คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : [HanaFuri] Leave
Title : Leave
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Hanamiya x Furihata
Notes : shiko : อันดับ 5 ของการโหวตมาลงแล้วจ้า!!! เป็นคนที่เราไม่ค่อยอยากให้เป็นเมะเท่าไหร่นัก อยากให้เป็นเคะของอิมาโยชิหรือไม่ก็คิโยชิมากกว่า...
ฮานามิยะ : ว่าไงนะยัยเตี๊...ตัวเล็ก
shiko : เปล๊า! (ทำเสียงสูง)
ฮานามิยะ : ชิ! (ทำหน้าไม่สบอารมณ์) ว่าแต่เธอให้ฉันบทแบบไหนเนี่ย?
Shiko : อ๋อ บทเหมือนตัวร้ายเต็มน่ะ...
ฮานามิยะ : เธอให้ฉันเป็นตัวนำไหงเป็นเหมือนตัวร้ายฟะ!?
Shiko : พอดีเราอยากลองเขียงแบบนี้ดูน่ะ...จะได้เปลี่ยนรสชาดบ้าง แถมนิสัยนายก็ดูเหมาะดีด้วย
ฮานามิยะ : เอ้อ! ยังไงก็ช่างเถอะ! (เดินเข้าฟิคทันทีแบบกลัวโดนถีบส่ง)
................................................................
Leave
เสียงฝีเท้ามากมายเดินย่างก้าวออกจากสนามแข่งบาส เมื่อการแข่ง wc ปีนี้จบลงด้วยชัยชนะของเซย์รินอย่างที่ไม่มีใครคาดฝัน...
เหล่าผู้คนเมื่อจบการแข่งแล้วก็เดินกลับบ้านใครบ้านมันจนเหลือเพียงเหล่านักกีฬาทีมบาสเซย์รินที่เหนื่อยจากการแข่งจนแค่ลุกยังไม่ขึ้นเลย...
"อูย ระบมไปหมดเลยวุ๊ย..." ฮิวงะพูดเสียงอ๋อย
"น่านนนสิ" คิโยชิแปะหน้าลงกับม้านั่ง
"ไม่เคยแข่งอย่างสาหัสสากันขนาดนี้มาก่อนเลยยยย" คางามินอนแผ่หมดสภาพอยู่กับพื้น
"เห็นด้วยอย่างยิ่ง..." อิสึกิรู้สึกอยากหลับเสียตรงนี้มากกว่าจจะเดินกลับไปนอนบ้านเสียอีก...
"..." ส่วนคุโรโกะได้ตัดขาดกับโลกภายนอกโดยสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว
ริโกะมองพวกในทีมตนแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ...ก็ทีมที่พวกตนเพิ่งชนะมาได้นั้น โค - ตะ - ระ หินเลยนี้นา จะหมดแรงข้าวต้มแบบนี้ก็ไม่แปลกล่ะ "ฉันว่าฉันให้ใครสักคนไปซื้อน้ำให้พวกนายดีกว่า...ใครพอจะไปได้มั้งเนี่ย?"
"ผมคร้าบบบ" สามหน่อตัวสำรองปีหนึ่งขานรับพร้อมกัน...
"งั้นดีเลย ช่วยหน่อยนะ~..." ว่าแล้วริโกะไล่ทั้งสามให้ช่วยไปซื้อน้ำทันที
เมื่อมาถึงหน้าตู้กดน้ำ ฟุริฮาตะก็หยอดเหรียญและกดน้ำเกลือแร่ให้คนในทีมตนและคงได้กลับไปหาพวกที่นอนแผ่ใกล้ตายในห้องพักนักกีฬาแล้ว ถ้าไม่ติดว่าตู้ที่พวกตนมากดน้ำนั้นดันหมดก่อนที่จะครบจำนวนคนซะอีก
เด็กหนุ่มสามมองหน้ากันสักพักก่อนที่จะมีคนเอ่ยความคิดเห็นออกมา... "เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันไปลองหากดตู้อื่นดูแล้วกัน ส่วนพวกนายก็กลับไปหาพวกรุ่นพี่ก่อนเถอะ...เดี๋ยวจะมีคนแห้งตายก่อน โดยเฉพาะคุโรโกะน่ะ"
"เอางั้นนะฟุริ?" คาวาฮาระถามย่ำอย่างไม่แน่ใจ...วันนี้เขารู้กสังหรณ์แปลกๆ ว่าจะเกิดเรื่องชอบกล...
ฟุริฮาตะพยักหน้าเป็นการตอบรับว่าเอาอย่างที่บอกนั้นแหละ...แค่ไปซื้อน้ำคงไม่เจอเรื่องอะไรหรอก...
