จุดเริ่มต้นของคำว่ารักอีกครั้งหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #7 : part7

"คุโระนายมันไมได้เรื่อง..นี่ถ้าฉันมาช้ากว่านี้ คิสะอาจจะแย่ไปแล้วก็ได้..!!"





ฮาโอพูดพลางอุ้มคิสะเข้าไปในที่ร่มด้วยอาการสั่นๆเล็กน้อย ส่วนคุโระก็ยืนอยู่อย่างนั้นกลางสายฝนที่ตกลงมา



เหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ





"นายคงจะไม่รู้สินะ ว่าคิสะเป็นหอบ...เธอออกแรงมากไม่ได้ ไม่งั้นอาจหายใจไม่ทัน ยิ่งตอนเด็กๆเค้าเป็นบ่อย



มากจนทำให้เค้าต้องพกยาอยู่กับตัวตลอด  และฉันป็นคนที่จะช่วยคิสะในการพ่นยาเกือบทุกครั้ง"





ฮาโอทำหน้าเย้ยหยันใส่คุโระด้วยความที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า แล้วอุ้มคิสะเพื่อไปส่งเธอที่บ้าน





"นั่น..นายจะอุ้มคิสะไปไหนน่ะ"





"ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านน่ะสิ ส่วนนายน่ะนะ กลับไปได้แล้ว..ที่เหลือ...ฉันจัดการเอง"





"แล้วนายรู้หรอว่าบ้านของยัยนั่นอยู่ที่ไหน"





"นายอย่าลืมสิ..ฉันเป็นคณะกรรมการในโรงเรียน ฉันก็ไปดูจากใบทะเบียนของเค้าสิ"







ฮาโอพูดจบก็รีบวิ่งไปโดยไม่สนใจคุโระที่ยืนตากฝนอยู่ข้างหลังด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประทังเข้ามา





[คุโระ]





"คิสะ....ให้ฉัน...ดูแลเธอจะได้ไหม.....ฉันอยาก...อยากที่จะอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา....และตลอดไป..



ไม่อยากเห็นเธอเสียใจ......ฉันคง...ต้องพยายามกว่านี้...ใช่ไหม  ฉันจะพยายาม..พยายามให้ถึงที่สุด



เธอคอยฉันหน่อยนะ ...คิสะ...รอฉัน ถึงแม้ในเวลานี้..ฉันอาจจะเป็นแค่คนๆหนึ่ง ที่ไม่รู้เรื่องของเธอ



มากนัก แต่จากนี้ต่อไป....ฉันจะสนใจเธอในทุกเรื่อง...เธอชอบอะไร..ไม่ชอบอะไร..ฉันจะต้องรู้ให้หมด....



ฉันจะต้อง...........ไม่แพ้หมอนั่น" คุโระพูดพึมพำกับตัวเองท่ามกลางสายฝนแห่งความหนาวเหน็บ



หากแต่ความหนาวนั้นไม่ได้ทำให้จิตใจที่แข็งแกร่งของคุโระนั้นอ่อนแรงลงได้เลย













...............การที่เราชอบใครสักคนหนึ่ง........ทำให้เรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เค้าหันมามองและสนใจ.......



ถึงในตอนนี้........เค้าจะมีคนอื่นอยู่ก็ตาม....ความพยายามในจิตใจ.........จะไม่มีวันหมดสิ้นไป............







..................................................ศัตรูอันดับ 1  อาคิชิมะ  ฮาโอ ......................................................











"คิสะตื่นได้แล้วๆ เช้าแล้วนะ จะไปโรงเรียนมั้ยเนี่ย " เสียงพี่ชายของฉันดังขึ้นมาในห้องเหมือนปกติในทุกๆเช้า



"อืมๆ.." ฉันงัวเงียตอบไปด้วยความง่วง เอ๊ะ!! ฉันลุกขึ้นมาแล้วก็ต้องรู้สึกงง ว่ามาอยู่บ้านได้อย่างไร



ความจำสุดท้ายของฉันนั้น..ฉันจำได้แค่ฉันวิ่งหนีฝน..แล้วก็หอบ หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย



เฮ้ออ.....ช่างเถอะ คิดแล้วคิดอีก..ถึงคิดไปมากเท่าไหร่ ก็คิดไม่ออกอยู่ดีนั่นแหละ ไปอาบน้ำดีกว่า



การไปโรงเรียนของฉัน ก็เหมือนทุกๆวัน ปกติทั่วๆไปคือพี่ชายที่ไม่เคยรอฉันเลย แต่วันนี้ไม่วิ่ง



เพราะวันนี้ตื่นเร็วเลยไม่จำเป็นที่จะต้องรีบมากนัก







ในห้องเรียน ------------------------







"เมื่อวานเป็นยังไงบ้างคิสะ??" พอฉันมาถึงห้องซูกะก็เริ่มถามทันที





"ก็โอเคจ้ะ.....เรื่อยๆ" ไม่รู้จะตอบยังไงดี......จำอะไรไมได้เลย.....





