คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [KuroFuriAka] ผมไม่ยอมแพ้หรอก!!!
Title : ผมไม่ยอมแพ้หรอก!!!
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Kuroko x Furihata x Akashi
Notes : ฟิคนี้มั่วๆ นิดๆ นะ ^^ และต่อจากฟิคนี้นะจ๊ะ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1144887&chapter=10
................................................................
ผมไม่ยอมแพ้หรอก!!!
...หงุดหงิด...
...หงุดหงิดมาก...
...หงุดหงิด โค-ตะ-ระ เลยครับ!!!...
คุโรโกะยืนซ้อมอยู่โรงยิมของเซริน โดยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลย เพราะเจ้าตัวเล่นหงุดหงิดซะจนสามารถมองเห็นเป็นไอดำรอบๆ ตัวได้เลยนี่นา!!!
ส่วนสาเหตุที่ทำให้เขาหงุดหงิดก็...
"โคกิ...เลิกกับเท็ตสึยะแล้วมาคบกับฉันได้ไหม?"
...ก็เพราะ (ไอ้) คุณอดีตกัปตันทีมเขาไงล่ะครับ!!!...
...ทั้งที่รู้ว่าคนที่จีบอยู่นั้น 'แฟน' เขา แต่ก็ยังมาจีบอีก!!!...
"เอ่อ ขอโทษนะ...แต่ฉันไม่คิดจะเลิกกับคุโรโกะหรอก..." เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตอบอีกฝ่าย พร้อมถอยห่างให้มากที่สุด...
...ทำให้คนมองรู้สึกเหมือนชิวาว่าพยายามหนีสิงโตโดยแท้
"อาคาชิคุง...คุณว่างมากสินะครับ? ถึงมาที่นี่..." คุโรโกะถามไปอย่างหัวเสียเต็มที...ยังดีที่ฟุริฮาตะคุงปฏิเสธไปทันที ไม่งั้นเขาคงได้คิดมากตลอดคืนแน่...
...ถ้ารู้งี้ตอนช่วงเริ่ม wc เขาจะไม่มีทางให้สองคนนี้เจอกันเด็ดขาด!!!...
ตั้งแต่ตอนที่เขาถูกเรียกให้รวมตัวกับอดีตทีมปาติหาริย์คนอื่นๆ โดยที่โค้ชให้ฟุริฮาตะคุงไปเป็นเพื่อนด้วยนั้นแหละ...
ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากนั้นอาคาชิคุงถึงติดใจฟุริฮาตะคุงขนานนี้ รู้แค่หลังจากนั้นอาคาชิก็เดินมาหาฟุริฮาตะตลอด...พร้อมกับคำว่า 'มาคบกับฉันเถอะ!' ทุกครั้งที่เจอหน้ากันเลย...
ทั้งที่หลังจากนั้นเขาก็ไปบอกแล้วว่าพวกเขาคบกันอยู่ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็น 'แล้วไง?' และยังคงมาจีบฟุริฮาตะคุงอย่างไม่มีท่าทีลงละ...
...ให้ตายเถอะ! เพิ่งจะแก้ปัญหาเรื่องพวกตามตื้อที่ห้องสมุดได้ไม่กี่เดือน กลับมาเจอเรื่องแบบนี้อีก แถมอีกฝ่ายดันเป็น อาคาชิ เซย์จูโร่อีก!!!...
"ที่จริงก็ไม่ว่างนักหรอก...ถ้าพวกตัวจริงทุกคนดันติดธุระจนมาซ้อมไม่ได้น่ะ" อาคาชิส่งยิ้มให้คุโรโกะราวจะบอกว่า 'ฉันอยากมาหาโคกิน่ะ แล้วนายจะทำไม?'
"งั้นคุณช่วยไปที่อื่นด้วยเถอะครับ" คุโรโกะออกปากไล่อย่างไม่คิดจะถนอมความรู้สึกอีกฝ่ายสักนิด...
...แต่สำหรับรายนี้คงไม่ต้องแฮะ เพราะคนที่ถูกไล่ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด แถมยังเอามือมาจับมือของฟุริฮาตะอีก "ฉันไปก็ได้...แต่ขอพาโคกิไปด้วยนะ ไปล่ะ!"
"เหวอ!!!" ฟุริฮาตะถึงกับร้องออกมาเมื่อถูกลากไปโดยไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้ย!!!" คุโรโกะมองตามคนรักตนที่ถูกอาคาชิลากหายไปทันทีที่พูดจบ "เอาฟุริฮาตะคุงคืนมานะครับ!!! อาคาชิคุง!!!"
และแล้วคุโรโกะก็วิ่งตามทั้งสองไป โดยทิ้งให้ทุกคนในทีมเซรินต่างมองอย่างสงสารเด็กหนุ่มผมน้ำตาลขึ้นมาจับใจ
"ฉันว่า...สักวันคงต้องพาฟุริไปทำบุญครั้งใหญ่บ้างแล้วล่ะ..." ฮิวงะรู้สึกสงสารรุ่นน้องตนเหลือเกิน คราวก่อนก็เกือบโดนคนที่ตามจีบลวงลามยังดีที่ครั้งนั้นหลังจากคุโรโกะบอกว่าคบกับฟุริฮาตะแล้วก็ไม่มาหาอีกเลย แต่คราวนี้ยังมาเจอคนน่ากลัวอย่างนี้มาตามจีบอีก...
