คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17
“อโทษที่้านะ
รอนานมั้ย”
“ไม่หรอ
ว่าแ่ ไอ้นั้นน่ะ เ็บมั้ย?”
เทมาริเอียอถามผม
เธอเินเ้ามาใล้ๆ ่อนะเอามือสัมผัสผ้า็อที่ปิแผลอยู่แถวๆ
ิ้วแล้วทำสีหน้าเป็นัวล ผมเอื้อมมือไปับมือเธอ่อนะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่เป็นอะไรหรอ
ว่าแ่็ไม่ถามหรอว่าันไปโนอะไรมา?” ผมถาม่อนะยิ้มหน่อยๆ
“โถ่
น้อยใที่ันไม่ถามหรอไล่ะ?” เทมาริหัวเราะเล็ๆ ่อนะูมือที่ผมับมือเธอ
“ิ
ไม่ถาม็ไม่ถาม”
ผมบอ่อนะูมือพาเธอเินไป้าหน้า
วันนี้เรามีเวลาทั้วันนถึสอทุ่ม
ึ่ผมเอ็ศึษาเส้นทาและสถานที่ท่อเที่ยวอที่นี้อย่าีเมื่อืน
(มันะ้อโรแมนิ์แน่นวลลล)
เราสอนะเวนไปทำนู่นนี่่อนะแวะร้าน้าทาอย่าสนุสนาน
บท้าย้วยารมาที่ายหา
“อยาเล่นมั้ย?” เทมาริถามผม
“น้ำน่ะหรอ” ผมถาม่อนะเินามเธอไป
“อื้อ
มาทะเลทั้ทีไม่ลน้ำเลย็เป็นแปลๆ นะ”
เทมาริยิ้มอย่าร่าเริ่อนะูผมไปที่ายฝั่
ลื่นน้ำระทบฝั่อย่าไม่าสาย ทะเลที่นี้สวยมาๆ
เาะนี้ไม่ไ้มีนัท่อเที่ยวมาไ้บ่อยๆ (เพราะไปบันที่เาะแห่ารพัผ่อนะหม) แถมภูมิศาสร์อประเทศนี้ยัเป็นเาะเล็ให่
ทำให้เาะธรรมาิที่พวผมมานี้เป็นเมื่อสวรร์บนินเลยละ
ถ้าไ้มาแ่านที่นี้ะีไม่น้อย
“ถ้าันะแ่านับใรสัน
ัน็อยาะมาที่ๆ สวยแบบนี้ัเลยนะ”
เทมาริบอระหว่าที่ำลัเินอยู่บนายหา
ำพูนั้นทำให้ผมยิ้ม หัวใพอโอย่าประหลา ถ้าผมอเธอแ่านที่นี้
เธอะประทับใใ่มั้ยนะ ในใผมิแบบนั้นแล้วเผลอำออมา
“หัวเราะอะไรอนายเนี้ย?”
เทมาริทำหน้าหมุ่ยเล็ๆ ่อนะสาน้ำใส่ผม ผมหลบและสาลับ
“โอ้ย! เปียแล้วเนี้ยิามารุ! มานี้เลยนะ! นี่! หยุสา่อนสิยะ!”
ผมสาน้ำใส่เทมาริอย่าสนุสนาน เธอสวมาเาสั้นับเสื้อล้ามสีาวเ้ารูปทับ้วยเสื้อเิพอีัว
อาะเป็นารแ่ัวที่ธรรมามา แ่พอมันมาอยู่บนัวอเธอ
มันูีมาะนผมไม่สามารถหันไปมอสิ่อื่นไ้เลย เหมือนะมอมาเินไปทำให้เทมาริหยุสาน้ำใส่ผมและเอามือทั้สอมาบัที่หน้าอแทน่อนพร้อมับใบหน้าที่เระเรื่อ
“มออะไรอนายย่ะ! ไอ้ลาม หื่นาม ัวหื่น! - -///” เพราะใส่เสื้อสีาวมานั้นแหละ...
“็เพราะน่ามอเลยมอไม่ใ่หรอไ
ีใสิ” ผมบอ่อนะแล้ทำเป็น้อหนัว่าเิม
“ไปาย้า! >O”
เทมาริพุ่ัวเ้ามาอย่าเร็ว่อนะระโนใส่ผมทั้ๆ
ที่ยัเอามือปิหน้าอหน้าใอัวเออยู่ ผมเสียหลัล้มลไปอับน้ำทะเลทันที
ไอ้ที่ัวเปียเล็ๆ เมื่อี้นี้ลายเป็นเปียโไม่่าับลูหมาหน้าเลยสันิ
อนนี้สภาพอผมอยู่ในสภาพที่นอนหายหลัไปับหาทรายโนมีเทมาริทับอยู่้านบน
“ใรบอให้ล้มห๊ะเ้าบื้อนี่! เปียหมเลยไม่ใ่หรอ ะ”
ไม่ทันที่เทมาริพูบ
ผม็ันัวเอึ้นใ้ริมฝีปาอัวเอปิปาอเทมาริทันที...