"วันนี้เธอดูหน้าซีดๆไปนะ เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ??"





"อะ..อ๊อๆ...เปล่าหรอกๆ ไม่เป็นไร"

















"นี่...เธอสองคนนั้นน่ะ...จะคุยกันอีกนานมั้ย!!" ครูหน้าโหดตะโกนมาจากหน้าห้อง





"ขอโทษค่ะครู..เอ่อ...ไม่คุยแล้วค่ะ" เราสองคนสะดุ้งเฮือกตกใจเพราะเสียงครูแล้วรีบตอบไป









ออด....ออด...... เวลาพักเที่ยง........................................







ทำไมนะ วันนี้ฉันเหงาๆยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่วันนี้เป็นวันที่สองของการเปิดเรียนเท่านั้น แต่โต๊ะข้างๆของเรา



กลับว่างเปล่า... ไม่เหมือนกับเมื่อวาน คนที่คอยส่งสายตาแอบมองมาตลอด....คนคนนี้...ทำให้ฉันรู้สึก....



อืม...มันยังไงกัน......รู้สึกอะไร...บอกไม่ถูก.....รู้แค่.....มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้...







จนสุดท้าย.........





"ซูกะ....... ซูกะจังๆ" ขอโทษนะซูกะที่ฉันต้องปลุกเธอ แต่ฉันน่ะ..ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว





"หืมๆ...มีอะไรเหรอคิสะ??" ซูกะจังสลึมสลือขึ้นมาด้วยเปลือกตาอันหนักอึ้ง





"ฉันอยากรู้ว่าบ้านของคุโระอยู่ไหน...??"





"เธอ..จะรู้ไปทำไมน่ะ" ซูกะจัง เหมือนจะตื่นขึ้นในทันทีที่ฉันถามเรื่องคุโระนั่น









ในตอนแรกซูกะจังไม่ยอมบอก...เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้หรอกนะ....แต่ตอนนี้มันอยากได้....



ฉันเลยตื้อไปเรื่อยๆๆๆจนซูกะจังบอก......[เธอคงรำคาญฉันล่ะสินะ555]……



เฮ้อ....ค่อยสบายใจหน่อยนะ..อย่างน้อยก็รู้ว่า..บ้านนายนั่นอยู่ที่ไหน......ตอนนี้ก็เหลือแค่



ฉันจะกล้าพอที่จะไปหาเค้ารึเปล่า....ยังมีเวลาให้คิดอีกนิดหน่อยก่อนที่จะเลิกเรียน...................................

ออด...............ออด................ออด......   เลิกเรียน



ฉันตัดสินใจแล้ว..........................ฉันจะไป







"คิสะเลิกเรียนแล้วจะไปไหนเหรอ??" ซูกะจังพูดไปเก็บของบนโต๊ะไป



[สู้ฉันไมได้ฉันเสร็จนานแล้ว เตรียมตัวที่จะไปเต็มที่]





"ก็คิดว่าน่าจะแวะไปบ้านนายนั่นหน่อยน่ะ..."





"นี่...เธอจะไปที่นั่นจริงๆน่ะเหรอ..??"





"อื้ม..ใช่...งั้น.....ฉันไปล่ะนะ บ๊ายบายจ้ะ...เจอกันพรุ่งนี้นะ" ฉันโบกมือลา แล้วเดินออกมาจากห้องเรียน





ฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียนลงมือเรียกแท็กซี่





"พี่ค่ะ...ไปที่ xxxx นะค่ะ"





"ขึ้นมาเลยครับน้อง.."คนขับตอบมา





เอี๊ยดด..!!! เสียงเบรกของแท็กซี่ทำเอาฉันตกใจเล็กน้อย...รถจอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง...............







"ถึงแล้วครับน้อง..."  พี่คนขับแท็กซี่หันมาบอกฉันขณะที่ฉันกำลังอึ้ง





"อ่อ…ค่ะๆ..นี่ค่ะ..." ฉันยื่ยเงินให้แล้วเปิดประตูลงจากรถ







……….หน้าบ้าน................







ในความคิดของฉันในตอนนั้น.....บ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าในตอนนี้...ไม่เหมือนบ้านซักนิด......



มันแทบจะเหมือนปราสาทในเทพนิยายซะมากกว่า.......เพราะบ้านหลังนี้ใหญ่มาก......



เห็นเพียงข้างนอก...ก็รู้แล้ว..ว่าข้างในจะต้องหรูหราไม่แพ้กัน.......บ้านหลังใหญ่



ที่ตั้งตระหง่าน....ให้ความรู้สึกมั่นคง......รอบด้านนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ดูแล้วร่มรื่น............