...นายนี้ซวยจริงๆ เลยนะ ฟุริ...
"เฮ้! คุโรโกะ! ฟุริ!" เด็กหนุ่มผมสีเพลิงวิ่งมาหาเพื่อนตนทั้งสองคนที่กำลังจะกลับบ้าน... "วันเสาร์นี้สนใจไปสวนสนุกกับฉันไหม? พอดีได้รางวัลจากร้านค้าเป็นตั๋วสามใบน่ะ..."
"อืม ไปสิ" ฟุริฮาตะตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
"...งั้นผมไปด้วยครับ" คุโรโกะตอบอย่างเหนื่อยๆ ถึงจะไม่ได้ซ้อมอะไรเลยก็ตามเพราะต้องเอาตัวฟุริฮาตะคุงคืนมาจากอาคาชิคุง แต่มันทำให้เขาเหนื่อยจริงๆ ...แต่เป็นเหนื่อยใจนะ
"งั้นเอานี้ไป! แล้วเจอกันที่หน้าสวนสนุกนะ" คางามิยัดตั๋วใส่มือคุโรโกะกับฟุริฮาตะ ก่อนที่จะวิ่งกลับบ้านตนเองไป
...ปล่อยให้ฟุริฮาตะยืนงง กับคุโรโกะที่ยิ้มอย่างเหนื่อยๆ กับแสงของตนที่ดูท่าจะมีแรงเหลือล้น คาดว่าไม่ทันถึงบ้านคางามิก็คงแอบไปเล่นบาสแถวไหนอีกแน่
...เอาเถอะ...ยังไงก็ว่างอยู่แล้ว แถมยังได้อยู่กับฟุริฮาตะคุงอีก ถือว่าคุ้มแล้ว...
...ถ้าคนอื่นชวนเขาอาจไม่ยอมให้ฟุริฮาตะคุงไปหรอก...
...แต่เมื่อคนชวนเป็นคางามิคุง ก็ช่างมันเถอะ ในหัวคางามิคุงนอกจากบาสกับกินมีอย่างอื่นหรือเปล่าก็ไม่รู้ คงเพราะเหตุนี้มั้งทำให้เขาไม่รู้สึก 'หึง' เลยเวลาฟุริฮาตะคุงอยู่กับคางามิคุง...
...หวังว่าพวกเราจะสนุกในวันเสาร์ที่จะถึงนี้นะ...
...และหวังว่าอาคาชิคุงคงไม่มาตื้ออีกนะ...
"คุณ...มาที่นี้ได้ไงเนี่ย?" คุโรโกะกดเสียงต่ำถามคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดอยู่หน้าเขา โดยมีฟุริฮาตะเกาะแขนไว้เชิงห้ามปราม
ตอนนี้คุโรโกะกับฟุริฮาตะยืนอยู่หน้าสวนสนุกแห่งหนึ่งตามที่นัดกับคางามิไว้ เพื่อรอคนชวนมาถึง แต่ไม่รู้บังเอิญหรืออะไรพวกเขาดันเจอกับ...อาคาชิที่คุโรโกะไม่อยากเจอในเวลานี้มากที่สุดมายืนอยู่ตรงหน้า
...อาคาชิคุง...ตกลงคุณแอบติดเครื่องดักฟังไว้ที่พวกเขาหรือเปล่าครับเนี่ย...
"ทำไม? ฉันมาไม่ไดหรือไง?" อาคาชิส่งยิ้มให้ฟุริฮาตะ "โคกิ เมื่อไหร่นายจะเลิกกับเท็ตสึยะสักทีล่ะ?"
...ถามออกมาทั้งที่ผมยืนหัวโด่อยู่เนี่ยนะครับ!!!...
คุโรโกะเริ่มคิ้วกระตุก ตกลงใจคอจะแย่งฟุริฮาตะคุงไปจากเขาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย... "...ฟุริฮาตะคุงไม่มีวันเลิกกับผมหรอก"
"แน่ใจเหรอ?..." อาคาชิพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ "...ว่าโคกิจะไม่เลือกฉันมากกว่าน่ะ"
"แน่นอนที่สุดครับ!" คุโรโกะตอบกลับอย่างมั่นใจ "ต่อให้คุณมาไม้ไหนผมก็ไม่ยอมให้คุณได้ฟุริฮาตะคุงไปแน่นอนครับ!!!"
"หึ คิดว่าจะชนะฉันได้เหรอ?"
"ครับ!"
"มั่นใจในตัวเองไปหรือเปล่า?"
"อย่างน้อยผมก็มั่นใจว่าฟุริฮาตะคุงเลือกผม ไม่ใช่คุณ!"
"ย...หยุดก่อน! คนอื่นเขาเริ่มมองกันแล้วนะ!" ฟุริฮาตะรีบห้ามทัพก่อยที่เรื่องจะยื้อเยื้อยไปกว่านี้
"ช่างสิ / ช่างคนอื่นเขาสิครับ"
...ทีแบบนี้สามัคคีกันเชียวนะ!!!...
ฟุริฮาตะบ่นในใจ...ทำไมเขาถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย! แค่คราวก่อนก็จะแย่แล้ว! ถ้าไม่นับคุโรโกะ เขามีเสน่ห์กับพวกคนแปลกๆ หรือไงกัน!!!
