คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : [KuroFuri] 希望
Title : 希望
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Kuroko x Furihata
Notes : shiko : อันดับ 3 ของการโหวตมาลงแล้วจ้า!!!
คุโรโกะ : ชิโกะซัง...คราวนี้หวังว่าบทของผมจะดีนะครับ
Shiko : ไม่ต้องห่วง บทของนายค่อนข้างดีแน่...ถึงจะมั่วไปหน่อยก็เถอะ
คุโรโกะ : สรุปสุดท้ายคุณก็มั่วคือเดิมสินะครับ
Shiko : ... (ยิ้มแล้วถีบคุโรโกะลงในฟิคทันที)
................................................................
希望
...อย่า!!!...
...หยุดนะ!!!...
...พอได้แล้ว!!!...
...ได้โปรด!!!...
...อย่าไปนะ!!!...
...อย่าเอาไป!!!...
...เอาคืนมา!!!...
...หยุด!!!...
...ไม่!!!...
เฮือก!!!
ร่างของชายหนุ่มผมสีฟ้าวัยยี่สิบหกปีลุกพรวกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตนนั่งหลับเมื่อครู่ด้วยสภาพเหงื่อไหลโชมไปทั่วร่างกาย
...ฝันงั้นเหรอ?...
มือเรียวเสยผมที่ชื้นเหงื่อขึ้นก่อนที่จะจับผ้าพันแผลที่ปิดตาขวาของตนไว้เบาๆ และมองภายในห้องที่เต็มไปด้วยเอกสารมากมายซึ่งเป็นตัวบ่งบอกว่าภาพเมื่อครู่ที่ตนเห็นนั้นเป็นแค่ฝัน...
...ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขา...
"ฝันร้ายเหรอ? คุโรโกะ?" ชายหนุ่มผมสีเพลิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตั้งแต่สมัยม.ปลายของตนลุกพรวกพลากขึ้นมา
"ครับ คางามิคุง..." คุโรโกะตอบก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง และหยิบเอกสารที่ตนอ่านค้างไว้ก่อนที่พล็อตหลับไปขึ้นมาอ่าน ตรงหัวกระดาษเขียนไว้ว่า 'ข้อมูลประวัติของผู้ต้องหา' ซึ่งเป็นตัวบอกว่าคนคนนี้ทำงานอะไร
"นายทำงานหนักไปหรือเปล่าเนี่ย?" คางามิถามขึ้นเมื่อตนเห็นอีกฝ่ายนั่งทำงานแบบนี้ชนิดไม่หลับไม่นอนมาสามวันแล้ว
"ไม่หรอกครับ อีกอย่างอุตสาห์ได้ข้อมูลของ 'พวกนั้น' มาทั้งที ผมไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปหรอกครับ" คุโรโกะตอบอย่างไม่ต้องผ่านสมองเลย
"ก็จริง พวกเราหาข้อมูลของพวกนั้นมาสิบปีแล้วเนอะ...ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น" พอคางามิพูดถึงเรื่องนี้สายตาของคุโรโกะก็เปลี่ยนเป็นดุดันจนน่ากลัว
"นั้นสินะครับ...เหตุการณ์นั้นที่ผมจะไม่วันให้อภัยเด็ดขาด" คุโรโกะพูดแค่นเสียงอย่างหาได้ยากนักจากชายหนุ่มผู้จืดจางคนนี้
"จะแก้แค้นหรืออะไรก็ช่างเถอะ ว่าแต่...นายว่าฟุริยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?" คางามิถามกลับเช่นนั้น
"เรื่องนั้น...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" คุโรโกะตอบเสียงเบาราวกับจะหายไปกับสายลม ทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์นั้นเขาก็ได้แต่โทษตัวเองที่ตอนนั้นช่างอ่อนแอเหลือเกิน...
เมื่อสิบปีก่อนมีเหตุการณ์ก่อการร้ายขึ้นซึ่งผู้ก่อการร้ายพวกนั้นได้เลือกบุกยึดโรงเรียนแห่งหนึ่งเพื่อที่จะสร้างความวุ่ยวาย...หรืออีกนัยถือการก่อเหตุที่ไม่ทราบจุดหมายในการกระทำของอีกฝ่าย
โรงเรียนที่ว่าคือโรงเรียนมัธยมปลายเซย์รินนั้นเอง เหตุการณ์นั้นทำให้มีผู้เสียชีวิต 127 คนและผู้บาดเจ็บจำนวนมาก ผู้ก่อการร้ายกลุ่มนั้นหลบหนีไปได้พร้อมตัวประกันหนึ่งคนซึ่งตอนนี้ยังไม่มีใครพบตัว...
...ซึ่งนั้นก็คือฟุริฮาตะ โคกิคนรักของคุโรโกะนั้นเอง
ที่คุโรโกะ เท็ตสึยะเลือกที่จะมาเป็นตำรวจเพราะเขาต้องการที่จะสืบหาตัวฟุริฮาตะให้เจอ ไม่ว่าสภาพเป็นหรือตาย...เขาเพียงอยากเจออีกสักครั้งเท่านั้น
...ฟุริฮาตะคุง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไปกันนะ?...
"โทษทีที่ถามแล้วกัน" คางามิเกาแก้มตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นผู้เคยเป็นเงาของตนตอบเสียงแผ่วกลับมา "ว่าแต่...นายรู้ได้ไงว่าไอ้คนที่นายจับกุมเมื่อวานเป็นตัวปลอม"
"สัณชาตญาณครับ ตอนนี้ผมสัญชาตญาณดีกว่าอาโอมิเนะคุงอีก" คุโรโกะตอบ...
ที่จริงเขาคงไม่ค่อยแน่ใจนักหรอก ถ้าฝ่ายนั้นไม่ปลอมตัวมาเป็นฟุริฮาตะ โคกิล่ะนะ...คงเพราะอยากเนียนๆ มาเอาข้อมูลจากพวกเขามั้ง แต่...ต่อให้ปลอมเหมือนแค่ไหนมันหลอกสัณชาตญาณของเขาไม่ได้หรอก ความรู้สึกมันผิดกันไปเยอะเลย
"อืม~ ถ้าเรื่องนี้ฉันไม่เถียงแฮะ" คางามิรู้ดีว่าตลอดสิบปีมานี้คุโรโกะอัพเกรดตัวเองขึ้นมามากแค่ไหน...ถึงด้านความคงทนจะห่วยเหมือนเดิมก็ตาม
"ผู้กองครับ..." เสียงตำรวจผู้น้อยคนหนึ่งเรียกชายหนุ่มทั้งสองให้หันไปมอง "...ช่วยมาเค้นคอผู้ต้องสงสัยที่คุณจับมาเมื่อวานหน่อยครับ พวกผมหมดปัญญาแล้ว"
"ครับ พาไปเลยครับ" คุโรโกะตอบรับทันทีพร้อมให้ตำรวจผู้น้อยคนที่มาบอกให้นำทางไป โดยมีคางามิเดินตามหลังมาติดๆ
...ต่อให้ผมต้องเค้นคอใครหรือฆ่าใครก็ตาม ผมก็จะตามหาคุณให้เจอให้ได้!...
