{Short fanfic .One direction} Everything | 1D 

ลำดับตอนที่ #5 : 1D shortfic {why}

 ‘Why’

ธันวาคม 2013

หิมะสีขาวเป็นประกายในราตรีหล่นลงมาจากฟากฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนสี ลมเริ่มพัดพาเอาความเหน็บหนาวมาสู่ดินแดนอันเป็นที่รัก อันเป็นสัญญาณการมาเยือนในทุกๆปีของเทศกาล

            เทศกาลสนุกสนาน

เทศกาลที่ทุกคนรื่นเริงปรีดา

เทศกาลที่ถูกตกแต่งด้วยแสงสีไฟ

เทศกาลแห่งความรักและความอบอุ่น

เทศกาลที่เต็มไปด้วยใบหน้าแจ่มใสเบิกบาน

.

.

.

.

.

.

.

But it is not for HIM…

เทศกาลคือของขวัญส่งท้ายปีที่ดีที่สุดสำหรับใครหลายๆคนโดยเฉพาะประเทศในแถบบ้านเขาคือเทศกาลที่ทุกคนตั้งตารอมานานก็ว่าได้ …เทศกาลคริสมาสต์

ทุกมุมบนโลกใบนี้มีทั้งขาวและดำ หากในที่ที่หนึ่งมีแสงสีขาวส่องมามากเพียงใดในทางกลับกัน สีดำก็จะยิ่งมืดขึ้นเท่านั้น เทศกาลที่มีคนคาดหวังและมีความสุขจากมันมากเท่าไหนก็มีใครสักคนที่ผิดหวังและเกลียดชังมันมากขึ้นเท่านั้น    และนั่นอาจจะเป็นช่วงเวลาของเขา ‘แฮรี่ สไตล์’

ช่วงเวลา สูญเสีย

ขายาวเรียวก้าวเชื่องช้าสวนทางกับผู้คนทั้งหลายที่พากันรวมตัวไปฉลองดินเนอร์ที่บ้าน หากแต่เขาไม่ทำเช่นนั้น เขาราวกลับไม่อยากให้ถึงจุดหมาย ริมฝีปากบางซีดเผือด เกล็ดน้ำแข็งเกาะเบาบาง ดวงตากลมโตสีมรกตนั่นช่างดูอ้างว้าง เขาใช้เวลามองดูหิมะที่ตกลงมาบนรองเท้าคู่โปรด มันสีขาวบริสุทธิ์ดูน่าทนุถนอม แต่ถ้าหากหิมะตกลงมากเกินไปละก็มันอาจคร่าชีวิตคนๆนึงได้โดยง่ายเพราะความประมาทในสิ่งที่ดูไม่มีพิษภัยนั่นแล

แฮรี่เกลียดคริสมาสต์

เหตุผลน่ะเหรอ

คริสมาสต์ไม่ใช่เทศกาลแห่งความสุขสมหวังของเขาไงล่ะ

เพราะเทศกาลบ้าๆนี่ คนเยอะแยะมากมาย..

มันกลับไม่ช่วยอะไรเลย

มันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยล่ะ

พระเจ้า

ผมคิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว

ไม่สิ

ไม่เคยลืมต่างหาก เขาหลอกตัวเอง

เขาสะบัดหัวไล่ความคิดนี่ออกไปแล้วรีบสาวเท้ายาวเดินต่อทันที  . . .ไม่ทันไร เขาก็มายืนนิ่งอยู่หน้าสถานที่แห่งนี้ ที่ทุกๆปีในวันที่ 25 ธันวา เขาจะต้องมาซะแล้ว

“อ้าว พ่อหนุ่ม มาแล้วเหรอ มาๆเข้ามาสิ หิมะตกหนักเชียว” เสียงหนุ่มวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นท่ามกลางสภาพแวดล้อมอันหนาวเย็นนี่ กวักมือให้เข้ามาอย่างเป็นมิตร ข้างในที่นี่ยังเหมือนเดิม โออ่า สงบ ต่างจากโลกภายนอกแสนวุ่นวาย เขาได้แต่ยิ้มบางๆให้เป็นการตอบรับคำเชิญชวน

“สวัสดีครับ หลวงพ่อ” ใช่แล้ว..ที่นี่คือโบสถ์ โบสถ์ที่เขาต้องมาทุกปี   เพื่อมาหาใครบางคน

ที่เขา…รัก

ดวงตาสีมะฮอกกานีของหลวงพ่อยังอบอุ่นและสว่างไม่เคยเปลี่ยน อบอุ่นและสว่างอยู่เสมอคล้ายกับคนคนนั้น ต่างเพียงแค่สี สีฟ้าสุกสว่างสดใส. . .    แฮรี่จุกอกเมื่อคิดถึงดวงตาคู่เดิม ที่คอยมองเขาตลอดเวลา ทุกอารมณ์สื่อจากดวงตาทั้งนั้น ที่เขาชอบที่จะจ้องมันและค้นหาความจริงจากตาคู่นั้น

‘ฮ่าๆ แฮซ นายนี่ชอบจ้องหน้าฉันจริงๆนะ’

‘ฉันชอบเวลาที่ตานายมันขยับไปมาน่ะ ยิ่งเวลาขมวดคิ้วนะ ตลกจริงๆ ฮ่าๆ’