"ว่าแต่...คางามิไหงมาช้าจัง?" ฟุริฮาตะที่ขี้เกียจห้ามทั้งสอง ถามลอยๆ ขึ้นมาหลังจากที่คางามิมาสายเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
"นั้นสินะครับ..." คุโรโกะที่เริ่มที่ขี้เกียจเถียงกับอดีตกัปตันทีมของตนเหมือนกัน ก็หันมาตอบฟุริฮาตะแทน...ที่จริงเขาก็สงสัยเหมือนกัน
ตื้ออออ ตื้ออออ
เสียงสั่นจากมือถือในกระเป๋ากางเกง ทำให้คุโรโกะหยิบมือถือขึ้นมาดู...
...เป็นข้อความจากคนที่กำลังพูดถึงพอดี...
คุโรโกะกดเปิดข้อความขึ้นอ่านทันที ในข้อความเขียนไว้ว่า 'โทษทีนะ คุโรโกะ!!! พอดีอยู่ๆ ไอ้บ้ามิเนะมันชวนไปสตรีทบาสน่ะ แถมไม่ยอมให้ปฏิเสธด้วย...วันนี้นายเที่ยวกับฟุริสองคนแล้วกันนะ'
เมื่ออ่านจบ คุโรโกะก็เก็บมือถือเข้ากระเป๋าทันที พร้อมกับจับมือฟุริฮาตะและลากเข้าไปในสวนสนุกทันที...
...อย่างน้อยอาคาชิคุงที่ยังไม่ได้ซื้อตั๋วเข้าคงจะตามมาช้าหน่อยล่ะ...คิดว่านะ...
"อ๊ะ! คุโรโกะ...ไม่รอคางามิเหรอ?" ฟุริฮาตะถามอย่างแปลกใจ ปกติต่อให้อีกฝ่ายเป็นใครมาสายแค่ไหนคุโรโกะก็รอนี้นา?
"เมื่อกี้คางามิคุงส่งข้อความมาบอกน่ะครับ...ว่าติดธุระให้ผมกับคุณเที่ยวกันสองคนเองครับ" คุโรโกะตอบพร้อมกับที่เขามาหยุดตรงที่สวนน้ำที่ตั้งเด่นอยู่กลางทางเดินซึ่งห่างจากประตูทางเข้ามากโข่ง "...แล้วคุณอยากเล่นอะไรก่อนครับ?"
"ไม่รู้สิ...ฉันยังไม่ได้คิดเลย..." ฟุริฮาตะตอบพร้อมหยิบแผนที่ที่ติดมือมาจากทางเข้ามาอ่าน "งั้นเอา..."
"บ้านผีสิงดีไหม?" เด็กหนุ่มผมแดงอยู่ดีๆ ก็แทรกวงเข้ามา เล่นเอาทั้งฟุริฮาตะทั้งคุโรโกะถึงกับสะดุ้ง!
"เอ้ย!" ฟุริฮาตะร้องออกมาพร้อมโดดไปหลบหลังคุโรโกะ
"คุณยังอุตสาห์ตามมาอีกนะครับ..." คุโรโกะเริ่มเหนื่อยใจยังไงชอบกล "...คุณจะไปไหนก็ไปสิ จะมาตามพวกผมทำไมล่ะ"
"ก็ฉันอยากอยู่นี้นี่" อาคาชิตอบ แถมเนียนเข้าใกล้ฟุริฮาตะด้วย "แต่ก็กำลังจะไปแล้ว ไปล่ะ!"
และแล้วก็จับฟุริฮาตะแบกขึ้นบ่าวิ่งไปในทันที...
"อาคาชิคุง! ผมเคยบอกไปแล้วนะครับ! เอาฟุริฮาตะคุงคืนมาาาา!!!" คุโรโกะก็ได้แต่พยายามวิ่งตามอาคาชิให้ทันเพื่อไม่ให้คลาดสายตา
จนสุดท้ายทั้งสามก็ได้มายืนอยู่หน้าบ้านผีสิง...
"แฮ่กๆ อาคาชิคุง...แฮ่กๆ เมื่อไหร่จะเลิกลากฟุริฮาตะคุงไปเฉยๆ สักที แฮ่กๆ" คุโรโกะบ่นปนหอบจากการไล่ตามอาคาชิมา
"คุโรโกะ...ไหวหรือเปล่า?" ฟุริฮาตะที่อาคาชิจับลงจากบ่าแล้ว หยิบแผนที่มาพัดให้เด็กหนุ่มผู้จืดจางที่ดูท่าใกล้จะเป็นลมอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ฟุริฮาตะคุง" การฟื้นสภาพของคุโรโกะก็ดีเกินคาด เพราะเพียงเวลาไม่นานก็สามารถฟื้นสภาพตัวเองเป็นปกติได้แล้ว...
"..." อาคาชิที่ไม่พูดอะไร ลากฟุริเข้าบ้านผีสิงไปโดยไม่สนใจเพื่อนสมัยม.ต้นของตนเองเลยแม้แต่น้อย...
...อาคาชิคุง...ตกลงคุณคิดจะทำอะไรกันแน่ครับ?...
คุโรโกะที่ตามทั้งสองเข้าไปในบ้านผีสิงไม่ค่อยเข้าใจในความคิดของอาคาชิสักเท่าไหร่แต่รู้แค่ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ เท่านั้น
แต่ดูท่าเขาจะรู้แล้วล่ะ...ว่าอาคาชิวางแผนอะไรไว้...