ย้อนไปเมื่อ 10 ปีก่อน
"เฮ้! คุโรโกะ! ฟุริ! โค้ชบอกว่าจะซ้อม 5 เท่าแหนะ...จะตายก่อนไหมเนี่ย!!!" คางามิในวัยรุ่นบ่นอุบอิบ เมื่อได้รับข้อความจากโค้ชตนที่บอกว่าเย็นวันนี้จะซ้อมหนักปางจะให้กระอัดเลือดตาย
เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายของรุ่นพี่พวกเขาเลยโดนรุ่นพี่บอกว่าซ้อมหนักเป็นการอำลาในระยะเวลาที่เหลืออีกครึ่งปีซะเลย...คนพลอยซวยเลยเป็นพวกเขานี่แหละ
"ตายแน่..." เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดออกมาทันทีโดยไม่ต้องผ่านสมอง เพราะการซ้อมแต่ล่ะถ้าบอกว่าเพิ่มละก็กระอักทุกครั้งนั้นแหละ
"นั้นสินะครับ..." คุโรโกะก็เห็นด้วยกับทั้งสองคน พร้อมกับที่สัญญาณเข้าเรียนเริ่มดังขึ้น "...พวกเราไปกันเถอะครับ หมดเวลาพักแล้ว"
"อืม" ฟุริฮาตะลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งสามจะเดินกลับห้องตัวเอง และพอใกล้ถึงหน้าห้องคางามิก็ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
"เอ้อ! จริงสิ! ฉันลืมมือถือไว้ที่ดาคฟ้านี่หว่า!!!" คางามิพูดออกมาเสียงดัง พร้อมหันหลังกลับเพื่อที่จะขึ้นไปที่ดาคฟ้าอีกครั้ง "พวกนายไปเข้าเรียนก่อนเลยนะ!"
แล้วคางามิก็วิ่งจู๊ขึ้นดาคฟ้าไปเลย...
"คางามิคุงนี้จริงๆ นะครับ" คุโรโกะส่ายหันอย่างอ่อนใจกับแสงของตนที่เดี๋ยวนี้นอกจากบาสเรื่องอื่นดูขี้ลืมชอบกล
"นั้นสิน..."
ตูม!!!
ระหว่างที่ฟุริฮาตะพูดก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น พร้อมกับแรงสั่นสะเทือนที่พื้นบ่งบอกว่าเสียงระเบิดเมื่อครู่มาจากในตึกนี้
"เกิดอะไรขึ้น!!!"
"ดูนั่น! มีคนถืออาวุธเข้ามาในตึก!!!"
"มากลุ่มใหญ่ด้วย!!!"
"แจ้งตำรวจเร็ว!!!"
"อพยมคนออกนอกโรงเรียนเร็ว!!!"
"กริ๊ดดดดดด!!!"
"นี้มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!"
"หนีเร็วพวกเรา!!!"
"ช่วยด้วย!!!"
"ฯลฯ" เสียงต่างๆ นาๆ ดังขึ้นก้องไปทั่วพร้อมกับที่ได้ยินเสียงปืนคำรามดังลั่นไปทั่วทั้งบริเวณ คุโรโกะกับฟุริฮาตะก็โดนเบียดเสียดโดนเหล่าผู้คนที่หนีตายจนถูกแยกไปคนละทิศคนละทาง
"ฟุริฮาตะคุง!!! คุณอยู่ไหน!?!" คุโรโกะพยายามตะโกนหาคนรักตนแต่ด้วยเสียงจำนวนมากทำให้เสียงของเขาถูกกลบไปจนหมด
ปัง!!!
เสียงในระยะใกล้กับคุโรโกะ เด็กหนุ่มผมฟ้าเห็นร่างของคนที่อยู่เบื้องหน้าเขาถูกชโลมไปด้วยสีแดงเลือดและล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนที่จะเบือนตามองไปยังชายชุดดำสองคนที่คนหนึ่งถือดาบซามูไรไว้ในมือส่วนอีกคนถือปืนสั้นไว้
และด้วยความจืดจางของคุโรโกะทำให้ชายทั้งสองเดินผ่านคุโรโกะไปพร้อมกับบรรเลงฉากการฆ่าฟันเหล่าผู้ที่พยายามหนีตาย...ทุกอย่างฉายอยู่ในสายตาของเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ดูราวกับขุมนรกก็ไม่ปาน...
"กรี้ด!!! ช่วยด้วย!!!"
"อย่าฆ่าฉันเลยนะ!!!"
"ถ้าต้องการอะไรผมให้หมดเลย!!! ได้โปรดไว้ชีวิตผมเถอะ!!!"
"อ๊ากกกก!!!"
"..." คุโรโกะยืนอึ้งมองฉากการฆ่าฟันตรงหน้า ขาเริ่มไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อทรุดลงกับพื้น...เรื่องตรงหน้ามันมากเกินกว่าที่เขาจะรับได้...
แกร๊ง!
ด้วยความตกใจบวกกับสติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้คุโรโกะเผลอไปชนกับประตูเหล็กเข้าจนเกิดเสียงดังทำให้คนที่เพิ่งปลิดชีวิตผู้คนจำนวนมากไปเมื่อครู่หันมามองยังเด็กหนุ่มผมฟ้า
"โอ๊ะโอ๋ รู้สึกเราเผลอมองข้ามไปคนหนึ่งแฮะ" ชายผู้ถือดาบซามูไรเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ ขัดกับเรื่องที่เพิ่งทำไปเมื่อครู่ "นายไปจัดการตรงอื่นเถอะ...ตรงนี้ฉันจัดการเอง"
"ครับ หัวหน้า" ชายผู้ถือปืนรับคำอย่างว่าง่ายกับผู้เป็นหัวหน้าก่อนที่จะเดินไปหาผู้ที่หลบซ่อนอยู่คนอื่น
"ไงหนุ่มน้อย..." ชายหนุ่มถือดาบในมือแกว่งไปมาย่างสามขุมเข้าอดีตผู้เล่นมายาแห่งทีมปาริหาติร์อย่างช้าๆ "...โชคร้ายหน่อยนะที่มาเจอฉันน่ะ...อย่างฉันมันยิ่งเป็นพวกชอบทรมานอยู่ด้วย หึหึหึ"
"ค...คุณทำแบบนี้ทำไมกัน?" คุโรโกะพยายามรวบรวมสติกับแรงทั้งหมดเพื่อหนีคนตรงหน้าแต่ร่างกายก็ไม่ทำตามเลย
"ใกล้ตายแล้วยังถามอีก แต่เอาเถอะเห็นว่านายไม่โวยวายอย่างโง่เง้าแบบพวกนั้นจะบอกในแล้วกัน..." ชายหนุ่มฉีกยิ้มออกมา ในสายตาคุโรโกะมันเหมือนกับจิ้งจอกที่ไว้ใจไม่ได้ "...เพราะแค่อยากเห็นพวกโง่เง้าหนีตายกันแค่นั้นแหละ หึ! มนุษย์ต่างคิดถึงแค่ตนเองกันหมด มันเลยอยากทำลายด้วยมือนี้ดูน่ะ"
"เรื่องพวกนี้...คุณทำเพราะแค่อยากทำ?" คุโรโกะไม่ค่อยเข้าใจความคิดคนตรงหน้าเลย แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่ยืดเวลาเพื่อให้เขาพอที่จะขยับได้เท่านั้น "คุณจะฆ่าทุกคนหรือ?"
"ใช่แล้ว..." ชายหนุ่มตอบพร้อมเงื้องดาบในมือขึ้น "...ส่วนไอ้จะฆ่าทุกคนในโรงเรียนนี้หรือเปล่าก็ไม่แน่นะ มันอยู่ที่ว่าใครหนีรอดได้ก็หนี...ถ้าถูกจับได้ก็ฆ่าทิ้งซะให้หมด แต่ถ้าฉันเจอคนที่น่าสนใจฉันก็จะไม่ฆ่า...ที่จริงนายก็น่าสนใจนะ น่าเสียดายไม่มากพอที่จะทำให้ฉันไม่ฆ่านายหรอกนะ บ๊ายบาย หนุ่มน้อย"
ฉับ!!!
ดาบคมกริบถูกฟันลงมายังคุโรโกะ...มันไม่ได้โดนยังร่างของเด็กหนุ่มแต่มันสร้างบาดแผนลึกที่ดวงตาขวาของเด็กหนุ่มชนิดที่ไม่อาจรักษาได้
"อ๊ากกกก!!!" คุโรโกะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มือทั้งสองกุ้มดวงตาขวาไว้
"หึหึ อย่างที่บอกว่าฉันมันพวกชอบการทรมาน ดังนั้น...จงเจ็บปวดเข้าไปสิ" สีหน้าของบุคคลที่ถือดาบไว้เริ่มวิปริตขึ้นทุกขณะ ชายหนุ่มเริ่มเงื้องดาบขึ้นเพื่อจะลงดาบอีกระรอบ แต่ตอนนั้นเอง...