"งั้นก็ได้...แล้วรีบตามมาล่ะ ฟุริ" แล้วคาวาฮาระเดินกลับไปด้วยขวดน้ำเต็มอ้อมแขนโดยที่มีฟุคุดะที่สภาพไม่ต่างกันเดินกลับไปด้วยกัน...เหลือเพียงเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนอยู่แต่เพียงผู้เดียว
"อืม...ตรงไหนมีตู้ขายน้ำบ้างนะ?" ฟุริฮาตะบ่นกับตนเองพร้อมก้าวออกจากจุดที่ตนยืนอยู่และโยนรับกระเป๋าตังส์ในมือเล่นไปพลางๆ
แต่เพียงเดินก้าวออกมาจากจุดเดิมเพียงไม่กี่ก้าว ก็มีมือของใครบ้างคนยื่นมาปิดปากเด็กหนุ่มเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้อง
ฟุริฮาตะสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจและพยายามขัดขืนอีกฝ่าย แต่ก็ไม่อาจสู้แรงอีกฝ่ายได้ จึงถูกลากตัวไปยังห้องพักนักกีฬาห้องหนึ่ง...
โครม!
"โอ้ย!!!" ร่างของฟุริฮาตะโดนเหวี่ยงลงพื้นพร้อมเสียงปิดประตู ความเจ็บบริเวณที่กระแทกพื้นทำให้ฟุริฮาตะเผลอหลุดร้องออกมา เมื่อรวบรวมสติกลับมาได้เด็กหนุ่มก็มองบุคคลที่ลากเขามาที่นี้ด้วยอาการตกตะลึง "ฮ...ฮานามิยะซัง?"
"ไง...จำกันได้ด้วยแฮะ" ฮานามิยะฉีกยิ้มให้ฟุริพร้อมกับเสียงดัง 'แก๊รง' จากที่ประตู เป็นสัญญาณว่าไม่มีใครสามารถเข้ามาช่วยเขาได้เลย...
"พ...พาผมมาที่นี่...ทำไมครับ?" ฟุริฮาตะไม่สามารถคาดเดาความคิดของคนตรงหน้าได้เลย...รู้เพียงเหตุผลที่เขามานี่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่...
"ก็ไม่มีอะไรมาก..." ฮานามิยะย่างสามขุมเข้าหาเด็กหนุ่มที่เริ่มอยากกลายร่างเป็นฟุ่นให้หายไปจากตรงนี้ซะเดี๋ยวนี้ "...แค่อยากทดสอบอะไรหน่อยน่ะ"
...ว่าไอ้ความรู้สึกบ้าบอนั้นมันอะไรกัน...จะเป็นอย่างที่เขาคิดหรือเปล่า?...
ไม่ทันที่ฟุริฮาตะจะตั้งตัว ฮานามิยะก็ตะคุบตัวฟุริฮาตะไว้ และเอาเสื้อวอมม์ของตนเองมามัดมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้เหนือหัว...
"ฮานามิยะซัง! จะทำอะไรน่ะ!?!" ชิวาว่าน้อย เอ้ย! ฟุริฮาตะผู้ถูกจับมัดมือไว้พยายามแก้มัดเสื้อที่ผูกไว้ที่มือทั้งสองข้างออก...แต่ไหงมันแก้ไม่ออกฟะ! มัดแน่นจริง! "นายต้องการอะไรจากฉันกัน!"
"ก็บอกแล้วไง..." ฮานามิยะเริ่มคล่อมตัวฟุริฮาตะที่นอนราบกับพื้นกระเบื้องเย็นๆ พร้อมจับหน้าเด็กหนุ่มให้เงยขึ้นมามองตน "...ว่าแค่อยากทดสอบอะไรหน่อย"
"ทดสอบบ้าอะไ...อุ๊บ!" ฟุริฮาตะที่โวยใส่ผู้ที่ได้รับฉายาแมงมุมพิษ...
...แต่ยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกอีกฝ่ายประกบริบฝีปากลงมาพร้อมสอดแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปาก...เป็นจูบที่ช่างรุนแรงจนฟุริฮาตะผู้ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ ตัดสินใจกัดลิ้นอีกฝ่ายเพื่อให้อีกฝ่ายถอนจูบเสียที ก่อนที่เขาจะขาดอากาศหายใจตาย...
"แค่ก!" ฟุริฮาตะถึงกับไอออกมาเมื่ออีกฝ่ายถอนจูบออกอย่างรวดเร็ว พร้อมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างคนขาดอากาศหายใจ โดยที่ริมฝีปากของทั้งสองมีรอยเลือดติดอยู่
"แสบเหมือนกันนิ" ฮานามิยะยิ้มและยกมือปาดเลือดที่ริมฝีปากตนออก "...แต่ช่างมันเถอะ..."