"เหวอ!!!" ฟุริฮาตะกระโดดเกาะสิ่งที่ใกล้ตัวที่สุด เมื่อผีในบ้านผีสิงโผล่ออกมาหลอกตามหน้าที่
อาคาชิที่กลายเป็นสิ่งที่อยู่ใกล้ฟุริฮาตะมากที่สุดก็เนียนเอามือโอบไหล่อีกฝ่ายไว้...ซึ่งไม่รอดพ้นจากสายตาของคุโรโกะที่ตามหลังมาหรอก
"อาคาชิคุง อย่าเนียนครับ ติดนิสัยจากคิเสะคุงหรือไง? ปล่อยมือเลยครับ" คุโรโกะรีบแยกทั้งสองออกจากกันทันที
"จะเป็นไรไปเล่า..." อาคาชิตอบกลับอย่างไม่สะทบสะท้าน
"เป็นสิครับ..." ...ก็นี่แฟนผมนะครับ!
"ค...คุโรโกะ ถ้าจะเถียงอะไรกัน ขอออกจากที่นี่ก่อนได้ไหม T_T ฉันกลัวนะ" ฟุริฮาตะที่สั่นไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อครู่...ตอนนี้ในหัวมีเพียงเรื่องที่จะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด...
...ก็เขากลัวผีนี่หว่า! ถ้าเข้าบ้านผีสิงแล้วยังปกติก็แปลกล่ะ!!! ฮือ ขอล่ะ พาเขาออกไปจากที่นี่ที!!!...
"ครับ...ได้ครับ งั้นไปกันเลย" คุโรโกะตอบรับก่อนที่จะจับมือและพาฟุริฮาตะไปข้างหน้าต่อ โดยมีอาคาชิตามหลังมาพร้อมจับมืออีกข้างที่ยังว่างของฟุริฮาตะไว้
"อาคาชิคุง...ช่วยปล่อยมือฟุริฮาตะคุงทีได้ไหมครับ?" คุโรโกะเริ่มที่จะหงุดหงิดกับอาคาชิเสียแล้ว...ทั้งที่วันนี้ตั้งใจว่าจะไม่หงุดหงิดเรื่องนี้แล้วเชียว...
...คนทั้งโลกมีตั้งเยอะตั้งแยะ...ทำไมคุณถึงมาเลือกจีบฟุริฮาตะคุงด้วยละครับ!!! อาคาชิคุง!!!...
"ฉันจะจับแล้วจะทำไม?" อาคาชิตอบกลับ...และมือยังคงไม่ปล่อยชิวาว่าน้อยของเราอยู่ดี
"ก็ไม่ทำไมล่ะครับ แค่เห็นแล้วมันหงุดหงิดน่ะครับ"
"งั้นก็อย่าดูสิ"
"เห็นทีจะไม่ได้ล่ะครับ"
"เดี๋ยวนี้นายดื้อพอตัวเลยนะ..."
"ก็ใครใช้ให้คุณจับมือแฟนคนอื่นละครับ"
"ไม่มีใครใช้หรอก แต่ฉันอยากทำนี่"
"แล้วคุณทำไมไม่ไปหาแฟนเองล่ะครับ มาแย่งแฟนคนอื่นเขาทำไม"
"ก็ฉันดันถูกใจคนของนายไง"
"งั้นเชิญคุณไปถูกใจที่อื่นเลยครับ"
"ได้ แต่ฉันขอพาโคกิไปด้วยนะ"
"ไม่มีวันซะล่ะครับ"
"ต้องมีแน่..."
"ไม่ทางครับ"
"คิดว่าหยุดฉันได้หรือไง"
"แน่นอนครับ"
...พวกนายจะเถียงกันไปถึงหนายยยย!!!...
ฟุริฮาตะได้เพียงโวยในใจคนเดียว มองเด็กหนุ่มทั้งสองที่ดูท่าจะไม่เลิกเถียงกันอีกนานพลางมองไปรอบๆ ตัวเองอย่างหวั่นๆ และทันใดนั้นเอง...
"แฮ่!" มีร่างชายสูงราว 180 ซ.ม. ผมยาวระบ่าสีน้ำตาลแดง หน้าผอมๆ ที่ทั้งร่างโชกไปด้วยเลือดโผล่มาจากไหนไม่รู้ เดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มทั้งสาม ในสภาพที่เดาได้ว่าคงแต่งเป็นซอมบี้มั้ง? แต่รู้สึกว่าเหมือนจริงมากเลยแฮะ....
"แว๊ก!!!!!!!" ฟุริฮาตะตกใจร้องเสียงหลงออกมา พร้อมกับรวบแขนของทั้งสองที่จับมือเขาไว้คนละข้างมากอดอีก...กอดแน่นอีกต่างหาก แถมยังก้มหน้าซุกลงที่แขนของเด็กหนุ่มทั้งสองราวกับไม่อยากเห็นอะไรทั้งสิ้น...
ส่วนเด็กหนุ่มทั้งสองที่ถูกกอดแขนไว้ก้มลงมองเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่กอดแขนพวกตนตัวสั่นไม่หยุด ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนแต่งชุดผี...
