จุดเริ่มต้นของคำว่ารักอีกครั้งหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #9 : part9

"ฮัลโหล ฮิโรกิ นี่ฉันเองนะ เอารถมาหน้าโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลย"
คุโระพูดด้วยความเร่งรีบก่อนจะกระแทกปิดโทรศัพท์มือถืออย่างแรง ไม่นานนักรถคันหรูก็จอดตรงหน้าคุโระ

"ฮิโรกิ..ตามรถสีดำข้างหน้าไปให้เร็วที่สุด"  คุโระพูดด้วยความหงุหงิดเป็นที่สุด

"ครับคุณชาย"

@- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - @

 "นี่ ฮาโอ..นายจะพาฉันไปไหนน่ะ" ฉันถามด้วยความรู้สึกหวั่นๆ

"เดี๋ยวถึงเธอก็รู้เองหล่ะน่า" เขาตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก สักพัก รถก็หยุด

ซ่า...ซ่า.....  เสียงของน้ำทะเลที่ซัดกับชายฝั่งนั้นเอง

"นาย..พาฉันมาที่นี่ทำไมน่ะ" สงสัยจริงๆ ทำไมต้องพามาในที่แบบนี้ด้วย

"ก็ฉันพาเธอมาดูวิวไง ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ต้องยิ้มไว้สิถีงจะน่ารักนะ เอาล่ะ มาเถอะ..ตามฉันมาสิ"

พูดจบเขาก็ดึงฉันไปยังที่แห่งหนึ่ง เมื่อมาถึงท่าเรือ ฉันก็เห็นเรือยอร์ชสีขาวสะอาดเรียบหรูคันหนึ่งจอดอยู่ คงจะแพงมากสินะ

"มาเร็วๆสิ ลงมาในเรือฉันนี่" เค้าจับมือและดึงฉันลงไปในเรือนั้น

@- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -@

กลางทะเล

"ฮาโอ...ฉันรู้สึกคลื่นไส้น่ะ...เวียนหัวด้วย...เรากลับกันเถอะนะ" ตอนนี้ฉันรู้สึกแย่มากๆ

"ใกล้ถึงแล้วล่ะ ทนอีกหน่อยนะ" ตอนนี้คิสะได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นอีกครั้งทำให้คิสะเริ่มสงสัย

แต่ด้วยอาการคลื่นไส้พะอืดพะอมที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงเลิกคิดสงสัยอะไรในตอนนี้ไป

"ถึงแล้วล่ะ..คิสะ" ฮาโอเอ่ย

"อื้มๆ.." เมื่อได้ยืนบนพื้นดินอีกครั้งฉันก็รู้สึกดีขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็มองเห็นอาคารสูงตระหง่าน

มันคือ ประภาคารนั่นเอง

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย" ฉันเริ่มบ่นทันทีที่เห็นกับอีแค่ประภาคารเนี่ยนะ ต้องนั่งเรือมา

ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกคงจะไม่มาที่แบบนี้หรอกจะได้ไม่ต้องมาเมาเรือ

"เอาน่าๆ ไหนๆก็มาถึงแล้ว อย่าบ่นไปเลย เราขึ้นไปดูวิวกันเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่ทันวิวที่สวยที่สุดนะ"

ฮาโอเร่งฉันให้เข้าไปข้างในนั้น

"ก็ได้ๆ" เค้าเดินนำหน้าฉันเข้าไปก่อน ฉันจึงเดินตามเข้าไป

"เธอเสร็จฉันแน่...คิสะ" ฮาโอซึ่งเดินเข้าไปก่อนนั้นพึมพำออกมา

"เธอพูดอะไรกับฉันรึเปล่าน่ะ" คิสะตะโกนถามฮาโอเนื่องจากได้ยินเสียงฮาโอพูดพึมพำแข่งกับเสียงคลื่นซึ่งกระทบกับตัวประภาคาร จากที่คิสะได้พูดไปนั้นทำให้ฮาโอตกใจอย่างมาก เพราะหากคิสะรู้ตัวก่อนว่าฮาโอกำลังจะทำอะไรเค้าอาจจะแย่

"เปล่าหรอกเปล่าๆฉันแค่บ่นว่าเธอน่ะชักช้า เดี๋ยวจะไม่ทันดูพระอาทิตย์ตก" ฮาโอแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"อื้มๆๆ

@- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -@

"คุณลุงครับผมขอยืมเรือหน่อยได้มั้ยครับ"
คุโระขอร้องกับคุณลุงผู้เป็นเจ้าของเรือทันทีเมื่อเจ้าตัววิ่งจากรถมายังท่าเรือ

"ยังไงก็ไม่ได้หรอก ลุงต้องใช้หากินน่ะ" คุณลุงทำหน้าเห็นใจแต่ก็ปฎิเสธไป

"คุณลุงครับ งั้นผมขอซื้อเรือลำนี้ในราคา5แสนครับ จะขายมั้ยครับ" เขาเร่งรีบมาก เนื่องจากเรือของคิสะ

