จุดเริ่มต้นของคำว่ารักอีกครั้งหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #8 : part8

"ฉัน...เอ่อ...ขอโทษ" เสียงเพ้อเบาๆของคุโระนั่น ปลุกให้ฉันตื่นขึ้น

"เอ๊ะ!!เอ่อ...คุโระ นายตื่นแล้วหรอ.." ฉันพูดขึ้นพลางเขยิบตัวเข้าไปที่เตียงเพื่อให้เห็นคุโระชัดขึ้น

"อ่าว...ยังไม่ตื่นหรอ...เฮ้อ.. นี่เราหลับไปนานแค่ไหนแล้วนะ" ระหว่างที่พึมพำไปกับตัวเองนั้น

ฉันเพิ่งสังเกตได้ว่า ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของฉันนั้นค่อนข้างที่จะมืด ทำให้อากาศหนาวขึ้นเล็กน้อย

เวลาคงประมาน3ทุ่มกว่าได้แล้วมั้ง….

ดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้ ส่องแสงสว่างขาวนวล ผิดจากทุกวัน...

แสงจากดวงจันทร์ที่ส่องกระทบใบหน้าของคุโระนั้น ทำให้หัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งเต้นแรง

แสงนั้น...ยิ่งทำให้จมูกที่โด่งได้รูปนั้นดูดีมากขึ้น

ใบหน้าของเขาแม้จะแดงด้วยพิษไข้ แต่เมื่อกระทบกับแสงจันทร์อ่อนๆที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามานั้น

มันทำให้เขาดูดีกว่าที่เคย...ไม่เคยเห็นเค้าในมุมแบบนี้ซักที .....ไม่เคยได้จ้องมองเค้าอย่างเต็มตาซักที

เป็นเพราะอะไรน่ะเหรอ...อาจจะเป็นเพราะว่า เราสองคนนั้น มัวแต่มานั่งทะเลาะกันน่ะสิ...หรือว่า..เราเขินไปเอง

"อะ...อื้อ...ชะ....ชั้น...รักเธอ..แต่..มะ....มัน...อืมม.." 

อ๊ะ ตกใจหมด นึกว่าจะตื่นซะแล้ว...แต่..เอ๊ะ...เค้าละเมอว่าอะไรนะ [ขอเสือกนิดนึงดิ] ฟังต่อๆ

"อืม....ชั้นรักเธอ....คิ..สะ..แต่...แต่ว่า.."  

ที่ฉันได้ยิน คิดว่าคงไม่ผิดแน่ แต่เป็นไปไม่ได้หรอก เราพึ่งเจอกันไม่กี่วัน แบบนี้มันเรียกว่ารักไม่ได้เด็ดขาด

ไม่จริงนะ...ตอนนี้..ฉันทั้งสับสน แล้วก็งงไปหมด  ช่วงเวลานั้นเองที่คำพูดของซูกะจังวิ่งเข้ามาในหัว

"ฉันว่าคุโระน่ะ..ชอบเธอแน่ๆเลย..เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะ"

...แต่....มันเป็นไปไม่ได้หรอก....ฉันจึงไล่ความคิดนั้นออกจากสมอง ตอนนี้คุโระคงไม่เป็นไรแล้ว กลับบ้านล่ะนะ

ตลอดคืนนั้นคิสะนอนไม่หลับทั้งคืน มัวแต่คิดถึงแต่เรื่องที่คุโระพูดออกมา คิดทบทวน วกไปวนมากับสิ่งที่เค้าพูด

..............จะเป็นจริงรึเปล่านะ.............

วันต่อมาคิสะไปโรงเรียนด้วยอาการสะลึมสะลือเล็กน้อยจากการอดนอนทั้งคืน

"หวัดดีคิสะ" เสียงๆหนึ่ง ดังขึ้นจากด้านหลัง

"อะ..เอ่อ...หวัดดีจ๊ะ" ฉันทักตอบกลับเสียงนั้นไป ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงไปหมด หน้ามืดยังไงไม่รู้

เลือดในตัวฉันสูบฉีดอย่างรุนแรง

"เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ..ทำไมหน้าแดงเหมือนมีไข้??" ซูกะถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่..เอ่อ..ฉันไม่เป็นไรจ้ะ แค่ตัวร้อนนิดหน่อย" ฉันพูดพลางโบกไม้โบกมือไปมาเป็นเชิงปฎิเสธ