"คุณ...ช่วยกลับไปก่อนเถอะครับ เพื่อนผมกลัวสติหลุดแล้ว..." คุโรโกะพูดกับซอมบี้ตรงหน้าด้วยท่าทางสุภาพ ผิดกับน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกปานอยู่ขั้วโลก
"..." อาคาชิไม่พูดอะไรทำเพียงแสยะยิ้มปานฆาตกรโรคจิตให้เท่านั้น
"ค...คร้าบบบบ T-T" ว่าแล้วคนแต่งชุดซอมบี้ก็วิ่งจู้หายไปเลย
เมื่อซอมบี้ตรงหน้าไปแล้วทั้งสองก็หันมาสนใจเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่ยังกอดพวกเขาไม่ปล่อย...
"ฟุริฮาตะคุง?" คุโรโกะลองเรียกอีกฝ่ายที่ยังคงสั่นไม่หยุด "คุณซอมบี้เขาไปแล้วนะครับ...ไม่ต้องกลัวแล้ว"
"จริงนะ?" ฟุริฮาตะยังคงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมอง...กลัวว่าไอ้ที่คุโรโกะว่านั้นยังอยู่ที่เดิม
"จริงสิครับ" คุโรโกะยืนยันคำตอบ ฟุริฮาตะจึงยอมเงยหน้าขึ้นมามองเบื้องหน้าอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยแขนของทั้งสองอยู่ดี...
ดวงตาสีน้ำตาลที่คลอไปด้วยน้ำตาจากความกลัวมองไปรอบๆ เพื่อเซ็คว่าไม่มีสิ่งนั้นอยู่แล้วจริงๆ...
แต่ด้วยเหตุอันใดมิทราบ เมื่ออาคาชิเห็นดังนี้แล้วถึงได้...
แผล่บ...
อาคาชิจับใบหน้าของเด็กหนุ่มให้เงยขึ้นและเลียน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา...
"นายนี่...หวานดีเนอะ" อาคาชิพูดยิ้มๆ ขณะที่ทั้งคนโดยเลียทั้งคุโรโกะถึงกับอึ้งกับการกระทำของคนผมแดง ฟุริฮาตะเผลอปล่อยมือจากแขนที่กอดไว้อย่างตกใจ ใบหน้าเป็นสีแดงปานมะเขือเทศ "ขออีกทีได้ไหมเนี่ย?"
คุโรโกะรีบกันฟุริฮาตะออกห่างจากอาคาชิทันที "...ช่วยอย่าทำอะไรแฟนคนอื่นตามใจชอบสิครับ"
"ก็นายอยากเผลอเองนิ"
...สรุปความผิดผมหรือไงครับ?...
"แต่คุณก็ไม่ควรทำอย่างนี้นะครับ"
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันอยากทำ แล้วนายจะทำไม?"
"ผมก็จะขวางคุณสิครับ"
"อย่างที่เคยบอก...นายขวางฉันไม่ได้หรอก"
"เหรอครับ งั้นผมจะทำให้คุณเสียใจที่คิดอย่างนั้น"
"หึ ถ้าทำได้ก็ลองดู"
"แน่นอนครับ ผมต้องทำแน่"
...นี่พวกนายเถียงกันอีกแล้วเหรอ!!!...
ฟุริฮาตะเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับสองคนนี้ชอบกล...ถึงเขาจะรู้ว่าต้นเหตุคือตัวเขาเอง แต่เขาเคยห้ามทั้งสองไปหลายครั้งแล้วนะ ทำไมถึงไม่เลิกสักทีล่ะเนี่ย! เขาฟังอาคาชิกับคุโรโกะเถียงกันแทบจะเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว!!!
"ช่วยพาฉันออกจากที่นี่ก่อนได้ไหม..." ฟุริฮาตะอยากร้องไห้จริงๆ เขาไม่อยากอยู่ในนี้แล้วนะ!
"ครับ ได้ตามที่ขอ" คุโรโกะว่าแล้วก็จับมือเด็กหนุ่มผมน้ำตาลออกวิ่งทันที โดยมีเด็กหนุ่มผมแดงวิ่งตามหลังมาจนถึงทางออก...โดยไม่สนใจผีในบ้านผีสิงที่พยายามหลอกเลยสักนิด...
"แฮ่กๆ อ...ออกมาได้แล้ว...สินะ?" ฟุริฮาตะพูดปนหอบจากการวิ่งออกมาจากบ้านผีสิง
"ค...ครับ แฮ่กๆ" คุโรโกะก็หอบแฮ่กไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
"พวกนายน่าจะฝึกให้ทนกว่านี้หน่อยนะ..." อาคาชิที่วิ่งตามมาโดยไม่มีหอบเลยแม้แต่น้อยอดพูดขึ้นไม่ได้...คงติดนิสัยจากการที่ตนเป็นกัปตันทีมด้วยมั้ง?
"ใครจะถึกแบบคุณล่ะครับ"
"ใครถึกกัน ถ้าฉันถึก ไดกิมันไม่ยิ่งกว่าเหรอ?"
"...เรื่องนี้ไม่ปฏิเสธครับ"
"เอ่อ พวกเราไปนั่งพักตรงนั้นก็ดีไหม?" ฟุริฮาตะรีบบทสนทนาของทั้งสอง ก็ที่จะเริ่มเถียงกันยาวกว่านี้...