และฮาโอเริ่มออกไปไกลทุกที เดี๋ยวจะตามไม่ทัน

"เอ่อ..งั้นก็ได้"

"นี่ครับเช็ค.." คุโระยื่นเช็คให้คุณลุง

"เอ้านี่...กุญแจ"

บรื้นน...บรื้นนน..... เสียงเร่งเครื่องของเจทสกีฟังแล้วดูแรงและรวดเร็วไม่แพ้ใจของผู้ขับเลยแม้แต่น้อย

15 นาที ผ่านไป

คุโระเห็นเรือยอร์ชสีขาวจอดอยู่ที่เกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งมีประภาคารอยู่
ทำให้เขามั่นใจว่า นั่นจะต้องเป็นเรือของฮาโอและคิสะอย่างแน่นอน คุโระรีบเอาเรือเข้าไปจอดทันที

เขามองเห็นทั้งสองกำลังเดินเข้าไปในประภาคาร จึงรีบวิ่งตามไปให้เร็วที่สุด

ตึก...ตึก....ตึกก... เสียงฝีเท้ากระทบบันไดที่ทำจากหินอ่อนขาวใส ทั้งคู่กำลังเดินขึ้นไปสู่บันไดขั้นสุดท้าย

แอ๊ดด.... เสียงเปิดประตูที่ฟังดูแล้วเหมือนไม่ได้ถูกเปิดใช้มานานมากแล้ว

"ว๊าว!! สวยจังเลย ฮาโอ นี่นายรู้จักที่แบบนี้ด้วยเหรอ" คิสะวิ่งรอบๆห้องเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา

ห้องที่ทั้งสองเดินเข้ามานั้นเป็นห้องรูปครึ่งวงกลม รอบด้านกรุด้วยกระจกทั้งห้อง กระจกบานใหญ่ตรงกลาง เปิดทางให้แสง ลมทะเลพัดอ่อนๆผสมกับกลิ่นทะเลเพิ่มมนต์ขัลงให้ ช่วงเวลาพระอาทิตย์ตกใขณะนี้ ดึงดูดใจคิสะเป็นอย่างมาก แสงอาทิตย์ลำสุดท้ายสองลงมาก่อให้เกิดแสงสีเหลืองทองไปทั้งห้อง

ทุกอย่างในห้องในห้องเริ่มมืดมัวลง.......

กริ๊ก..เสียงล็อกประตูดังขึ้น

แต่เสียงนั่นไมได้ทำให้คิสะตื่นจากภวังค์ไปได้เลยก่อนที่ร่างนั้นจะเดินเข้ามาสวมกอดเธอไว้จากด้านหลัง

ทำให้คิสะสะดุ้งขึ้น

"อ๊ะ!!..ฮาโอ..ทำอะไรน่ะ..ทำไมนายถึง.." ฉันถามด้วยความรู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีจึงหันกลับไป

แต่กลับเจอกับใบหน้าคมของฮาโอซึ่งในตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งสองกำลังจะชนกันอยู่แล้ว

"คิสะ...ฉันอยากให้เธอฟังฉัน....ฟังฉันนะ...ฉันรักเธอ..คิสะ....ตอนนี้เธอไม่จำเป็นจะต้องไปฟังคำของไอ้คุโระนั่นแล้ว....ฉันขอร้องล่ะ..คิสะ..เรา.....กลับมาเป็น้หมือนเดิม.....ได้มั้ย" พร้อมทั้งดึงตัวของฉันให้กระชับขึ้น

"เอ่อ...ฮาโอ..ปล่อยฉันก่อนเถอะนะ...ทำแบบนี้มันไม่ดี" พอฉันพูดจบ สีหน้าฮาโอก็เปลี่ยนไป แล้วเริ่มคลายอ้อมกอดออกจากฉันแต่ก็ยังรั้งตัวนั้นไว้อยู่

"ทำไมล่ะ.!!ทำไมเธอไม่รักฉันแล้วรึไง..หมดรักฉันแล้วใช่มั้ย!!!." ฮาโอตะโกนใส่ฉันตัวความโกรธที่มีอยู่

พร้อมทั้งเขย่าแขนของฉันอย่างแรง

น้ำตาของคิสะเริ่มไหลออกมา แม้คิสะจะพยายามกลั้นสะอื้น แต่เธอก็ไม่อาจจะหยุดน้ำตาของเธอได้เลย

เจ็บปวด...น้ำตาที่ไหลออกมา มันคือความรู้สึกที่ไม่สามารถเก็บมันไว้ได้อีกต่อไป จากเหตุการ์ณทั้งหมดที่จะต้องเผชิญ จะให้เชื่อได้ยังไงกัน มันไม่ใช่ว่าฉันไม่รักเค้าแล้ว...แต่ว่า...ฉันไม่มีความมั่นใจในตัวเค้าอีกต่อไปต่างหาก...มันหมดแล้วล่ะ...ฮาโอ...ขอให้นายเป็นแค่ความทรงจำให้อดีตที่ดีต่อไปได้ไหม..ฉันอยากจะจำไว้แค่นั้น