...อย่างน้อยในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว...ว่าเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆสินะ...
...ว่าเขาต้องการแย่งชิงเด็กนี่จากเซย์ริน!...
"...ยังไง...ฉันมีวิธีลงโทษเด็กดื้ออยู่แล้ว" ฮานามิยะบีบกรามของฟุริฮาตะ จนเจ้าตัวเผลอเผยปากเล็กน้อย ก่อนที่ฮานามิยะจะประทับจูบอีกครั้ง
"อื้อ!" ฟุริฮาตะร้องประท้วงในคอ จำต้องรับจูบที่ไม่เต็มใจนี้อย่างช่วยไม่ได้ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาสีน้ำตาล...
เมื่อฮานามิยะเห็นน้ำตาที่ไหลออกมานั้นก็ถอนจูบออกอีกครั้ง และพูดประโยคที่ทำให้ฟุริฮาตะกลัวจับใจ "ร้องไห้ไปก็เท่านั้น...ยังไงซะฉันก็ไม่หยุดจนกว่าฉันจะพอใจหรอกนะ..."
ฟุริฮาตะได้แต่ร้องสะอื้น กับการกระทำของอีกฝ่ายที่ทำกับเขาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด ตอนนี้เด็กหนุ่มได้แต่ภาวนาในใจ...
...ใครก็ได้...ช่วยเขาด้วย!!!...
"ฟุริฮาตะคุงไปนานจังนะครับ..." คุโรโกะที่ฟื้นสภาพตนเองได้แล้ว เอ่ยขึ้นลอยๆ หลังจากที่เห็นคาวาฮาระกับฟุคุดะกลับมาโดยที่บอกว่าฟุริฮาตะไปซื้อน้ำที่ตู้อื่นอยู่เดี๋ยวคงจะกลับมา แต่รอตั้งนานแล้ว...ฟุริฮาตะก็ยังคงไม่กลับมา...
"นั้นสิ...ไปซื้อถึงไหนกันนะ..." คิโยชิมองนาฬิกาในห้องไปพลางๆ ตอนนี้เวลาผ่านไปนานแล้วจริงๆ ...นานจนสังหรณ์ไม่ดีว่าเกิดเรื่องกับรุ่นน้องตน
"งั้นผมขอไปลองหาฟุริฮาตะคุงดูนะครับ" คุโรโกะเริ่มทนไม่ไว้กับความกังวลที่จู่ๆ เพื่อนคนหนึ่งของตนก็หายตัวไป
"...ฉันว่าเราไปกันหมดเลยดีกว่า เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยกันได้" ริโกะลุกจากม้านั่งเป็นสัญญาณให้ทุกคนภายในห้องให้ไปตามหาฟุริฮาตะที่หายไป "ฟุคุดะคุง คาวาฮาระคุง ช่วยพาไปตรงที่แยกกับฟุริฮาตะคุงหน่อยสิ..."
"ครับ!" ทั้งสองขานรับทันที พร้อมก้าวเท้าไปตามคำสั่งโค้ชตนอย่างว่องไวด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสนิกตน...
เมื่อเดินไปถึงยังหน้าตู้กดน้ำที่เด็กหนุ่มทั้งสองแยกกับฟุริฮาตะ พวกเขาก็เจอกับคนรู้จักเข้า...
"อ่ะ! พวกเซย์รินนี่! ยังไม่กลับเหรอ?" ทาคาโอะ คาซึนาริทักเมื่อเห็นคนที่ตนรู้จัก โดยที่ข้างๆ มีพวกตัวจริงของทีมซูโตกุอยู่กันครบทุกคน
"เพิ่งมีแรงลุกหรือไง?" มิโดริมะมองคางามิเหมือนชวนทะเลาะชอบกล
"เอ่อดิ!!!" คางามิตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าไม่ติดว่ามีเรื่องทำให้เขาเป็นกังวลอยู่ล่ะก็...เขาคงได้เถียงกลับสักคำสองคำ "ถามหน่อย พวกนายเห็นฟุริไหม?"
"ฟุริเนี่ยใครกัน?" เห็นได้ชัดว่ามิโดริมะไม่รู้ว่าฟุริคือใคร...
"ก็เบอร์สิบสองของเซย์รินไงเล่าชินจัง" ทาคาโอะให้ตอบแก่คู่หูตน ก่อนที่จะยื่นบางอย่างให้คุโรโกะ "เจ้าตัวน่ะพวกฉันไม่เห็นหรอก แต่ฉันเจอไอ้นี่ตกอยู่น่ะ..."