เธอเหมือนะใในอนแร แ่ในที่สุ็ยอมโอนอ่อนามผม เราสัมผัสเนินนาน
วามอ่อนโยนอเธอ วามอบอุ่นอัวเอ แม้ระทั่ลมหายใอเธอ
สิ่เหล่านั้นำลัโอบอุ้มผม ผมิมเธอ้ำไป้ำมาอยู่อย่านั้น
ัหวะที่ผละัวออาผม ผม็ผลิัวเพื่อเปลี่ยนำแหน่ับเธอทันที
ผมไม่ใ่นที่เอาแ่ใัวเอนั แ่เพราะเป็นเทมาริ
ะนั้นไ้โปรยอมันหน่อยแล้วัน ผมิในใแบบนั้น
“ิ... ิามารุ”
เทมาริพยายามใ้ัหวะที่เราผละออาันเรียผม
“หื้มม”
“หยะ... หยุ่อนิามารุ” เธอหันหน้าหนีผมไปอีทา
“ันมีเรื่อะพูับเธอนะ...”
ผมำลัะบอเธอถึวามรู้สึอผม
ผมไม่สามารถเ็บมันไว้ไ้อีแล้ว ผมรัเธอ... ผมรัเทมาริ
ผมไม่อยาเป็นเพียแ่บอี้าร์อเธอ ไม่อยาเป็นแ่เพียแฟนหลอๆ
อเธออี่อไปแล้ว
“ัน... ันทำไม่ไ้ิามารุ... ฮึ”
เทมาริผลัผมออ่อนะลุึ้นนั่และหันหลัให้ผม
เธอ... ำลัร้อไห้หรอ เพราะผมั้นหรอ
“นที่นายรัไม่ใ่ัน...ฮึๆ”
เธอพึมพ่ำบาอย่า่อนะหันมาหาผม
ใบหน้าที่เปื้อนไป้วยน้ำาำลัยิ้มให้ผม...
“ันำลัะแ่าน...”
เมื่อี้เธอ...
ว่าไนะ
“ห๊ะ”
ผมมอหน้าเทมาริที่พยายามส่ยิ้มมาให้ผมเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเินว่าที่ะมีวามสุ
ผมมอเธออย่าไม่เ้าใ ว่าไนะ... เธอำลัะแ่าน แ่ับใร ... ไ้ยัไ?
นี้มันเรื่อบ้าอะไรัน?
“เราไม่วรทำแบบนี้นะ...
นายวรไปหาวามสุอนายมาว่านะ อโทษที่ทำให้นายเ้าใผิ”
เทมาริ้มหน้าลไป่อนะสะอื้นอย่าหนั
ผมที่ไม่ไ้พูหรือยับอะไรั้แ่้น็พยายามที่ะทำวามเ้าใับสถานาร์รหน้า
ทั้ๆ ที่อนนี้ไม่รู้ว่าวรทำอะไรแล้ว อยาะถามเธอไปรๆ ำพูที่มันฟัูไม่เ้าใอันนั้นืออะไร?
แล้ว...
แล้วผมวรทำยัไี...
“อโทษนะิามารุ
หลัาวันนี้ไป นายไม่้อมาทำัวเป็นแฟนันแล้ว ไม่้อมาเป็นบอี้าร์
ันมีวามสุมาพอแล้ว ฮึๆ นายวระเริ่มทำทุอย่าเพื่อัวเอ... ไ้แล้วนะ”
“....”
เธอำลั... พูเรื่ออะไร
“ลา่อนนะ”
ภาพสุท้ายที่ผมพอะเห็นือภาพแผ่นหลัอเทมาริที่ำลัวิ่ออไป
เธอำลัะแ่าน
เธอบอให้ผมไปหาวามสุอัวผมเอไ้แล้ว... แ่เธอลับวิ่หนีผมไป
แล้วผมะมีวามสุไ้ยัไ
ถ้าีวิผมไม่มีเธอ
ลับมาอบันทีสิ
เทมาริ...
ความคิดเห็น