จุดเริ่มต้นของคำว่ารักอีกครั้งหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #6 : part6

ตอนเช้า



ออด....ออด....เลิกเรียน





"คิสะไปเที่ยวกันนะๆ" ซุกะจังทำสีหน้าอ้อนวอนเต็มที่





"ไมได้หรอก คือ..ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะ" ความจริงฉันก็อยากไปนะ แต่ฉันอยากจะกลับบ้านมากกว่า





"งั้นก็..ไว้คราวหลังแล้วกันนะ วันนี้ฉันเหนื่อยมากเลย ยังไงก็ขอฉันพักหน่อยละกัน"ฉันไม่อยากทำลายน้ำใจ



ของซุกะจังแต่วันนี้มันไม่ไหวจริงๆนะเนี่ย





"อืม..ไว้ครั้งหน้าก็ได้ งั้นฉันไปล่ะนะ พักผ่อนมากๆด้วยนะ บ๊ายบายจ้ะ เจอกันพรุ่งนี้" ซูกะจังโบกมือลาฉันแล้ว



วิ่งหายไป





"เฮ้ออ....เหนื่อยชะมัดเล๊ยย" ฉันบ่นเบาๆกับตัวเองขณะที่เดินทอดน่องอย่างเรื่อยเปื่อยไปตามทางจนถึงหน้ารร.



แล้วตรงทางเข้า-ออกของโรงเรียนฉันก็เห็นคนๆหนึ่ง ยืนกอดอกพิงกับเสาด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย





"เธอนี่..ชักช้าชะมัดเลยนะ" เค้าคนนั้นพูดขึ้น





"นะ...นายพูดกับฉันอยู่เหรอ" ฉันลองถามดูเพราะฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเค้าพูดกับฉันรึเปล่า





"ใช่สิ เธอเห็นว่าฉันกำลังพูดกับใครอยู่เล่า" เขาพูดขึ้น ฉันเลยหันไปมองรอบๆตัวแต่ไม่มีใครอื่นนอกจากตัวเอง





"ไม่มีอ่ะ" ฉันตอบกลับไปด้วยหน้าตาที่ออกจะเหวอ ฉันเลยถามต่อไป





"แล้วนายจะมารอฉันทำไมล่ะเนี่ย..ฉันจะกลับบ้านแล้ว"





"อะ...เอ๊ออ คะ..คือ เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง...ก็..มันเย็นแล้วนี่....เดี๋ยวมันจะไม่ปลอดภัยด้วย ถะ..ถ้าผู้หญิงเดินคนเดียว"





"ก้ได้ๆ" ฉันพูดแล้วเดินนำไป โดยเดินนำหน้าเค้าอยู่ตลอดทาง





"นี่..เธอๆ" คุโระพูดขึ้นทำลายความเงียบลง





"อะ..อะไร??" ฉันหยุดและหันมาหาเขา  ว๊าย!? เค้าจับมือฉันแล้วดึงฉันเข้าไปในซอยข้างทาง



แล้วลากฉันเข้าไปในร้านที่ชื่อว่าichigo พอเข้ามาถึงร้านเค้าก็หยุด





"โอ๊ยย อะไรของนายเนี่ยห๋า เจ็บชะมัดเลยอ่ะ" ฉันพูดไปพลางลูบข้อมือเล็กๆของตัวเองไปพลาง


ฉันมองไปรอบๆตัว แล้วก็ต้องตกใจ เพราะทั้งร้านเป็นสีชมพูไปหมด ทั้งโซฟาเดี่ยว2ตัว



และโต๊ะรูปหัวใจ เอาไว้นั่งกัน2คนเหมาะกับคู่รัก หรือว่าจะเป็นแบบโซฟายาวกับโต๊ะยาวภายในร้านตกแต่งไปด้วย



ลายหัวใจสีชมพูน่ารักเช่นกัน แม้กระทั่งพนักงานก็ใส่เครื่องแบบกระโปรงยาวประมาณเข่าสีชมพูเข้ม



