี่ยงหมาป่าที่ได้ล่ากระต่าย.. ประโยคเมื่อครู่ยิ่งทำให้คางุระเดือดเข้าไปอีกแต่เจ้าตัวก็ยังคงพยายามเก็บมันไหวเพราะถ้าเธอโวยวายออกมาตอนนี้เธอจะกลายเป็นผู้แพ้โดยปริยาย

     

     
     

              “โอ๊ะ!นี้ลื้ออธิบายได้งี่เง่าสุดๆเลยน่อ อะไรคือ ฉันตั้งคำถามเพื่อถามเธอว่า เธอรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร ไม่ได้ถามเพื่อต้องการคำตอบว่าฉันเป็นใคร ขอโทษน่อแต่เผอิญไม่ได้เป็นพวกสมองปลาซิวอย่างลื้ออั๊วเลยไม่เข้าใจน่อ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ตอนนี้คางุระพูดตรงที่ร่างหนาของอีกฝ่ายพูด เธอก็ทำท่าที่ล้อเลียนท่าของอีกฝ่ายด้วย ตอนท้ายเธอก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนไม่เหลือความเป็นกุลสตรีที่ดีเลย มันก็ไม่มีตั้งแต่แรกแล้วนิ

     

     
     

               “เฮ้อออ~!! ฉันว่าแล้วว่าต่อให้อธิบายแค่ไหนพวกสมองลิงก็ยังคงเป็นสมองลิงอยู่ดีคงมาเทียบฉันไม่หรอกนะ ยัยหมวยสมองลิงเปื่อย”อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยท่าทีที่ดูถูกอีกครั้งจนทำให้คางุระแทบจะกระโจนเข้าไปหากัดคออีกฝ่ายแต่ก็ต้องนับแกะ(?)ในใจเพื่อข่มความรู้สึกอยากต่อยหน้าอีกฝ่ายไว้ เธอเลยพยายามไม่พูดอะไร

              “ทำไมไม่เถียงละแม่คนเก่งหรือสมองเธอไม่ตอบสนองแล้วละ นี่ๆ”อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้เธอและทำท่าชะโงกหน้ามองหน้าเอียงไปเอียงมาแล้วพูดยั่วอารมณ์เธอไม่หยุด”อ่า สงสัยสมองของเธอจะเปื่อยจริงๆแหง ทำไมหรอ?หล่อนเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของฉันแล้วมันละลายสมองหล่อนหรือไง หรือสมองเธอละลายตั้งแต่แรกแล้วห่ะ? ยัยหมวยไม่มีน๊มนม...”





     

     

    “หน็อย!!!!!!!!!!!!!อาตี๋!!!!!!!!!!!!!!อย่าอยู่เลยน่อ!!!!!!!!!!!ย้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!”



     

     





     

    ตู้มมมมมมมมมม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!










     




    สวัสดีรีดเดอร์ที่นา่รัก
    หลังจากดองเค็มมานานนนนนนนาน
    ไรท์ก็กลับมาล้ววว
    อิอิ เดี๋ยวอัพอีกตอนให้นะจ้ะ
    รอไปก่อนๆ อะๆ รอเท้าใครมาเก็บมาด้วยนะ ^w^

    แจกๆ(ทากา คามุ)~)

    http://image.dek-d.com/27/0306/6129/117302368

    ปล.สั้นไปไหมอะ ถ้าสั้นไปบอกไรท์นะ จะเพิ่มให้ ;;W;;

     

     

    。SYDNEY♔
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×