"อืม...งั้นก็ดีแล้ว...เข้าห้องเรียนกันเถอะ" พูดจบคุโระก็เดินนำฉันออกไป

"อ่ะ..จ้ะ" แต่ยังไม่ทันที่จะเริ่มเดินก็มีมือหนึ่งมารั้งแขนของฉันเอาไว้

"อ๊ะ!!" ฉันร้องด้วยความตกใจ

"ขอโทษนะ..ถ้าฉันทำให้เธอตกใจ.......คิสะ" เสียงนั้นฟังดูเย็นชาและน่ากลัวต่างจากทุกๆครั้ง

"ปล่อยฉันนะฮาโอ..เดี๋ยวอิเนะมาเห็นเข้า มันจะไม่ดีนะ" คิสะพูดพลางพยายามจะบิดแขนออกจากมือใหญ่นั้น

"ฉันไม่ปล่อย และถ้าอิเนะจะมาเห็นก็ไม่เป็นไรหรอกนะ..เพราะฉันน่ะ...เลิกกับเค้าไปแล้ว"

ฮาโอตอบด้วยท่าทางกวนๆ

"แล้วมีอะไรน่ะ ถึงมาจับฉันไว้อย่างนี้ นี่มันจะเข้าเรียนแล้วนะ..เดี๋ยวชั้นก็เข้าเรียนไม่ทันพอดี"

"ฉันอยากจะเจอเธอเย็นนี้"

ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ความคิดของฉันบอกให้ปฎิเสธ แต่สายไปซะแล้ว

"โอเค..ฉันถือว่าเธอตกลงแล้วกันนะเจอกันตรงประตูทางออกหลังเลิกเรียน แล้วเจอกัน.."

ฮาโอเดินออกไปก่อนจะหันกลับมายิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์

ฉันได้แต่อึ้ง ไม่รู้จะไปดีหรือไม่ไปดี แต่ตอนนี้ก็คงทำอะไรไมได้ แล้วฉันก็เดินเข้าไปในห้องเรียนก่อนที่จะเห็นภาพเดิมๆคือคุโระฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ

ในชม.เรียนเค้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นเลย ฉันเอง ก็แอบเหลือบไปมองเค้าเป็นพักๆ

ฉันเอง..ก็พยายามตั้งใจเรียนให้ได้มากที่สุด แต่ด้วยความกังวล ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจในบทเรียนเท่าไหร่หรอกนะ

ออด....ออดด....

ในที่สุดก้ได้พักซะที เหนื่อยชะมัด สูญเสียพลังงานไปมากเหมือนกันนะเนี่ย ต้องไปเติมพลังสักหน่อยแล้ว

"คิสะ! ไปกินข้าวกัน ฉันหิวมากๆเลยอ่ะ" เสียงซูกะดังมาแต่ไกล

"ได้ๆไปกันๆฉันก็หิวเหมือนกัน" ฉันตะโกนกลับไปแบบไม่ต้องคิด

ขณะกินข้าว......

"ซูกะจัง ...ฉันมีเรื่องอยากเล่าให้เธอฟังน่ะ" ฉันทำหน้าสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

"ได้สิ แน่นอน ก็เรามันเพื่อนสนิทกันนี่จ๊ะ" ซูกะจังพูดแล้วยิ้มจนตาหยี

แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องให้ซูกะจังฟังเกี่ยวกับการไปบ้านคุโระเมื่อวาน รวมถึงเรื่องฮาโอที่ชวนฉันให้ไปเจอกับเขาหลังเลิกเรียนด้วย

"ว๊าววว...!!! ฉันเดาไม่ผิดจริงๆนะเนี่ย คุโระเค้าชอบเธอจริงๆด้วย ดีใจด้วยนะคิสะ"

ท่าทางซูกะเหมือนกับกำลังเป็นตัวฉันยังไงยังงั้น เสียงของเธอดังมาก จนฉันอายไปเลย

"แต่เค้าไม่ได้บอกนะว่าเป็นฉัน เค้าไม่ได้พูดชื่อใครสักคำเลยนะยะ" ฉันเองก็หาเหตุผลมาปฎิเสธมากมาย