"หยุดนะ!!!" เสียงอันคุ้นเคยที่คุโรโกะได้ยินทุกวันขึ้น พร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลโดดเกาะแขนที่จับดาบไว้เพื่อไม่ให้ฟาดฟันคนรักของตน
"ฟุริฮาตะคุง!!!" คุโรโกะตกตะลึงที่คนรักตนมาอยู่ที่นี้ "รีบหนีไปสิครับ!!! ฟุริฮาตะคุง!!!"
"ไม่!!!" ฟุริฮาตะตอบอย่างหนักแน่น พร้อมโดดลงจากที่ที่ตนเกาะเมื่อครู่และขัดขาอีกฝ่ายจนล้ม หยิบดาบที่หลุดจากมืออีกฝ่ายโยนทิ้งหน้าต่างไป "ถ้าจะไปต้องไปด้วยกัน!!!"
ฟุริฮาตะพยุยเพื่อนผมฟ้าของตนขึ้น และจะพาหนีถ้าไม่ติดเสียงที่ดังในระยะประชิดรั้งเขาไว้เสียก่อน...ที่เป็นตัวบ่งบอกว่าพวกเขาหนีไม่ทัน
"ทิ้งเพื่อนนายซะแล้วฉันจะปล่อยนายไป" ชายหนุ่มพูดออกมาเช่นนี้ แม้ไม่คิดจะปล่อยทั้งสองให้รอดชีวิตไปก็เถอะ
"ไม่!!!" ฟุริฮาตะตอบทันที ชนิดที่อีกฝ่ายถึงกับผงะ "ฉันไม่มีวันทิ้งคุโรโกะเด็ดขาด!!!"
"ฟุริฮาตะคุง..." คุโรโกะที่เลือดไหลไม่หยุดทำให้ภาพตรงหน้าเริ่มที่จะพล่านเลือนไปเรื่อยๆ เสียงเรียกแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน "...หนีไปสิครับ"
"เอ๋~~ ไม่เคยเจอคนแบบนี้แฮะ น่าสนใจจริง" ชายหนุ่มพูดอย่างเด็กเจอของถูกใจ ลุกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วก่อนที่จะต่อยฟุริฮาตะจนกระเด็นร่วงหล่นไปกองกับพื้น
"ฟุริฮาตะคุง!!!" คุโรโกะใช้แรงทั้งหมดเพียงลุกไปหาอีกฝาย แต่โดนชายหนุ่มต่อยจนร่วงไปกองกับพื้นอีกคน
"อึก!" คุโรโกะกัดฟันพยายามประคองสติตน แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้มากกว่ามองดูชายหนุ่มด้วยสายตาอาฆาต ร่างกายระบมจนราวกับตกเขามาอย่างไรอย่างนั้น แต่นั้นไม่รู้สึกเจ็บเท่าเจ็บใจที่ไม่สามารถช่วยอะไรฟุริฮาตะได้เลย
"มองได้มองไป...เพราะตอนนี้ฉันเจอของที่น่าสนใจแล้ว" ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดีจนเหมือนแสยะยิ้มมากกว่าพร้อมดึงผมของฟุริฮาตะที่มีสติแต่ไม่สามารถขยับได้ให้มองมาที่ตน
"ถ้าคุณจะฆ่าก็ฆ่าผมคนเดียว! ปล่อยฟุริฮาตะคุงไปเถอะ!" คุโรโกะใช้เสียงที่ตนพอที่จะเอ่ยออกมาได้ขอร้องอีกฝ่าย
"..." ชายหนุ่มมองไปนอกหน้าต่างที่เริ่มมีรถมสีขาวดำมาจอดที่หน้าโรงเรียนจำนวนมาก และหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าตนเอง "ถอนกำลังตำรวจมาไวกว่าที่คิด...ส่วนทางหนีไม่ต้องห่วงฉันมีแผนแล้ว"
ชายหนุ่มพูดแค่นี้ก่อนว่างสายไป และเดินจากไปพร้อมกับ...แบกร่างของฟุริฮาตะ โคกิไปด้วย
"หยุดนะ! ไม่!!!" คุโรโกะพยายามที่จะไล่ตามอีกฝ่ายไปแต่ร่างกายยังคงไม่ขยับ ได้เพียงตะโกนกู่ร้องอย่างสุดแรงเท่านั้น "เอาฟุริฮาตะคุงคืนมา!!! ฟุริฮาตะคุง!!! ฟุริฮาตะคุง-------!!!"
...ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาชีวิตของคุโรโกะ เท็ตสึยะก็ราวกับสูญเสียความสุขไป...สูญเสียทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นดวงตาขวา หรือคนรัก...
...และในวันนั้นเขาก็ได้สาบานกับตัวเองไว้ว่าไม่ว่าจะนานสักเท่าไหร่เขาจะทวงคนของเขาคืน!!!...
กลับมาปัจจุบัน
ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ไม่มีหน้าต่างมีเพียงโต๊ะที่ฝั่งหนึ่งมีชายหนุ่มผมสีน้ำตาลนั่งอยู่โดยมีโคมไฟส่องหน้าอยู่ ส่วนอีกด้านมีชายหนุ่มผู้มีดวงตาข้างเดียวเรือนผมสีฟ้ากับชายหนุ่มผมสีเพลิงนั่งอยู่
"สารภาพมาเถอะน่าาา ว่าใครส่งนายมา" คางามิเริ่มเปิดประเด็นก่อนหลังจากต่างฝ่ายต่างเงียบมานาน...ที่จริงที่เขาเป็นเปิดประเด็นแทนคุโรโกะเพราะตอนนี้คุโรโกะแทบจะเอามีดมาปักหัวคนเบื้องหน้าเสียเดี๋ยวนี้แล้ว...
...แต่ก็ใครให้ปลอมเป็นฟุริฟะ! แบบนี้คุโรโกะก็โกรธควันออกหูสิ!!!...
"บอกแล้วไงครับ ว่าผมไม่ได้ถูกใครส่งมาทั้งนั้น" ชายหนุ่มผู้ต้องหาบอกเช่นนั้น
"หลักฐานทุกอย่างก็มีพอจับนายได้แล้วนะ ยอมให้ความร่วมมือดีกว่าโทษจะได้เบาลง" คางามิพยายามกล่อมก่อนที่คนจืดจางข้างๆ จะฟิวส์ขาดลงมือเอง
"บอกแล้วไงว่าผ..." อีกฝ่ายกำลังปฏิเสธอีกรอบ แต่...
ฉึก!!!
มีดและกรรไกรหลายด้ามปัดอยู่ที่กำแพงด้านหลังของผู้ต้องหนุ่ม พร้อมสร้างรอยเลือดซิบๆ ไว้บนใบหน้า
"คุณ...จะบอกดีๆหรือให้ผมเค้นคอดีล่ะ?" คุโรโกะมองคนที่ตนเพิ่งจะโยนของมีคมใส่อย่างเย็นชา จนคางามิที่อยู่ข้างๆ เริ่มหนาวสันหลัง "หรือให้ผมทรมานคุณจนยอมบอกดีล่ะ?"
...เอาแล้วไง!!! ฟิวส์ขาดแล้วไง!!! คิดว่าจะทนได้นานกว่านี้เสียอีก!!!...
"ค...คุณม...ไม่กล้าทำจริงๆ หรอก..." คนผมน้ำตาลพยายามทำใจดีสู้เสือไว้
...อย่าไปท้าคุโรโกะมานนนนน!!!...