คุโรโกะรับกระเป๋าหนังสีดำสนิกที่ทาคาโอะยื่นให้มา และเปิดด้านในดู...บัตรนักเรียนที่แปะอยู่ตรงช่องใส่นามบัตรนั้นบ่งบอกว่าเจ้าของนั้นคือใคร...
"คุณ/นายเก็บได้ที่ไหนกันครับ/ห๊า!!!" ทุกคนทั้งทีมเซย์รินตะครุบตัวทาคาโอะและถามทันทีที่สมองประมวลผมได้
"อ...เอ๋? ก็เก็บได้จากกระถานต้นไม้ตรงนั้นน่ะ..." ทาคาโอะถึงจะงงๆ แต่ก็ตอบคำถามของอีกฝ่าย พร้อมชี้นิ้วไปที่กระถานต้นไม้ที่อยู่ห่างจากตู้น้ำพอสมควร
"มีอะไรกันหรือเปล่า? ดูพวกนายร้อนรนชอบกล..." โอสึโบะถาม...สังเกตว่าแปลกๆ ตั้งแต่คางามิไม่ทะเลาะกับมิโดริมะแล้ว
"พอดีลูกทีมฉันคนหนึ่งจู่ๆ ก็หายตัวไปน่ะ" ฮิวงะตอบ ก่อนที่จะหันไปสั่งทุกคนในทีม "พวกเราช่วยกันแยกกันหาฟุริเร็ว! แบบนี้ดูไม่ปกติแล้ว!"
"เดี๋ยวก่อน! พวกนายลองโทรหาดูหรือยัง? อาจหลงทางก็ได้..." คิมุระเอ่ยห้ามเมื่อเห็นพวกทีมเซย์รินทำท่าเหมือนว่าต่อให้แงะพื้นสนามก็ต้องหาคนของตนให้เจอ...
"ลองโทรไปเป็นร้อยแล้ว! แต่ก็ไม่มีใครรับสายเลย!" ฮิวงะตอบกลับพร้อมกับที่ทั้งทีมเริ่มแยกย้ายกันหา
"งั้นเดี๋ยวพวกฉันช่วยด้วยแล้วกัน..." มิยาจิที่เห็นคนเดือดร้อนก็เสนอตัวว่าจะช่วย...และแน่นอนไม่มีใครขัดเจ้าตัวหรอกเพราะเกรงในความโหดของขานี้
"อืม! ขอบใจ!" สำหรับฮิวงะตอนนี้แค่หาตัวฟุริฮาตะให้เจอก็พอ ดังนั้นยิ่งคนช่วยหาเยอะก็ยิ่งดี...
"ฮือ! ขอร้อง...ได้โปรด...พอสักทีเถอะ!!!" ฟุริฮาตะร้องไห้สะอื้นวอนขอให้คนที่คล่อมอยู่บนตัวเขาหยุดการกระทำในตอนนี้เสียที...
สภาพของฟุริฮาตะในตอนนี้ไม่เหลืออะไรปกปิดร่างกายเลยสักชิ้นเดียว...ผิวกายทั้งกายถูกดูดเม้ม และฝังคมเขี้ยวลงจนเป็นรอยไปทั่วร่าง ข้อมือขึ้นรอยแดงเป็นปื้ดจากการพยายามดิ้นรนของเจ้าตัว...
"ไม่มีทางซะหรอก..." ฮานามิยะเริ่มยิ้มแบบที่ดูไม่น่าไว้ใจออกมา "...ฉันไม่มีทางหยุดตอนนี้แน่"
"อ๊า!!!" ฟุริฮาตะถึงกับสะท้านเมื่อนิ้วของอีกฝ่ายถูกสอดเข้ามาในร่างกายเขา "อ...อย่านะ! เอามันออกไป!!!"
"คิดว่าหยุดฉันได้เหรอไง?" ฮานามิยะพูดอย่างผู้มีชัยพร้อมใส่นิ้วที่สองเข้าไปในตัวอีกฝ่าย "แน่นซะมัด...ครั้งแรกสินะ?"
"ห...หยุดเถอะ...ขอร้องล่ะ..."