‘แฮซฉันน่ะหล่อทุกเวลาอยู่แล้ว ตาฉันเหมือนแม่น่ะ’

‘แม่นายเหรอ หน้าตาเป็นยังไงน่ะ เหมือนนายมากมั้ย’

‘แม่ฉันเหรอ อา สวยมากเลยล่ะ ฉันหน้าเหมือนแม่มากนะ’

‘งั้นเหรอ ฉันอยากเจอครอบครัวนายบ้างจัง’

‘เอางี้มั้ย คริสมาสต์นี้ไปบ้านฉันกัน พาไปเปิดตัวด้วย อิอิ’

‘บ้าหรอ แต่นายไปบ้านฉันด้วยนะ แฟร์ๆไง’

‘ได้อยู่แล้ว ตกลงตามนี้นะ เจ้าหยอง’

‘ไม่หยองนะ!’

น้ำตาสีใสไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว หน้าเขาร้อนผ่าว เสียงสะอื้นเบาๆตามมา เขาคิดถึงคนคนนั้นอีกแล้ว คนผิดสัญญาคนนั้น ทำไมนะ ทำไม จะผ่านไปกี่ปี เรื่องนี้ไม่เคยจางหายไปจากทั้งสมองและหัวใจเขาสักวินาที ราวกับทุกอย่างมันฉายใหม่ซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ทุกอย่างไม่มีรางเลือนแต่กลับย้ำให้ชัดเจนขึ้นในความจริง ทุกสัมผัส ทุกอ้อมกอด ทุกเสียง ทุกถ้อยคำ ทุกอย่างที่เป็นของคนคนนั้น..

ว่า

มัน ไม่มีอีกต่อไป

เขาอยากให้ตอนนั้นที่เราตกลงกันว่าจะไปบ้านกันและกัน

ถ้าเขารู้

ถ้าเขาคิดให้ดี

ถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้

ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ฉันขอให้นายกลับมา

ฉันขอให้นายอยู่เคียงข้าง

ฉันอยากให้นายดูแล

ฉันอยากให้นายกลับมา

กลับมาอยู่ด้วยกัน

กลับมา

กลับบ้านเราซะทีเถอะนะ

ฉันกอดตัวเองจนมันหนาวแล้วนะ

ดอกไม้ในมือที่เตรียมมาสำหรับเขาร่วงหล่น เป็นอีกปีแล้วสินะ สำหรับการจากไปของเขา เขาไม่อยากให้วันนี้วนมาครบปีเลย มันเป็นการตอกย้ำว่าเขาจากไปแล้วจริงๆ จากไปจากเขา จากไปจากแฮรี่ สไตล์คนนี้ พร้อมเสียงร้องไห้จากความเจ็บปวดเพราะบาดแผลในจิตใจที่ไม่มีวันจาง

ไม่มีวันลบเลือน

ไม่มีวันหายไป

ทุกวันต้องตื่นขึ้นมาคนเดียว

จะมองไปทางไหนก็ไม่มีหรอก คนข้างๆน่ะ

แปรงฟันและกินข้าวอย่างไม่ต้องรอใคร

ทำอะไรคนเดียว อยู่ด้วยตัวเอง

ยืนด้วยตัวเอง

มันยากแค่ไหนรู้บ้างไหม

สำหรับคนอย่างเขาที่เคยมี

เขาเจ็บทุกครั้งที่นึกถึงวันที่เคยมีเรา

ร้องไห้คนเดียวทุกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้า

ฟูมฟายคนเดียวตลอดมานับจากวันที่นายจากไป

นายเคยรู้บ้างไหม

คิดถึงจนแทบจะตาย

โดดเดี่ยวจนแทบจะอยากหายไป

การยิ้ม สำหรับฉันในตอนนี้มันยากมากนะ

หลังจากวันที่นาย

ผิดสัญญา

25ธันวาคม 2009

โครม

‘เฮ้ยรถคว่ำว่ะ เฮ้! อุบัติเหตุ’

‘กรี๊ด!!เรียกรภพยาบาลเร็ว’

‘เลือดๆๆ ระวังๆๆ’

‘บลาๆๆๆ’

.

.

.

.

.

.

ทำไมนะ

วันนั้น นายทิ้งฉัน

ทำไมกัน

ตอบฉันทีเถอะนะ

ทำไมไม่เอาฉันไปด้วย

ทำไมถึงทิ้งฉันไว้คนเดียวล่ะ

ทำไมถึงไม่อยู่ด้วยกัน

ทำไมเหรอ

ฉันทำอะไรผิด

ทำไมนายต้องทิ้งฉันไว้ข้างหลัง

ทิ้งฉันไว้กับสิ่งดีๆที่นายให้

ซึ่งฉันจะไม่ได้รับมันอีกต่อไป

ทำไม

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..

.

.

ฉันขอให้ทุกสิ่งที่ผ่านมาเป็นเพียงฝันร้าย

แล้ว

พอฉันตื่น

นายก็จะได้ปลอบฉันเหมือนเดิมไง

louis

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

‘อยู่ด้วยกันจนแก่เลยนะ ฉันสัญญา’

‘อื้อ อย่าผิดสัญญานะ’

จูบสาบาน

fin