"อา ครับ" คุโรโกะตอบพร้อมกับที่ทั้งสามพากันไปนั่งพักที่ม้านั่งยาวแบบไม่มีพนักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่แถวๆ บ้านผีสิงนี่แหละ
"...เท็ตสึยะ" อาคาชิเรียกเพื่อสมัยม.ต้นของตน...แถมแอบจับมือแฟนเพื่อนตนเองอีกต่างหาก
"มีอะไรเหรอครับ?" คุโรโกะขานกลับถูกเรียก พร้อมกับตีมือที่กำลังจับแฟนเขาไว้อย่างแรง จนมืออีกฝ่ายขึ้นรอยแดงเป็นปื้ด
...เผลอไม่ได้เลยนะครับ อาคาชิคุง...
"นายรู้สึกหรือเปล่า...ว่าไอ้คนที่แต่งเป็นซอมบี้เมื่อกี้ดูเหมือนจริงไปหน่อยน่ะ..." ...ขณะเขายังอดขนลุกนิดๆ ไม่ได้เลย
"ผมคิดว่าผมรู้สึกไปเองเสียอีก" คุโรโกะก็คิดแบบเดียวกันกับอาคาชิ
"..." ฟุริฮาตะมองทั้งสองเงียบๆ อย่างโล่งอก
...ในที่สุดพวกนายก็พูดกันดีๆ สักที!...
"ขอโทษนะครับ..." เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสามมองยังต้นตอของเสียง "พวกเธอสนใจไปเล่นบ้านผีสิงหน่อยไหม?"
คนที่เอ่ยชวนเป็นชายหนุ่มร่างสูงอายุราวๆ สามสิบกว่า หน้าตาค่อนข้างดี ผมสีทองสว่าง สวมใส่ชุดสูทยาว มีผ้าคลุมที่หลังเหมือนหลุดมาจากหนังเรื่องไหนสักเรื่อง ในมือถือหน้ากากผีไว้อันหนึ่งคาดว่าคงเป็นพนักงานในบ้านผีสิงนั้นแหละ
"ไม่ล่ะครับ พวกผมเพิ่งออกมาเมื่อกี้เอง" คุโรโกะตอบอย่างสุภาพด้วยท่าทางนิ่งๆ ตามแบบฉบับของตน
"เฮ้ย!!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่!?!" ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมา...ทั้งที่ชายหนุ่มตอนแรกเห็นคนนั่งแค่สองแท้ๆ ไหงกลับมีบุคคลที่สามตอบมาได้เนี่ย...
"ผมอยู่ตรงนี้แต่แรกแล้วครับ..." คุโรโกะตอบอย่างเคยชิน...ก็เล่นเจอแบบนี้แทบทุกวันใครจะไม่ชินล่ะ
"ง...งั้นเหรอ" ชายหนุ่มพยายามเรียกสติตนเองกลับมา หลังจากขวัญหนีดีฟ่อกับเด็กหนุ่มผมฟ้าตรงหน้า ก่อนที่จะบ่นออกมาเบาๆ "เธอน่าจะทำงานที่บ้านผีสิงกับเรานะเนี่ย คงเหมาะมากเลย..."
พอได้ยินอย่างนั้นฟุริฮาตะกับอาคาชิก็ถึงกับหลุดขำออกมา โดยที่คุโรโกะยังคงนั่งนิ่งๆ เหมือนเดิม...
...จริงอย่างที่เขาพูดแฮะ คุโรโกะ/เท็ตสึยะ อนาคตนายได้ทำงานในบ้านผีสิงจริงๆ แน่...
"จริงสิ...ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณหน่อยน่ะได้ไหมครับ?" คุโรโกะเริ่มออกปากถามในสิ่งที่เขากับอาคาชอสงสัยก่อนหน้านี้
"ห๊า? เอ่อ...อืม ได้สิ" ชายหนุ่มตอบรับอย่างงงๆ
"พวกคุณใช้เทคนิกอะไรในการแต่งคนที่เล่นเป็นซอมบี้เหรอครับ? รู้สึกว่าคนนั้นแต่งได้เหมือนจริงมากเลย..." ...เหมือนจนขนลุกนิดๆ เลยครับ
"เอ๋?" ชายหนุ่มมองคุโรโกะอย่างไม่เข้าใจ "ในบ้านผีสิงวันนี้ไม่มีใครแต่งเป็นซอมบี้นะ..."
"อ้าว?" ความนี้ถึงตาเด็กหนุ่มทั้งสามงงบ้างล่ะ พวกเขาแน่ใจว่าเห็นคนแต่งเป็นฅอมบี้มาหลอนจริงๆ นี้นา
"แต่ผมแน่ใจนะครับว่าเห็นจริงๆ" อาคาชิยืนยันว่าตนเห็นจริงๆ แก่ชายหนุ่มพนักงานของบ้านผีสิง
"แล้วพวกเธอเห็นเป็นคนลักษณะอย่างไรล่ะ?" ชายหนุ่มถาม...เผื่อเขาจะรู้ว่าที่เด็กหนุ่มทั้งสามเห็นใช่คนในบ้านผีสิงของตนจริงๆ ไหม
"เห็นเป็นคนสูงราวๆ 180 ซ.ม. ผมสีน้ำตาลแดง หน้าผอมๆ...อ้าว? เป็นอะไรไปครับ?" คุโรโกะที่อธิบายลักษณะของคนที่ตนพบให้อีกฝ่ายฟัง เมื่อเห็นใบหน้าที่เริ่มซีดลงเรื่อยๆ ของชายหนุ่มก็ถามออกมาด้วยความสงสัย
"อ...ไอ้คนที่เธอบอกน่ะ...ม...มีในบ้านผีสิงนี่จริงและล...เล่นเป็นซอมบี้จริง...ต...แต่..." ชายหนุ่มพูดตะกุดตะกัดชวนให้กระตุกต่อมสงสัยมากขึ้นกว่าเดิมดีแท้
"แต่อะไรครับ?" คุโรโกะถามเชิงเร่ง โดยมีอาคาชิที่ยิ้มเหี้ยมประมาณบอกว่า 'ถ้าไม่บอกเร็วๆ เดี๋ยวเค้นคอเองเสียนิ' กับฟุริฮาตะที่เริ่มเอ๋อรับประทานกับท่าทางของชายหนุ่ม ก็มองอย่างอยากรู้เช่นกัน...