"แต่ตอนนั้นเค้าเองก็หลับนะ เค้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันไปบ้านเค้า เพราะฉะนั้น เค้าอาจจะหมายถึงคนอื่นก็ได้"

"โอเคๆ..ตอนนี้ฉันเองก็เริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้ว แต่ฉันจะพิสูจน์ให้เธอรู้ให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม"

ซูกะพูดพร้อมทำหน้าครุ่นคิด

"ได้..แล้วผลเป็นยังไงก็อย่าลืมมาบอกฉันแล้วกัน" พูดจบ ฉันก็เดินลุกจากโต๊ะเอาขยะไปทิ้ง

ออด....ออดด... และในที่สุด...เวลาเลิกเรียนก็มาถึง

ฉันเก็บของไปพลางคิดว่าควรจะไปดีหรือเปล่า ฉันพยายามเก็บของให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เผื่อว่าฮาโอจะไม่รอฉัน

ไม่อยากไปเลยแฮะ

"คิสะ..เธอจะไปจริงๆน่ะหรอ ฉันว่านายนั่นมันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่นะ อีกอย่างเธอเองก็ไม่รู้ด้วยว่าเค้าจะพาเธอไปไหน เธอควรจะระวังตัวไว้นะ นายนั่นน่ะ อาจจะหลอกเธอไปไหนก้ได้"

ซูกะทำหน้าเครียดขึ้นมาอีก

"ตัวฉันเอง ฉันก็ไมได้อยากไปหรอกนะ แต่ไม่รู้ว่าจะหลบฮาโอยังไง แล้วฉันก็อยากจะเคลียร์ให้รู้เรื่องด้วย

แต่ช่างมันเถอะนะ เค้าคงไม่ทำอะไรฉันอยู่แล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะซูกะจัง"

ฉันตอบแล้วยิ้มให้ทั้งๆที่จริงๆแล้ว ในใจฉันมันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยไม่รู้ว่าเค้าจะพาไปไหนกันแน่

ก่อนจะออกจากห้องฉันเหลือบไปมองคุโระเป็นครั้งสุดท้าย แต่ตานั่นยังคงนอนหลับหน้าฟุบโต๊ะโดยไม่มีท่าทีว่าจะตื่นง่ายๆอยู่อย่างนั้น ฉันเลยเดินเข้าไปปลุกเพราะว่านี่มันก็เวลาเลิกเรียนแล้ว

"คุโระๆ นี่..นาย ตื่นได้แล้วนี่มันเลิกเรียนแล้วนะ จะนอนไปถึงไหนกันไม่กลับบ้านหรือไง"

เมื่อไม่มีทีท่าว่าจะสนองตอบ ฉันจึงเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนที่ขาฉันจะก้าวพ้นประตูออกไป

"เดี๋ยว..อย่าเพิ่งไป" เค้าพุดทั้งๆที่หน้ายังฟุบอยู่กับโต๊ะ [น่ากลัวชะมัด]

"มีอะไรเหรอ" ฉันหันไปถามเค้า

"ไม่มีอะไรหรอก..แล้ว..เอ่อ..เธอไม่กลับบ้านเหรอ ให้ฉันไปส่งเธอมั้ย" เค้าเงยหน้าขึ้นมาถาม

"ไม่ล่ะ.....คือ..ฉันจะต้องไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ..งั้น...ฉันไปล่ะนะ"  แล้วฉันก็เดินออกจากห้องไป

หน้าโรงเรียน

"คิสะ ทำไมเธอมาช้านักล่ะ แต่ช่างเถอะ ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็รอเธอได้เสมอ" ฮาโอพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

"อื้ม..จ้ะ" ฉันพยายามทำตัวให้ร่าเริงเข้าไว้

"งั้น..ไปขึ้นรถกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปที่ๆเธอจะต้องชอบแน่" พุดจบรถคันสีดำก็ชะลอเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้า และสุดท้าย ฉันก็ตรงขึ้นรถไปกับเขาอย่างไม่เต็มใจนัก ในขณะที่รถออกตัว

มีชายคนหนึ่งวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนที่จะหยุดมองไปยังรถที่ดำที่เพิ่งเคลื่อนตัวออกไป......