ฮานามิยะไม่สนใจเสียงของฟุริฮาตะที่วอนขอตน แต่กลับเพิ่มนิ้วที่สามเข้าไปในตัวอีกฝ่าย
"อ...อึก!!!" ฟุริฮาตะถึงกับแทบหมดแรงพูดเมื่อนิ้วที่สามได้ถูกใส่เข้ามา...เพิ่มความเจ็บปวดให้แก่เด็กหนุ่มยิ่งนัก
"อะไรกัน? แค่นี้ก็หมดแรงแล้วเหรอ?..." ฮานามิยะเอานิ้วทั้งสามที่อยู่ในตัวอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วจนเด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนที่จะเอาบ้างอย่างที่ใหญ่กว่ามาสอดเข้าไปแทนที่ "...ของจริงน่ะ...มันเริ่มจากนี้ต่างหาก"
"!!!" ฟุริฮาตะถึงกับร้องไม่ออกด้วยความจุก เมื่อถูกบ้างอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วเมื่อครู่สอดเข้ามาในร่างกาย...มันเจ็บจนเด็กหนุ่มรู้สึกว่าร่างกายตนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
"หึ..." ฮานามิยะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนที่จะยกสะโพกอีกฝ่ายขึ้นแล้วเริ่มที่จะกระแทก...เข้าไป
"อ๊า!!!" ฟุริฮาตะเผลอหลุดร้องออกมาทันทีที่ถูกกระแทกเข้ามา ทั้งร่างรู้สึกชาวาบ "พอ! พอได้แล้ว!!!"
ฮานามิยะไม่ฟังคำเรียกร้อง ทำเพียงมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของร่างเบื้องล่างเท่านั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ตอนนี้เขารู้เพียงว่าตนนั้นต้องที่จะ...
...แย่งคนตรงหน้าของเขามาจากเซย์ริน...
"ฮือ! เอามันออกไป!!!"
...ทั้งน้ำเสียง...
"ขอร้อง! ไม่เอาตรงนั้น!!! อย่า!!!"
...ทั้งใบหน้าที่แสดงอารมณ์ต่างๆ...
"อึก! จ...เจ็บ!!!"
...ทั้งร่างกาย...
"อ...อ๊าาาา!!!"
...ทั้งจิตใจ...
"ฮือ...ฮานามิยะซัง..."
...ทุกอย่าง...ต้องเป็นของเขาคนเดียว...
"เจอตัวไหมครับ?!" คุโรโกะที่เห็นมิยาจิ ทาคาโอะและมิโดริมะยืนรวมตัวกันอยู่รีบวิ่งเข้าไปหาหลังจากที่ตามหาฟุริฮาตะอยู่นานแล้ว...ก็ยังคงไม่เจอแม้แต่เงา
"ยังเลย..." มิยาจิส่ายหน้าให้อย่างหมดปัญญา "...ถ้าพวกเรายังอยู่นานกว่านี้มีหวังโดนปิดขังไว้ในนี้แน่ จะเอาไงต่อดีล่ะ?"
"เรื่องโดนขังนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับมิยาจิซัง เมื่อกี้ผมไปเจอพวกที่ทำหน้าที่ปิดล็อกสถานที่เข้าน่ะครับ...และขอให้พวกเขาอย่าเพิ่งปิดแล้วครับ" ทาคาโอะตอบ
"งั้นเรื่องนั้นก็ไม่ต้องห่วงแล้ว...เหลือแค่จะหาตัวเพื่อนนายเจอยังไงสินะ?" มิโดริมะพูดขึ้นอย่างหัวเสียเล็กน้อยที่ต้องมาตามหาคนหายแบบนี้...
...ถ้าไม่ติดที่มิยาจิซังสั่งกับสีหน้าเหมือนว่า 'ถ้าไม่ช่วยล่ะก็...ผมจะจัดการคุณซะ!' จนน่ากลัวกว่าอาคาชิของคุโรโกะล่ะก็เขาคงกลับไปก่อนนานแล้ว...
"ครับ..." คุโรโกะตอบอย่างคนเริ่มท้อแท้ "...มีใครพอนึกวิธีอะไรออกบ้างไหมครับ?"
"ฉันนึกไม่ออกแล้ว..." มิยาจิตอบ...เขาลองทุกทางในการหาผู้เล่นเบอร์สิบสองของเซย์รินไปจนหมดแล้ว...แต่ก็ยังหาไม่เจอ
"ฉันก็เหมือนกัน..." ทาคาโอะรู้สึกว่าในเวลาอย่างตาเหยี่ยวของเขาช่างไร้ประโยชน์เหลือเกิน
"ฉันพอมีอยู่..." มิโดริมะตอบพร้อมหยิบไม้รูปตัวแอลออกมาจากกระเป๋าสองอัน เอามาถือไว้ในมือละอัน
"มันคืออะไรกันวะ!/ครับ..." ทั้งสามถามออกมาพร้อมกันมองสิ่งในมือคนผมสีเขียวอย่างงงๆ
"ดาวลิซค์น่ะ...มันใช้ได้ผลดีเลยล่ะ..." มิโดริมะตอบพร้อมเริ่มใช้งานสิ่งในมือทันที และเดินไปยังทางที่สิ่งในมือตนชี้ไป
"...ขอแบบนั้นจะได้ผลเหรอ?" มิยาจิบ่นออกมาเล็กน้อยกับวิธีที่รุ่นน้องตนใช้...