เข้ากับเสื้อแขนสั้นสีชมพูอ่อนตัวในเป็นอย่างดี รวมถึงผ้ากันเปื้อนสีขาวที่มีตัวอักษรปักผ้าไว้ว่า "ichigo"







"ว้าวว!! น่ารักจังเลย..." ฉันอึ้งเล็กน้อยและอุทานออกมา ก็เพราะว่าสีชมพูเป็นสีโปรดของฉันน่ะสิ





"นี่เธอ..มานั่งนี่ๆ" คุโระดึงฉันไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวตัวนึง แล้วเค้าก็นั่งตรงข้ามกับฉัน





"พี่ครับ..ขอพันซ์ สตรอเบอรี่ ชอร์ตเค้ก กับกาแฟร้อนอย่างละที่ครับ" เค้าสั่งกับพนักงานอย่างชำนาญ



นั่นทำให้ฉันงงว่า คนอย่างคุโระเนี่ยนะจะคุ้นเคยกับสถานที่เช่นนี้




"เอ่ออ....นายมาที่นี่บ่อยเหรอ" ฉันถามคุโระไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น





"ไม่หรอก" พูดเสร็จแล้วเค้าก็มองไปทางอื่น







สักพักนึง..........................







"พั้นซ์ กาแฟ สตรอเบอรรี่ชอร์ตเค้ก ที่สั่ง ได้แล้วค่ะ"  พนักงานเสริฟสาวสวยพุดพร้อมวางลงบนโต๊ะ





"ว้าวๆ....น่ากินจังเลย ฉันกินแล้วนะ" พูดจบฉันก็เริ่มลงมือสวาปามเต็มที่ ไม่นานฉันก็ต้องหยุดกิน เพราะสายตา



ที่คอยจับจ้องฉันอยู่





"เอ่ออ...นี่...นายไม่กินเหรอ" ฉันถามคุโระที่นั่งจิบกาแฟร้อนไปอย่าเงียบเชียบ ฉันจึงตักเค้กขึ้นมาจ่อตรงปากเค้า





"ไม่เอาอ่ะ...เธอกินไปเถอะ" เค้ายังไม่ทันจะพูดจบ ฉันก็เอาส้อมจิ้มเค้ก แล้วไปจ่อที่ปากเค้าอีกที





"กินน้าๆๆ" เค้าอ้าปากแล้วกินเค้กที่ฉันป้อนเข้าไป





"ฮ่ะๆๆ อร่อยใช่มั้ยล่ะๆ"  ฉันเห็นเค้าทำหน้าแปลกๆ





"อื้ม..ๆๆ" คุโระพยักหน้า





"........" หลังกินเสร็จ





"กลับบ้านกันเถอะคุโระ.."  ฉันรู้สึกว่าจะเริ่มเข้ากับนายนี่ได้ดีแล้วล่ะสิ





"อื้มๆ..ไปสิไปๆ" เค้าลุกขึ้น ในขณะที่ฉันนั้นออกเดินนำไปก่อนแล้ว





"อ่อ..ๆ นี่ๆๆ ยังไงวันนี้ ก็ขอบคุณนายมากเลยนะที่พาฉันมาในที่ๆวิเศษอย่างนี้ แถมสั่งของอร่อยๆมาให้กินด้วย"



เค้าตอบรับด้วยการพยักหน้าเบาๆ แล้วหลังจากนั้นเราก็ไมได้คุยกันอีก





จนกระทั่ง..........







