คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [kuro] Confidentiality
Title : Confidentiality
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Kuroko , Furihata
Notes : ฟิคนี้แค่ลองแต่งเล่นดูเฉยๆ นะ
................................................................
Confidentiality
...ทำไมกันนะ?...
...ทำไมคุณไม่เคยมองผมเลย...
...ทั้งที่...ตัวผมนั้น...
...รักคุณมากแท้ๆ...
...ตัวผมนั้นไม่อาจเอ่ยความรู้สึกให้คุณรับรู้ได้เลยสินะ...
ร่างอันจืดจางของเด็กหนุ่มผมสีฟ้าอ่อนคิดอย่างเหม่อลอย ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมจับจ้องไปยังอีกฝ่ายของถนน...
...ร่างของเพื่อนร่วมทีมเขาที่เดินคุยกันอย่างสนุกสนานกับเพื่อนสนิกตนอีกสองคน...รู้สึกอิจฉาเหลือเกินที่พวกนั้นได้อยู่ใกล้คุณมากกว่าผม
"เฮ้!" เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มผมสีเพลิงที่ถือถาดเบอร์เกอร์กองใหญ่มานั่งตรงข้ามกับเขา "นายเป็นอะไรไปน่ะ? คุโรโกะ? วันนี้นายดูเหม่อชอบกล เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ...คางามิคุง" คุโรโกะตอบกับแสงของตน ทั้งที่จริงๆ นั้นไม่ได้เป็นดังที่ปากเขาบอกเลย...
"จริงสิ นายได้ข่าวหรือยังว่าวันนี้มีคนมาจีบฟุริสองคนแหนะ..." คางามิถามพร้อมกัดเบอร์เกอร์คำใหญ่
"ผมจำได้ว่าคนเดียวไม่ใช่เหรอครับ?" คุโรโกะคิ้วขมวด
"ไอ้คนเดียวน่ะเมื่อเช้า ตอนหลังเลิกซ้อมมีมาตามจีบอีกคนน่ะ" คางามิเท้าคางอย่างเซ็งๆ เมื่อนึกถึงเรื่องของเพื่อนตน "แต่แปลกดีเนอะ ทีตอนฟุริตามจีบหญิงไม่ติดสักคน คราวนี้มีคนมาจีบเองกลับเป็นผู้ชายซะงั้น...ถ้าฟุริลองจีบผู้ชายด้วยกันสงสัยจะไม่มีแห้วแหะ"
"นั้นสินะครับ..." คุโรโกะตอบเสียงเบา...
...ผมกลัวเหลือเกิน...ว่าจะเสียคุณไป...
"...คุโรโกะ...นายสบายดีแน่นะ? ไหงดูเหมือนจะเฉาตายอย่างนั้นล่ะ?"
"ผมสบายดีครับ ไม่ต้องห่วงหรอก..." ...นี่เขาคงดูผิดปกติมากสินะ? ถึงขนาดคางามิคุงที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นนอกจากบาสยังถามเนี่ย...
"เอ่อ! จริงสิ! คุโรโกะพรุ่งนี้โค้ชบอกงดซ้อมตอนเช้านะ เห็นบอกว่าจะลองทำอาหารมาให้ชิมตอนเที่ยงน่ะ...จะท้องเสียไหมเนี่ย" คางามิบอกอย่างนึกสยองเมื่อคิดถึงอาหารแต่ล่ะอย่างที่โค้ชทีมเขาทำออกมา
"ครับ นั้นสิครับ..." คุโรโกะตอบอย่างไม่ใส่ใจ "ผมกลับล่ะครับ..."
"หือ? จะกลับแล้วเหรอ? งั้นเจอกันวันพรุ่งนี้นะ!" คางามิโบกมือให้คุโรโกะที่เดินไปจ่ายเงินที่เคาร์เตอร์ ก่อนที่ร่างอันจืดจางจะเดินออกจากร้านไป...