คางามิได้แต่กรีดร้องในใจด้วยความกลัวว่า...คุโรโกะจะฆ่าผู้ต้องหาทิ้งจนเขาต้องข้ออ้างไปแก้ตัวกับเบื้องบนน่ะสิ! (ห่วงเรื่องเนี่ยนี่นะ? // s)
"งั้นเหรอครับ? คิดว่าไม่กล้าสินะ..." คุโรโกะแสยะยิ้มพยามดึงมีดที่มาจากไหนไม่รู้ออกมาอีกด้ามมาจ่อคอคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม "งั้นผมลงมือเลย...คงไม่เป็นไรสินะ?"
"ห...หยุดก่อน! ยอมแล้วจ้า!!!" ชายหนุ่มเมื่อเห็นท่าว่าอีกฝ่ายเอาจริงก็รีบให้ความร่วมมือทันทีก่อนที่คอตนจะได้รอยมีดมาสักรอยสองรอย
คุโรโกะที่ได้ยินดังนั้นก็เอามีดออกห่างจากคออีกฝ่าย แต่ยังคงไม่เก็บมีดในมือ "เชิญเล่ามาเลยครับ...แต่บอกไว้ก่อนนะครับอย่าคิดโกหกเชียว ไม่งั้นผมให้คุณได้สัมพัสนรกบนดินแน่นอน"
"ค...ครับ" ผู้ต้องหาหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าที่อีกฝ่ายพูดน่ะ...คงทำจริงดังวาจากล่าวออกมาทุกอย่างแน่ "ผ...ผมถูกส่งมาโดยกลุ่มที่เรียกตนเองว่ากลุ่มต่อต้านรัฐน่ะครับ เขาให้ข้อมูลเหล่านี้มาพร้อมกับให้ผมทำศัยกรรมหน้าให้เป็นคนคนนี้แหละครับ...และบอกให้ผมมาขโมยข้อมูลเหตุการณ์ที่โรงเรียนมัธยมปลายเซย์รินเมื่อสิบปีก่อนมาทำลายจะได้ไม่มีเบอาะแสอะไรเหลือให้ตามจับกุมได้อีก..."
"แล้วกลุ่มที่ว่านั้นอยู่ไหนล่ะครับ?" คุโรโกะถามเสียงเย็น...แบบอยากที่จะลุยเต็มที่ ไม่สิ อยาก 'ฆ่า' ซะเต็มที่มากกว่า
"อยู่ในหุบเขาที่ห่างไกลจากเมืองที่กุนมะน่ะครับ" ชายหนุ่มตอบเสียงเจือง
"ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ คางามิคุง ช่วยจัดการต่อด้วยครับ..." คุโรโกะก้มมองนาฬิกาตนเอง "...เดี๋ยวผมจะไปขออนุญาติไปตรวจสอบที่กุนมะตอนนี้เลย และจะพาอาโอมิเนะคุงไปรักษาด้วย เห็นว่าโดนยิงมาแต่ไม่ยอมไปหาหมอ"
"เอ้อๆ! เดี๋ยวจัดการให้..." คางามิตอบอย่างปัดๆ เพราะรู้ว่าต่อให้ห้ามก็หยุดคุโรโกะไม่ได้หรอก "...ว่าแต่นายคิดว่าทางนั้นจะอนุญาตเร็วนักหรือไง? ทำทางเตรียมพร้อมซะเต็มที่เลยนิ"
"พอดีผมจะขอใช้อำนาจมืดน่ะครับ" คุโรโกะพูดคำพูดที่ฟังแล้วชวนงงแต่คางามิเข้าใจความหมายที่ผู้เคยเป็นเงาของตนพูดได้ง่ายๆ
"จะขอให้อาคาชิช่วยสินะ..."
"ตามนั้นแหละครับ" คุโรโกะพูดก่อนที่จะเดินผ่านประตูออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คางามิจัดการงานที่เหลือคนเดียว
"ช่วงนี้นายกำลังดวงตก...นายน่าจะพกลักกี้ไอเทมไปด้วยสักอันนะ" คำพูดอันเป็นเอกลักษณ์ดังออกมาจากคนผมเขียว ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมมองไปยังคนที่เงาจ๊างจางขณะที่กำลังทำแผลให้คนผิวคล้ำที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่
หลังจากที่คุโรโกะไปยื่นหนังสือขออนุญาตไปตรวจสอบที่กุนมะและโทรหาอาคาชิให้ช่วยแล้ว คุโรโกะก็ลากอดีตแสงตอนม.ต้นของตนมาโรงพยาบาลตามที่ถูกลูกน้องของอาโอมิเนะขอมา...
"...ผมไม่พกขอแปลกๆ แบบคุณแน่ครับ มิโดริมะคุง" คุโรโกะตอบเชิงปฏิเสธอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกัดเพื่อนผมเขียวของตนหน่อยๆ ด้วย
"นายว่าใครห๊า!?" มิโดริมะ ชินทาโร่นายแพทย์ใหญ่ของโรงพยาบาลแห่งนี้แยกเขี้ยวใส่คนหน้านิ่งแต่เกรียน
"ใครรับก็คนนั้นแหละครับ" คุโรโกะตอบกลับอย่างเจ็บแสบตามปกติ
"wwwชินจังโดนซะแล้ว" ทาคาโอะเดินเข้ามาพร้อมเอกสารมาส่งให้มิโดริมะตามหน้าที่ของบุรุษพยาบาลที่ถูกจัด (บังคับ) ให้ทำงานคู่กับนายผมเขียวคนนี้
"เงียบไปเลยทาคาโอะ" มิโดริมะค้อนใส่คนผมดำเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปดุอาโอมิเนะแทน "แล้วนายก็เลิกนิสัยขี้เกียจของนายก็ดีนะ มีอย่างที่ไหนโดนยิงแล้วเอามีดผ่าออกเองแถมยังทำแค่เอาพลาสเตอร์ปิดอีก"
"เอาน่าๆ ยังไงแผลก็ปิดเหมือนกันแหละ" อาโอมิเนะตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่จะถามสิ่งหนึ่งกับอดีตเงาของตน "ได้ข่าวว่านายจะไปตรวจค้นเพื่อหาคนที่ก่อเรื่องที่โรงเรียนนายเมื่อสิบปีก่อนเหรอ? แถมให้อาคาชิช่วยอีก..."
"ครับ...และเดี๋ยวผมก็จะเดินทางไปหลังจากนี้แหละครับ" คุโรโกะตอบ
"วู่วามไปหรือเปล่า? ได้ข้อมูลวันนี้ก็จะไปเลยเนี่ย?" มิโดริมะถาม...ซึ่งดูเหมือนถามไปงั้นๆ มากกว่า เพราะรู้ดีว่าต่อให้จับมัดไว้อีกฝ่ายก็จะหาทางเพื่อไปให้ได้อยู้ดีนั้นแหละ...
...ก็เล่นเฝ้าตามหามาสิบปีแล้วนี่นะ...
"งั้น...เอ๊า! นี่!" ทาคาโอะเดินมาหาพร้อมติดอะไรสักอย่างบนหัวคุโรโกะ "เมื่อเช้าดูรายการ ‘โอฮา-อาสะ’ กับชินจัง เห็นบอกว่าราศีกุมภ์ลักกี้ไอเทมวันนี้คือกิ๊บดำ"
"...ขอบคุณครับ" คุโรโกะรู้สึกว่าอย่างน้อยก็โชคดีที่มันเป็แค่กิ๊บดำไม่ใช่ของแปลกๆ อย่างที่เพื่อนที่ตอนนี้เป็นหมอพกไปมาทุกวัน
"เฮ้! เท๊ตสึ! อย่าคิดทิ้งฉันไว้นี่เชียว! ฉันจะไปด้วย!" อาโอมิเนะเริ่มโวยทันทีที่เห็นว่าคุโรโกะกำลังจะเดินออกจากห้องไปโดยทิ้งเขาไว้กับไอ้เขียวแว่นเนี่ย!