เปาะๆ...เปาะ..แปะ..แปะๆ.................         เสียงฝนเริ่มตก จากเบา ไปหนักขึ้น





"เฮ้ย..ทำไมอยู่ดีๆฝนถึงได้ตกได้ว่ะ โมโหเว้ยย.." คุโระโวยวายออกมาเสียงดัง





"แล้วทำไมนายต้องโวยวายซะเสียงดังขนาดนี้ด้วยล่ะฮะ ก็แค่ฝนตกเองนะ" ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ





"เอ่อ.....ก็ชะ....ฉันน..." เค้าทำหน้าแปลกๆไป "เอ่อะ  มะ..ไม่มีอะไร ช่างเถอะ"





"อ่อ...อื้มๆ" ยังไงซะฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ





"ฝนตกหนักใหญ่แล้วนะ ไปบ้านฉันก่อนแล้วกัน บ้านฉันน่าจะใกล้กว่าบ้านเธอ"



พูดเสร็จ เขาก็ถอดเสื้อนอกออกยกขึ้นบังเราทั้งสองคน แล้วก็เริ่มออกวิ่งเพราะไม่อยากให้เราสองคนเปียกฝนมากนัก





"เร็วๆสิเธอนี่....เดี๋ยวก็เปียกหมดพอดี" คุโระตะโกนฝ่าเสียงฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่ปรานี ทำให้ไม่ค่อย



ได้ยินเสียงของเขามากนัก





วิ่งไปได้สักพัก.........







"นี่..นะ..นาย..ฉันมะ..ไม่ไหวแล้ววว นะ..เหนื่อยมากๆเลย" ฉันหยุดวิ่งด้วยความเหนื่อยอ่อน



ความเหนื่อยล้าของร่างกายเข้าครอบงำ สงสัยจะเริ่มเป็นไข้ซะแล้วมั้ง





"เฮ้ยย....ยัยบ้า..เป็นอะไร จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็เปียกหมดพอดี" เค้ายังคงพูดต่อไป





"ฉัน....ฉันไม่ไหวแล้ว...จริงๆ"  ฉันหายใจหายคอไม่ทันแล้ว





"เธอ..นี่ๆ....เป็นอะไรไปน่ะ" สีหน้าของเค้าไม่ดีเลย ส่วนฉัน ตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะยืน





"ฉัน..ระ..รู้.สึก...." ฉันรู้สึกราวกัยว่าโลกทั้งใบกำลังหมุนติ้ว ฉันหายใจถี่และรู้สึกเหมือนอากาศไม่เข้าไปในปอดเลย




"เธอเป็นอะไร..บอกฉันสิ..ฉันจะได้ช่วยเธอถูกน่ะ!!!" เขาตะโกนออกมาด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูก



ท่าทางของเขาดูร้อนรนไปหมด หลายความรู้สึกปะปนกัน ทั้งหนาว ทั้งตกใจ งงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น



ตึก....ตึก....ตึกก.......... ฉันได้ยินเสียงวิ่งของใครบางคน กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ





"นี่...นายน่ะ ทำไมไม่รีบช่วยคิสะเล่าห๊า เดี๋ยวเค้าก็ช็อคหรอก.."  เสียงนั้นมาถึงก่อนเจ้าตัวจะมาเสียอีก



จะใครน่ะเหรอ ก็ไอ้ฮาโอน่ะสิ  คำถามคือ.... เค้ามาที่นี่ได้ยังไง...แอบตามเรามาเหรอ....?



ฮาโอวิ่งมาพร้อมทั้งพยุงตัวคิสะที่ไม่ค่อยได้สติให้ยืนขึ้น แล้วพยายามทำอะไรบางอย่าง





"คะ..คิสะ...คิสะ!? ยาอยู่ไหน..ๆๆ.??" ฮาโอถามซ้ำเพื่อที่จะเรียกสติคิสะกลับมา





"กะ....กระ..กระเป๋า..."  สติอันน้อยนิดที่เริ่มจะเลือนรางที่ฉันมีเหลืออยู่กระตุ้นฉันให้ตอบออกไปอย่างยากเย็น



ฮาโอได้ยินดังนั้นก็รีบล้วงหายาในกระเป๋าแล้วหยิบยาขึ้นมาพ่นให้กับคิสะ และในตอนนั้นเอง



ที่ทุกๆอย่างได้ดับวูบลง.......................................................................



TO BE CONTINUE 