คุโรโกะ เท็ตสึยะอดีตผู้เล่นมายาแห่งทีมปาฏิหาริย์เดินเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ อย่างไม่สนใจอะไรรอบข้างเลย เพราะในใจเขาตอนนี้มีเพื่อเรื่องของเขาคนนั้นเท่านั้น...ด้วยความกลัวที่ว่าจะเสียคนคนนั้นไป
...นี่...ผมควรทำเช่นไรกัน?...ทำอย่างไรให้คุณหันมามองผม...
ดวงตาสีฟ้าเหม่อมองไปรอบๆ จนสะดุงกับคนคุ้นเคยที่บังเอิญเข้ามาในสายตาพอดี...
...ฟุริฮาตะคุง...
ร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนรอสัญญาณไฟอยู่อีกฟากของถนน พอสัญาณไฟเปลี่ยนสีก็ข้ามยังที่ที่คุโรโกะยืนอยู่ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เห็นคุโรโกะเลยเดินผ่านไปทั้งอย่างนั้นและคงไม่สังเกตเห็นเลย ถ้าคุโรโกะไม่ทักเสียก่อน...
"สวัสดีตอนค่ำครับ ฟุริฮาตะคุง..." คุโรโกะเอามือแตะไหล่อีกฝ่าย
"อ๊ะ! คุโรโกะ! มาตอนไหนเนี่ย?!" ฟุริฮาตะถึงกับสะดุ้ง เมื่อถูกแตะไหล่ก่อนที่จะผ่อนลงเมื่อเห็นว่าเป็นคนรู้จัก
"สักพักแล้วครับ แต่คุณไม่เห็นผมเองนะครับ..." คุโรโกะตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ซึ่งต่างจากภายในใจโดยสิ้นเชิง
...ทั้งที่ผมอยากอยู่ในสายตาคุณมากกว่าใครแท้ๆ ...
"เอ๋ งั้นเหรอ? ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ? บ้านนายไปอีกทางไม่ใช่เหรอ?" ฟุริฮาตะถาม
"ผมแค่เดินเล่นไปเรื่อยๆ เท่านั้นแหละครับ แล้วพอเห็นคุณก็เลยทักเฉยๆ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล่วครับ..."
"งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้" ฟุริฮาตะเริ่มออกตัวเดินไปพร้อมโบกมือลาคุโรโกะ
"ครับ...แล้วเจอกัน..." คุโรโกะโบกมือตอบกลับ และมองอีกฝ่ายออกไปทุกขณะ...ทำได้เพียงมองเหมือนทุกที...
...ผมคง...เป็นได้แค่ 'เพื่อน' จริงๆ สินะ...
...ไม่มีทาง...ที่ผมจะเป็นมากกว่านั้นได้เลยสินะ...
...ผมอยากครอบครองทุกอย่างที่เป็นคุณ...
...ผมรักทุกอย่างที่เป็นคุณ...
...แต่ถ้า...ได้บอกความรู้สึกนี้ไป...แล้วคุณหนีไปจากผม...
...ถ้าเป็นเช่นนั้น...ผมนั้น...ก็ยอมให้เรื่องนี้...
...เป็น 'ความลับ' ในใจผมตลอดไป...
...ขอแค่คุณมีความสุข...
...ขอแค่คุณยังยิ้มได้...
...แค่นั้น...ผมก็พอใจแล้ว...
...แต่...
...ผมก็ยังอยากให้คุณรู้เหลือเกิน...ว่า...
...ถึงแม้เวลาผ่านไปนานสักเท่าไหร่...
...ผมก็จะรักคุณตลอดไปครับ...
.
.
.
.
.
...ฟุริฮาตะคุง...
End
ฟิคตอนนี้สั้นไปหน่อย (ที่จริงสั้นมากต่างหาก) คงไม่ว่ากันเนอะ?
แค่เราอยากลองเขียนแบบนี้ดูเฉยๆ มันเลยออกมาแปลกๆ เลย
อย่างไรก็ตาม ใครที่หลงเข้ามาช่วยเม้นให้ด้วยน้าาาา
ความคิดเห็น