"นายไม่ต้องเลย! บาดเจ็บก็นอนเฉยๆ ไปซะ!!! ทาคาโอะมาช่วยฉันจับอาโอมิเนะเร็ว!!! คุโรโกะนายจะไปไหนก็รีบไปเลยนะ! เดี๋ยวเจ้านี้ก็ตามไปหรอก! นายอยากจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองไม่ใช่หรือไง!?!" มิโดริมะพยายามล็อกคอกันคนผิวคล้ำหนี พร้อมออกปากไล่คุโรโกะทีทไม่ค่อยเหมือนไล่ซะเท่าไหร่
"...ครับ" คุโรโกะเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้มเบาๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากโดยไม่มีใครทันสังเกต ก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยเหมือนยามปกติ
...ผมจะไปหาคุณแล้วนะครับ...ฟุริฮาตะคุง...
...ช่วยด้วย...
นี่เป็นคำที่เขาเอ่ยในใจนับไม่ท้วน...ความปรารถนาที่อยากออกไปจากที่แห่งนี้...
เวลาที่วนผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาถูกขังที่นี่ แต่คงนานจนขนาดตัวเขาจำไม่ได้ว่าเขามาอยู่ที่นี้ได้ไง เขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? ถึงถูกขังในกรงเงินใบนี้อย่างไร้ซึ่งอิสระ...
ตอนนี้สิ่งที่เขารู้คือทุกวันจะมีชายคนหนึ่งที่มักพกดาบเล่มหนึ่งติดตัวไว้เดินมาหา พร้อมกับ...ขืนใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะวอนขอแค่ไหนร่ำไห้เพียงใดอีกฝ่ายก็ไม่สนว่าเขาจะเจ็บปวดมากแค่ไหน...ความเจ็บในหัวใจที่เขาไม่รู้ที่มา...
หลังจากที่ขืนใจเขาเสร็จชายคนนั้นก็จะเดินจากไปโดยไม่สนใจอะไรเขาเลย...ส่วนตัวเขาทำได้เพียงร่ำไห้เงียบคนเดียว...ตัวคนเดียวตลอดมา...
เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำแบบนี้กับเขาที่เป็นผู้ชายเหมือนกันทำไม เขารู้เพียงชายคนนี้คือคนที่พาเขามาที่นี่ เป็นคนที่โหดร้ายมาก...มักทำกับเขาราวเป็นตุ๊กตาที่จะทำอะไรก็ได้ อย่างเช่นถ้าวันไหนหนวดเครายาวขึ้นมาจนสังเกตได้ล่ะก็เจอจะถูกจับโกนหนวดด้วยดาบที่อีกฝ่ายพกมาจนน่ากลัวว่าสักวันหัวเขาจะหลุดออกจากบ่าจริงๆ ...แต่อีกฝ่ายคนไม่ยอมให้ตายอย่างสบายง่ายๆ หรอก ถึงเขาอยากที่จะตายจากไปเพื่อไม่ต้องพบความทรมานนี้อีกเลย...
แต่...ทำไมในความฝันเขาถึงมักเห็นภาพลางๆ ของใครสักคนยืนอยู่ คนคนนั้นทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยราวกับเคยรู้จักกันมานานแล้วและจากนั้นคนในความฝันนั้นก็...ยิ้มอ่อนโยนให้กับตัวเขา พร้อมกับเสียงเรียกชื่อของเขาที่ฟังดูอบอุ่นเหลือเกิน...
...มันทำให้เขาไม่กล้าที่จะตายจริงๆ
...ทั้งที่ไม่เคยเจอกัน...
...แต่ทำไมรู้สึกคุ้นเคยนักนะ?...
...หรือเขารู้จัก แต่เขาลืมเลือนมันไปเสียหมดแล้ว...
...คุณเป็นใครกันแน่นะ?...
"ผู้กองที่นี่แหละครับ" นายตำรวจคนหนึ่งเดินมาบอกกับชายหนุ่มผมฟ้า
ตอนนี้พวกเขามาแอบซุ้มดูโกดังขนาดใหญ่และกว้างมากที่ตั้งอยู่ในป่าลึกที่ไม่มีใครย่างกรายเข้ามาบนหุบเขาสูงใหญ่ในจังหวังกุนมะ...ซึ่งดูยังไงก็เป็นสถานที่ผิดกฏหมายแน่นอน กลิ่นเหม็นไหม้ กลิ่นซากศพลอยคละคลุ้นไปทั่ว มีคนถือปืนเฝ้ายามอยู่ที่หน้าโกดัง ดูราวกับภาพในภาพยนต์เรื่องไหนสักเรื่อง...
...และในไม่ช้าพวกเขาจะบุกทำลายมัน
"บอกให้ทุกคนเตรียมพร้อม...พวกเราจะบุกเข้าไปเลย" คุโรโกะเริ่มสั่งการ "ทุกคนจำไว้นะครับ ถ้าท่าจะไม่ไหวเมื่อไหร่ให้รีบหนีทันที เข้าใจนะครับ?"
"ครับ!" เหล่านายตำรวจทุกนายขานรับพร้อมกัน
"ผมจะเป็นคนบุกไปหาตัวหัวหน้าของที่นี่ ผมว่ารายนั้นคงจะไม่ออกมาร่วมวงกับพวกที่หน้าประตูแน่...เอาล่ะ ไปกันเลย!!!" คุโรโกะตะโกนเป็นสัญญาณพร้อมที่ตำรวจทุกนายต่างบุกไปยังโกดังที่ตั้งตะหง่านอยู่กลางป่าอย่างไม่รีรอ
และเพียงไม่นานความสับสนอลมานก็เกิดขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างห่ำหั่นใส่กันอย่างต้องการชนะซึ่งกันและกัน
เสียงปืนเสียงมีดเสียงดาบต่างดังไปทั่วทั้งบริเวณ เรียกให้คนที่อยูในโกดังพากันกรูออกมาราวกับกับมดแตกรัง
คุโรโกะกับตำรวจอีกสามสี่นายใช้โอกาสที่ไม่มีใครทันเห็นวิ่งเข้าไปในโกดัง ในโกดังนี้ถูกแบ่งออกเป็นห้าห้องซึ่งหนึ่งในนี้น่าจะมีห้องที่หัวหน้าของกลุ่มนี้อยู่ แต่เพียงแค่ในห้องแรก...ภาพเบื้องหน้านั้นทำให้พวกเขาถึงกับตกตะลึง...
...ภาพคนมากมายถูกขังในกรงเหล็กอัดเบียดกันจนแทบไม่มีที่ให้ยืน และที่น่าตกใจมากกว่าคือ...ภาพซากศพมนุษย์ที่กองทับถมกันที่มุมหนึ่งของห้อง ราวกับฉากนรกที่คุโรโกะเคยเห็นมาครั้งหนึ่งแล้ว...เมื่อสิบปีก่อน
"พวกคุณช่วยคนพวกนี้หนีไปทีนะครับ ผมจะไปหาว่ามีที่อื่นอีกหรือเปล่า..." คุโรโกะสั่งพร้อมวิ่งไปดูที่ห้องต่อไป แต่เป็นห้องว่างเปล่าเสียนิ คุโรโกะเลยวิ่งไปยังห้องต่อไป...และเขาก็ถึงกับชะงันเใอเห็นภาพตรงหน้า...
กรงนกสีเงินขนาดใหญ่กินพื้นที่เกือบครึ่งห้อง ภายในกรงมีเตียงคู่เตียงหนึ่งวางอยู่ แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึง...เป็นร่างที่อยู่บนเตียงนั้นต่างหาก...
...ร่างผอมบางของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวเกือบถึงกลางหลังที่ขดตัวด้วยความหวาดกลัว ดวงตาสีน้ำตาลใสมองมายังเขาอย่างไม่ไว้ใจ ทั้งร่างมีเพียงเสื้อตัวใหญ่หลวมโพลกสวมอยู่เท่านั้น...
ถึงต่างจากในอดีตแต่นายตำรวจผมฟ้าก็จำได้ดีว่าอีกฝ่ายคือ...