"ได้..ถ้าเธอไม่รักฉันแล้ว...ฉันจะทำให้เธอรักฉันอีกครั้ง" พูดจบเขาก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด และพยายามที่จะไซร้คอของฉัน ฉันพยายามจะผลักเขาออก แต่สู้แรงของฮาโอไม่ไหว....ไม่ไหวจริงๆ...ร่างกาย..และจิตใจ.....หายไปหมดแล้วใช่ไหม.....

เพราะแรงฮาโอเยอะดูเหมือนจะไม่เกิดผลอะไรขึ้นเลยหากคิสะจะขัดขืน ยิ่งขัดขืนฮาโอก็ยิ่งจับแขนของฉันแรงขึ้น จนฉันรู้สึกเจ็บ เมื่อฉันพยายามที่จะใช้กำลังสุดท้ายที่มีอยู่ขัดขืนเค้าอีกครั้งเค้าก็หมดความอดทนกระชากเสื้อของฉันหลุดลุ่ยไม่เป็นชิ้นดี ถึงตอนนี้ ฉันทำอะไรไม่ถูกอีกแล้ว....มันชาไปหมด...ใครก้ได้....ช่วยที....

ปัง!!!! เสียงประตูถูกพังเข้ามาโดย.....(เดาไป)

เหมือนความหวังของคิสะอีกครั้ง

ผลั่กก!!คุโระปล่อยหมัดเข้าใส่ฮาโอครั้งเดียว ทำให้ฮาโอต้องหยุดการกระทำที่เลวร้ายนั้นลง เลือดค่อยๆไหลออกจากมุมปาก

"ฮาโอ....นั่นนายทำอะไรของนายน่ะ!!!!!!" คุโระดูโกรธจนไม่สามารถจะควบคุมตัวเองได้

"ก็อย่างที่เห็น...ฉันเอง...ก็ไม่ได้บังคับให้คิสะมาที่นี่ซะน่อย...หึ.....เค้านั่นแหละที่ตามฉันมาเองต่างหาก...

เพราะฉะนั้น....นาย.....ก้ไม่ควรที่จะเข้ามายุ่ง" พูดจบ ฮาโอก็ทำหน้าเยาะเย้ยใส่คุโระอย่างเต็มที่

"ฉันตามนายมา...ก็เพราะ....ก็เพราะ.." ฉันไม่กล้าที่จะตอบไป เพราะในความรู้สึกจริงๆนั้น ฉันเองก็ยังรู้สึกรักฮาโออยู่มาก แต่ว่าตอนนี้ ฉันไม่มาสารถที่จะพูดอย่างนั้นได้อีกแล้ว

"ไม่ต้องตอบแล้วล่ะคิสะ...เราไปกันเถอะไปให้ห่างจากไอ้โรคจิตนี่"
คุโระจับมือฉันแล้วพาฉันออกไปข้างนอก

แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวผ่านประตูไปนั้น อีกมือหนึ่งก็รั้งฉันไว้เช่นก็ ทำให้การเคลื่อนไหว หยุดลงอยู่ตรงนั้น

"ฮาโอ...ปล่อยฉันไปเถอะ" ฉันพยายามรั้งมือกลับ แต่ไม่เป็นผล เค้ายิ่งบีบข้อมือฉันแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ

"ไม่...คิสะ....ฉันจะไม่ปล่อยเธอไป...ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม" ฮาโอเปลี่ยนมาจับมือของฉันไว้อย่างแผ่วเบาแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน

"แบบนี้...แค่พูดด้วย..คงจะไม่รู้เองซะแล้วมั้ง" คุโระเริ่มโมโหอีกครั้ง จึงชกเข้าใส่หน้าของฮาโอทำให้เลือดที่หยุดไหลไปนั้นกลับมาเป็นแผลสดใหม่

หลังจากนั้นคุโระก็พาคิสะลงจากประภาคารและพาคิสะกลับ......

ประภาคาร - - - - - - -

"คุโระ....ฉันเคยแย่งเธอมาจากนายได้...คราวนี้...ฉันก็ต้องทำได้เหมือนกัน...ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้รักเธอเลยก็ตาม....แต่จุดประสงค์ของฉัน..คือการชนะ....ชนะเท่านั้น..หึ....นายรอไปก่อนเถอะ"

รอยยิ้มแห่งความชั่วร้ายปรากฏขึ้น แล้วหายไปพร้อมกับความมืดยามราตรีที่เงียบสนิท เหลือแต่แสงพระจันทร์เต็มดวงและเสียงน้ำทะเลที่ซัดกระทบฝั่งเท่านั้น...................