"ต...แต่...คนคนนั้น...คนคนนั้นน่ะ..." ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ ราวกับกำลังสงบสติอารมณ์ตนเองอยู่ "ค...คนคนนั้นน่ะ...ต...ตายไปตั้งแต่สามวันก่อนแล้ว!!!"
"ห๊า!!!" เด็กหนุ่มทั้งสามถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ "จริงเหรอครับ!?!"
"...ฉันพูดจริงนะ คนคนนั้นถูกรถชนตายไปเมื่อสามวันก่อน..." ชายหนุ่มยืนยันว่าที่ตนพูดนั้นคือความจริง "...และตอนนี้ทางบ้านผีสิงก็ยังไม่ได้หาคนมาแทนด้วย...ไม่ทางที่พวกเธอจะเห็นคนแต่งเป็นซอมบี้ได้เลย นอกจากที่เจอเป็น...ผ...ผีน่ะ"
"ตกลงไอ้ที่เราเจอก็..." ฟุริฮาตะเริ่มหน้าซีดตามชายหนุ่มผู้บอกเล่าเรื่องราวชวนขนลุกนี้
"...คงจะเป็นของจริงสินะครับ" คุโรโกะพูดด้วยทีท่าเรียบเฉยเหมือนปกติราวกับไม่รู้สึกอะไรมากนัก ทั้งที่ในใจเริ่มกลัวขึ้นมานิดหน่อย
"อืม คงอย่างนั้นแหละ" อาคาชิพูดอย่างสติหลุดเล็กน้อยเป็นครั้งแรกของชีวิต...บวกกับกลุ้มอีกหน่อยกับเรื่องที่...
...เขากับเท็ตสึยะน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?! ขนาดผียังหลบให้เนี่ย!?!...
"...คิดแง่ดีสิครับ อย่างเราก็ได้เป็นคนที่เห็นผีตัวเป็นๆ เลย" คุโรโกะลองเอ่ยคลายบรรยากาศที่ดูอึดอัดจากอาจคาชิที่ดูเหมือนกำลังสติหลุกเล็กน้อยกับฟุริฮาตะที่ดูเริ่มนิ่งเงียบจนเกินไป
"ให้คิดแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน..." อาคาชิพยายามคิดในแง่ดี ก่อนหันไปมองเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่นิ่งเงียบจนน่าสงสัย "...โคกิ...นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"
"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก...
"ฟุริฮาตะคุง?" คุโรโกะเรียกพร้อมสะกิดคนที่ตนเรียกเบาๆ
ตุ๊บ!...
ร่างเด็กหนุ่มผมน้ำตาลหงายเงิบไปในบัดดล...
"เฮ้ย! ฟุริฮาตะคุง!!! / โคกิ!!!" คุโรโกะกับอาคาชิช่วยกันพยุดร่างของเด็กหนุ่มผมน้ำตาลขึ้นด้วยความตกใจ
"เพื่อนเธอเป็นอะไรไปน่ะ!?!" คุณพนังงานบ้านผีสิงก็พลอยตกใจไปด้วย
"คงซ็อกจนเป็นลมน่ะครับ..." คุโรโกะตอบพร้อมมองหาของมาพัดให้แฟนตน
"นั่นสินะ ยิ่งขี้กลัวอยู่ด้วย" อาคาชิพยายามปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้
"งั้นพาเพื่อนเธอไปที่ห้องพักพนังงานก่อนเถอะ..." ...ก็สาเหตุดูท่าจะมาจากเขาที่เป็นคนเล่าเรื่งชอบกล
"ครับ" คุโรโกะกับอาคาชิตอบรับอย่างว่าง่ายและพาฟุริฮาตะตามชายหนุ่มไปที่ห้องพักพนักงานทันที...
...ที่นี่...ที่ไหนกัน?...
นี่คือความคิดแรกที่แว่บเข้ามาในหัวของฟุริฮาตะ โคกิเมื่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาในที่ที่เขาไม่รู้จัก...
...ถ้าจำไม่ผิด...รู้สึกว่าเขาจะสลบไปสินะ?...
ฟุริฮาตะคิดทบทวนเรื่องก่อนที่ตนจะสลบไป ในตอนนี้เขาอยู่คนเดียวไม่มีใครอยู่ด้วยเลยสักคน...
...แล้ว...คุโรโกะกับอาคาชิหายไปไหนหว่า...
และเมื่อคิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มก็ลองมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็พบว่าท้องฟ้าเริ่มที่เปลี่ยนเป็นสีดำเข้าไปทุกที บ่งบอกว่าเขาสลบไปนานเลยทีเดียว
แอ้ด...