"ฟุริฮาตะคุง!!!" คุโรโกะรีบพุ่งไปเกาะกรงนกตรงหน้าจนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งและถอยห่าง...เป็นท่าทางที่คุโรโกะไม่ชอบเองเสียเลย
"คุณ...เป็นใครกัน?" สิ่งที่เสียงอันสั่นเครื่อถามออกมา...บ่งบอกว่าอีกฝ่ายจำตัวตนของคุโรโกะ เท็ตสึยะไม่ได้...
...แต่ยังไงก็ช่างสำหรับเขาแค่ฟุริฮาตะ โคกิยังมีชีวิตอยู่เขาก็พอใจแล้ว...
"ผมคุโรโกะ เท็ตสึยะครับ" คุโรโกะตอบแม้ภายในจะเจ็บปวดกับการที่อีกฝ่ายจำเขาไม่ได้ก็ตาม "...ผมมาช่วยคุณครับ"
"ช่วยผม?" ฟุริฮาตะมองคนตรงหน้าคล้ายว่าเริ่มที่จะมีความหวังบ้างอย่าง "คุณจะพาผมออกจากที่นี่เหรอครับ?"
"ใช่ครับ...กรุณารอสักครู่นะครับ ผมจะหาอะไรมาสะดอดกลอน" คุโรโกะมองรอบๆ เพื่อหาของที่คล้ายๆ เส้นลวดอยู่สักพักแต่ก็ไม่เห็นอะไรที่จะใช่ได้เลย...
คุโรโกะเกาหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะชะงัดเมื่อจับอะไรบ้างอย่างที่ติดบนผมของตนได้...
...จริงสิ ทาคาโอะคุงเอากิ๊บเหน็บผมเขาไว้ก่อนที่เขาจะมานี้นี่นา...
นายตำรวจหนุ่มผมฟ้ารีบดึงกิ๊บออกมาจากผมตนแล้วดัดจนบิดเบี้ยวก่อนที่จะนพมาสอดเข้ารูกุญแจที่หน้ากรงนกนี้
แกร็ง...
เสียงปลดล็อกดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับที่ประตูกรงนกยักษ์นี้ถูกเปิดออก ฟุริฮาตะเดินออกมาอย่างโซซัดโซเซเนื่องจากถูกขังมาเป็นเวลานาน คุโรโกะเลยประคองอีกฝ่ายไม่ให้ล้ม
"แหมๆ จะขโมยของเล่นของฉันเหรอ?" เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นมา...ร่างของบุคคลที่คุโรโกะเกลียดชังมาตลอด
"ฟุริฮาตะคุงไม่ใช่ของเล่นของคุณ!!!" คุโรโกะกันตัวฟุริฮาตะที่เริ่มตัวสั่นด้วยความกลัวออกห่างจากคนตรงหน้า และกระซิบกับฟุริฮาตะเบาๆ เบาจนอีกฝ่ายไม่ได้ยิน "คุณรีบหนีไปนะครับ...ผมจะถ่วงเวลาไว้เอง"
คุโรโกะไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ มือขาวผลักร่างของคนผมสีน้ำตาลออกไปพร้อมกับที่ชักปืนออกมายิงไปยังร่างของผู้ที่เป็นศัตรูของเขา
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังลั่นทุกนัดต่างเล็งไปที่จุดตาย แต่อีกฝ่ายกลับกลิ้งหลบได้ทันทำให้บาดเจ็บแค่ที่แขนข้างหนึ่งเท่านั้น
ชายหัวหน้าผู้ก่อการร้ายชักดาบซามูไรออกมาพร้อมฟาดฟันใส่คนผมฟ้าอย่างรวดเร็ว...ฟันปืนจนหลุดจากมือคุโรโกะ แต่คุโรโกะนั้นมีอาวุธลับซ่อนอยู่บ้างเลยชักมีดโค้งขนาดใหญ่จนเหมือนท่อนฟามากกว่าออกมา
การต่อสู้ของทั้งสองต่างดำเนินต่อไปอย่างไม่มีใครยอมใครราวกับการบรรเลงเพลงแห่งการต่อสู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด โดยผู้แพ้ต้องแลกด้วยชีวิตของตนเอง!!!
โดยที่คุโรโกะไม่รู้เลยว่าคนที่ตนอยากให้หนีไปนั้นไม่อาจขยับไปไหนได้เพราะไม่ได้เดินเป็นเวลานาน แค่เดินได้ก็บุญแล้ว และที่สำคัญ...ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลนั้นรู้สึกว่าตนนั้นไม่อาจทำใจทิ้งคนผมฟ้าที่มาช่วยตนลงได้
"อ๊าาาากกกกก!!!" เสียงลูกน้องของคุโรโกะดังขึ้นมาจนทำให้คุโรโกะชะงันเลยเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้าเล่นงาน...
...ดาบสีเงินแทงทะลุผ่านไหล่ข้างซ้ายจนไปติดอยู่ที่ผนักด้านหลังอีกฝ่าย
"อึก!" คุโรโกะกัดฟันข่มความเจ็บปวดไว้ มีดในมือหลุดร่วงลงกระทบพื้นเสียงกังวาน
"ห่วงลูกน้องหรือไง?" ชายหนุ่มยิ้มเย็นๆ ให้คุโรโกะ "โง่จังน้าาาา ปานนี้แล้วลูกน้องนายคงพากันหนีทิ้งนายไว้คนเดียวแล้วล่ะ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็ดีสิครับ" คุโรโกะเยียดยิ้มส่งกลับไป แม้สถานการณ์ตอนนี้เขาจะถูกฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้ก็เถอะ "ผมอยากให้ทุกคนหนีไปอยู่แล้ว"
"นาย...คือคนเมื่อสิบปีก่อนสินะ?" ชายหนุ่มถามพร้อมดึงดาบออกมาจากแขนของคุโรโกะ "อุตสาห์ปล่อยให้รอดไปแล้วยังกลับมาหาที่ตายอีกนะ..."
"ผมคงไม่คิดตามมานี้หรอกครับ ถ้าคุณไม่ลักพาตัวฟุริฮาตะคุงมาด้วย" คุโรโกะตอบอย่างใกล้หมดแรง เพราะตัวเขาที่ความอึดติดลบนั้นมักรู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ยิ่งเขาถนัดลอบโจมตีมากกว่าด้วยแบบนี้เลยกลายเป็นเขาเสียเปรียบเต็มๆ
"ปากเก่งจริง..." ชายหนุ่มยิ้มก่อนที่จะเงื้องดาบขึ้น หมายจะฟันคุโรโกะแบบในอดีต "...แต่คราวนี้ฉันคงต้องฆ่านายแบบจริงๆ จังๆ แล้วล่ะ...บายคุณตำรวจ"
ฉับ!!!
"ไม่จริง..." ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างเมื่อภาพไม่คาดฝันเกิดขึ้นตรงหน้า...เมื่อร่างที่มีเรือนผมสีน้ำตาลพุ่งเข้ามารับดาบแทนเขา เลือดสีแดงสาดกระเซ็นราวกับสายฝน ร่างนั้นล้มลงไปแน่นิ่งกับพื้น...ทุกอย่างฉายชัดในดวงตาของคุโรโกะ เท็ตสึยะ
คุโรโกะกอดร่างที่ล้มกองนิ่งกับพื้นเบื้องหน้าตนขึ้นมา ชายหนุ่มผมฟ้าพยายามเขย่าให้อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมองเขา...แต่มันไม่เป็นผลร่างในอ้อมแขนนั้นแน่นิ่งไม่ขยับอะไรเลย นัยน์ตาสีฟ้าใสสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนเริ่มมีน้ำตาคลอ "...ฟุริฮาตะคุง!!!"
"อะไรกัน..." ขนาดคนที่ลงดาบเมื่อครู่ก็ดูอึ้งไม่ต่างกับคนผมฟ้ามากนัก เพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้าร้บดาบแทนคนอื่นแบบนี้ และด้วย...ความรู้สึกที่เริ่มแทรกเข้ามาในจิตใจตั้งแต่เมื่อพบคนผมน้ำตาลตรงหน้าเมื่อสิบปีก่อน
"เพราะคุณ..." เสียงอันเย็นเฉียบสร้างความหนาวยะเยือกให้แก่บริเวณรอบๆ "...ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ!!!"