"แต่ตอนนี้...ไม่ว่าวิธีไหนแค่ขอหาตัวฟุริฮาตะคุงเจอก็พอแล้วล่ะครับ" คุโรโกะพูดเสียงเรียบและเดินตามมิโดริมะไป
มิยาจิยักไหล่ก่อนที่จะเดินตามมิโดริมะไปพร้อมกับทาคาโอะ...
ฮานามิยะ มาโคโตะมองยังเด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งงันอย่างเหม่อลอยตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยรอยแดงและคราบน้ำสีขาวขุ่นปนกับน้ำสีแดงขุ่น...ซึ่งมาจากฝีมือเขาเอง
ฟุริฮาตะนั่งกอดเข่าตัวสั่นทั้งตัวมีเพียงเสื้อทีมของตนตัวเดียวที่เป็นสิ่งปกปิดร่างกาย หลังจากที่ฮานามิยะแก้มัดที่ข้อมือให้แล้ว เจ้าตัวก็ไม่มีท่าทีที่จะขยับไปไหนคาดว่าคงซ็อกจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เด็กหนุ่มผู้ได้รับฉายาแมงมุมพิษรู้สึกท่าทางของอีกฝ่ายนิ่งเกินไปจนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายยังตื่นอยู่หรือเปล่า จึงเดินไปหาอีกฝ่ายและกำลังจะยื่นมือไปแตะตัวอีกฝ่าย...
เผื๊ยะ!!!
"อย่ามาแตะต้องฉันนะ!!!"
มือของฮานามิยะปัดออกอย่างแรงก่อนที่จะได้สัมพัสถูกคนตรงหน้า...
...ร่างของฟุริฮาตะถอยตัวเองออกห่างจากอีกฝ่ายไปจนติดผนังราวกับสัตว์ที่กำลังตื่นกลัว ดวงตาสีน้ำตาลที่จับจ้องไปที่อีกฝ่ายนั้นเต็มไปด้วยความกลัว
"หึ..." ฮานามิยะเริ่มยิ้มออกมาอีกครั้ง พลางลูบมือตนที่เริ่มขึ้นเป็นรอยแดง "...คิดว่าห้ามฉันได้หรือไง?"
ฮานามิยะเดินไปหาเด็กหนุ่มผู้กำลังตื่นกลัว เอามือข้างหนึ่งจับข้อมืออีกฝ่ายจนเจ้าตัวสะดุ้งและพยายามที่จะดิ้นหนี...
...แต่ด้วยแรงที่มีมากกว่าของฮานามิยะทำให้เด็กหนุ่มไม่สามารถดิ้นตัวเองให้หลุดจากน้ำมืออีกฝ่ายได้
"อยากโดนอีกรอบหรือไง?" ฮานามิยะเงยคางอีกฝ่ายขึ้นมาสบตาตนเอง...สิ่งที่สะท้อนในดวงตาของฟุริฮาตะนั้นมีแต่ความหวาดกลัวเท่านั้น
สำหรับฮานามิยะแล้วท่าทางแบบนี้ของฟุริฮาตะยิ่งทำให้เขาอยากที่จะทำลายตัวตนของอีกฝ่ายมากเท่านั้น...ทั้งอยากที่จะเห็นสีหน้า ทั้งอยากได้ยินเสียงร่ำร้องอ้อนวอนเมื่อเขาทำอย่างว่ากับอีกฝ่าย...
...เป็นความต้องการที่ไม่เคยที่จะมีคำว่าพอ...
"ม...ไม่!!!" ฟุริฮาตะร้องออกมาเสียงดัง น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาปวมแดงอีกครั้ง ถึงจะพยายามทั้งดิ้น ทั้งถีบอีกฝ่าย...แต่ก็ยังคงไม่สามารถหลุดจากอีกฝ่ายได้ แถมอีกฝ่ายยังถอดเสื้อซึ่งเป็นสิ่งปกปิดร่างกายของสิ่งเดียวของเขาออกอีก "ใครก็ได้!!! ช่วยด้วย!!!"
ตึง! ตึง! โครม!!!
"คุณทำบ้าอะไรกัน!!!"
ฟุริฮาตะเห็นร่างเล็กผมสีฟ้าของคนที่เขาคุ้นเคยชกฮานามิยะจนกระเด็น...