เสียงประตูที่เปิดเข้ามาเรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มให้หันไปมอง และก็พบกับพนักงานของบ้านผีสิงที่เขาเจอก่อนที่จะสลบไปเดินเข้ามาในห้อง
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ?" พนักงานหนุ่มถามฟุริฮาตะ
"อ่า ครับ" ฟุริฮาตะตอบอย่างมึนๆ งงๆ
"เพื่อนเธอรออยู่ด้านนอกแน่ะ จะไปหาเลยไหม? ลุกไหวหรือเปล่า? ถ้าไม่ไหวเดียวฉันจะพยุยให้..." พนักงานหนุ่มถามพร้อมยิ้มเจื่อนๆ แปลกๆ "...แต่ขอบ่นหน่อยนะ เพื่อนเธอเนี่ยหยองชะมัด แค่บอกให้ไปรอด้านนอกเพราะห้องมันแค่บก็เล่นจ้องซะ...ทำให้รู้สึกอย่างกับมีผีมาอาฆาตแน่ะ"
ฟุริฮาตะส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเข้าใจ...ถ้าสองคนนั้นอารมณ์ไม่ดีก็สยองจริงๆ นั้นแหละ "ผมลุกไหวครับ...ขอโทษนะครับที่ทำให้เดือดร้อน"
"อืม ไม่เป็นไรหรอก..." ...เพราะยังไงเขาก็ผิดส่วนหนึ่งเหมือนกันที่เล่าเรื่องนั้นให้เด็กหนุ่มคนนี้ฟัง
พนักงานหนุ่มพาฟุริฮาตะเดินมาหาคุโรโกะกับอาคาชิที่ยืนปล่อยไอทะมึนออกมาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้บริเวณโดยรอบของทั้งสอง
"เอ่อ คุโรโกะ อาคาชิ" ฟุริฮาตะเรียกเด็กหนุ่มทั้งสอง
คุโรโกะกับอาคาชิมองตามเสียงเรียก...เมื่อเห็นฟุริฮาตะไอดำทะมึนโดยรอบก็สลายไปทันควัน
"ฟุริฮาตะคุง ไม่เป็นไรแล้วนะครับ?" คุโรโกะถามทันที
"อืม ไม่เป็นไรแล้ว ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง..." ฟุริฮาตะตอบพร้อมส่งยิ่มให้อีกฝ่ายสบายใจ
"งั้นฉันกลับไปทำงานก่อนนะ..." พนังงานหนุ่มเมื่อเสร็จธุระก็รีบเดินกลับไปทำงานของตนทันที โดยไม่รอให้ใครพูดอะไรทั้งนั้น
สุดท้ายตอนนี้พวกเขาก็ยืนรวมกลุ่มสามคนเหมือนเดิม...
"จะเอาไงต่อล่ะ? จะกลับเลยดีไหม?" อาคาชิถามความเห็นของเด็กหนุ่มทั้งสอง...
"กลับเลยดีกว่านะ..." ฟุริฮาตะตอบพร้อมดูนาฬิกาข้อมือของตนเอง...ตอนนี้ก็หกโมงเย็นกว่าแล้ว
"ตามนั้นแหละครับ" คุโรโกะก็ไม่คัดค้านอะไรอยู่แล้ว
"งั้นกลับกันเลย" อาคาชิพูดพร้อมเดินออกจากสวนสนุก โดยมีฟุริฮาตะกับคุโรโกะเดินตามหลังมา...
หลังจากที่คุโรโกะกับอาคาชิส่งฟุริฮาตะที่บ้านเรียบร้อยแล้ว พวกเขาทั้งสองก็ต่างพากันเดินไปตามทางเท้าเงียบๆ ...เงียบจนอึดอัดเลย จนมาถึงทางแยกที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันกลับบ้านคุโรโกะก็เรียกรั้งอีกฝ่ายไว้
"อาคาชิคุง..."
"มีอะไรเหรอ? เท็ตสึยะ..." อาคาชิถามกลับ...ถึงพอเดาออกว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรก็เถอะ
"ทำไม...คนอย่างคุณถึงมาจีบฟุริฮาตะคุงล่ะครับ?" คุโรโกะถามในสิ่งที่ค้องใจมานาน เขานึกไม่ออกเลยว่าคนอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่มาชอบฟุริฮาตะได้ไง...บวกกับรู้สึกหงุดหงิดที่มาตามจีบทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นแฟนเขาด้วย
"นั้นสินะ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..." ...เขารู้แค่เขารักคนที่ชื่อฟุริฮาตะ โคกิ...ก็แค่นั้น
"อย่างนั้นเหรอครับ..." คุโรโกะเข้าใจว่าอีกฝ่ายสื่อถึงอะไร เพราะเขาก็เป็นแบบเดียวกัน "...แต่ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับ ว่าผมไม่มีทางให้คุณได้ฟุริฮาตะคุงไปแน่..."
...ผมไม่มีทางยอมเด็ดขาด...ไม่มีทางยกฟุริฮาตะคุงให้คุณแน่ครับ...ทั้งตัวและหัวใจด้วย...
"หึ" อาคาชิแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มเดินจากไป "ฉันไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ เท็ตสึยะ"
คุโรโกะมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มผมแดงที่เดินห่างออกไปด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาความคิดได้...
...อาคาชิคุง...ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกครับ!!!...
End
ความคิดเห็น