มีดด้ามยาวที่คุโรโกะทำตกก่อนหน้านี้ถูกคว้าขึ้นมาฟันแขนอีกฝ่ายจนขาดกระเด็นด้วยเรี่ยวแรงที่มาจากความโกธร ความเศร้า และความเจ็บปวดที่ไม่อาจมีใครรับรู้ได้พวนพุ่งออกมา ทุกอย่างแปลงเปลี่ยนเป็นความแค้นที่ยากจะลบล้าง
"อ๊ากกกกก!!!" เสียงกรีดร้องของผู้สูญเสียแขนไปดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ
"เจ็บเหรอครับ? เจ็บมากสินะ?..." คุโรโกะมองอีกฝ่ายอย่างเลือดเย็น ช่างดูราวกับปีศาจแฟนท่อมที่ยอมทำทุกสิ่งเพื่อคนที่เขารัก...สุดหัวใจ "...มันเทียบไม่ได้สักเสี้ยวจากความเจ็บที่คุณพรากฟุริฮาตะคุงไปจากผมเลย!!!"
คุโรโกะที่ถูกความโกรธครอบนำได้ใช้มีดฟันไปที่อีกฝ่ายไม่ยั้ง ตัวเขานั้นไม่รู้ว่าฟันไปกี่ครั้ง หรือใช้วิธีไหนในการที่จัดการอีกฝ่าย เพราะพอได้สติ...ร่างของศัตรูคู่อาฆาตของเขาก็ร่างโชกไปด้วยเลือด หายใจรินรวนใกล้ตายเต็มทีแล้ว
นายตำรวจหนุ่มมองร่างที่โชกเลือดจากน้ำมือตนอย่างเย็นชา ก่อนที่จะเดินกลับไปหาร่างคนรักที่นอนสงบนิ่งอยู่กับพื้น...
...สุดท้าย...ผมก็ช่วยคุณไว้ไม่ได้อีกแล้วสินะครับ...
ชายหนุ่มผมฟ้าใช้มือที่ชุ่มไปด้วยเลือดโอบอุ้มร่างของคนที่เขารักขึ้น และเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองเลย...
"นายนี้มันบ้าระห่ำจริงๆ" เสียงเขียวๆ จากคนผมเขียวที่ตอนนี้ก็มองคนผมฟ้าตาเขียวจนใกล้จะเขียวไปทั้งตัวแล้วบ่นออกมา "มีอย่างที่ไหนไปบุกกับตัวหัวหน้ามันคนเดียวห๊า! รู้ก็รู้อยู่ว่านายน่ะสายบุ๋น! รู้งี้ให้อาโอมิเนะไปกับนายดีกว่า!!! แล้วยัง#/&%_&:$□•{$^!()!!!"
คำบ่นยาวพรึบจากเพื่อนผมเขียวทำให้คนโดนบ่นได้แต่ยิ้มแห้งๆ ...
...ผมฟื้นปุ๊บ คุณก็มาบ่นทันทีเลยนะครับ...
จากวันนั้นที่เขาบุกไปยังโกดังนั้นผ่านมาสามวันแล้ว ตอนนั้นหลังจากที่เขาอุ้มร่างของฟุริฮาตะคุงออกมาจากโกดังเขาก็เห็นคนที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะโผล่มาให้เห็นในสถานการณ์แบบนี้ ปกติเขาเห็นคนคนนี้สั่งการจากเบื้องบนมากกว่า...
...คนคนนั้นคืออาคาชิ เซย์จูโร่นั้นเอง...
...เขามองทุกคนโดยรอบบริเวณนั้นที่ดูเหมือนกลุ่มของเขาจะปลอยภัยกันดีทุกคน จะมีก็แค่เจ้าของเสียงร้องที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้ที่หน้าซีดตัวสั่นและมองอาคาชิคุงอย่างหวั่นเดาว่าคงโดนอาคาชิคุงแกล้งล่ะมั่ง และจากนั้นโดยที่เขายังไม่ทันพูดอะไรออกมาเขาก็โดนเหล่าคนมากับเขาพร้อมกับอาคาชิคุงแบกเขากับฟุริฮาตะคุงขึ้นฮ. ที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหน...หลังจากนั้นสติเขาก็วูบไป
พอเขารู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ไม่ทันที่สมองจะประมวลผลอะไรก็เป็นอย่างที่เห็นนี้แหละ...
"ชินจัง...พอก่อนเถอะ...หูฉันอื้อแล้วอ่ะ" ทาคาโอะที่ยืนฟังมิโดริมะบ่นอยู่นานสองนานในที่สุดก็เอ่ยออกมาอย่างทนไม่ไหว...
...นี้นายหายใจทางไหนเนี่ย?! เล่นบ่นแบบไม่มีหยุดพักเลย!...
"นั้นสิ นายบ่นจนฉันจะหลับแทนเท็ตสึแล้ว..." อาโอมิเนะหาวออกมาอย่างไม่เดือดร้อนอะไร
"พวกนายนี่มัน..." มิโดริมะสุดท้ายก่อนเปลี่ยนจากบ่นมาเป็นเครียดกับพวกที่ไม่รู้จักกังวลอะไรกับเขาแทน ทำให้รู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย
"ดูรื่นเริงกันดีนะ" ชายผมสีแดงที่เปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้ามาเรียกสายตาจากคนทั้งห้องได้เป็นอย่างดี
"อาคาชิคุง..." คุโรโกะเรียกคนที่เดินเข้ามาเบาๆ
"ไง เท็ตสึยะ...ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม?" อาคาชิถามไถตามประสา
"ไม่เป็นไรครับ แล้ว..." คุโรโกะเมื่อมั่นใจว่าจะไม่มีใครพูดแทรกขณะเขาพูดก็จะถามถึงสิ่งที่เขาคำนึงหามากที่สุด "...แล้วฟุริฮาตะคุงล่ะครับ?"
...ฟุริฮาตะคุงปลอดภัยหรือเปล่า? หรือว่า...
...เขาจะเสียอีกฝ่ายไปอีก...
...ตัวเขานี่ช่างน่าสมเพสจริง...
...ที่ไม่สามารถช่วบคนที่ตัวเองรักได้...
...ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว...
"เท็ตสึยะ..." อาคาชิเรียกคนผมฟ้าที่เริ่มจมในความคิดของตนเอง ให้หันมามองตน "...เรื่องนี้ฉันว่านายไปดูเองดีกว่า"
"ครับ..." ถึงคุโรโกะจะไม่เข้าใจว่าอาคาชิให้เขาไปดูเองหมายความว่าไง?
ทั้งสามพาคุโรโกะเดินออกจากห้องพักไปยังห้องพักที่ไม่ห่างจากห้องพักของเขาเท่าไหร่นัก ที่ป้ายหน้าห้องติดชื่อคนที่พักในห้องนั้นไว้...ว่าฟุริฮาตะ โคกิ...
คุโรโกะเมื่อเห็นแบบนี้ก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ จึงรีบเปิดประตูเข้าไปจนประตูห้องแทบจะพัง...
...เมื่อเข้ามาภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือภาพชายผมสีน้ำตาลที่มีผ้าพันแผลพาดตั้งแต่ไหล่ลงไปจนถึงหน้าท้องกับชายผมสีเพลิงกำลังคุยกันอยู่
"อ๊ะ! ไงคุโรโกะ" คนผมสีเพลิงทักทันทีที่เห็นคนคุ้นเคยโผล่เข้ามา
"สวัสดีครับ คางามิคุง..." คุโรโกะทักตามมารยาทก่อนที่จะเดินตรงเข้าหาฟุริฮาตะ "ฟุริฮาตะคุง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ยังเจ็บหรือเปล่า? มีอาการแทรกซ้อนอะไรไหม? แล้ว..."