คุโรโกะยืนอยู่เบื้องหน้าฟุริฮาตะ สีหน้าดูท่าจะโกรธมากเลยทีเดียวจ้องมองฮานามิยะอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ พร้อมหักนิ้วตัวเองกร๊อบๆ ด้วย
มิโดริมะมองซากประตูที่ตนเพิ่งพังเข้ามาเมื่อครู่ก่อนที่จะเดินมายืนข้างๆ คุโรโกะกันไม่ให้คนที่คุโรโกะชกเมื่อกี้เข้าใกล้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล และมองเพื่อนตนที่โกรธจนวิญญาณอาคาชิเข้าสิงแบบคูณสามแล้ว...ถึงเขาจะเข้าใจสาเหตุจากสภาพเพื่อนของคุโรโกะอยู่ ถ้าคนที่อยู่ในสภาพนี้เป็นทาคาโอะเป็นเขา เขาก็โกรธ...อาจจะหนักกว่าคุโรโกะด้วย
"นี่เป็นอะไรหรือเปล่า?" ทาคาโอะแตะไหล่ฟุริฮาตะเบาๆ และถามด้วยความเป็นห่วง...ถึงรู้ว่าที่ตนถามนั้นดูไร้ความคิดมาก แค่ดูก็รู้ว่าไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะไม่เป็นไรหรอก...
...สภาพที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยแดง และน้ำสีขาวขุ่นผสมกับสีของเลือดบ่งบอกได้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่พวกเขาจะมาเจอ
ฟุริฮาตะมองทาคาโอะสักพัก ก่อนที่พุ่งเข้ากอดทาคาโอะอย่างเต็มแรงอย่างคนเสียขวัญ "ฮือ~~~"
"อ่ะ! เอ๋?" ทาคาโอะชะงั้นเล็กน้อยก่อนที่จะลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการปลอบ "โอ๋ๆ ไม่เป็นแล้วนะ"
"ให้ตายเถอะ...นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย?" มิยาจิเอาเสื้อวอมน์ของตนมาคลุมไหล่ฟุริฮาตะไว้พลางบ่นอย่างหัวเสีย...กับเหตุการณ์ที่เขาไม่คาดคิดแบบนี้
ขณะที่ทาคาโอะกับมิยาจิปลอบฟุริฮาตะอยู่ คุโรโกะกับมิโดริมะก็เผชิญหน้ากับฮานามิยะที่ยังคงจ้องมาทางทั้งสองไม่หวั่นเกรง
"คุณ...ทำไมถึงทำแบบนี้กัน?" คุโรโกะไม่เข้าใจจริงๆ คนคนนี้ต้องการอะไรกับเพื่อนคนนี้ของเขากันแน่?
"แค่อยากทำมีอะไรไหม?" ฮานามิยะตอบอย่างไม่รู้สึกผิดอะไรกับสิ่งที่ตนได้ทำลงไปสักนิด
"นี่คุณ..." คุโรโกะเริ่มเดือดเพิ่มขึ้นมาอีกนิด เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าที่ทำกับเพื่อนของเขา...
...เรื่องทั้งหมดนั้นแค่เพราะอยากทำเนี่ยนะ? เห็นฟุริฮาตะคุงเป็นอะไรกัน!!!...
"ใจเย็นก่อนคุโรโกะ" มิโดริมะรีบห้ามเพื่อนของตนเองที่ทำท่าใกล้จะเอาไปบีบคอคนตรงหน้าอยู่ร่อมร่อแล้ว...ถึงจะสมควรโดนจริงๆ ก็เถอะ
"หึ..." ฮานามิยะหัวเราะออกมาเบาๆ เรียกความสนใจของทุกคนในห้องได้เป็นอย่างดี "...แย่จัง ที่พวกนายมาซะก่อนไม่งั้นฉันคงสนุกกว่านี้แล้ว"
"นี่คุณ!!!" ไม่รู้มิโดริมะคิดไปเองหรือเปล่า...แต่ดูเหมือนเห็นภาพอาคาชิเวอร์ซั่นมีเขากับหางปีศาจแถมถือเคียวอันใหญ่ไว้ในมือโผล่มาซ้อนกับคุโรโกะชอบกล...
ฮานามิยะมองนาฬิกาในห้อง ก่อนที่จะเลือนสายตามาที่คุโรโกะและยิ้มออกมาราวกับดูถูกคุโรโกะอยู่ "...ถึงเวลาแล้ว...แบบนี้คงต้องไปแล้วแฮะ"
กึง...ฟู่...
กระป๋องใบหนึ่งตกลงสู่พื้นเสียงดังกังวาลและเพียงไปนานหลังจากนั้นก็มีหมอกควันพุ่งออกมาจากกระป๋อง และค่อยๆ หนาขึ้นเรื่อยจนไม่อาจเห็นสิ่งใดได้
"นี่มันอะไรเนี่ย!?!" ทาคาโอะร้องออกมาอย่างตื่นตนก "ชินจัง! ปลอดภัยดีไหม?! ตอบหน่อย!!!"