ชักลังเลซะแล้วว่าควรจะเข้าไปรึเปล่า.............เวลานั้นเองมีอะไรบางอย่างสะกิดฉันจากด้านหลัง







"เอ่อ...น้องค่ะ...มาหาใครที่บ้านนี้รึเปล่าค่ะ" สาวสวยหน้าตาน่ารักคนนั้นถามฉัน ฉันเลยพยักหน้าไป





"งั้น...น้องก็คงจะมาหาคุณชายสินะค่ะ .....เชิญเข้ามาก่อนเถอะค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นหยิบวัตถุบางอย่างขึ้นมา



ซึ่งน่าจะเป็นรีโมท แล้วกดปุ่มเพื่อเปิดประตู....





ครื่นน............เอี๊ยดด........เสียงของประตูบ้านใหญ่ที่ค่อยๆเลื่อนออกอย่างช้าๆ....ทำให้ฉันได้เห็นภายใน



ของบ้านอย่างชัดเจนขึ้น ฉันสังเกดเห็นบ่อปลาคาร์ฟขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง คล้ายๆวงเวียน



เลยบ่อปลาไป เป็นบันไดบ้าน.......เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้าน..........................







"น้องคะ....เดี๋ยวพี่จะไปหลังบ้านแป๊ปนึงนะ....ถ้าน้องจะไปหาคุณชาย....ก็ขึ้นไปทางบันไดด้านซ้าย



แล้วเดินไปจนสุดห้องนั้นแหละ....ห้องคุณชายจะอยู่ที่นั่น"







"เอ่ออ....พี่ค่ะ....คุณชายเนี่ย..คือ..." ฉันเริ่มงง ไอ้คุณชายอะไรของพี่เค้าเนี่ย มันจะใช่อีตาคุโระรึเปล่านะ



"ก็..คุณชายคุโระไงค่ะ.." เหมือนพี่เค้าจะรู้ว่าฉันกำลังจะถามอะไร...เลยตอบอย่างรวดเร็ว

















"อ่อ..ค่ะๆ"





"งั้น....พี่ไปก่อนล่ะนะ.." แล้วพี่เค้าก็เดินหายไป....ตอนนี้.....เหลือฉันอยู่คนเดียว......จะทำยังไงได้ล่ะตอนนี้



ขืนถ้าฉันเดินไปเดินมา....มั่วๆ มีหวังคงหลงแน่ๆ....เพราะงั้นถ้าฉันเดินไปหานายนั่น...แล้วคุยกับนายนั่นสักพัก



แล้วค่อยกลับก็แล้วกัน.........ฉันเดินไปตามทางที่พี่เค้าบอก....จนในที่สุด........ฉันก็มาถึงห้องๆหนึ่ง.....



ถ้าเดินไม่ผิด.....ก็คงจะเป็นห้องนี้ล่ะนะที่เป็นห้องของนายคุโระน่ะ....







ก๊อก...ก๊อก...........ก๊อก.............







ฉันเคาะประตูเบาๆ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ...............



ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก



ฉันลองเคาะไปอีกทีแต่ผลออกมาก็เหมือนเดิม........ไม่มีเสียงตอบกลับ.........ฉันเลยตัดสินใจจับลูกบิดประตู



เปิดมันออกช้าๆ.........เอ๊ะ!!.....ห้องไม่ได้ล็อคไว้นี่.........งั้น....ก็ถือวิวสสะเข้าไปละกัน



พอเข้าไปในห้องนั้น....ฉันก็เห็นเขานอนอยู่ที่เตียง.....เลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ.......



เวลาหลับนี่..........น่ารักจัง........ก็ยังดีกว่านิสัยนะ.....กวนประสาทชะมัด..........



ฉันสลัดความคิดออกไปแล้วเดินตรงไปที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง



มองไป....มองมา....นายนี่ก็หล่อไม่น้อยเลยนะเนี่ย........ อยู่ๆหน้าฉันก็เริ่มแดงขึ้น...เป็นอะไรไป...ไม่สิๆต้องไม่คิด



ไม่น่าล่ะอีตานี่ถึงได้ป๊อปนักหนา...ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าของเขาออก



อุ๊ย!!!หน้าผากเค้าร้อน...ร้อนมากๆ....ท่าทางคงจะเป็นเพราะเมื่อวานที่เขาวิ่งตากฝนกับฉันทำให้เค้า



เป็นหนักขนาดนี้.......รู้สึกแย่จัง..........













เฮ้อ.......วันนี้มันช่างยาวนานเสียจริงทั้งเหนื่อย...ทั้งง่วง.....งั้นของีบสักพักละกันน้ะ....แล้วเดี๋ยวค่อยกลับดีกว่า.....



คิดไปเพลินๆ...ฉันก็ดันผล็อยหลับไป.....................................