"เดี๋ยว! คุโรโกะพอก่อน...ดูท่าสมองฟุริจะตามไม่ทัน" คางามิพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนผมสีน้ำตาลของตนทำหน้าเอ๋อๆ อย่างตามไม่ทัน "เอาเป็นว่าฉันตอบแทนแล้วกัน เพราะเมื้อฉันก็เพิ่งถามไป ฟุริน่ะอาการปกติดีแผลก็ปิดเร็วกว่าที่คิด อาการแทรกซ้อนก็ไม่มีตอนนี้เหลือแค่รอดูอาการแค่นั้นแหละ"
"งั้นเหรอครับ..." คุโรโกะพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
"เอ่อ คือ..." เสียงเรียกจากคนที่เพิ่งหายเอ๋อเอ่ยขึ้น "...ผมขอถามอะไรหรอกได้ไหม?"
"ครับ...ได้ครับ" คุโรโกะตอบทันที ขณะที่หยิบเก้าอี้อีกตัวมานั่ง พร้อมกับที่พวกคางามิโดนเรื่องตัวไปช่วยงาน...หรือพูดให้ถูกคืออาคาชิเห็นว่าน่าจะให้ทั้งสองคุยกันสองคน จึงลากทั้งคางามิ อาโอมิเนะ ทาคาโอะ และมิโดริมะออกไป
"คุณอยากถามอะไรก็เชิญเลยครับ" คุโรโกะพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่กล้าที่จะเริ่มเป็นฝ่ายพูดก่อน
"ค...ครับ...คือว่า...คุณ...เป็นคนรักของผมเหรอ?" พอพูดออกมาฟุริฮาตะแทบกัดลิ้นตัวเองตายเพราะปากดันถามออกมาตรงๆ ทั้งที่ตอนแรกกะจะถามอ้อมๆ เอา...
...ตอนนั้นที่เขาเห็นฉากการสู้กันของสองคนนั้นเขาเห็นภาพภาพหนึ่งลอยเขามาในหัว...ภาพที่เขาเห็นคือภาพของคนที่คล้ายกับคนผมฟ้าตรงหน้าเขามากร้องเรียกชื่อเขาขณะที่ตัวเขาถูกพาออกห่างจากอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ รอบข้างต่างมีซากศพมนุษย์จำนวนหนึ่งล้มอยู่รอบบริเวณ...เขาจำได้ว่าเสียงนั้นคือเสียงที่เขาได้ยินทุกครั้งในความฝันมาตลอด
...ดังนั้นเขาจึงอยากรู้...ว่านั้นเป็นเพียงจินตนาการของเขาหรือความจริง...
คุโรโกะพอได้ยินคำถามนี้ก็อึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มบางๆ ออกมา "ใช่ครับ..."
"งั้นผมขอถามอีกข้อนะ..." ฟุริฮาตะยังคงอยากรู้เรื่องจริงมากกว่านี้
"เชิญครับ" คุโรโกะตอนนี้ไม่ว่าอีกฝ่ายถามมากเท่าไหร่ก็คงจะตอบทั้งหมดนั้นแหละ เพราะดูเหมือนว่ามันจะทำให้อีกฝ่ายนึกเรื่องของเขาออก...แม้เพียงสักนิดก็ดี
"เมื่อตอนนั้น...ที่ผมถูกพาไปที่นั้น...ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?" ฟุริฮาตะถาม...ภาพในหัวที่ทับซ้อนกันไปมาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสับสนว่านี้คือเรื่องจริงทั้งหมดแน่เหรอ?
"ครับ คือว่าตอนนั้น..." คุโรโกะเริ่มเล่าเรื่องราวเมื่อสิบปีก่อนที่เขาไม่เคยเอ่ยปากพูดออกมาเลยตลอดสิบปีที่ผ่านมา ทุกอย่างถูกถ่ายทอดออกมาอย่างละเอียด และเมื่อเหล่าเรื่องราวทั้งหมดจบ คุโรโกะก็เห็นอีกฝ่ายก้มหน้านิ่งจนน่าเป็นห่วง คนผมฟ้าเอามือแตะไหล่อีกฝ่ายเบาๆ "ฟุริฮาตะคุง...ไม่เป็นไรนะครับ?"
"อ๊ะ!" ฟุริฮาตะสะดุ้งและเงยหน้าขึ้นมองคุโรโกะที่ตอนนี้หน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันจนแทบจะจูบกันอยู่แล้ว พร้อมกับภาพในหัวแว่บขึ้นมาอีกครั้ง...คราวนี้มันช่างชัดเจน ทุกอย่าง...ช่างชัดเจนราวกับยังอยู่ในช่วงเวลานั้น "...คุโรโกะ"
ตึ๋ง...
สายธารไหลลงมาจากดวงตาสีน้ำตาลทั้งสองข้างของคนตรงหน้าอย่างไม่อาจหักห้าม ทำให้คุโรโกะสะดุ้งสุดตัวอย่างเห็นได้ยาก มือไม้พยายามปลอบคนตรงหน้าอย่างไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร "ฟ...ฟุริฮาตะคุง! คุณเป็นอะไรไปน่ะครับ!?!"
"คุโรโกะ..." ฟุริฮาตะคว้าตัวอีกฝ่ายมากอดอย่างโหยหา "...นึกออกแล้ว...ฉันจำนายได้แล้ว...ฮือ..."
"ฟุริฮาตะคุง..." คุโรโกะโอบกอดอีกฝ่ายกลับ ราวกับพิสูจน์ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเป็นความจริง "...ในที่สุดก็จำผมได้สินะครับ"
"ฮือ อยากเจอ...อยากเจอมาตลอดเลยนะ...คุโรโกะ" ฟุริฮาตะฝังหน้าลงบนไหล่ของคนรักตนที่แยกจากกันมานาน...ในตอนนี้ได้กลับมาอยู้ด้วยกันอีกครั้งแล้ว
"ผมก็เหมือนกันครับ...ฟุริฮาตะคุง" คุโรโกะลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ พร้อมให้คำสัญญาในใจ...
...จากนี้ไป...จะไม่มีใครแยกเราจากกันได้อีกแล้วนะครับ ฟุริฮาตะคุง...
...ผมขอสัญญา...
"แผนของนายสินะ? อาคาชิ" มิโดริมะถามขึ้นขณะที่ตนถูกลากมาที่ห้องพักของคุโรโกะ
"ใช่" อาคาชิตอบอย่าง...มาดราชามาก
"แต่...นายคิดว่าฟุริจะฟื้นความจำได้จริงๆ เหรอ?" คางามิถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองของตน
"ได้ไม่ได้ก็ต้องลองเสี่ยงดู..." อาคาชิหยิบเอกสารปึกหนึ่งขึ้นอ่าน "...ว่าแต่คนที่เท็ตสึยะจัดการตายยังเนี่ย?"
"เป็นครึ่งตายครึ่งน่ะ..." มิโดริมะให้คำตอบแก่เพื่อนตน "...ดูท่าคุโรโกะลงมือไม่ยั้งเลยล่ะ"
"นั้นสินะ เท็ตสึต้องเขียนรายงานส่งแหง" อาโอมิเนะเท้าคางกับหน้าต่างอย่างเซ็งๆ กับการรอให้เพื่อนตนคุยกันเสร็จ
"เอาเถอะน่า...ยังไงทุกอย่างก็จบลงด้วยดีนี่..." ทาคาโอะพูดขึ้นอย่างสบายอารมณ์ตามนิสัยคนไม่ค่อยคิดมาก
"นั้นสินะ..." ทุกคนภายในห้องต่างเอ่ยออกมาพร้อมกัน และปล่อยให้เพื่อนผมฟ้าของตนจัดการเรื่องราวต่างๆ ด้วยตัวเอง...
...เรื่องราวที่เพื่อนของพวกเขารอมาตลอดสิบปีมันก็ได้มาถึงจุดจบเสียที
End
ความคิดเห็น