คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Direction 03 (End)
Direction03
ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นอย่างรุนแรง เหงื่อผุดตามใบหน้า ร่างกายราวกับถูกบีบแน่นจากภายในจนรู้สึกไม่ดี มันไม่ใช่ความฝันและมันคือความจริง สิ่งที่เขารับรู้ต่อไปนี้มันทำให้ก้อนเนื้อก้อนนั้นแทบหยุดเต้นไปในวินาทีนั้น
“หมอพยายามที่สุดแล้ว”
คำพูดที่ฟังราวกับคมมีดกรีดลึกบาดลงในใจอย่างเจ็บปวดและน่าสิ้นหวังสำหรับผู้ฟัง
“หมอ..”
.
.
.
.
.
“เสียใจด้วยจริงๆครับ”
อยู่ๆมวลสารในร่างกายที่ดูเหมือนจะบีบคั้นเขาจนอึดอัดหายใจแทบไม่ออกในตอนแรกมลายหายสิ้นไป แรงที่คอยค้ำยันร่างบางไว้ทรุดลงฮวบ ดวงตาร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อคลอ
เขาจากไปแล้ว
เขาทิ้งเราไปแล้ว
ทั้งๆที่ใจเราตรงกัน..ความรักจะสวยงาม
แต่คำๆนั้นที่ผู้ชายคนนี้พูดให้เขาฟังทุกวัน
คำๆนั้นที่เขาก็รู้สึกเช่นนั้น คำๆนั้นที่เขาต้องการมากที่สุดขากผู้ชายคนนี้
คำๆนั้นที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกของหัวใจ . . . . . คำว่า”รัก”
“ลูอี้”
แฮรี่ก้มลงและคุกเข่าอยู่หน้าเตียงลากสีเงินเงาที่บนเตียงมีร่างๆหนึ่งนอนอยู่...ร่างที่ไร้ลมหายใจ แต่สำหรับแฮรี่ใบหน้านั้นยังคงงดงามและน่ารักเสมอ เปลือกตาสีน้ำนมที่ถูกปิดลงสนิท . . แฮรี่ก้มหน้าลงไปประทับจูบลงบนหน้าผากมนเบาๆ น้ำตาที่ไหลออกมาจากความรู้สึก ความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่
“ทำไมกันนะ”
“ไหนนายบอกอยากอยู่กับฉัน ฮึก”
“นายจะอยู่ข้างฉัน ฮึกก”
“นายจะรักฉันตลอดไปไงล่ะ!!”
สายตาทั้ง3คู่จากเพื่อนร่วมวงมองภาพตรงหน้าอย่างใจหาย.... เพื่อนของเขาตายแล้ว.. เพื่อนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งจากพวกเขาไปแล้วนะ
“ลูอี้. .” ไนออลพึมพำเบาๆทั้งน้ำตา เขาเกลียดความรู้สึกนี้ที่สุด ไนออลไม่กล้ามองภาพเพื่อนที่แสนดีคนนี้จึงหันไปซบและกอดเลียมก่อนที่น้ำตาจะไหลทะลักออกมา เลียมกอดตอบเบาๆ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นและยิ้มให้เจ้าตัวเล็กนี่ร้องห่มร้องไห้ในอ้อมกอดนี้ เซนเดินออกไปนอกห้อง พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อจากดวงตาคู่สวย มือหนาเลื่อนปิดประตูเบาๆ
ปัง . . .
“ลูอี้ ตื่นขึ้นมาเถอะนะ ไม่สนุกเลยนะ ” แฮรี่ยังคงพูดอยู่อย่างนั้น ทำไงได้ล่ะในเมื่อหัวใจของเขามันแตกสลายไปพร้อมๆกับจิตวิญญาณของคนๆนี้เสียแล้ว ดวงตากลมโตสีมรกตพยายามมองลึกลงไปในดวงตาที่ปิดสนิท แฮรี่จับมือลูอี้แล้วบีบเบาๆหวังว่าร่างตรงหน้าจะบีบตอบมาบ้าง . . . มันก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆของคนๆหนึ่งที่มีต่อคนที่เขารัก แม้ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร เขาก็ยังแอบหวังว่าสักวันหนึ่งคนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาฟังความรู้สึกจากใจของเขาบ้าง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ฉันรักนาย”
FIN
*แถมๆ*
เซนออกมายืนที่หน้าระเบียงระหว่างห้องผู้ป่วย นัยน์ตาคมทอดมองไปยังท้องฟ้าในยามราตรี แสงสีไฟสีสวยระยิบเต็มถนน และแสงแฟลชจากกล้องของนักข่าวและสื่อมากมาย ร่างสูงเห็นเช่นนั้นจึงเม้มริมฝีปากแน่น. . . . เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของแฮรี่ เขาไม่อยากเห็นศพของลูอี้ . . .
“ฉันจะดูแลเขาต่อจากนายเอง”
เซนพูดเบาๆ มองไปยังท้องฟ้า ที่อยู่ๆลมเย็นๆวูบหนึ่งพัดมากระทบหน้าเขาพอดี ดวงดาวบนฟ้าพากันเปล่งแสงสวยงาม ท้องฟ้าโปร่ง แสงจากจันทราช่างงดงาม
ราวกับท้องฟ้าจะได้ยินคำอธิษฐานจากเขา เซนยิ้มให้กับตัวเอง ยกมือปาดน้ำตาลวกๆแล้วหันหลังกลับก้าวขายาวเรียวไปยังห้องICU
“หลับให้สบายนะ Louis”
FIN
-----------------------------------------------------------
ตกลงlarryหรือzarry –v- //รักแฮซซซ 555 คนเขียนแต่งตอนตีสองนะคะ ถ้ามันมึนๆเบลอๆก็ขอโทษด้วย(นะคะ T^T) อ่านทวนไปรอบเดียวเอง T_T
นี่คือ Short Fic 1D นะคะ ^v^ อาจจะแต่งต่อเป็นช็อทฟิคเช่นเดิม ^___^ ถ้าอยากอ่านว่างๆก็แอดแฟนคลับได้นะคะ คู่อะไรรีเควสได้เลย ^__^
สำหรับคืนนี้ฝันดีนะคะ ♥
ความคิดเห็น