"ยังอยู่ดี..." เสียงที่ตอบกลับมาของมิโดริมะทำให้ทาคาโอะรู้สึกโล่งใจ...อย่างน้อยคู่หูเขาก็ยังปลอดภัย
"ระเบิดควัน! หมอนี่หาของแบบนี้มาได้ไงเนี่ย!?!" มิยาจิโวย...มันหามาจากไหนฟะ! พ่อจะเอารถบรรทุกขับชนซะนิ!
"ทาคาโอะคุง! มิยาจิซัง! ช่วยพยายามอย่าให้เขาเข้าใกล้ฟุริฮาตะคุงด้วยนะครับ!!!" คุโรโกะบอกบุคคลทั้งสองที่อยู่ข้างๆ เพื่อนเขา
"ไม่ต้องห่วง! ฟุริฮาตะยังกอดฉันอยู่!!!" ทาคาโอะตอบกลับทันที
"โธ่เว้ย! มองอะไรไม่เห็นเลย!" มิโดริมะอดรู้สึกไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอาจวางแผนมาก่อนไม่ใช่อยู่ๆ ก็ลงมือทำเลย
ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ หมอกควันก็ค่อยๆ จางหายไป คุโรโกะรีบมองไปรอบๆ ห้องหาตัวต้นเหตุ แต่ก็...ไร้ร่างของฮานามิยะ มาโคโตะเสียแล้ว
"บ้าจริง!" คุโรโกะสบลออกมาอย่างผิดวิสัยตนเอง
"คุโรโกะ...ฉันว่าตอนนี้เราควรช่วยปลอบเพื่อนร่วมทีมนายมากกว่านะ..." มิโดริมะชี้ไปยังเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ยังคงไม่คลายจากอาการตื่นกลัว
"ครับ..." คุโรโกะตอบรับและเดินไปหาเพื่อนตน...ถึงอย่างตามฮานามิยะไป แต่ตอนนี้ฟุริฮาตะนั้นสำคัญกว่า...
"ฟุริฮาตะคุง..." เด็กหนุ่มผู้จืดจางเรียกคนที่ยังคงกอดทาคาโอะไม่ปล่อย
ฟุริฮาตะเงยหน้าขึ้นมองคุโรโกะอย่างช้าๆ ก่อนจะผละออกจากทาคาโอะและเปลี่ยนมากอดคุโรโกะแทนราวเด็กน้อยที่หาที่พึ่ง "...คุโรโกะ"
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ...ฟุริฮาตะคุง..." คุโรโกะตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ น้ำเสียงที่คุโรโกะใช้ราวกับใช้ปลอบเด็กเล็กๆ
สายตาในเวลานี้ที่ฟุริฮาตะไม่มีวันได้เห็นสะท้อนออกมาจากคุโรโกะ ซึ่งทำให้ผู้ที่ได้เห็นรู้สึกขนลุกซู่...สายตาที่ราวกับอยากฆ่าใครสักคน
...ฟุริฮาตะคุง...
...ขอร้องล่ะครับ...
...ได้โปรดอย่าร้องไห้เลย...
...ผมขอสัญญาครับ...
...ว่าเรื่องแบบนี้...
...จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก...
...ต่อจากนี้...
...ผมจะปกป้องคุณเอง...
ฮานามิยะเดินเรื่อยเปื่อยในเมืองอันกว้างใหญ่ หลังจากที่เขาหนีออกจากสถานที่ซึ่งใช้ในการแข่ง wc แล้ว โดยปล่อยผู้ที่เขากระทำช่วงชิงครั้งแรกของอีกฝ่ายมาไว้...คิดแล้วก็อดเจ็บใจไม่ได้ที่มีคนมาขวางกับเรื่องที่ตนดันนัดเพื่อนร่วมทีมตนไว้...จนต้องหนีออกมาโดยไม่ได้เอาคนที่เพิ่ง 'ข่มขืน' เมื่อครู่มาด้วย
สัมพัสต่างๆ ที่เขาได้รับจากอีกฝ่ายนั้นช่าง...หอมหวานเสียจนไม่อาจลืมได้ลง...
เด็กหนุ่มผมดำแย้มยิ้มให้กับตนเองพร้อมตัดสินใจในเรื่องหนึ่ง...
...ฟุริฮาตะ โคกิ...
...ครั้งหน้า...
...ไม่ว่าใครมาขวางก็จะ...
...ไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไปอีกแน่...
End
มั่วนิดๆ หน่อยๆไม่ว่ากันเนอะ?
ป.ล. สัปดาห์หน้าอาจไม่ได้มาอัพ เพราะเป็นสัปดาห์ติวก่อนสอบปลายภาคนะ
ความคิดเห็น